ជីវប្រវត្ដិ
ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយយើងឲ្យ«រីកស្គុសស្គាយ»នៅកន្លែងដែលយើងបានត្រូវដាំ
ពាក្យ«ដាំនៅទីណា រីកស្គុសស្គាយនៅទីនោះ» មើលទៅប្រហែលជាយោបល់ចម្លែក។ ប្ដីប្រពន្ធជនជាតិស៊ុយអែតមួយគូ គឺបងម៉ាតនិងបងអានខាទ្រីន បានត្រូវដាំអស់ជាច្រើនដង។ តើតាមរបៀបណា ហើយតើយោបល់នោះបានជួយពួកគាត់យ៉ាងដូចម្ដេច?
បងម៉ាតនិងបងអានខាទ្រីនបានចូលសាលាគីលាតនៅឆ្នាំ១៩៧៩ ហើយក្រោយមកបានទទួលភារកិច្ច ឬបានត្រូវដាំនៅប្រទេសអ៊ីរ៉ង់ ប្រទេសម៉ូរីស ប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា ប្រទេសតង់សានី ប្រទេសអ៊ូហ្គង់ដា និងប្រទេសហ្សាអៀ។ យោបល់របស់បងចាក រេតហ្វតដែលជាអ្នកបង្រៀនសាលាគីលាតបានជួយពួកគាត់ កាលដែលពួកគាត់បានត្រូវដាំ ដកចេញ ហើយដាំម្ដងទៀតអស់ជាច្រើនដង។ សូមឲ្យពួកគាត់ពន្យល់អំពីរឿងនេះ។
បងម៉ាតនិងបងអានខាទ្រីន ដំបូងសូមប្រាប់យើងអំពីរបៀបដែលបងទាំងពីរបានរកឃើញសេចក្ដីពិត។
បងម៉ាត៖ ឪពុករបស់ខ្ញុំរស់នៅប្រទេសប៉ូឡូញក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២ ហើយគាត់ឃើញសាសនាកាតូលិកមានពុតត្បុតជាច្រើន។ ប៉ុន្តែ គាត់ច្រើនតែនិយាយថា៖ «ប្រាកដជាមានសាសនាពិតជាមិនខាន!»។ លុះក្រោយមក ខ្ញុំឃើញថាពាក្យសម្ដីរបស់ឪពុកខ្ញុំគឺត្រឹមត្រូវមែន។ ខ្ញុំបានទិញសៀវភៅជជុះជាច្រើនក្បាល។ ក្នុងចំណោមសៀវភៅទាំងនោះ មានសៀវភៅមួយដែលមានក្របពណ៌ខៀវដែលមានចំណងជើងថា សេចក្ដីពិតដែលនាំទៅដល់ជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់(The Truth That Leads to Eternal Life)។ ចំណងជើងសៀវភៅនោះទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍ខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង ហើយខ្ញុំបានអានសៀវភៅនោះទាំងមូលនៅយប់ដែលខ្ញុំបានទិញវា។ ព្រឹកឡើងខ្ញុំយល់ថាខ្ញុំបានរកឃើញសេចក្ដីពិតហើយ!
ចាប់ពីខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧២ ខ្ញុំបានអានសៀវភៅជាច្រើនទៀតរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានទទួលចម្លើយចំពោះសំណួរដែលខ្ញុំមានអំពីគម្ពីរ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំដូចជាអ្នកជួញដូរម្នាក់ក្នុងឧទាហរណ៍របស់លោកយេស៊ូដែលក្រោយពីរកឃើញគជ់ខ្យងដែលមានតម្លៃ បានលក់អ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មានដើម្បីទិញគជ់ខ្យងនោះ។ ខ្ញុំបានលះចោលគោលដៅទៅសកលវិទ្យាល័យ ហើយក្លាយទៅជាគ្រូពេទ្យ ដើម្បីខ្ញុំអាចទិញ«គជ់ខ្យង» ពោលគឺសេចក្ដីពិតដែលខ្ញុំបានរកឃើញ។ (ម៉ាថ. ១៣:៤៥, ៤៦) ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅថ្ងៃទី១០ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៧២។
ក្នុងអំឡុងពេលមួយឆ្នាំបន្ទាប់ពីនោះ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំនិងប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំក៏បានទទួលយកសេចក្ដីពិត ហើយទទួលការជ្រមុជទឹកដែរ។ នៅខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៧៣ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយពេញពេល។ ក្នុងក្រុមជំនុំរបស់យើងមានអ្នកត្រួសត្រាយដ៏ស្រស់ស្អាតម្នាក់ឈ្មោះអានខាទ្រីន។ នាងស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាខ្លាំងណាស់។ យើងចាប់ចិត្តស្រឡាញ់គ្នា ហើយរៀបការនៅឆ្នាំ១៩៧៥។ ក្រោយមក អស់បួនឆ្នាំ យើងរស់នៅក្រុងស្ត្រមសិន ប្រទេសស៊ុយអែត ជាក្រុងដែលស្រស់ស្អាតដែលមានមនុស្សជាច្រើនចាប់អារម្មណ៍ចង់រៀនអំពីគម្ពីរ។
បងអានខាទ្រីន៖ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានរៀនសេចក្ដីពិតកាលដែលគាត់ជិតបញ្ចប់ការសិក្សានៅសកលវិទ្យាល័យនាក្រុងស្ដុកខុល។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំមានអាយុតែបីខែប៉ុណ្ណោះ តែគាត់បាននាំខ្ញុំទៅកិច្ចប្រជុំនិងទៅផ្សព្វផ្សាយ។ ម៉ាក់របស់ខ្ញុំមិនពេញចិត្តដែលឪពុករបស់ខ្ញុំធ្វើដូច្នេះទេ ហើយព្យាយាមបង្ហាញថាសាក្សីមិនបានបង្រៀនសេចក្ដីពិត។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនអាចបង្ហាញថាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាគឺខុសទេ។ ដូច្នេះក្រោយមក គាត់ក៏បានទទួលការជ្រមុជទឹកដែរ។ ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៣ឆ្នាំ ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹក ហើយពេលខ្ញុំអាយុ១៦ឆ្នាំ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយ។ ក្រោយពីបម្រើនៅក្រុងអ៊ូមេអូជាកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាង ខ្ញុំបានទៅជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេស។
ក្រោយពីខ្ញុំនិងបងម៉ាតបានរៀបការ យើងសប្បាយជួយមនុស្សជាច្រើនឲ្យរៀនសេចក្ដីពិត។ ក្នុងចំណោមបុគ្គលទាំងនោះ មានប្អូនស្រីជំទង់ម្នាក់ឈ្មោះម៉ាយវ័រ ដែលបានលះចោលអាជីពជាកីឡាករ ហើយបានទៅជាដៃគូត្រួសត្រាយរបស់ប្អូនស្រីខ្ញុំ។ ពួកគាត់បានចូលសាលាគីលាតនៅឆ្នាំ១៩៨៤ ហើយបម្រើជាសាសនទូតនៅប្រទេសអេក្វាទ័រ។
ក្នុងភារកិច្ចជាច្រើនរបស់បងទាំងពីរជាសាសនទូត តើបងទាំងពីរបានធ្វើតាមយោបល់ដែលថា«ដាំនៅទីណា រីកស្គុសស្គាយនៅទីនោះ»យ៉ាងដូចម្ដេច?
បងម៉ាត៖ យើងទទួលភារកិច្ចថ្មីជាច្រើន ប៉ុន្តែយើងព្យាយាម«ចាក់ឫស»ក្នុងលោកយេស៊ូ ដោយខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីយកតម្រាប់លោក ជាពិសេសយើងព្យាយាមដើម្បីមានចិត្តរាបទាបដូចលោក។ (កូឡ. ២:៦, ៧) ជាឧទាហរណ៍ ជាជាងតម្រូវឲ្យបងប្អូននៅតំបន់ណាមួយសម្របខ្លួនតាមយើង យើងព្យាយាមរៀនអំពីមូលហេតុដែលពួកគេធ្វើអ្វីផ្សេងៗ។ យើងចង់យល់អំពីរបៀបគិតគូរនិងវប្បធម៌របស់ពួកគេ។ កាលដែលយើងកាន់តែយកតម្រាប់លោកយេស៊ូ យើងកាន់តែមានអារម្មណ៍ថា យើងបានត្រូវ«ដុះនៅក្បែរមាត់ទឹក»ដើម្បីរីកស្គុសស្គាយនៅកន្លែងណាដែលយើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅ។—ចសព. ១:២, ៣
យើងធ្វើដំណើរច្រើន
បងអានខាទ្រីន៖ ដើម្បីឲ្យដើមឈើដុះឡើងក្រោយពីបានត្រូវដាំម្ដងទៀត គឺត្រូវការពន្លឺដួងអាទិត្យ ហើយព្រះយេហូវ៉ាតែងតែធ្វើជា«ដួងអាទិត្យ»សម្រាប់យើង។ (ចសព. ៨៤:១១) លោកផ្ដល់ឲ្យយើងនូវបងប្អូនរួមជំនឿដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ជាឧទាហរណ៍ នៅក្រុមជំនុំតូចមួយរបស់យើងនៅក្រុងតេហេរ៉ង់ ប្រទេសអ៊ីរ៉ង់ បងប្អូនបានទទួលយើងយ៉ាងរាក់ទាក់ដូចមនុស្សនៅសម័យគម្ពីរច្រើនតែបានធ្វើដែរ។ យើងចង់បន្តបម្រើនៅប្រទេសអ៊ីរ៉ង់ ប៉ុន្តែនៅខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៨០ សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានត្រូវគេដាក់បម្រាមជាផ្លូវការនៅប្រទេសនោះ ហើយយើងទទួលដំណឹងថា យើងត្រូវចាកចេញពីប្រទេសនោះក្នុងរយៈពេល៤៨ម៉ោង។ ដូច្នេះ យើងបានទទួលភារកិច្ចថ្មីនៅប្រទេសហ្សាអៀ(ដែលឥឡូវបានត្រូវគេស្គាល់ថាជាប្រទេសកុងហ្គោ) នៅទ្វីបអាហ្វ្រិក។
អនុស្សាវរីយ៍ល្អៗពេលបំពេញភារកិច្ចរបស់យើងនៅប្រទេសហ្សាអៀ នាឆ្នាំ១៩៨២
ដំបូង ពេលដែលខ្ញុំដឹងថាយើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅទ្វីបអាហ្វ្រិក ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមយំ។ អ្វីដែលខ្ញុំធ្លាប់ឮអំពីសត្វពស់និងជំងឺនៅទ្វីបអាហ្វ្រិក ធ្វើឲ្យខ្ញុំភ័យខ្លាច។ ប៉ុន្តែ មិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធមួយគូរបស់យើងដែលបម្រើនៅទ្វីបអាហ្វ្រិកអស់ជាច្រើនឆ្នាំបានប្រាប់យើងថា៖ «កុំភ័យខ្លាចអី។ ឯងមិនទាន់បានទៅទ្វីបអាហ្វ្រិកផង តែយើងដឹងថាឯងនឹងចូលចិត្តទីនោះ»។ ពួកគេនិយាយត្រូវមែន! បងប្អូននៅទីនោះបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងបង្ហាញភាពកក់ក្ដៅ។ យើងបម្រើនៅប្រទេសហ្សាអៀអស់៦ឆ្នាំ។ ក្រោយមក យើងត្រូវចាកចេញពីទីនោះ ដោយសារកិច្ចការរបស់យើងបានត្រូវគេដាក់បម្រាម។ ពេលនោះខ្ញុំញញឹម ដោយសារអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរទាំងស្រុង ហើយខ្ញុំអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «សូមឲ្យយើងបន្តនៅទ្វីបអាហ្វ្រិក»។
តើបងទាំងពីរទទួលពរអ្វីខ្លះក្នុងការបម្រើព្រះយេហូវ៉ា?
ឡានរបស់យើងដែលមានបន្ទប់គេង នៅប្រទេសតង់សានី នាឆ្នាំ១៩៨៨
បងម៉ាត៖ ខ្ញុំត្រូវតែលើកឡើងអំពីមិត្តភាពដ៏កក់ក្ដៅដែលយើងមានជាមួយនឹងសាសនទូតដែលមកពីប្រទេសខុសៗគ្នានិងមានវប្បធម៌ផ្សេងៗ។ ម្យ៉ាងទៀត ក្នុងភារកិច្ចខ្លះ យើងមានអំណរយ៉ាងខ្លាំងដែលមកពីការបង្រៀនគម្ពីរដល់មនុស្សជាច្រើន។ ជួនកាលយើងម្នាក់ៗបង្រៀនគម្ពីរដល់មនុស្សប្រហែលជា២០នាក់! សេចក្ដីស្រឡាញ់និងភាពរួសរាយរាក់ទាក់របស់បងប្អូននៅទ្វីបអាហ្វ្រិកក៏ជាអ្វីដែលខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបានដែរ។ ពេលយើងធ្វើទស្សនកិច្ចជាអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលទៅក្រុមជំនុំនៅប្រទេសតង់សានី យើងចតឡានរបស់យើងនៅក្បែរផ្ទះរបស់បងប្អូន ហើយគេងក្នុងឡាននោះ។ បងប្អូនធ្វើឲ្យប្រាកដថា យើងមានអ្វីទាំងអស់ដែលយើងត្រូវការ ទោះបីជាពួកគេក្រីក្រយ៉ាងខ្លាំងក៏ដោយ។ (២កូ. ៨:៣) មួយវិញទៀត អ្វីមួយដែលយើងចាត់ទុកថាពិសេស គឺនៅចុងថ្ងៃនីមួយៗ ខ្ញុំនិងអានខាទ្រីនអង្គុយចុះ ហើយនិយាយអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅថ្ងៃនោះ និងអរគុណព្រះយេហូវ៉ាដែលនៅជាមួយយើង។
បងអានខាទ្រីន៖ ចំពោះខ្ញុំ អំណរធំមួយគឺការស្គាល់បងប្អូននៅទូទាំងពិភពលោក។ យើងបានរៀនភាសាថ្មី រួមមានភាសាហ្វាស៊ី ភាសាបារាំង ភាសាលូហ្គាន់ដា និងភាសាស្វាហ៊ីលី ហើយក៏បានរៀនអំពីវប្បធម៌ផ្សេងៗជាច្រើនដែរ។ យើងជួយបង្ហាត់បង្រៀនបងប្អូនថ្មី បង្កើតមិត្តល្អ ហើយធ្វើកិច្ចការ«ដោយសាមគ្គីភាព»ជាមួយពួកគេក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។—សេផ. ៣:៩
យើងក៏បានឃើញការបង្កើតច្រើនប្រភេទដ៏គួរឲ្យអស្ចារ្យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ រាល់ដងដែលយើងទទួលភារកិច្ចថ្មីក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា យើងមានអារម្មណ៍ថា គឺហាក់ដូចជាយើងកំពុងធ្វើដំណើរដោយមានព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកនាំផ្លូវយើង។ ដោយសារលោក យើងមានបទពិសោធន៍ជាច្រើនដែលយើងមិនអាចមានដោយខ្លួនឯង។
ការផ្សព្វផ្សាយនៅតំបន់ផ្សេងៗ នាប្រទេសតង់សានី
តើបងទាំងពីរបានជួបការពិបាកអ្វីខ្លះ ហើយតើអ្វីបានជួយបងទាំងពីរឲ្យស៊ូទ្រាំ?
បងម៉ាត៖ ជួនកាល យើងកើតជំងឺដូចជាគ្រុនចាញ់ជាដើម ហើយអានខាទ្រីនត្រូវវះកាត់ជាបន្ទាន់អស់ប៉ុន្មានដង។ យើងក៏បារម្ភអំពីឪពុកម្ដាយដែលមានវ័យចាស់ដែរ។ ដូច្នេះ យើងមានអំណរគុណចំពោះបងប្អូនបង្កើតរបស់យើងដែលបានជួយថែទាំពួកគាត់។ បងប្អូនបង្កើតរបស់យើងបានថែទាំឪពុកម្ដាយដោយចិត្តអត់ធ្មត់ អំណរ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់។ (១ធី. ៥:៤) ទោះជាយើងខំអស់ពីសមត្ថភាពជួយឪពុកម្ដាយកាលដែលយើងនៅឆ្ងាយក៏ដោយ ជួនកាលយើងបន្ទោសខ្លួន ហើយស្ដាយដែលមិនអាចជួយពួកគាត់ច្រើនជាង។
បងអានខាទ្រីន៖ នៅឆ្នាំ១៩៨៣ កាលដែលយើងបម្រើនៅប្រទេសហ្សាអៀ ខ្ញុំឈឺធ្ងន់ដោយសារកើតជំងឺអាសន្នរោគរាករូស។ គ្រូពេទ្យបានប្រាប់បងម៉ាតថា៖ «ចូរនាំប្រពន្ធរបស់អ្នកចេញទៅក្រៅប្រទេសថ្ងៃនេះ!»។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ យើងធ្វើដំណើរទៅប្រទេសស៊ុយអែតតាមយន្តហោះដឹកទំនិញ ជាជើងហោះហើរតែមួយគត់ដែលយើងអាចជិះបាន។
បងម៉ាត៖ យើងបានយំដោយសារយើងគិតថា យើងមិនអាចបម្រើជាសាសនទូតបានទៀតទេ។ ប៉ុន្តែ ខុសពីការប៉ាន់ស្មានរបស់គ្រូពេទ្យ អានខាទ្រីនបានជាសះស្បើយ។ មួយឆ្នាំក្រោយមក យើងបានត្រឡប់ទៅប្រទេសហ្សាអៀវិញ ហើយលើកនេះ យើងចូលរួមក្នុងក្រុមជំនុំភាសាស្វាហ៊ីលីតូចមួយនៅក្រុងលូបំបាហ្ស៊ី។
បងអានខាទ្រីន៖ នៅក្នុងអំឡុងពេលដែលយើងនៅក្រុងលូបំបាហ្ស៊ី យើងបានរលូតកូន។ ទោះជាយើងមិនមានបំណងយកកូនក៏ដោយ ការបាត់បង់កូនរបស់យើងធ្វើឲ្យខ្ញុំកើតទុក្ខជាខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ ក្នុងអំឡុងពេលកើតទុក្ខនោះ យើងបានទទួលអំណោយដ៏ពិសេសពីព្រះយេហូវ៉ា។ យើងបានចាប់ផ្ដើមការសិក្សាគម្ពីរកាន់តែច្រើនជាងមុន។ មិនដល់មួយឆ្នាំផង អ្នកផ្សាយក្នុងក្រុមជំនុំយើងបានកើនឡើងពី៣៥នាក់ទៅ៧០នាក់ ហើយអ្នកចូលរួមកិច្ចប្រជុំបានកើនឡើងពី៤០នាក់ទៅ២២០នាក់។ យើងជាប់រវល់យ៉ាងខ្លាំងក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ ហើយពរពីព្រះយេហូវ៉ាបានសម្រាលទុក្ខខ្ញុំខ្លាំងណាស់។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ យើងច្រើនតែគិតនិងនិយាយអំពីកូនជាទីស្រឡាញ់របស់យើង។ យើងទន្ទឹងរង់ចាំមើលរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឲ្យចិត្តរបស់យើងជាទាំងស្រុងនៅថ្ងៃអនាគត។
បងម៉ាត៖ នៅពេលមួយ អានខាទ្រីនចាប់ផ្ដើមអស់កម្លាំងជាខ្លាំង។ នៅដំណាលគ្នានោះ ខ្ញុំបានត្រូវគេរកឃើញថាមានជំងឺមហារីកពោះវៀនធំ ហើយត្រូវទទួលការវះកាត់ដ៏ធំ។ ប៉ុន្តែឥឡូវខ្ញុំជាហើយ ហើយអានខាទ្រីនខំប្រឹងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីសមត្ថភាព។
យើងទទួលស្គាល់ថាមិនមានតែយើងប៉ុណ្ណោះទេដែលរងទុក្ខលំបាក។ ក្រោយពីរបបប្រល័យពូជសាសន៍នៅប្រទេសរវ៉ាន់ដា នាឆ្នាំ១៩៩៤ យើងបានទៅជួបបងប្អូនជាច្រើននៅជំរំជនភៀសខ្លួន។ ពេលយើងឃើញជំនឿ ការស៊ូទ្រាំ និងការទទួលអ្នកឯទៀតដោយរាក់ទាក់ នោះបង្រៀនយើងថាព្រះយេហូវ៉ាមានសមត្ថភាពជួយរាស្ត្ររបស់លោកឲ្យឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាកណាក៏ដោយ។—ចសព. ៥៥:២២
បងអានខាទ្រីន៖ យើងមានការលំបាកមួយទៀត ពេលយើងទៅចូលរួមពិធីសម្ពោធការិយាល័យសាខានៅប្រទេសអ៊ូហ្គង់ដា នាឆ្នាំ២០០៧។ ក្រោយពីកម្មវិធីចប់ យើងធ្វើដំណើរជាក្រុមជាមួយនឹងសាសនទូតនិងអ្នកបេតអែលប្រហែលជា២៥នាក់ទៅក្រុងណៃរ៉ូប៊ី ប្រទេសកេនយ៉ា។ មុនយើងទៅដល់ព្រំប្រទល់ប្រទេសកេនយ៉ា មានឡានធុនធំមួយគ្រឿងដែលធ្វើដំណើរបញ្ច្រាសទិសគ្នាបានមកបុកចំពីមុខឡានរបស់យើង។ អ្នកបើកឡាននិងបងប្អូនរបស់យើង៥នាក់បានស្លាប់ភ្លាមៗ ហើយបងស្រីម្នាក់បានស្លាប់នៅពេលក្រោយមកនៅមន្ទីរពេទ្យ។ យើងពិតជាទន្ទឹងរង់ចាំជួបមិត្តរបស់យើងម្ដងទៀត!—យ៉ូប ១៤:១៣-១៥
យូរៗទៅ របួសរបស់ខ្ញុំបានជាសះស្បើយ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនិងបងម៉ាតនៅក្នុងចំណោមអ្នកធ្វើដំណើរដែលចាប់ផ្ដើមមានជំងឺបាក់ស្បាត។ ចំពោះខ្ញុំ ជំងឺថប់បារម្ភតែងតែធ្វើទុក្ខខ្ញុំនៅពេលយប់ ហើយចេញអាការដូចជាគាំងបេះដូង។ នោះធ្វើឲ្យខ្ញុំភ័យខ្លាចណាស់។ ប៉ុន្តែ ការអធិដ្ឋានអស់ពីចិត្តទៅព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងការសម្រាលទុក្ខពីខគម្ពីរដែលយើងចូលចិត្តខ្លាំងណាស់បានជួយយើងឲ្យស៊ូទ្រាំ។ យើងក៏ទទួលជំនួយពីគ្រូពេទ្យដែលព្យាបាលជំងឺថប់បារម្ភដែរ។ ឥឡូវ អាការជំងឺរបស់យើងបានប្រសើរឡើងជាង ហើយយើងសុំព្រះយេហូវ៉ាជួយយើងឲ្យសម្រាលទុក្ខអ្នកឯទៀតដែលមានបញ្ហាស្រដៀងនឹងយើង។
ពេលរៀបរាប់អំពីរបៀបដែលបងទាំងពីរអាចស៊ូទ្រាំនឹងស្ថានភាពពិបាក បងទាំងពីរនិយាយថាព្រះយេហូវ៉ាកាន់បងទាំងពីរ«ដូចកាន់ស៊ុតឆៅ»។ តើបងទាំងពីរចង់មានន័យយ៉ាងណា?
បងម៉ាត៖ ពាក្យនោះមកពីពាក្យស្លោកជាភាសាស្វាហ៊ីលីដែលមានន័យថា «យើងបានត្រូវកាន់ដូចគេកាន់ស៊ុតឆៅ»។ ដូចបុគ្គលម្នាក់កាន់ស៊ុតឆៅថ្នមៗដើម្បីការពារកុំឲ្យបែក ព្រះយេហូវ៉ាបានគាំទ្រយើងដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ក្នុងភារកិច្ចនីមួយៗរបស់យើង។ យើងតែងតែមានអ្វីដែលយើងត្រូវការ ហើយលើសពីនោះទៅទៀត។ របៀបមួយដែលយើងមានអារម្មណ៍ថាព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់និងគាំទ្រយើង គឺតាមរយៈចិត្តអាណិតមេត្តារបស់គណៈអភិបាលចំពោះយើង។
បងអានខាទ្រីន៖ ខ្ញុំចង់លើកឡើងឧទាហរណ៍មួយអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញភាពកក់ក្ដៅពេលគាំទ្រយើង។ នៅថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានទទួលទូរស័ព្ទដែលប្រាប់ខ្ញុំថា ឪពុករបស់ខ្ញុំនៅប្រទេសស៊ុយអែតកំពុងដេកនៅមន្ទីរពេទ្យផ្នែកជំងឺធ្ងន់។ បងម៉ាតទើបតែធូរស្រាលពីជំងឺគ្រុនចាញ់។ យើងមិនមានលុយទិញសំបុត្រយន្តហោះទៅស្រុកកំណើតទេ ដូច្នេះយើងសម្រេចចិត្តថាយើងត្រូវលក់ឡានរបស់យើង។ ក្រោយមក យើងបានទទួលទូរស័ព្ទពីរ។ មួយមកពីប្ដីប្រពន្ធមួយគូដែលបានឮអំពីស្ថានភាពរបស់យើង ហើយចង់ចេញថ្លៃសំបុត្រយន្តហោះមួយ។ មួយទៀតគឺមកពីបងស្រីវ័យចាស់ម្នាក់ដែលបានសន្សំលុយក្នុងប្រអប់ដែលគាត់បានដាក់ស្លាកថា«សម្រាប់អ្នកដែលត្រូវការ»។ ក្នុងរយៈពេលតែប៉ុន្មាននាទីប៉ុណ្ណោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយយើង!—ហេ. ១៣:៦
ពេលគិតអំពីកិច្ចបម្រើពេញពេលអស់៥០ឆ្នាំ តើបងទាំងពីរបានរៀនអ្វី?
ភារកិច្ចថ្មីរបស់យើង នាប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា
បងអានខាទ្រីន៖ ខ្ញុំបានរៀនថាកម្លាំងរបស់យើងគឺមកពីការ«រក្សាចិត្តស្ងប់និងមានទំនុកចិត្ត»។ ពេលយើងទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ា គឺហាក់ដូចជាលោកច្បាំងជំនួសយើង។ (អេ. ៣០:១៥; ២ប្រ. ២០:១៥, ១៧) ដោយខំប្រឹងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីសមត្ថភាពក្នុងភារកិច្ចនីមួយៗ យើងបានទទួលពរច្រើនជាងពរដែលយើងអាចទទួល ពីការធ្វើកិច្ចការផ្សេងណាទៅទៀត។
បងម៉ាត៖ មេរៀនដ៏សំខាន់ចម្បងដែលខ្ញុំបានរៀន គឺពឹងផ្អែកលើព្រះយេហូវ៉ាក្នុងគ្រប់ស្ថានភាពទាំងអស់ ហើយឃើញរបៀបដែលលោកនឹងជួយខ្ញុំ។ (ចសព. ៣៧:៥) លោកតែងតែជួយខ្ញុំ ដូចដែលលោកបានសន្យា។ ឥឡូវ ខ្ញុំនៅតែឃើញថាព្រះយេហូវ៉ាកំពុងជួយយើងក្នុងភារកិច្ចនៅបេតអែលមីយ៉ាន់ម៉ា។
យើងសង្ឃឹមថាប្អូនៗវ័យក្មេងជាច្រើនដែលចង់បង្កើនកិច្ចបម្រើរបស់ពួកគេ នឹងពិសោធន៍សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ ដូចដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញចំពោះយើង។ យើងជឿជាក់ថា ពួកគេនឹងទទួលមែន បើពួកគេអនុញ្ញាតឲ្យព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឲ្យពួកគេរីកស្គុសស្គាយ មិនថាពួកបានត្រូវដាំនៅទីណាក៏ដោយ។