ചാവേർ ദൗത്യ​ത്തിൽനിന്ന്‌ സമാധാന ജീവി​ത​ത്തി​ലേക്ക്‌

റ്റോഷിയാക്കി നിവാ പറഞ്ഞ പ്രകാരം

രണ്ടാം ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധ​കാ​ലത്ത്‌ അമേരി​ക്കൻ നാവിക സേനയു​ടെ പടക്കപ്പ​ലി​നു നേരെ ചാവേർ ആക്രമണം നടത്താൻ പരിശീ​ലി​പ്പി​ക്ക​പ്പെട്ട കാമി​ക്കാ​സി ചാവേർ പടയിലെ ഒരു മുൻ ജാപ്പനീസ്‌ വൈമാ​നി​കൻ, ആപത്‌ക​ര​മായ ആ ദൗത്യ നിർവ​ഹ​ണ​ത്തി​നാ​യി കാത്തി​രു​ന്ന​പ്പോ​ഴു​ണ്ടായ തന്റെ വികാ​രങ്ങൾ പങ്കു​വെ​ക്കു​ന്നു.

പസിഫിക്‌ പ്രദേ​ശങ്ങൾ ഒന്നൊ​ന്നാ​യി കീഴട​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു ജപ്പാൻ മുന്നേ​റു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ 1942 ജൂൺ മാസത്തി​ലെ ‘മിഡ്‌വേ’ യുദ്ധത്തിൽ ജപ്പാനേറ്റ കനത്ത തിരി​ച്ചടി ആ പ്രയാ​ണ​ത്തി​നു വിരാമം കുറിച്ചു. അന്നുമു​തൽ ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളും സഖ്യ കക്ഷിക​ളും, ജപ്പാൻ കൈവ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ഭൂപ്ര​ദേ​ശങ്ങൾ ഒന്നൊ​ന്നാ​യി തിരിച്ചു പിടിച്ചു. തുടർന്നുള്ള യുദ്ധങ്ങ​ളി​ലൊ​ക്കെ ജപ്പാൻ ഒന്നിനു പുറകേ ഒന്നായി പരാജയം ഏറ്റുവാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

ജപ്പാനിൽ അതുവരെ സർവക​ലാ​ശാല വിദ്യാർഥി​കളെ സൈനിക സേവന​ത്തിൽ നിന്നും ഒഴിച്ചു​നി​റു​ത്തി​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ 1943 സെപ്‌റ്റം​ബ​റിൽ, ജപ്പാൻ ഭരണകൂ​ടം അവരെ നിർബ​ന്ധിത സൈനിക സേവന​ത്തി​നു തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടുള്ള ഉത്തരവി​ട്ടു. ഡിസം​ബ​റിൽ, സർവക​ലാ​ശാല കാമ്പസിൽ നിന്നു​തന്നെ ഞാൻ നാവിക സേനയിൽ ചേർന്നു. അപ്പോൾ എനിക്ക്‌ 20 വയസ്സാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞ്‌ നാവിക സേനയി​ലെ വൈമാ​നി​കർക്കുള്ള പരിശീ​ല​ന​ത്തിന്‌ എന്നെ തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു. 1944 ഡിസം​ബ​റോ​ടെ, സീറോ എന്നു പേരുള്ള ഒരുതരം പോർവി​മാ​നം പറപ്പി​ക്കാൻ ഞാൻ പഠിച്ചു.

കാമി​ക്കാ​സി—പ്രത്യേക ആക്രമണ സേനാ​വി​ഭാ​ഗം

ജപ്പാൻ പരാജ​യ​ത്തി​ലേക്കു കൂപ്പു​കു​ത്തു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. 1945 ഫെബ്രു​വരി ആയപ്പോ​ഴേ​ക്കും ബി-29 ബോംബർ വിമാ​നങ്ങൾ ജപ്പാ​ന്റെ​മേൽ കനത്ത വ്യോ​മാ​ക്ര​മണം നടത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. അതേസ​മ​യം​തന്നെ യു.എസ്‌. നാവി​ക​സേ​ന​യു​ടെ പ്രത്യേക ദൗത്യ​സം​ഘം, വിമാന വാഹി​നി​ക്ക​പ്പ​ലിൽ നിന്ന്‌ ആക്രമ​ണ​ത്തി​നാ​യി ബോംബർ വിമാ​നങ്ങൾ അയയ്‌ക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യ​ത്തോ​ടെ ജപ്പാനു നേരെ നീങ്ങി.

പരാജയം ഉറപ്പാ​യാൽ ചാവേർ യുദ്ധത​ന്ത്രം ഉപയോ​ഗിച്ച്‌ ഒരു അന്തിമ​പോ​രാ​ട്ടം നടത്താൻ ജപ്പാനി​ലെ സൈനിക മേധാ​വി​കൾ കുറച്ചു​മാ​സ​ങ്ങൾക്കു മുമ്പു​തന്നെ തീരു​മാ​നി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഇപ്പോൾ ജപ്പാന്റെ വിജയ​പ്ര​തീ​ക്ഷകൾ എല്ലാം ഏതാണ്ട്‌ അസ്‌ത​മിച്ച മട്ടായി. അതു​കൊണ്ട്‌ ചാവേർ യുദ്ധത​ന്ത്ര​വു​മാ​യി മുന്നോ​ട്ടു പോകാൻതന്നെ അവർ ഉറപ്പിച്ചു. യുദ്ധം കൂടുതൽ നീളാ​നും ആയിര​ക്ക​ണ​ക്കിന്‌ ആളുകൾകൂ​ടെ കൊല്ല​പ്പെ​ടാ​നും ഇടയാ​ക്കി​യ​ത​ല്ലാ​തെ ആ തീരു​മാ​നം​കൊണ്ട്‌ വേറെ ഫലമൊ​ന്നും ഉണ്ടായില്ല.

കാമി​ക്കാ​സി പ്രത്യേക ആക്രമണ സേന രൂപം​കൊ​ള്ളാ​നു​ണ്ടായ സാഹച​ര്യ​ത്തെ കുറി​ച്ചാ​ണു നാം പറഞ്ഞു​വ​ന്നത്‌. കാമി​ക്കാ​സി എന്ന പേരിന്റെ അർഥം ‘ദിവ്യ​മായ കാറ്റ്‌’ എന്നാണ്‌. 13-ാം നൂറ്റാ​ണ്ടിൽ മംഗോ​ളി​യൻ ആക്രമ​ണ​കാ​രി​ക​ളു​ടെ കപ്പൽവ്യൂ​ഹത്തെ പറത്തി​ക്കളഞ്ഞ കാമി​ക്കാ​സി എന്ന കൊടു​ങ്കാ​റ്റി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള കഥ ജപ്പാൻകാർക്കി​ട​യിൽ പ്രചാ​ര​ത്തി​ലുണ്ട്‌. പ്രത്യേക ആക്രമണ സേനയെ കാമി​ക്കാ​സി എന്നു നാമക​രണം ചെയ്യാ​നുള്ള കാരണം ഇതാണ്‌. ആദ്യത്തെ കാമി​ക്കാ​സി ആക്രമ​ണ​ത്തി​നാ​യി അഞ്ചു സീറോ പോർവി​മാ​ന​ങ്ങ​ളാ​ണു സജ്ജീക​രി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. ഓരോ​ന്നി​ലും 250 കിലോ​ഗ്രാം ബോംബു വീതം ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. ആക്രമി​ക്കാൻ ലക്ഷ്യമി​ട്ടി​രുന്ന പടക്കപ്പ​ലി​ലേക്കു ചാവേ​റു​കൾ ഈ പോർവി​മാ​നങ്ങൾ ഇടിച്ചി​റ​ക്ക​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു.

പ്രത്യേക ചാവേർ വിഭാ​ഗത്തെ സംഘടി​പ്പി​ക്കാൻ യാറ്റാബെ നേവൽ ഫ്‌ളയിങ്‌ ഫോഴ്‌സി​നു നിർദേശം നൽകി​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ ഇതിലെ അംഗമാ​യി​രു​ന്നു. ചാവേ​റു​കൾ ആകാനുള്ള ഞങ്ങളുടെ തീരു​മാ​നം അറിയി​ക്കാൻ ഒരു ഫോറം ഞങ്ങൾക്കെ​ല്ലാ​വർക്കും കിട്ടി.

എന്റെ ജീവൻ രാജ്യ​ത്തി​നാ​യി ബലിക​ഴി​ക്ക​ണ​മെന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നി. പക്ഷേ, ചാവേർ ദൗത്യ​ത്തി​നാ​യി എന്നെ വിട്ടു​കൊ​ടു​ത്താ​ലും അതു നിറ​വേ​റ്റു​ന്ന​തി​നു മുമ്പു​തന്നെ വെടി​യേറ്റു വീഴാ​നുള്ള സകല സാധ്യ​ത​യും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. ഒരു ലക്ഷ്യവും നേടാതെ ജീവൻ വെടി​യു​ന്നതു തികച്ചും നിരർഥ​ക​മാ​യി​രി​ക്കി​ല്ലേ, കുടും​ബ​ത്തോ​ടുള്ള എന്റെ കടമകൾ നിറ​വേ​റ്റാ​തെ ഞാൻ ജീവിതം അവസാ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നത്‌ എന്റെ അമ്മയെ സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കു​മോ? എന്റെ ഉള്ളിലും ഒരു പോരാ​ട്ടം നടന്നു. ചാവേർ ദൗത്യ​ത്തി​നു സ്വയം ഏൽപ്പി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​താണ്‌ എന്റെ ജീവിതം ഏറ്റവും മെച്ചമാ​യി ഉപയോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള മാർഗം എന്ന്‌ എന്നെത്തന്നെ വിശ്വ​സി​പ്പി​ക്കാൻ ഞാൻ പാടു​പെട്ടു. എങ്കിലും അവസാനം ഞാൻ പേരു കൊടു​ക്കുക തന്നെ ചെയ്‌തു.

യാറ്റാബെ പ്രത്യേക ആക്രമണ സേന 1945 മാർച്ചിൽ രൂപം കൊണ്ടു. എന്റെ സഹപ്ര​വർത്ത​ക​രിൽ 29 പേർ തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്ക​പ്പെട്ടു. പക്ഷേ അക്കൂട്ട​ത്തിൽ ഞാൻ ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല. പ്രത്യേക പരിശീ​ലനം നേടി​യ​ശേഷം, ഏപ്രി​ലിൽ കഗോ​ഷി​മാ പ്രദേ​ശത്തെ കനോയാ വ്യോ​മ​സേനാ താവള​ത്തിൽ നിന്ന്‌ തങ്ങളുടെ മരണദൗ​ത്യ​വു​മാ​യി അവർ പറന്നു​പൊ​ങ്ങാൻ തീരു​മാ​ന​മാ​യി. എന്റെ സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾ കനോ​യ​യി​ലേക്കു പോകു​ന്ന​തി​നു മുമ്പു ഞാൻ അവരെ സന്ദർശി​ച്ചു. ചാവേ​റു​ക​ളാ​യി ജീവ​നൊ​ടു​ക്കാൻ ഊഴവും കാത്തി​രി​ക്കുന്ന അവരുടെ വികാ​രങ്ങൾ മനസ്സി​ലാ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ ഉദ്ദേശ്യം.

“ഞങ്ങൾ തീർച്ച​യാ​യും മരിക്കും,” അവരി​ലൊ​രാൾ ശാന്തനാ​യി പറഞ്ഞു. “പക്ഷേ നീ ഏതായാ​ലും മരിക്കാൻ തിടുക്കം കാട്ടേണ്ട. നമ്മിലാ​രെ​ങ്കി​ലും അതിജീ​വി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, സമാധാ​നം എത്ര വില​പ്പെ​ട്ട​താ​ണെ​ന്നും അതു നേടാൻ പ്രയത്‌നി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും മറ്റുള്ള​വ​രോ​ടു പറയണം.”

അങ്ങനെ ആ ദിവസം വന്നെത്തി. 1945 ഏപ്രിൽ 14-ന്‌ എന്റെ ചങ്ങാതി​മാർ തങ്ങളുടെ ദൗത്യ​വു​മാ​യി പറന്നു​യർന്നു. കാര്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഗതിവി​ഗ​തി​കൾ അറിയാൻ ഞങ്ങളെ​ല്ലാ​വ​രും വാർത്തകൾ ശ്രദ്ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. മണിക്കൂ​റു​കൾക്കു ശേഷം പ്രക്ഷേ​പകൻ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “കാമി​ക്കാ​സി പ്രത്യേക ആക്രമണ സേനയി​ലെ ആദ്യ ഷോവാ യൂണിറ്റ്‌ കി​ക്കൈഗാ-ഷിമാ​യ്‌ക്കു കിഴക്ക്‌ ശത്രു​നാ​വി​ക​സേ​ന​യു​ടെ വിമാ​ന​വാ​ഹി​നി​ക്ക​പ്പ​ലി​ലേക്ക്‌ ഇടിച്ചി​റങ്ങി. എല്ലാവ​രും കൊല്ല​പ്പെട്ടു.”

ഓക്ക—ഒരു മനുഷ്യ​ബോംബ്‌

രണ്ടുമാ​സം കഴിഞ്ഞ്‌, എന്നെ കൊ​നോ​യി​ക്കേ നേവൽ ഫ്‌ളയിങ്‌ കോറി​ലേക്കു മാറ്റി. അവിടെ ജിൻറൈ പ്രത്യേക ആക്രമണ വിഭാ​ഗ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ. ജിൻറൈ എന്നാൽ “ദിവ്യ​മായ ഇടിമു​ഴക്കം” എന്നാണർഥം. ഈ വിഭാ​ഗ​ത്തിൽ കര ആസ്ഥാന​മാ​ക്കി​യുള്ള പോർവി​മാ​ന​ങ്ങ​ളും അകമ്പടി വിമാ​ന​ങ്ങ​ളും വിമാ​ന​വാ​ഹി​നി​ക്ക​പ്പ​ലു​ക​ളി​ലെ ബോംബർ വിമാ​ന​ങ്ങ​ളും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു.

എൻജി​നി​ല്ലാ​തെ തെന്നി​പ്പ​റ​ക്കുന്ന ഒറ്റ സീറ്റുള്ള വിമാ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു ഓക്ക. ഇരട്ട എൻജി​നു​ക​ളുള്ള “മാതൃ”വിമാ​ന​ത്തിൽ നിന്ന്‌ അത്‌ തൂങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. 5 മീറ്റർ ചിറകു​വി​രി​വുള്ള അതിന്റെ ഭാരം 440 കിലോ​ഗ്രാം ആയിരു​ന്നു. അതിന്റെ മുന്നോട്ട്‌ ഉന്തിനിൽക്കുന്ന ഭാഗത്ത്‌ ഒരു ടൺ സ്‌ഫോ​ടക വസ്‌തു​ക്കൾ നിറച്ചി​രു​ന്നു. ഓക്ക എന്നാൽ “ചെറി​പ്പൂവ്‌” എന്നാണ്‌ അർഥം. തങ്ങളുടെ ജീവൻ കുരുതി കൊടു​ക്കാൻ തയ്യാറാ​കുന്ന യുവ വൈമാ​നി​കരെ കുറി​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു ഈ പദം.

മാതൃ​വി​മാ​നം ലക്ഷ്യസ്ഥാ​ന​ത്തി​നു മുകളിൽ എത്തു​മ്പോൾ ഓക്കയി​ലെ വൈമാ​നി​കൻ മാതൃ​വി​മാ​ന​വു​മാ​യുള്ള ബന്ധം വിച്ഛേ​ദി​ക്കും. ഓക്കയിൽ ബന്ധിച്ചി​രി​ക്കുന്ന മൂന്നു റോക്ക​റ്റു​കൾ—ഓരോ​ന്നും പത്തു നിമി​ഷ​ത്തേക്ക്‌—അതിനെ തെന്നി​നീ​ങ്ങാൻ സഹായി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അൽപ്പം തെന്നി​പ്പ​റ​ന്ന​ശേഷം അതു നേരെ ലക്ഷ്യത്തി​ലേക്കു കുതി​ക്കു​ക​യാ​യി. ഇതിനെ വേണ​മെ​ങ്കിൽ ഒരു മനുഷ്യ ബോംബ്‌ എന്നു വിളി​ക്കാം. കാരണം ശത്രു​വി​നെ ഉന്നം​വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടുള്ള ഓക്കയു​ടെ കുതിപ്പ്‌ മരണത്തി​ലേ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു!

പരിശീ​ല​ന​ത്തി​ന്റെ ഭാഗമാ​യി ഓക്ക വൈമാ​നി​കർ സീറോ പോർവി​മാ​ന​ത്തിൽ കയറി 6,000 മീറ്റർ ഉയരത്തിൽ നിന്നു ലക്ഷ്യത്തി​ലേക്കു ചാടണ​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ പരിശീ​ലന വേളക​ളിൽത്തന്നെ അനവധി വൈമാ​നി​ക​രു​ടെ ജീവൻ പൊലി​യു​ന്നതു ഞാൻ കണ്ടു.

എന്നെ ഇവിടെ നിയമി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുമ്പു​തന്നെ ഈ വിഭാ​ഗ​ത്തി​ലെ ആദ്യ സംഘം തങ്ങളുടെ ദൗത്യം നിർവ​ഹി​ക്കാൻ പുറ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. അതിൽ ഓക്കകൾ ഘടിപ്പിച്ച 18 മാതൃ​വി​മാ​ന​ങ്ങ​ളും അകമ്പടി സേവി​ക്കുന്ന 19 പോർവി​മാ​ന​ങ്ങ​ളും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. മാതൃ​വി​മാ​നങ്ങൾ ഭാര​മേ​റി​യ​വ​യും വേഗം കുറഞ്ഞ​വ​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. മാതൃ​വി​മാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലും പോർവി​മാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലും ഒന്നു​പോ​ലും ലക്ഷ്യത്തിൽ എത്തിയില്ല. എല്ലാം യു.എസ്‌. ഭടന്മാർ വെടി​വെ​ച്ചു​വീ​ഴ്‌ത്തി.

അകമ്പടി പോകാൻ പോർവി​മാ​നങ്ങൾ ഒന്നും ശേഷി​ച്ചില്ല. എങ്കിലും അവയി​ല്ലാ​തെ തന്നെ പോരാ​ട്ടം തുടരാൻ ജിൻറൈ വിഭാഗം തീരു​മാ​നി​ച്ചു. ഈ തീരു​മാ​ന​ത്തോ​ടെ പറന്നു പൊങ്ങി​യ​വ​രാ​രും പിന്നെ ഒരിക്ക​ലും മടങ്ങി​യെ​ത്തി​യില്ല. എല്ലാവ​രും കൊല്ല​പ്പെട്ടു. ഓക്കി​നാ​വാ​യി​ലെ പോർക്ക​ള​ത്തിൽ അവരെ​ല്ലാം അപ്രത്യ​ക്ഷ​രാ​യി.

യുദ്ധത്തി​ന്റെ അന്തിമ ദിനങ്ങൾ

ഓട്‌സു നേവൽ ഫ്‌ളയിങ്‌ കോറി​ലേക്ക്‌ 1945 ആഗസ്റ്റിൽ എന്നെ മാറ്റി. ക്യോ​ട്ടോ നഗരത്തി​നു സമീപ​മുള്ള ഹിയെ​സാൻ പർവത​ത്തി​ന്റെ താഴ്‌വ​ര​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ പുതിയ സൈനിക താവളം. ജപ്പാനി​ലേക്ക്‌ യു.എസ്‌. സൈന്യം എത്തുമെന്ന പ്രതീ​ക്ഷ​യിൽ ഓക്കകളെ തയ്യാറാ​ക്കി നിറു​ത്തി​യി​രു​ന്നു. യു.എസ്‌. പടക്കപ്പ​ലു​ക​ളി​ലേക്ക്‌ പർവത​ത്തിൽ നിന്നു ചാവേർ ആക്രമണം നടത്താ​നാ​യി​രു​ന്നു പദ്ധതി​യി​ട്ടി​രു​ന്നത്‌. വിമാനം തൊടു​ത്തു​വി​ടാ​നുള്ള റെയി​ലു​കൾ പോലും പർവത​ത്തി​ന്റെ നെറു​ക​യിൽ സജ്ജീക​രി​ച്ചി​രു​ന്നു.

പറന്നു​പൊ​ങ്ങാ​നുള്ള ആജ്ഞയ്‌ക്കാ​യി ഞങ്ങൾ കാത്തി​രു​ന്നു. പക്ഷേ അത്‌ ഒരിക്ക​ലും വന്നില്ല. ആഗസ്റ്റ്‌ 6, 9, തീയതി​ക​ളിൽ ഹിരൊ​ഷി​മ​യി​ലും നാഗസാ​ക്കി​യി​ലും ആറ്റം​ബോംബ്‌ വർഷി​ച്ച​തി​നെ തുടർന്ന്‌ ആഗസ്റ്റ്‌ 15-ന്‌ ജപ്പാൻ നിരു​പാ​ധി​കം അടിയ​റവു പറഞ്ഞു. ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളോ​ടും അതിന്റെ സഖ്യക​ക്ഷി​ക​ളോ​ടും തുടർന്നു പൊരു​താ​നുള്ള ത്രാണി ജപ്പാനി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ യുദ്ധം അവസാ​നി​ച്ചു. ഞാൻ തലനാ​രി​ഴ​യ്‌ക്കു രക്ഷപ്പെട്ടു!

ആഗസ്റ്റ്‌ ഒടുവിൽ, ഞാൻ ജന്മനാ​ടായ യോ​ക്കൊ​ഹോ​മ​യിൽ തിരി​ച്ചെത്തി. പക്ഷേ, അപ്പോ​ഴേക്കു ബി-29 ബോംബർ വിമാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഉഗ്രമായ ആക്രമ​ണ​ത്തിൽ എന്റെ വീടു വെറു​മൊ​രു ചാരക്കൂ​ന​യാ​യി മാറി​യി​രു​ന്നു. എന്റെ കുടും​ബം നിരാ​ശ​യു​ടെ പടുകു​ഴി​യി​ലേക്കു പതിച്ചി​രു​ന്നു. യോ​ക്കൊ​ഹോ​മയെ അഗ്നി വിഴു​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ ജീവൻ പൊലിഞ്ഞ നിസ്സഹാ​യ​രിൽ എന്റെ സഹോ​ദ​രി​യും അവളുടെ മകനും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. എങ്കിലും എന്റെ അനുജൻ യുദ്ധഭൂ​മി​യിൽ നിന്നു സുരക്ഷി​ത​നാ​യി തിരി​ച്ചെ​ത്തി​യത്‌ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഏറെ ആശ്വാ​സ​മാ​യി.

നാശാ​വ​ശി​ഷ്ട​ങ്ങൾ ചുറ്റും ചിതറി​ക്കി​ടന്നു. എങ്ങും രൂക്ഷമായ ഭക്ഷ്യക്ഷാ​മം. ഈ ദാരു​ണാ​വ​സ്ഥ​യി​ലും ഞാൻ എന്റെ പഠനം പൂർത്തി​യാ​ക്കാൻ സർവക​ലാ​ശാ​ല​യി​ലേക്കു തിരിച്ചു പോയി. ഒരു വർഷത്തെ പഠനം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞാൻ ബിരു​ദ​ധാ​രി​യാ​യി, എനിക്കു ജോലി​യും കിട്ടി. 1953-ൽ ഞാൻ മിച്ചി​ക്കൊ​യെ വിവാഹം കഴിച്ചു. കാല​ക്ര​മേണ ഞങ്ങൾക്കു രണ്ടു പുത്ര​ന്മാർ ജനിച്ചു.

സമാധാ​ന​ത്തി​നാ​യുള്ള എന്റെ അന്വേ​ഷ​ണം

യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളി​ലൊ​രാ​ളു​മാ​യി 1974-ൽ മിച്ചി​ക്കൊ ബൈബിൾ പഠിക്കാ​നാ​രം​ഭി​ച്ചു. പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ അവൾ അവരുടെ യോഗ​ങ്ങൾക്കു ഹാജരാ​കാൻ തുടങ്ങി, കൂടാതെ പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യിൽ പങ്കുപ​റ്റാ​നും. അവൾ കൂടെ​ക്കൂ​ടെ പുറത്തു പോകു​ന്ന​തി​നെ ഞാൻ എതിർത്തു. എന്നാൽ ക്രിസ്‌തീയ ശുശ്രൂഷ, യഥാർഥ സമാധാ​ന​വും സന്തോ​ഷ​വും കൈവ​രു​ത്തുന്ന ഒന്നാണ്‌ എന്ന്‌ അവൾ എന്നോടു പറഞ്ഞു. അങ്ങനെ​യെ​ങ്കിൽ അവളെ തടയു​ന്ന​തി​നു പകരം അവളു​മാ​യി സഹകരി​ക്കു​ക​യാ​ണു വേണ്ട​തെന്ന്‌ ഞാൻ ചിന്തിച്ചു.

ആ സമയത്താണ്‌, എന്റെ കമ്പനി​യിൽ സാക്ഷി​ക​ളായ ചില ചെറു​പ്പ​ക്കാ​രെ ഞാൻ രാത്രി കാവലി​നാ​യി നിയമി​ച്ചത്‌. അവരുടെ സംഘട​ന​യെ​ക്കു​റി​ച്ചും ശുശ്രൂ​ഷ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു​മൊ​ക്കെ ഞാനവ​രോ​ടു ചോദി​ച്ചു. അവർ മറ്റു ചെറു​പ്പ​ക്കാ​രിൽ നിന്നു വ്യത്യ​സ്‌ത​രാ​യി​രു​ന്നു. ആത്മത്യാഗ മനോ​ഭാ​വം ഉള്ളവരാ​യി​രു​ന്നു അവർ. അവരുടെ ജീവിതം ചില പ്രത്യേക സംഗതി​കളെ കേന്ദ്രീ​ക​രി​ച്ചു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നു. എനിക്ക്‌ അതിശയം തോന്നി. ഈ ഗുണങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ബൈബി​ളിൽ നിന്നാണു പഠിച്ച​തെന്ന്‌ അവർ പറഞ്ഞു. ലോക​മെ​മ്പാ​ടു​മുള്ള സാക്ഷി​കൾക്ക്‌ യാതൊ​രു​വിധ വർഗ വിവേ​ച​ന​വും ഇല്ലെന്നും ദൈവ​ത്തെ​യും അയൽക്കാ​ര​നെ​യും സ്‌നേ​ഹി​ക്കാ​നുള്ള ബൈബി​ളി​ന്റെ കൽപ്പന​യോട്‌ അവർ പൂർണ​മാ​യി പറ്റിനിൽക്കു​ന്നു എന്നും അവർ വിശദീ​ക​രി​ച്ചു. (മത്തായി 22:36-40) ദേശീയ അതിർവ​ര​മ്പു​കൾ ഒന്നും ഗണ്യമാ​ക്കാ​തെ അവർ തങ്ങളുടെ സഹകാ​രി​കളെ സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാർ ആയിട്ടാ​ണു വീക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌.—യോഹ​ന്നാൻ 13:35; 1 പത്രൊസ്‌ 2:17.

‘ഓ, അതൊക്കെ വെറും ആദർശ​മാണ്‌’ എന്നു ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. അങ്ങനെ വിചാ​രി​ക്കാൻ തക്ക കാരണ​വു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മിക്ക ക്രിസ്‌തീയ വിഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളും പരസ്‌പരം കലഹി​ക്കു​ന്ന​താണ്‌ ഞാൻ കണ്ടിരു​ന്നത്‌. അതു​കൊണ്ട്‌ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ വ്യത്യ​സ്‌ത​രാണ്‌ എന്നു വിശ്വ​സി​ക്കാൻ എനിക്കു ബുദ്ധി​മു​ട്ടു തോന്നി.

എന്റെ ഇത്തരം സംശയ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ഞാൻ അവരോ​ടു പറഞ്ഞു. എന്നാൽ ഹിറ്റ്‌ല​റു​ടെ ഭരണകാ​ലത്ത്‌ ജർമനി​യി​ലെ സാക്ഷികൾ തങ്ങളുടെ നിഷ്‌പക്ഷ നിലപാ​ടു നിമിത്തം ജയിലിൽ അടയ്‌ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തും വധിക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു​മൊ​ക്കെ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ വാർഷി​ക​പു​സ്‌ത​ക​ത്തിൽ നിന്ന്‌ അവർ എനിക്കു കാണി​ച്ചു​തന്നു. യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ സത്യ​ക്രി​സ്‌ത്യാ​നി​കൾ ആണെന്ന്‌ എനിക്കു ബോധ്യ​മാ​യി.

കാലാ​ന്ത​ര​ത്തിൽ, 1975 ഡിസം​ബ​റിൽ എന്റെ ഭാര്യ, ദൈവ​ത്തി​നുള്ള അവളുടെ സമർപ്പണം ജലസ്‌നാ​പ​ന​ത്താൽ പ്രതീ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തി. ആ സമയം തന്നെ എനി​ക്കൊ​രു ബൈബി​ള​ധ്യ​യ​ന​വും വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്യ​പ്പെട്ടു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും എനിക്ക്‌ അപ്പോൾ ചില സാമ്പത്തിക ബാധ്യ​തകൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. പണയത്തിൽ ആയിരുന്ന വീട്‌ വീണ്ടെ​ടു​ക്കാൻ പണം കെട്ടണം. എന്റെ രണ്ടു മക്കളുടെ വിദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ത്തി​നു വേണ്ട പണം സ്വരൂ​പി​ക്കണം. അതു​കൊണ്ട്‌ ഒരു ബൈബി​ള​ധ്യ​യനം സ്വീക​രി​ക്കാൻ ഞാൻ ധൈര്യ​പ്പെ​ട്ടില്ല. ആത്മീയ കാര്യ​ങ്ങൾക്കും കുടുംബ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​ങ്ങൾക്കു​മാ​യി കൂടുതൽ സമയം കണ്ടെത്താൻ സഭയിലെ വിവാ​ഹി​ത​രായ മറ്റു പുരു​ഷ​ന്മാർ തങ്ങളുടെ ലൗകിക ജോലി​യിൽ പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ടു​ത്ത​ലു​കൾ വരുത്താൻ ശ്രമി​ക്കു​ന്നതു ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു. ഞാനും അങ്ങനെ​തന്നെ ചെയ്യാ​നാ​ണു പ്രതീ​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നത്‌ എന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നി. ലൗകിക ജോലി​യും ക്രിസ്‌തീയ ജീവി​ത​രീ​തി​യും എങ്ങനെ സമനി​ല​യിൽ കൊണ്ടു​പോ​കാം എന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യ​പ്പോൾ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളോ​ടൊ​ത്തു ബൈബിൾ പഠിക്കാൻ അവസാനം ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു.

സമാധാ​ന​ത്തി​ന്റെ ദൈവത്തെ സേവി​ക്കാ​നുള്ള തീരു​മാ​നം

രണ്ടു വർഷം ഞാൻ ബൈബിൾ പഠിച്ചു. എന്റെ ജീവിതം ദൈവ​ത്തി​നു സമർപ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​പ്പറ്റി ചിന്തി​ച്ചോ എന്ന്‌ എന്നെ ബൈബിൾ പഠിപ്പിച്ച സഹോ​ദരൻ ചോദി​ച്ചു. പക്ഷേ ആ പടി സ്വീക​രി​ക്കില്ല എന്നു ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചി​രു​ന്നു. ആ തീരു​മാ​ന​മാ​കട്ടെ എന്റെ മനസ്സിനെ വല്ലാതെ അലട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

അങ്ങനെ​യി​രി​ക്കെ, ഒരു ദിവസം ഞാൻ ജോലി​സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്നു തിടു​ക്ക​ത്തിൽ ഗോവണി ഇറങ്ങി വരിക​യാ​യി​രു​ന്നു. പെട്ടെന്ന്‌ കാൽ പടിയിൽതട്ടി ഞാൻ വീണു, തലയുടെ പിൻഭാ​ഗം ശക്തിയാ​യി ഇടിച്ച​തി​നാൽ ഞാൻ ബോധ​ര​ഹി​ത​നാ​യി. ബോധം തെളി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ തലയ്‌ക്ക്‌ അസഹനീ​യ​മായ വേദന അനുഭ​വ​പ്പെ​ട്ട​തി​നാൽ ആംബു​ലൻസിൽ എന്നെ ആശുപ​ത്രി​യി​ലെ​ത്തി​ച്ചു. എന്റെ തലയുടെ പിൻഭാ​ഗം വല്ലാതെ നീരു വെച്ചെ​ങ്കി​ലും പൊട്ട​ലോ, ആന്തരിക രക്തസ്രാ​വ​മോ ഒന്നുമി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

ജീവൻ തിരിച്ചു കിട്ടി​യ​തിൽ ഞാൻ യഹോ​വ​യോട്‌ എത്ര നന്ദി ഉള്ളവനാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നോ! ആ സംഭവ​ത്തോ​ടെ, യഹോ​വ​യു​ടെ ഇഷ്ടം ചെയ്യാൻ എന്നെത്തന്നെ വിട്ടു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നു ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. തുടർന്ന്‌ ഞാൻ എന്റെ ജീവിതം യഹോ​വ​യ്‌ക്കു സമർപ്പി​ച്ചു. അങ്ങനെ 1977 ജൂ​ലൈ​യിൽ, 53-ാം വയസ്സിൽ ഞാൻ സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു. രണ്ടു വർഷത്തി​നു ശേഷം എന്റെ മൂത്ത മകൻ യാസു​യു​ക്കി​യും ബൈബിൾ പഠിച്ചു സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു.

സ്‌നാ​പ​ന​മേ​റ്റു പത്തു വർഷം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞാൻ ജോലി​യിൽ നിന്നും വിരമി​ച്ചു. ആ കാലമ​ത്ര​യും ലൗകിക ജോലി​യെ സമനി​ല​യിൽ നിറു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടുള്ള ഒരു ക്രിസ്‌തീയ ജീവി​ത​ഗ​തി​യാ​ണു ഞാൻ പിന്തു​ടർന്നത്‌. ഇപ്പോൾ യോ​ക്കൊ​ഹോ​മ​യി​ലെ സഭയിൽ ഒരു മൂപ്പനാ​യി ഞാൻ സേവി​ക്കു​ന്നു. ക്രിസ്‌തീയ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ഏറെ സമയം ചെലവ​ഴി​ക്കാൻ എനിക്കി​പ്പോൾ സാധി​ക്കു​ന്നുണ്ട്‌. എന്റെ മൂത്തമകൻ ഒരു മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​നും മൂപ്പനു​മാ​യി അടുത്തുള്ള സഭയിൽ സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ക്കു​ന്നു.

പ്രത്യേക ആക്രമണ സേനയി​ലെ ചാവേർ ദൗത്യത്തെ അതിജീ​വിച്ച്‌, ജീവ​നോ​ടെ ഇരിക്കു​ന്ന​തിൽ ഞാൻ അത്യന്തം കൃതജ്ഞ​ത​യു​ള്ള​വ​നാണ്‌. മാത്രമല്ല “രാജ്യ​ത്തി​ന്റെ ഈ സുവാർത്ത” പ്രസം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തിൽ പങ്കുവ​ഹി​ക്കു​ന്നത്‌ ഒരു ബഹുമ​തി​യാ​യി ഞാൻ കണക്കാ​ക്കു​ക​യും ചെയ്യുന്നു. (മത്തായി 24:14, NW) ദൈവ​ജ​ന​ത്തിൽ ഒരാളാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു ജീവി​തത്തെ മഹത്തര​മാ​ക്കു​ന്നത്‌ എന്ന്‌ എനിക്കു നല്ലവണ്ണം ബോധ്യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. (സങ്കീർത്തനം 144:15) ആസന്നമായ പുതിയ ലോക​ത്തിൽ മനുഷ്യ​വർഗം മേലാൽ യുദ്ധത്തി​ന്റെ കെടു​തി​കൾ അനുഭ​വി​ക്കു​ക​യില്ല. കാരണം “ജാതി ജാതിക്കു നേരെ വാളോ​ങ്ങു​ക​യില്ല; അവർ ഇനി യുദ്ധം അഭ്യസി​ക്ക​യും ഇല്ല.”—യെശയ്യാ​വു 2:4.

ദൈ​വേ​ഷ്ട​മെ​ങ്കിൽ, യുദ്ധത്തിൽ ജീവൻ നഷ്ടപ്പെട്ട, എന്റെ പരിച​യ​ക്കാ​രെ എല്ലാവ​രെ​യും പുനരു​ത്ഥാ​ന​ത്തിൽ തിരികെ കാണാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു. ദൈവ​ത്തി​ന്റെ സ്വർഗീയ രാജ്യ​ത്തി​ന്റെ നീതി​നി​ഷ്‌ഠ​മായ ഭരണത്തിൻ കീഴിലെ പറുദീ​സാ​ഭൂ​മി​യിൽ അവർ ആസ്വദി​ക്കാൻ പോകുന്ന സമാധാന പൂർണ​മായ ജീവി​തത്തെ കുറിച്ച്‌ അവരു​മാ​യി സംസാ​രി​ക്കാൻ കഴിയു​ന്നത്‌ എത്ര പുളക​പ്ര​ദ​മാ​യി​രി​ക്കും!—മത്തായി 6:9, 10; പ്രവൃ​ത്തി​കൾ 24:15; 1 തിമൊ​ഥെ​യൊസ്‌ 6:19.

(g02 12/08)

[17-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഞാൻ നേവൽ എയർ ഫോഴ്‌സിൽ ആയിരു​ന്ന​പ്പോൾ

[16, 17 പേജു​ക​ളി​ലെ ചിത്രം]

“ഓക്ക”—ഒരു മനുഷ്യ ബോംബ്‌

[കടപ്പാട്‌]

© CORBIS

[18-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

എന്റെ സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾ ചാവേർ ദൗത്യ​ത്തി​നു പുറ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​നു മുമ്പ്‌ അവരോ​ടൊ​പ്പം. ഇടത്തു​നി​ന്നു രണ്ടാമ​ത്തേതു ഞാൻ, അക്കൂട്ട​ത്തി​ലെ ഏക അതിജീ​വ​കൻ

[19-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഭാര്യ മിച്ചി​ക്കൊ​യോ​ടും മൂത്തമകൻ യാസു​യൂ​ക്കി​യോ​ടും ഒപ്പം

[16-ാം പേജിലെ ചിത്ര​ങ്ങൾക്ക്‌ കടപ്പാട്‌]

◀ U.S. National Archives photo