តើការរៀនសេចក្ដីពិតអំពីស្ថាននរក អាចមានឥទ្ធិពលទៅលើអ្នកយ៉ាងដូចម្ដេច?
អស់អ្នកដែលបង្រៀនថាស្ថាននរកជាកន្លែងសម្រាប់ធ្វើទារុណកម្ម អ្នកនោះបាននិយាយក្លែងបន្លំអំពីព្រះយេហូវ៉ានិងលក្ខណៈសម្បត្ដិរបស់ទ្រង់។ ត្រូវមែន គម្ពីរបានរៀបរាប់ថាព្រះនឹងកម្ទេចចោលមនុស្សអាក្រក់។ (ថែស្សាឡូនីចទី២ ១:៦-៩) ប៉ុន្តែ សេចក្ដីក្រោធដ៏សុចរិតមិនមែនជាលក្ខណៈសម្បត្ដិចម្បងរបស់ទ្រង់ឡើយ។
ព្រះមិនចេះព្យាបាទឬចងគំនុំទេ។ ទ្រង់ថែមទាំងសួរថា៖ «តើអញមានសេចក្ដីអំណរដោយមនុស្សទុច្ចរិតស្លាប់ទៅឬ?»។ (អេសេគាល ១៨:២៣) ប្រសិនបើព្រះមិនមានអំណរដោយមនុស្សទុច្ចរិតស្លាប់ នោះទ្រង់មិនអាចមានអំណរក្នុងការមើលអ្នកទាំងនោះរងទុក្ខការឈឺចាប់ជារៀងរហូតបានឡើយ មែនទេ?
លក្ខណៈសម្បត្ដិសំខាន់ចម្បងរបស់ព្រះគឺសេចក្ដីស្រឡាញ់។ (យ៉ូហានទី១ ៤:៨) ប្រាកដហើយ «ព្រះអម្ចាស់មានព្រះហឫទ័យសប្បុរសចំពោះមនុស្សទាំងអស់។ ព្រះអង្គមានព្រះហឫទ័យអាណិតអាសូរដល់សត្វលោកទាំងអស់ដែលព្រះអង្គបានបង្កើតមក»។ (ទំនុកដំកើង ១៤៥:៩, ខ.ស.) ព្រះចង់ឲ្យយើងបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់អស់ពីដួងចិត្តចំពោះទ្រង់វិញ។—ម៉ាថាយ ២២:៣៥-៣៨
តើមួយណាជំរុញទឹកចិត្តអ្នក? ការភ័យខ្លាចស្ថាននរក ឬសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ?
សេចក្ដីបង្រៀនដែលថាមនុស្សរងទុក្ខក្នុងស្ថាននរកនាំឲ្យមនុស្សខ្លាចរន្ធត់ចំពោះព្រះ។ ផ្ទុយទៅវិញ បុគ្គលដែលរៀនសេចក្ដីពិតអំពីព្រះនិងស្រឡាញ់ទ្រង់ នោះនឹងបណ្ដុះឲ្យមានការក្រែងរអែងចំពោះទ្រង់។ ទំនុកដំកើង ១១១:១០ ពន្យល់ឲ្យដឹងថា៖ «ការគោរពកោតខ្លាចព្រះអម្ចាស់ជាប្រភពនៃប្រាជ្ញា។ អស់អ្នកដែលប្រតិបត្ដិតាមប្រាជ្ញានេះ តែងតែដឹងខុសត្រូវ»។ (ព្រះគម្ពីរជាភាសាខ្មែរបច្ចុប្បន្ន) ការកោតខ្លាចព្រះ មិនមែនជាការភ័យរន្ធត់ទេ តែជាការគោរពយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ និងការកោតស្ញប់ស្ញែងចំពោះអ្នកបង្កើតទៅវិញ។ ការកោតគោរពស្ញប់ស្ញែងនេះ បង្កឲ្យយើងមានការក្រែងរអែងមិនចង់ធ្វើអ្វីដែលទ្រង់មិនពេញចិត្ត។
សូមពិចារណានូវរបៀបដែលការរៀនសេចក្ដីពិតអំពីស្ថាននរក មានឥទ្ធិពលទៅលើស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះខាតលីន។ គាត់មានអាយុ៣២ឆ្នាំ ហើយធ្លាប់ប្រើគ្រឿងញៀន។ ជីវិតរបស់ខាតលីនពោរពេញទៅដោយការស៊ីផឹក ការស្អប់ខ្លួន អំពើឃោរឃៅ និងអំពើប្រាសចាកសីលធម៌។ គាត់បានសារភាពថា៖ «ខ្ញុំធ្លាប់មើលកូនស្រីខ្ញុំដែលមានអាយុមួយឆ្នាំ ហើយគិតក្នុងចិត្តថា ‹ខ្ញុំនឹងត្រូវដុតក្នុងភ្លើងនរកដោយសាររបៀបដែលខ្ញុំប្រព្រឹត្តដល់កូន›»។ ខាតលីនខំប្រឹងឈប់ប្រើគ្រឿងញៀន តែគ្មានអ្វីអាចបញ្ឈប់គាត់បានសោះ។ គាត់បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំចង់ធ្វើជាមនុស្សល្អ។ ប៉ុន្តែ អ្វីៗទាំងអស់ក្នុងជីវិតខ្ញុំនិងពិភពលោកគឺមិនល្អសោះ។ មើលទៅហាក់ដូចជាគ្មានហេតុដើម្បីឲ្យខ្ញុំធ្វើជាមនុស្សល្អទេ»។
ក្រោយមក ខាតលីនបានជួបសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់បានពោលថា៖ «ខ្ញុំបានរៀនថាអត់មានភ្លើងនរកទេ។ ទីសំអាងពីបទគម្ពីរគឺសមហេតុផលមែន។ ដោយដឹងថាខ្ញុំមិនឆេះក្នុងភ្លើងនរក នោះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំធូរចិត្តច្រើនណាស់»។ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏បានរៀនអំពីសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះដែលថា មនុស្សជាតិនឹងអាចរស់នៅជារៀងរហូតលើផែនដីដែលគ្មានមនុស្សអាក្រក់។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:១០, ១១, ២៩; លូកា ២៣:៤៣) គាត់បានលាន់មាត់ថា៖ «ឥឡូវខ្ញុំមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ពិតមួយ ពោលគឺរស់នៅជារៀងរហូតក្នុងសួនឧទ្យាន!»។
ដោយមិនភ័យរន្ធត់ថាគាត់នឹងឆេះក្នុងភ្លើងនរក តើខាតលីនអាចឈប់ប្រើគ្រឿងញៀនបានទេ? គាត់ពន្យល់ថា៖ «ពេលខ្ញុំមានចិត្តចង់ប្រើគ្រឿងញៀនខ្លាំង ខ្ញុំអធិដ្ឋានអង្វរព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានគិតអំពីទស្សនៈរបស់ទ្រង់ចំពោះទម្លាប់ដ៏អាក្រក់នោះ ហើយខ្ញុំមិនចង់ធ្វើអ្វីដែលបញ្ឈឺចិត្តទ្រង់ឡើយ។ ទ្រង់បានតបឆ្លើយសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ខ្ញុំ»។ (កូរិនថូសទី២ ៧:១) ការក្រែងរអែងមិនចង់ធ្វើអ្វីដែលបញ្ឈឺចិត្តព្រះ នោះជួយខាតលីនឲ្យដោះខ្លួនចេញពីការញៀន។
ត្រូវហើយ ការបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ និងការក្រែងរអែងដល់ទ្រង់ ដែលអាចជំរុញទឹកចិត្តយើងឲ្យធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះដើម្បីមានសុភមង្គលជាយូរអង្វែង មិនមែនការភ័យរន្ធត់នូវទារុណកម្មក្នុងស្ថាននរកនោះទេ។ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានសរសេរថា៖ «មានពរហើយអស់អ្នកដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ជាពួកអ្នកដែលដើរតាមផ្លូវរបស់ទ្រង់»។—ទំនុកដំកើង ១២៨:១
[ប្រអប់/រូបភាពនៅទំព័រ៩]
តើនរណានឹងត្រូវបានប្រគល់មកវិញ ពីស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់?
សេចក្ដីបកប្រែគម្ពីរខ្លះនាំឲ្យមានការភាន់ច្រឡំដោយយកពាក្យពីរខុសគ្នាក្នុងភាសាក្រិច ពោលគឺហ្គេហេណានិងហាដេស មកបកប្រែជាពាក្យតែមួយគឺ«ស្ថាននរក»។ ក្នុងគម្ពីរភាសាខ្មែរ ហាដេសត្រូវបានបកប្រែជាទៀងទាត់ថា«ស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់»។ ប៉ុន្តែ ក្នុងគម្ពីរពាក្យហ្គេហេណាសំដៅទៅលើសេចក្ដីហិនវិនាសទាំងស្រុង គ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់ឡើងវិញឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ អស់អ្នកដែលនៅក្នុងហាដេសមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់ឡើងវិញ។
យ៉ាងនេះ ក្រោយពីព្រះយេស៊ូទទួលមរណភាព និងត្រូវបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ នោះសាវ័កពេត្រុសបានធានាអ្នកស្ដាប់របស់គាត់ថាព្រះយេស៊ូមិន«ជាប់នៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ទេ»។ (កិច្ចការ ២:២៧, ៣១, ៣២; ទំនុកដំកើង ១៦:១០) ពាក្យ«ស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់»ដែលត្រូវបានបកប្រែនៅខនេះ គឺជាពាក្យហាដេសក្នុងភាសាក្រិច។ ព្រះយេស៊ូមិនបានចូលទៅកន្លែងភ្លើងឆេះណាមួយឡើយ។ ហាដេសឬ«ស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់»គឺជាស្ថានភាពរបស់មនុស្សស្លាប់។ ប៉ុន្តែ មិនមែនមានតែព្រះយេស៊ូទេ ដែលព្រះបានប្រោសឲ្យចេញពីហាដេសនោះ។
ស្តីអំពីដំណើររស់ឡើងវិញ គម្ពីរបានចែងថា៖ «សេចក្ដីស្លាប់ នឹងស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ ក៏ប្រគល់ពួកមនុស្សស្លាប់ ដែលនៅឯណោះមកវិញដែរ»។ (វិវរណៈ ២០:១៣, ១៤) ការប្រគល់មកវិញមនុស្សស្លាប់ពី«ស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់» នោះមានន័យថាការផ្ដល់ជីវិតដល់អស់អ្នកដែលព្រះកាត់សេចក្ដីថាសមនឹងទទួលការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ (យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩; កិច្ចការ ២៤:១៥) ពិតជាសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យចំពោះអនាគតមែន! ពេលយើងជួបមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដែលនឹងរស់ឡើងវិញ។ ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏អនេកអនន្ត នឹងប្រោសពួកគាត់ឲ្យរស់ឡើងវិញ។