ព្រះយេហូវ៉ាផ្គត់ផ្គង់សេចក្ដីត្រូវការរបស់យើងរាល់ថ្ងៃ
«កុំថប់បារម្ភឡើយ ដ្បិត . . . ព្រះវរបិតានៃអ្នកទ្រង់ជ្រាបហើយថា អ្នករាល់គ្នាត្រូវការនឹងរបស់ទាំងនោះ»។—លូកា ១២:២៩, ៣០
១. តើព្រះយេហូវ៉ាទំនុកបំរុងសត្វយ៉ាងដូចម្ដេច?
តើអ្នកធ្លាប់ឃើញចាបឬសត្វស្លាបណាផ្សេងទៀតដើរចឹកដីឬទេ? អ្នកប្រហែលជាធ្លាប់ឆ្ងល់ថា ដីនោះមានចំណីអ្វីបានជាវាចឹកដូច្នោះ។ ពេលព្រះយេស៊ូថ្លែងធម្មទានលើភ្នំ ទ្រង់ពន្យល់ថាយើងអាចទាញយកមេរៀនមួយពីការពិចារណារបៀបព្រះយេហូវ៉ាចិញ្ចឹមសត្វស្លាប។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «ចូរពិចារណាពីសត្វស្លាបនៅលើអាកាស វាមិនសាបព្រោះ មិនច្រូតកាត់ ឬប្រមូលដាក់ក្នុងជង្រុកផង តែព្រះវរបិតានៃអ្នកដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ចិញ្ចឹមវា ឯអ្នករាល់គ្នា តើគ្មានដំឡៃលើសជាងសត្វទាំងនោះទេឬអី?»។ (ម៉ាថាយ ៦: ២៦) តាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យ ព្រះយេហូវ៉ាផ្គត់ផ្គង់ចំណីសំរាប់សត្តនិករទាំងអស់របស់ទ្រង់។—ទំនុកដំកើង ១០៤:១៤, ២១; ១៤៧:៩
២, ៣. ដោយសារព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនយើងឲ្យសុំអាហារសំរាប់ថ្ងៃនិមួយៗនោះ តើនោះបង្កប់នូវមេរៀនអំពីរឿងខាងវិញ្ញាណអ្វីខ្លះដែលយើងអាចទាញយកមកពិចារណា?
២ បើដូច្នេះមែន ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូរួមបញ្ចូលសំណូមពរនេះថា៖ «សូមប្រទានអាហារដែលយើងខ្ញុំត្រូវការនៅថ្ងៃនេះ» ពេលទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់នូវសេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូនោះ? (ម៉ាថាយ ៦:១១) សំណូមពរដ៏ខ្លីនេះបង្កប់នូវមេរៀនជ្រាលជ្រៅអំពីរឿងខាងវិញ្ញាណដែលយើងអាចទាញយកមកពិចារណា។ ទីមួយ សំណូមពរនេះរំឭកយើងឲ្យចាំថា អ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងត្រូវការ នោះមកពីព្រះយេហូវ៉ា។ (ទំនុកដំកើង ១៤៥:១៥, ១៦) មនុស្សជាតិអាចសាបព្រោះបាន ប៉ុន្តែមានតែព្រះដែលអាចធ្វើឲ្យដុះដាល មិនថាខាងវិញ្ញាណឬអ្វីៗនៅក្នុងធម្មជាតិក្ដី។ (កូរិនថូសទី១ ៣:៧) អ្វីដែលយើងបរិភោគនិងផឹកជាអំណោយពីព្រះ។ (កិច្ចការ ១៤:១៧) ការសុំទ្រង់ផ្គត់ផ្គង់អ្វីដែលយើងត្រូវការរាល់ថ្ងៃបង្ហាញថា យើងមានកតញ្ញូធម៌ដោយសារអ្វីៗទ្រង់ផ្គត់ផ្គង់។ ប៉ុន្តែសំណូមពរនេះមិនមានន័យថា យើងមិនចាំបាច់ធ្វើការនោះទេ។—អេភេសូរ ៤:២៨; ថែស្សាឡូនីចទី២ ៣:១០
៣ ទីពីរ ការសុំ«អាហារដែលយើងខ្ញុំត្រូវការនៅថ្ងៃនេះ»បញ្ជាក់ថា យើងមិនគួរខ្វល់ខ្វាយហួសហេតុពេកអំពីថ្ងៃអនាគតទេ។ ព្រះយេស៊ូក៏បានមានបន្ទូលថា៖ «កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយថា តើត្រូវបរិភោគអ្វី ឬស្លៀកពាក់អ្វីនោះឡើយ ដ្បិតគឺជាសាសន៍ដទៃទេតើ ដែលខំស្វែងរករបស់ទាំងនោះវិញ ឯព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ជ្រាបហើយ ថាអ្នករាល់គ្នាត្រូវការនឹងរបស់ទាំងនោះដែរ ចូរស្វែងរកនគរ នឹងសេចក្ដីសុចរិតនៃព្រះជាមុនសិន ទើបគ្រប់របស់ទាំងនោះ នឹងបានប្រទានមកអ្នករាល់គ្នាថែមទៀតផង ដូច្នេះកុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយនឹងថ្ងៃស្អែកឡើយ ពីព្រោះថ្ងៃស្អែកនឹងខ្វល់ខ្វាយ ចំពោះការរបស់ថ្ងៃនោះឯង»។ (ម៉ាថាយ ៦:៣១-៣៤) សំណូមពរឲ្យបាន‹អាហារដែលត្រូវការនៅថ្ងៃនេះ› ជាគំរូដែលជួយរក្សាជីវភាពឲ្យបានសាមញ្ញនិងប្រកបដោយ«ការគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះ ដែលមានទាំងចិត្តស្កប់ស្កល់»។—ធីម៉ូថេទី១ ៦:៦-៨
អាហារខាងវិញ្ញាណត្រូវប្រទានរាល់ថ្ងៃ
៤. ក្នុងកំឡុងព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូនិងជីវិតរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល តើមានអ្វីកើតឡើងដែលបង្ហាញពីសារៈសំខាន់នៃការទទួលអាហារខាងវិញ្ញាណ?
៤ ពេលដែលយើងអធិស្ឋានសុំអាហារប្រចាំថ្ងៃ នោះគួររំឭកយើងថា យើងក៏ត្រូវការអាហារខាងវិញ្ញាណរាល់ថ្ងៃដែរ។ ទោះជាព្រះយេស៊ូស្រេកឃ្លានយ៉ាងខ្លាំងដោយសារបានតមអាហារយូរក៏ពិតមែន ក៏ទ្រង់មិនបានបណ្ដោយតាមការល្បួងរបស់សាតាំងដែលចង់ឲ្យទ្រង់ធ្វើឲ្យថ្មទៅជានំប៉័ងនោះទេ។ ទ្រង់មានបន្ទូលនឹងវាថា៖ «មនុស្សមិនមែនរស់ ដោយសារតែនំប៉័ងប៉ុណ្ណោះទេ គឺរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋព្រះមកដែរ»។ (ម៉ាថាយ ៤:៤) នៅខនេះ ព្រះយេស៊ូដកស្រង់ពាក្យរបស់ព្យាការីម៉ូសេ ដែលបានប្រាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលថា៖ «[ព្រះយេហូវ៉ា]ក៏បានបន្ទាបចិត្តឯងមែន ព្រមទាំងឲ្យឃ្លានផង រួចបានចិញ្ចឹមឯងដោយនំម៉ាន៉ា ដែលឯង នឹងពួកឰយុកោឯងមិនដែលស្គាល់ឡើយ ដើម្បីឲ្យឯងបានដឹងថា មនុស្សមិនមែនរស់ ដោយសារតែនំប៉័ងប៉ុណ្ណោះទេ គឺរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋនៃព្រះយេហូវ៉ាមកដែរ»។ (ចោទិយកថា ៨:៣) របៀបព្រះយេហូវ៉ាបានផ្គត់ផ្គង់នំម៉ាន៉ាមិនគ្រាន់តែបានទំនុកបំរុងអាហារសំរាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលតែប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏បានផ្ដល់មេរៀនពីអ្វីខាងវិញ្ញាណឲ្យពួកគេរៀនដែរ។ ហេតុមួយគឺ ពួកគេត្រូវ«រើសឲ្យល្មមតែ១ថ្ងៃរាល់ៗថ្ងៃ»។ បើពួកគេរើសយកលើសជាងអាហារដែលត្រូវការសំរាប់ថ្ងៃនោះ ម៉ាន៉ាដែលនៅសល់នឹងមានក្លិនស្អុយហើយមានដង្កូវចុះកក្អៀច។ (និក្ខមនំ ១៦:៤, ២០) ប៉ុន្តែនេះមិនបានកើតឡើងនៅថ្ងៃទី៦ ពេលដែលពួកគេត្រូវរើសយកលើសជាងធម្មតាមួយជាពីរដើម្បីអាចមានអាហារសំរាប់ថ្ងៃឈប់សំរាក។ (និក្ខមនំ ១៦:៥,២៣,២៤) យ៉ាងនេះ នំម៉ាន៉ានោះបានជាទីរំឭកថាពួកគេត្រូវស្ដាប់បង្គាប់ ហើយជីវិតរបស់ពួកគេមិនគ្រាន់តែស្រេចនឹងអាហារបរិភោគប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ស្រេចលើ«គ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋនៃព្រះយេហូវ៉ាមក»។
៥. តើព្រះយេហូវ៉ាផ្គត់ផ្គង់អាហារខាងវិញ្ញាណសំរាប់យើងរាល់ថ្ងៃយ៉ាងដូចម្ដេច?
៥ ដូចគ្នាដែរ យើងក៏ត្រូវការអាហារខាងវិញ្ញាណជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជាអាហារដែលព្រះយេហូវ៉ាផ្គត់ផ្គង់តាមរយៈព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់។ ដើម្បីសម្រេចបំណងនេះ ព្រះយេស៊ូបានតែងតាំង‹អ្នកបំរើស្មោះត្រង់មានវិនិច្ឆ័យល្អ›ដែលផ្គត់ផ្គង់‹អាហារបរិភោគតាមត្រូវពេល›សំរាប់ពួកអ្នកមានជំនឿ។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥) ក្រុមអ្នកបំរើស្មោះត្រង់នោះ មិនគ្រាន់តែផ្គត់ផ្គង់អាហារខាងវិញ្ញាណយ៉ាងបរិបូរតាមរយៈសៀវភៅផ្សេងៗដែលជាជំនួយសំរាប់សិក្សាព្រះគម្ពីរប៉ុណ្ណោះទេ តែក្រុមនោះក៏លើកទឹកចិត្តយើងឲ្យអានព្រះគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃទៀតផង។ (យ៉ូស្វេ ១:៨; ទំនុកដំកើង ១:១-៣) ដូចព្រះយេស៊ូដែរ យើងក៏អាចទទួលអាហារខាងវិញ្ញាណដោយព្យាយាមរៀននិងធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ារាល់ថ្ងៃ។—យ៉ូហាន ៤:៣៤
ការអត់ឱនទោសនូវអំពើបាប
៦. តើយើងត្រូវសុំការអត់ឱនទោសចំពោះអ្វី? ហើយតើមានល័ក្ខខ័ណ្ឌអ្វីទើបព្រះយេហូវ៉ាអត់ឱនទោស?
៦ សំណូមពរបន្តបន្ទាប់ក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូគឺ «សូមអត់ទោសសេចក្ដីកំហុសរបស់យើងខ្ញុំ ដូចជាយើងខ្ញុំបានអត់ទោសដល់អស់អ្នកដែលធ្វើខុសនឹងយើងខ្ញុំដែរ»។ (ម៉ាថាយ ៦:១២) ក្នុងខនេះ ព្រះយេស៊ូកំពុងតែមានបន្ទូលអំពីការអត់ឱនទោសនូវបាបរបស់យើង។ ក្នុងកំណត់ហេតុអំពីសេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូដែលលូកាបានកត់ទុក សំណូមពរនេះចែងថា៖ «សូមអត់ទោសបាបយើងខ្ញុំ ដ្បិតយើងខ្ញុំក៏អត់ទោស ដល់អស់អ្នកដែលធ្វើខុសនឹងយើងខ្ញុំដែរ»។ (លូកា ១១:៤) យើងទាំងអស់គ្នាធ្វើបាប។ ប៉ុន្តែ ព្រះរបស់យើងដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់បំរុងតែនឹង«លុបចេញ»បាបរបស់យើង បើប្រែចិត្តយ៉ាងស្មោះ «វិលមក» ហើយសុំទ្រង់អត់ឱនទោសដោយមានជំនឿលើយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។—កិច្ចការ ៣:១៩; ១០:៤៣; ធីម៉ូថេទី១ ២:៥, ៦
៧. ហេតុអ្វីយើងគួរអធិស្ឋានសុំការអត់ឱនទោសរាល់ថ្ងៃ?
៧ បើនិយាយម្យ៉ាងវិញទៀត យើងធ្វើបាបពេលណាដែលយើងខ្វះមិនដល់ខ្នាតតម្រាដ៏សុចរិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ដោយសារយើងបានទទួលបាបជាមរតក នោះយើងទាំងអស់គ្នានិយាយខុស ធ្វើខុស គិតខុស ឬមិនបានធ្វើអ្វីមួយដែលតាមត្រូវគួរធ្វើនោះ។ (សាស្ដា ៧:២០; រ៉ូម ៣:២៣; យ៉ាកុប ៣:២; ៤:១៧) ដូច្នេះក្នុងកំឡុងមួយថ្ងៃៗ ទោះជាយើងដឹងថាខ្លួនបានធ្វើបាបឬមិនដឹងក៏ដោយ ក៏យើងត្រូវតែសុំការអត់ទោសនូវបាបរបស់យើងពេលដែលអធិស្ឋានរាល់ថ្ងៃ។—ទំនុកដំកើង ១៩:១២; ៤០:១២
៨. តើការអធិស្ឋានសុំការអត់ទោសគួរជំរុញយើងឲ្យធ្វើអ្វី? តើនឹងមានផលប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ?
៨ យើងគួរអធិស្ឋានសុំការអត់ទោស បន្ទាប់ពីគិតពិចារណាមើលអំពីខ្លួនឯងដោយស្មោះ ប្រែចិត្ត និងសារភាពកំហុសដោយមានជំនឿទៅលើអំណាចប្រោសលោះនៃព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ (យ៉ូហានទី១ ១:៧-៩) ដើម្បីបង្ហាញថាសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើងគឺស្មោះនោះ យើងក៏ត្រូវតែធ្វើតាមសំណូមពរឲ្យបានការអត់ទោស ដោយ«ប្រព្រឹត្តបែបសំណំនឹងការប្រែចិត្ត»។ (កិច្ចការ ២៦:២០) ពេលនោះ យើងអាចមានជំនឿថា ព្រះយេហូវ៉ាបំរុងតែនឹងអត់ទោសបាបរបស់យើង។ (ទំនុកដំកើង ៨៦:៥; ១០៣:៨-១៤) ជាលទ្ធផល យើងនឹងមានចិត្តស្ងប់ដែលរកប្រៀបផ្ទឹមពុំបាន គឺ«សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត» ដែលនឹង«ជួយការពារចិត្ត ហើយនឹងគំនិតរបស់[យើង]រាល់គ្នា ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូ»។ (ភីលីព ៤:៧) ប៉ុន្តែសេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូបង្រៀនយើងថែមទៀតអំពីអ្វីយើងត្រូវតែធ្វើដើម្បីទទួលការអត់ទោសនូវបាបរបស់យើង។
ដើម្បីទទួលការអត់ទោស យើងក៏ត្រូវអត់ទោសឲ្យគេដែរ
៩, ១០. (ក) តើព្រះយេស៊ូបានបន្ថែមការពន្យល់អ្វីទៀតស្តីអំពីសេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូនោះ? តើការពន្យល់នេះបានបញ្ជាក់ចំណុចអ្វី? (ខ) តើព្រះយេស៊ូបានបន្តបញ្ជាក់ភាពចាំបាច់នៃការអត់ទោសដោយដូចម្ដេចទៀត?
៩ គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍មែន សំណូមពរដែលថា«សូមអត់ទោសសេចក្ដីកំហុសរបស់យើងខ្ញុំ ដូចជាយើងខ្ញុំបានអត់ទោសដល់អស់អ្នកដែលធ្វើខុសនឹងយើងខ្ញុំដែរ» នេះជាផ្នែកតែមួយគត់នៃសេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូដែលព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលលើកមកពន្យល់ថែមទៀត។ ក្រោយបញ្ចប់សេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូនោះ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «ដ្បិតបើអ្នករាល់គ្នាអត់ទោសចំពោះការរំលងច្បាប់ ដែលមនុស្សលោកប្រព្រឹត្តធ្វើ នោះព្រះវរបិតានៃអ្នកដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់នឹងអត់ទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាដែរ តែបើអ្នករាល់គ្នាមិនអត់ទោស ចំពោះការរំលងច្បាប់ឲ្យគេទេ នោះព្រះវរបិតានៃអ្នក ទ្រង់ក៏មិនអត់ទោស ចំពោះការរំលងច្បាប់ ដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តធ្វើដែរ»។ (ម៉ាថាយ ៦:១៤, ១៥) យ៉ាងនេះ ព្រះយេស៊ូបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា យើងត្រូវតែសុខចិត្តអត់ទោសឲ្យអ្នកឯទៀត ទើបអាចទទួលការអត់ទោសពីព្រះយេហូវ៉ាបាន។—ម៉ាកុស ១១:២៥
១០ នៅគ្រាមួយផ្សេងទៀត ព្រះយេស៊ូបានលើកឡើងឧទាហរណនិទស្សន៍មួយដែលបញ្ជាក់នូវភាពចាំបាច់នៃការអត់ទោស បើយើងចង់ឲ្យព្រះយេហូវ៉ាអត់ទោសឲ្យយើង។ ទ្រង់បានរៀបរាប់អំពីស្តេចមួយអង្គដែលបង្ហាញព្រះទ័យទូលាយដោយលុបចោលបំណុលរបស់ខ្ញុំបំរើម្នាក់ដែលជំពាក់ប្រាក់ទ្រង់យ៉ាងច្រើនសម្បើម។ ក្រោយមក ស្តេចបានដាក់ទោសខ្ញុំបំរើនោះយ៉ាងធ្ងន់ នៅពេលដែលគាត់មិនព្រមលុបចោលបំណុលតិចតួចរបស់ខ្ញុំបំរើដូចគ្នាម្នាក់ទៀត។ ព្រះយេស៊ូបញ្ចប់ឧទាហរណនិទស្សន៍របស់ទ្រង់ដោយបន្ទូលថា៖ «យ៉ាងនោះ បើអ្នករាល់គ្នាមិនអត់ទោសការរំលងរបស់បងប្អូន ដោយស្ម័គ្រពីចិត្តទេ នោះព្រះវរបិតានៃខ្ញុំដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ក៏នឹងប្រព្រឹត្តនឹងអ្នករាល់គ្នាដូច្នោះដែរ»។ (ម៉ាថាយ ១៨:២៣-៣៥) មេរៀននេះគឺបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា បាបដែលព្រះយេហូវ៉ាបានអត់ទោសឲ្យយើងម្នាក់ៗ គឺច្រើនជាងកំហុសណាដែលអ្នកផ្សេងធ្វើចំពោះយើងឆ្ងាយណាស់។ លើសពីនេះទៅទៀត ព្រះយេហូវ៉ាអត់ទោសឲ្យយើងរៀងរាល់ថ្ងៃ។ ដូច្នេះយើងប្រាកដជាអាចអត់ទោសចំពោះអ្នកឯទៀតដែលធ្វើដល់យើងម្ដងម្កាល។
១១. បើយើងចង់ឲ្យព្រះយេហូវ៉ាអត់ទោសយើង តើយើងនឹងធ្វើតាមឱវាទអ្វីរបស់សាវ័កប៉ុល? តើនឹងមានលទ្ធផលល្អអ្វី?
១១ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ចូរមានចិត្តសប្បុរសនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រមទាំងមានចិត្តទន់សន្ដោស ហើយអត់ទោសគ្នា ដូចជាព្រះទ្រង់បានអត់ទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នា ដោយព្រះគ្រីស្ទដែរ»។ (អេភេសូរ ៤:៣២) ការអត់ទោសគ្នាទៅវិញទៅមកបង្កើតឲ្យមានមេត្រីភាពក្នុងចំណោមជនគ្រីស្ទាន។ ប៉ុលបានដាស់តឿនថែមទៀតថា៖ «ដូច្នេះ ចូរប្រដាប់កាយ ដោយចិត្តក្ដួលអាណិត សប្បុរស សុភាព សំឡូត នឹងចិត្តអត់ធ្មត់ ទុកដូចជាពួកអ្នករើសតាំងដែលបរិសុទ្ធ ហើយស្ងួនភ្ងាដល់ព្រះចុះ ហើយទ្រាំទ្រគ្នា ទាំងអត់ទោសទៅវិញទៅមក បើអ្នកណាមានហេតុទាស់នឹងអ្នកណា នោះចូរអត់ទោសឲ្យគេចុះ! ដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានអត់ទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាដែរ ចូរបន្ថែមទាំងសេចក្ដីស្រឡាញ់ថែមទៀត ជាចំណងនៃ សេចក្ដីគ្រប់លក្ខណ៍»។ (កូល៉ុស ៣:១២-១៤) អត្ថន័យទាំងអស់នេះគឺមានបង្កប់ក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋានដែលព្រះយេស៊ូបង្រៀនថា៖ «សូមអត់ទោស សេចក្ដីកំហុសរបស់យើងខ្ញុំ ដូចជាយើងខ្ញុំបានអត់ទោសដល់អស់អ្នកដែលធ្វើខុសនឹងយើងខ្ញុំដែរ»។
ការការពារនៅចំពោះមុខការល្បួង
១២, ១៣. (ក) សំណូមពរជិតចុងក្រោយក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូ តើនោះមិនអាចមានន័យដូចម្ដេច? (ខ) តើអ្នកណាជាមេល្បួង? តើអ្វីជាអត្ថន័យនៃសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើងថា សូមកុំនាំយើងទៅក្នុងសេចក្ដីល្បួង?
១២ សំណូមពរជិតចុងក្រោយក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូគឺ៖ «សូមកុំនាំយើងខ្ញុំទៅក្នុងសេចក្ដីល្បួងឡើយ»។ (ម៉ាថាយ ៦:១៣) តើព្រះយេស៊ូចង់មានបន្ទូលថា យើងគួរសុំព្រះយេហូវ៉ាកុំល្បួងយើងឬ? មិនអាចមានន័យដូច្នេះទេ! ដ្បិតព្រះបានបណ្ដាលឲ្យយ៉ាកុបសរសេរថា៖ «កាលណាមានសេចក្ដីល្បួង នោះកុំឲ្យអ្នកណានិយាយថា ព្រះទ្រង់ល្បួងខ្លួនឡើយ ដ្បិតសេចក្ដីអាក្រក់ពុំអាចនឹងល្បួងនាំព្រះហឫទ័យព្រះបានឡើយ ហើយព្រះក៏មិនដែលល្បួងអ្នកណាដែរ»។ (យ៉ាកុប ១:១៣) ម្យ៉ាងទៀត អ្នកតែងទំនុកដំកើងបានសរសេរថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! បើសិនជាទ្រង់កត់ចំណាំអស់ទាំងអំពើទុច្ចរិតនោះ ឱព្រះអម្ចាស់អើយ! តើអ្នកណានឹងធន់នៅបាន»។ (ទំនុកដំកើង ១៣០:៣) ព្រះយេហូវ៉ាមិនចាំតែចាប់កំហុសយើងនោះទេ ហើយទ្រង់ប្រាកដជាមិនព្យាយាមនាំឲ្យយើងធ្វើខុសដោយដាក់សេចក្ដីល្បួងពីមុខយើងទេ។ ដូច្នេះតើផ្នែកនេះក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូមានន័យយ៉ាងណា?
១៣ គឺអារក្សសាតាំងទេដែលចង់នាំឲ្យយើងធ្វើខុស ដោយប្រើគ្រប់ឧបាយកលបណ្ដាលឲ្យយើងជំពប់ដួល ថែមទាំងរហូតដល់ខំត្របាក់លេបយើងទៀត។ (អេភេសូរ ៦:១១) វាជាមេល្បួង។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៣:៥) ដោយអធិស្ឋានថា សូមកុំនាំទៅក្នុងសេចក្ដីល្បួងនោះ យើងកំពុងតែសុំព្រះយេហូវ៉ាមិនអនុញ្ញាតឲ្យយើងបណ្ដោយតាមការល្បួង។ យើងកំពុងតែសុំទ្រង់ជួយយើងមិនឲ្យ«សាតាំងមានឱកាសនឹងឈ្នះយើង» និងយើងមិនចាញ់ការល្បួង។ (កូរិនថូសទី២ ២:១១) យើងអធិស្ឋានសុំ«នៅជាប់ក្នុងទីកំបាំងនៃព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត» ដោយទទួលការការពារខាងវិញ្ញាណដែលផ្ដល់ដល់អស់អ្នកដែលទទួលស្គាល់អធិបតីភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងអ្វីទាំងអស់ដែលពួកគេធ្វើ។—ទំនុកដំកើង ៩១:១-៣
១៤. តើសាវ័កប៉ុលធានាយើងយ៉ាងដូចម្ដេចថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនបោះបង់យើងចោលបើយើងពឹងពាក់ទ្រង់នៅពេលត្រូវល្បួង?
១៤ ក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋាននិងដោយការប្រព្រឹត្ត បើយើងបង្ហាញថាយើងពិតជាប្រាថ្នាដោយស្មោះឲ្យព្រះយេហូវ៉ាការពារយើង នោះយើងអាចជឿជាក់ថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនដែលបោះបង់យើងចោលឡើយ។ សាវ័កប៉ុលធានាថា៖ «ដ្បិតគ្មានសេចក្ដីល្បួងណាកើតដល់អ្នករាល់គ្នា ក្រៅពីសេចក្ដីល្បួងដែលត្រូវខាងមនុស្សលោកទេ រីឯព្រះទ្រង់ក៏ស្មោះត្រង់ដែរ ទ្រង់មិនឲ្យកើតមានសេចក្ដីល្បួងហួសកំឡាំងអ្នករាល់គ្នាឡើយ គឺនៅវេលាណាដែលត្រូវល្បួង នោះទ្រង់ក៏រៀបផ្លូវឲ្យចៀសរួច ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចនឹងទ្រាំបាន»។—កូរិនថូសទី១ ១០:១៣
«សូមប្រោសឲ្យយើងខ្ញុំរួចពីសេចក្ដីអាក្រក់»
១៥. ហេតុអ្វីបានជាសំខាន់ជាងមុនៗដែលយើងអធិស្ឋានសុំការប្រោសឲ្យរួចពីមារកំណាច?
១៥ យោងទៅតាមឯកសារបទគម្ពីរគ្រីស្ទានភាសាក្រិចដែលគួរឲ្យទុកចិត្តបំផុត នោះសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូចប់ដោយមានបន្ទូលថា៖ «សូមប្រោសឲ្យយើងខ្ញុំរួចពីសេចក្ដីអាក្រក់[ឬ«មារកំណាច»,ខ.ស.]»។a (ម៉ាថាយ ៦:១៣) ការការពារពីអារក្សគឺកាន់តែសំខាន់ក្នុងគ្រាចុងបញ្ចប់នេះ ដោយសារសាតាំងនិងពួកបិសាចរបស់វាកំពុងតែធ្វើសង្គ្រាមជាមួយនឹងអ្នកសំណល់ចាក់ប្រេងតាំងជា«ពួកអ្នកដែលកាន់តាមបញ្ញត្តព្រះ ហើយមានសេចក្ដីបន្ទាល់ពីព្រះយេស៊ូវ»។ វាក៏ធ្វើសង្គ្រាមជាមួយនឹង«មនុស្ស១ហ្វូងយ៉ាងធំ»ដែលជាពួកសហការីរបស់ពួកគាត់។ (វិវរណៈ ៧:៩; ១២:៩, ១៧) សាវ័កពេត្រុសបានដាស់តឿនជនគ្រីស្ទានថា៖ «ចូរឲ្យដឹងខ្លួន ហើយចាំយាមចុះ! ព្រោះអារក្សដែលជាខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នករាល់គ្នា វាតែងដើរក្រវែល ទាំងគ្រហឹមដូចជាសិង្ហ ដើម្បីនឹងរកអ្នកណាដែលវានឹងត្របាក់លេបបាន ចូរតស៊ូនឹងវា ដោយមានចិត្តជឿមាំមួន»។ (ពេត្រុសទី១ ៥:៨, ៩) សាតាំងចង់បញ្ឈប់កិច្ចការធ្វើបន្ទាល់របស់យើង ហើយវាខំបំភ័យយើងតាមរយៈភ្នាក់ងាររបស់វានៅលើផែនដី មិនថាភ្នាក់ងារនោះជាសាសនា ពាណិជ្ជកម្ម ឬនយោបាយក៏ដោយ។ ក៏ប៉ុន្តែ បើយើងឈរមាំមួន ព្រះយេហូវ៉ានឹងរំដោះយើងឲ្យរួច។ យ៉ាកុបបានសរសេរថា៖ «ដូច្នេះ ត្រូវចុះចូលចំពោះព្រះ ហើយតស៊ូនឹងអារក្សវិញចុះ! នោះវានឹងរត់ចេញពីអ្នករាល់គ្នាទៅ»។—យ៉ាកុប ៤:៧
១៦. ពេលដែលអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាត្រូវល្បួង តើទ្រង់អាចជួយពួកគេតាមរបៀបណា?
១៦ ព្រះយេហូវ៉ាបានអនុញ្ញាតឲ្យព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ត្រូវល្បួង។ ប៉ុន្តែក្រោយព្រះយេស៊ូបានតស៊ូនឹងអារក្សដោយប្រើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាការការពារ នោះព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់ទេវតាមកពង្រឹងកម្លាំងរបស់ទ្រង់។ (ម៉ាថាយ ៤:១-១១) ស្រដៀងគ្នាដែរ ព្រះយេហូវ៉ាក៏ប្រើទេវតាសព្វថ្ងៃនេះដើម្បីជួយយើង បើយើងអធិស្ឋានដោយជំនឿនិងយកទ្រង់ជាទីពឹងជ្រករបស់យើង។ (ទំនុកដំកើង ៣៤:៧; ៩១:៩-១១) សាវ័កពេត្រុសបានសរសេរថា៖ «ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ចេះប្រោសមនុស្សដែលគោរពប្រតិបត្ដិដល់ទ្រង់ ឲ្យរួចពីសេចក្ដីល្បួង ហើយនឹងឃុំទុកមនុស្សទុច្ចរិត សំរាប់នឹងធ្វើទោសក្នុងថ្ងៃជំនុំជំរះវិញ»។—ពេត្រុសទី២ ២:៩
សេចក្ដីសង្គ្រោះគឺជិតដល់ហើយ
១៧. ដោយទុកសេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូសំរាប់យើង តើព្រះយេស៊ូបានជួយបំភ្លឺឲ្យដឹងពីអ្វីដែលសំខាន់បំផុតយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៧ ក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូ ព្រះយេស៊ូជួយបំភ្លឺឲ្យយើងដឹងពីអ្វីដែលសំខាន់បំផុត។ អ្វីដែលយើងគួរចាត់ទុកថាសំខាន់បំផុតគឺ ការធ្វើឲ្យព្រះនាមដ៏ឧត្តុង្គឧត្តមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានបរិសុទ្ធ។ ដោយសារយន្តការដែលទ្រង់ប្រើដើម្បីសម្រេចគោលបំណងនេះគឺជាព្រះរាជាណាចក្ររបស់មេស្ស៊ី នោះយើងអធិស្ឋានសុំឲ្យព្រះរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់មកបំផ្លាញនគរឬរដ្ឋាភិបាលមនុស្សជាតិឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ទាំងអស់ចោល និងធ្វើឲ្យព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះសម្រេចទាំងអស់ទាំងនៅផែនដីដូចនៅស្ថានសួគ៌។ សេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងចំពោះជីវិតជារៀងរហូតនៅសួនមនោរម្យពឹងពាក់ទៅលើការធ្វើឲ្យព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ាបានបរិសុទ្ធ និងការទទួលស្គាល់នូវអធិបតីភាពដ៏សុចរិតរបស់ទ្រង់ទូទាំងសកលលោក។ ក្រោយបានអធិស្ឋានអំពីរឿងសំខាន់ៗទាំងនេះរួចហើយនោះ យើងអាចអធិស្ឋានអំពីសេចក្ដីត្រូវការប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ការអត់ទោសនូវបាបរបស់យើង ការប្រោសឲ្យរួចពីការល្បួងនិងកលល្បិចរបស់អារក្សសាតាំងដែលជាមារកំណាច។
១៨, ១៩. តើដោយដូចម្ដេចដែលសេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូជួយយើងចាំយាមនិង«កាន់ខ្ជាប់តាម»សេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើង«ដរាបដល់ចុងបំផុត»?
១៨ សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើងឲ្យរួចទាំងស្រុងពីមារកំណាចនិងរបបលោកីយ៍ដ៏ខូចអាក្រក់នេះកំពុងតែឆ្ពោះមកជិតហើយ។ សាតាំងដឹងច្បាស់ថា វាមាន‹ពេលវេលាខ្លីណាស់›សំរាប់បញ្ចេញ«សេចក្ដីឃោរឃៅជាខ្លាំង»របស់វាមកលើផែនដី ជាពិសេសទៅលើអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ាដែលស្មោះភក្ដី។ (វិវរណៈ ១២:១២, ១៧) ក្នុងទីសម្គាល់នៃ«បំផុតកល្ប»ឬទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍ ព្រះយេស៊ូបានទាយអំពីព្រឹត្ដិការណ៍គួរឲ្យរំភើបចិត្តណាស់ដែលនឹងកើតឡើងនៅថ្ងៃខាងមុខ។ (ម៉ាថាយ ២៤:៣, ២៩-៣១) នៅពេលយើងឃើញព្រឹត្ដិការណ៍នេះកើតឡើង សេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងចំពោះការរំដោះនឹងមានរឹតតែខ្លាំង។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «កាលណាការទាំងនេះចាប់តាំងកើតមក នោះឲ្យអ្នករាល់គ្នាងើបមើលទៅលើ ពីព្រោះសេចក្ដីប្រោសលោះរបស់អ្នករាល់គ្នាជិតដល់ហើយ»។—លូកា ២១:២៥-២៨
១៩ សេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូខ្លីៗដែលព្រះយេស៊ូបានទុកសំរាប់សិស្សរបស់ទ្រង់ ជាការណែនាំដែលអាចទុកចិត្តបានស្តីអំពីអ្វីដែលត្រូវរួមបញ្ចូលក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋានពេលដែលទីបញ្ចប់កំពុងតែឆ្ពោះមកជិត។ សូមយើងជឿជាក់រហូតដល់ចុងបញ្ចប់ថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងបន្តផ្គត់ផ្គង់សេចក្ដីត្រូវការប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ទាំងខាងវិញ្ញាណផងនិងខាងសម្ភារៈផង។ ការចាំយាមក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋាននឹងជួយយើង«កាន់ខ្ជាប់ តាមសេចក្ដីជំនឿដើមដរាបដល់ចុងបំផុតមែន»។—ហេព្រើរ ៣:១៤; ពេត្រុសទី១ ៤:៧
[កំណត់សម្គាល់]
a ព្រះគម្ពីរកំណែចាស់ៗមួយចំនួន ដូចជាព្រះគម្ពីរពីសមាគមខ្មែរនៃព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធជាដើម បញ្ចប់សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់ព្រះអម្ចាស់ដោយក្បួនធម៌សំរាប់សរសើរព្រះដែលថា៖ «ដ្បិតរាជ្យ ព្រះចេស្ដា នឹងសិរីល្អជារបស់ផងទ្រង់ នៅអស់កល្បជានិច្ច អាម៉ែន»។ ការពន្យល់របស់លោកយេរ៉ូមអំពីព្រះគម្ពីរប្រាប់ថា៖ «ក្បួនធម៌សរសើរព្រះនេះ . . . មិនមានក្នុង[ឯកសារ]ដែលគួរឲ្យទុកចិត្តបំផុតនោះទេ»។
ដើម្បីរៀនសាឡើងវិញ
• ពេលដែលយើងសុំ‹អាហារសំរាប់ថ្ងៃនេះ› តើនេះមានន័យយ៉ាងណា?
• សូមពន្យល់ពីអត្ថន័យនៃសំណូមពរដែលថា៖ «សូមអត់ទោសសេចក្ដីកំហុសរបស់យើងខ្ញុំ ដូចជាយើងខ្ញុំបានអត់ទោសដល់អស់អ្នកដែលធ្វើខុសនឹងយើងខ្ញុំដែរ»។
• តើមានន័យយ៉ាងណាពេលយើងសុំព្រះយេហូវ៉ាថា កុំនាំយើងខ្ញុំទៅក្នុងសេចក្ដីល្បួង?
• ហេតុអ្វីយើងត្រូវអធិស្ឋានសុំព្រះ‹ប្រោសឲ្យយើងខ្ញុំរួចពីមារកំណាច›?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៤]
យើងត្រូវអត់ទោសអ្នកឯទៀតបើយើងចង់ទទួលការអត់ទោសដែរ