ហេតុអ្វីក៏ត្រូវអត់ឱនទោស?
សាសន៍យូដាម្នាក់ឈ្មោះ ចូសែប ចេកុប ដែលជាវិជ្ជាករនិងអ្នកនិពន្ធម្នាក់ នៅពេលមួយបានពិពណ៌នាអំពីការអត់ឱនទោសជា«ជាមេរៀនសីលធម៌ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ហើយពិបាកជាងគេបំផុត»។ មែនហើយ មនុស្សជាច្រើនយល់ឃើញថាពាក្យ«ខ្ញុំអត់ឱនទោសឲ្យអ្នក»ជាការពិបាកនឹងនិយាយណាស់។
ការអត់ឱនទោស ហាក់ដូចជាប្រាក់អញ្ចឹង។ យើងអាចចំណាយដ៏ទូលំទូលាយនិងដោយចិត្តមេត្ដាដល់អ្នកដទៃ ឬក៏យើងអាចគរលាក់ទុកយ៉ាងកំណាញ់សំរាប់តែខ្លួនឯង។ ការចំណាយដ៏ទូលំទូលាយនិងដោយចិត្តមេត្ដាជាវិធីរបស់ព្រះ។ យើងត្រូវតែបណ្ដុះឲ្យមានទម្លាប់ចំណាយជាបរិបូរ ចំពោះការអត់ឱនទោស។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះព្រះលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យធ្វើដូច្នេះ ហើយពីព្រោះគំនិតចងគំនុំ និងគំនិតឥតចេះអត់ឱនទោសអាចធ្វើឲ្យរឿងរឹតតែពិបាកឡើង។
មនុស្សជាច្រើននិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនខឹងទេ តែខ្ញុំនឹងសងសឹកឲ្យរួចគ្នាវិញ»! គួរឲ្យស្ដាយណាស់ ចំពោះមនុស្សជាច្រើន នេះហើយជាគោលការណ៍ដែលដឹកនាំជីវិតរបស់គេនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ ជាឧទាហរណ៍ ស្ត្រីម្នាក់បានបដិសេធមិនព្រមនិយាយជាមួយបងថ្លៃស្រី រហូតដល់ប្រាំពីរឆ្នាំ ពីព្រោះស្ត្រីនេះនិយាយថា៖ «គាត់បានប្រព្រឹត្តអំពើមិនប្រពៃនឹងខ្ញុំច្រើនណាស់ ហើយខ្ញុំមិនដែលមានចិត្តអត់ឱនទោសឲ្យគាត់ទេ»។ ប៉ុន្តែការមិននិយាយរកគ្នាបែបនេះ កាលណាប្រើជាគម្នាស់ដើម្បីនឹងគាស់យកការសុំទោសពីអ្នកជាប់ចោទ ឬក៏ប្រើជាអាវុធដើម្បីនឹងដាក់ទោស គឺកម្រនឹងស្កប់ចិត្តអ្នកដែលចង់សងសឹកនោះណាស់។ ផ្ទុយទៅវិញ នេះគ្រាន់តែពន្យាវាទប្បដិវាទប៉ុណ្ណោះ ដែលអនុញ្ញាតឲ្យដំណើរចងកំហឹងលូតលាស់កាន់តែធំឡើង។ បើមិនកំចាត់ការឈឺចិត្តនឹងគ្នាដោយឥតឈប់ឈរនេះទេ សេចក្ដីសងសឹកដែលមិនអាចទប់បាន អាចធ្វើឲ្យខូចទំនាក់ទំនងនឹងគ្នា ព្រមទាំងសុខភាពរបស់ខ្លួនផង។
គ្រោះថ្នាក់នៃគតិដែលមិនអត់ឱនទោស
នៅពេលដែលបុគ្គលម្នាក់មិនសុខចិត្តអត់ឱនទោស លទ្ធផលនៃការប្រឆាំងគ្នានេះធ្វើឲ្យមានចិត្តតានតឹង។ រួចចិត្តតានតឹងនេះក៏អាចនាំឲ្យមានជម្ងឺដ៏ធ្ងន់។ វេជ្ជបណ្ឌិត វីលលាម សែតលើបានសរសេរថា៖ «គ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចយល់ដឹងច្បាស់លាស់ដូចវេជ្ជបណ្ឌិតខាងវិជ្ជាពេទ្យឡើយ ចំពោះរោគនិងទុក្ខវេទនារបស់មនុស្សជាច្រើន គឺជាលទ្ធផលនៃការព្រួយបារម្ភ សេចក្ដីខ្លាច និងការប្រឆាំងគ្នា . . . និងពីគំនិតមិនសមរម្យហើយការរស់នៅមិនស្អាតបាត»។ បើដូច្នេះ តើការជ្រួលច្របល់ខាងផ្លូវចិត្តធ្វើឲ្យខូចខាតដល់កម្រិតណាទៅ? សៀវភៅខាងវិជ្ជាពេទ្យមួយបានឆ្លើយថា៖ «ស្ថិតិលេខ . . . បានចង្អុលប្រាប់ថាពីរភាគបីនៃអ្នកជម្ងឺ ដែលបានទៅជួបគ្រូពេទ្យ មានរោគលក្ខណៈដែលបណ្ដាលមកពី ឬត្រូវធ្វើឲ្យធ្ងន់ឡើងដោយការតានតឹងចិត្ត»។
ពិតមែនហើយ ការមានចិត្តជូរចត់ ការអាក់អន់ចិត្ត និងគំនុំគឺពិតជាធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់មែន។ មនោសញ្ចេតនានេះ ប្រៀបដូចជាច្រេះដែលកាត់តួឡានបន្ដិចម្ដងៗ។ តួឡានខាងក្រៅប្រហែលដូចជាល្អ ប៉ុន្តែនៅខាងក្រោមពណ៌នោះ គឺមានដំណើរដ៏ហិនហោចមួយដែលកំពុងតែកើតឡើង។
អ្វីសំខាន់ទៅទៀតនោះ បើយើងមិនសុខចិត្តអត់ឱនទោសឲ្យទេ នៅពេលដែលមានមូលដ្ឋានសំរាប់សេចក្ដីមេត្ដា នោះក៏អាចធ្វើយើងមានគ្រោះថ្នាក់ខាងវិញ្ញាណដែរ។ នៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា យើងអាចប្រៀបដូចជាអ្នកបំរើក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចមួយរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ អ្នកបំរើនោះត្រូវបានចៅហ្វាយរបស់គាត់អត់ឱនទោសឲ្យចំពោះបំណុលដ៏ធំសម្បើម។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលអ្នកបំរើដូចគាត់បានអង្វរគាត់ឲ្យអត់ឱនទោសចំពោះបំណុលដ៏តិចតួចបំផុតនោះ គាត់មានចិត្តយ៉ាងឃោរឃៅហើយមិនសុខចិត្តអត់ឱនទោសឲ្យទៅវិញ។ ព្រះយេស៊ូវបានពន្យល់យ៉ាងច្បាស់ថា បើសិនជាយើងមិនសុខចិត្តអត់ឱនទោសទេ ព្រះយេហូវ៉ាក៏មិនអត់ឱនទោសឲ្យយើងចំពោះអំពើបាបយើងដែរ។ (ម៉ាថាយ ១៨:២១-៣៥) ដូច្នេះ បើយើងមិនសុខចិត្តអត់ឱនទោស យើងអាចបាត់បង់មនសិការៈដ៏ជ្រះថ្លារបស់យើងនៅពីមុខព្រះ ហើយព្រមទាំងបាត់បង់សេចក្ដីសង្ឃឹមនៅអនាគតផង! (ប្រៀបធៀប ធីម៉ូថេទី២ ១:៣) បើអញ្ចឹង តើយើងអាចធ្វើអ្វី?
ការរៀនអត់ឱនទោស
ការអត់ឱនទោសពិតញ៉ាំងមកពីចិត្ត។ នេះគឺទាក់ទងក្នុងការអត់ទោសដល់កំហុសរបស់អ្នកទោស ហើយលះបង់ចោលចំណង់ណាដែលចង់សងសឹក។ ដូច្នេះ នៅទីបំផុតយុត្ដិធម៌និងការសងសឹកគឺបានទុកក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។—រ៉ូម ១២:១៩
យ៉ាងណាក៏ដោយ យើងត្រូវតែកត់សម្គាល់ថា ដោយសារតែ«ចិត្តជាគ្រឿងបញ្ឆោតលើសជាងទាំងអស់ ហើយក៏អាក្រក់ហួសល្បត់ផង» ចិត្តគឺមិនតែងតែទោរទន់នឹងអត់ឱនទោសទេ សូម្បីតែនៅពេលដែលត្រូវធ្វើនោះក្ដី។ (យេរេមា ១៧:៩) ព្រះយេស៊ូវអង្គទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «ដ្បិតគឺពីក្នុងចិត្តនោះឯងដែលចេញអស់ទាំងគំនិតអាក្រក់ គឺការកាប់សំឡាប់គេ ផិតគ្នា សហាយស្មន់ លួចប្លន់ ធ្វើបន្ទាល់ក្លែងក្លាយ ហើយនឹងជេរប្រមាថ»។—ម៉ាថាយ ១៥:១៩
ជាការដ៏មានអំណរគុណណាស់ ពីព្រោះយើងអាចអប់រំចិត្តរបស់យើងឲ្យធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវបាន។ ប៉ុន្តែ ការអប់រំចិត្តដែលយើងត្រូវការនោះ គឺត្រូវតែមកពីប្រភពដ៏ខ្ពស់មួយ។ យើងមិនអាចអប់រំចិត្តដោយខ្លួនឯងបានទេ។ (យេរេមា ១០:២៣) អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងដែលព្រះបានបណ្ដាលមកនោះ បានទទួលស្គាល់អំពីរឿងនេះ ហើយក៏បានអធិស្ឋានទៅព្រះសូមសេចក្ដីណែនាំ។ គាត់បានអង្វរព្រះយេហូវ៉ាក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋានថា៖ «សូមបង្រៀនអស់ទាំងបញ្ញត្តទ្រង់មកទូលបង្គំផង សូមឲ្យទូលបង្គំបានយល់ក្នុងផ្លូវឱវាទរបស់ទ្រង់»។—ទំនុកដំកើង ១១៩:២៦, ២៧
យោងទៅតាមទំនុកដំកើងមួយទៀត ស្តេចដាវីឌនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលសម័យបុរាណ បាន«យល់អំពីផ្លូវ»របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ទ្រង់បានពិសោធផ្ទាល់ហើយបានរៀនពីការនេះ។ ដូច្នេះហើយ ទ្រង់អាចមានបន្ទូលថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានសេចក្ដីមេត្ដាករុណា ហើយនឹងសេចក្ដីអាណិតអាសូរ ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្ដីសប្បុរសដ៏បរិបូរ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះហឫទ័យអាណិតដល់អស់អ្នកដែលកោតខ្លាចទ្រង់ ដូចជាឪពុកមានចិត្តអាសូរដល់កូនរបស់ខ្លួនដែរ»។—ទំនុកដំកើង ១០៣:៨, ១៣
យើងក៏ត្រូវរៀនធ្វើដូចស្តេចដាវីឌដែរ។ តាមសេចក្ដីអធិស្ឋាន យើងត្រូវសិក្សាអំពីគំរូនៃការអត់ឱនទោសដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ព្រះ ព្រមទាំងពីបុត្ររបស់ទ្រង់ផង។ ដូច្នេះ យើងអាចរៀនចេះអត់ឱនទោសពីចិត្ត។
ប៉ុន្តែ អ្នកខ្លះប្រហែលជាសួរថា៖ ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ធ្ងរនោះ? តើអំពើបាបទាំងអស់ត្រូវអត់ឱនទោសឲ្យដែរឬ?
ការព្យាយាមរកការថ្លឹងថ្លែង
នៅពេលបុគ្គលម្នាក់បានប្រព្រឹត្តអំពើខុសដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ការឈឺចាប់អាចមានជាអតិបដិមា។ ជាពិសេស បើយើងជានិរទោសរងគ្រោះនៃអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ធ្ងរនោះ។ អ្នកខ្លះប្រហែលជាឆ្ងល់ថា៖ ‹តើឲ្យខ្ញុំអាចអត់ឱនទោសដល់អ្នកណាម្នាក់ដែលបានក្បត់យ៉ាងសាហាវ និងធ្វើឲ្យខ្ញុំឈឺចិត្តយ៉ាងណាបាន›? ក្នុងករណីនៃអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ធ្ងរដែលសមគួរនឹងបណ្ដាច់មិត្តភាពនោះ អ្នករងគ្រោះប្រហែលត្រូវអនុវត្តឱវាទព្រះគម្ពីរនៅម៉ាថាយ ១៨:១៥-១៧។
ក្នុងករណីណាក្ដី នេះគឺស្រេចទៅលើអ្នកទោសទាំងស្រុង។ តាំងពីការប្រព្រឹត្តមិនប្រពៃមក តើបុគ្គលនោះបង្ហាញឲ្យឃើញសញ្ញាប្រែចិត្តដ៏ស្មោះទេ? តើអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើបាបនោះផ្លាស់ប្ដូរហើយឬនៅ ឬខំព្យាយាមកែសម្រួលជាពិតប្រាកដណាទេ? នៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា ការប្រែចិត្តបែបនេះ ជាកត្ដាក្នុងការអត់ឱនទោស សូម្បីតែនៅក្នុងករណីបាបដ៏ធ្ងន់ក៏ដោយ។ ជាឧទាហរណ៍ ព្រះយេហូវ៉ាបានអត់ឱនទោសឲ្យស្តេចម៉ាន៉ាសេ ដែលជាស្តេចដ៏អាក្រក់មួយក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រអ៊ីស្រាអែល។ តើទៅលើមូលដ្ឋានអ្វី? ព្រះទ្រង់បានធ្វើដូច្នេះ ពីព្រោះនៅទីបំផុតស្តេចម៉ាន៉ាសេបានបន្ទាបខ្លួន ហើយបានប្រែចិត្តពីផ្លូវអប្រិយរបស់ទ្រង់។—របាក្សត្រទី២ ៣៣:១២, ១៣
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ការប្រែចិត្តដ៏ស្មោះទាក់ទងនឹងការផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងស្មោះពីចិត្តនូវអាកប្បកិរិយា គឺការសោកស្ដាយពីចិត្តទៅលើអ្វីៗដែលបានប្រព្រឹត្តមិនប្រពៃ។ នៅទីណាដែលសមគួរហើយអាចធ្វើបាន ការប្រែចិត្តគឺទាក់ទងនឹងការខ្នះខ្នែងរកសំណងឲ្យអ្នកដែលរងគ្រោះនៃអំពើបាបនោះ។ (លូកា ១៩:៧-១០; កូរិនថូសទី២ ៧:១១) បើកាលណាមិនមានការប្រែចិត្តដូច្នេះទេ ព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនអត់ឱនទោសឲ្យយើងឡើយ។a ម្យ៉ាងទៀតនោះ ព្រះអង្គមិនចង់ឲ្យយើងអត់ឱនទោសដល់អ្នកណាដែលពីដើមបានបំភ្លឺខាងវិញ្ញាណ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះប្រព្រឹត្តអំពើមិនប្រពៃដោយចេតនា ហើយមិនចង់ប្រែចិត្តវិញនោះ។ (ហេព្រើរ ១០:២៦-៣១) ក្នុងករណីដ៏ធ្ងន់ធ្ងរនេះ ការអត់ឱនទោសគឺមិនសមហេតុសមផលទេ។—ទំនុកដំកើង ១៣៩:២១, ២២; អេសេគាល ១៨:៣០-៣២
ទោះជាការអត់ឱនទោសអាចធ្វើទៅបានឬមិនបានក្ដី អ្នករងគ្រោះនៃអំពើបាបដ៏ធ្ងន់នោះ ប្រហែលជាគួរពិចារណានូវសំនួរមួយទៀតថា៖ តើខ្ញុំត្រូវមានចិត្តជ្រួលច្របល់យ៉ាងខ្លាំង ដោយមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់និងកំហឹងដ៏ខ្លាំង រហូតដល់រឿងនេះត្រូវបានដោះស្រាយពេញលេញឬ? សូមពិចារណានឹងឧទាហរណ៍មួយ។ ស្តេចដាវីឌមានព្រះទ័យឈឺចាប់ណាស់ នៅពេលឧត្តមសេនីយឈ្មោះយ៉ូអាប់ បានសម្លាប់អ័ប៊ីនើរ និងអ័ម៉ាសា «មនុស្ស២នាក់ដែលសុចរិតហើយល្អជាង[យ៉ូអាប់]»។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ២:៣២) ស្តេចដាវីឌបានបញ្ចេញកំហឹងខ្លាំងរបស់ទ្រង់តាមព្រះឱស្ឋ ហើយច្បាស់ជាអធិស្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាហើយ។ តែនៅពេលក្រោយមក ប្រពលភាពនៃអារម្មណ៍របស់ដាវីឌទាំងស្រុងដូចជាបានស្ងប់វិញ។ ទ្រង់មិនមានកំហឹងដល់ថ្ងៃចង់បញ្ចប់នៃព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ទេ។ ដាវីឌក៏បន្តធ្វើការជាមួយយ៉ូអាប់ ប៉ុន្តែទ្រង់មិនគ្រាន់តែអត់ឱនទោសឲ្យឃាតករដែលមិនប្រែចិត្តនេះ ដាវីឌបានធានារ៉ាប់រងយ៉ាងណាឲ្យមានយុត្ដិធម៌បានសម្រេចឡើងនៅទីបញ្ចប់។—សាំយូអែលទី២ ៣:២៨-៣៩; ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ២:៥, ៦
ប្រហែលជាត្រូវការពេលវេលានិងការខ្នះខ្នែងយូរបន្ដិច មុននឹងអ្នកដែលបានឈឺចាប់ដោយអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ធ្ងរពីអ្នកដទៃ បានផុតពីកំហឹងរបស់គេ។ ដំណើរសះស្បើយប្រហែលជាមានការស្រួល នៅពេលដែលអ្នកទោសទទួលស្គាល់កំហុសហើយប្រែចិត្តរបស់គាត់វិញ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ និរទោសដែលរងគ្រោះនៃអំពើបាប អាចរកការសម្រាលទុក្ខនិងសេចក្ដីធូរស្បើយខាងផ្លូវចិត្ត ដោយមានចំណេះវិជ្ជានៃយុត្ដិធម៌របស់ព្រះយេហូវ៉ានិងប្រាជ្ញា ព្រមទាំងពីក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន ថ្វីបើដំណើរនៃអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើខុសយ៉ាងណាក្ដី។
សូមទទួលស្គាល់ដែរ នៅពេលដែលអ្នកអត់ឱនទោសឲ្យអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើបាប នេះមិនមានសេចក្ដីថាអ្នកលើកទោសអំពើបាបនោះទេ។ ចំពោះជនគ្រីស្ទាន ការអត់ឱនទោសឲ្យ មានន័យថា យើងទុករឿងនេះនឹងព្រះហស្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដោយទុកចិត្ត។ ទ្រង់ជាចៅក្រមដ៏សុចរិតនៅក្នុងសកលលោក ហើយទ្រង់នឹងចាត់វិធានការរកយុត្ដិធម៌នៅពេលត្រឹមត្រូវ។ រឿងនោះគឺរាប់បញ្ចូលនឹងការវិនិច្ឆ័យទោសដល់«មនុស្សកំផិត ហើយមនុស្សសហាយស្មន់»ដែលវៀចវេរ។—ហេព្រើរ ១៣:៤
ផលប្រយោជន៍ពីការអត់ឱនទោស
អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងដាវីឌបានច្រៀងថា៖ «ដ្បិតឱព្រះអម្ចាស់អើយ ទ្រង់ល្អទ្រង់បំរុងតែនឹងអត់ទោស ក៏មានសេចក្ដីសប្បុរសជាបរិបូរ ចំពោះអស់អ្នកណាដែលអំពាវនាវដល់ទ្រង់»។ (ទំនុកដំកើង ៨៦:៥) ដូចព្រះយេហូវ៉ា តើអ្នក«បំរុងតែនឹងអត់ទោស»ទេ? ការអត់ឱនទោសនោះ គឺមានផលប្រយោជន៍ច្រើនណាស់។
ទីមួយ ការអត់ឱនទោសឲ្យអ្នកដទៃធ្វើឲ្យមានទំនាក់ទំនងដ៏ល្អ។ ព្រះគម្ពីរដាស់តឿនជនគ្រីស្ទានទាំងឡាយថា៖ «ចូរមានចិត្តសប្បុរសនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រមទាំងមានចិត្តទន់សន្ដោស ហើយអត់ទោសគ្នា ដូចជាព្រះទ្រង់បានអត់ទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នា ដោយព្រះគ្រីស្ទដែរ»។—អេភេសូរ ៤:៣២
ទីពីរ ការអត់ឱនទោសនាំឲ្យមានសន្ដិភាព។ នេះគឺមិនគ្រាន់តែមានសន្ដិភាពរវាងមនុស្សគ្នីគ្នានោះទេ ក៏ប៉ុន្តែសន្ដិភាពនៅខាងក្នុងខ្លួនយើងផងដែរ។—រ៉ូម ១៤:១៩; កូល៉ុស ៣:១៣-១៥
ទីបី ការអត់ឱនទោសឲ្យអ្នកដទៃ ជួយយើងឲ្យចាំថា ខ្លួនយើងផ្ទាល់ក៏ត្រូវការអត់ឱនទោសដែរ។ ត្រូវហើយ«ពីព្រោះគ្រប់គ្នាបានធ្វើបាប ហើយខ្វះមិនដល់សិរីល្អនៃព្រះ»។—រ៉ូម ៣:២៣
នៅទីបំផុត ការអត់ឱនទោសឲ្យអ្នកដទៃ អនុញ្ញាតឲ្យព្រះនឹងអត់ឱនទោសឲ្យអំពើបាបរបស់យើងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា៖ «ដ្បិតបើអ្នករាល់គ្នាអត់ទោសចំពោះការរំលងច្បាប់ ដែលមនុស្សលោកប្រព្រឹត្តធ្វើ នោះព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់នឹងអត់ទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាដែរ»។—ម៉ាថាយ ៦:១៤
សូមគិតមើលចុះ ព្រះយេស៊ូវច្បាស់ជាមានអ្វីជាច្រើនណាស់ក្នុងសតិរបស់ទ្រង់ នៅថ្ងៃរសៀលនៃមរណភាពរបស់ព្រះយេស៊ូវនោះ។ ទ្រង់មានព្រះទ័យខ្វល់ខ្វាយនឹងពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ កិច្ចការផ្សាយ ហើយជាពិសេសគឺការស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍នឹងព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្តែ សូម្បីតែនៅពេលដែលទ្រង់រងទុក្ខវេទនាយ៉ាងខ្លាំងនៅលើបង្គោលឈើនោះក្ដី តើទ្រង់បានមានបន្ទូលអំពីអ្វី? ក្នុងចំណោមពាក្យចុងក្រោយបំផុតរបស់ទ្រង់ខ្លះនោះគឺ «ឱព្រះវរបិតាអើយ សូមអត់ទោសដល់អ្នកទាំងនេះផង»។ (លូកា ២៣:៣៤) យើងអាចធ្វើតម្រាប់តាមគំរូដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយអត់ឱនទោសឲ្យអ្នកដទៃអស់ពីចិត្ត។
[កំណត់សម្គាល់]
a យ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេហូវ៉ាមិនយកកត្ដាឯទៀតមកគិតទេ នៅពេលដែលសម្រេចថាតើនឹងអត់ឱនទោសឲ្យនោះ។ ជាឧទាហរណ៍ បើអ្នកប្រព្រឹត្តខុសម្នាក់មិនដឹងនូវបមាណីយរបស់ព្រះ អវិជ្ជាបែបនេះអាចសម្រាលបន្ទុកនៃភាពមានទោស។ នៅពេលព្រះយេស៊ូវបានសូមព្រះវរបិតាទ្រង់ឲ្យអត់ឱនទោសឲ្យអ្នកប្រហារជីវិតនោះ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពីពួកទាហានរ៉ូម៉ាំងដែលធ្វើគុតទ្រង់។ ពួកគេ‹មិនដឹងជាគេធ្វើអ្វីទេ›គឺដោយមិនដឹងថាទ្រង់ជាអ្នកណា។ យ៉ាងណាក៏ដោយ មេដឹកនាំសាសនាដែលគាំទ្រការប្រហារជីវិតនោះ មានទោសធ្ងន់ធ្ងរជាងគេទៅទៀត—ហើយចំពោះពួកគេជាច្រើន គឺមិនអាចអត់ឱនទោសឲ្យបានឡើយ។—យ៉ូហាន ១១:៤៥-៥៣; ប្រៀបធៀប កិច្ចការ ១៧:៣០
[រូបភាពនៅទំព័រ៥]
តើអ្នកយល់អំពីរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូវនៃអ្នកបំរើដែលមិនសុខចិត្តអត់ឱនទោសទេ?
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
ការអត់ឱនទោសឲ្យអ្នកដទៃធ្វើឲ្យមានទំនាក់ទំនងដ៏ល្អនិងនាំឲ្យមានសុភមង្គល