តើអ្នកគួរជឿការចាប់បដិសន្ធិជាថ្មីទេ?
ទស្សនវិទូភាសាក្រិក លោកផ្លាតូ បានភ្ជាប់សេចក្ដីស្នេហាជាមួយនឹងគំនិតនៃការចាប់បដិសន្ធិជាថ្មី។ គាត់បានជឿថាក្រោយពីរូបកាយស្លាប់ទៅ ព្រលឹងដែលជាអមតៈ នឹងធ្វើដំណើរទៅ ដែលបានត្រូវហៅថា«ពិភពរូបសណ្ឋានបរិសុទ្ធ»។ ដោយឥតមានរូបកាយ វានៅទីនោះមួយរយៈ ដើម្បីរំពឹងគិតអំពីរូបសណ្ឋាន។ នៅពេលដែលព្រលឹងបានចាប់បដិសន្ធិជាថ្មីក្នុងរូបកាយមួយទៀត ដោយឥតដឹងខ្លួន ព្រលឹងនឹកចាំហើយចង់បានពិភពរូបសណ្ឋានជាខ្លាំង។ យោងទៅតាមលោកផ្លាតូ មនុស្សមានសេចក្ដីស្នេហា ដោយសារគេឃើញក្នុងគូរស្នេហានូវរបស់គេនូវសោភ័ណភាពល្អគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ដែលគេមិនចាំច្បាស់។
សម្គាល់ប្រភពនិងមូលដ្ឋាននៃការចាប់បដិសន្ធិជាថ្មី
លទ្ធិនៃការចាប់បដិសន្ធិជាថ្មី គឺតម្រូវឲ្យព្រលឹងជាអមតៈ។ ដូច្នេះ ដើមកំណើតនៃការចាប់បដិសន្ធិជាថ្មី ត្រូវតែមកពីមនុស្សឬសាសន៍ដែលធ្លាប់មានជំនឿបែបនេះ។ លើមូលដ្ឋាននេះ មនុស្សខ្លះគិតថា គឺចាប់ផ្ដើមមកពីប្រទេសអេស៊ីបពីបុរាណ។ អ្នកដទៃទៀតជឿថា បានចាប់ផ្ដើមពីប្រទេសបាប៊ីឡូនពីបុរាណ។ ដើម្បីឲ្យសាសនាបាប៊ីឡូនមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះសុសសាយ ពួកសង្ឃបានបង្កើតឲ្យមានលទ្ធិនៃសង្សារវដ្ដ។ ដូច្នេះ ពួកគេអាចអះអាងថា ពួកតួឯកក្នុងសាសនារបស់គេ ត្រូវបានចាប់បដិសន្ធិជាថ្មីពីជីដូនជីតាដែលមានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់ ថ្វីបើបានស្លាប់ជាយូរយារមកហើយក៏ដោយ។
ប៉ុន្តែ នៅប្រទេសឥណ្ឌាទេ ដែលជំនឿនៃការចាប់បដិសន្ធិជាថ្មី ដុះចេញរូបរាងពេញលេញ។ ពួកទស្សនវិទូនៃសាសនាហិណ្ឌូបានរកមធ្យោបាយដោះស្រាយបញ្ហាអំពើអាក្រក់នៃសកលលោក និងសេចក្ដីទុក្ខវេទនាក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ។ ពួកគេបានសួរថា៖ ‹បញ្ហាទាំងនេះសមនឹងការមានព្រះអាទិទេពដ៏សុចរិតយ៉ាងដូចម្ដេច›? ពួកគេបានខំដោះស្រាយទំនាស់រវាងសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះ និងវិបត្ដិភ័យដែលមើលមិនឃើញទាំងឡាយនិងភាពមិនស្មើគ្នាក្នុងលោក។ ពួកគេប្រឌិត«ច្បាប់កម្មា» ជាច្បាប់បុព្វហេតុនិងឥទ្ធិពល។ ពួកគេបានរៀបចំ‹បញ្ជីមួយ› ដែលក្នុងនោះ មានចុះអំពើល្អ និងអំពើអាក្រក់ក្នុងជីវិតនេះ រួចក្នុងជីវិតក្រោយ បានត្រូវរង្វាន់ឬត្រូវជាប់ទោស។
«កម្មា» មានន័យថា«កម្ម»។ អ្នកកាន់សាសនាហិណ្ឌូម្នាក់ អាចនិយាយថាមានកម្មល្អ បើគាត់ចុះចូលក្នុងសង្គមនិងធម្មនិយមសាសនា ហើយមានកម្មអាក្រក់ បើគាត់មិនចុះចូលតាម។ កម្មរបស់គាត់ ឬកម្មា នឹងកំណត់នូវអនាគតឲ្យគាត់ក្នុងជីវិតក្រោយៗមក។ ទស្សនវិទូនីហីឡាណាដា មានប្រសាសន៍ថា៖ «មនុស្សជាតិទាំងអស់មានផែនការដែលបានកំណត់ទុកមកដោយកម្មរបស់គេក្នុងជីវិតមុនៗ តែលក្ខណៈរូបកាយរបស់គេវិញ បានត្រូវកំណត់ទុកដោយតំណពូជ»។ «[ដូច្នេះ]មនុស្សម្នាក់ជាអ្នកគូរប្លង់វាសនារបស់ខ្លួន ជាអ្នកសង់វាសនារបស់ខ្លួនគាត់»។ ប៉ុន្តែ គោលដៅផ្ដាច់ព្រាត់ គឺដើម្បីឲ្យបានរួចពីសង្សារវដ្ដ ហើយមកចូលរួមជាមួយព្រហ្មណ៍—ជាអង្គភាពឧត្តមបំផុត។ ការនេះអាចសម្រេចបានដោយខំកាន់មារយាទដែលចុះចូលក្នុងសង្គម និងមានចំណេះពិសេសនៃហិណ្ឌូ។
ដូច្នេះ លទ្ធិនៃការចាប់បដិសន្ធិជាថ្មីបានត្រូវប្រើជាគ្រឹះ លទ្ធិនៃព្រលឹងអមតៈ ហើយស្ថាបនាពីលើលទ្ធិនោះនូវច្បាប់កម្មា។ សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលនូវអ្វីដែលបន្ទូលរបស់ព្រះ ព្រះគម្ពីរ ចែងយ៉ាងណាអំពីគំនិតទាំងនេះ។
តើព្រលឹងជាអមតៈឬ?
ដើម្បីឆ្លើយសំនួរនេះ សូមឲ្យយើងបែរទៅឯប្រភពដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់នៃប្រធាននេះ—គឺបន្ទូលរបស់ព្រះអាទិទេព។ ក្នុងសៀវភៅដំបូងនៃព្រះគម្ពីរ លោកុប្បត្តិ យើងរៀនអំពីអត្ថន័យត្រឹមត្រូវនៃ«ព្រលឹង»។ ចំពោះការបង្កើតនៃបុរសដំបូង អ័ដាម ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ ទ្រង់យកធូលីដីមកសូនធ្វើជាមនុស្ស ទ្រង់ផ្លុំខ្យល់ដង្ហើមជីវិតបញ្ចូលទៅក្នុងរន្ធច្រមុះ នោះក៏ត្រឡប់ជាមានព្រលឹងរស់ឡើង»។ (លោកុប្បត្តិ ២:៧) យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ព្រលឹងគឺមិនមែនជាអ្វីដែលបុរសម្នាក់មាននោះឡើយ ប៉ុន្តែគាត់ហ្នឹងហើយជាព្រលឹង។ ពាក្យហេព្រើរដែលបានប្រើនៅទីនេះចំពោះព្រលឹងគឺ ន៉ីហ្វែស។ ក្នុងព្រះគម្ពីរពាក្យនេះមានប្រមាណ៧០០ដង ហើយមិនដែលសំដៅទៅផ្នែកមនុស្សដោយឡែកនិងអរូបឡើយ ប៉ុន្តែតែងតែសំដៅទៅអ្វីដែលជាក់ស្តែង ហើយដែលមានរូបកាយ។—យ៉ូប ៦:៧; ទំនុកដំកើង ៣៥:១៣; ១០៧:៩; ១១៩:២៨
តើមានអ្វីកើតឡើងដល់ព្រលឹងពេលស្លាប់ទៅ? ចូរពិនិត្យមើលនូវអ្វីដែលបានកើតឡើងដល់អ័ដាមកាលដែលគាត់ស្លាប់។ ពេលដែលគាត់មានបាប ព្រះមានបន្ទូលប្រាប់គាត់ថា៖ «ឯងនឹងបានអាហារស៊ីដោយការបែកញើស ដរាបដល់ឯងត្រឡប់ទៅជាដីវិញ ពីព្រោះអញបានយកឯងពីដីមក ដ្បិតឯងជាធូលីដី ក៏ត្រូវត្រឡប់ទៅជាធូលីដីវិញ»។ (លោកុប្បត្តិ ៣:១៩) ចូរគិតមើលអំពីអត្ថន័យនេះ។ មុននឹងព្រះបង្កើតគាត់ពីដី គឺឥតមានអ័ដាមទេ។ ក្រោយពីគាត់ស្លាប់ អ័ដាមបានត្រឡប់ទៅស្ថានភាពនៃការឥតមានជីវិតវិញ។
បើនិយាយឲ្យស្រួលយល់ ព្រះគម្ពីរបង្រៀនថាសេចក្ដីស្លាប់ជាអ្វីផ្ទុយនឹងជីវិត។ នៅសាស្ដា ៩:៥, ១០ យើងអានថា៖ «ដ្បិតមនុស្សដែលរស់ គេដឹងថាខ្លួននឹងស្លាប់ជាមិនខាន តែមនុស្សស្លាប់ឥតដឹងអ្វីឡើយ គេក៏គ្មានរង្វាន់អ្វីទៀតដែរ ពីព្រោះសេចក្ដីនឹកចាំពីគេបានសូន្យបាត់ហើយ ការអ្វីដែលដៃឯងអាចធ្វើបាន នោះចូរធ្វើដោយអស់ពីកំឡាំងចុះ ដ្បិតនៅ[ហ្សីអូល] ជាកន្លែងដែលឯងត្រូវនៅ នោះគ្មានការធ្វើ គ្មានការគិតគូរ គ្មានដំរិះ ឬប្រាជ្ញាឡើយ»។
នេះមានន័យថាមនុស្សស្លាប់មិនអាចធ្វើឬមានអារម្មណ៍បានឡើយ។ ពួកគេលែងមានគំនិត ឬចាំអ្វីមួយឡើយ។ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងថ្លែងថា៖ «កុំឲ្យទុកចិត្តនឹងអ្នកធំ ឬនឹងពូជពង្សនៃមនុស្សណាឡើយ គេនឹងជួយឯងមិនបានទេ គេផុតដង្ហើមទៅ ហើយត្រឡប់ទៅជាដីវិញ នៅថ្ងៃនោះឯង អស់ទាំងគំនិតរបស់គេក៏សូន្យបាត់ទៅ»។—ទំនុកដំកើង ១៤៦:៣, ៤
ព្រះគម្ពីរបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ពេលស្លាប់ព្រលឹងមិនទៅចូលក្នុងរូបកាយមួយទៀតទេ ប៉ុន្តែវាស្លាប់តែម្ដង។ ព្រះគម្ពីរចែងយ៉ាងច្បាស់ថា៖ «ព្រលឹងណាដែលធ្វើបាប—ដែលព្រលឹងនោះឯងនឹងត្រូវស្លាប់វិញ»។ (អេសេគាល ១៨:៤, ២០; កិច្ចការ ៣:២៣; វិវរណៈ ១៦:៣) ដូច្នេះ លទ្ធិនៃព្រលឹងអមតៈ—ជាគ្រឹះទ្រឹស្តីនៃការចាប់បដិសន្ធិជាថ្មី—គឺឥតមានការគាំទ្រក្នុងព្រះគម្ពីរសោះឡើយ។ ដោយឥតមានការគាំទ្រ—ទ្រឹស្តីនេះបានរលំតែម្ដង។ បើអញ្ចឹង តើអាចពន្យល់យ៉ាងណាចំពោះការរងទុក្ខវេទនាដែលយើងឃើញក្នុងលោកីយ៍?
ហេតុអ្វីក៏មនុស្សរងទុក្ខវេទនា?
មូលហេតុសំខាន់ចំពោះការរងទុក្ខវេទនារបស់មនុស្សជាតិ គឺភាពមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍ដែលយើងមានពីអ័ដាម។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ដូច្នេះ ដែលបាបបានចូលមកក្នុងលោកីយ ដោយសារមនុស្សតែម្នាក់ ហើយក៏មានសេចក្ដីស្លាប់ចូលមកដែរ ដោយសារអំពើបាបនោះជាយ៉ាងណា នោះសេចក្ដីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាល ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាយ៉ាងនោះដែរ ដ្បិតគ្រប់គ្នាបានធ្វើបាបហើយ»។ (រ៉ូម ៥:១២) ដោយកើតពីអ័ដាម យើងគ្រប់គ្នាមានការឈឺ ទៅជាចាស់ជរា ហើយស្លាប់។—ទំនុកដំកើង ៤១:១, ៣; ៧៣:៣-៥; ភីលីព ២:២៥-២៧
ម្យ៉ាងវិញទៀត ច្បាប់សីលធម៌ដែលមិនប្រែប្រួលរបស់ព្រះអាទិទេព ចែងថា៖ «កុំឲ្យច្រឡំឡើយ នឹងបញ្ឆោតព្រះមិនបានទេ ដ្បិតពូជណាដែលមនុស្សព្រោះចុះ នោះនឹងច្រូតបានពូជនោះឯងវិញ អ្នកណាដែលព្រោះខាងឯសាច់ឈាមរបស់ខ្លួន នឹងច្រូតបានសេចក្ដីពុករលួយពីសាច់ឈាមនោះឯង តែអ្នកណាដែលព្រោះខាងឯព្រះវិញ្ញាណ នោះនឹងច្រូតបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ពីព្រះវិញ្ញាណវិញ»។ (កាឡាទី ៦:៧, ៨) ដូច្នេះ លំនាំរស់នៅអាវាសែអាចនាំឲ្យមានការពិបាកចិត្ត មានផ្ទៃពោះដែលមិនចង់បាន និងកាមរោគ។ ទស្សនាវដ្ដី វិទ្យាសាស្ត្ររបស់អាមេរិក ចែងថា៖ «៣០ភាគរយនៃរោគមហារីកដែលអាចសម្លាប់មនុស្ស[ក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក] គឺមានដោយសារការជក់បារី និងលើការប្រកបជីវិត ជាពិសេសការទំលាប់បរិភោគ និងការឥតហាត់ប្រាណ»។ មហន្តរាយខ្លះដែលបណ្ដាលឲ្យមានការរងទុក្ខវេទនា ក៏ជាលទ្ធផលនៃការបំផ្លិចបំផ្លាញធនធានផែនដីដែរ។—ប្រៀបធៀប វិវរណៈ ១១:១៨
ត្រូវហើយ គឺត្រូវដាក់បន្ទោសលើមនុស្សជាតិចំពោះសេចក្ដីវេទនារបស់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែ ដោយសារតែព្រលឹងមិនមែនជាអមតៈ ច្បាប់នៃ‹ការធ្វើល្អបានធ្វើអាក្រក់បានអាក្រក់› មិនអាចយកមកភ្ជាប់សេចក្ដីរងទុក្ខរបស់មនុស្សជាមួយនឹងកម្មា—កម្មនៃជីវិតមុននោះបានឡើយ។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «កាលណាដែលស្លាប់ នោះក៏បានរាប់ជាសុចរិតរួចពីបាបហើយ»។ (រ៉ូម ៦:៧, ២៣) ដូច្នេះ ផលផ្លែនៃបាបមិនអាចយកទៅជីវិតក្រោយពីស្លាប់បានទេ។
អារក្សសាតាំងក៏បានបណ្ដាលឲ្យយើងមានសេចក្ដីវេទនាជាច្រើនដែរ។ តាមការពិត លោកីយ៍នេះគឺគ្រប់គ្រងដោយសាតាំង។ (យ៉ូហានទី១ ៥:១៩) ហើយដូចព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានទាយប្រាប់ ‹មនុស្សទាំងអស់នឹងស្អប់អ្នករាល់គ្នា ដោយព្រោះឈ្មោះទ្រង់›។ (ម៉ាថាយ ១០:២២) ជាលទ្ធផល ពួកមនុស្សសុចរិតតែងតែជួបបញ្ហាជាច្រើនជាងពួកមនុស្សអាក្រក់ទៅទៀត។
ក្នុងលោកីយ៍នេះ ចំពោះព្រឹត្ដិការណ៍ខ្លះ យើងមិនអាចយល់ដឹងពីបុព្វហេតុបានទេ។ អ្នករត់លឿនជាងគេអាចទៅជាដួលហើយចាញ់ក្នុងការរត់ប្រណាំងក៏មាន។ កងទ័ពដ៏ក្លាហានអាចចាញ់នឹងពួកទ័ពដែលមិនខ្លាំងដូចខ្លួនក៏មាន។ អ្នកប្រាជ្ញក៏មិនអាចរកការងារល្អធ្វើបាន ហើយក៏អាចមានការអត់ឃ្លានដែរ។ អ្នកប្រសប់ធ្វើជំនួញម្នាក់ មិនអាចប្រើចំណេះរបស់គេបានដោយសារកាលៈទេសៈណាមួយ ដូច្នេះហើយក៏អាចមានភាពក្រខ្សត់ក៏មាន។ ពួកអ្នកចេះដឹងអាចធ្វើឲ្យពួកអាជ្ញាធរតូចចិត្ត ហើយលែងជួយគេទៀតក៏មាន។ ហេតុអ្វីក៏ដូច្នេះ? ស្តេចសាឡូម៉ូនឆ្លើយថា៖ ‹ពីព្រោះពេលវេលានិងការកើតមានឡើងដែលមើលមិនឃើញកើតមានដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា›។—សាស្ដា ៩:១១
សេចក្ដីវេទនាជាអ្វីដែលមនុស្សជាតិបានរងទុក្ខជាយូរយារមុនពួកទស្សនវិទូហិណ្ឌូ បានខំប្រឹងពន្យល់នូវមូលហេតុអ្វីនៃសេចក្ដីវេទនាទៅទៀត។ ប៉ុន្តែ តើសេចក្ដីសង្ឃឹមចំពោះអនាគតល្អប្រសើរទេ? តើមានសេចក្ដីសន្យាអ្វីក្នុងព្រះគម្ពីរសំរាប់ពួកមនុស្សស្លាប់?
អនាគតដ៏សុខសាន្ត
ព្រះអាទិទេពបានសន្យាថាបន្ដិចទៀត ទ្រង់នឹងបំបាត់សង្គមមនុស្សឥឡូវនេះចេញ ដែលនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងសាតាំង។ (សុភាសិត ២:២១, ២២; ដានីយ៉ែល ២:៤៤) សង្គមមនុស្សថ្មីដ៏សុចរិត—«ផែនដីថ្មី»—នឹងបានទៅជាការពិត។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១៣) នៅគ្រានោះ «ពួកអ្នកដែលនៅក្នុងក្រុងគេនឹងមិនថា«ខ្ញុំឈឺ»ទៀតឡើយ។ (អេសាយ ៣៣:២៤) សូម្បីតែការឈឺចាប់នៃសេចក្ដីស្លាប់ក៏នឹងកំចាត់ចោលដែរ ពីព្រោះព្រះ«ទ្រង់នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែកគេចេញ នឹងគ្មានសេចក្ដីស្លាប់ ឬសេចក្ដីសោកសង្រេង ឬសេចក្ដីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ។ ដ្បិតសេចក្ដីមុនទាំងប៉ុន្មាន បានកន្លងបាត់ទៅហើយ»។—វិវរណៈ ២១:៤
ចំពោះពួកមនុស្សនៃពិភពលោកថ្មីដែលព្រះបានសន្យាមក អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានទាយប្រាប់ថា៖ «ពួកអ្នកសុចរិតនឹងបានស្រុកទុកជាមរដក ហើយនឹងនៅក្នុងស្រុកនោះជានិច្ច»។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:២៩) ម្យ៉ាងទៀត ពួកមនុស្សរាបសានឹង«បានផែនដីជាមរដក ហើយនឹងបានចិត្តរីករាយ ដោយសេចក្ដីក្សេមក្សាន្តដ៏បរិបូរ»។—ទំនុកដំកើង ៣៧:១១
ម៉ាខាឌី ដែលបានរៀបរាប់ក្នុងអត្ថបទមុន បានស្លាប់ដោយឥតដឹងអំពីសេចក្ដីសន្យាដ៏អស្ចារ្យនៃព្រះ។ ប៉ុន្តែ មនុស្សរាប់លាននាក់បានស្លាប់ដោយឥតដឹងអំពីការរស់ឡើងវិញក្នុងពិភពលោកថ្មីដ៏សុខសាន្ត ពីព្រោះព្រះគម្ពីរសន្យាថា៖ «ទាំងមនុស្សសុចរិត នឹងមនុស្សទុច្ចរិត នឹងបានរស់ឡើងវិញទាំងអស់គ្នា»។—កិច្ចការ ២៤:១៥
ពាក្យ«រស់ឡើងវិញ» នៅទីនេះបានបកប្រែពីភាសាក្រិក អាណាស្ទាស៊ីស (a·naʹsta·sis) ដែលន័យចំៗគឺ «ការក្រោកឈរឡើង»។ ដូច្នេះ ដំណើររស់ឡើងវិញទាក់ទងនឹងការមានសកម្មភាពម្ដងទៀតនៃជីវិតរបស់បុគ្គលម្នាក់។
ព្រះអាទិទេពនៃស្ថានសួគ៌និងផែនដីគឺមានប្រាជ្ញាមិនចេះចប់។ (យ៉ូប ១២:១៣) គឺមិនមែនជាការពិបាកចំពោះទ្រង់ទេ ក្នុងការនឹកចាំជីវិតនៃពួកមនុស្សស្លាប់។ (ប្រៀបធៀប អេសាយ ៤០:២៦) ព្រះយេហូវ៉ាក៏មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ច្រើនដែរ។ (យ៉ូហានទី១ ៤:៨) ដូច្នេះ ទ្រង់អាចប្រើការចាំដ៏ល្អគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់ទ្រង់ មិនមែនសំរាប់ដាក់ទោសមនុស្សស្លាប់ ចំពោះអំពើអាក្រក់ដែលគេបានធ្វើទេ ប៉ុន្តែសំរាប់ធ្វើឲ្យគេមានជីវិតឡើងវិញនៅលើផែនដីមនោរម្យ ដោយមានបុគ្គលិកលក្ខណៈមុននឹងគេស្លាប់។
ចំពោះមនុស្សជាច្រើនដូចម៉ាខាឌី ដំណើររស់ឡើងវិញនឹងមានន័យថាគេនឹងមកជួបពួកស្ងួនភ្ងារបស់គេម្ដងទៀត។ ប៉ុន្តែ សូមគិតអំពីអនាគតដ៏អស្ចារ្យចំពោះពួកមនុស្សដែលរស់នៅឥឡូវនេះ។ ឧទាហរណ៍ កូនរបស់ម៉ាខាឌី ដែលបានដឹងសេចក្ដីពិតដ៏អស្ចារ្យអំពីព្រះនិងគោលបំណងរបស់ទ្រង់។ ជាការសម្រាលទុក្ខណាស់ចំពោះគាត់ដោយដឹងថា ឪពុករបស់គាត់មិនបានជាប់ក្នុងវដ្ដវិលកើតវិលស្លាប់ដែលមិនចេះចប់ ដែលជីវិតនិមួយៗជាប់នឹងអំពើអាក្រក់និងសេចក្ដីវេទនា! គាត់គ្រាន់តែដេកក្នុងសេចក្ដីស្លាប់ រង់ចាំដំណើររស់ឡើងវិញ។ ជាការគួរឲ្យរំភើបយ៉ាងណាទៅហ្ន៎ ដោយដឹងថានៅថ្ងៃណាមួយគាត់នឹងចែកចាយដល់ឪពុករបស់គាត់ នូវអ្វីដែលគាត់បានរៀនពីព្រះគម្ពីរ!
ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះគឺចង់«ឲ្យមនុស្សទាំងអស់បានសង្គ្រោះ ហើយឲ្យបានស្គាល់សេចក្ដីពិត»។ (ធីម៉ូថេទី១ ២:៣, ៤) ឥឡូវនេះជាគ្រាដែលត្រូវរៀននូវរបៀបដែលអ្នក និងមនុស្សរាប់លាននាក់ទៀតដែលធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ អាចរស់នៅជារៀងរហូតនៅលើផែនដីមនោរម្យ។—យ៉ូហាន ១៧:៣
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ៥]
‹ពេលវេលានិងការកើតមានឡើងដែលមើលមិនឃើញកើតមានដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា›។—សាស្ដា ៩:១១
[រូបភាពនៅទំព័រ៣]
ដំណើរនៃជីវិតខាងហិណ្ឌូ
[រូបភាពនៅទំព័រ៦]
បន្ទូលរបស់ព្រះបង្រៀនអំពីដំណើររស់ឡើងវិញ