ចូរស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ ហើយទទួលប្រយោជន៍ពីសេចក្ដីសន្យារបស់លោក
«[ព្រះ]ធានាសេចក្ដីសន្យារបស់លោកដោយអាងជីវិតខ្លួនលោក ព្រោះគ្មានអ្នកណាធំជាងដែលលោកអាចអាងដើម្បីធានាសេចក្ដីសន្យានោះឡើយ»។—ហេ. ៦:១៣
តើអ្នកអាចរកចម្លើយឃើញឬទេ?
ហេតុអ្វីអ្នកអាចប្រាកដថាគោលបំណងរបស់ព្រះនឹងបានសម្រេច?
តើព្រះបានសន្យាអ្វី ក្រោយពីអាដាមនិងអេវ៉ាបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គង?
តើយើងទទួលប្រយោជន៍ពីសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះចំពោះអាប្រាហាំយ៉ាងដូចម្ដេច?
១. តើពាក្យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាខុសគ្នាពីពាក្យសម្ដីរបស់មនុស្សដែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងយ៉ាងដូចម្ដេច?
ព្រះយេហូវ៉ាជា«ព្រះនៃសេចក្ដីពិត»។ (ទំនុក. ៣១:៥) មនុស្សជាតិដែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងមិនតែងតែអាចទុកចិត្តបានទេ រីឯ«ព្រះមិនអាចកុហកបាន»ឡើយ។ (ហេ. ៦:១៨; សូមអាន ជនគណនា ២៣:១៩) ព្រះតែងតែធ្វើអ្វីដែលលោកបានសន្យាថានឹងធ្វើសម្រាប់មនុស្សជាតិ។ ជាឧទាហរណ៍ អ្វីៗទាំងអស់ដែលលោកបានមានប្រសាសន៍ថាលោកនឹងធ្វើនៅដើមដំបូងនៃរយៈកាលនីមួយៗនៃការបង្កើត«ក៏មានដូច្នោះ»។ ដូច្នេះ នៅទីបញ្ចប់នៃថ្ងៃទី៦នៃការបង្កើត «ព្រះទ្រង់ទតគ្រប់ទាំងរបស់ដែលទ្រង់បានធ្វើនោះ ក៏ឃើញថាទាំងអស់ជាការល្អប្រពៃ»។—លោ. ១:៦, ៧, ៣០, ៣១
២. តើថ្ងៃសម្រាករបស់ព្រះជាអ្វី ហើយហេតុអ្វីលោកបាន«ញែកទុកជាថ្ងៃបរិសុទ្ធ»?
២ ដោយពិនិត្យមើលការបង្កើតរបស់លោក ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រកាសការចាប់ផ្ដើមនៃថ្ងៃទី៧ មិនមែនថ្ងៃដែលមានរយៈកាល២៤ម៉ោងទេ ប៉ុន្តែជារយៈកាលដ៏វែង។ ក្នុងអំឡុងគ្រានោះ លោកបានសម្រាកពីការបង្កើតអ្វីៗថែមទៀតរបស់លោកនៅលើផែនដី។ (លោ. ២:២) ថ្ងៃសម្រាករបស់ព្រះនៅតែមិនទាន់ចប់នៅឡើយទេ។ (ហេ. ៤:៩, ១០) គម្ពីរមិនបានប្រាប់ឲ្យដឹងច្បាស់ថាថ្ងៃនោះបានចាប់ផ្ដើមនៅពេលណាឡើយ។ ថ្ងៃនោះចាប់ផ្ដើមមួយរយៈពេលក្រោយការបង្កើតប្រពន្ធរបស់អាដាមគឺអេវ៉ា ប្រហែលជា៦.០០០ឆ្នាំមុន។ នៅពេលបន្ដិចទៀតការគ្រប់គ្រង១.០០០ឆ្នាំរបស់លោកយេស៊ូគ្រិស្តនឹងចាប់ផ្ដើម ហើយក្នុងអំឡុងគ្រានោះ គោលបំណងរបស់ព្រះនឹងបានសម្រេច។ គោលបំណងនោះគឺធ្វើឲ្យផែនដីទៅជាសួនឧទ្យានដែលនៅស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត ហើយដែលពោរពេញទៅដោយមនុស្សជាតិល្អឥតខ្ចោះ។ (លោ. ១:២៧, ២៨; បប. ២០:៦) តើអ្នកអាចប្រាកដថាអ្នកនឹងមានអនាគតដ៏សប្បាយរីករាយបែបនេះឬទេ? អ្នកពិតជាអាចមានមែន! ព្រោះ«ព្រះទ្រង់ក៏ប្រទានពរដល់ថ្ងៃទី៧នោះ ព្រមទាំងញែកទុកជាថ្ងៃបរិសុទ្ធ»។ នេះជាការធានាមួយថា ទោះជាមានបញ្ហាអ្វីដែលប្រហែលជាកើតឡើងដែលយើងមិនដឹងទុកជាមុនក៏ដោយ ក៏គោលបំណងរបស់ព្រះនឹងបានសម្រេចនៅចុងបញ្ចប់នៃថ្ងៃសម្រាករបស់លោកជាក់ជាមិនខាន។—លោ. ២:៣
៣. (ក) ក្រោយពីថ្ងៃសម្រាករបស់ព្រះបានចាប់ផ្ដើម តើការបះបោរប្រឆាំងអ្វីបានកើតឡើង? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍យ៉ាងណាអំពីបំណងរបស់លោកដើម្បីបង្ក្រាបការបះបោរនោះ?
៣ ក៏ប៉ុន្តែ ក្រោយពីថ្ងៃសម្រាករបស់ព្រះបានចាប់ផ្ដើម មានរឿងអាក្រក់មួយបានកើតឡើង។ សាថានជាទេវតាមួយរូបដែលជាកូនរបស់ព្រះ បានតាំងខ្លួនជាព្រះមួយរូបដែលប្រណាំងប្រជែងជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ វាបាននិយាយពាក្យកុហកទី១ ហើយបានបោកបញ្ឆោតនាងអេវ៉ាមិនឲ្យស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា។ (១ធី. ២:១៤) ជាលទ្ធផល អេវ៉ាបាននាំប្ដីរបស់នាងឲ្យចូលរួមក្នុងការបះបោរនោះដែរ។ (លោ. ៣:១-៦) ពេលដែលសាថានធ្វើឲ្យមានការសង្ស័យថាអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍គឺមិនមែនជាសេចក្ដីពិត នោះជាគ្រាដ៏អាប់ឱនក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រសកលលោក។ សូម្បីតែនៅក្នុងគ្រានោះក្ដី លោកមិនគិតថាត្រូវស្បថដើម្បីបង្ហាញថាគោលបំណងរបស់លោកចំពោះផែនដីនឹងត្រូវសម្រេចនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ដោយប្រើពាក្យដែលគេនឹងយល់នៅពេលកំណត់របស់លោក ព្រះបាននិយាយអំពីរបៀបដែលការបះបោរនឹងត្រូវបង្ក្រាបដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «អញនឹងធ្វើឲ្យឯង[សាថាន]ហើយនឹងស្ត្រី គឺទាំងពូជឯងនឹងពូជនាងមានសេចក្ដីខ្មាំងនឹងគ្នា ពូជនាង[ពូជដែលបានត្រូវសន្យា]នឹងកិនក្បាលឯង ហើយឯងនឹងចឹកកែងជើងគេ»។—លោ. ៣:១៥; បប. ១២:៩
សម្បថជាវិធីដែលត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ ហើយមានប្រយោជន៍
៤, ៥. តើជួនកាលអាប្រាហាំបានប្រើវិធីអ្វី ដែលត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់?
៤ នៅដើមដំបូងនៃប្រវត្ដិសាស្ត្ររបស់មនុស្សជាតិ ការស្បថថារឿងមួយជារឿងពិត ទំនងជាមិនមានក្នុងភាសាដែលព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យអាដាមនិងអេវ៉ានោះទេ។ មនុស្សនិងទេវតាដែលល្អឥតខ្ចោះដែលស្រឡាញ់ព្រះ ហើយយកតម្រាប់លោកមិនចាំបាច់ស្បថឡើយ។ ពួកគេតែងតែនិយាយពាក្យពិតហើយទុកចិត្តគ្នាទាំងស្រុង។ ប៉ុន្តែ អ្វីៗបានផ្លាស់ប្ដូរដោយសារឥទ្ធិពលនៃអំពើខុសឆ្គងនិងភាពមិនល្អឥតខ្ចោះរបស់មនុស្ស។ នៅទីបំផុត នៅពេលដែលការភូតកុហកនិងការបោកបញ្ឆោតមានជាទូទៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ជាការចាំបាច់ដែលមនុស្សស្បថស្តីអំពីរឿងសំខាន់ៗ។
៥ ការស្បថជាវិធីត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ដែលអាប្រាហាំជាបុព្វបុរសបានប្រើយ៉ាងហោចណាស់បីលើកដើម្បីឲ្យមានផលប្រយោជន៍។ (លោ. ២១:២២-២៤; ២៤:២-៤, ៩) ជាឧទាហរណ៍ នេះបានកើតឡើងនៅពេលដែលគាត់ត្រឡប់ពីច្បាំងឈ្នះស្តេចស្រុកអេឡាំនិងសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់គាត់។ ស្តេចក្រុងសាឡិមនិងសូដុមបានចេញមកជួបអាប្រាហាំ។ ម៉េលគីសេដិកគឺជាស្តេចនៃក្រុងសាឡិមនិងជា«សង្ឃរបស់ព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត»។ អាស្រ័យហេតុនេះ គាត់បានឲ្យពរដល់អាប្រាហាំ ហើយសរសើរព្រះយេហូវ៉ាដោយសារលោកបានជួយអាប្រាហាំឲ្យមានជ័យជម្នះលើសត្រូវរបស់គាត់។ (លោ. ១៤:១៧-២០) បន្ទាប់មក ពេលដែលស្តេចក្រុងសូដុមចង់ឲ្យរង្វាន់ដល់អាប្រាហាំដែលបានជួយសង្គ្រោះរាស្ត្ររបស់គាត់ឲ្យរួចពីកងទ័ពឈ្លានពាននោះ អាប្រាហាំបានស្បថថា៖ «ទូលបង្គំបានលើកដៃស្បថចំពោះព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត ជាម្ចាស់នៃស្ថានសួគ៌នឹងផែនដីថា ទូលបង្គំនឹងមិនយកអ្វីសោះសូម្បីតែចេស១សរសៃ ឬខ្សែស្បែកជើង១ ឬអ្វីៗរបស់ទ្រង់ឡើយ ខ្លាចក្រែងទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ ‹អញបានធ្វើឲ្យអាប់រ៉ាមទៅជាអ្នកមាន›»។—លោ. ១៤:២១-២៣
សេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះអាប្រាហាំ
៦. (ក) តើអាប្រាហាំបានទុកគំរូអ្វីសម្រាប់យើង? (ខ) តើយើងទទួលប្រយោជន៍ពីការស្ដាប់បង្គាប់របស់អាប្រាហាំយ៉ាងដូចម្ដេច?
៦ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់មនុស្សជាតិដែលមានភាពខុសឆ្គង ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានប្រើការស្បថដោយប្រើពាក្យដូចជា«ព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ាទ្រង់ស្បថថា៖ ‹ដូចជាអញរស់នៅ›»។ (អេស. ១៧:១៦) គម្ពីររៀបរាប់អំពីពេលផ្សេងៗជាង៤០លើកដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើសម្បថ។ ឧទាហរណ៍មួយដែលគេស្គាល់ច្បាស់ជាងគេស្តីអំពីសម្បថគឺប្រហែលជាពេលព្រះយេហូវ៉ាប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយអាប្រាហាំ។ អស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងឬសេចក្ដីសន្យាមួយចំនួនជាមួយអាប្រាហាំ ពេលដាក់បញ្ចូលគ្នា កិច្ចព្រមព្រៀងឬសេចក្ដីសន្យាទាំងនោះបង្ហាញថាពូជដែលបានត្រូវសន្យានឹងចេញមកពីពូជពង្សអាប្រាហាំតាមរយៈកូនប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះអ៊ីសាក។ (លោ. ១២:១-៣, ៧; ១៣:១៤-១៧; ១៥:៥, ១៨; ២១:១២) បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើការសាកល្បងដ៏ខ្លាំងមួយចំពោះអាប្រាហាំ ដោយបង្គាប់គាត់ឲ្យបូជាអ៊ីសាកដែលជាកូនជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់។ ដោយមិនបង្អែបង្អង់ អាប្រាហាំបានធ្វើតាមហើយបម្រុងនឹងបូជាអ៊ីសាក ប៉ុន្តែមានទេវតាមួយបានឃាត់គាត់។ បន្ទាប់មកព្រះបានស្បថថា៖ «អញបានស្បថដោយនាមរបស់អញ ព្រោះឯងបានធ្វើដូច្នេះ គឺដែលមិនបានសំចៃទុកនូវកូនឯងតែ១នេះ នោះអញនឹងឲ្យពរដល់ឯង ហើយនឹងចំរើនពូជឯងឲ្យមានគ្នាសន្ធឹកដូចផ្កាយនៅលើមេឃ ហើយដូចខ្សាច់នៅមាត់សមុទ្រ ពូជឯងនឹងបានគ្រប់គ្រងលើទ្វារក្រុងនៃពួកខ្មាំងសត្រូវ គ្រប់ទាំងសាសន៍នៅផែនដីនឹងបានពរដោយសារពូជឯង ពីព្រោះឯងបានស្ដាប់តាមពាក្យអញ»។—លោ. ២២:១-៣, ៩-១២, ១៥-១៨
៧, ៨. (ក) តើព្រះបានស្បថនឹងអាប្រាហាំក្នុងគោលបំណងអ្វី? (ខ) តើពួក«ចៀមឯទៀត»របស់លោកយេស៊ូទទួលប្រយោជន៍ពីសម្បថរបស់ព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច?
៧ ហេតុអ្វីព្រះបានស្បថជាមួយអាប្រាហាំថាសេចក្ដីសន្យារបស់លោកនឹងបានសម្រេច? នេះគឺដើម្បីពង្រឹងទំនុកចិត្តពួកអ្នកដែលនឹងទទួលមត៌កជាមួយគ្រិស្ត ដែលជាផ្នែកទី២នៃ«ពូជ»ដែលបានត្រូវសន្យានិងដើម្បីពង្រឹងជំនឿរបស់ពួកគេ។ (សូមអាន ហេប្រឺ ៦:១៣-១៨; កាឡ. ៣:២៩) ដូចសាវ័កប៉ូលបានពន្យល់ ព្រះយេហូវ៉ា«បានបន្ថែមសម្បថជាមួយនឹងសេចក្ដីសន្យានោះ ដើម្បីតាមរយៈការទាំងពីរនេះ[សេចក្ដីសន្យានិងសម្បថរបស់លោក]ដែលពុំអាចប្រែប្រួល ហើយដែលបង្ហាញថាព្រះមិនអាចកុហកបាន នោះយើង . . . អាចទទួលការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ឲ្យឈោងចាប់សេចក្ដីសង្ឃឹមដែលបានត្រូវដាក់មុខយើង»។
៨ មិនគ្រាន់តែគ្រិស្តសាសនិកដែលបានត្រូវរើសតាំងប៉ុណ្ណោះទេ ដែលបានទទួលប្រយោជន៍ពីសម្បថដែលព្រះបានធ្វើជាមួយអាប្រាហាំ។ តាមរយៈ«ពូជ»របស់អាប្រាហាំ ព្រះយេហូវ៉ាបានស្បថថាមនុស្ស«គ្រប់ទាំងសាសន៍នៅផែនដីនឹងបានពរដោយសារពូជឯង»។ (លោ. ២២:១៨) អ្នកដែលទទួលពរទាំងនេះក៏រួមបញ្ចូលពួក«ចៀមឯទៀត»ដែលស្ដាប់បង្គាប់គ្រិស្ត ដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមអំពីជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅលើផែនដីដែលជាសួនឧទ្យាន។ (យ៉ូន. ១០:១៦) ទោះជាសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់អ្នកនៅស្ថានសួគ៌ឬនៅផែនដីក្ដី ចូរ«ឈោងចាប់»សេចក្ដីសង្ឃឹមនោះដោយបន្តមានរបៀបរស់នៅដោយស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ។—សូមអាន ហេប្រឺ ៦:១១, ១២
សម្បថផ្សេងទៀតរបស់ព្រះ
៩. តើព្រះបានស្បថយ៉ាងណា ពេលដែលកូនចៅរបស់អាប្រាហាំជាខ្ញុំបម្រើរបស់ជនជាតិអេស៊ីប?
៩ ច្រើនសតវត្សរ៍ក្រោយមក ស្តីអំពីសេចក្ដីសន្យាដែលបានរៀបរាប់ខាងលើ ព្រះយេហូវ៉ាបានស្បថម្ដងទៀតពេលលោកបានចាត់ម៉ូសេឲ្យទៅនិយាយជាមួយកូនចៅរបស់អាប្រាហាំ ដែលនៅពេលនោះពួកគេជាខ្ញុំបម្រើរបស់ជនជាតិអេស៊ីប។ (និក្ខ. ៦:៦-៨) ដោយសំដៅទៅគ្រានោះ ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «នៅថ្ងៃដែលអញបានរើសអ៊ីស្រាអែល . . . អញបានស្បថដល់គេថានឹងនាំគេចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទ ទៅក្នុងស្រុក១ដែលអញបានស្វែងរកឲ្យគេ ជាស្រុកមានទឹកដោះ នឹងទឹកឃ្មុំហូរហៀរ»។—អេស. ២០:៥, ៦, យើងកែជាអក្សរទ្រេត
១០. ក្រោយពីសង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលពីស្រុកអេស៊ីប តើព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យាអ្វីនឹងពួកគេ?
១០ បន្ទាប់មក ក្រោយពីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានត្រូវសង្គ្រោះពីស្រុកអេស៊ីប ព្រះយេហូវ៉ាបានស្បថម្ដងទៀតចំពោះពួកគេថា៖ «បើឯងរាល់គ្នានឹងស្ដាប់តាមអញឥឡូវ ហើយកាន់តាមសេចក្ដីសញ្ញារបស់អញ នោះឯងរាល់គ្នានឹងបានដាច់ជារបស់ផងអញលើសជាងអស់ទាំងសាសន៍ ដ្បិតផែនដីទាំងមូលជារបស់ផងអញ ឯងរាល់គ្នានឹងបានធ្វើជានគរដល់អញ ដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ ហើយជាសាសន៍បរិសុទ្ធឲ្យអញដែរ»។ (និក្ខ. ១៩:៥, ៦) នេះជាឯកសិទ្ធិដ៏ធំធេងណាស់! ដែលព្រះបានផ្ដល់ឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ នេះមានន័យថា បើបណ្ដាជននៃប្រជាជាតិនោះស្ដាប់បង្គាប់លោក នោះពួកគេអាចមានសេចក្ដីសង្ឃឹមថាក្នុងនាមជារាជាណាចក្រមួយដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ ព្រះនឹងប្រើពួកគេដើម្បីផ្ដល់ពរដល់មនុស្សជាតិទាំងឡាយ។ ក្រោយមក ដូចដែលលោកបានរៀបរាប់អំពីអ្វីដែលលោកបានធ្វើដើម្បីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅពេលនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «អញ . . . បានស្បថនឹងឯង ហើយតាំងសញ្ញានឹងឯងផង»។—អេស. ១៦:៨, យើងកែជាអក្សរទ្រេត
១១. តើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានតបឆ្លើយយ៉ាងណា នៅពេលដែលព្រះអញ្ជើញពួកគេឲ្យធ្វើជាភាគីនៃកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយលោក ក្នុងនាមជារាស្ត្រដែលលោកបានជ្រើសរើស?
១១ នៅពេលនោះ ព្រះយេហូវ៉ាមិនបានបង្ខំជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យស្បថថាពួកគេនឹងស្ដាប់បង្គាប់លោកឡើយ ហើយក៏មិនបានបង្ខំពួកគេឲ្យមានទំនាក់ទំនងពិសេសជាមួយនឹងលោកដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបាននិយាយដោយស្ម័គ្រពីចិត្តថា៖ «យើងខ្ញុំរាល់គ្នានឹងធ្វើតាមគ្រប់សេចក្ដី ដែលព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានបន្ទូលមក»។ (និក្ខ. ១៩:៨) បីថ្ងៃក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យដឹងអំពីអ្វីដែលលោកតម្រូវពីប្រជាជាតិដែលលោកបានជ្រើសរើសនេះ។ មុនដំបូងពួកគេបានឮបញ្ញត្ដិទាំង១០ ហើយបន្ទាប់មកម៉ូសេបានប្រាប់ពួកគេនូវបង្គាប់ថែមទៀតដែលបានត្រូវកត់ទុកនៅនិក្ខមនំ ២០:២២ ដល់និក្ខមនំ ២៣:៣៣។ តើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានឆ្លើយយ៉ាងណា? «រួចពួកជនទាំងអស់គ្នាក៏ទទួលព្រមថា៖ ‹យើងខ្ញុំរាល់គ្នានឹងធ្វើតាមអស់ទាំងសេចក្ដីដែលព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលមក›»។ (និក្ខ. ២៤:៣) បន្ទាប់មក ម៉ូសេបានកត់ទុកច្បាប់ទាំងប៉ុន្មាននៅក្នុង«សៀវភៅសញ្ញា»ឬសៀវភៅនៃកិច្ចព្រមព្រៀង ហើយអានឮៗឲ្យពួកគេស្ដាប់ដើម្បីឲ្យប្រជាជាតិទាំងមូលអាចឮច្បាប់ទាំងនោះម្ដងទៀត។ ក្រោយពីនោះ បណ្ដាជនបានស្បថជាលើកទី៣ថា៖ «យើងខ្ញុំរាល់គ្នានឹងធ្វើតាមគ្រប់អស់ទាំងសេចក្ដី ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលមក ហើយនឹងស្ដាប់បង្គាប់គ្រប់ចំពូកផង»។—និក្ខ. ២៤:៤, ៧, ៨
១២. តើព្រះយេហូវ៉ានិងរាស្ត្រដែលលោកបានជ្រើសរើសបានធ្វើអ្វី ក្រោយពីបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយគ្នា?
១២ ភ្លាមៗនោះព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើតាមអ្វីដែលលោកបានសន្យានៅក្នុងច្បាប់នៃកិច្ចព្រមព្រៀង ដោយរៀបចំឲ្យមានត្រសាលសម្រាប់គោរពប្រណិប័តន៍និងឲ្យមានសង្ឃដើម្បីជួយមនុស្សដែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងឲ្យចូលទៅជិតលោក។ ផ្ទុយទៅវិញ បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលឆាប់ភ្លេចថាពួកគេបានប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះ ហើយ«បិទផ្លូវ[ឬធ្វើឲ្យឈឺចិត្ត]ព្រះដ៏បរិសុទ្ធនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល»។ (ទំនុក. ៧៨:៤១) ជាឧទាហរណ៍ ពេលម៉ូសេកំពុងជាប់រវល់ទទួលការណែនាំថែមទៀតនៅភ្នំស៊ីណាយ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលគ្មានចិត្តអត់ធ្មត់ ហើយចាប់ផ្ដើមលែងមានជំនឿលើព្រះដោយគិតថាម៉ូសេបានបោះបង់ចោលពួកគេ។ ដូច្នេះ ពួកគេធ្វើរូបកូនគោមាសមួយ ហើយបាននិយាយទៅបណ្ដាជនថា៖ «នែពួកអ៊ីស្រាអែលអើយ នេះហើយជាព្រះនៃឯងដែលបាននាំឯងចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទមក»។ (និក្ខ. ៣២:១, ៤) បន្ទាប់មកពួកគេបានធ្វើពិធីមួយដែលពួកគេហៅថា «បុណ្យថ្វាយព្រះយេហូវ៉ា» ហើយក្រាបគោរពនិងជូនគ្រឿងបូជាដល់រូបព្រះដែលមនុស្សបានធ្វើ។ ពេលព្រះយេហូវ៉ាឃើញដូច្នេះ លោកបានប្រាប់ម៉ូសេថា៖ «[ពួកគេ]រហ័សងាកបែរចេញពីផ្លូវដែលអញបានបង្គាប់គេ»។ (និក្ខ. ៣២:៥, ៦, ៨) នៅឆ្នាំក្រោយៗមក ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើសម្បថជាច្រើននឹងព្រះយេហូវ៉ា ប៉ុន្តែម្ដងហើយម្ដងទៀត ពួកគេមិនបានធ្វើតាមអ្វីដែលពួកគេបានស្បថនោះទេ។—ជន. ៣០:២
សម្បថពីរថែមទៀត
១៣. តើសម្បថអ្វី ដែលព្រះបានធ្វើចំពោះស្តេចដាវីឌ ហើយតើសម្បថនេះជាប់ទាក់ទងយ៉ាងណានឹងពូជដែលបានត្រូវសន្យា?
១៣ ក្នុងអំឡុងរជ្ជកាលស្តេចដាវីឌ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើសម្បថពីរទៀតជាប្រយោជន៍ដល់អស់អ្នកដែលស្ដាប់បង្គាប់លោក។ ទី១ លោកបានស្បថនឹងដាវីឌថាបល្ល័ង្ករបស់គាត់នឹងស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត។ (ទំនុក. ៨៩:៣៥, ៣៦; ១៣២:១១, ១២) នេះមានន័យថា ពូជដែលព្រះបានសន្យានឹងត្រូវហៅថា«បុត្រដាវីឌ»។ (ម៉ាថ. ១:១; ២១:៩) ដោយចិត្តរាបទាប ដាវីឌបានហៅបុគ្គលនេះដែលនឹងកើតក្នុងវង្សត្រកូលរបស់គាត់ថា«ម្ចាស់» ពីព្រោះគ្រិស្តមានឋានៈខ្ពស់ជាងគាត់។—ម៉ាថ. ២២:៤២-៤៤
១៤. តើព្រះយេហូវ៉ាបានស្បថអំពីអ្វី ស្តីអំពីពូជដែលត្រូវបានសន្យា ហើយតើយើងទទួលប្រយោជន៍ពីសម្បថនោះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៤ ទី២ ព្រះយេហូវ៉ាបានដឹកនាំដាវីឌឲ្យទាយថា ស្តេចដ៏ពិសេសនេះក៏នឹងបម្រើជាសម្ដេចសង្ឃសម្រាប់មនុស្សជាតិផងដែរ។ នៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល តំណែងជាស្តេចនិងសង្ឃគឺខុសគ្នាទាំងស្រុង។ ពួកសង្ឃមកពីកុលសម្ព័ន្ធលេវី រីឯស្តេចមកពីកុលសម្ព័ន្ធយូដា។ ប៉ុន្តែ ដាវីឌបានទាយអំពីបុគ្គលដ៏ឧត្តមដែលទទួលមត៌ករបស់គាត់នៅអនាគតថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានបន្ទូលដល់ព្រះអម្ចាស់នៃទូលបង្គំថា៖ ‹ចូរឲ្យឯងអង្គុយនៅខាងស្ដាំអញ ទាល់តែអញដាក់ពួកខ្មាំងសត្រូវឯងឲ្យធ្វើជាកំណល់កល់ជើងឯង›។ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានស្បថហើយថា៖ ‹ឯងជាសង្ឃនៅអស់កល្បជានិច្ចតាមរបៀបលោកមិលគីស្សាដែក! ទ្រង់នឹងមិនប្រែព្រះហឫទ័យឡើយ›»។ (ទំនុក. ១១០:១, ៤) ដូចទំនាយនោះបានទាយ ឥឡូវនេះលោកយេស៊ូគ្រិស្តជាពូជដែលបានត្រូវសន្យា កំពុងគ្រប់គ្រងពីស្ថានសួគ៌។ លោកក៏បម្រើជាសម្ដេចសង្ឃសម្រាប់មនុស្សជាតិ ដោយជួយពួកអ្នកដែលប្រែចិត្តឲ្យមានចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះ។—សូមអាន ហេប្រឺ ៧:២១, ២៥, ២៦
អ៊ីស្រាអែលថ្មីនៃព្រះ
១៥, ១៦. (ក) តើគម្ពីរបានរៀបរាប់អំពីអ៊ីស្រាអែលពីរប្រភេទណាខ្លះ ហើយតើអ៊ីស្រាអែលមួយណាដែលព្រះកំពុងឲ្យពរនៅសព្វថ្ងៃនេះ? (ខ) តើបង្គាប់អ្វី ដែលលោកយេស៊ូបានឲ្យដល់ពួកអ្នកកាន់តាមលោកស្តីអំពីការស្បថ?
១៥ ដោយសារប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលបានបដិសេធលោកយេស៊ូគ្រិស្ត នៅទីបំផុតព្រះលែងពេញចិត្តនឹងពួកគេ ហើយធ្វើឲ្យពួកគេបាត់បង់លទ្ធភាពធ្វើជា«នគរ . . . ដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ»។ ដូចលោកយេស៊ូបានប្រាប់អ្នកដឹកនាំជនជាតិយូដាថា៖ «រាជាណាចក្ររបស់ព្រះនឹងត្រូវដកហូតពីអ្នករាល់គ្នា ហើយប្រគល់ឲ្យប្រជាជាតិមួយដែលបង្កើតផលនៃរាជាណាចក្រនោះ»។ (ម៉ាថ. ២១:៤៣) ប្រជាជាតិថ្មីនោះបានកើតមកនៅបុណ្យថ្ងៃទី៥០ ឆ្នាំ៣៣ គ.ស. នៅពេលដែលសកម្មពលរបស់ព្រះបានត្រូវចាក់ទៅលើអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូប្រហែលជា១២០នាក់ ដែលមកជួបជុំគ្នានៅក្រុងយេរូសាឡិម។ ពួកអ្នកកាន់តាមទាំងនេះបានត្រូវគេស្គាល់ជា«អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ» ហើយមិនយូរក្រោយមក ពួកគេបានកើនឡើងដល់រាប់ពាន់នាក់ ដែលជាមនុស្សមកពីគ្រប់ជាតិសាសន៍ក្នុងពិភពលោកដែលគេស្គាល់នៅសម័យនោះ។—កាឡ. ៦:១៦
១៦ មិនដូចប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល ប្រជាជាតិថ្មីរបស់ព្រះក្នុងន័យធៀបនេះបានបង្កើតផលល្អដោយបន្តស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ។ បញ្ញត្ដិមួយដែលអ៊ីស្រាអែលនៃព្រះធ្វើតាម គឺជាប់ទាក់ទងនឹងការស្បថ។ ពេលលោកយេស៊ូនៅផែនដី មនុស្សស្បថតាមរបៀបមិនត្រឹមត្រូវ ដោយស្បថបំពានឬស្បថក្នុងរឿងតូចតាច។ (ម៉ាថ. ២៣:១៦-២២) លោកយេស៊ូបានបង្រៀនពួកអ្នកកាន់តាមលោកថា៖ «កុំស្បថឲ្យសោះ . . . ប៉ុន្តែ គ្រាន់តែរក្សាសម្ដីប៉ុណ្ណោះ បើថា‹មែន› គឺមែន បើថា‹ទេ› គឺទេ ពីព្រោះសម្ដីណាដែលលើសពីនេះ គឺមកពីមេកំណាច»។—ម៉ាថ. ៥:៣៤, ៣៧
១៧. តើសំណួរអ្វីខ្លះដែលនឹងត្រូវពិចារណានៅអត្ថបទបន្ទាប់?
១៧ តើនេះមានន័យថាការស្បថទាំងអស់សុទ្ធតែខុសឬ? សំខាន់ជាងនោះទៅទៀត តើការរក្សាសម្ដីថាមែន គឺមែន បង្កប់អត្ថន័យយ៉ាងណា? សំណួរទាំងនេះនឹងត្រូវពិចារណានៅអត្ថបទបន្ទាប់។ ពេលយើងបន្តរំពឹងគិតលើបណ្ដាំរបស់ព្រះ សូមឲ្យនេះជំរុញចិត្តយើងឲ្យបន្តស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា។ ជាលទ្ធផល លោកនឹងសប្បាយផ្ដល់ពរឲ្យយើងជារៀងរហូត ស្របតាមសេចក្ដីសន្យាដ៏មានតម្លៃរបស់លោក។
[រូបភាពនៅទំព័រ២៤]
មិនយូរទៀតអាប្រាហាំនឹងឃើញសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានសម្រេច
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ២៦]
សេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែបានសម្រេច