តើបញ្ហារបស់មនុស្សជាតិនឹងចប់ដែរឬទេ?
សេចក្ដីរាយការណ៍មួយពីប្រទេសអៀឡង់បានបញ្ជាក់ថា«ម្ភៃប្រាំភាគរយនៃចំនួនប្រជាជនទូទាំងពិភពលោកកំពុងតែស្ថិតក្នុងភាពក្រីក្រ ១,៣ពាន់លាននាក់កំពុងតែរស់ដោយបានប្រាក់ចំណូលតិចជាងមួយដុល្លារក្នុងមួយថ្ងៃ មួយពាន់លាននាក់មិនចេះអានអក្សរ ១,៣ពាន់លាននាក់គ្មានទឹកស្អាតសំរាប់ផឹក ហើយមួយពាន់លាននាក់គ្មានអាហារប្រចាំថ្ងៃ»។
នេះសឲ្យឃើញថាមនុស្សជាតិពិតជាខ្វះសមត្ថភាពក្នុងការដោះស្រាយចំពោះបញ្ហាពិភពលោកដែលនេះជាអ្វីគួរឲ្យសោកស្ដាយខ្លាំងណាស់! បញ្ហាដូចដែលបានរៀបរាប់ខាងលើនេះ ជាហេតុគួរឲ្យសោកស្ដាយកាន់តែខ្លាំងថែមទៀត ពេលដែលដឹងថា ប្រជាជនភាគច្រើនដែលស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏លំបាកលំបិននេះ គឺជាពួកស្ត្រីនិងកុមារដែលគ្មានទីពឹងពំនាក់។ យើងសែនរន្ធត់ពន់ពេកណាស់ ពេលដែលដឹងថានៅសតវត្សទី២១សព្វថ្ងៃនេះ សិទ្ធិរបស់ស្ត្រីនិងកុមារនៅតែ«ត្រូវគេរំលោភបំពានជាច្រើនដង ដល់ម្ល៉េះបានជារកគណនាពុំបានឡើយ»។—ស្ថានភាពនៃកុមារពិភពលោកនៅឆ្នាំ២០០០
«ពិភពលោកថ្មីក្នុងជំនាន់តែមួយ»
អង្គការមូលនិធិដើម្បីកុមារនៃអង្គការសហប្រជាជាតិបានប្រកាសនូវការជឿជាក់ថា«ភាពអន្ធការនៃការរំលោភសិទ្ធិ . . . បានគ្របដណ្ដប់មកលើជីវិតមនុស្សទូទាំងពិភពលោកអាចត្រូវបំបាត់ចោលបាន»។ អង្គការដដែលនេះបានប្រកាសតទៅទៀតថា ស្ថានភាពគួរឲ្យអាណោចអាធ័មដែលមនុស្សរាប់ពាន់លាននាក់ខាំធ្មេញស៊ូទ្រាំនោះ «មិនមែនជាបញ្ហាដែលបញ្ចៀសពុំបានឬក៏កែប្រែមិនបាននោះទេ»។ ការពិត អង្គការនេះបានប្រកាសឲ្យ«មនុស្សទាំងឡាយដែលរស់ក្នុងមួយតំណនេះគួរធ្វើឲ្យមានពិភពលោកថ្មីក្នុងជំនាន់តែមួយ»។ អង្គការនេះសង្ឃឹមថា ពិភពលោកថ្មីនេះនឹងពាំនាំមកនូវគ្រាមួយដែលមនុស្សជាតិទាំងមូលនឹងត្រូវ«រំដោះឲ្យរួចពីភាពក្រីក្រ ការប្រកាន់ពូជសាសន៍ អំពើឃោរឃៅ និងជំងឺដង្កាត់»។
អ្នកដែលមានគំនិតដូចនេះបានទទួលការលើកទឹកចិត្តដោយឃើញថា នៅសព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សខំយកចិត្តទុកដាក់ធ្វើការយ៉ាងនឿយហត់ជាច្រើនដើម្បីបន្ធូរបន្ថយលទ្ធផលខ្លោចផ្សាដែលបណ្ដាលមកពី «វិបត្ដិនិងបញ្ហាជាច្រើនផ្ទួនៗគ្នាមិនចេះចប់»។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងកំឡុង១៥ឆ្នាំកន្លងទៅនេះ គម្រោងការកុមារឆេណូប៊ិល «បានជួយរំលត់រំលាយទុក្ខលំបាករបស់កុមាររាប់រយនាក់ដែលឈឺចាប់ដោយសារជំងឺមហារីកដែលពពកផ្ទុកជាតិនុយក្លេអ៊ែដែលបន្សល់ទុក»។ (The Irish Examiner, ថ្ងៃទី៤ ខែមេសា ឆ្នាំ២០០០) អង្គការជំនួយទាំងធំទាំងតូចពិតជាជួយអ្នករងគ្រោះដោយសង្គ្រាមនិងមហន្តរាយមែន។
យ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកដែលចូលរួមធ្វើការជាមួយនឹងអង្គការមនុស្សធម៌ ក៏ចេះគិតឲ្យបានប្រាកដប្រជាផងដែរ។ ពួកគេដឹងថា បញ្ហាទាំងប៉ុន្មានដែលពួកគេកំពុងតែប្រឈមមុខ «បានរាលដាលដល់កន្លែងជាច្រើននិងក៏បានចាក់ឫសជ្រៅជាង បើប្រៀបធៀបទៅនឹងដប់ឆ្នាំកន្លងទៅនេះ»។ លោកដាវីឌ បេក ដែលជាប្រធានអង្គការសប្បុរសធម៌ឈ្មោះខុនសឺននៅប្រទេសអៀឡង់ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «បុគ្គលិក អ្នកគាំទ្រ និងសប្បុរសជនបានឆ្លើយតបបានប្រសើរណាស់»ពេលដែលមានទឹកជំនន់បង្កមហន្តរាយនៅប្រទេសម៉ូសំប៊ិច។ លោកបាននិយាយតទៅទៀតថា៖ «ប៉ុន្តែ យើងមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនេះដោយខ្លួនយើងប៉ុណ្ណោះទេ ព្រោះជាមហន្តរាយធំណាស់»។ ស្តីអំពីការផ្ដល់ជំនួយនៅទ្វីបអាព្រិច គាត់បានសារភាពត្រង់ៗថា៖ «បើប្រៀបធៀបសេចក្ដីសង្ឃឹមទៅនឹងទាន វាគ្រាន់តែជាទានពីរបីដើមដែលកំពុងតែជិតរលត់បន្ដិចម្ដងៗប៉ុណ្ណោះ»។ មនុស្សជាច្រើនទំនងជានឹងយល់ស្របចំពោះប្រសាសន៍របស់លោកបេកដែលនិយាយដូចនឹងស្ថានភាពពិភពលោកទាំងមូលនៅសព្វថ្ងៃនេះ។
តើការសង្ឃឹមថានឹងមាន«ពិភពលោកថ្មីក្នុងជំនាន់តែមួយ»ជាការគិតឲ្យបានប្រាកដប្រជាទេ? ទោះជាអង្គការមនុស្សធម៌កំពុងតែព្យាយាមដែលគួរឲ្យសរសើរពិតមែន តែគឺសមហេតុសមផលដែលយើងពិចារណានូវមាគ៌ាមួយទៀតដែលឆ្ពោះទៅរកពិភពលោកថ្មីមួយដែលប្រកបទៅដោយយុត្ដិធម៌និងសេចក្ដីសុខសាន្ត។ ព្រះគម្ពីរចង្អុលបញ្ជាក់ទៅរកមាគ៌ានោះ ដូចយើងនឹងឃើញក្នុងអត្ថបទជាបន្តបន្ទាប់។
[អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិឲ្យប្រើរូបភាពនៅទំព័រ២]
កុមារនៅទំព័រទី៣: UN/DPI Photo by James Bu