តើសេចក្ដីពិតខាងសាសនាអាចទទួលបានទេ?
នៅក្នុងប្រទេសស៊្វីដិន នៅឯសកលវិទ្យាល័យនៃទីក្រុងអាប់សាឡា មានបុរសម្នាក់ដែលមានចិត្តចង់ដឹងខាងវិញ្ញាណ ហើយបានសម្រេចចិត្តនឹងសិក្សាជំនឿនៃសាសនាផ្សេងៗនៅក្នុងទីក្រុងរបស់គាត់ ហើយព្រមទាំងបានទៅមើលដល់ទីកន្លែងថ្វាយបង្គំរបស់គេផង។ គាត់បានស្ដាប់នូវអ្វីៗដែលបព្វជិតបានប្រកាសផ្សាយ ហើយគាត់បានធ្វើសម្ភាសន៍សមាជិកខ្លះៗដែរ។ គាត់បានឃើញថា មានតែស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទេ ដែលជឿជាក់ថាពួកគេ«បានរកឃើញសេចក្ដីពិតនោះ»។ គាត់បានងឿងឆ្ងល់នូវហេតុដែលគេអាចអះអាងបែបនេះ ពីព្រោះគឺមានមតិខាងសាសនាជាច្រើនប្រភេទណាស់។
តើអ្នកគិតថាអ្នកអាចទទួលសេចក្ដីពិតខាងសាសនាបានទេ? តើអាចប្ដេជ្ញានូវអ្វីដែលហៅថាសេចក្ដីពិតផ្ដាច់ព្រាត់បានទេ?
ទស្សនវិជ្ជា និងសេចក្ដីពិត
ពួកអ្នកដែលបានសិក្សាអំពីទស្សនវិជ្ជាបានស្ថាបនាទស្សនៈថា មនុស្សលោកមិនអាចទទួលសេចក្ដីពិតផ្ដាច់ព្រាត់បានឡើយ។ អ្នកប្រហែលជាដឹងថា ទស្សនវិជ្ជាត្រូវបានគេឲ្យអត្ថន័យជា«វិទ្យាសាស្ត្រដែលខំប្រឹងខ្នះខ្នែង ដើម្បីពន្យល់អំពីដើមកំណើតនៃការមាននៅ ហើយនឹងជីវិត»។ តែតាមការពិត ទស្សនៈវិជ្ជាកម្រធ្វើដល់ថ្នាក់ហ្នឹងណាស់។ នៅក្នុងហ្វិល៉ូសូហ្វិន ហិស្ទរីអា (ប្រវត្ដិសាស្ត្រនៃទស្សនវិជ្ជា) អ្នកនិពន្ធនៃសាសន៍ស៊្វីដិនម្នាក់ឈ្មោះ អាល្ស អៃបឺគបានសរសេរថា៖ «សំនួរជាច្រើនខាងទស្សនវិជ្ជាគឺមានដល់ថ្នាក់ដែលមិនអាចផ្ដល់ឲ្យចម្លើយច្បាស់លាស់បានឡើយ . . . មនុស្សជាច្រើនមានមតិថាបញ្ហាខាងបរមតវិជ្ជាទាំងអស់ [ដែលទាក់ទងនឹងគោលការណ៍ទីមួយនៃវត្ថុ]ជារបស់ . . . ក្រុមនេះ»។
ដោយហេតុនេះ អស់អ្នកដែលជឿខាងទស្សនវិជ្ជាបានខំប្រឹងស្វែងរកចម្លើយចំពោះសំនួរដ៏សំខាន់ៗនៃជីវិត ប៉ុន្តែជាលទ្ធផល ពួកគេតែងតែទទួលការខកចិត្ត ឬការទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំងទៅវិញ។ អ្នកនិពន្ធនៃសាសន៍ស៊្វីដិនម្នាក់ឈ្មោះ ហ្គុនណា អេសផីលិន ក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ដែលមានចំណងជើង ឋែងឃីលីញ៉ា អុកត្រូហ្វូមើ (ដំណើរនៃអាកប្បកិរិយា និងជំនឿសាសនា) បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្វីមួយដែលយើងមើលឃើញ គឺថាធម្មជាតិមិនមានបុគ្គលិកលក្ខណៈទេ ហើយមិនទាំងយកចិត្តទុកដាក់នឹងមនុស្សលោក ឬមេអំបៅ ឬមូសផង . . . យើងគ្មានអំណាចទេ គឺគ្មានអំណាចសោះឡើយ នៅពីមុខកម្លាំងនៃធម្មជាតិដែលមានសកម្មភាពនៅក្នុងលោកធាតុ និងនៅក្នុងពិភពលោករបស់យើង។ នេះជាមតិស្តីចំពោះជីវិតដែលតែងតែមាននៅក្នុងប្រកាសនវត្ថុ មិនយូរប៉ុន្មាននៅចុងសតវត្សដែលមនុស្សមានជំនឿទៅលើការជឿនលឿន និងប្រាថ្នាចង់បានអនាគតល្អ»។
តើសេចក្ដីពិតត្រូវការបញ្ចេញឲ្យដឹងទេ?
ជាការជាក់ស្តែងណាស់ ដែលការខិតខំរបស់មនុស្សពុំបានសម្រេចក្នុងការស្វែងរកសេចក្ដីពិតអំពីជីវិត ហើយទៅអនាគតក៏គេនឹងមិនអាចរកឃើញដែរ។ ដូច្នេះ គឺមានមូលហេតុដ៏ល្អ ក្នុងការសន្និដ្ឋានថា ការបញ្ចេញឲ្យដឹងពីព្រះគឺត្រូវការជាចាំបាច់។ អ្វីដែលមនុស្សជាច្រើនហៅថាសៀវភៅធម្មជាតិគឺបានបញ្ចេញឲ្យដឹងខ្លះដែរ។ ទោះបីមិនបានផ្ដល់ការរៀបរាប់ដ៏ល្អិតល្អន់អំពីកំណើតនៃជីវិតក្ដី ប៉ុន្តែនេះបង្ហាញឲ្យឃើញថា ជាអ្វីមួយដែលជាទីពេញចិត្តជាងការពន្យល់តាមរូបធាតុអំពីជីវិត។ ស្លឹកស្មៅមួយដែលដុះនោះ តាមការពិតគឺប្រព្រឹត្តតាមច្បាប់ដែលខុសពីច្បាប់ដែលទប់ទល់គំនរដុំថ្មនៅក្នុងរូងស្រុត។ ភាវៈរស់ក្នុងធម្មជាតិចេះស្ថាបនានិងរៀបចំខ្លួនគេតាមរបៀប ដែលភាវៈគ្មានជីវិតមិនអាចធ្វើបានឡើយ។ ដូច្នេះ និស្សិតដ៏ល្បីល្បាញខាងច្បាប់ និងសាសនាម្នាក់មានមូលដ្ឋានក្នុងការសន្និដ្ឋានថា៖ «ដ្បិតអ្វីៗរបស់ទ្រង់ ដែលរកមើលមិនឃើញ តាំងពីកំណើតលោកីយមក . . . នោះឃើញច្បាស់វិញ ដោយពិចារណាយល់របស់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលទ្រង់បានបង្កើតមក»។—រ៉ូម ១:២០
ប៉ុន្តែ ដើម្បីឲ្យដឹងថាតើអ្នកណាជាអ្នកទទួលការខុសត្រូវចំពោះការស្ថាបនានិងការរៀបចំទាំងនេះ យើងត្រូវការការបញ្ចេញឲ្យដឹងថែមទៀត។ តើយើងមិនគួរគិតថាការបញ្ចេញឲ្យដឹងបែបនេះត្រូវតែមានទេឬ? តើមិនសមហេតុសមផលទេឬ ដោយគិតថាបុគ្គលដែលបានបង្កើតជីវិតនៅលើផែនដីនេះ គួរតែបង្ហាញអង្គទ្រង់ដល់សត្តនិករទាំងឡាយរបស់ទ្រង់នោះ?
ព្រះគម្ពីរអះអាងថាជាសៀវភៅ ដែលបញ្ចេញឲ្យដឹងអំពីរឿងនេះ។ នៅក្នុងទស្សនាវដ្ដីនេះ យើងតែងតែបានបង្ហាញនូវមូលហេតុដ៏ល្អក្នុងការទទួលសេចក្ដីអះអាងនេះ ហើយមនុស្សដែលចេះរិះគិតក៏បានជឿនឹងសេចក្ដីអះអាងនេះដែរ។ ហេតុដែលពួកបុរសសរសេរព្រះគម្ពីរ មានចំណង់យ៉ាងខ្លាំងក្នុងការបង្ហាញឲ្យឃើញច្បាស់ថា ពួកគេមិនមែនជាអ្នកនិពន្ធនោះ នេះគឺជាការដ៏អស្ចារ្យណាស់។ ជាង៣០០ដងយើងរកឃើញថាពួកព្យាការីនៃព្រះគម្ពីរប្រើឃ្លាដូចជា«ហេតុនោះបានជាព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានបន្ទូល»។ (អេសាយ ៣៧:៣៣; យេរេមា ២:២; ណាហ៊ុម ១:១២) អ្នកប្រហែលជាដឹងថា បុរសនិងស្ត្រីជាច្រើនដែលសរសេរសៀវភៅ ឬអត្ថបទណាមួយ ធម្មតាតែងតែមានចំណង់យ៉ាងខ្លាំងក្នុងការចុះហត្ថលេខាទៅលើកិច្ចការរបស់គេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ចំពោះអស់អ្នកដែលបានសរសេរព្រះគម្ពីរ ពួកគេលាក់ខ្លួនមិនចង់ចេញមុខទេ។ ក្នុងករណីខ្លះ ជាការពិបាកនឹងដឹងថាតើអ្នកណាបានសរសេរផ្នែកណាមួយនៃព្រះគម្ពីរណាស់។
ទិដ្ឋភាពមួយទៀតរបស់ព្រះគម្ពីរ ដែលអ្នកប្រហែលជាឃើញថាសំខាន់នោះ គឺភាពចុះសម្រុងគ្នានៃសៀវភៅទាំងអស់។ នេះគួរឲ្យអស្ចារ្យណាស់ ពីព្រោះព្រះគម្ពីរដែលមានសៀវភៅ៦៦ក្បាល ត្រូវបានសរសេរមកក្នុងកំឡុងពេលជាង១.៦០០ឆ្នាំ។ ឧបមាថា អ្នកបានទៅបណ្ណាល័យសាធារណៈណាមួយ ហើយរើសយកសៀវភៅសាសនា៦៦ក្បាលដែលបានសរសេរមកអស់រយៈពេលជាង១៦សតវត្ស។ រួចមក អ្នកបានចងសៀវភៅទាំងនោះចូលមួយក្បាល។ តើអ្នកយល់ថាសៀវភៅមួយក្បាលនេះមានផ្ទៃរឿងដូចគ្នា និងសារដែលចុះសម្រុងគ្នាទេ? ប្រាកដជាមិនដូចគ្នាទេ។ នេះគឺត្រូវការអព្ភូតហេតុជាចាំបាច់។ សូមពិចារណាអំពីរឿងនេះមើល៖ សៀវភៅទាំងប៉ុន្មាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរមានផ្ទៃរឿងដូចគ្នា ហើយសៀវភៅទាំងនេះក៏បញ្ជាក់ភាពពិតនឹងគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ។ នេះបង្ហាញឲ្យឃើញថាច្បាស់ជាមានមេគំនិត ឬអ្នកនិពន្ធតែមួយគត់ដែលជាអ្នកដឹកនាំពួកអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរឲ្យកត់ទុក។
យ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកនឹងរកឃើញនូវទិដ្ឋភាពមួយដែលបញ្ជាក់ថាព្រះគម្ពីរ គឺពិតជាមកពីព្រះច្រើនជាងអ្វីផ្សេងៗទៅទៀត។ ពត៌មានអំពីទំនាយត្រូវបានទាយមកអំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងជាប្រាកដនៅអនាគត។ ឃ្លាដូចជា «នៅគ្រានោះ»និង«នៅជាន់ក្រោយបង្អស់»ជាការអស្ចារ្យណាស់ចំពោះព្រះគម្ពីរ។ (អេសាយ ២:២; ១១:១០, ១១; ២៣:១៥; អេសេគាល ៣៨:១៨; ហូសេ ២:២១-២៣; សាការី ១៣:២-៤) ជាច្រើនរយឆ្នាំមុននឹងព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទយាងមកផែនដីនេះ បទទំនាយជាច្រើននៅក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើរ បានផ្ដល់សេចក្ដីរាយការណ៍អំពីព្រះជន្មរបស់ទ្រង់យ៉ាងល្អិតល្អន់—ចាប់តាំងពីពេលកំណើតទៅដល់ការទទួលមរណភាពរបស់ទ្រង់។ គ្មានសេចក្ដីសន្និដ្ឋានណាដែលសមហេតុសមផលជាងនេះទេ ដែលថាព្រះគម្ពីរជាប្រភពនៃសេចក្ដីពិតអំពីជីវិតនោះ។ ព្រះយេស៊ូក៏បានបញ្ជាក់អំពីរឿងនេះដែរ ដោយមានបន្ទូលថា៖ «សេចក្ដីពិត គឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់»។—យ៉ូហាន ១៧:១៧
សាសនា និងសេចក្ដីពិត
សូម្បីតែមនុស្សជាច្រើនដែលអះអាងថាគេមានជំនឿទៅលើព្រះគម្ពីរ ក៏ជឿថាយើងមិនអាចទទួលសេចក្ដីពិតផ្ដាច់ព្រាត់បានដែរ។ បព្វជិតម្នាក់នៅស.រ.អ.ឈ្មោះ ចន ស្ពញបានពន្យល់ថា៖ «យើងត្រូវ . . . ប្រែគំនិតដែលគិតថាយើងមានសេចក្ដីពិតចេញ ហើយអ្នកឯទៀតក៏ត្រូវទទួលទស្សនៈរបស់យើងនេះដែរ ដោយដឹងថាសេចក្ដីពិតផ្ដាច់ព្រាត់គឺមិនអាចទទួលបានទេ»។ អ្នកនិពន្ធកាន់សាសនាកាតូលិករ៉ូម៉ាំងម្នាក់ឈ្មោះ គ្រីស្ទើហ្វើ ឌឺរិក បានផ្ដល់ឲ្យមូលហេតុមួយ ចំពោះទស្សនៈជំទាស់អំពីការរកឃើញសេចក្ដីពិតនេះថា៖ «ការនិយាយណាមួយអំពី‹សេចក្ដីពិត›ខាងសាសនា នោះចង់អះអាងថាខ្លួនដឹង . . . ហើយផ្ដោះផ្ដងថាអ្នកឯទៀតប្រហែលជាខុស ការនេះមិនគួរយល់ព្រមបានឡើយ»។
ប៉ុន្តែ ជាមនុស្សដែលចេះរិះគិត ជាការប្រសើរបើអ្នកពិចារណានូវសំនួរខ្លះៗដែលទាក់ទងនឹងរឿងនេះ។ បើសិនជាមិនអាចទទួលសេចក្ដីពិតមែននោះ ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «អ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់សេចក្ដីពិត ហើយសេចក្ដីពិតនោះនឹងប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច»? ហើយហេតុអ្វីបានជាសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូម្នាក់មានប្រសាសន៍ថា ព្រះសព្វព្រះហឫទ័យ«ឲ្យមនុស្សទាំងអស់បានសង្គ្រោះ ហើយឲ្យបានស្គាល់សេចក្ដីពិត»? ហេតុអ្វីក៏ពាក្យ«សេចក្ដីពិត»មានជាងមួយរយដងនៅក្នុងបទគម្ពីរភាសាក្រិក ដែលទាក់ទងនឹងជំនឿនោះ? មែនហើយ ហេតុអ្វី បើសិនជាមិនអាចទទួលសេចក្ដីពិតនោះ?—យ៉ូហាន ៨:៣២; ធីម៉ូថេទី១ ២:៣, ៤
តាមការពិត ព្រះយេស៊ូមិនគ្រាន់តែបង្ហាញឲ្យឃើញថាមានសេចក្ដីពិតប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានបង្ហាញថាការរកឃើញសេចក្ដីពិតនេះ ជាការតម្រូវមួយ បើយើងចង់ឲ្យព្រះសព្វព្រះហឫទ័យនឹងការថ្វាយបង្គំរបស់យើងនោះ។ នៅពេលដែលស្ត្រីសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់បានចង់ដឹងថាតើការថ្វាយបង្គំពិតជាអ្វីនោះ—ជាការថ្វាយបង្គំដោយពួកសាសន៍យូដានៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម ឬជាការថ្វាយបង្គំដោយសាសន៍សាម៉ារីនៅលើភ្នំកេរិស៊ីម—ព្រះយេស៊ូមិនបានឆ្លើយដោយមានបន្ទូលថា សេចក្ដីពិតមិនអាចទទួលបាននោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «ពួកអ្នកដែលថ្វាយបង្គំដោយពិតត្រង់ គេនឹងថ្វាយបង្គំព្រះវរបិតាដោយវិញ្ញាណ នឹងសេចក្ដីពិត ពីព្រោះព្រះវរបិតាទ្រង់រកពួកអ្នកយ៉ាងនោះ ឲ្យបានថ្វាយបង្គំទ្រង់។ ឯព្រះទ្រង់ជាវិញ្ញាណ ហើយអ្នកណាដែលថ្វាយបង្គំទ្រង់ នោះត្រូវតែថ្វាយបង្គំដោយវិញ្ញាណ និងសេចក្ដីពិតដែរ»។—យ៉ូហាន ៤:២៣, ២៤
មនុស្សជាច្រើនអះអាងថា៖ ‹ព្រះគម្ពីរអាចបកស្រាយតាមរបៀបជាច្រើន ដូច្នេះគ្មានអ្នកណាអាចថាសេចក្ដីពិតជាអ្វីទេ›។ ប៉ុន្តែ តើព្រះគម្ពីរពិតជាបានសរសេរមកដោយមិនច្បាស់ ដែលធ្វើមិនឲ្យអាចយល់បានឬ? ពិតមែន ទំនាយនិងភាសាប្រើជានិមិត្តរូបខ្លះប្រហែលជាពិបាកនឹងយល់មែន។ ជាឧទាហរណ៍ ព្រះបានមានបន្ទូលប្រាប់ព្យាការីដានីយ៉ែលថាសៀវភៅរបស់ទ្រង់ មានជាភាសាខាងទំនាយជាច្រើន ដែលមិនអាចយល់បានទាំងអស់រហូតដល់«គ្រាចុងបំផុត»។ (ដានីយ៉ែល ១២:៩) ហើយជាការជាក់ស្តែងណាស់ រឿងប្រៀបប្រដូចនិងនិមិត្តរូបខ្លះត្រូវការបកស្រាយជាចាំបាច់។
ប៉ុន្តែចំពោះគោលសំខាន់នៃការបង្រៀនរបស់ជនគ្រីស្ទាននិងបមាណីយខាងសីលធម៌ ដែលត្រូវការជាចាំបាច់ដើម្បីថ្វាយបង្គំក្នុងសេចក្ដីពិតនោះ ព្រះគម្ពីរគឺបង្រៀនបានច្បាស់ណាស់។ ហើយគ្មានការបកស្រាយដែលប្រឆាំងនឹងគ្នាឡើយ។ នៅក្នុងសំបុត្រផ្ញើទៅអេភេសូរ ជំនឿរបស់ជនគ្រីស្ទានត្រូវបាននិយាយថាតែ«មួយ» នេះបង្ហាញថាគ្មានសេចក្ដីជំនឿបីបួនទេ។ (អេភេសូរ ៤:៤-៦) អ្នកប្រហែលជាងឿងឆ្ងល់ថា៖ ‹បើសិនជាព្រះគម្ពីរមិនអាចបកស្រាយខុសគ្នាបានទេ ហេតុអ្វីក៏មាននិកាយ«គ្រីស្ទាន»ខុសគ្នាច្រើនម្ល៉េះ›? យើងនឹងរកឃើញចម្លើយ បើសិនជាយើងមើលនៅពេលក្រោយពីពួកសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូបានស្លាប់ទៅបន្ដិច ពីព្រោះការបះបោរជំនឿពីជំនឿជនគ្រីស្ទានពិតបានកើតឡើង។
‹ស្រូវសាលី និងស្រងែ›
ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលប្រាប់អំពីការបះបោរជំនឿនេះតាមពាក្យប្រៀបប្រដូចនៃស្រូវសាលី និងស្រងែ។ ព្រះយេស៊ូបានពន្យល់ថា«ស្រូវសាលី»តំណាងជនគ្រីស្ទានពិត «ស្រងែ»តំណាងជនគ្រីស្ទានមិនពិត ឬជាអ្នកបះបោរជំនឿ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «កាលមនុស្សទាំងអស់កំពុងតែដេកលក់» នោះ«សត្រូវ»មកព្រោះស្រងែនៅក្នុងស្រែស្រូវសាលី។ ការព្រោះនេះបានចាប់ផ្ដើមឡើងក្រោយពីពួកសាវ័កបានស្លាប់ទៅ។ ពាក្យប្រៀបប្រដូចនេះបង្ហាញថាការធ្វើឲ្យច្របូកច្របល់នៃគ្រីស្ទានពិត ជាមួយនឹងគ្រីស្ទានមិនពិតនឹងត្រូវមានបន្តដរាបដល់‹ទីបញ្ចប់នៃរបបសម័យនេះ›។ ដូច្នេះ នៅក្នុងសតវត្សជាច្រើនមកនេះ អត្ថសញ្ញាណនៃជនគ្រីស្ទានពិតមិនសូវច្បាស់ទេ ពីព្រោះស្រែខាងសាសនាបានមានលុបលើដោយពួកគ្រីស្ទានដែលមានតែឈ្មោះ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ នៅ‹ទីបញ្ចប់នៃរបបសម័យនេះ›នឹងមានការផ្លាស់ប្ដូរ។ «កូនមនុស្ស»នឹង‹ចាត់ពួកទេវតារបស់ទ្រង់›ឲ្យទៅញែកពួកគ្រីស្ទានមិនពិតចេញពីពួកគ្រីស្ទានពិត។ រួចមកនេះមានន័យថាក្រុមជំនុំជនគ្រីស្ទានអាចសម្គាល់បានយ៉ាងស្រួល ដោយមានឋានៈដូចនៅកាលជំនាន់ពួកសាវ័ក។—ម៉ាថាយ ១៣:២៤-៣០; ៣៦-៤៣
ទំនាយរបស់ព្យាការីអេសាយនិងមីកាបានទាយប្រាប់អំពីការប្រមូលពួកអ្នកថ្វាយបង្គំពិតម្ដងទៀត នៅថ្ងៃ«ជាន់ក្រោយបង្អស់»។ អេសាយមានប្រសាសន៍ថា៖ «នៅជាន់ក្រោយបង្អស់ នោះភ្នំ ជាទីស្អាងព្រះវិហារនៃព្រះយេហូវ៉ា នឹងបានតាំងឡើងខ្ពស់លើសអស់ទាំងភ្នំធំៗ ហើយនឹងបានដំកើងឡើងជាប្រសើរជាងអស់ទាំងភ្នំតូចៗដែរ អស់ទាំងសាសន៍នឹងចូលហូរហែទៅក្នុងទីនោះ។ ឯប្រជាជាតិជាច្រើន គេនឹងទៅដោយពោលថា៖ ‹ចូរយើងឡើងទៅឯភ្នំនៃព្រះយេហូវ៉ា ដល់ព្រះវិហារនៃព្រះរបស់ពួកយ៉ាកុបចុះ ទ្រង់នឹងបង្រៀនយើងពីផ្លូវរបស់ទ្រង់ នោះយើងនឹងដើរតាមផ្លូវទាំងនោះ› »។ ការមើលឲ្យច្បាស់នូវហេតុការណ៍ពិត បង្ហាញថាទំនាយរបស់លោកអេសាយកំពុងតែបំពេញនៅសម័យយើងនេះ។—អេសាយ ២:២, ៣; មីកា ៤:១-៣
យ៉ាងណាក៏ដោយ ការលូតលាស់ចំរើននៃក្រុមជំនុំជនគ្រីស្ទាន មិនមែនកើតឡើងតាមរយៈការខំប្រឹងរបស់មនុស្សណាមួយឡើយ។ ព្រះយេស៊ូបានប្រាប់ថាទ្រង់នឹង‹ចាត់ពួកទេវតារបស់ទ្រង់›ឲ្យទៅសម្រេចកិច្ចការនេះ។ ទ្រង់ក៏បានបង្ហាញឲ្យឃើញអំពីគោលបំណងដ៏សំខាន់នេះដែរ៖ «គ្រានោះ ពួកសុចរិតនឹងភ្លឺដូចជាថ្ងៃ នៅក្នុងនគររបស់ព្រះវរបិតានៃគេ»។ (ម៉ាថាយ ១៣:៤៣) នេះបង្ហាញថាការបំភ្លឺ ឬកិច្ចការអប់រំនឹងត្រូវធ្វើឲ្យមានពាសពេញពិភពលោកដោយក្រុមជំនុំជនគ្រីស្ទាន។
ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាឃើញនូវការបំពេញនៃទំនាយទាំងនេះ ក្នុងកិច្ចអប់រំដែលពួកគេកំពុងតែធ្វើនៅសព្វថ្ងៃក្នុង២៣២ប្រទេស។ ចំពោះមនុស្សដែលមិនល្អៀង បើគេប្រៀបធៀបជំនឿរបស់ស្មរបន្ទាល់ និងបមាណីយនៃចរិយា ព្រមទាំងរបៀបរៀបចំជាមួយនឹងព្រះគម្ពីរ គេអាចមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់នូវភាពចុះសម្រុងគ្នានឹងពួកក្រុមជំនុំជនគ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយដែរ។ ស្មរបន្ទាល់និយាយអំពីជំនឿរបស់គេជា«សេចក្ដីពិត» ប៉ុន្តែ មិនមែនបានជំរុញដោយភាពអង់អាចក្លាហាននៃឧត្តមភាពផ្ទាល់ខ្លួននោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេនិយាយនេះ ពីព្រោះគេបានសិក្សាពាក្យបន្ទូលរបស់ព្រះគឺព្រះគម្ពីរយ៉ាងល្អិតល្អន់ ហើយពួកគេអនុវត្តន៍តាមព្រះគម្ពីរ ដោយយល់ថានេះជាបមាណីយតែមួយគត់ដែលសាសនាអាចវាស់ឲ្យបានត្រឹមត្រូវនោះ។
ជនគ្រីស្ទាននៅសម័យពីដើមបានប្រាប់ថាជំនឿរបស់ពួកគេជា«សេចក្ដីពិត»។ (ធីម៉ូថេទី១ ៣:១៥; ពេត្រុសទី២ ២:២; យ៉ូហានទី២ ១) អ្វីដែលជាសេចក្ដីពិតចំពោះពួកគេនៅពេលនោះក៏ជាសេចក្ដីពិតសម្រាប់យើងនៅសព្វថ្ងៃនេះដែរ។ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាសូមអញ្ជើញលោកអ្នកគ្រប់គ្នា ឲ្យពិនិត្យមើលអំពីរឿងនេះឲ្យបានប្រាកដដោយខ្លួនឯង តាមរយៈការសិក្សាព្រះគម្ពីរ។ យើងសង្ឃឹមថាដោយធ្វើដូច្នេះ នោះអ្នកនឹងបានពិសោធន៍នូវអំណរ មិនមែនគ្រាន់តែពីការរកឃើញសាសនាដែលល្អហួសពីគេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏បានមកពីការស្វែងរកឃើញសេចក្ដីពិតផងដែរ!
[ប្រអប់នៅទំព័រ៥]
ទស្សនវិជ្ជាខ្លះដែលប្រឆាំងនឹងសេចក្ដីពិត
វិជ្ជមាននិយម៖ នេះជាទស្សនៈដែលថាគំនិតទាំងប៉ុន្មាននៃសាសនា គឺមិនសមហេតុផលដែលមិនអាចស្ថាបនាការពិតបាន ហើយថាគោលបំណងនៃទស្សនវិជ្ជាគឺដើម្បីបង្រួមវិទ្យាសាស្ត្រទាំងឡាយឲ្យមានទូទៅ។
អ៊ិហ្សីស្ទីនឆិល្លីសិម៖ ពួកអ្នកគាំទ្រលទ្ធិនេះត្រូវបានអំពើអាក្រក់នៅសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរមានឥទ្ធិពលទៅលើយ៉ាងខ្លាំង ដូច្នេះហើយក៏ពួកគេប្រកបដោយទុទិដ្ឋិនិយមអំពីជីវិត។ លទ្ធិនេះដាក់ទម្ងន់ក្នុងការពិនិត្យអំពីការខ្វល់ខ្វាយរបស់មនុស្ស ដែលឈមនឹងសេចក្ដីស្លាប់ និងនូវភាពឥតមានន័យនៃជីវិត។ អ្នកនិពន្ធម្នាក់ឈ្មោះ ចន ប៉ូល សាធ័រ ដែលជាអ្នកកាន់លទ្ធិនេះបានមានប្រសាសន៍ថា ដោយសារតែគ្មានព្រះ មនុស្សត្រូវបានបោះបង់ចោល ហើយរស់នៅក្នុងសកលលោកដែលមិនអើពើទាំងស្រុង។
មជ្ឈធាតុនិយម៖ ជឿថាការសង្កេតមើលនិងការវែកញែកមិនអាចស្វែងរកទិសដៅ ចំណេះវិជ្ជាសកលលោក—សេចក្ដីពិតណាអំពីការមាននៅបានឡើយ។
ការណ៍និយម៖ ការស្ទង់នូវតម្លៃពិតនៃជំនឿស៊ប់របស់យើង តាមរយៈការប្រតិបត្ដិរបស់គេ ដែលទាក់ទងដល់ប្រយោជន៍មនុស្សលោក ដូចជាការរៀបចំការអប់រំ សីលធម៌ និងនយោបាយ។ លទ្ធិនេះមិនយល់ថាសេចក្ដីពិតមានតម្លៃអ្វីទេ។
[អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិឲ្យប្រើរូបភាពនៅទំព័រ២]
Page 3: Second from left: Courtesy of The British Museum; Right: Sung Kyun Kwan University, Seoul, Korea