តើសុបិនអាចទាយប្រាប់អំពីអនាគតបានទេ?
តាំងពីសម័យបុរាណ មនុស្សយើងមានចិត្តចង់ដឹងយ៉ាងខ្លាំងអំពីសុបិន។ ពួកអេស៊ីបបានរៀបចំសៀវភៅដ៏ល្អិតល្អន់ដើម្បីបកស្រាយសុបិន ហើយពួកបាប៊ីឡូនក៏មានអ្នកបកស្រាយសុបិនរបស់គេដែរ។ ក្នុងទំនៀមទំលាប់មួយនៃពួកក្រិក មនុស្សឈឺត្រូវបានដាក់ឲ្យដេកក្នុងទីបូជានៃព្រះអាឃ្លីភាស ដើម្បីទទួលណែនាំខាងសុខភាពក្នុងសុបិនរបស់គេ។ ក្នុងសតវត្សទីពីរនៃសករាជយើងគ្រូទាយម្នាក់ឈ្មោះ អាធីម្មីឌូរ៉ុស បានប្រឌិតសៀវភៅមួយដែលគាត់បកស្រាយសុបិននិងសញ្ញាផ្សេងៗ។ សៀវភៅជាច្រើនដែលមានតាំងពីពេលនោះមក គឺមានមូលដ្ឋានលើសៀវភៅរបស់គាត់។ មកដល់សព្វថ្ងៃនេះ មានគេខំខ្នះខ្នែងបកស្រាយសុបិន ប៉ុន្តែតើពួកគេអាចផ្ដល់ពត៌មានអំពីអនាគតបានទេ?
ដើម្បីឲ្យសុបិនមានសារៈសំខាន់ចំពោះអនាគត គឺត្រូវតែមានឥទ្ធិពលពីកម្លាំងដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់មួយ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរយើងមានឧទាហរណ៍ជាច្រើន ដែលព្រះផ្ដល់នូវកម្លាំងនេះ។ ទ្រង់ផ្ដល់ឲ្យទំនាយតាមរយៈសុបិនទៅពួកអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងដល់ពួកអ្នកដែលមិនថ្វាយបង្គំទ្រង់ផង។ តាមការពិត យ៉ូប ៣៣:១៤-១៦ ចែងថា៖ «ព្រះទ្រង់ក៏មានបន្ទូលមក . . . ក្នុងពេលយល់សប្ដិ ឬក្នុងការជាក់ស្តែងនៅពេលយប់ ក្នុងកាលដែលមនុស្សដេកលក់ស៊ប់នៅដំណេកហើយ នៅវេលានោះទ្រង់បើកត្រចៀកមនុស្ស ហើយក៏បោះត្រាសេចក្ដីដែលទ្រង់ប្រដៅគេ»។
ព្រះបានធ្វើយ៉ាងនេះ ក្នុងករណីនៃស្តេចផារ៉ោននៃសាសន៍អេស៊ីប ក្នុងសម័យយ៉ូសែប ដែលបានរស់នៅជាង១.៧០០ឆ្នាំមុនសករាជយើង។ សុបិនរបស់ស្តេចផារ៉ោន គឺបានកត់ទុកក្នុងលោកុប្បត្តិ ៤១:១-៧ ហើយនៅក្នុងខ២៥ទៅ៣២ យ៉ូសែបបានបកស្រាយសុបិននោះ ដោយទាយថានឹងមានប្រាំពីរឆ្នាំ«ផលបរិបូរក្នុងស្រុកអេស៊ីព្ទ» ហើយប្រាំពីរឆ្នាំក្រោយមកនឹងមានអំណត់។ យ៉ូសែបបានពន្យល់ទៅស្តេចផារ៉ោនថា៖ «សេចក្ដីដែលព្រះរៀបនឹងធ្វើ នោះទ្រង់បានសំដែងឲ្យទ្រង់ព្រះករុណាប្រាប់ហើយ»។ (លោកុប្បត្តិ ៤១:២៨) សុបិននោះគឺជាទំនាយអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងមែន។
ស្តេចដ៏ធំដុំមួយអង្គនៃសាសន៍បាប៊ីឡូនក៏មានការពិសោធដូចនេះដែរ។ ស្តេចនេប៊ូក្នេសាមានសុបិនមួយដែលធ្វើឲ្យទ្រង់ខ្វល់ខ្វាយចិត្តណាស់ ប៉ុន្តែមិនអាចចាំសុបិននោះទេ។ ដូច្នេះ ទ្រង់ក៏ហៅពួកគ្រូអាបធ្មប់ឲ្យមកបកស្រាយសុបិននេះសំរាប់ទ្រង់។ នេះជាសេចក្ដីស្នើសុំដែលពួកគេពុំអាចធ្វើបានឡើយ។—ដានីយ៉ែល ២:១-១១
ពីព្រោះតែព្រះបានផ្ដល់ឲ្យសុបិនទៅស្តេចនេះ ទ្រង់បានជួយព្យាការីដានីយ៉ែលឲ្យលាតត្រដាងសុបិននិងអត្ថន័យសុបិននោះ។ ដានីយ៉ែល ២:១៩ ចែងថា៖ «សេចក្ដីអាថ៌កំបាំងនោះ បានសំដែងមកឲ្យដានីយ៉ែលឃើញ ក្នុងការជាក់ស្តែងនៅវេលាយប់»។ ដានីយ៉ែលបានឲ្យកិត្ដិយសទៅព្រះចំពោះសុបិននេះ៖ «សេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដែលព្រះករុណាបានបង្គាប់មក នោះគ្មានពួកអ្នកប្រាជ្ញ ពួកគ្រូអាបធ្មប់ ពួកគ្រូអង្គុយធម៌ ឬគ្រូទាយណា ដែលអាចនឹងកាត់ស្រាយថ្វាយព្រះករុណាបានទេ។ តែមានព្រះ១អង្គដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់សំដែងឲ្យយល់សេចក្ដីអាថ៌កំបាំងបាន ហើយទ្រង់បានសំដែងឲ្យព្រះករុណានេប៊ូក្នេសាបានជ្រាប ពីការដែលត្រូវកើតមកនៅថ្ងៃក្រោយ សុបិនរបស់ទ្រង់នឹងការជាក់ស្តែង ដែលទ្រង់បានឃើញកំពុងផ្ទំលក់ គឺយ៉ាងនេះ តែមានព្រះ១អង្គ ដែលគង់នៅលើស្ថានសួគ៌ ទ្រង់សំដែងឲ្យយល់សេចក្ដីអាថ៌កំបាំងបាន។ ហើយទ្រង់បានសំដែងឲ្យព្រះករុណានេប៊ូក្នេសាបានជ្រាប ពីការដែលត្រូវកើតមកនៅថ្ងៃក្រោយ»។—ដានីយ៉ែល ២:២៧, ២៨
នៅពេលខ្លះ ព្រះបានឲ្យការណែនាំទៅប្រជារាស្ត្រទ្រង់តាមរយៈសុបិន ហើយនៅពេលខ្លះទៀត ទ្រង់ធានារ៉ាប់រងពួកគេពីការគាំទ្ររបស់ទ្រង់ ឬជួយគេឲ្យយល់នូវរបៀបដែលទ្រង់បានជួយពួកគេ។ ក្នុងករណីយ៉ាកុប ព្រះទ្រង់បានបង្ហាញនូវការសព្វព្រះហឫទ័យតាមរយៈសុបិន។—លោកុប្បត្តិ ៤៨:៣, ៤
នៅពេលដែលយ៉ូសែប ដែលជាឪពុកចិញ្ចឹមរបស់ព្រះយេស៊ូ បានដឹងថានាងម៉ារាមានផ្ទៃពោះ គាត់បានសម្រេចចិត្តលែងលះនាង។ ប៉ុន្តែ គាត់បានទទួលការណែនាំក្នុងសុបិន មិនឲ្យធ្វើដូច្នេះទេ។ ម៉ាថាយ ១:២០ ចែងថា៖ «កាលដែលគាត់កំពុងគិតពីការនោះ ស្រាប់តែមានទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ លេចមកពន្យល់សប្ដិ ប្រាប់គាត់ថា៖ ‹យ៉ូសែប ពូជហ្លួងដាវីឌអើយ កុំឲ្យខ្លាចនឹងយកនាងម៉ារា ជាប្រពន្ធអ្នកឡើយ ដ្បិតបុត្រដែលមកចាប់ទំផ្ទៃនាង នោះកើតពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទេ› »។ ក្រោយមក គាត់បានទទួលការព្រមានពីព្រះតាមរយៈសុបិន៖ «ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ក៏លេចមក ពន្យល់សប្ដិប្រាប់យ៉ូសែបថា៖ ‹ចូរក្រោកឡើងនាំបុត្រតូច នឹងមាតាទ្រង់ រត់ទៅឯស្រុកអេស៊ីព្ទទៅ› »។—ម៉ាថាយ ២:១៣
សុបិនដែលមិនមែនមកពីព្រះ
ដោយសារការបកស្រាយសុបិនមានទូទៅក្នុងចំណោមមនុស្សដែលមិនគោរពព្រះ នោះបញ្ជាក់ថាសុបិនមិនអាចចាត់ទុកជាការលាតត្រដាងដ៏ទុកចិត្តអំពីអនាគតបានឡើយ។ ក្នុងសម័យនៃព្យាការីយេរេមា មានពួកព្យាការីក្លែងក្លាយជាច្រើននិយាយថា៖ «ខ្ញុំបានយល់សប្ដិឃើញដូច្នេះមួយៗ»។ (យេរេមា ២៣:២៥) គោលបំណងគេគឺដើម្បីបំភាន់មនុស្សឲ្យគិតថា គឺជាព្រះដែលបាននិយាយតាមរយៈពួកគេ។ ចំពោះពួកអ្នកយល់សប្ដិទាំងនេះ ព្រះបានបណ្ដាលឲ្យយេរេមានិយាយថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ ជាព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទ្រង់មានបន្ទូលដូច្នេះ ‹កុំឲ្យពួកហោរា នឹងពួកគ្រូទាយរបស់ឯង ដែលនៅកណ្ដាលពួកឯងរាល់គ្នាបញ្ឆោតឯងឡើយ ក៏កុំឲ្យស្ដាប់តាមសប្ដិរបស់ឯង ដែលឯងរាល់គ្នាបានយល់សប្ដិនោះដែរ។ ដ្បិតគេទាយកុហកដល់ឯងរាល់គ្នា ដោយនូវឈ្មោះអញទេ . . . ›»។—យេរេមា ២៩:៨, ៩
ដោយសារតែពួកព្យាការីក្លែងក្លាយទាំងនេះ ជា«ពួកគ្រូទាយ» សុបិនរបស់គេអាចមានឥទ្ធិពលពីពួកវិញ្ញាណអាក្រក់ ដើម្បីបំភាន់មនុស្សទាំងឡាយ។ សាការី ១០:២ បានបញ្ជាក់នូវរឿងនេះដោយចែងដូច្នេះថា៖ «ពីព្រោះរូបព្រះទាំងប៉ុន្មានបានពោលជាសេចក្ដីឥតប្រយោជន៍ ហើយពួកគ្រូទាយបានឃើញសេចក្ដីភូតភរ ឯសប្ដិក៏សំដែងជាសេចក្ដីកំភូត ក៏កំសាន្តចិត្តដោយសេចក្ដីឥតប្រយោជន៍ដែរ»។
រាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ អារក្សជាមេបញ្ឆោត បានប្រើពួកមេដឹកនាំសាសនាដែលអះអាងមិនពិតថា ព្រះបានមានបន្ទូលដល់ពួកគេតាមរយៈចក្ខុនិមិត្តនិងសុបិន ដូចពួកព្យាការីក្លែងក្លាយក្នុងសម័យយេរេមានិងសាការីដែរ។ ចំពោះពួកនេះ អ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរដែលព្រះបានបណ្ដាលឲ្យតែងមក ឈ្មោះយូដាស បានសរសេរទៅពួកគ្រីស្ទានក្នុងសតវត្សទីមួយថា៖ «ដ្បិតមានមនុស្សខ្លះបានលួចចូល គឺជាពួកអ្នកដែលមានទោសកត់ទុក តាំងពីដើមមក ជាមនុស្សទមិលល្មើស ដែលបំផ្លាស់ព្រះគុណរបស់ព្រះនៃយើងរាល់គ្នា ឲ្យទៅជាសេចក្ដីអាសអាភាស ហើយគេមិនព្រមទទួលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទនៃយើង ដែលទ្រង់ជាម្ចាស់តែ១ផងទេ»។ គាត់និយាយថា ពួកបុរសទាំងនេះ បើនិយាយជាប្រៀបធៀប គឺ«នឹកតែពីផ្លូវខូចអាក្រក់»។—យូដាស ៤, ៨
ល្បងមើលការអះអាង
បុគ្គលម្នាក់អាចអះអាងថាព្រះបាននិយាយប្រាប់គាត់តាមរយៈសុបិន ឬថាសុបិនរបស់គាត់អំពីអនាគតគឺពិតជាកើតឡើងមែន ប៉ុន្តែនេះគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ ក្នុងការជឿគាត់ឬធ្វើតាមគាត់ដោយឥតពិចារណា។ សូមមើលនូវការណែនាំដែលបានសរសេរទៅពួកអ៊ីស្រាអែល ក្នុងចោទិយកថា ១៣:១-៣, ៥៖ «បើកាលណាមានហោរណា ឬអ្នកណាកើតឡើង នៅក្នុងពួកឯង ដែលតែងតែយល់សប្ដិ ហើយអ្នកនោះប្រាប់ទីសំគាល់ ឬពីការអស្ចារ្យណា រួចទីសំគាល់ ឬការអស្ចារ្យនោះកើតមកមែន តាមដូចជាអ្នកនោះប្រាប់មកឯង ដោយល្បួងថា ‹ចូរយើងទៅតាមព្រះដទៃ ហើយគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះទាំងនោះវិញ . . . នោះមិនត្រូវឲ្យឯងស្ដាប់តាមពាក្យរបស់ហោរនោះ ឬអ្នកដែលយល់សប្ដិនោះឡើយ . . . ឯហោរាឬអ្នកយល់សប្ដិនោះត្រូវតែសំឡាប់ចោលទៅ›»។ ព្រះទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យពួកបុគ្គលបែបនេះនិយាយក្លែងក្លាយ ដើម្បីល្បងមើលសេចក្ដីស្មោះត្រង់របស់ប្រជារាស្ត្រទ្រង់។
ជាជាងជឿការអះអាងនៃពួកទាំងនេះដោយឥតគិតពិចារណានោះ ដំណើរដ៏មានប្រាជ្ញារបស់យើង គឺត្រូវល្បងមើលការអះអាងរបស់គេ ដើម្បីជៀសវាងពីការបំភាន់ដោយមេបញ្ឆោត ដែលយើងមើលមិនឃើញ ជាអ្នកដែល«នាំលោកីយទាំងមូលឲ្យវង្វេងចេញ»។ (វិវរណៈ ១២:៩) ប៉ុន្តែ តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចល្បងមើលដែលអាចទុកចិត្តបាននោះ?
បន្ទូលរបស់ព្រះជាការដឹកនាំយើងទៅឯសេចក្ដីពិត។ ចំពោះរឿងនេះ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលថា៖ «ឯសេចក្ដីពិត គឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់»។ (យ៉ូហាន ១៧:១៧) ដូច្នេះ យើងត្រូវបានដាស់តឿននៅយ៉ូហានទី១ ៤:១៖ «ពួកស្ងួនភ្ងាអើយ កុំឲ្យជឿគ្រប់ទាំងវិញ្ញាណឡើយ ចូរល្បងវិញ្ញាណទាំងអស់វិញ ដើម្បីឲ្យបានដឹងជាមកពីព្រះ ឬមិនមែន ដ្បិតមានហោរាក្លែងក្លាយជាច្រើនកើតមកក្នុងលោកីយនេះហើយ»។ កាលណាយកមកប្រៀបធៀបយ៉ាងប្រយ័ត្នប្រយែងជាមួយព្រះគម្ពីរ ការអះអាង ទស្សនៈ និងសកម្មភាពរបស់គេ គឺមានការជំទាស់នឹងព្រះគម្ពីរទៅវិញ។ បន្ទូលរបស់ព្រះគឺជាប្រភពចំពោះអ្វីដែលជាសេចក្ដីពិត។
តើអ្នកសុបិនដែលអះអាងថាមានចំណេះពិសេស ប្រើការទស្សន៍ទាយឬមធ្យោបាយមន្តអាគមណាឬ? បើដូច្នេះមែន បន្ទូលរបស់ព្រះបានផ្ដន្ទាទោសគាត់ហើយ។ «នៅក្នុងពួកឯង មិនត្រូវឲ្យឃើញមានអ្នកណាមួយ ដែលធ្វើឲ្យកូនប្រុសឬកូនស្រីខ្លួនឆ្លងកាត់ភ្លើង ឬគ្រូទាយ គ្រូគន់គូរនក្ខត្តឫក្ស គ្រូអង្គុយធម៌ គ្រូអាបធ្មប់ គ្រូសន្ធាប់ គ្រូខាប គ្រូគាថា ឬគ្រូអន្ទងខ្មោចណាឡើយ ដ្បិតអ្នកណាដែលប្រព្រឹត្តការទាំងនោះ ជាទីស្អប់ខ្ពើមដល់ព្រះយេហូវ៉ាណាស់»។—ចោទិយកថា ១៨:១០-១២
បើគាត់អះអាងថាមានព្រលឹងក្នុងគាត់មិនចេះស្លាប់ គាត់និយាយប្រឆាំងនឹងបន្ទូលរបស់ព្រះហើយ ដែលចែងយ៉ាងច្បាស់ថា៖ «ឯព្រលឹងណាដែលធ្វើបាប គឺព្រលឹងនោះឯងនឹងត្រូវស្លាប់វិញ»។ (អេសេគាល ១៨:៤) តើគាត់លើកដំកើងខ្លួនហើយចង់ឲ្យមនុស្សកាន់តាមគាត់ឬ? ម៉ាថាយ ២៣:១២ បានទូន្មានថា៖ «អ្នកណាដែលដំកើងខ្លួន នោះនឹងត្រូវបន្ទាបចុះវិញ»។ ហើយកិច្ចការ ២០:៣០ ព្រមានគ្រីស្ទានថា៖ «ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ក៏នឹងកើតមានមនុស្ស ដែលនឹងអធិប្បាយសេចក្ដីទំនាស់ខុសដែរ ដើម្បីនឹងទាញនាំពួកសិស្សទៅតាមគេវិញ»។
តើអ្នកសុបិននេះគាំទ្រសកម្មភាពឃោរឃៅទេ? យ៉ាកុប ៣:១៧, ១៨ ថ្កោលទោសគាត់ថា៖ «តែប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ នោះមុនដំបូងហៅថាបរិសុទ្ធ រួចមកមានមេត្រីចិត្ត សេចក្ដីសំឡូត ចិត្តទន់ ក៏ពេញដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណា នឹងផលល្អ ឥតរើសមុខ ហើយឥតពុតមាយាផង រីឯផលនៃសេចក្ដីសុចរិត នោះបានព្រោះចុះដោយសេចក្ដីមេត្រី សំរាប់ពួកអ្នកដែលរកសេចក្ដីមេត្រីនោះឯង»។ តើគាត់ខំស្វែងរកអំណាចខាងនយោបាយ ឬឥទ្ធិពលក្នុងលោកីយ៍នេះទេ? បន្ទូលរបស់ព្រះបរិហារគាត់យ៉ាងច្បាស់ថា៖ «អ្នកណាដែលចូលចិត្តចង់ធ្វើជាមិត្រសំឡាញ់នឹងលោកីយ នោះឈ្មោះថា បានតាំងខ្លួនជាខ្មាំងសត្រូវនឹងព្រះវិញ»។ ដូច្នេះ ព្រះគម្ពីរលាតត្រដាងឲ្យឃើញនូវអ្វីដែលក្លែងក្លាយ។—យ៉ាកុប ៤:៤
បើសិនជាបុគ្គលម្នាក់មានសុបិនអំពីសេចក្ដីស្លាប់របស់សមាជិកគ្រួសារឬមិត្តណាម្នាក់ នេះគឺប្រហែលជាគាត់មានចិត្តខ្វល់ខ្វាយអំពីបុគ្គលនោះ។ ហេតុដែលបុគ្គលនោះអាចស្លាប់ក្នុងយប់នៃសុបិននោះ គឺមិនមានសេចក្ដីថាសុបិននោះជាទំនាយឡើយ។ ចំពោះសុបិនបែបនេះ ដែលមើលទៅដូចជាពិត តែមានសុបិនរាប់រយទៀតដែលមិនបានសម្រេច។
ព្រះទ្រង់បានប្រើសុបិននៅអតីតកាល ដើម្បីលាតត្រដាងនូវព្រឹត្ដិការណ៍ខាងទំនាយហើយឲ្យការណែនាំ កាលដែលបន្ទូលរបស់ព្រះកំពុងតែសរសេរឡើង តែសព្វថ្ងៃនេះទ្រង់មិនចាំបាច់ធ្វើដូច្នេះទេ។ ពាក្យបន្ទូលដែលបានសរសេរមក មានការណែនាំពីព្រះដែលមនុស្សត្រូវការនៅពេលនេះ ហើយទំនាយក្នុងព្រះគម្ពីរគឺទាក់ទងព្រឹត្ដិការណ៍រាប់ពាន់ឆ្នាំទៅអនាគត។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦, ១៧) ដូច្នេះ យើងអាចទុកចិត្តថាសុបិនរបស់យើង គឺមិនមែនជាសញ្ញាពីព្រះអំពីអនាគតទេ ប៉ុន្តែជាមុខនាទីដ៏សំខាន់ចាំបាច់នៃខួរក្បាលសំរាប់ថែរក្សាសុខុមាលភាពរបស់យើង។