ជំពូកទី៧
វិធីផ្សព្វផ្សាយ: រាស្ត្ររបស់ព្រះប្រើគ្រប់វិធីដើម្បីផ្សព្វផ្សាយ
១, ២. (ក) តើលោកយេស៊ូបានធ្វើអ្វី ដើម្បីអាចបង្រៀនមនុស្សមួយក្រុមធំ? (ខ) តើអ្នកកាន់តាមដ៏ស្មោះត្រង់របស់គ្រិស្តបានធ្វើតាមគំរូរបស់លោកយ៉ាងដូចម្ដេច ហើយហេតុអ្វី?
នៅថ្ងៃមួយ ពេលដែលលោកយេស៊ូនៅមាត់បឹង មនុស្សបានមកចោមរោមលោក។ ដូច្នេះលោកបានចុះទៅអង្គុយក្នុងទូកមួយ ហើយចេញទៅមួយចម្ងាយ។ ហេតុអ្វី? លោកជ្រាបថាផ្ទៃទឹកដ៏ធំនោះនឹងធ្វើឲ្យសំឡេងរបស់លោកឮខ្លាំងជាង ហើយមនុស្សអាចស្ដាប់ប្រសាសន៍របស់លោកបានច្បាស់ជាង។—សូមអាន ម៉ាកុស ៤:១, ២
២ ស្រដៀងគ្នាដែរ ក្នុងអំឡុងប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុននិងក្រោយពីរាជាណាចក្របានចាប់ផ្ដើមគ្រប់គ្រងនោះ ពួកអ្នកកាន់តាមដ៏ស្មោះត្រង់របស់គ្រិស្តបានធ្វើតាមគំរូរបស់លោក ដោយប្រើវិធីថ្មីៗដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រដល់មនុស្សជាច្រើន។ កាលដែលកាលៈទេសៈប្រែប្រួល ហើយមានបច្ចេកទេសថ្មីៗ នោះរាស្ត្ររបស់ព្រះបន្តបង្កើតវិធីផ្សព្វផ្សាយថ្មីឬកែឆ្នៃវិធីផ្សព្វផ្សាយចាស់ ក្រោមការដឹកនាំរបស់ស្តេចនៃរាជាណាចក្រព្រះ។ មុនទីបញ្ចប់មកដល់ យើងចង់ផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សច្រើនបំផុត។ (ម៉ាថ. ២៤:១៤) សូមពិចារណាវិធីខ្លះៗដែលយើងបានប្រើ ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សច្រើនបំផុត ទោះជាពួកគេរស់នៅកន្លែងណាក៏ដោយ។ សូមពិចារណាដែរ អំពីរបៀបដែលអ្នកអាចបង្ហាញជំនឿដូចបងប្អូនដែលបានផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនៅសម័យមុនៗ។
ការផ្សាយដំណឹងល្អដល់មនុស្សជាច្រើន
៣. ហេតុអ្វីបានជាសត្រូវនៃសេចក្ដីពិតបានខកចិត្តនិងខឹងដោយសារអង្គការយើងបានប្រើកាសែតដើម្បីផ្សព្វផ្សាយ?
៣ កាសែត: បងរ៉ាសិលនិងអ្នករួមការងារជាមួយគាត់បានបោះពុម្ពផ្សាយទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមតាំងពីឆ្នាំ១៨៧៩ ហើយមនុស្សជាច្រើនបានទទួលដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រតាមរយៈទស្សនាវដ្ដីនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ តាមមើលទៅ ក្នុងអំឡុង១០ឆ្នាំមុនឆ្នាំ១៩១៤ គ្រិស្តបានចាត់ចែងឲ្យដំណឹងល្អបានត្រូវផ្សាយដល់មនុស្សច្រើនជាងនោះទៅទៀត។ ព្រឹត្ដិការណ៍នោះបានចាប់ផ្ដើមនៅឆ្នាំ១៩០៣ ពេលបណ្ឌិតអេប្រាអ៊ីម អ៊ីថិន ដែលជាអ្នកនាំពាក្យរបស់ក្រុមគ្រូគង្វាលនិកាយប្រូតេស្តង់នៅរដ្ឋប៉ិនស៊ីវ៉ានី បានបបួលបងឆាល ថេស រ៉ាសិល ឲ្យពិភាក្សាដេញដោលគ្នាអំពីសេចក្ដីបង្រៀនក្នុងគម្ពីរ។ បណ្ឌិតអ៊ីថិនបានសរសេរសំបុត្រទៅបងរ៉ាសិលថា៖ «ខ្ញុំគិតថាមហាជននឹងពេញចិត្តណាស់ចំពោះការពិភាក្សាដេញដោលគ្នាជាសាធារណៈអំពីសំណួរខ្លះដែលយើងមានទស្សនៈផ្សេងពីគ្នា»។ បងរ៉ាសិលនិងអ្នករួមការងារជាមួយគាត់ក៏គិតថា មហាជននឹងចាប់អារម្មណ៍ទៅលើរឿងនោះដែរ។ ដូច្នេះពួកគាត់បានរៀបចំឲ្យគេយកសុន្ទរកថាទាំងនោះទៅចុះកាសែតមួយដែលមនុស្សនិយមអានជាងគេ គឺកាសែតក្រុងភិតបឺក (The Pittsburgh Gazette)។ អ្នកអានកាសែតក្រុងភិតបឺកពេញចិត្តសុន្ទរកថាទាំងនោះខ្លាំងណាស់ ហើយការពន្យល់របស់បងរ៉ាសិលអំពីសេចក្ដីពិតក្នុងគម្ពីរគឺច្បាស់ហើយគួរឲ្យជឿមែន។ ដូច្នេះចាងហ្វាងកាសែតបានស្នើសុំបោះពុម្ពផ្សាយសុន្ទរកថារបស់បងរ៉ាសិលរៀងរាល់សប្ដាហ៍។ នេះប្រាកដជាបានធ្វើឲ្យសត្រូវនៃសេចក្ដីពិតខកចិត្ត ហើយខឹងណាស់!
មកដល់ឆ្នាំ១៩១៤ កាសែតជាង២.០០០បានបោះពុម្ពផ្សាយសុន្ទរកថារបស់បងរ៉ាសិល
៤, ៥. តើបងរ៉ាសិលបានបង្ហាញគុណសម្បត្ដិអ្វី ហើយតើបងប្អូនដែលទទួលខុសត្រូវក្នុងអង្គការរបស់ព្រះអាចធ្វើតាមគំរូរបស់គាត់យ៉ាងដូចម្ដេច?
៤ មិនយូរក្រោយពីនោះ កាសែតផ្សេងៗទៀតក៏ចង់បោះពុម្ពផ្សាយសុន្ទរកថារបស់បងរ៉ាសិលដែរ។ នៅឆ្នាំ១៩០៨ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមបានចែងថាសុន្ទរកថារបស់បងរ៉ាសិលបានត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយ«ក្នុង១១កាសែតផ្សេងៗជាទៀងទាត់»។ ក៏ប៉ុន្តែ បងប្អូនដែលស្គាល់អំពីកិច្ចការកាសែតបានជូនយោបល់បងរ៉ាសិលថា បើគាត់រើការិយាល័យរបស់សមាគមចេញពីក្រុងភិតបឺកទៅក្រុងមួយដែលល្បីជាង នោះកាសែតច្រើនជាងអាចចុះអត្ថបទទាំងនោះដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរ។ ក្រោយពីបងរ៉ាសិលបានគិតថ្លឹងថ្លែងអំពីយោបល់នោះនិងកត្ដាផ្សេងទៀត គាត់បានរើការិយាល័យទៅក្រុងប៊្រុគ្លីន រដ្ឋញូវយ៉ក នៅឆ្នាំ១៩០៩។ តើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា? គ្រាន់តែប៉ុន្មានខែក្រោយពីបានរើទីតាំង នោះកាសែត៤០០បានបោះពុម្ពផ្សាយសុន្ទរកថារបស់បងរ៉ាសិល ហើយចំនួនកាសែតដែលចាប់ផ្ដើមបោះពុម្ពផ្សាយអត្ថបទទាំងនោះចេះតែកើនឡើងជាលំដាប់។ មកដល់ពេលដែលរាជាណាចក្រចាប់ផ្ដើមគ្រប់គ្រងនៅឆ្នាំ១៩១៤ កាសែតជាង២.០០០ជា៤ភាសាបានបោះពុម្ពផ្សាយសុន្ទរកថានិងអត្ថបទរបស់បងរ៉ាសិល!
៥ តើយើងអាចទាញយកមេរៀនដ៏សំខាន់អ្វីពីរឿងនោះ? សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកដែលមានអំណាចមួយកម្រិតក្នុងអង្គការរបស់ព្រះ គួរធ្វើតាមគំរូរបស់បងរ៉ាសិលដោយបង្ហាញចិត្តរាបទាប។ តើពួកគេគួរបង្ហាញចិត្តរាបទាបយ៉ាងដូចម្ដេច? គឺដោយពិចារណាយោបល់របស់អ្នកឯទៀត ពេលត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់។—សូមអាន សុភាសិត ១៥:២២
៦. តើសេចក្ដីពិតដែលបានត្រូវបោះពុម្ពក្នុងកាសែតបានមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើស្ត្រីម្នាក់?
៦ សេចក្ដីពិតអំពីរាជាណាចក្រដែលបានត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយក្នុងកាសែតទាំងនោះបានធ្វើឲ្យមនុស្សកែប្រែជីវិត។ (ហេ. ៤:១២) ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីបទពិសោធន៍របស់បងស្រីអូរ៉ា ហេតសេល ដែលបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩១៧។ បងអូរ៉ាក៏ដូចជាបងប្អូនជាច្រើនឯទៀត ដែលបានរៀនសេចក្ដីពិតតាមរយៈអត្ថបទទាំងនោះដែរ។ បងអូរ៉ាប្រាប់ថា៖ «ក្រោយពីខ្ញុំបានរៀបការ ខ្ញុំបានទៅលេងម្ដាយខ្ញុំនៅក្រុងរ៉ូឆេស្ទ័រ រដ្ឋមីណេសូតា។ លុះទៅដល់ហើយ ខ្ញុំឃើញគាត់កំពុងកាត់អត្ថបទខ្លះចេញពីកាសែត។ អត្ថបទទាំងនោះជាសុន្ទរកថារបស់បងរ៉ាសិល។ ម្ដាយខ្ញុំបានពន្យល់ខ្ញុំអំពីអ្វីដែលគាត់បានរៀនពីអត្ថបទទាំងនោះ»។ បងអូរ៉ាបានជឿសេចក្ដីពិតដែលគាត់បានរៀន ហើយអស់៦០ឆ្នាំគាត់បានប្រកាសយ៉ាងស្មោះត្រង់អំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។
៧. ហេតុអ្វីបានជាបងប្អូនជាអ្នកនាំមុខបានពិចារណាឡើងវិញអំពីការប្រើកាសែតជាវិធីផ្សព្វផ្សាយ?
៧ នៅឆ្នាំ១៩១៦ ព្រឹត្ដិការណ៍សំខាន់ពីរបាននាំឲ្យបងប្អូនជាអ្នកនាំមុខពិចារណាឡើងវិញអំពីការប្រើកាសែតជាវិធីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ។ ព្រឹត្ដិការណ៍ទី១ គឺសង្គ្រាមលោកលើកទី១។ ដោយសារមានសង្គ្រាម នោះធ្វើឲ្យពិបាករកសម្ភារបោះពុម្ពផ្សាយ។ នៅឆ្នាំ១៩១៦ មានសេចក្ដីរាយការណ៍ពីផ្នែកមើលការខុសត្រូវកាសែតនៅការិយាល័យរបស់យើងនៅប្រទេសអង់គ្លេស។ ពួកគាត់បញ្ជាក់អំពីការពិបាកថា៖ «មានកាសែតជាង៣០ប៉ុណ្ណោះដែលកំពុងបោះពុម្ពផ្សាយសុន្ទរកថានៅពេលនេះ។ មិនយូរទៀត ចំនួននេះទំនងជានឹងធ្លាក់ចុះ ដោយសារក្រដាសកំពុងឡើងថ្លៃជាលំដាប់»។ ព្រឹត្ដិការណ៍ទី២ គឺបងរ៉ាសិលបានស្លាប់នៅថ្ងៃទី៣១ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩១៦។ ដូច្នេះ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១៥ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩១៦ បានប្រកាសថា៖ «ឥឡូវនេះ បងរ៉ាសិលបានលាចាកលោកនេះហើយ ដូច្នេះអត្ថបទសុន្ទរកថា[ក្នុងកាសែត]នឹងត្រូវបញ្ចប់តែម្ដង»។ ទោះជាវិធីផ្សព្វផ្សាយនេះបានចប់ក៏ដោយ តែវិធីផ្សព្វផ្សាយឯទៀតដូចជា«ល្ខោនរូបភាពនៃការបង្កើត»នៅតែបន្តទទួលបានលទ្ធផលល្អប្រសើរ។
៨. តើបងប្អូនបានធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីរៀបចំ«ល្ខោនរូបភាពនៃការបង្កើត»?
៨ ការបញ្ចាំងរូបភាព: បងរ៉ាសិលនិងអ្នករួមការងារជាមួយគាត់បានធ្វើការអស់បីឆ្នាំដើម្បីរៀបចំ«ល្ខោនរូបភាពនៃការបង្កើត» ដែលបានចេញនៅឆ្នាំ១៩១៤។ (សុភ. ២១:៥) នៅសម័យនោះ ល្ខោនដែលបងប្អូនបានធ្វើជាការឆ្នៃប្រឌិតយ៉ាងអស្ចារ្យ ដោយរួមបញ្ចូលភាពយន្ត សំឡេង និងបន្ទះកញ្ចក់តូចៗដែលមានរូបភាពព័ណ៌។ មនុស្សរាប់រយនាក់បានចូលរួមដោយធ្វើជាតួសម្ដែងក្នុងឈុតដែលបង្ហាញអំពីកំណត់ហេតុគម្ពីរ រួចឈុតសម្ដែងទាំងនោះបានត្រូវថត។ ឈុតទាំងនោះក៏បានរួមបញ្ចូលសត្វផងដែរ។ សេចក្ដីរាយការណ៍មួយពីឆ្នាំ១៩១៣ បានរៀបរាប់ថា៖ «សត្វភាគច្រើនពីសួនសត្វធំមួយបានត្រូវនាំមកដើម្បីថតភាពយន្តដែលរួមបញ្ចូលសំឡេងដែរ ដើម្បីបង្ហាញអំពីរឿងណូអេក្នុងកម្មវិធីដ៏ធំនេះ»។ ម្យ៉ាងទៀត បន្ទះកញ្ចក់រាប់រយដែលមានរូបភាពក៏បានត្រូវប្រើក្នុងកម្មវិធីនោះដែរ។ ជាងគំនូរនៅក្រុងឡុងដ៍ ញូវយ៉ក ក្រុងប៉ារីស និងភីឡាដិលភាបានផាត់ព័ណ៌រូបភាពនីមួយៗដោយដៃ។
៩. ហេតុអ្វីបងប្អូនចំណាយពេលនិងលុយច្រើនម្ល៉េះក្នុងការរៀបចំ«ល្ខោនរូបភាព»?
៩ ហេតុអ្វីបងប្អូនចំណាយពេលនិងលុយច្រើនម្ល៉េះក្នុងការរៀបចំ«ល្ខោនរូបភាព»? នៅឆ្នាំ១៩១៣ នាមហាសន្និបាតមួយចំនួន បងប្អូនបានអនុម័តសេចក្ដីសម្រេចមួយដែលថា៖ «កាសែតនៅសហរដ្ឋអាម៉េរិកបានទទួលលទ្ធផលល្អជាប្រវត្ដិសាស្ត្រ ក្នុងការបំផុសគំនិតមហាជនតាមរយៈរូបភាពនិងរូបត្លុក។ ម្យ៉ាងទៀត ភាពយន្តកំពុងពេញនិយម ហើយក៏ស្រួលកែឆ្នៃទៀតផង។ នេះបង្ហាញឲ្យឃើញច្បាស់ថា រូបភាពនិងភាពយន្តគឺមានប្រយោជន៍។ យើងជឿថាលទ្ធផលល្អដែលមកពីការប្រើភាពយន្តនិងរូបភាព ផ្ដល់មូលហេតុត្រឹមត្រូវឲ្យយើងគាំទ្រទាំងស្រុងនូវអ្វីៗទាំងនោះ ដោយចាត់ទុកជាវិធីដ៏ល្អនិងដែលមានប្រសិទ្ធភាពសម្រាប់ផ្សព្វផ្សាយនិងបង្រៀន។ យ៉ាងនេះ យើងអាចជឿនទៅមុខក្នុងការផ្សព្វផ្សាយនិងការបង្រៀនវគ្គសិក្សាអំពីគម្ពីរ»។
ខាងលើ: កន្លែងបញ្ចាំង«ល្ខោនរូបភាព»; ខាងក្រោម: បន្ទះកញ្ចក់សម្រាប់«ល្ខោនរូបភាព»
១០. តើ«ល្ខោនរូបភាព»បានត្រូវបញ្ចាំងច្រើនយ៉ាងណា?
១០ ក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩១៤ «ល្ខោនរូបភាព»បានត្រូវបញ្ចាំងនៅ៨០ក្រុងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ មនុស្សជិត៨លាននាក់នៅសហរដ្ឋអាម៉េរិកនិងកាណាដាបានមើលល្ខោននោះ។ នៅឆ្នាំដដែលនោះ «ល្ខោនរូបភាព»បានត្រូវបង្ហាញនៅប្រទេសអូស្ដ្រាលី អង់គ្លេស ដាណឺម៉ាក ហ្វាំងឡង់ អាឡឺម៉ង់ ញូវហ្សេឡែន ន័រវ៉េ ស៊ុយអែត និងស្វីស។ បងប្អូនក៏បានរៀបចំល្ខោនមួយទៀតដែរ។ ល្ខោននោះគ្មានភាពយន្តទេ ហើយបានត្រូវកែសម្រួលសម្រាប់បញ្ចាំងនៅភូមិនិងក្រុងតូចៗ។ ល្ខោននេះហៅថា«ល្ខោនយូរីកា» ហើយបានត្រូវផលិតក្នុងតម្លៃថោកជាង ក៏ស្រួលដឹកទៅកន្លែងផ្សេងៗដែរ។ មកដល់ឆ្នាំ១៩១៦ «ល្ខោនរូបភាព»ឬ«ល្ខោនយូរីកា»បានត្រូវបកប្រែជាភាសាអាមេនី បារាំង អាឡឺម៉ង់ ក្រិច អេស្ប៉ាញ ប៉ូឡូញ ស៊ុយអែត អ៊ីតាលី និងភាសាផ្សេងទៀត។
ក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩១៤ «ល្ខោនរូបភាព»បានត្រូវបញ្ចាំងក្នុងសាលដែលពេញទៅដោយទស្សនិកជន
១១, ១២. តើ«ល្ខោនរូបភាព»បានមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើយុវជនម្នាក់ ហើយហេតុអ្វីគាត់ជាគំរូល្អ?
១១ «ល្ខោនរូបភាព»ភាសាបារាំងបានមានឥទ្ធិពលខ្លាំងទៅលើយុវជនអាយុ១៨ឆ្នាំម្នាក់ ឈ្មោះឆាល រ៉នែរ។ គាត់ប្រាប់ថា៖ «ល្ខោននោះបានត្រូវបញ្ចាំងនៅកន្លែងដែលខ្ញុំរស់នៅ គឺក្រុងខូលម៉ា នៅតំបន់អាលហ្សាស ប្រទេសបារាំង។ ចាប់ពីវិនាទីដំបូង ខ្ញុំបានកោតស្ងើចនឹងរបៀបដែលល្ខោននោះបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់អំពីសេចក្ដីពិតក្នុងគម្ពីរ»។
១២ ជាលទ្ធផល បងឆាលបានទទួលការជ្រមុជទឹក ហើយនៅឆ្នាំ១៩២២ គាត់ចូលរួមកិច្ចបម្រើពេញពេល។ កិច្ចការដំបូងដែលគាត់បានត្រូវប្រគល់ឲ្យគឺជួយបញ្ចាំង«ល្ខោនរូបភាព»នៅប្រទេសបារាំង។ បងឆាលរៀបរាប់អំពីកិច្ចការរបស់គាត់ថា៖ «ខ្ញុំមានកិច្ចការច្រើនយ៉ាង គឺខ្ញុំត្រូវកូតវីយោឡុង មើលការខុសត្រូវខាងគណនេយ្យ ហើយមើលការខុសត្រូវខាងសៀវភៅ។ បងប្អូនក៏បានសុំខ្ញុំដែរ ឲ្យណែនាំទស្សនិកជនឲ្យនៅស្ងៀមមុនកម្មវិធីចាប់ផ្ដើម។ ក្នុងពេលផ្អាកកម្មវិធី យើងបានចែកជូនសៀវភៅ។ យើងចាត់បងប្រុសនិងបងស្រីម្នាក់ៗឲ្យចែកសៀវភៅក្នុងផ្នែកមួយនៃសាល។ បងប្អូនម្នាក់ៗមានសៀវភៅមួយកង ហើយបានជួបមនុស្សគ្រប់រូបក្នុងផ្នែករបស់គាត់។ ម្យ៉ាងទៀត នៅច្រកចូលសាល យើងមានតុផ្សេងៗពេញដោយសៀវភៅ»។ នៅឆ្នាំ១៩២៥ បងឆាលបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យចូលបម្រើនៅបេតអែលនាក្រុងប៊្រុគ្លីន រដ្ឋញូវយ៉ក។ នៅទីនោះគាត់បានត្រូវចាត់ឲ្យដឹកនាំក្រុមតន្ត្រីសម្រាប់ប៉ុស្តិ៍វិទ្យុថ្មីគឺWBBR។ ក្រោយពីបានពិចារណាអំពីគំរូរបស់បងរ៉នែរ យើងអាចសួរខ្លួនយើងថា៖ ‹តើខ្ញុំសុខចិត្តធ្វើកិច្ចការអ្វីក៏ដោយដែលបងប្អូនប្រគល់មកខ្ញុំ ដើម្បីជួយផ្សាយប្រកាសអំពីរាជាណាចក្រឬទេ›?—សូមអាន អេសាយ ៦:៨
១៣, ១៤. តើតាមរបៀបណា បងប្អូនបានប្រើប៉ុស្តិ៍វិទ្យុដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ? (សូមមើលដែរនូវប្រអប់ដែលមានចំណងជើងថា«កម្មវិធីវិទ្យុWBBR»និង«មហាសន្និបាតដ៏សំខាន់ជាប្រវត្ដិសាស្ត្រ»)
១៣ វិទ្យុ: រវាងឆ្នាំ១៩២០និងឆ្នាំ១៩៣០ ការបញ្ចាំង«ល្ខោនរូបភាព»បានចាប់ផ្ដើមថយចុះ។ ក៏ប៉ុន្តែ ប៉ុស្តិ៍វិទ្យុបានទៅជាវិធីដ៏សំខាន់មួយដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រ។ នៅថ្ងៃទី១៦ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩២២ បងរ៉ូធើហ្វឺតបានថ្លែងសុន្ទរកថាជាប្រវត្តិសាស្ត្រតាមប៉ុស្តិ៍វិទ្យុពីសាលមួយ (Metropolitan Opera House)នៅក្រុងភីឡាដិលភា រដ្ឋប៉ិនស៊ីវ៉ានី។ តាមការប៉ាន់ស្មាន មនុស្ស៥០.០០០នាក់បានស្ដាប់សុន្ទរកថាដែលមានប្រធានថា«មនុស្សរាប់លាននាក់ដែលរស់ឥឡូវនេះនឹងមិនស្លាប់ទេ»។ រួចមក នៅឆ្នាំ១៩២៣ កម្មវិធីមហាសន្និបាតបានត្រូវផ្សាយជាលើកដំបូង។ ក្រៅពីប្រើប៉ុស្តិ៍វិទ្យុឈ្នួល បងប្អូនដែលនាំមុខបានសម្រេចចិត្តថា គឺជាការល្អបើសាងសង់អគារប៉ុស្តិ៍វិទ្យុសម្រាប់អង្គការយើង។ ដូច្នេះ អគារនោះបានត្រូវសាងសង់នៅស្ថាធិនអៃឡេន រដ្ឋញូវយ៉ក ហើយចុះបញ្ជីជាប៉ុស្តិ៍WBBR។ ប៉ុស្តិ៍នោះបានចាប់ផ្សាយជាលើកដំបូងនៅថ្ងៃទី២៤ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩២៤។
នៅឆ្នាំ១៩២២ តាមរយៈវិទ្យុ មនុស្សប្រហែលជា៥០.០០០នាក់បានស្ដាប់សុន្ទរកថាដែលមានប្រធានថា«មនុស្សរាប់លាននាក់ដែលរស់ឥឡូវនេះនឹងមិនស្លាប់ទេ»
១៤ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩២៤ បានពន្យល់អំពីគោលបំណងនៃការរៀបចំប៉ុស្តិ៍វិទ្យុនោះ(WBBR) ដោយចែងថា៖ «យើងជឿថាវិទ្យុជាវិធីដែលមានប្រសិទ្ធភាពបំផុតនិងដែលធូរថ្លៃបំផុត សម្រាប់ផ្សាយសេចក្ដីពិត»។ ក្រោយមក អត្ថបទនោះបានបន្ថែមថា៖ «បើលោកម្ចាស់ចាត់ទុកថាការសាងសង់អគារប៉ុស្តិ៍វិទ្យុឯទៀតដើម្បីផ្សាយសេចក្ដីពិតគឺជាការល្អ នោះលោកនឹងផ្ដល់ថវិកាតាមវិធីដែលលោកពេញចិត្ត»។ (ទំនុក. ១២៧:១) មកដល់ឆ្នាំ១៩២៦ រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានប៉ុស្តិ៍វិទ្យុ៦ គឺប៉ុស្តិ៍ពីរនៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក គឺWBBRនៅរដ្ឋញូវយ៉ក និងWORDនៅជិតក្រុងឈីខាហ្គោ និងប៉ុស្តិ៍បួនទៀតនៅប្រទេសកាណាដា នាខេត្តអាល់ប៊ើតា ខេត្តអនតារីយ៉ូ ខេត្តសាស្កាតឆេវ៉ាន និងខេត្តប្រីធីសកូឡាំបៀ។
១៥, ១៦. (ក) តើបព្វជិតនៃពិភពគ្រិស្តសាសនានៅប្រទេសកាណាដា បានមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាចំពោះការផ្សព្វផ្សាយតាមប៉ុស្តិ៍វិទ្យុរបស់បងប្អូនយើង? (ខ) តើសុន្ទរកថាដែលបងប្អូនផ្សាយតាមវិទ្យុបានជួយជំរុញកិច្ចផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៥ បព្វជិតនៃពិភពគ្រិស្តសាសនាមិនបានបិទភ្នែកចំពោះការផ្សព្វផ្សាយសេចក្ដីពិតដល់ទីជិតឆ្ងាយទេ។ បងប្រុសអាលបឺត ហូហ្វមេន ដែលស្គាល់អំពីការងារដែលបងប្អូនបានធ្វើនៅប៉ុស្តិ៍វិទ្យុនាខេត្តសាស្កាតឆេវ៉ាន ប្រទេសកាណាដា បានប្រាប់ថា៖ «មនុស្សកាន់តែច្រើនឡើងៗចាប់ផ្ដើមស្គាល់និស្សិតគម្ពីរ[ជាឈ្មោះសាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅពេលនោះ]។ ការផ្សាយតាមវិទ្យុនេះបានធ្វើការបញ្ជាក់យ៉ាងអស្ចារ្យ រហូតដល់ឆ្នាំ១៩២៨។ នៅឆ្នាំនោះបព្វជិតពិភពគ្រិស្តសាសនាបានបង្ខិតបង្ខំពួកអាជ្ញាធរឲ្យដកហូតអាជ្ញាប័ណ្ណរបស់ប៉ុស្តិ៍វិទ្យុទាំងអស់នៃនិស្សិតគម្ពីរនៅប្រទេសកាណាដា»។
១៦ ទោះជាទីតាំងប៉ុស្តិ៍វិទ្យុរបស់យើងបានត្រូវបិទនៅប្រទេសកាណាដាក៏ដោយ តែបងប្អូនបានបន្តផ្សាយសុន្ទរកថាអំពីគម្ពីរតាមប៉ុស្តិ៍វិទ្យុឈ្នួល។ (ម៉ាថ. ១០:២៣) ដើម្បីបង្កើនប្រសិទ្ធភាពនៃកម្មវិធីប៉ុស្តិ៍ទាំងនោះ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមនិងទស្សនាវដ្ដីសម័យរុងរឿង (ឥឡូវហៅថាទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក!) បានរាយនាមប៉ុស្តិ៍វិទ្យុឈ្នួលដែលផ្សាយសេចក្ដីពិតពីគម្ពីរ ដើម្បីឲ្យអ្នកដែលផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយលើកទឹកចិត្តម្ចាស់ផ្ទះឲ្យស្ដាប់សុន្ទរកថាទាំងនោះតាមប៉ុស្តិ៍វិទ្យុក្នុងតំបន់របស់ពួកគេ។ តើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា? នៅខែមករា ឆ្នាំ១៩៣១ ឯកសារប៊ូឡើទិនបានចែងថា៖ «ការផ្សាយតាមវិទ្យុបានជំរុញទឹកចិត្តបងប្អូនក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។ ការិយាល័យរបស់យើងបានទទួលសេចក្ដីរាយការណ៍ជាច្រើនពីបងប្អូនស្តីអំពីរឿងនេះ គឺថាពេលដែលបងប្អូនស្នើផ្ដល់សៀវភៅ មនុស្សយកសៀវភៅនោះភ្លាម ដោយសារពួកគេធ្លាប់ស្ដាប់សុន្ទរកថារបស់បងរ៉ូធើហ្វឺតតាមវិទ្យុ»។ ឯកសារប៊ូឡើទិនបានព័ណ៌នាអំពីកម្មវិធីវិទ្យុនិងការផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយថា នោះជា«វិធីផ្សព្វផ្សាយដ៏ធំពីររបស់អង្គការលោកម្ចាស់»។
១៧, ១៨. ទោះជាកាលៈទេសៈបានផ្លាស់ប្ដូរក្ដី តែហេតុអ្វីបានជាការផ្សព្វផ្សាយតាមប៉ុស្តិ៍វិទ្យុនៅតែមានតួនាទីសំខាន់?
១៧ រវាងឆ្នាំ១៩៣០និងឆ្នាំ១៩៤០ យើងទទួលរងនូវការប្រឆាំងកាន់តែខ្លាំងឡើងស្តីអំពីការប្រើប៉ុស្តិ៍វិទ្យុឈ្នួល។ ដូច្នេះនៅចុងឆ្នាំ១៩៣៧ រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានផ្លាស់ប្ដូរតាមកាលៈទេសៈថ្មីនោះ។ ពួកគេឈប់ផ្សាយតាមប៉ុស្តិ៍វិទ្យុឈ្នួល ហើយបានផ្ចង់អារម្មណ៍កាន់តែខ្លាំងទៅលើការផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយវិញ។a ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ វិទ្យុនៅតែជាវិធីសំខាន់មួយដើម្បីផ្សាយអំពីរាជាណាចក្រនៅតំបន់ខ្លះដែលឆ្ងាយដាច់ស្រយាល និងនៅតំបន់ខ្លះដែលបងប្អូនមិនអាចផ្សព្វផ្សាយដោយសេរីបានទេ។ ជាឧទាហរណ៍ ពីឆ្នាំ១៩៥១ដល់ឆ្នាំ១៩៩១ ប៉ុស្តិ៍វិទ្យុមួយនៅក្រុងប៊ែឡាំងខាងលិច ប្រទេសអាឡឺម៉ង់ បានផ្សាយជាទៀងទាត់នូវសុន្ទរកថាអំពីគម្ពីរ ដើម្បីឲ្យអ្នកដែលរស់នៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ខាងកើតនៅសម័យនោះឮអំពីរាជាណាចក្រ។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៦១ ហើយអស់ជាង៣០ឆ្នាំបន្ទាប់ពីនោះ ប៉ុស្តិ៍វិទ្យុជាតិមួយនៅប្រទេសស៊ូរីណាមនៅទ្វីបអាម៉េរិកខាងត្បូង បានផ្សាយកម្មវិធីអំពីសេចក្ដីពិតក្នុងគម្ពីរ រៀងរាល់សប្ដាហ៍អស់១៥នាទី។ ពីឆ្នាំ១៩៦៩ដល់ឆ្នាំ១៩៧៧ អង្គការរបស់យើងបានផលិតកម្មវិធីជាង៣៥០សម្រាប់ផ្សាយតាមវិទ្យុ ដែលមានប្រធានថា«គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរមានប្រយោជន៍»។ នៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក ២៩១ប៉ុស្តិ៍វិទ្យុនៅ៤៨រដ្ឋបានផ្សាយកម្មវិធីនោះ។ នៅឆ្នាំ១៩៩៦ ប៉ុស្តិ៍វិទ្យុមួយនៅក្រុងអាភៀ ដែលជារាជធានីនៃកោះសាម៉ូអា នាមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិកខាងត្បូង បានផ្សាយកម្មវិធីមួយរៀងរាល់សប្ដាហ៍ដែលមានប្រធានថា«ចម្លើយចំពោះសំណួររបស់អ្នកអំពីគម្ពីរ»។
១៨ ជិតដំណាច់សតវត្សរ៍ទី២០ វិទ្យុលែងមានតួនាទីសំខាន់ក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អទៀត។ ក៏ប៉ុន្តែបច្ចេកវិទ្យាមួយទៀតបានលេចមក ដែលផ្ដល់លទ្ធភាពឲ្យយើងផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សច្រើនបំផុតជាប្រវត្ដិសាស្ត្រ។
១៩, ២០. ហេតុអ្វីបានជារាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតjw.org ហើយតើគេហទំព័រនោះមានប្រសិទ្ធភាពយ៉ាងណា? (សូមមើលដែរនូវប្រអប់ដែលមានចំណងជើងថា«JW.ORG»)
១៩ អ៊ីនធឺណិត: មកដល់ឆ្នាំ២០១៣ មនុស្សចំនួនជាង២,៧ពាន់លាននាក់ប្រើប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិត។ នេះគឺជិតស្មើ៤០ភាគរយនៃបណ្ដាជននៅផែនដី។ យោងតាមការប៉ាន់ស្មាន មនុស្សប្រហែលជា២ពាន់លាននាក់ចូលអ៊ីនធឺណិតតាមរយៈឧបករណ៍ចល័ត ដូចជាទូរស័ព្ទដៃឬកុំព្យូទ័របន្ទះស្តើងជាដើម។ ទូទាំងពិភពលោក ចំនួនមនុស្សដែលប្រើអ៊ីនធឺណិតកំពុងកើនឡើងជាលំដាប់។ ក៏ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃនេះ កន្លែងដែលមានកំណើនលឿនបំផុតខាងចំនួនអ្នកប្រើអ៊ីនធឺណិតតាមឧបករណ៍ចល័ត គឺនៅទ្វីបអាហ្វ្រិក ដែលមានអ្នកជាវជាង៩០លាននាក់។ និន្នាការនេះបានផ្លាស់ប្ដូរវិធីដែលមនុស្សជាច្រើនទទួលព័ត៌មាន។
២០ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៩៧ រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាចាប់ផ្ដើមប្រើអ៊ីនធឺណិតដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដល់មហាជន។ នៅឆ្នាំ២០១៣ គេហទំព័រjw.orgមានជា៣០០ភាសា និងមានព័ត៌មានអំពីគម្ពីរដែលអាចត្រូវថតចម្លងជាង៥២០ភាសា។ រៀងរាល់ថ្ងៃ ឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកជាង៧៥០.០០០បានភ្ជាប់នឹងគេហទំព័ររបស់យើង។ រៀងរាល់ខែ ក្រៅពីមើលវីដេអូ មនុស្សថតចម្លងសៀវភៅជាង៣លានក្បាល ទស្សនាវដ្ដីជាង៤លានក្បាល និងឯកសារសំឡេងជាង២២លាន។
២១. តើអ្នកបានរៀនអ្វីពីបទ ពិសោធន៍របស់បុរសម្នាក់ឈ្មោះស៊ីណា?
២១ សូម្បីតែនៅប្រទេសដែលកិច្ចការរបស់យើងនៅក្រោមបម្រាមក៏ដោយ ក៏គេហទំព័ររបស់យើងបានទៅជាវិធីអស្ចារ្យដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ នៅដើមឆ្នាំ២០១៣ បុរសម្នាក់ឈ្មោះស៊ីណាបានរកឃើញគេហទំព័រjw.org រួចបានទូរស័ព្ទទៅមន្ទីរចាត់ការពិភពលោករបស់យើង នៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក ដើម្បីសុំព័ត៌មានថែមទៀតអំពីគម្ពីរ។ ហេតុអ្វីគាត់ត្រូវទូរស័ព្ទ? ស៊ីណាមានប្រវត្ដិជាមូស្លីម ហើយរស់នៅភូមិដាច់ស្រយាលមួយនៅប្រទេសដែលហាមប្រាមកិច្ចការរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងតឹងតែង។ ដោយសារគាត់ទូរស័ព្ទ អង្គការយើងបានរៀបចំឲ្យគាត់សិក្សាគម្ពីរពីរដងក្នុងមួយសប្ដាហ៍ជាមួយនឹងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់នៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក។ ពួកគាត់បានសិក្សាដោយប្រើកម្មវិធីឆ្លើយឆ្លងគ្នាតាមរយៈវីដេអូអ៊ីនធឺណិត។
ការបង្រៀនមនុស្សដោយផ្ទាល់
២២, ២៣. (ក) តើវិធីផ្សេងៗសម្រាប់ផ្សព្វផ្សាយដល់មហាជនបានត្រូវប្រើជំនួសការផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយឬទេ? (ខ) តើស្តេចនៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះបានឲ្យពរដល់ការព្យាយាមរបស់យើងដល់កម្រិតណា?
២២ យើងបានប្រើវិធីផ្សេងៗដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដល់មហាជន។ វិធីទាំងនោះរួមបញ្ចូលកាសែត «ល្ខោនរូបភាព» កម្មវិធីដែលយើងផ្សាយតាមប៉ុស្តិ៍វិទ្យុ និងគេហទំព័រអ៊ីនធឺណិត។ ក៏ប៉ុន្តែវិធីទាំងនេះមិនមែនជំនួសការផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយឡើយ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានរៀនពីគំរូរបស់លោកយេស៊ូ។ លោកមិនគ្រាន់តែបានផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សមួយក្រុមៗប៉ុណ្ណោះទេ តែលោកក៏បានផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការជួយមនុស្សម្នាក់ៗដោយផ្ទាល់ដែរ។ (លូក. ១៩:១-៥) ម្យ៉ាងទៀត លោកយេស៊ូបានបង្ហាត់បង្រៀនអ្នកកាន់តាមលោកឲ្យធ្វើដូច្នោះ ហើយលោកបានប្រាប់ពួកគេនូវព័ត៌មានដែលពួកគេត្រូវផ្សព្វផ្សាយ។ (សូមអាន លូកា ១០:១, ៨-១១) ដូចយើងបានរៀននៅជំពូកទី៦ អ្នកនាំមុខក្នុងអង្គការរបស់យើង តែងតែបានលើកទឹកចិត្តអ្នកបម្រើម្នាក់ៗរបស់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យនិយាយជាមួយនឹងមនុស្សដោយផ្ទាល់ខ្លួន។—សកម្ម. ៥:៤២; ២០:២០
២៣ ឥឡូវ រាជាណាចក្ររបស់ព្រះបានគ្រប់គ្រងអស់១០០ឆ្នាំ ហើយមានអ្នកផ្សព្វផ្សាយ៧,៩លាននាក់ កំពុងចូលរួមក្នុងការបង្រៀនអ្នកឯទៀតអំពីគោលបំណងរបស់ព្រះ។ ស្តេចនៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះពិតជាបានឲ្យពរលើវិធីផ្សេងៗដែលយើងបានប្រើដើម្បីផ្សព្វផ្សាយអំពីរាជាណាចក្រ។ ក្នុងជំពូកបន្ទាប់ យើងនឹងរៀនថា ស្តេចរបស់យើងក៏បានផ្ដល់ដែរនូវឧបករណ៍ផ្សេងៗដែលយើងត្រូវការដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អដល់មនុស្សគ្រប់ប្រជាជាតិ គ្រប់កុលសម្ព័ន្ធ និងគ្រប់ភាសា។—បប. ១៤:៦
a នៅឆ្នាំ១៩៥៧ អ្នកនាំមុខក្នុងអង្គការយើងបានសម្រេចចិត្តបិទប៉ុស្តិ៍វិទ្យុWBBRនៅរដ្ឋញូវយ៉ក ដែលជាប៉ុស្តិ៍វិទ្យុចុងក្រោយរបស់យើង។