ថ្ងៃសៅរ៍ ទី១៩ ខែកក្កដា
គ្មានពេលគ្រប់គ្រាន់ឲ្យខ្ញុំរៀបរាប់អំពីគេឌាន។—ហេ. ១១:៣២
គេឌានបានរក្សាចិត្តស្ងប់ពេលពួកអេប្រាអ៊ីមបានមករិះគន់គាត់។ (អសក. ៨:១-៣) គាត់មិនបានតបឆ្លើយដោយកំហឹងទេ។ គាត់បានបង្ហាញថាគាត់មានចិត្តរាបទាបដោយស្ដាប់ការត្អូញត្អែររបស់ពួកគេ ហើយដោយនិយាយយ៉ាងសប្បុរសទៅពួកគេ។ នេះបានធ្វើឲ្យពួកគេត្រជាក់ចិត្តវិញ។ ពួកអ្នកចាស់ទុំដែលមានប្រាជ្ញាយកតម្រាប់គេឌាន ដោយស្ដាប់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ និងតបឆ្លើយដោយចិត្តស្លូតបូត បើទទួលការរិះគន់។ (យ៉ា. ៣:១៣) យ៉ាងនេះ ពួកគេជួយធ្វើឲ្យមានសន្តិភាពក្នុងក្រុមជំនុំ។ ពេលគេឌានទទួលការសរសើរចំពោះជ័យជម្នះលើពួកម៉ាឌាន គាត់បានផ្ដោតអារម្មណ៍លើព្រះយេហូវ៉ា។ (អសក. ៨:២២, ២៣) តើបុរសដែលព្រះបានតែងតាំងអាចយកតម្រាប់គេឌានយ៉ាងដូចម្ដេច? ពួកគេអាចឲ្យការសរសើរទៅព្រះយេហូវ៉ាចំពោះអ្វីដែលពួកគេសម្រេច។ (១កូ. ៤:៦, ៧) ជាឧទាហរណ៍ បើអ្នកចាស់ទុំណាម្នាក់ទទួលការសរសើរចំពោះសមត្ថភាពបង្រៀនរបស់គាត់ គាត់អាចនិយាយថាប្រភពនៃការបង្រៀននោះគឺមកពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ ឬការបង្ហាត់បង្រៀនដែលយើងទទួលពីអង្គការរបស់លោក។ ពួកអ្នកចាស់ទុំអាចគិតថាតើពួកគេកំពុងបង្រៀនតាមរបៀបដែលលើកកិត្តិយសព្រះយេហូវ៉ា ឬតើពួកគេចង់ឲ្យមនុស្សកោតស្ងើចខ្លួនឯង។ w២៣.០៦ ទំ.៤ វ.៧-៨
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី២០ ខែកក្កដា
គំនិតរបស់ខ្ញុំមិនដូចគំនិតរបស់អ្នកទេ។—អេ. ៥៥:៨
បើយើងមិនទាន់ទទួលបានអ្វីដែលយើងបានសុំក្នុងការអធិដ្ឋាន យើងអាចសួរខ្លួនថា ‹តើខ្ញុំកំពុងអធិដ្ឋានអំពីអ្វីត្រឹមត្រូវឬទេ?›។ យើងច្រើនតែគិតថាយើងស្គាល់អ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាសុំអ្វីដែលមិនផ្ដល់ប្រយោជន៍យូរអង្វែងដល់យើងទេ។ បើយើងអធិដ្ឋានអំពីបញ្ហាណាមួយ ប្រហែលជាមានវិធីដោះស្រាយល្អជាងអ្វីដែលយើងបានសុំ។ ម្យ៉ាងទៀត សំណូមពរខ្លះរបស់យើងប្រហែលជាមិនស្របតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។ (១យ៉ូន. ៥:១៤) ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីឪពុកម្ដាយដែលបានអធិដ្ឋានសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យកូនរបស់ពួកគាត់នៅជាប់នឹងសេចក្ដីពិត។ នេះស្ដាប់ទៅជាសំណូមពរសមត្រឹមត្រូវ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាមិនបង្ខំបុគ្គលណាម្នាក់ឲ្យបម្រើលោកទេ។ លោកចង់ឲ្យយើងទាំងអស់គ្នា រួមទាំងកូនៗ សម្រេចចិត្តគោរពប្រណិប័តន៍លោក។ (បច. ១០:១២, ១៣; ៣០:១៩, ២០) ដូច្នេះ ឪពុកម្ដាយអាចអធិដ្ឋានសុំព្រះយេហូវ៉ាបែបនេះវិញ គឺជួយឲ្យពួកគេមានឥទ្ធិពលទៅលើចិត្តរបស់កូនដើម្បីជំរុញចិត្តកូនឲ្យស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ានិងទៅជាមិត្តរបស់លោក។—សុភ. ២២:៦; អេភ. ៦:៤ w២៣.១១ ទំ.២១ វ.៥; ទំ.២៣ វ.១២
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី២១ ខែកក្កដា
ចូរបន្តសម្រាលទុក្ខគ្នាទៅវិញទៅមក។—១ថែ. ៥:១១, «កំ.ស.»
ហេតុអ្វីការសម្រាលទុក្ខអ្នកឯទៀតគឺជារបៀបសំខាន់មួយដើម្បីបង្ហាញពួកគេថាយើងស្រឡាញ់ពួកគេ? តាមឯកសារយោងមួយអំពីគម្ពីរ ពាក្យដែលប៉ូលបានប្រើសម្រាប់«សម្រាលទុក្ខ»មានន័យថា«ឈរក្បែរបុគ្គលណាម្នាក់ដើម្បីលើកទឹកចិត្តគាត់ពេលគាត់ជួបទុក្ខលំបាកដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ»។ ដូច្នេះ ដោយផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខ យើងជួយបងប្អូនរួមជំនឿដែលពិបាកចិត្តឲ្យក្រោកឈរឡើង ហើយបន្តដើរនៅលើផ្លូវទៅឯជីវិត។ រាល់ដងដែលយើងសម្រាលទុក្ខបងប្អូន យើងបង្ហាញគាត់ថាយើងស្រឡាញ់គាត់។ (២កូ. ៧:៦, ៧, ១៣) ការមានចិត្តអាណិតមេត្តានិងការសម្រាលទុក្ខជាប់ទាក់ទងគ្នាយ៉ាងខ្លាំង។ តើតាមរបៀបណា? ពេលបុគ្គលម្នាក់មានចិត្តអាណិតមេត្តាចំពោះអ្នកដែលរងទុក្ខ គាត់ចង់សម្រាលទុក្ខអ្នកនោះ ហើយធ្វើអ្វីដើម្បីជួយអ្នកនោះ។ ដូច្នេះ ដំបូងយើងមានចិត្តអាណិតមេត្តា បន្ទាប់មកយើងផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខ។ ប៉ូលបានពន្យល់ថាសេចក្ដីអាណិតមេត្តារបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះមនុស្សជំរុញចិត្តលោកឲ្យសម្រាលទុក្ខពួកគេ។ ប៉ូលបានរៀបរាប់អំពីព្រះយេហូវ៉ាថាជា«បិតានៃសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងជាព្រះនៃការសម្រាលទុក្ខគ្រប់យ៉ាង»។—២កូ. ១:៣ w២៣.១១ ទំ.៩-១០ វ.៨-១០