សៀវភៅសំរាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា
«ព្រះមិនរើសមុខអ្នកណាទេ គឺនៅក្នុងគ្រប់ទាំងសាសន៍ អស់អ្នកណាដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់ ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តសេចក្ដីសុចរិត នោះគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ដែរ»។—កិច្ចការ ១០:៣៤, ៣៥
១. តើសាស្ដ្រាចារ្យម្នាក់បានតបឆ្លើយយ៉ាងដូចម្ដេច នៅពេលដែលគេសួរថាតើលោកគិតយ៉ាងណាអំពីព្រះគម្ពីរ ហើយតើលោកសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វី?
សាស្ដ្រា ចារ្យម្នាក់បានសំរាកនៅផ្ទះពេលរសៀលនៅថ្ងៃអាទិត្យ ដែលឥតសង្ឃឹមថាមានភ្ញៀវសោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលបងស្រីគ្រីស្ទានម្នាក់របស់យើងបានទៅគោះទ្វាររបស់គាត់ នោះគាត់បានស្ដាប់។ នាងបាននិយាយអំពីភាពកខ្វក់ និងអនាគតនៃផែនដី—ជាប្រធានដែលគាត់ចូលចិត្ត។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលនាងលើកព្រះគម្ពីរមកក្នុងការពិគ្រោះ គាត់ហាក់បីដូចជាសង្ស័យណាស់។ ដូច្នេះ នាងក៏បានសួរថាតើគាត់គិតយ៉ាងណាដែរអំពីព្រះគម្ពីរ។
គាត់បានតបឆ្លើយថា «នេះជាសៀវភៅល្អមួយ ដែលបានសរសេរដោយមនុស្សឆ្លាតមួយចំនួន។ ប៉ុន្តែ មិនគួរពិចារណាមើលព្រះគម្ពីរឲ្យមែនទែននោះឡើយ»។
នាងបានសួរថា «តើលោកដែលអានព្រះគម្ពីរឬទេ»?
ដោយស្រឡាំងកាំង សាស្ដ្រាចារ្យនេះបានសន្និដ្ឋានថា មិនដែលអានទេ។
រួចមក នាងបានសួរថា៖ «តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលលោកអាចនិយាយដោយម៉ឺងម៉ាត់បានអំពីសៀវភៅ ដែលលោកមិនដែលអានផងនោះ»?
បងស្រីយើងនេះបាននិយាយចំណុចដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ សាស្ដ្រាចារ្យនេះបានសម្រេចចិត្តនឹងពិនិត្យមើលព្រះគម្ពីរ ហើយរួចមក នឹងធ្វើការសន្និដ្ឋានអំពីសៀវភៅនេះ។
២, ៣. ហេតុអ្វីក៏ព្រះគម្ពីរជាសៀវភៅដែលមនុស្សជាច្រើនមិនដែលអាន ហើយតើនេះធ្វើឲ្យយើងមានការពិបាកអ្វី?
២សាស្ដ្រាចារ្យនេះមិនមែនមានមតិដូចនេះ តែម្នាក់ឯងនោះទេ។ មនុស្សជាច្រើនមានមតិដូចនេះអំពីព្រះគម្ពីរ ទោះជាគេមិនដែលបានអានផ្ទាល់ខ្លួនក៏ដោយ។ គេប្រហែលជាមានព្រះគម្ពីរ។ គេព្រមទាំងទទួលស្គាល់អក្សរសាស្ត្រឬតម្លៃខាងប្រវត្ដិសាស្ត្រផង។ ប៉ុន្តែចំពោះមនុស្សជាច្រើន នេះជាសៀវភៅដែលមិនដែលអាន។ អ្នកខ្លះនិយាយថា ‹ខ្ញុំឥតមានពេលអានព្រះគម្ពីរទេ›។ អ្នកឯទៀតឆ្ងល់ថា ‹តើសៀវភៅពីបុរាណអាចទាក់ទងជីវិតរបស់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេចបាន›? ទស្សនៈបែបនេះផ្ដល់ឲ្យយើងមានការពិបាកមួយមែន។ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាជឿយ៉ាងប្រាកដថា ព្រះគម្ពីរ«គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែងទេ ក៏មានប្រយោជន៍សំរាប់ការបង្រៀន»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦, ១៧) ប៉ុន្តែ តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលអាចធ្វើឲ្យមនុស្សជឿថា គេគួរតែពិចារណាមើលព្រះគម្ពីរ ទោះជាគេមកពីសាសន៍ណា ជាតិណា ឬប្រវត្ដិណាក៏ដោយ?
៣ សូមឲ្យយើងពិគ្រោះពីមូលហេតុខ្លះៗ ដែលយើងគួរតែពិចារណាមើលព្រះគម្ពីរ។ ការពិគ្រោះបែបនេះអាចប្រដាប់យើងឲ្យវែកញែកជាមួយមនុស្ស ដែលយើងជួបក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើង ដែលប្រហែលជាអាចធ្វើឲ្យគេជឿថា គេគួរតែពិចារណាមើលអ្វីដែលព្រះគម្ពីរចែងមក។ នៅពេលដដែលគ្នានេះ ការពិនិត្យមើលឡើងវិញ ត្រូវពង្រឹងជំនឿរបស់យើងផ្ទាល់ថាព្រះគម្ពីរ គឺប្រាកដជាអ្វីដែលបានអះអាងនោះជា«ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ»។—ហេព្រើរ ៤:១២
សៀវភៅដែលបានចែកចាយច្រើនជាងគេក្នុងពិភពលោក
៤. ហេតុអ្វីក៏អាចនិយាយថាព្រះគម្ពីរជាសៀវភៅ ដែលបានចែកចាយច្រើនជាងគេក្នុងពិភពលោក?
៤ ទីមួយ ព្រះគម្ពីរសមនឹងពិចារណាមើល ពីព្រោះនេះជាសៀវភៅដែលបានចែកចាយច្រើនជាងគេឆ្ងាយណាស់ ហើយបានបកប្រែច្រើនជាងគេក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្ររបស់មនុស្ស។ ជាង៥០០ឆ្នាំកន្លងទៅនេះ សេចក្ដីបកប្រែទីមួយបានបោះពុម្ព ដោយម៉ាស៊ីនបោះពុម្ពចល័តរបស់យ៉ូហាន ហ្គូថិនបឺក។ តាំងពីនោះមក ប្រមាណបួនរយកោដិក្បាលនៃព្រះគម្ពីរ ទាំងមូលឬជាចំណែកខ្លះៗ បានត្រូវបោះពុម្ព។ ដល់ឆ្នាំ១៩៩៦ ព្រះគម្ពីរទាំងមូលឬជាចំណែកខ្លះៗនៃព្រះគម្ពីរបានត្រូវបកប្រែជាង២.១៦៧ភាសា និងគ្រាមភាសា។a យ៉ាងតិចបំផុត ៩០ភាគរយនៃមនុស្សលោកអាចទទួលសារព្រះគម្ពីរ ជាភាសារបស់គេ។ គ្មានសៀវភៅខាងសាសនាឬមុខវិជ្ជាផ្សេងណាទៀតទេ ដែលអាចប្រៀបធៀបបានឡើយ!
៥. ហេតុអ្វីក៏យើងអាចសង្ឃឹមថាព្រះគម្ពីរ អាចមានដល់មនុស្សពាសពេញលើផែនដី?
៥ ស្ថិតិលេខតែប៉ុណ្ណោះ មិនបង្ហាញថាព្រះគម្ពីរជាបន្ទូលនៃព្រះនោះទេ។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវសង្ឃឹមថា ឯកសារនេះដែលព្រះបានបណ្ដាលឲ្យតែង គួរឲ្យមនុស្សពាសពេញពិភពលោកទទួលបាន។ ដ្បិតព្រះគម្ពីរចែងប្រាប់យើងថា «ព្រះមិនរើសមុខអ្នកណាទេ គឺនៅក្នុងគ្រប់ទាំងសាសន៍ អស់អ្នកណាដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់ ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តសេចក្ដីសុចរិត នោះគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ដែរ»។ (កិច្ចការ ១០:៣៤, ៣៥) មិនដូចសៀវភៅឯទៀត ព្រះគម្ពីរបានឆ្លងកាត់ព្រំដែនខាងជាតិ ហើយមានជ័យជំនះលើឧបសគ្គខាងសាសន៍និងជាតិពន្ធ។ យ៉ាងប្រាកដហើយ ព្រះគម្ពីរ ជាសៀវភៅសំរាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា!
ប្រវត្ដិចម្លែកអស្ចារ្យក្នុងការរក្សាទុក
៦, ៧. ហេតុអ្វីក៏មិនជាចម្លែកថាឥតមានឯកសារដើមនៃព្រះគម្ពីរទៀតទេ ហើយសំនួរអ្វីដែលបានសួរឡើង?
៦ គឺមានមូលហេតុមួយទៀត ដែលយើងគួរតែពិចារណាមើលព្រះគម្ពីរ។ ព្រះគម្ពីរបាននៅគង់វង់ទោះជាមានឧបសគ្គខាងធម្មជាតិនិងមនុស្សលោក។ អំពីរបៀបដែលព្រះគម្ពីរបានការពារទុក ថ្វីបើមានឧបសគ្គដ៏ធំនោះ គឺប្រាកដជាចម្លែកអស្ចារ្យក្នុងចំណោមឯកសារពីបុរាណ។
៧ យ៉ាងជាក់ស្តែង អ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរកត់ទុកពាក្យរបស់គេដោយប្រើទឹកខ្មៅលើក្រដាសផែបផាយរ៉ុស (ធ្វើពីរុក្ខជាតិអេស៊ីបដែលមានឈ្មោះដូចគ្នា) ហើយលើស្បែកស្ងួត (ធ្វើពីស្បែកសត្វ)។b (យ៉ូប ៨:១១) ប៉ុន្តែ វត្ថុសំរាប់សរសេរបែបនេះ មានសត្រូវធម្មជាតិ។ វិជ្ជាករ លោក អូស្កា ផារ៉ែត ពន្យល់ថា៖ «ការសរសេរលើវត្ថុទាំងពីរនេះ អាចប៉ះពាល់ដូចនឹងគ្នាដោយសំណើម ដោយដុះផ្សិត ហើយដោយដង្កូវផ្សេងៗ។ យើងដឹងពីការពិសោធប្រចាំថ្ងៃ ថាក្រដាស ព្រមទាំងស្បែកដ៏ជាប់ អាចទៅជាពុកយ៉ាងស្រួលបាន បើប៉ះដោយខ្យល់ឬ នៅក្នុងបន្ទប់សើម»។ ដូច្នេះ មិនជាការចម្លែកទេ ដែលឯកសារដើមដំបូង គឺបានបាត់បង់យូរយារណាស់មកហើយ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្វីដែលបានសរសេរពីដំបូងបានខូចដោយសត្រូវធម្មជាតិ តើព្រះគម្ពីរបាននៅគង់វង់យ៉ាងដូចម្ដេច?
៨. ជាច្រើនសតវត្សកន្លងមក តើការសរសេរព្រះគម្ពីរបានរក្សាទុកយ៉ាងដូចម្ដេច?
៨ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយពីការសរសេរដើមដំបូង នោះការសរសេរចម្លងដោយដៃក៏ចាប់ផ្ដើមផលិតឡើង។ តាមពិត ការចម្លងក្រិត្យវិន័យនិងផ្នែកផ្សេងទៀតនៃព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ បានក្លាយទៅជាវិជ្ជាជីវៈនៅអ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណ។ ជាឧទាហរណ៍ អែសរ៉ាជាសង្ឃ បានត្រូវហៅថាជា«ស្មៀនស្ទាត់ជំនាញខាងក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេ»។ (អែសរ៉ា ៧:៦, ១១; ប្រៀបធៀប ទំនុកដំកើង ៤៥:១) ប៉ុន្តែ ឯកសារចម្លងដែលបានផលិតនោះក៏អាចខូចខ្ទេចទៅដែរ។ នៅទីបំផុត ឯកសារចម្លងទាំងនេះក៏ត្រូវបានចម្លងដោយដៃផ្សេងទៀត។ ដំណើរនៃការចម្លងនេះ គឺបន្តមានជាច្រើនសតវត្ស។ ដោយព្រោះមនុស្សមិនមែនជាមនុស្សគ្រប់ល័ក្ខណ៍ តើកំហុសរបស់អ្នកចម្លង បានប្រែប្រួលបទគម្ពីរជាច្រើនឬទេ? ទីសំអាងជាច្រើនបង្ហាញឲ្យឃើញងថា អត់មានការប្រែប្រួលទេ!
៩. តើគំរូរបស់ពួកម៉ាសូរីត បង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេចនូវការមើលប្រយ័ត្នប្រយែង និងភាពទៀងត្រូវនៃពួកអ្នកចម្លងព្រះគម្ពីរ?
៩ ពួកអ្នកចម្លងមិនគ្រាន់តែជំនាញយ៉ាងខ្លាំងប៉ុណ្ណោះ តែគេក៏មានការគោរពយ៉ាងជ្រាលជ្រៅលើពាក្យដែលគេចម្លងដែរ។ ពាក្យហេព្រើរសំរាប់«អ្នកចម្លង» គឺសំដៅទៅការរាប់និងការកត់ទុក។ ដើម្បីពន្យល់នូវការប្រយ័ត្នយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់ ហើយភាពត្រឹមត្រូវនៃអ្នកចម្លង សូមពិចារណាមើលពួកម៉ាសូរីត ជាអ្នកចម្លងនៃបទគម្ពីរភាសាហេព្រើរ ដែលរស់នៅរវាងសតវត្សទីប្រាំមួយហើយនិងសតវត្សទីដប់ ស.យ.។ យោងទៅតាមវិជ្ជាករ លោកថូម៉ាស ហាថវ៉ែល ហូន គេបានគិតគូរដល់«តួអក្សរនិមួយនៃ[ហេព្រើរ]មានប៉ុន្មានដងក្នុងបទគម្ពីរភាសាហេព្រើរ»។ សូមគិតមើលអំពីរឿងនេះ! ដើម្បីជៀសវាងការលុបចោលអក្សរណាមួយ នោះពួកអ្នកចម្លងទាំងនេះបានរាប់មិនគ្រាន់តែពាក្យដែលគេបានចម្លង តែព្រមទាំងតួអក្សរនិមួយៗផងដែរ។ ហើយយោងទៅតាមការរាប់របស់វិជ្ជាករម្នាក់ គេបានកត់ទុកបានជាង៨១៥.១៤០តួអក្សរនៅក្នុងបទគម្ពីរភាសាហេព្រើរ! ការខំប្រឹងយកចិត្តទុកដាក់បែបនេះ ប្រាកដជាធ្វើឲ្យមានភាពត្រឹមត្រូវដ៏ខ្ពស់បំផុត។
១០. តើទីសំអាងជាក់ស្តែងអ្វី ដែលថាបទគម្ពីរហេព្រើរនិងក្រិក ដែលសេចក្ដីបកប្រែសម័យទំនើបយកធ្វើជាគ្រឹះ តំណាងយ៉ាងត្រឹមត្រូវនូវអ្នកសរសេរដើមដំបូង?
១០ តាមការពិត គឺមានទីសំអាងច្រើនដែលថា បទគម្ពីរហេព្រើរនិងក្រិក ដែលយកមកធ្វើជាគ្រឹះសំរាប់សេចក្ដីបកប្រែទំនើប ដែលតំណាងភាពដ៏ស្មោះត្រង់អស្ចារ្យនៃអ្នកសរសេរដើមដំបូង។ ទីសំអាងជាឯកសារសរសេរនៃព្រះគម្ពីរជាច្រើនពាន់—ប្រមាណ៦.០០០ច្បាប់សរុបទាំងអស់ ជាផ្នែកនៃបទគម្ពីរភាសាហេព្រើរ ហើយប្រមាណ៥.០០០នៃបទគម្ពីរគ្រីស្ទានភាសាក្រិក—បាននៅគង់វង់ដល់សម័យយើងនេះ។ ការយកមកប្រៀបធៀបយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់នូវឯកសារសរសេរជាច្រើន អាចជួយពួកវិជ្ជាករខាងបទគម្ពីរឲ្យរកឃើញកំហុសណាមួយនៃអ្នកចម្លង។ វិជ្ជាករ លោកវីល្លាម ហ្គ្រីន ក្នុងការនិយាយអំពីបទគម្ពីរភាសាហេព្រើរ អាចថ្លែងយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «គឺប្រហែលជាអាចនិយាយថា គ្មានកិច្ចការឯទៀតនៅជំនាន់បុរាណដែលបានត្រូវចម្លងយ៉ាងទៀងត្រូវដូចនេះឡើយ»។ ការទុកចិត្តស្រដៀងនេះ ក៏អាចដាក់លើបទគម្ពីរគ្រីស្ទានភាសាក្រិកដែរ។
១១. ដោយស្របនឹងពេត្រុសទី១ ១:២៤, ២៥ ហេតុអ្វីក៏ព្រះគម្ពីរនៅគង់វង់ដល់សម័យយើងនេះ?
១១ ជាការងាយស្រួលបាត់បង់ព្រះគម្ពីរមែន បើគ្មានការចម្លងដោយដៃ ដែលយកមកជំនួសឯកសារដើម ដែលមានសារដ៏មានតម្លៃនោះ! គឺមានមូលហេតុតែមួយទេដែលព្រះគម្ពីរនៅគង់វង់—នោះគឺថាព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកការពារបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ដូចព្រះគម្ពីរចែងនៅពេត្រុសទី១ ១:២៤, ២៥៖ «គ្រប់ទាំងមនុស្សប្រៀបដូចជាស្មៅ ហើយសិរីល្អទាំងប៉ុន្មានរបស់មនុស្សក៏ដូចជាផ្កាស្មៅ រីឯធម្មតាស្មៅនោះតែងតែក្រៀមស្វិត ហើយផ្កាក៏រោយរុះទៅ តែឯព្រះបន្ទូលនៃ[ព្រះយេហូវ៉ា]នោះនៅជាប់អស់កល្បជានិច្ចវិញ»។
បានបកប្រែចូលជាភាសានៅរស់នៃមនុស្សលោក
១២. បន្ថែមពីលើការចម្លងជាច្រើនសតវត្ស តើមានឧបសគ្គអ្វីទៀតដែលព្រះគម្ពីរប្រឈម?
១២ ដែលឯកសារចម្លងអាចនៅគង់វង់ជាច្រើនសតវត្ស គឺជាការពិបាកមួយទៅហើយ ប៉ុន្តែព្រះគម្ពីរបានប្រឈមឧបសគ្គមួយទៀត—ការបកប្រែចូលជាភាសានៃសម័យបច្ចុប្បន្ន។ ព្រះគម្ពីរត្រូវតែនិយាយជាភាសារបស់មនុស្ស ដើម្បីឲ្យជ្រាបចូលចិត្តរបស់គេនោះ។ ប៉ុន្តែ ការបកប្រែព្រះគម្ពីរ ដែលមានជាង១.១០០ជំពូកនិង៣១.០០០ខនោះ មិនមែនជាកិច្ចការស្រួលទេ។ ប៉ុន្តែ ជាច្រើនសតវត្សកន្លងមក ពួកអ្នកបកប្រែបានទទួលយកមុខងារនេះដោយរីករាយ ហើយនៅពេលខ្លះ បានប្រឈមឧបសគ្គដ៏ហាក់ដូចជាមិនអាចពុះពារបាន។
១៣, ១៤. (ក) តើការពិបាកអ្វីដែលអ្នកបកប្រែព្រះគម្ពីរ លោករ៉ូប៊ឺត ម៉ូហ្វាត់ប្រឈមនៅទ្វីបអាហ្វ្រិក នៅដើមសតវត្សទី១៩? (ខ) តើមនុស្សដែលនិយាយភាសាស្វាណ្ណាបានមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា ពេលដែលដំណឹងល្អរបស់លូកាមានជាភាសារបស់គេ?
១៣ ជាឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាមើលនូវរបៀបដែលព្រះគម្ពីរបានបកប្រែជាភាសាជាច្រើននៃទ្វីបអាហ្វ្រិក។ នៅឆ្នាំ១៨០០ គឺមានប្រហែលតែដប់ពីរភាសាទេដែលមានប្រព័ន្ធសរសេរនៅទ្វីបអាហ្វ្រិកទាំងមូល។ ភាសានិយាយរាប់រយឯទៀត ឥតមានប្រព័ន្ធសរសេរឡើយ។ នេះជាការពិបាកមួយ ដែលប្រឈមដោយអ្នកបកប្រែព្រះគម្ពីរ ឈ្មោះ រ៉ូប៊ឺត ម៉ូហ្វាត់។ នៅឆ្នាំ១៨២១ កាលដែលមានអាយុ២៥ឆ្នាំ លោកម៉ូហ្វាត់បានរៀបចំបេសកកម្ម ក្នុងចំណោមមនុស្សដែលនិយាយភាសាស្វាណ្ណានៃទ្វីបអាហ្វ្រិកខាងត្បូង។ ដើម្បីនឹងរៀនភាសាដែលគ្មានប្រព័ន្ធសរសេររបស់គេ គាត់ក៏បានចូលរួមយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយមនុស្សនោះ។ លោកម៉ូហ្វាត់បានខំតស៊ូ ហើយដោយគ្មានជំនួយពីសៀវភៅហាត់អានដំបូងឬវចនានុក្រម នៅទីបំផុត បានស្ទាត់ជំនាញភាសានោះ បានបង្កើតប្រព័ន្ធសរសេរ ហើយបានបង្រៀនពួកស្វាណ្ណានូវរបៀបអានអក្សរ។ នៅឆ្នាំ១៨២៩ ក្រោយពីបានធ្វើការជាមួយពួកស្វាណ្ណាអស់រយៈប្រាំបីឆ្នាំ នោះលោកបានបកប្រែចប់ដំណឹងល្អរបស់លូកា។ ក្រោយមក លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំបានដឹងឮអំពីមនុស្សដែលបានធ្វើដំណើរយ៉ាងឆ្ងាយ ដើម្បីមកយកសៀវភៅលូកាមួយក្បាល។ . . . ខ្ញុំបានឃើញគេទទួលសៀវភៅលូកាមួយចំណែក ហើយក៏យំ ហើយកាន់នឹងទ្រូងរបស់គេ ហើយក៏យំដោយអំណរអរ រហូតដល់ខ្ញុំនិយាយដល់មនុស្សជាច្រើនថា ‹អ្នកនឹងធ្វើឲ្យខូចខ្ទេចដល់សៀវភៅរបស់អ្នកដោយសារទឹកភ្នែកនោះហើយ› »។ លោកម៉ូហ្វាត់ក៏ប្រាប់បុរសអាហ្វ្រិកម្នាក់ ដែលបានឃើញមនុស្សអានដំណឹងល្អរបស់លូកា ហើយបានសួរគេនូវអ្វីដែលគេមាន។ គេឆ្លើយថា «នេះជាបន្ទូលរបស់ព្រះ»។ បុរសនោះសួរថា «តើសៀវភៅនេះចេះនិយាយទេ»? គេឆ្លើយថា «ត្រូវហើយ គឺនិយាយដល់ចិត្ត»។
១៤ អ្នកបកប្រែដ៏បូជាខ្លួនទាំងនេះ ដូចលោកម៉ូហ្វាត់បានផ្ដល់ជាតិអាហ្វ្រិកនូវឱកាសទីមួយ ឲ្យប្រស្រ័យទាក់ទងតាមរយៈការសរសេរ។ ប៉ុន្តែ ពួកបកប្រែបានឲ្យប្រជាជនអាហ្វ្រិកនូវអំណោយដ៏មានតម្លៃជាងនេះ—គឺព្រះគម្ពីរជាភាសារបស់គេ។ ម្យ៉ាងទៀត លោកម៉ូហ្វាត់បាននាំព្រះនាមនៃព្រះដល់ពួកស្វាណ្ណា ហើយលោកបានប្រើព្រះនាមនោះទូទាំងសេចក្ដីបកប្រែរបស់លោក។c ដូច្នេះ ពួកស្វាណ្ណាហៅព្រះគម្ពីរជា«ព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះយេហូវ៉ា»។—ទំនុកដំកើង ៨៣:១៨
១៥. ហេតុអ្វីក៏ព្រះគម្ពីរមាននៅគង់វង់សព្វថ្ងៃនេះ?
១៥ ពួកអ្នកបកប្រែឯទៀតនៅកន្លែងផ្សេងៗក្នុងពិភពលោក ក៏បានប្រឈមឧបសគ្គស្រដៀងនេះដែរ។ អ្នកខ្លះព្រមទាំងប្រថុយជីវិតរបស់គេ ដើម្បីបកប្រែព្រះគម្ពីរផង។ សូមគិតអំពីរឿងនេះមើល៖ ប្រសិនបើព្រះគម្ពីររក្សានៅតែភាសាហេព្រើរនិងក្រិកពីបុរាណ នោះប្រហែលជា«សាបសូន្យ»ជាយូរយារមកហើយ ដ្បិតភាសាទាំងនោះ នៅពេលក្រោយមក បានភ្លេចអស់ទៅហើយដោយមនុស្សជាច្រើន ហើយអត់ដែលប្រើក្នុងភូមិភាគជាច្រើននៅលើផែនដីនេះទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរគឺនៅគង់វង់ ពីព្រោះមិនដូចសៀវភៅឯទៀត ព្រះគម្ពីរអាច«និយាយ»ឆ្ពោះទៅមនុស្សពាសពេញពិភពលោកជាភាសារបស់គេ។ ជាលទ្ធផល សាររបស់ព្រះគម្ពីរនៅមាន«ក្នុងអ្នករាល់គ្នាជាពួកអ្នកជឿ»។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:១៣) ព្រះគម្ពីរយេរូសាឡិម បកប្រែដូចនេះថា៖ «គឺនៅតែជាអំណាចដែលនៅរស់ក្នុងចំណោមពួកអ្នកដែលអានព្រះគម្ពីរ»។
សមគួរនឹងការទុកចិត្តទៅលើបាន
១៦, ១៧. (ក) បើឲ្យទុកចិត្តលើព្រះគម្ពីរ តើត្រូវមានទីសំអាងអ្វីសិន? (ខ) សូមឲ្យឧទាហរណ៍មួយដែលបង្ហាញនូវភាពត្រង់នៃម៉ូសេ ជាអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរ។
១៦ អ្នកខ្លះប្រហែលជាឆ្ងល់ថា ‹តើពិតជាអាចទុកចិត្តលើព្រះគម្ពីរបានទេ›? ‹តើព្រះគម្ពីរសំដៅទៅមនុស្សដែលធ្លាប់បានរស់នៅ កន្លែងដែលពិតជាមានមែន និងព្រឹត្ដិការណ៍ដែលបានកើតឡើងពិតមែនទេ›? ដើម្បីឲ្យយើងទុកចិត្តលើព្រះគម្ពីរ នោះត្រូវមានទីសំអាងថា បានត្រូវសរសេរដោយពួកនិពន្ធយ៉ាងប្រយ័ត្នប្រយែងនិងយ៉ាងទៀងត្រង់។ នេះនាំឲ្យយើងមកដល់មូលហេតុមួយទៀត សំរាប់ការពិចារណាមើលព្រះគម្ពីរ៖ គឺមានទីសំអាងជាក់ស្តែងដែលថា ព្រះគម្ពីរទៀងត្រូវនិងគួរឲ្យទុកចិត្តបាន។
១៧ អ្នកសរសេរយ៉ាងស្មោះត្រង់ មិនគ្រាន់តែកត់ទុកអំពីការជោគជ័យ ប៉ុន្តែក៏កត់ទុកការដែលបរាជ័យដែរ ហើយមិនគ្រាន់តែកត់ទុកអំពីកម្លាំង ប៉ុន្តែពីភាពទន់ខ្សោយផងដែរ។ អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរបង្ហាញភាពត្រង់បែបនេះ។ ឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាមើលអំពីភាពស្មោះត្រង់នៃលោកម៉ូសេ។ ក្នុងចំណោមរឿងដែលលោកបានកត់ទុកយ៉ាងស្មោះត្រង់ នោះគឺការគ្មានវោហារកោសល្បរបស់លោកផ្ទាល់ ដែលក្នុងមតិរបស់ម៉ូសេ ធ្វើឲ្យគាត់មិនសមជាមេដឹកនាំរបស់អ៊ីស្រាអែល (និក្ខមនំ ៤:១០) កំហុសដ៏ធ្ងន់ដែលលោកបានធ្វើ ដែលបានបង្ការលោកពីការចូលស្រុកដែលបានសន្យា (ជនគណនា ២០:៩-១២; ២៧:១២-១៤) ការបំបែរនៃអើរ៉ុនជាបងប្រុសរបស់គាត់ ដែលបានរួមដៃជាមួយនឹងពួកអ៊ីស្រាអែលដ៏បះបោរ ក្នុងការធ្វើរូបចម្លាក់កូនគោ (និក្ខមនំ ៣២:១-៦) ការបះបោរនៃម៉ារាម និងការទទួលទណ្ឌកម្មដែលធ្វើឲ្យអាម៉ាស់មុខ (ជនគណនា ១២:១-៣, ១០) ភាពប្រមាថនៃក្មួយរបស់គាត់ ឈ្មោះណាដាប និងអ័ប៊ីហ៊ូវ (លេវីវិន័យ ១០:១, ២) ហើយនិងការបន្ទោសនិងការត្អូញត្អែរមិនចេះចប់នៃរាស្ត្ររបស់ព្រះ។ (និក្ខមនំ ១៤:១១, ១២; ជនគណនា ១៤:១-១០) តើសេចក្ដីរាយការណ៍យ៉ាងស្មោះត្រង់ ដែលឥតលាក់លាមបែបនេះ មិនបង្ហាញនូវការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសេចក្ដីពិតទេឬ? ដោយព្រោះអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរបានសុខចិត្តរាយការណ៍ អំពីកំហុសនៃបុគ្គលដ៏ជាទីស្រឡាញ់ និងអំពីប្រជាជន និងខ្លួនគេនោះ យើងមានមូលហេតុត្រឹមត្រូវ ក្នុងការទុកចិត្តលើការសរសេររបស់គេ។
១៨. តើអ្វីដែលបញ្ជាក់ថា អ្វីដែលបានសរសេរក្នុងព្រះគម្ពីរអាចទុកចិត្តលើបាន?
១៨ ភាពឥតប្រែប្រួលនៃអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរ ក៏បញ្ជាក់ថាសេចក្ដីដែលគេសរសេរ ជាការទុកចិត្តលើបាន។ គឺពិតជាអស្ចារ្យមែនអ្វីដែលបុរស៤០នាក់នោះសរសេរ ក្នុងរយៈលើសជាង១.៦០០ឆ្នាំ គឺយល់ស្របគំនិតគ្នា សូម្បីពេលទាក់ទងសេចក្ដីល្អិតល្អន់ដែរ។ ប៉ុន្តែ ការយល់ស្របគ្នានេះមិនមែនបានរៀបចំឡើង ដើម្បីធ្វើឲ្យមានការសង្ស័យអំពីការគប់គំនិតឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គឺឥតមានមធ្យោបាយធ្វើឲ្យស្របនូវសេចក្ដីល្អិតល្អន់ផ្សេងៗនោះទេ។ ជារឿយៗការយល់ស្របគ្នាគឺគាប់ជួនយ៉ាងជាក់ច្បាស់លាស់។
១៩. ក្នុងសៀវភៅដំណឹងល្អអំពីការចាប់ព្រះយេស៊ូនោះ បង្ហាញនូវការស្របគ្នាទោះជាឥតមានចេតនានោះ?
១៩ ដើម្បីនឹងពន្យល់ សូមពិចារណាមើលព្រឹត្ដិការណ៍ ដែលបានកើតឡើងនៅយប់នៃការចាប់ព្រះយេស៊ូ។ អ្នកសរសេរដំណឹងល្អទាំងបួននាក់ កត់ទុកថាសិស្សម្នាក់បានហូតដាវហើយកាប់អ្នកបំរើរបស់សម្ដេចសង្ឃ ដែលធ្វើឲ្យដាច់ត្រចៀករបស់បុរសនោះ។ ប៉ុន្តែ មានតែលូកាទេ ដែលប្រាប់យើងថា ព្រះយេស៊ូ«ពាល់ត្រចៀកអ្នកនោះឲ្យជាវិញ»។ (លូកា ២២:៥១) ប៉ុន្តែ តើនេះមិនមែនជាអ្វីដែលយើងសង្ឃឹមពីអ្នកសរសេរ ដែលបានល្បីជា«គ្រូពេទ្យស្ងួនភ្ងា»ទេឬ? (កូល៉ុស ៤:១៤) ដំណើររឿងរបស់យ៉ូហាន ប្រាប់យើងថាសិស្សរបស់ទ្រង់ទាំងអស់មានវត្តមាន ហើយបុគ្គលដែលប្រើដាវ នោះជាពេត្រុស—ជាហេតុការណ៍ ដែលមិនមែនជាចម្លែក ដោយដឹងអំពីចរិតរបស់ពេត្រុស ដែលរហ័សធ្វើអ្វី ហើយធ្វើឡើងដោយឥតគិតមុខក្រោយ។ (យ៉ូហាន ១៨:១០; ប្រៀបធៀប ម៉ាថាយ ១៦:២២, ២៣ និងយ៉ូហាន ២១:៧, ៨) យ៉ូហានបានរាយការណ៍ពត៌មានចំណុចមួយទៀតដែលហាក់ដូចជាឥតចាំបាច់ថា៖ «បាវនោះឈ្មោះម៉ាលកុស»។ ហេតុអ្វីក៏មានតែយ៉ូហានដែលប្រាប់ឈ្មោះបុរសនេះ? សេចក្ដីពន្យល់បានផ្ដល់មកក្នុងដំណើររឿងរបស់យ៉ូហានដែលថា៖ យ៉ូហានជា«សិស្សម្នាក់ដែលសំដេចសង្ឃស្គាល់»។ គ្រួសារសម្ដេចសង្ឃនោះក៏ស្គាល់លោកដែរ និងបាវបំរើនោះបានស្គាល់គាត់ ហើយលោកក៏ស្គាល់គេដែរ។d (យ៉ូហាន ១៨:១០, ១៥, ១៦) ដូច្នេះ គឺជាធម្មតាទេ ដែលយ៉ូហានបានរៀបរាប់អំពីឈ្មោះនៃបុរសរបួសនេះ។ រីឯពួកអ្នកសរសេរដំណឹងល្អឯទៀត ដែលគេឥតស្គាល់បាវនេះ គឺឥតបានប្រាប់អំពីឈ្មោះគាត់ទេ។ សេចក្ដីស្របគ្នារវាងពត៌មានទាំងនេះ គឺអស្ចារ្យមែន ប៉ុន្តែយ៉ាងជាក់ច្បាស់ដោយអចេតនា។ គឺមានឧទាហរណ៍ស្រដៀងនេះជាច្រើនក្នុងព្រះគម្ពីរ។
២០. តើមនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ត្រូវការឲ្យដឹងអ្វីអំពីព្រះគម្ពីរ?
២០ ដូច្នេះ តើយើងអាចទុកចិត្តលើព្រះគម្ពីរបានទេ? ប្រាកដមែន! ភាពត្រង់នៃអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរនិងភាពឥតប្រែប្រួលនៅខាងក្នុងសាច់រឿង ផ្ដល់ឲ្យឃើញថាពិតជាសេចក្ដីពិត។ មនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ ត្រូវការឲ្យដឹងថា គេអាចទុកចិត្តលើព្រះគម្ពីរ ដ្បិតព្រះគម្ពីរជាពាក្យដែលបណ្ដាលមករបស់«ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃសេចក្ដីពិត»។ (ទំនុកដំកើង ៣១:៥) គឺមានមូលហេតុបន្ថែមទៀតថាព្រះគម្ពីរជាសៀវភៅសំរាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ហើយអត្ថបទជាបន្ទាប់នឹងពិគ្រោះអំពីរឿងនេះ។
[កំណត់សម្គាល់]
a មូលដ្ឋានចំនួនលេខបានបោះពុម្ពដោយសមាគមព្រះគម្ពីរ។
b ក្នុងកំឡុងការជាប់គុកលើកទីពីរនៅក្រុងរ៉ូម ប៉ុលបានសុំធីម៉ូថេឲ្យយក«សៀវភៅទាំងប៉ុន្មានដែរ តែសូមយកក្រាំងស្បែកជាដើម»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៤:១៣) ប៉ុលប្រហែលជាសុំបទគម្ពីរភាសាហេព្រើរមួយចំណែក ដើម្បីឲ្យគាត់រៀនកាលនៅក្នុងគុក។ ឃ្លា‹ជាពិសេស ក្រាំងស្បែក› អាចបង្ហាញថាក្រាំងទាំងពីរ គឺក្រដាសផែបផាយរ៉ុសនិងក្រាំងស្បែកឯទៀត។
c នៅឆ្នាំ១៨៣៨ លោកម៉ូហ្វាត់បានបកប្រែចប់នូវបទគម្ពីរគ្រីស្ទានភាសាក្រិក។ ដោយមានជំនួយពីសហសេវិក លោកក៏បានបកប្រែចប់បទគម្ពីរភាសាហេព្រើរនៅឆ្នាំ១៨៥៧។
d ដែលយ៉ូហានស្គាល់សម្ដេចសង្ឃនិងគ្រួសាររបស់លោក ក៏បានបង្ហាញក្រោយមកក្នុងដំណឹងល្អនេះដែរ។ នៅពេលដែលបាវរបស់សម្ដេចសង្ឃបានចោទថា ពេត្រុសជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូម្នាក់ នោះយ៉ូហានពន្យល់ថា បាវនេះជា«សាច់ញាតិនឹងអ្នកដែលពេត្រុសបានកាប់ដាច់ត្រចៀក»។—យ៉ូហាន ១៨:២៦
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
◻ ហេតុអ្វីក៏យើងសង្ឃឹមថា ព្រះគម្ពីរជាសៀវភៅដែលចែកចាយបានច្រើនជាងគេ?
◻ តើមានទីសំអាងអ្វីដែលថាព្រះគម្ពីរបានរក្សាទុកយ៉ាងត្រឹមត្រូវនោះ?
◻ តើឧបសគ្គអ្វីដែលប្រឈមពួកអ្នកដែលបានបកប្រែព្រះគម្ពីរ?
◻ តើអ្វីដែលបញ្ជាក់ថា សេចក្ដីដែលបានសរសេរក្នុងព្រះគម្ពីរជាការទុកចិត្តលើបាន?