ជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅផែនដី ជាក្ដីសង្ឃឹមដែលបានត្រូវរកឃើញម្ដងទៀត
«ឱដានីយ៉ែលអើយ! ចូរបិទបាំងពាក្យទាំងនេះ . . . ដរាបដល់គ្រាចុងបំផុតចុះ។ មនុស្សជាច្រើននឹងខំរកយល់ ហើយចំណេះនឹងបានចំរើនឡើង»។—ដាន. ១២:៤
១, ២. តើយើងនឹងពិចារណាអំពីសំណួរអ្វីខ្លះក្នុងអត្ថបទនេះ?
មនុស្សរាប់លាននាក់យល់ច្បាស់ពីក្ដីសង្ឃឹមដែលមានមូលដ្ឋានលើបទគម្ពីរ ស្តីអំពីការរស់ជារៀងរហូតនៅផែនដីដែលក្លាយជាសួនឧទ្យាន។ (បប. ៧:៩, ១៧) តាំងពីកំណើតមនុស្សជាតិដំបូង ព្រះបានបញ្ជាក់ថាមនុស្សបានត្រូវបង្កើតឲ្យរស់ជារៀងរហូត មិនមែនរស់តែមួយរយៈហើយស្លាប់ទៅវិញនោះទេ។—លោ. ១:២៦-២៨
២ ការក្លាយទៅជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះម្ដងទៀត ជាជីវិតដែលអាដាមបានបាត់បង់ នេះជាផ្នែកមួយនៃក្ដីសង្ឃឹមរបស់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ បទគម្ពីរគ្រិស្តសាសនិកជាភាសាក្រិចពន្យល់ពីវិធីដែលព្រះនឹងធ្វើឲ្យមនុស្សមានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅផែនដីក្នុងសួនឧទ្យាន។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាក្ដីសង្ឃឹមរបស់មនុស្សត្រូវការឲ្យគេរកម្ដងទៀត? តើក្ដីសង្ឃឹមនេះបានត្រូវរកឃើញយ៉ាងណា? ហើយតើមនុស្សរាប់លាននាក់ដឹងអំពីក្ដីសង្ឃឹមនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
គេបានលាក់ក្ដីសង្ឃឹមនេះ
៣. ហេតុអ្វីយើងមិនភ្ញាក់ផ្អើលពេលដឹងថា គេបានលាក់ក្ដីសង្ឃឹមរបស់មនុស្សស្តីអំពីជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅផែនដី?
៣ លោកយេស៊ូបានទាយថា អ្នកប្រកាសទំនាយមិនពិតនឹងកែប្រែសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោក ហើយមនុស្សភាគច្រើននឹងត្រូវគេបំភាន់។ (ម៉ាថ. ២៤:១១) សាវ័កពេត្រុសបានព្រមានពួកគ្រិស្តសាសនិកថា៖ «គ្រូក្លែងក្លាយនឹងលេចមកក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា»។ (២ពេ. ២:១) សាវ័កប៉ូលបាននិយាយអំពី«គ្រាដែល[មនុស្ស]នឹងមិនទ្រាំស្ដាប់សេចក្ដីបង្រៀនដែលមានប្រយោជន៍ទេ ប៉ុន្តែស្របតាមសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ខ្លួន នោះពួកគេនឹងប្រមូលអ្នកបង្រៀនសម្រាប់ខ្លួន ដើម្បីឮអ្វីដែលពួកគេពេញចិត្តស្ដាប់»។ (២ធី. ៤:៣, ៤) សាថានចូលរួមក្នុងការបំភាន់មនុស្ស ហើយបានប្រើគ្រិស្តសាសនាដែលក្បត់ជំនឿ ដើម្បីលាក់សេចក្ដីពិតអំពីគោលបំណងរបស់ព្រះសម្រាប់មនុស្សនិងផែនដី ដែលជាសេចក្ដីពិតដែលធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅណាស់។—សូមអាន កូរិនថូសទី២ ៤:៣, ៤
៤. តើអ្នកដឹកនាំសាសនាដែលក្បត់ជំនឿបានបដិសេធសេចក្ដីសង្ឃឹមអ្វីរបស់មនុស្សជាតិ?
៤ បទគម្ពីរពន្យល់ថារាជាណាចក្ររបស់ព្រះជារដ្ឋាភិបាលនៅស្ថានសួគ៌ដែលនឹងបំផ្លាញចោលការគ្រប់គ្រងរបស់មនុស្សទាំងឡាយ។ (ដាន. ២:៤៤) ក្នុងអំឡុងការគ្រប់គ្រងមួយពាន់ឆ្នាំរបស់គ្រិស្ត សាថាននឹងត្រូវឃុំនៅទីជ្រៅបំផុត មនុស្សស្លាប់នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ហើយមនុស្សជាតិនឹងមានភាពល្អឥតខ្ចោះម្ដងទៀតនៅផែនដី។ (បប. ២០:១-៣, ៦, ១២; ២១:១-៤) ក៏ប៉ុន្តែ អ្នកដឹកនាំរបស់ពិភពគ្រិស្តសាសនាដែលក្បត់ជំនឿបានបង្រៀនទស្សនៈផ្សេងៗឯទៀត។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងសតវត្សរ៍ទី៣នៅក្រុងអាឡិចសង់ទ្រា មានបព្វជិតនាំមុខគេមួយរូបឈ្មោះអ៊ូរីកិន បានបន្ទោសអ្នកដែលជឿថា ការគ្រប់គ្រងមួយពាន់ឆ្នាំរបស់គ្រិស្តនឹងនាំពរមកលើផែនដី។ សព្វវចនាធិប្បាយសាសនាកាតូលិកបានចែងថា សាសនវិទូម្នាក់ឈ្មោះអូកូស្ទីនពីទីក្រុងហ៊ីប៉ូ (រស់នៅឆ្នាំ៣៥៤-៤៣០ គ.ស.) បាន«គាំទ្រជំនឿដែលថា មិនមានការគ្រប់គ្រងមួយពាន់ឆ្នាំរបស់រាជាណាចក្រព្រះឡើយ» (The Catholic Encyclopedia)។a
៥, ៦. ហេតុអ្វីបានជាអ៊ូរីកិននិងអូកូស្ទីនប្រឆាំងជំនឿដែលថា នឹងមានការគ្រប់គ្រងមួយពាន់ឆ្នាំរបស់គ្រិស្ត?
៥ ហេតុអ្វីបានជាអ៊ូរីកិននិងអូកូស្ទីនប្រឆាំងជំនឿដែលថានឹងមានការគ្រប់គ្រងមួយពាន់ឆ្នាំរបស់គ្រិស្ត? អ៊ូរីកិនធ្លាប់ជាសិស្សរបស់ខ្លិម៉ង់ ពីទីក្រុងអាឡិចសង់ទ្រា ដែលជឿអំពីព្រលឹងអមតៈតាមប្រពៃណីរបស់ជនជាតិក្រិច។ អ៊ូរីកិនទទួលឥទ្ធិពលខ្លាំងពីទស្សនវិទូជនជាតិក្រិចម្នាក់ឈ្មោះប្លាតុងដែលបង្រៀនអំពីព្រលឹង។ សាសនវិទូម្នាក់បានសង្កេតឃើញថា អ៊ូរីកិនបាន«បញ្ចូលគំនិតរបស់ប្លាតុងស្តីអំពីព្រលឹងនិងវាសនារបស់ព្រលឹងទៅក្នុងលទ្ធិគ្រិស្តសាសនា»។ (ឈ្មោះ Werner Jaeger) ជាលទ្ធផល អ៊ូរីកិនបានបង្រៀនថា ពរណាដែលមនុស្សទទួលពីការគ្រប់គ្រងមួយពាន់ឆ្នាំរបស់រាជាណាចក្រព្រះ មិនអាចមាននៅផែនដីទេ គឺត្រូវមាននៅស្ថានសួគ៌វិញ។
៦ អូកូស្ទីនបានក្លាយទៅជាគ្រិស្តសាសនិកពេលគាត់មានអាយុ៣៣ឆ្នាំ។ មុនពេលនោះ គាត់ជាអ្នកកាន់តាមទស្សនវិទូម្នាក់ឈ្មោះផ្លន់ទីណាស់ ដែលនៅសតវត្សរ៍ទី៣បានបង្កើតទ្រឹស្តីយកពីការបង្រៀនរបស់ប្លាតុង។ ក្រោយពីអូកូស្ទីនក្លាយទៅជាគ្រិស្តសាសនិក គាត់នៅតែមានគំនិតដូចពីមុន។ សព្វវចនាធិប្បាយមួយចែងថា៖ «អូកូស្ទីនមានតួនាទីសំខាន់ក្នុងការបញ្ចូលសេចក្ដីបង្រៀនដែលមានក្នុងសញ្ញាថ្មីនៃគម្ពីរជាមួយនឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ប្លាតុង»។ (The New Encyclopædia Britannica) សព្វវចនាធិប្បាយសាសនាកាតូលិកចែងថា អូកូស្ទីនបានពន្យល់ថា ការពណ៌នានៅសៀវភៅការបើកបង្ហាញជំពូកទី២០ស្តីអំពីការគ្រប់គ្រងមួយពាន់ឆ្នាំ នោះគឺជាការពណ៌នា«ក្នុងន័យធៀប»។ សព្វវចនាធិប្បាយនេះក៏បន្ថែមថា៖ «ការពន្យល់នេះ[របស់អូកូស្ទីន] . . . ត្រូវបង្រៀនដោយសាសនវិទូបន្ទាប់ពីប្រទេសលោកខាងលិច ហើយជំនឿពីមុនស្តីអំពីការគ្រប់គ្រងមួយពាន់ឆ្នាំ ក៏លែងមានគេគាំទ្រតទៅទៀត» (The Catholic Encyclopedia)។
៧. តើជំនឿមិនពិតអ្វីដែលបានពង្រេចពង្រឹលក្ដីសង្ឃឹមរបស់មនុស្សស្តីអំពីការរស់ជារៀងរហូតនៅផែនដី? ហើយតើនេះបានកើតឡើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
៧ ក្ដីសង្ឃឹមរស់ជារៀងរហូតនៅផែនដី បានត្រូវពង្រេចពង្រឹលដោយជំនឿមួយដែលមាននៅស្រុកបាប៊ីឡូនពីបុរាណ ហើយដែលគេបានផ្សាយទូទាំងពិភពលោក គឺជាជំនឿដែលថាមនុស្សមានវិញ្ញាណឬព្រលឹងអមតៈ ដែលគ្រាន់តែប្រើរូបកាយដូចជាឧបករណ៍បណ្ដោះអាសន្ន។ ពេលពិភពគ្រិស្តសាសនាចាប់យកជំនឿនោះ ពួកសាសនវិទូបានកាឡៃបទគម្ពីរ ដើម្បីធ្វើឲ្យខដែលរៀបរាប់អំពីក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅស្ថានសួគ៌ មើលទៅដូចជាបង្រៀនថា មនុស្សល្អទាំងអស់ឡើងទៅស្ថានសួគ៌។ យោងទៅតាមទស្សនៈនេះ ជីវិតរបស់មនុស្សនៅផែនដីគឺបណ្ដោះអាសន្ន គ្រាន់តែជាការសាកល្បងមើលថាបុគ្គលម្នាក់សមឬមិនសមទទួលជីវិតនៅស្ថានសួគ៌។ មានរឿងស្រដៀងគ្នានេះកើតឡើងដល់ក្ដីសង្ឃឹមរស់ជារៀងរហូតនៅផែនដី ដែលជនជាតិយូដាមានដែរ។ កាលដែលជនជាតិយូដាជឿតាមជំនឿរបស់ជនជាតិក្រិចបន្ដិចម្ដងៗស្តីអំពីព្រលឹងអមតៈ នោះក្ដីសង្ឃឹមរស់ជារៀងរហូតនៅផែនដីដែលពួកយូដាមានពីមុនបានរលាយសាបសូន្យ។ នេះច្បាស់ជាខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់ពីអ្វីដែលគម្ពីររៀបរាប់អំពីមនុស្សយើង! មនុស្សមានរូបកាយសាច់ឈាម មិនមែនមានរូបកាយវិញ្ញាណទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ទៅបុរសដំបូងថា៖ «ឯងជាធូលីដី»។ (លោ. ៣:១៩) ដូច្នេះ ផែនដីជាទីលំនៅជារៀងរហូតរបស់មនុស្ស មិនមែនស្ថានសួគ៌ទេ។—សូមអាន ទំនុកតម្កើង ១០៤:៥; ១១៥:១៦
សេចក្ដីពិតបញ្ចេញពន្លឺភ្លឺផ្លេកក្នុងភាពងងឹត
៨. តើបណ្ឌិតខ្លះដែលរស់នៅឆ្នាំ១៦០០ជាង បាននិយាយអ្វីអំពីក្ដីសង្ឃឹមរបស់មនុស្ស?
៨ សាសនាភាគច្រើនដែលអះអាងថាជាគ្រិស្តសាសនា មិនបង្រៀនអំពីក្ដីសង្ឃឹមទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅផែនដីទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សាថានមិនតែងតែបានជោគជ័យក្នុងការលាក់សេចក្ដីពិតទេ។ ក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រ មានមនុស្សខ្លះបានអានគម្ពីរយ៉ាងដិតដល់ ហើយបានឃើញសេចក្ដីពិតបញ្ចេញពន្លឺភ្លឺផ្លេក កាលដែលពួកគេយល់នូវចំណុចខ្លះៗអំពីរបៀបដែលព្រះនឹងធ្វើឲ្យមនុស្សមានភាពល្អឥតខ្ចោះឡើងវិញ។ (ទំនុក. ៩៧:១១; ម៉ាថ. ៧:១៣, ១៤; ១៣:៣៧-៣៩) មកដល់ឆ្នាំ១៦០០ជាង ការបកប្រែនិងការបោះពុម្ពគម្ពីរបានជួយឲ្យមនុស្សជាច្រើនទទួលគម្ពីរបរិសុទ្ធ។ នៅឆ្នាំ១៦៥១ បណ្ឌិតមួយរូបបានសរសេរថា ដោយសារអាដាមធ្វើឲ្យមនុស្ស«បាត់បង់សួនឧទ្យាន និងជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅផែនដី» តែតាមរយៈគ្រិស្ត«មនុស្សគ្រប់រូបនឹងរស់នៅផែនដី»។ (សូមអាន កូរិនថូសទី១ ១៥:២១, ២២) យ៉ូនមីលតុនជាអ្នកតែងកំណាព្យល្បីល្បាញម្នាក់ក្នុងចំណោមប្រទេសដែលនិយាយភាសាអង់គ្លេស (រស់នៅឆ្នាំ១៦០៨-១៦៧៤) ហើយគាត់បានសរសេរសៀវភៅពីរក្បាលជាភាសាអង់គ្លេស ដែលមានចំណងជើងថា ការបាត់បង់សួនឧទ្យាន និងការមានសួនឧទ្យានម្ដងទៀត។ ក្នុងសំណេររបស់គាត់ គាត់បានសំដៅទៅលើរង្វាន់ដែលមនុស្សស្មោះត្រង់នឹងទទួលនៅផែនដីដែលជាសួនឧទ្យាន។ ទោះជាគាត់បានចំណាយពេលច្រើនក្នុងជីវិតដើម្បីសិក្សាគម្ពីរក៏ដោយ តែគាត់សម្គាល់ថា ក្ដីពិតដែលមានក្នុងគម្ពីរមិនអាចយល់ច្បាស់បានទេ ទាល់តែវត្តមានរបស់គ្រិស្តមកដល់។
៩, ១០. (ក) តើអ៊ីសាកញូតុនបានសរសេរអ្វីស្តីអំពីក្ដីសង្ឃឹមរបស់មនុស្ស? (ខ) ហេតុអ្វីបានជាអ៊ីសាកញូតុនយល់ឃើញថា ត្រូវចាំយូរឆ្នាំមុនវត្តមានរបស់គ្រិស្តមកដល់?
៩ លោកអ៊ីសាកញូតុនដែលជាអ្នកគណិតវិទ្យាល្បីសុសសាយ (រស់នៅឆ្នាំ១៦៤២-១៧២៧) ក៏មានចំណាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងទៅលើគម្ពីរដែរ។ គាត់យល់ថាពួកបរិសុទ្ធនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនៅស្ថានសួគ៌ ថែមទាំងគ្រប់គ្រងជាមួយគ្រិស្ត ដែលជាការគ្រប់គ្រងមួយដែលមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ។ (បប. ៥:៩, ១០) ស្តីអំពីរាស្ត្រនៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ នោះគាត់បានសរសេរថា៖ «ក្រោយថ្ងៃវិនិច្ឆ័យសេចក្ដី មនុស្សនឹងនៅតែរស់នៅផែនដី មិនគ្រាន់តែ១.០០០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះទេ តែនឹងរស់ជារៀងរហូតវិញ»។
១០ អ៊ីសាកញូតុនយល់ឃើញថា នឹងត្រូវមានពេលវេលាយូរទៅមុខទៀត ទើបមានវត្តមានរបស់គ្រិស្ត។ ប្រវត្ដិវិទូម្នាក់បានពន្យល់ថា៖ «មូលហេតុមួយដែលអ៊ីសាកញូតុនយល់ឃើញថា ត្រូវចាំរាប់រយឆ្នាំមុនរាជាណាចក្ររបស់ព្រះមកដល់ គឺដោយសារនៅសម័យនោះមានគេបង្រៀនអំពីព្រះឯកត្រីអង្គ។ អ៊ីសាកញូតុនគិតថាក្ដីបង្រៀននេះគឺមិនត្រឹមត្រូវ ហើយចាត់ទុកក្ដីបង្រៀននោះថាជាការក្បត់ជំនឿ»។ (ឈ្មោះ Stephen Snobelen) ដូច្នេះ គេនៅតែលាក់បាំងដំណឹងល្អ ហើយក្នុងចំណោមក្រុមដែលអះអាងថាជាគ្រិស្តសាសនិក អ៊ីសាកញូតុនមិនឃើញក្រុមណាមួយដែលអាចផ្សព្វផ្សាយដំណឹងនោះ។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ទំនាយទាំងនេះរបស់ដានីយ៉ែលនិងយ៉ូហាន [ទំនាយរបស់យ៉ូហានបានត្រូវកត់ទុកក្នុងសៀវភៅការបើកបង្ហាញ] នោះមិនអាចយល់ទេ ទាល់តែគ្រាចុងបញ្ចប់»។ គាត់ពន្យល់ថា៖ «ដានីយ៉ែលបានពោលថា‹មនុស្សជាច្រើននឹងខំរកយល់ ហើយចំណេះនឹងបានចំរើនឡើង›។ ដំណឹងល្អត្រូវផ្សព្វផ្សាយនៅគ្រប់ទីអាស្រ័យនៅផែនដីមុនមានទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង រួចទីបញ្ចប់នឹងមកដល់។ មនុស្សមួយក្រុមធំពីគ្រប់ប្រជាជាតិដែលកាន់ធាងលម៉ើនៅដៃ ដែលរួចជីវិតពីទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងនោះ មិនអាចមានចំនួនរាប់មិនអស់ទេ បើមិនមានការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អមុនពេលនោះមកដល់»។—ដាន. ១២:៤; ម៉ាថ. ២៤:១៤; បប. ៧:៩, ១០
១១. នៅសម័យយ៉ូនមីលតុននិងអ៊ីសាកញូតុន ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សភាគច្រើនមិនយល់អំពីក្ដីសង្ឃឹមរបស់មនុស្ស?
១១ នៅសម័យយ៉ូនមីលតុននិងអ៊ីសាកញូតុន បើមានបុគ្គលណាម្នាក់បញ្ចេញទស្សនៈខុសពីលទ្ធិរបស់សាសនាដែលគេទទួលស្គាល់ជាផ្លូវការ នោះអាចមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត។ ហេតុនេះហើយបានជាសំណេរភាគច្រើនអំពីអ្វីដែលពួកគាត់យល់ឃើញពីការស្រាវជ្រាវគម្ពីរបរិសុទ្ធ បានត្រូវបោះពុម្ពក្រោយពេលដែលពួកគាត់ស្លាប់។ នៅសតវត្សរ៍ទី១៦ មានមនុស្សខ្លះបានដកខ្លួនចេញពីសាសនាកាតូលិក ហើយលែងជឿសេចក្ដីបង្រៀនរបស់សាសនានោះ។ ពួកគេបានត្រូវហៅថាសាសនាប្រូតេស្តង់។ ទោះជានេះបានកើតឡើងក៏ដោយ តែនេះមិនបានបំបាត់ចោលក្ដីបង្រៀនអំពីព្រលឹងអមតៈឡើយ។ វិហារដែលមានអំណាចខ្លាំងជាងគេក្នុងសាសនាប្រូតេស្តង់ នៅតែបង្រៀនទស្សនៈរបស់អូកូស្ទីនដែលថា ការគ្រប់គ្រងមួយពាន់ឆ្នាំរបស់គ្រិស្តគឺមានរួចទៅហើយ មិនមែនមាននៅអនាគតកាលនោះទេ។ តើមនុស្សមានចំណេះអំពីរឿងនេះកាន់តែច្រើនឡើងនៅក្នុងគ្រាចុងបញ្ចប់ទេ?
«ចំណេះ[ពិត]នឹងបានចំរើនឡើង»
១២. តើចំណេះពិតនឹងត្រូវចម្រើនឡើងនៅពេលណា?
១២ ដានីយ៉ែលបានទាយថា មានអ្វីដ៏ល្អមួយដែលនឹងកើតឡើងនៅ«គ្រាចុងបំផុត»។ (សូមអាន ដានីយ៉ែល ១២:៣, ៤, ៩, ១០) ដូចដានីយ៉ែល លោកយេស៊ូក៏បានទាយអំពីគ្រាចុងបំផុតដែរ ពេលលោកមានប្រសាសន៍ថា៖«នៅគ្រានោះ មនុស្សសុចរិតនឹងភ្លឺដូចថ្ងៃ»។ (ម៉ាថ. ១៣:៤៣) តើចំណេះពិតបានចម្រើនឡើងនៅគ្រាចុងបំផុតយ៉ាងដូចម្ដេច? សូមពិចារណាអំពីព្រឹត្ដិការណ៍ខ្លះៗដែលបានកើតឡើងក្នុងអំឡុង៤០ឆ្នាំជាង មុនឆ្នាំ១៩១៤ ជាឆ្នាំដែលគ្រាចុងបំផុតចាប់ផ្ដើម។
១៣. ក្រោយពីបងឆាល្ស ថេហ្ស រ៉ាសិលពិនិត្យមើលរឿងអំពីការធ្វើឲ្យមនុស្សមានភាពល្អឥតខ្ចោះឡើងវិញ តើគាត់បានសរសេរអ្វី?
១៣ នៅចុងសតវត្សរ៍ទី១៩ មានបុគ្គលមួយចំនួនមានចិត្តស្មោះ ដែលខំស្វែងយល់«ពាក្យដែលមានប្រយោជន៍»។ (២ធី. ១:១៣) បងឆាល្ស ថេហ្ស រ៉ាសិលស្ថិតក្នុងចំណោមបុគ្គលទាំងនោះ។ នៅឆ្នាំ១៨៧០ គាត់និងអ្នកឯទៀតដែលស្វែងរកក្ដីពិតបានបង្កើតក្រុមសិក្សាគម្ពីរមួយ។ នៅឆ្នាំ១៨៧២ ពួកគាត់បានពិនិត្យមើលរឿងអំពីការធ្វើឲ្យមនុស្សមានភាពល្អឥតខ្ចោះដូចអាដាមធ្លាប់មាន។ ក្រោយមក បងរ៉ាសិលបានសរសេរថា៖ «រហូតដល់ពេលនោះ យើងមិនបានឃើញភាពខុសគ្នាឆ្ងាយរវាងរង្វាន់សម្រាប់វិហារ (ក្រុមជំនុំនៃពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលបានត្រូវរើសតាំង) ដែលកំពុងឆ្លងកាត់ការសាកល្បង និងរង្វាន់សម្រាប់មនុស្សស្មោះត្រង់ទូទៅ»។ រង្វាន់របស់មនុស្សស្មោះត្រង់នោះគឺ«ការក្លាយទៅជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះម្ដងទៀត ដូចបុព្វបុរសរបស់ពួកគេគឺអាដាមដែលបានរស់នៅសួនអេដែន»។ បងរ៉ាសិលបានទទួលស្គាល់ថា អ្នកឯទៀតបានជួយគាត់ក្នុងការសិក្សាគម្ពីរ។ តើបុគ្គលនោះជាអ្នកណាខ្លះ?
១៤. (ក) តើបងហេនរី ដាន់យល់យ៉ាងណាស្តីអំពីបទគម្ពីរនៅសកម្មភាព ៣:២១? (ខ) តើបងហេនរី ដាន់ពន្យល់អំពីអ្នកដែលនឹងរស់ជារៀងរហូតនៅផែនដីថាជាអ្នកណា?
១៤ បុគ្គលមួយគឺហេនរី ដាន់។ គាត់បានសរសេរអំពី«គ្រាធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ជាថ្មីឡើងវិញ តាមអ្វីដែលព្រះបានមានប្រសាសន៍តាមរយៈមាត់របស់ពួកអ្នកបរិសុទ្ធដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយរបស់លោកនៅសម័យបុរាណ»។ (សកម្ម. ៣:២១) បងដាន់ដឹងថាគ្រាធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ជាថ្មីឡើងវិញ រួមបញ្ចូលការធ្វើឲ្យមនុស្សមានភាពល្អឥតខ្ចោះនៅផែនដីក្នុងអំឡុងការគ្រប់គ្រងមួយពាន់ឆ្នាំរបស់គ្រិស្ត។ បងដាន់ក៏បានពិនិត្យមើលសំណួរមួយដែលមនុស្សជាច្រើនឆ្ងល់ ពោលគឺតើអ្នកណានឹងរស់ជារៀងរហូតនៅផែនដី? គាត់បានពន្យល់ថា មនុស្សរាប់លាននាក់នឹងរស់ឡើងវិញ ហើយគេនឹងបង្រៀនពួកគាត់សេចក្ដីពិត ថែមទាំងពួកគាត់មានឱកាសបង្ហាញជំនឿទៅលើគ្រិស្ត។
១៥. តើបងចូចស្ទរយល់អ្វីខ្លះស្តីអំពីការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ?
១៥ នៅឆ្នាំ១៨៧០ ចូចស្ទរ ក៏បានយល់ថា មនុស្សមិនសុចរិតនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញដើម្បីមានឱកាសទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។ បន្ថែមទៅទៀត គាត់បានយល់ធ្លុះពីបទគម្ពីរថា អ្នកដែលបានរស់ឡើងវិញដែលមិនព្រមធ្វើតាមព្រះ«នឹងបាត់បង់ជីវិត ទោះជា‹អ្នកប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងនោះរស់នៅបាន១០០ឆ្នាំ›ក៏ដោយ»។ (អេ. ៦៥:២០) បងចូចស្ទររស់នៅទីក្រុងប៊្រូគ្លិន រដ្ឋញូវយ៉ក សហរដ្ឋអាម៉េរិក ហើយជាប្រធាននៃទស្សនាវដ្ដីមួយជាភាសាអង់គ្លេសហៅថា អ្នកពិចារណាមើលគម្ពីរ។
១៦. តើនិស្សិតគម្ពីរនិងពិភពគ្រិស្តសាសនាខុសគ្នាយ៉ាងណា?
១៦ បងរ៉ាសិលបានរិះគិតពីគម្ពីរឃើញថា ពេលវេលាដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អគឺមកដល់ហើយ។ ដូច្នេះ នៅឆ្នាំ១៨៧៩ គាត់ចាប់ផ្ដើមបោះពុម្ពជាភាសាអង់គ្លេសទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមនៃភ្នំស៊ីយ៉ូនដែលប្រកាសវត្តមានរបស់គ្រិស្ត ដែលឥឡូវហៅថា ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ប្រកាសអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ពីមុន មានមនុស្សមួយចំនួនតិចយល់ពីសេចក្ដីពិតអំពីក្ដីសង្ឃឹមរបស់មនុស្ស ប៉ុន្តែក្រោយមក ក្រុមនៃនិស្សិតគម្ពីរនៅប្រទេសជាច្រើនបានទទួលទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមនិងព្រមសិក្សាទស្សនាវដ្ដីនោះ។ និស្សិតគម្ពីរនៅសម័យនោះជឿថា មនុស្សចំនួនតិចនឹងឡើងទៅស្ថានសួគ៌ រីឯមនុស្សរាប់លាននាក់ទៀតនឹងមានជីវិតល្អឥតខ្ចោះនៅផែនដី ហើយជំនឿនេះធ្វើឲ្យពួកគេខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់ពីសាសនាភាគច្រើនក្នុងពិភពគ្រិស្តសាសនា។
១៧. តើចំណេះពិតបានចម្រើនឡើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៧ «គ្រាចុងបំផុត»ដែលបានទាយទុកចាប់ផ្ដើមនៅឆ្នាំ១៩១៤។ ដូច្នេះ តើចំណេះពិតស្តីអំពីក្ដីសង្ឃឹមរបស់មនុស្ស បានចម្រើនឡើងទេ? (ដាន. ១២:៤) មកដល់ឆ្នាំ១៩១៣ មាន២.០០០កាសែតដែលបានបោះពុម្ពសុន្ទរកថារបស់បងរ៉ាសិល ហើយចំនួនអ្នកអានមាន១៥.០០០.០០០នាក់។ ទម្រាំដល់ចុងឆ្នាំ១៩១៤ ក្នុងទ្វីបបីមានមនុស្សច្រើនជាង៩.០០០.០០០នាក់បានមើលភាពយន្តនិងរូបភាពដែលពន្យល់អំពីការគ្រប់គ្រងមួយពាន់ឆ្នាំរបស់គ្រិស្ត ដែលហៅថា «ល្ខោនរូបភាពនៃការបង្កើត»។ ពីឆ្នាំ១៩១៨រហូតដល់ឆ្នាំ១៩២៥ សុន្ទរកថាដែលពន្យល់អំពីក្ដីសង្ឃឹមរស់ជារៀងរហូតនៅផែនដី ដែលមានចំណងជើងថា «មនុស្សរាប់លាននាក់ដែលកំពុងតែរស់នឹងមិនស្លាប់» បានត្រូវថ្លែងដោយអ្នកបម្រើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាង៣០ភាសានៅទូទាំងពិភពលោក។ លុះដល់ឆ្នាំ១៩៣៤ សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានកត់សម្គាល់ថា អស់អ្នកដែលមានក្ដីសង្ឃឹមទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅផែនដីត្រូវជ្រមុជទឹក។ ការយល់ធ្លុះនេះនាំឲ្យពួកគេមានចិត្តខ្នះខ្នែងម្ដងទៀត ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ សព្វថ្ងៃ ក្ដីសង្ឃឹមទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅផែនដី នាំឲ្យមនុស្សរាប់លាននាក់ដឹងគុណព្រះយេហូវ៉ា។
«សេរីភាពរុងរឿង»នៅថ្ងៃខាងមុខ!
១៨, ១៩. តើបទគម្ពីរអេសាយ ៦៥:២១-២៥ បានទាយទុកអំពីជីវិតបែបណា?
១៨ ក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះ អេសាយដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយបានសរសេរអំពីជីវិតដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះនឹងមាននៅផែនដី។ (សូមអាន អេសាយ ៦៥:២១-២៥) អេសាយបានសរសេរពាក្យទាំងនោះជាង២.៧០០ឆ្នាំមុន ហើយតាមមើលទៅ ដើមឈើខ្លះដែលមាននៅសម័យនោះ ក៏មានរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះដែរ។ តើអ្នកអាចស្រមៃគិតថា អ្នកនឹងរស់ដោយមានកម្លាំងនិងសុខភាពល្អហើយមានអាយុវែងដូចដើមឈើនោះទេ?
១៩ ជាជាងមានអាយុខ្លី យើងនឹងរស់ដោយមានឱកាសជារៀងរហូតដើម្បីសាងសង់ ដាំដំណាំ ហើយរៀនសូត្រ។ សូមគិតអំពីមិត្តភាពដែលអ្នកអាចមានជាមួយអ្នកឯទៀត។ ចំណងមិត្តភាពដែលប្រកបដោយក្ដីស្រឡាញ់នោះនឹងកាន់តែស្និទ្ធស្នាលជានិច្ច។ ច្បាស់ណាស់ «កូនព្រះ»នឹងសប្បាយនឹងជីវិតដែលមាន«សេរីភាពរុងរឿង»នៅផែនដី!—រ៉ូម ៨:២១
[កំណត់សម្គាល់]
a អូកូស្ទីនបានអះអាងថាការគ្រប់គ្រងមួយពាន់ឆ្នាំរបស់រាជាណាចក្រព្រះមិនមាននៅអនាគតទេ តែបានចាប់ផ្ដើមរួចទៅហើយពេលសាសនាកាតូលិកបានត្រូវស្ថាបនាឡើង។
តើអ្នកអាចពន្យល់បានទេ?
• តើក្ដីសង្ឃឹមរបស់មនុស្សស្តីអំពីការរស់ជារៀងរហូតនៅផែនដីបានត្រូវគេលាក់យ៉ាងដូចម្ដេច?
• តើអ្នកខ្លះដែលអានគម្ពីរនៅឆ្នាំ១៦០០ជាងបានយល់អំពីអ្វី?
• ពេលជិតដល់ឆ្នាំ១៩១៤ តើក្ដីសង្ឃឹមពិតរបស់មនុស្សបានត្រូវគេយល់កាន់តែច្បាស់យ៉ាងដូចម្ដេច?
• តើចំណេះអំពីក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅផែនដីបានចម្រើនឡើងយ៉ាងណា?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៩]
យ៉ូនមីលតុនដែលជាអ្នកតែងកំណាព្យ(ឆ្វេង) និងអ៊ីសាកញូតុនដែលជាអ្នកគណិតវិទ្យា(ស្ដាំ) ដឹងអំពីក្ដីសង្ឃឹមរស់ជារៀងរហូតនៅផែនដី
[រូបភាពនៅទំព័រ២១]
និស្សិតគម្ពីរបានត្រិះរិះយល់ពីបទគម្ពីរថា គឺដល់ពេលដើម្បីប្រកាសប្រាប់ក្ដីសង្ឃឹមពិតរបស់មនុស្សនៅទូទាំងពិភពលោក