ចូរមានចិត្តអត់ធ្មត់
«មិនគួរឲ្យបាវបំរើនៃព្រះអម្ចាស់ឈ្លោះប្រកែកគ្នាឡើយ គួរឲ្យបានចិត្តសុភាពរាបសាដល់មនុស្សទាំងអស់វិញ . . . ទាំងមានចិត្តអត់ធ្មត់ផង»។—ធីម៉ូថេទី២ ២:២៤
១. នៅក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយ ហេតុអ្វីបានជាយូរៗម្ដងយើងប្រទះជួបមនុស្សដែលនិយាយគំរោះគំរើយ?
នៅពេលដែលប្រឈមមុខនឹងមនុស្សដែលប្រឆាំងអ្នកឬប្រឆាំងចំពោះអ្វីដែលអ្នកតំណាងនោះ តើអ្នកនឹងមានប្រតិកម្មយ៉ាងដូចម្ដេច? សាវ័កប៉ុលបានទាយថានៅជាន់ក្រោយបង្អស់នឹងមានមនុស្សដែល«ប្រមាថមើលងាយ . . . និយាយបង្កាច់គេ មិនចេះទប់ចិត្ត មានចិត្តសាហាវ»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥, ១២) អ្នកប្រហែលជាប្រទះជួបមនុស្សបែបនេះក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយឬក្នុងសកម្មភាពផ្សេងៗទៀត។
២. តើមានបទគម្ពីរណាខ្លះដែលអាចជួយយើងឲ្យមានប្រតិកម្មដោយប្រាជ្ញាចំពោះមនុស្សដែលនិយាយគំរោះគំរើយដាក់យើង?
២ មិនមែនមនុស្សទាំងអស់ដែលនិយាយគំរោះគំរើយឬជេរប្រមាថគ្មានចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះអ្វីដែលត្រឹមត្រូវនោះឡើយ។ មនុស្សខ្លះស្ថិតក្រោមការសង្កត់សង្កិនឬដំណើរខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយនេះធ្វើឲ្យគាត់និយាយគំរោះគំរើយដាក់អ្នកណាដែលនៅជិតខ្លួន។ (សាស្ដា ៧:៧) មនុស្សជាច្រើនប្រព្រឹត្តតាមរបៀបនេះពីព្រោះពួកគេរស់នៅនិងធ្វើការក្នុងមជ្ឈដ្ឋាន ដែលមនុស្សនិយមពោលពាក្យអាក្រក់។ នេះមិនបានន័យថាពាក្យសំដីអាក្រក់បែបនេះគឺត្រឹមត្រូវចំពោះយើងជាជនគ្រីស្ទានទេ តែជួយយើងឲ្យយល់នូវមូលហេតុដែលមនុស្សប្រើពាក្យអាក្រក់បែបនោះ។ តើយើងគួរមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា បើមនុស្សនិយាយពាក្យគំរោះគំរើយដាក់យើង? សុភាសិត ១៩:១១ចែងថា៖ «សតិបញ្ញារបស់មនុស្សនឹងនាំឲ្យយឺតនឹងខឹង»។ ហើយនៅរ៉ូម ១២:១៧, ១៨ឲ្យឱវាទយើងថា៖ «កុំឲ្យធ្វើការអាក្រក់ស្នងនឹងការអាក្រក់ឡើយ។ . . . ខាងឯពួកអ្នករាល់គ្នា នោះឲ្យខំនៅជាមេត្រីនឹងមនុស្សទាំងអស់ចុះ បើសិនជាបាន»។
៣. តើសារដែលយើងផ្សព្វផ្សាយទាក់ទងនឹងសេចក្ដីសុខសាន្តយ៉ាងដូចម្ដេច?
៣ ប្រសិនបើយើងពិតជាខំនៅជាមេត្រីមែន នេះនឹងសឲ្យឃើញជាក់ស្តែងក្នុងចិត្តគំនិត តាមរយៈពាក្យសំដីនិងការប្រព្រឹត្ត តាមរយៈទឹកមុខនិងរបៀបនិយាយផងដែរ។ (សុភាសិត ១៧:២៧) នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូបញ្ជូនសាវ័កទ្រង់ទៅផ្សព្វផ្សាយ នោះទ្រង់បានឲ្យឱវាទថា៖ «កាលណាចូលទៅ ក៏ត្រូវជំរាបសួរអ្នកផ្ទះនោះដែរ បើអ្នកផ្ទះនោះគេគួរ នោះចូរឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់អ្នករាល់គ្នានៅផ្ទះនោះចុះ! តែបើមិនគួរទេ នោះត្រូវឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្តត្រឡប់មកលើអ្នករាល់គ្នាវិញ»។ (ម៉ាថាយ ១០:១២, ១៣) សារដែលយើងផ្សព្វផ្សាយគឺជាដំណឹងល្អ។ ព្រះគម្ពីរហៅសារនេះជា«ដំណឹងល្អនៃសេចក្ដីសុខសាន្ត» «ដំណឹងល្អនៃព្រះគុណព្រះ» «ដំណឹងល្អនេះដែលសំដែងពីនគរ»។ (អេភេសូរ ៦:១៥; កិច្ចការ ២០:២៤; ម៉ាថាយ ២៤:១៤) យើងមានគោលដៅចង់ប្រាប់មនុស្សអំពីដំណឹងល្អពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ យើងគ្មានគោលបំណងរិះគន់មនុស្សដោយសារជំនឿគាត់ឬឈ្លោះប្រកែកអំពីទស្សនៈរបស់គាត់ឡើយ។
៤. នៅពេលដែលម្ចាស់ផ្ទះនិយាយថា«ខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍ទេ» មុនអ្នកអាចពន្យល់ពីមូលហេតុដែលអ្នកមកលេងគាត់ តើអ្នកអាចនិយាយយ៉ាងណា?
៤ ម្ចាស់ផ្ទះប្រហែលជាមិនស្ដាប់យើងនិយាយទេ ហើយពោលទាំងកំបុតថា៖ «ខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍ទេ»។ ក្នុងករណីជាច្រើន យើងអាចនិយាយថា៖ «ខ្ញុំមានបំណងចង់អានខដ៏ខ្លីមួយពីព្រះគម្ពីរ»។ ម្ចាស់ផ្ទះប្រហែលជាមិនជំទាស់ទេ។ ក្នុងករណីឯទៀត យើងអាចនិយាយថា៖ «ខ្ញុំមានបំណងចង់ប្រាប់អ្នកអំពីគ្រាដែលគ្មានអយុត្ដិធម៌ ហើយមនុស្សចេះស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក»។ បើម្ចាស់ផ្ទះមិនចង់ដឹងថែមទៀត យើងអាចនិយាយបន្ថែមថា៖ «ប៉ុន្តែ មើលទៅអ្នកដូចជាគ្មានពេលទេ»។ ទោះជាការតបឆ្លើយរបស់ម្ចាស់ផ្ទះមិនស្លូតបូតក៏ដោយ តើយើងសន្និដ្ឋានថាគាត់‹មិនសមទទួលដំណឹងល្អ›ឬទេ? ទោះជាម្ចាស់ផ្ទះមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាក៏ដោយ សូមឲ្យយើងនឹកចាំនូវឱវាទក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលឲ្យយើងមាន«ចិត្តសុភាពរាបសាដល់មនុស្សទាំងអស់វិញ . . . ទាំងមានចិត្តអត់ធ្មត់ផង»។—ធីម៉ូថេទី២ ២:២៤
សូលធ្លាប់ជាមនុស្សព្រហើនឈ្លានពានដោយសារការណែនាំខុស
៥, ៦. តើសូលបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាដល់ពួកអ្នកកាន់តាមព្រះយេស៊ូ? ហេតុអ្វីបានជាគាត់ប្រព្រឹត្តដូច្នេះ?
៥ នៅសតវត្សរ៍ទីមួយ បុរសម្នាក់ឈ្មោះសូលត្រូវបានគេស្គាល់ជាទូទៅជាមនុស្សដែលពោលពាក្យប្រមាថ ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តអំពើឃោរឃៅផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរចែងថាគាត់បាន«បញ្ចេញសេចក្ដីគំរាម នឹងពាក្យកំហែង ព្រមទាំងការសំឡាប់ដល់ពួកសិស្សនៃព្រះអម្ចាស់»។ (កិច្ចការ ៩:១, ២) នៅក្រោយមក គាត់បានសារភាពថាគាត់ធ្លាប់ជា«អ្នកប្រមាថ ធ្វើទុក្ខបៀតបៀន ហើយព្រហើនឈ្លានពាន»។ (ធីម៉ូថេទី១ ១:១៣) ទោះជាញាតិខ្លះរបស់គាត់បានក្លាយទៅជនគ្រីស្ទានហើយក៏ដោយ គាត់បានប្រាប់នូវចិត្តគំនិតរបស់គាត់ចំពោះអ្នកកាន់តាមព្រះគ្រីស្ទថា៖ «ដោយព្រោះទូលបង្គំមានចិត្តក្ដៅក្រហាយជ្រុលពេក ទាស់នឹងគេដូច្នេះ បានជាទូលបង្គំធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់គេ រហូតដល់ក្រុងនៃសាសន៍ដទៃផង»។ (កិច្ចការ ២៣:១៦; ២៦:១១; រ៉ូម ១៦:៧, ១១) កាលដែលសូលមានចិត្តគំនិតបែបនោះ គឺគ្មានទីសំអាងដែលថាពួកសាវ័កបានពិភាក្សាតទល់នឹងសូលនោះទេ។
៦ ហេតុអ្វីបានជាសូលប្រព្រឹត្តដូច្នេះ? ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមកគាត់បានសរសេរថា៖ «ខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តដោយខ្លៅល្ងង់ ឥតមានសេចក្ដីជំនឿ»។ (ធីម៉ូថេទី១ ១:១៣) គាត់ជាសមាជិកម្នាក់ខាងគណៈផារិស៊ី ដែលត្រូវបានអប់រំ«តាមន័យត្រឹមត្រូវ ក្នុងក្រិត្យវិន័យរបស់ពួកឰយុកោ»។ (កិច្ចការ ២២:៣) គ្រូរបស់សូលគឺលោកកាម៉ាលាល ជាបុគ្គលដែលមានគំនិតទូលំទូលាយមិនចង្អៀតចង្អល់ទេ តែសម្ដេចសង្ឃកៃផាដែលសូលសេពគប់ជាមួយ គឺជាមនុស្សជ្រុលនិយម។ សម្ដេចសង្ឃកៃផាគឺជាមេនាំមុខក្នុងការឃុបឃិតគ្នាដើម្បីប្រហារព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ (ម៉ាថាយ ២៦:៣, ៤, ៦៣-៦៦; កិច្ចការ ៥:៣៤-៣៩) ក្រោយពីនោះ សម្ដេចសង្ឃកៃផាបានចាត់ឲ្យគេវាយពួកសាវ័កនឹងរំពាត់ ហើយលោកបានហាមឃាត់ពួកសាវ័កមិនឲ្យនិយាយពីព្រះនាមព្រះយេស៊ូទៀត។ សម្ដេចសង្ឃកៃផាក៏ដឹកនាំការកាត់ទោសក្នុងតុលាការជាន់ខ្ពស់ ដែលលោកជំរុញឲ្យមានពាក្យអុជអាល ហើយក្រោយមកបានកាត់ក្ដីឲ្យគេយកដុំថ្មគប់សម្លាប់ស្ទេផាន។ (កិច្ចការ ៥:២៧, ២៨, ៤០; ៧:១-៦០) សូលបានមើលឃើញមនុស្សគប់ដុំថ្មសម្លាប់ស្ទេផាន ហើយសម្ដេចសង្ឃកៃផាបានប្រគល់សិទ្ធិឲ្យសូលខំព្យាយាមបង្ក្រាបពួកអ្នកកាន់តាមព្រះយេស៊ូទៀត ដោយចាប់ពួកគេដាក់គុកនៅទីក្រុងដាម៉ាស។ (កិច្ចការ ៨:១; ៩:១, ២) ក្រោមឥទ្ធិពលនៃសម្ដេចសង្ឃកៃផា នោះសូលបានស្មានថាការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួន គឺជាភស្តុតាងថាគាត់មានចិត្តខ្នះខ្នែងចំពោះព្រះ។ ប៉ុន្តែ តាមការពិត គាត់ខ្វះជំនឿទៅវិញ។ (កិច្ចការ ២២:៣-៥) ជាលទ្ធផល សូលមិនបានដឹងថាព្រះយេស៊ូជាព្រះមេស្ស៊ីដ៏ពិតនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយពីព្រះយេស៊ូត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ទ្រង់បានមានបន្ទូលដល់សូលតាមផ្លូវទៅក្រុងដាម៉ាស រួចមកសូលបានដឹងថាគាត់បានប្រព្រឹត្តដោយខ្លៅល្ងង់មែន។—កិច្ចការ ៩:៣-៦
៧. តើមានអ្វីកើតឡើងដល់សូល ដោយសារគាត់បានប្រទះជួបព្រះយេស៊ូតាមផ្លូវទៅក្រុងដាម៉ាស?
៧ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក អាន្ន៉ានាសត្រូវបានបញ្ជូនឲ្យទៅធ្វើបន្ទាល់ដល់សូល។ តើអ្នកនឹងប្រុងទៅធ្វើបន្ទាល់ដល់សូលឬទេ? អាន្ន៉ានាសមានចិត្តព្រួយ ប៉ុន្តែគាត់បាននិយាយដល់ប៉ុលតាមរបៀបដ៏ស្លូតបូត។ ចិត្តរបស់សូលត្រូវបានផ្លាស់ប្ដូរដោយសារព្រឹត្ដិការណ៍អស្ចារ្យដែលគាត់បានប្រទះជួបព្រះយេស៊ូតាមផ្លូវទៅក្រុងដាម៉ាស។ (កិច្ចការ ៩:១០-២២) ក្រោយមក គាត់ត្រូវបានគេស្គាល់ជាសាវ័កប៉ុលវិញ ជាសាសនទូតគ្រីស្ទានដែលមានចិត្តខ្នះខ្នែង។
ព្រះយេស៊ូមានព្រះទ័យស្លូតបូតតែក្លាហាន
៨. តើព្រះយេស៊ូបង្ហាញថាទ្រង់មានព្រះទ័យដូចព្រះវរបិតាយ៉ាងណាចំពោះមនុស្សដែលប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់?
៨ ព្រះយេស៊ូជាអ្នកប្រកាសដ៏ខ្នះខ្នែងអំពីព្រះរាជាណាចក្រ តែទ្រង់មានព្រះទ័យស្លូតបូតក្នុងកាលដែលប្រព្រឹត្តលើមនុស្ស។ (ម៉ាថាយ ១១:២៩) ទ្រង់បានបង្ហាញនូវព្រះទ័យរបស់ព្រះវរបិតានៅស្ថានសួគ៌ ដែលដាស់តឿនមនុស្សអាក្រក់ឲ្យបែរចេញពីផ្លូវអាក្រក់របស់ខ្លួន។ (អេសាយ ៥៥:៦, ៧) ពេលដែលព្រះយេស៊ូប្រព្រឹត្តជាមួយនឹងមនុស្សមានបាប ទ្រង់កត់សម្គាល់បើគេបានប្រែចិត្តដ៏ស្មោះ ហើយទ្រង់លើកទឹកចិត្តបុគ្គលបែបនេះ។ (លូកា ៧:៣៧-៥០; ១៩:២-១០) ព្រះយេស៊ូមិនវិនិច្ឆ័យមនុស្សដោយអាងលើសំបកក្រៅនោះទេ ទ្រង់យកតម្រាប់តាមព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ ដោយបង្ហាញនូវសេចក្ដីសប្បុរស ការអត់ធ្មត់ និងការអត់ធន់ដោយសង្ឃឹមថាពួកគេនឹងប្រែចិត្ត។ (រ៉ូម ២:៤) ព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យឲ្យមនុស្សគ្រប់ប្រភេទប្រែចិត្តនិងទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ។—ធីម៉ូថេទី១ ២:៣, ៤
៩. តើយើងអាចទាញយកមេរៀនអ្វីពីរបៀបដែលអេសាយ ៤២:១-៤ បានសម្រេចចំពោះព្រះយេស៊ូ?
៩ ម៉ាថាយដែលជាអ្នកសរសេរសៀវភៅដំណឹងល្អបានដកស្រង់ពាក្យនេះ ដែលសបញ្ជាក់នូវទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទថា៖ «មើល! អ្នកបំរើដែលអញបានរើសតាំង ជាអ្នកស្ងួនភ្ងាដែលជាទីពេញចិត្តអញ អញនឹងដាក់វិញ្ញាណអញ ឲ្យសណ្ឋិតនៅលើទ្រង់ ហើយទ្រង់នឹងថ្លែងប្រាប់ពីសេចក្ដីយុត្ដិធម៌ដល់សាសន៍ដទៃ ទ្រង់នឹងមិនតតាំងនឹងគេ ឬស្រែកសំរែកឡើយ នឹងគ្មានអ្នកណាឮសំឡេងទ្រង់នៅក្នុងផ្លូវទេ ទ្រង់នឹងមិនផ្ដាច់ដើមត្រែងដែលបាក់ ក៏មិនលត់ប្រឆេះដែលនៅហុយឡើយ ទាល់តែបាននាំសេចក្ដីយុត្ដិធម៌ឲ្យមានជ័យជំនះ ហើយអស់ទាំងសាសន៍ដទៃ នឹងមានសេចក្ដីសង្ឃឹម ដោយនូវឈ្មោះទ្រង់»។ (ម៉ាថាយ ១២:១៧-២១; អេសាយ ៤២:១-៤) ព្រះយេស៊ូបានប្រព្រឹត្តស្របនឹងទំនាយនេះ ហើយទ្រង់មិនចូលប្រឡូកនឹងការប្រកែកឡូឡានោះទេ។ សូម្បីនៅពេលដែលទ្រង់ស្ថិតក្រោមស្ថានភាពដ៏ពិបាកក៏ដោយ ទ្រង់បានផ្សាយសេចក្ដីពិតតាមរបៀបដែលទាក់ទាញចិត្តមនុស្សទៀងត្រង់វិញ។—យ៉ូហាន ៧:៣២, ៤០, ៤៥, ៤៦
១០, ១១. (ក) ទោះជាគណៈផារិស៊ីគឺក្នុងចំណោមអ្នកប្រឆាំងព្រះយេស៊ូខ្លាំងជាងគេក៏ដោយ ហេតុអ្វីបានជាត្រូវធ្វើបន្ទាល់ដល់ពួកគេខ្លះ? (ខ) យូរម្ដងៗ តើព្រះយេស៊ូតបឆ្លើយបែបណាដល់ពួកអ្នកប្រឆាំង? ប៉ុន្តែ តើទ្រង់មិនបានធ្វើអ្វី?
១០ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលដល់មនុស្សជាច្រើនខាងគណៈផារិស៊ីក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់ទ្រង់។ ទោះជាបុគ្គលខ្លះខំរិះរកមធ្យោបាយចាប់កំហុសព្រះយេស៊ូក្នុងកាលដែលទ្រង់មានបន្ទូលក៏ដោយ តែទ្រង់មិនបានសន្និដ្ឋានថាពួកគេគ្រប់គ្នាមានបំណងចិត្តអាក្រក់ទេ។ ស៊ីម៉ូនជាផារិស៊ីម្នាក់ដែលរិះគន់បន្ដិច តាមមើលចង់ស្គាល់ព្រះយេស៊ូឲ្យបានច្បាស់ជាង ហើយបានអញ្ជើញទ្រង់មកសោយអាហារ។ ព្រះយេស៊ូបានយល់ព្រម ហើយបានឆ្លៀតឱកាសធ្វើបន្ទាល់ដល់មនុស្សនៅទីនោះ។ (លូកា ៧:៣៦-៥០) នៅពេលមួយទៀត នីកូដេមដែលជាសមាជិកម្នាក់ដ៏ធំដុំខាងគណៈផារិស៊ីបានមកជួបព្រះយេស៊ូនៅពេលយប់។ ព្រះយេស៊ូមិនបានមើលងាយគាត់ទេ ដែលគាត់ចាំឲ្យងងឹតសិនទើបមកជួបទ្រង់នោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានធ្វើបន្ទាល់ដល់នីកូដេមអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដោយបញ្ជូនបុត្រាទ្រង់ ដើម្បីបើកផ្លូវឲ្យអស់អ្នកដែលមានជំនឿទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះ។ ព្រះយេស៊ូក៏ចង្អុលប្រាប់នូវសារៈសំខាន់នៃការគោរពចំពោះរបៀបរៀបចំរបស់ព្រះដែរ។ (យ៉ូហាន ៣:១-២១) ក្រោយមក នីកូដេមបានគាំទ្រព្រះយេស៊ូ នៅពេលដែលពួកផារិស៊ីឯទៀតបានមើលងាយទ្រង់។—យ៉ូហាន ៧:៤៦-៥១
១១ ព្រះយេស៊ូបានជ្រាបនូវអំពើលាក់ពុតនៃអស់អ្នកដែលចង់ចាប់ទ្រង់។ ទ្រង់មិនបានអនុញ្ញាតឲ្យពួកអ្នកប្រឆាំងជំរុញទ្រង់ចូលប្រឡូកនឹងការពិភាក្សាតទល់ដែលឥតកើតការឡើយ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលដែលត្រូវនិយាយ នោះទ្រង់បានតបយ៉ាងខ្លីតែមានប្រសិទ្ធភាពដោយពោលអំពីគោលការណ៍ ប្រើរឿងប្រៀបប្រដូច ឬដកស្រង់បទគម្ពីរណាមួយជាដើម។ (ម៉ាថាយ ១២:៣៨-៤២; ១៥:១-៩; ១៦:១-៤) នៅពេលខ្លះទៀត ព្រះយេស៊ូមិនបានតបឆ្លើយទេ ដ្បិតទ្រង់ជ្រាបថាគឺគ្មានប្រយោជន៍នោះទេ។—ម៉ាកុស ១៥:២-៥; លូកា ២២:៦៧-៧០
១២. ទោះជាមនុស្សស្រែកដាក់ទ្រង់ក៏ដោយ តើទ្រង់បានជួយមនុស្សយ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ យូរម្ដងៗ មនុស្សដែលវិញ្ញាណអាក្រក់ចូលបានស្រែកដាក់ព្រះយេស៊ូ។ នៅពេលដែលមានរឿងនេះម្ដងៗ ទ្រង់តែងតែមានព្រះទ័យអត់ធ្មត់ ហើយប្រើអំណាចដែលព្រះប្រទានឲ្យដើម្បីជួយមនុស្សបែបនោះវិញ។ (ម៉ាកុស ១:២៣-២៨; ៥:២-៨, ១៥) ប្រសិនបើមនុស្សខ្លះខឹងហើយស្រែកដាក់យើងក្នុងកាលដែលយើងផ្សព្វផ្សាយ យើងក៏ត្រូវមានចិត្តអត់ធ្មត់ដែរ ហើយគួរខំប្រឹងដោះស្រាយស្ថានការណ៍បែបនេះដោយសប្បុរសនិងដោយប៉ិនប្រសប់។—កូល៉ុស ៤:៦
ចូរបង្ហាញចិត្តអត់ធ្មត់ក្នុងក្រុមគ្រួសារ
១៣. ហេតុអ្វីក៏មនុស្សខ្លះប្រឆាំងនឹងសមាជិកដែលចាប់ផ្ដើមសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយនឹងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា?
១៣ ជាពិសេស ពួកអ្នកកាន់តាមព្រះយេស៊ូត្រូវតែបង្ហាញចិត្តអត់ធ្មត់ក្នុងក្រុមគ្រួសារ។ មនុស្សដែលស្ងើចចិត្តយ៉ាងខ្លាំងនឹងសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរចង់ឲ្យក្រុមគ្រួសារគាត់ធ្វើយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ប៉ុន្តែ ដូចព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូល សមាជិកខ្លះអាចមានចិត្តស្អប់យើង។ (ម៉ាថាយ ១០:៣២-៣៧; យ៉ូហាន ១៥:២០, ២១) ហេតុដែលពួកគេមានចិត្តបែបនេះគឺមានមូលហេតុផ្សេងៗ។ ជាឧទាហរណ៍ ទោះជាសេចក្ដីបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរអាចជួយយើងឲ្យក្លាយទៅជាមនុស្សទៀងត្រង់ ចេះទទួលខុសត្រូវនិងចេះគោរពក៏ដោយ តែបទគម្ពីរក៏បង្រៀនយើងថា យើងមានការទទួលខុសត្រូវយ៉ាងខ្លាំងចំពោះព្រះជាអ្នកបង្កើត មិនថាយើងស្ថិតនៅក្នុងស្ថានការណ៍ណាក៏ដោយ។ (សាស្ដា ១២:១, ១៣; កិច្ចការ ៥:២៩) សមាជិកដែលគិតថាខ្លួនពុំមានអំណាចដូចមុនៗក្នុងគ្រួសារដោយសារតែយើងបង្ហាញភក្ដីភាពចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ប្រហែលជាតូចចិត្ត។ នៅពេលដែលដោះស្រាយនឹងស្ថានការណ៍បែបនេះ គឺសំខាន់ណាស់ដែលយើងធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូ ដោយបង្ហាញចិត្តអត់ធ្មត់!—ពេត្រុសទី១ ២:២១-២៣; ៣:១, ២
១៤-១៦. តើអ្វីដែលបានធ្វើឲ្យសមាជិកខ្លះដែលពីដើមជាអ្នកប្រឆាំងបានប្រែចិត្តនោះ?
១៤ បងប្អូនជាច្រើនដែលឥឡូវកំពុងតែបំរើព្រះយេហូវ៉ាក៏មានប្ដីឬប្រពន្ធឬសមាជិកឯទៀត ដែលបានប្រឆាំងនឹងការកែប្រែក្នុងកាលដែលពួកគេចាប់ផ្ដើមសិក្សាព្រះគម្ពីរ។ ពួកអ្នកប្រឆាំងប្រហែលជាឮគេនិយាយអាក្រក់អំពីស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយប្រហែលជាពួកគេខ្លាចនឹងមានឥទ្ធិពលមិនល្អលើក្រុមគ្រួសារ។ តើអ្វីដែលបានធ្វើឲ្យពួកគេប្រែចិត្ត? ក្នុងករណីជាច្រើន បុគ្គលដែលជឿព្រះបានតាំងគំរូដ៏ល្អ។ ដោយសារអ្នកជឿព្រះខំព្យាយាមធ្វើតាមឱវាទក្នុងព្រះគម្ពីរ ដោយទៅប្រជុំជាទៀតទាត់ ចូលរួមក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយ ដោយមើលទទួលខុសត្រូវភារកិច្ចផ្សេងៗក្នុងក្រុមគ្រួសារ និងមានចិត្តអត់ធ្មត់ នោះជួនកាលជួយកាត់បន្ថយការប្រឆាំងពីសមាជិកក្រុមគ្រួសារវិញ។—ពេត្រុសទី១ ២:១២
១៥ អ្នកប្រឆាំងម្នាក់ប្រហែលមិនព្រមស្ដាប់ការពន្យល់ដែលមានមូលដ្ឋានពីព្រះគម្ពីរ ដោយសារគាត់ប្រកាន់ឬមានអំនួត។ បុរសម្នាក់នៅសហរដ្ឋអាមេរិកដែលបានពោលអះអាងថាគាត់ជាអ្នកស្នេហាជាតិ គាត់មានអារម្មណ៍បែបនេះ។ មានពេលម្ដងក្នុងកាលដែលភរិយាគាត់ទៅមហាសន្និបាត គាត់បានប្រមូលសម្លៀកបំពាក់របស់ខ្លួនហើយចាកចេញពីផ្ទះ។ មានពេលម្ដងទៀតដែលគាត់ចាកចេញពីផ្ទះយកកាំភ្លើងគំរាមកំហែងសម្លាប់ខ្លួន។ គាត់បានបន្ទោសសាសនារបស់ភរិយាគាត់ ដែលធ្វើឲ្យគាត់ប្រព្រឹត្តដ៏ឆ្កួតបែបនេះ។ ប៉ុន្តែ ភរិយាគាត់បានខំប្រឹងធ្វើតាមឱវាទព្រះគម្ពីរ។ ភរិយាគាត់ថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាអស់ម្ភៃឆ្នាំហើយ ឥឡូវស្វាមីនេះក៏ជាស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ដែរ។ នៅប្រទេសអាល់បានី ស្ត្រីម្នាក់ខឹងខ្លាំងណាស់ពីព្រោះកូនស្រីគាត់សិក្សាជាមួយនឹងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយរួចមកទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក។ ស្ត្រីជាម្ដាយបានបង្ហិនព្រះគម្ពីររបស់កូនខ្លួនអស់១២ដង។ ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃមួយ គាត់បានបើកមើលព្រះគម្ពីរថ្មីដែលកូនស្រីគាត់ទុកនៅលើតុ។ ដោយចៃដន្យ គាត់បានបើកម៉ាថាយ ១០:៣៦ ហើយម្ដាយនេះបានដឹងថា អ្វីដែលចែងនោះគឺទាក់ទងដល់គាត់។ ប៉ុន្តែ ដោយសារគាត់នៅតែខ្វល់ខ្វាយអំពីសុវត្ថិភាពរបស់កូន នោះម្ដាយក៏បានជូនកូនទៅកប៉ាល់ពេលកូនស្រីហៀបនឹងធ្វើដំណើរទៅមហាសន្និបាតនៅប្រទេសអ៊ីតាលី ហើយក្នុងកប៉ាល់នោះក៏មានស្មរបន្ទាល់ឯទៀតដែរ។ នៅពេលដែលម្ដាយនេះបានឃើញថាស្មរបន្ទាល់ចេះបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ ការឱបនិងការញញឹមដាក់គ្នាទៅវិញទៅមក ទាំងឮសំណើចដ៏សប្បាយ នោះគាត់ចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ខុសពីមុន។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក គាត់បានសុខចិត្តសិក្សាព្រះគម្ពីរ។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់ខំព្យាយាមជួយមនុស្សឯទៀតដែលមុនដំបូងជាអ្នកជំទាស់នោះ។
១៦ នៅពេលមួយ ប្ដីម្នាក់កាន់កាំបិតមកប្រឈមមុខភរិយា ដោយប្រទេចផ្ដាសាឲ្យភរិយាគាត់ ពេលដែលភរិយាជិតចូលសាលព្រះរាជាណាចក្រ។ ភរិយាតបឆ្លើយដោយទន់ភ្លន់ថា៖ «សូមបងចូលសាលព្រះរាជាណាចក្រមើលខ្លួនឯងចុះ»។ ប្ដីនោះបានចូលមើលមែន ហើយក្រោយមក គាត់បំរើជាអ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំ។
១៧. បើជួនកាលមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងតានតឹងរវាងសមាជិកគ្រួសារជាគ្រីស្ទាន តើឱវាទអ្វីក្នុងបទគម្ពីរដែលអាចជួយយើង?
១៧ សូម្បីតែមនុស្សគ្រប់គ្នាក្នុងគ្រួសារអ្នកជាជនគ្រីស្ទានក៏ដោយ ដោយសារយើងជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ក៏មានពេលខ្លះដែលស្ថានការណ៍ដ៏តានតឹងក្នុងគ្រួសារធ្វើឲ្យមានការពោលពាក្យគំរោះគំរើយ។ គឺគួរឲ្យកត់សម្គាល់ដែលជនគ្រីស្ទាននៅក្រុងអេភេសូរត្រូវបានទូន្មានថា៖ «ចូរខំដកគ្រប់ទាំងសេចក្ដីជូរល្វីង ក្ដៅក្រហាយ កំហឹង ឡូឡា ជេរប្រមាថ នឹងគ្រប់ទាំងសេចក្ដីអាក្រក់ ចេញពីពួកអ្នករាល់គ្នាទៅ»។ (អេភេសូរ ៤:៣១) តាមមើលទៅ អ្វីដែលមានឥទ្ធិពលលើជនគ្រីស្ទាននៅក្រុងអេភេសូរ គឺបរិយាកាស ភាពឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍និងជីវភាពរស់នៅដែលពួកគេធ្លាប់មាន។ តើអ្វីដែលនឹងអាចជួយពួកគេឲ្យកែប្រែចិត្ត? ពួកគេត្រូវ«ឲ្យគំនិតក្នុងចិត្តបានកែប្រែជាថ្មីឡើង»។ (អេភេសូរ ៤:២៣) ផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះនឹងត្រូវឃើញជាក់ស្តែងក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ឲ្យតែពួកគេសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ រំពឹងគិតលើព្រះបន្ទូលដើម្បីឲ្យមានអានុភាពលើជីវិតរបស់គេ និងការសេពគប់ជាមួយនឹងជនគ្រីស្ទាននិងការខំប្រឹងអធិស្ឋានផងដែរ។ ពួកគេនឹងត្រូវរៀនឲ្យ«មានចិត្តសប្បុរសនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រមទាំងមានចិត្តទន់សន្ដោស ហើយអត់ទោសគ្នា ដូចជាព្រះទ្រង់បានអត់ទោសឲ្យ[ពួកគេ]ដោយព្រះគ្រីស្ទដែរ»។ (អេភេសូរ ៤:៣២) ទោះជាអ្នកដទៃប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងត្រូវតែមានចិត្តអត់ធ្មត់ សប្បុរស ទន់សន្ដោសនិងអត់ទោសឲ្យគេ។ ប្រាកដហើយ យើងមិនត្រូវ«ធ្វើការអាក្រក់ស្នងនឹងការអាក្រក់ឡើយ»។ (រ៉ូម ១២:១៧, ១៨) ការយកតម្រាប់តាមព្រះដោយបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ នោះគឺជាទង្វើដ៏ត្រឹមត្រូវជានិច្ច។—យ៉ូហានទី១ ៤:៨
ឱវាទសំរាប់ជនគ្រីស្ទានគ្រប់គ្នា
១៨. ហេតុអ្វីក៏ឱវាទនៅធីម៉ូថេទី២ ២:២៤ គឺសមត្រឹមត្រូវចំពោះអ្នកចាស់ទុំម្នាក់នៅក្រុងអេភេសូរពីដើម? ហើយតើឱវាទនេះមានប្រយោជន៍ដល់ជនគ្រីស្ទានគ្រប់គ្នាយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ ឱវាទដែលតម្រូវឲ្យយើង«មានចិត្តអត់ធ្មត់»គឺទាក់ទងជនគ្រីស្ទានគ្រប់គ្នា។ (ធីម៉ូថេទី២ ២:២៤) ប៉ុន្តែ មុនដំបូងឱវាទនេះគឺសំរាប់ធីម៉ូថេ ដែលគាត់ត្រូវមានចិត្តអត់ធ្មត់ក្នុងកាលដែលបំរើជាអ្នកចាស់ទុំនៅក្រុងអេភេសូរ។ មនុស្សខ្លះនៅក្រុមជំនុំនោះជាអ្នកបញ្ចេញយោបល់ដោយឥតសំច័យនិងបង្រៀនលទ្ធិខុសទៀត។ ដោយសារពួកគេពុំយល់ធ្លុះនឹងគោលបំណងនៃក្រិត្យវិន័យម៉ូសេ នោះពួកគេមិនបានយល់នូវសារៈសំខាន់នៃជំនឿ សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងមនសិការជ្រះថ្លាទេ។ ចិត្តមានះនាំឲ្យមានការឈ្លោះប្រកែក ដែលនាំឲ្យពួកគេពិភាក្សាតទល់ពីពាក្យផ្សេងៗ ហើយពួកគេមិនបានយល់នូវសារៈសំខាន់នៃការបង្រៀនរបស់ព្រះគ្រីស្ទនិងសារៈសំខាន់ចំពោះការគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះ។ ធីម៉ូថេត្រូវតែដោះស្រាយរឿងនេះដោយគាំទ្រសេចក្ដីពិតដែលមានមូលដ្ឋានពីព្រះគម្ពីរ ប៉ុន្តែ គាត់ត្រូវប្រព្រឹត្តលើបងប្អូនដោយស្លូតបូតដែរ។ ដូចជាអ្នកចាស់ទុំនៅសព្វថ្ងៃនេះ ធីម៉ូថេបានដឹងថាហ្វូងចៀមមិនមែនជារបស់គាត់ទេ ហើយគាត់ត្រូវប្រព្រឹត្តលើអ្នកដទៃតាមរបៀបដែលជួយនាំឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់និងសាមគ្គីភាព។—អេភេសូរ ៤:១-៣; ធីម៉ូថេទី១ ១:៣-១១; ៥:១, ២; ៦:៣-៥
១៩. ហេតុអ្វីក៏សំខាន់ម្ល៉េះឲ្យយើងគ្រប់គ្នា«ស្វែងរកសេចក្ដីសុភាព»?
១៩ ព្រះដាស់តឿនរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ឲ្យ«ស្វែងរកសេចក្ដីសុភាព»។ (សេផានា ២:៣) ពាក្យភាសាហេព្រើរថា«សេចក្ដីសុភាព» បង្ហាញនូវលក្ខណៈដែលជួយបុគ្គលម្នាក់ស៊ូទ្រាំនឹងភាពអយុត្ដិធម៌ណាមួយដោយអត់ធ្មត់ មិនរង្កៀសចិត្តហើយមិនសងសឹកទេ។ សូមឲ្យយើងខំព្យាយាមអធិស្ឋានទូលព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយ ដើម្បីឲ្យយើងមានចិត្តអត់ធ្មត់និងតំណាងទ្រង់ដោយត្រឹមត្រូវ សូម្បីតែយើងស្ថិតនៅក្រោមកាលៈទេសៈដ៏ពិបាកក៏ដោយ។
តើអ្នកបានរៀនអ្វីខ្លះ?
• នៅពេលដែលអ្នកដទៃពោលពាក្យគំរោះគំរើយដាក់អ្នក តើបទគម្ពីរណាខ្លះអាចជួយអ្នកបាន?
• ហេតុអ្វីបានជាសូលប្រព្រឹត្តដោយគំរោះគំរើយ?
• តើគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូជួយយើងឲ្យប្រព្រឹត្តយ៉ាងសមរម្យចំពោះមនុស្សគ្រប់ប្រភេទយ៉ាងដូចម្ដេច?
• ដោយសារបង្ហាញចិត្តអត់ធ្មត់ក្នុងក្រុមគ្រួសារ តើអាចមានផលប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ?
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
ការធ្វើតាមភារកិច្ច របស់ជនគ្រីស្ទានអាចជួយបន្ថយ នូវការប្រឆាំងពីក្រុមគ្រួសារ
[រូបភាពនៅទំព័រ៣២]
ជនគ្រីស្ទានបណ្ដុះបណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់និងសាមគ្គីភាព