ប្រអប់សំនួរ
◼ តើមនុស្សម្នាក់ដែលអសកម្មមួយរយៈយូរមកហើយ អាចត្រូវជួយយ៉ាងដូចម្ដេចឲ្យបំពេញតម្រូវការដើម្បីបំរើជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អម្ដងទៀតនោះ?
ពេលដែលមនុស្សអសកម្មបង្ហាញនូវភស្តុតាងថា គាត់មានចំណង់ចេញពីដួងចិត្តចង់បំរើព្រះយេហូវ៉ា នេះគឺជាហេតុឲ្យមានអំណរមែន។ (លូកា ១៥:៤-៦) ទំនងជាគាត់នោះបានអនុញ្ញាតឲ្យការប្រឆាំង ឬក៏ការបង្ខិតបង្ខំពីជីវិតបានជ្រៀតចូលនិងរុញច្រានចោលនូវការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន ការចូលរួមកិច្ចប្រជុំ និងការចូលរួមកិច្ចផ្សាយ។ តើអ្វីជាវិធីល្អបំផុតដើម្បីផ្ដល់ជំនួយផ្ទាល់ខ្លួនឲ្យគាត់រីកចំរើនខាងវិញ្ញាណនោះ?
យើងទាំងអស់គ្នាគួរផ្ដើមគំនិតធានាគាត់ដោយធ្វើឲ្យគាត់ដឹងពីសេចក្ដីស្រឡាញ់គ្រីស្ទានដ៏ពិតប្រាកដដែលយើងមានចំពោះគាត់។ ពួកអ្នកចាស់ទុំនឹងស្ទង់មើលហើយប៉ាន់ស្មានយ៉ាងឆាប់នូវសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់។ (យ៉ាកុប ៥:១៤, ១៥) បើសិនជាភាពអសកម្មនោះបានមានជារយៈពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះ នោះប្រហែលជាគាត់ត្រូវការតែជំនួយពីអ្នកផ្សាយម្នាក់ដែលមានបទពិសោធន៍ ដើម្បីឲ្យគាត់មានសកម្មភាពឡើងវិញក្នុងកិច្ចបំរើ។ ក៏ប៉ុន្តែ បើសិនជាអ្នកអសកម្មនោះមិនបានចូលរួមក្នុងក្រុមជំនុំអស់មួយរយៈយូរមកហើយ នោះប្រហែលត្រូវការជំនួយច្រើនជាង។ ប្រហែលជាការល្អ បើសិនជាធ្វើការសិក្សាព្រះគម្ពីរដោយប្រើសៀវភៅមួយដ៏សមរម្យ ដើម្បីជួយកសាងនូវជំនឿនិងការអបអរ។ ក្នុងករណីនោះ អ្នកត្រួតពិនិត្យកិច្ចបំរើនឹងរៀបចំឲ្យអ្នកផ្សាយដែលមានគុណវុឌ្ឍិដឹកនាំការសិក្សានោះ។ (ហេព្រើរ ៥:១២-១៤; សូមមើលប្រអប់សំនួរក្នុង ឯកសារកិច្ចបំរើព្រះរាជាណាចក្រយើង ពីខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៩៨)។ បើសិនជាអ្នកស្គាល់អ្នកណាម្នាក់ដែលត្រូវការជំនួយបែបនេះ សូមនិយាយជាមួយអ្នកត្រួតពិនិត្យកិច្ចបំរើក្នុងក្រុមជំនុំរបស់អ្នក។
មុននឹងអ្នកអញ្ជើញមនុស្សម្នាក់ដែលបានអសកម្មអស់រយៈពេលយូរ ឲ្យមកចូលរួមក្នុងកិច្ចបំរើម្ដងទៀត គឺជាការល្អបើសិនជាអ្នកចាស់ទុំពីរនាក់ជួបជាមួយនឹងគាត់ដើម្បីមើលថា តើគាត់បំពេញតម្រូវការជាអ្នកផ្សាយព្រះរាជាណាចក្រឬទេ?។ ពួកគេនឹងធ្វើតាមទម្រង់ការបែបដូចជា ពេលពួកគេជួបជាមួយនឹងអ្នកថ្មីដែលរកបំពេញតម្រូវការឲ្យធ្វើជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អដែរ។ (សូមមើល ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៩៦ ទំព័រទី២៥។ អ្នកអសកម្មនោះគួរមានចំណង់ខ្លាំងចង់ប្រាប់ដំណឹងល្អឲ្យអ្នកដទៃ។ គាត់ក៏ត្រូវតែបំពេញតម្រូវការបឋមដែលត្រូវរៀបរាប់នៅទំព័រ៩៨-៩៩ ក្នុងសៀវភៅកិច្ចការផ្សាយរបស់យើង (ជាភាសាអង់គ្លេស) និងត្រូវមានភាពទៀងទាត់ក្នុងការចូលរួមកិច្ចប្រជុំក្រុមជំនុំដែរ។
ការមានកាលវិភាគដ៏ល្អទាក់ទងអ្វីៗខាងវិញ្ញាណ នឹងជួយអ្នកត្រឡប់មកវិញនោះបានជាច្រើន ក្នុងការពង្រឹងនិងរក្សាទំនាក់ទំនងដ៏មានតម្លៃរបស់គាត់ជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា និងបន្តដើរតាមផ្លូវដែលនាំទៅដល់ជីវិតជារៀងរហូត។ (ម៉ាថាយ ៧:១៤; ហេព្រើរ ១០:២៣-២៥) ដោយគាត់‹ខ្នះខ្នែងឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព› និងបណ្ដុះបណ្ដាលនូវគុណសម្បត្ដិគ្រីស្ទានដែលមានជាស្ថាពរ នឹងជួយបង្ការកុំឲ្យគាត់«នៅទំនេរ ឬឥតផល»ជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូ។—ពេត្រុសទី២ ១:៥-៨