ចូរដើរដោយជំនឿ មិនមែនដោយមើលឃើញទេ!
«យើងខ្ញុំដើរដោយជំនឿ មិនមែនដោយមើលឃើញទេ»។—កូរិនថូសទី២ ៥:៧
១. តើអ្វីបង្ហាញថា ប៉ុលបានដើរដោយជំនឿ មិនមែនដោយមើលឃើញ?
នៅឆ្នាំ៥៥ គ.ស. ប្រមាណ២០ឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅតាំងពីបុរសឈ្មោះសូលដែលជាអ្នកធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់ពួកគ្រីស្ទានបានក្លាយជាជនគ្រីស្ទានម្នាក់។ គាត់មិនបានអនុញ្ញាតឲ្យពេលវេលាដែលបានកន្លងទៅនោះ ធ្វើឲ្យជំនឿលើព្រះរបស់ខ្លួនចុះខ្សោយឡើយ។ ទោះបីជាគាត់មិនអាចឃើញរបស់នៅស្ថានសួគ៌ដោយភ្នែកផ្ទាល់ក្ដី ក៏គាត់នៅតែមានជំនឿរឹងមាំដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជាសាវ័កប៉ុលអាចមានប្រសាសន៍ដូចតទៅនេះ ពេលដែលគាត់សរសេរជូនពួកគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមទទួលជីវិតនៅស្ថានសួគ៌ថា៖ «យើងខ្ញុំដើរដោយជំនឿ មិនមែនដោយមើលឃើញទេ»។—កូរិនថូសទី២ ៥:៧
២, ៣. (ក) តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងណាថា យើងកំពុងតែដើរដោយជំនឿ? (ខ) តើការដើរដោយមើលឃើញមានន័យអ្វី?
២ ការដើរដោយជំនឿតម្រូវឲ្យយើងមានទំនុកចិត្តទាំងស្រុងថា ព្រះមានសមត្ថភាពដឹកនាំជីវិតយើង។ យើងត្រូវតែជឿស៊ប់ថា ទ្រង់ជ្រាបពីអ្វីដែលនឹងនាំឲ្យយើងមានប្រយោជន៍ច្រើនបំផុត។ (ទំនុកដំកើង ១១៩:៦៦) ពេលដែលយើងធ្វើការសម្រេចចិត្តក្នុងជីវិតយើង ហើយធ្វើតាមការសម្រេចទាំងនោះ យើងក៏គិតអំពី«ការដែល[យើង]មើលមិនឃើញ»ផងដែរ។ (ហេព្រើរ ១១:១) ការដែលយើងមើលមិនឃើញនេះរួមបញ្ចូលនូវ«ផ្ទៃមេឃថ្មីនិងផែនដីថ្មី»ដែលបានសន្យាមក។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១៣) ផ្ទុយទៅវិញ ការដើរដោយមើលឃើញ មានន័យថាយើងកំពុងតែធ្វើតាមវិថីជីវិតដែលដឹកនាំទាំងស្រុងដោយប្រសាទរូបទាំងប្រាំប៉ុណ្ណោះ។ ផ្លូវនេះអាចមានគ្រោះថ្នាក់មែន ពីព្រោះអាចនាំឲ្យយើងធ្វើព្រងើយកន្តើយនឹងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។—ទំនុកដំកើង ៨១:១២; សាស្ដា ១១:៩
៣ មិនថាយើងរួមចំណែកក្នុងចំណោម«ហ្វូងតូច»ដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមឡើងទៅស្ថានសួគ៌ ឬក្នុងចំណោមពួក«ចៀមឯទៀត»ដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមនៅលើផែនដីក្ដី យើងម្នាក់ៗគួរយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះការដាស់តឿននេះគឺឲ្យដើរដោយជំនឿ មិនមែនដោយមើលឃើញទេ។ (លូកា ១២:៣២; យ៉ូហាន ១០:១៦) សូមយើងពិនិត្យមើលថា ការធ្វើតាមយោបល់ដែលមកពីព្រះនេះនឹងការពារយើងយ៉ាងណា កុំឲ្យយើងមានចិត្តចង់បាននូវ«សេចក្ដីអំណរខាងអំពើបាបដែលនៅតែ១ភ្លែតនោះ» និងកុំឲ្យវត្ថុនិយមទាក់ចិត្ត ហើយកុំឲ្យយើងភ្លេចអំពីទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍នេះឡើយ។ យើងក៏នឹងពិចារណាមើលនូវគ្រោះថ្នាក់ដែលមកពីការដើរដោយមើលឃើញ។—ហេព្រើរ ១១:២៥
ការបដិសេធ«សេចក្ដីអំណរខាងអំពើបាប»
៤. តើម៉ូសេបានសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វី? ហេតុអ្វីបានជាគាត់សម្រេចចិត្តធ្វើដូច្នេះ?
៤ សូមស្រមៃគិតអំពីរបៀបរស់នៅដែលម៉ូសេជាកូនអាំរ៉ាមអាចមាន។ ម៉ូសេបានធំឡើងក្នុងចំណោមរាជវង្សានុវង្សនៅស្រុកអេស៊ីបពីបុរាណ ហើយលោកអាចឈោងចាប់អំណាចនិងមុខមាត់ធំដុំបាន ព្រមទាំងទ្រព្យសម្បត្ដិច្រើនផង។ ម៉ូសេអាចវែកញែកដោយលើកហេតុផលថា៖ ‹ខ្ញុំបានរៀនសូត្របានដល់ថ្នាក់ខ្ពស់តាមអស់ទាំងចំណេះល្បីល្បាញនៃពួកសាសន៍អេស៊ីប ហើយខ្ញុំក៏ពូកែនិយាយនិងចេះធ្វើការយ៉ាងចំណានផង។ បើខ្ញុំនៅជាប់ជាមួយរាជវង្សនេះ ខ្ញុំអាចប្រើឋានៈរបស់ខ្ញុំដើម្បីផ្ដល់ប្រយោជន៍ដល់បងប្អូនសាសន៍ហេព្រើរដែលកំពុងត្រូវគេជិះជាន់!›។ (កិច្ចការ ៧:២២) ផ្ទុយទៅវិញ ម៉ូសេបានសុខចិត្ត«រងទុក្ខលំបាកជាមួយនឹងរាស្ត្ររបស់ព្រះ»។ ហេតុអ្វី? តើអ្វីបានជំរុញឲ្យម៉ូសេបដិសេធចោលរបស់ទាំងអស់ដែលគាត់អាចទទួលបានក្នុងស្រុកអេស៊ីប? ព្រះគម្ពីរឆ្លើយថា៖ «ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះលោក[ម៉ូសេ]ក៏ចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទទៅ ឥតកោតខ្លាចដល់សេចក្ដីកំហឹងនៃស្តេចឡើយ ដ្បិតលោកបានកាន់យ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន ហាក់ដូចជាឃើញព្រះដ៏មើលមិនឃើញដែរ»។ (ហេព្រើរ ១១:២៤-២៧) ជំនឿរបស់ម៉ូសេទៅលើរង្វាន់ដែលព្រះយេហូវ៉ាពិតជានឹងផ្ដល់លោកជាពុំខាន ដោយសារគាត់ប្រព្រឹត្តដោយសុចរិតនោះ បានជួយទប់ទល់ម៉ូសេកុំឲ្យធ្វើអំពើបាបនិងបណ្ដោយខ្លួនទៅតាមការសប្បាយដែលមានតែមួយរយៈពេលខ្លី។
៥. តើគំរូរបស់ម៉ូសេលើកទឹកចិត្តយើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
៥ យើងក៏ត្រូវធ្វើការសម្រេចដ៏ពិបាកម្ដងម្កាលដែរ ដែលប្រហែលជាទាក់ទងរឿងដូចតទៅថា៖ ‹តើខ្ញុំគួរលះបង់ការប្រព្រឹត្តឬទម្លាប់ណាខ្លះដែលមិនសមស្របនឹងគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរឬទេ? តើខ្ញុំគួរធ្វើការដែលមើលទៅដូចជាមានប្រាក់ចំណូលច្រើន តែអាចរារាំងជំនឿនខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំឬទេ?›។ គំរូរបស់ម៉ូសេអាចជួយលើកទឹកចិត្តយើងកុំឲ្យធ្វើការសម្រេចចិត្តដែលបង្ហាញនូវគំនិតដូចលោកីយ៍នេះដែលមិនចេះគិតវែងឆ្ងាយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរតែអនុវត្តជំនឿលើប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលជា«ព្រះដ៏មើលមិនឃើញ»ដែលចេះមើលវែងឆ្ងាយទៅអនាគតបាន។ ចូរឲ្យយើងធ្វើដូចម៉ូសេដោយចាត់ទុកមិត្តភាពជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាជាអ្វីដែលសំខាន់ជាងអ្វីៗទាំងអស់ដែលលោកីយ៍នេះអាចផ្ដល់ឲ្យយើង។
៦, ៧. (ក) តើអេសាវបង្ហាញយ៉ាងណាថាគាត់ចូលចិត្តដើរដោយមើលឃើញ? (ខ) តើអេសាវបានតាំងគំរូបែបណា ដែលអាចទុកជាការព្រមានដល់យើង?
៦ សូមប្រៀបធៀបភាពខុសគ្នារវាងម៉ូសេនិងអេសាវដែលជាកូនរបស់អ៊ីសាក។ អេសាវចង់បំពេញចិត្តប្រាថ្នារបស់ខ្លួនយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ (លោកុប្បត្តិ ២៥:៣០-៣៤) អេសាវជា«មនុស្សទមិល[ឬ«មានចិត្តប្រមាថអ្វីៗដែលសក្ការៈ», ខ.ស.]»ដោយលក់ច្បាប់បងច្បងរបស់ខ្លួន«ឲ្យបានតែម្ហូប១មុខប៉ុណ្ណោះ»។ (ហេព្រើរ ១២:១៦) អេសាវមិនបានគិតវែងឆ្ងាយថា ការសម្រេចចិត្តលក់សិទ្ធិជាកូនច្បងនោះនឹងមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាលើចំណងមិត្តភាពរបស់គាត់ជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា ឬថាអាចមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាលើកូនចៅរបស់គាត់តទៅទៀត។ អេសាវមិនចេះគិតវែងឆ្ងាយខាងវិញ្ញាណទេ។ គាត់ធ្វើហាក់ដូចជាបិទភ្នែកដោយមិនចង់ឮចង់ដឹងអំពីសេចក្ដីសន្យាដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ ហើយបានចាត់ទុកសេចក្ដីសន្យាទាំងនោះជាអ្វីដែលគ្មានតម្លៃសោះ។ អេសាវបានដើរដោយមើលឃើញ មិនមែនដោយជំនឿទេ។
៧ អេសាវបានតាំងគំរូមួយទុកជាការព្រមានដល់យើងនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ (កូរិនថូសទី១ ១០:១១) នៅពេលដែលយើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្ត មិនថាជាការសម្រេចដ៏សំខាន់ៗឬមិនសូវសំខាន់ក្ដី យើងមិនត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យព័ត៌មានដែលលោកីយ៍របស់សាតាំងឃោសនានោះ ទាក់ចិត្តទាញអារម្មណ៍របស់យើងឲ្យបំពេញចំណង់ចំណូលចិត្តភ្លាមៗទេ។ យកល្អឲ្យយើងសួរខ្លួនឯងថា៖ ‹តើការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំសឲ្យឃើញនូវទំនោរចិត្តដូចអេសាវឬទេ? តើការដេញតាមអ្វីដែលខ្ញុំចង់បានភ្លាមៗនោះតម្រូវឲ្យខ្ញុំចាត់ទុករឿងខាងវិញ្ញាណជារឿងបន្ទាប់បន្សំឬទេ? តើការសម្រេចរបស់ខ្ញុំកំពុងតែបង្ខូចចំណងមិត្តភាពរបស់ខ្ញុំជាមួយនឹងព្រះ ហើយបង្ហិននូវលទ្ធភាពទទួលរង្វាន់នៅពេលអនាគតឬទេ? តើខ្ញុំកំពុងតែតាំងគំរូបែបណាចំពោះមនុស្សដទៃ?›។ ប្រសិនបើការសម្រេចចិត្តរបស់យើងបង្ហាញនូវការអបអរចំពោះអ្វីៗខាងវិញ្ញាណនោះ ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រទានអំណោយពរដល់យើងជាមិនខាន។—សុភាសិត ១០:២២
ការចៀសវាងកុំឲ្យវត្ថុនិយមទាក់ចិត្តយើង
៨. តើពួកគ្រីស្ទាននៅទីក្រុងឡៅឌីសេបានទទួលការព្រមានអ្វី? ហេតុអ្វីក៏យើងគួរចាប់អារម្មណ៍នឹងការព្រមាននោះដែរ?
៨ នៅជិតដំណាច់សតវត្សរ៍ទីមួយនោះ ពេលដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទមានសិរីរុងរឿងហើយ ទ្រង់បានផ្ដល់ព័ត៌មានឲ្យសាវ័កយ៉ូហានសរសេរក្នុងសៀវភៅវិវរណៈ ហើយព័ត៌មាននោះរួមបញ្ចូលសារមួយចំពោះក្រុមជំនុំនៅទីក្រុងឡៅឌីសេ នាតំបន់អាស៊ីមីន័រ។ សារនោះគឺជាការព្រមានឲ្យប្រយ័ត្ននឹងវត្ថុនិយម។ ទោះបីជាបងប្អូនគ្រីស្ទាននៅទីក្រុងឡៅឌីសេជាអ្នកមានខាងវត្ថុទ្រព្យក៏ដោយ ពួកគេជាមនុស្សក្រខ្សត់ខាងវិញ្ញាណវិញ។ ជាជាងបន្តដើរដោយជំនឿនោះ ពួកគេបានអនុញ្ញាតឲ្យវត្ថុទ្រព្យនាំឲ្យពួកគេលែងមើលឃើញខាងវិញ្ញាណទៅវិញ។ (វិវរណៈ ៣:១៤-១៨) វត្ថុនិយមក៏មានអានុភាពស្រដៀងគ្នានៅសព្វថ្ងៃនេះដែរ។ វត្ថុនិយមចេះតែបន្សាបជំនឿរបស់យើងហើយនាំឲ្យយើងឈប់‹រត់ដោយអំណត់ក្នុងទីប្រណាំង›ដើម្បីឲ្យបានជីវិត។ (ហេព្រើរ ១២:១) បើយើងមិនប្រុងប្រយ័ត្ននោះ «សេចក្ដីស្រើបស្រាលនៅជីវិតនេះ»អាចរារាំងសកម្មភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើងដល់ម្ល៉េះបានជា«ខ្ទប់ជិត»ទាំងស្រុងតែម្ដង។—លូកា ៨:១៤
៩. តើចិត្តស្កប់ស្កល់និងកតញ្ញុតាចំពោះអាហារខាងវិញ្ញាណអាចការពារយើងបានយ៉ាងណា?
៩ កត្ដាសំខាន់មួយដែលអាចការពារយើងខាងវិញ្ញាណបាន គឺការចេះស្កប់ចិត្តជាជាងប្រើប្រាស់លោកីយ៍នេះយ៉ាងហួសប្រមាណដោយចង់បង្កើនទ្រព្យធនភោគផលយ៉ាងហួសហេតុពេក។ (កូរិនថូសទី១ ៧:៣១; ធីម៉ូថេទី១ ៦:៦-៨) ពេលដែលយើងដើរដោយជំនឿ មិនមែនដោយមើលឃើញនោះ យើងអាចទទួលអំណរក្នុងសួនមនោរម្យខាងវិញ្ញាណបាន។ កាលដែលយើងទទួលទានអាហារខាងវិញ្ញាណដែលជួយបំប៉នយើង នេះក៏ជំរុញយើងឲ្យ«ច្រៀងដោយមានចិត្តអំណរ»ដែរ មែនទេ? (អេសាយ ៦៥:១៣, ១៤) ម្យ៉ាងទៀត យើងមានចិត្តរីករាយដោយមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងពួកអ្នកដែលបង្ហាញនូវផលផ្លែនៃវិញ្ញាណរបស់ព្រះ។ (កាឡាទី ៥:២២, ២៣) បើដូច្នេះ គឺចាំបាច់ណាស់ដែលយើងមានចិត្តស្កប់ស្កល់និងកម្លាំងចិត្តដោយសារអ្វីៗដែលព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ឲ្យយើងខាងវិញ្ញាណ!
១០. តើយើងគួរសួរខ្លួនឯងសំណួរអ្វីខ្លះ?
១០ សំណួរខ្លះៗដែលយើងគួរសួរខ្លួនឯងគឺថា៖ ‹តើខ្ញុំចាត់ទុកវត្ថុទ្រព្យជារបស់សំខាន់ប៉ុនណា? តើខ្ញុំប្រើទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់ខ្លួនដើម្បីចំរើនការថ្វាយបង្គំពិត ឬឲ្យបានការកំសាន្តសប្បាយវិញ? តើមួយណាពេញចិត្តជាង ការសិក្សាព្រះគម្ពីរនិងការសេពគប់បងប្អូននៅឯកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន ឬការដើរលេងនិងការសំរាកពីភារកិច្ចគ្រីស្ទានវិញ? នៅថ្ងៃសៅរ៍និងថ្ងៃអាទិត្យ តើខ្ញុំច្រើនតែចំណាយពេលក្នុងការដើរកំសាន្តលំហែកាយជាជាងប្រើពេលនោះក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយ ឬដើម្បីបំពេញកិច្ចការឯទៀតខាងការថ្វាយបង្គំពិតឬទេ?›។ ការដើរដោយជំនឿតម្រូវឲ្យយើងមានការរវល់ជានិច្ចក្នុងកិច្ចការខាងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ដោយមានទំនុកចិត្តទាំងស្រុងទៅលើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។—កូរិនថូសទី១ ១៥:៥៨
ការមិនភ្លេចអំពីទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍នេះ
១១. តើការដើរដោយជំនឿអាចជួយយើងកុំឲ្យភ្លេចអំពីទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍នេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១១ ការដើរដោយជំនឿក៏ជួយយើងបដិសេធទស្សនៈខាងសាច់ឈាមដែលបណ្ដាលឲ្យគិតថា របបលោកីយ៍នេះនឹងមិនមកដល់ទីបញ្ចប់ទេ ឬក៏នៅយូរទៅមុខទៀតនៅឡើយ។ យើងមិនធ្វើដូចពួកអ្នកដែលរិះគន់ហើយមើលស្រាលនូវទំនាយក្នុងព្រះគម្ពីរទេ តែយើងគ្នេរមើលអំពីទំនាក់ទំនងរវាងព្រឹត្ដិការណ៍នាបច្ចុប្បន្ននេះនិងអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានទាយអំពីសម័យយើងនេះ។ (ពេត្រុសទី២ ៣:៣, ៤) ជាឧទាហរណ៍ អាកប្បកិរិយានិងចិត្តគំនិតរបស់មនុស្សភាគច្រើនក្នុងលោកីយ៍នេះ ជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ថាយើងកំពុងតែរស់នៅ«ជាន់ក្រោយបង្អស់» មែនទេ? (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥) យើងមើលឃើញព្រឹត្ដិការណ៍ទូទាំងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះដោយជំនឿថា ការទាំងនេះមិនមែនជាការត្រឡប់ត្រឡិននៃប្រវត្ដិមនុស្សលោកប៉ុននោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងនេះរួមគ្នាជា‹ទីសំគាល់ពីការយាងមក[របស់ព្រះគ្រីស្ទ] ហើយពីបំផុតកល្ប›ឬទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍នេះ។—ម៉ាថាយ ២៤:១-១៤
១២. តើបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូនៅលូកា ២១:២០, ២១ បានសម្រេចយ៉ាងណានៅសតវត្សរ៍ទីមួយ?
១២ សូមគិតអំពីព្រឹត្ដិការណ៍នៅសព្វថ្ងៃនេះដែលមានលក្ខណៈដូចនឹងព្រឹត្ដិការណ៍ខ្លះដែលបានកើតឡើងនៅសតវត្សរ៍ទីមួយក្នុងកំឡុងគ្រីស្ទសករាជយើងនេះ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទមានព្រះជន្មរស់នៅលើផែនដី ទ្រង់បានព្រមានដល់ពួកអ្នកដែលកាន់តាមទ្រង់ថា៖ «កាលណាឃើញពលទ័ពឡោមព័ទ្ធក្រុងយេរូសាឡិម នោះត្រូវឲ្យដឹងថា សេចក្ដីហិនវិនាសនៃក្រុងនោះជិតដល់ហើយ។ គ្រានោះ ត្រូវឲ្យអស់អ្នកនៅស្រុកយូដារត់ទៅឯភ្នំ ហើយពួកអ្នកនៅកណ្ដាលទីក្រុងត្រូវរត់ចេញទៅឲ្យផុត ក៏កុំឲ្យពួកអ្នកដែលនៅស្រុកស្រែចូលទៅក្នុងទីក្រុងឡើយ»។ (លូកា ២១:២០, ២១) ទំនាយនេះបានសម្រេចពេលដែលពួកទ័ពរ៉ូមក្រោមបញ្ជាការនៃលោកស៊ីស្ទាស ហ្កាឡាស បានឡោមព័ទ្ធទីក្រុងយេរូសាឡិមនៅឆ្នាំ៦៦ គ.ស.។ ប៉ុន្តែមួយរំពេចនោះពួកទ័ពរ៉ូមបានដកថយចេញ ដូច្នេះនេះជាសញ្ញាសម្គាល់ផងនិងផ្ដល់ឱកាសផង ឲ្យពួកគ្រីស្ទាននៅក្នុងទីក្រុងនោះ«រត់ទៅឯភ្នំ»វិញ។ នៅឆ្នាំ៧០ គ.ស. ពួកទ័ពរ៉ូមបានវិលត្រឡប់មកវិញហើយបានសម្រុកចូលទីក្រុងយេរូសាឡិមទាំងកំទេចចោលព្រះវិហារនៅទីនោះផង។ លោកយ៉ូសេហ្វឺសរាយការណ៍ថា ជនជាតិយូដាជាងមួយលាននាក់បានស្លាប់ ហើយ៩៧.០០០នាក់បានត្រូវចាប់ជាឈ្លើយទៀត។ ព្រះបានកាត់ទោសលើរបបយូដា តែពួកអ្នកដែលបានដើរដោយជំនឿហើយបានធ្វើតាមការព្រមានរបស់ព្រះយេស៊ូ បានរួចខ្លួនពីមហន្តរាយនោះ។
១៣, ១៤. (ក) តើត្រូវមានព្រឹត្ដិការណ៍អ្វីខ្លះនឹងកើតមានឡើងនៅខាងមុខយើង? (ខ) ហេតុអ្វីក៏យើងគួរប្រុងប្រៀបខ្លួនជានិច្ចចំពោះការសម្រេចនៃទំនាយក្នុងព្រះគម្ពីរ?
១៣ នៅសព្វថ្ងៃនេះក៏នឹងមានព្រឹត្ដិការណ៍ស្រដៀងគ្នាដែរ។ ផ្នែកខ្លះនៃអង្គការសហប្រជាជាតិនឹងរួមចំណែកក្នុងការកាត់ទោសលើលោកីយ៍នេះស្របទៅតាមការជំនុំជំរះរបស់ព្រះ។ ពួកទ័ពរ៉ូមនៅសតវត្សរ៍ទីមួយនោះមានមុខនាទីរក្សាឲ្យមានភាពសុខសាន្តក្នុងចក្រភពរ៉ូម (ហៅថា ប៉ាក់រ៉ូម៉ាណា) ហើយដូចគ្នាដែរនៅសព្វថ្ងៃនេះ អង្គការសហប្រជាជាតិក៏មានមុខតំណែងជាមធ្យោបាយថែរក្សាឲ្យមានសន្ដិសុខផងដែរ។ ទោះបីជាពួកទ័ពរ៉ូមបានព្យាយាមរក្សាឲ្យមានសុវត្ថិភាពទូទាំងលោកីយ៍សម័យនោះក៏ដោយ ពួកគេក៏បានក្លាយជាអ្នកបំផ្លិចបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិមផង។ ដូចគ្នាដែរនៅសព្វថ្ងៃនេះ ទំនាយក្នុងព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ថា បក្សពួកកងកម្លាំងក្នុងអង្គការសហប្រជាជាតិនឹងចាត់ទុកសាសនានានាជាដើមហេតុនៃភាពចលាចល ដូច្នេះពួកយោធានោះនឹងចាត់វិធានការណ៍ដើម្បីបំផ្លាញចោលទីក្រុងយេរូសាឡិមនាយុគសម័យ ពោលគឺពិភពគ្រីស្ទសាសនា ហើយក៏នឹងធ្វើឲ្យបាប៊ីឡូនដ៏ធំទាំងមូលវិនាសទៅដែរ។ (វិវរណៈ ១៧:១២-១៧) ពិតមែន ចក្រភពសាសនាមិនពិតទូទៅហៀបនឹងទទួលសេចក្ដីហិនវិនាសហើយ។
១៤ ការបំផ្លាញចោលសាសនាមិនពិតទាំងឡាយនោះជាអ្វីដែលសម្គាល់នូវការចាប់ផ្ដើមនៃសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំង។ ផ្នែកផ្សេងៗទៀតនៃលោកីយ៍នេះដែលនៅសល់នៅឡើយនោះ នឹងទទួលសេចក្ដីហិនវិនាសនៅទីបញ្ចប់នៃគ្រាវេទនាយ៉ាងធំនោះ។ (ម៉ាថាយ ២៤:២៩, ៣០; វិវរណៈ ១៦:១៤, ១៦) ការដើរដោយជំនឿអាចជួយយើងប្រុងប្រៀបខ្លួនជានិច្ចចំពោះការសម្រេចនៃទំនាយក្នុងព្រះគម្ពីរ។ យើងមិនច្រឡំថា ភ្នាក់ងារដូចជាអង្គការសហប្រជាជាតិនោះ ជាអ្វីដែលព្រះនឹងប្រើដើម្បីនាំឲ្យមានសន្ដិភាពនិងសន្ដិសុខពិតបានឡើយ។ ដូច្នេះ របៀបរស់នៅរបស់យើងគួរបញ្ជាក់ពីជំនឿស៊ប់ថា«ថ្ងៃដ៏ធំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជិតមកដល់»ហើយ មែនទេ?—សេផានា ១:១៤
តើការដើរដោយមើលឃើញ អាចនាឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ប៉ុនណា?
១៥. ទោះជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលធ្លាប់ទទួលពរពីព្រះក្ដី តើអ្វីបានទាក់ពួកគេជាប់?
១៥ អ្វីៗដែលបានកើតឡើងក្នុងចំណោមសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៅសម័យបុរាណនោះក៏បញ្ជាក់ពីគ្រោះថ្នាក់ដែលមកពីការអនុញ្ញាតឲ្យការដើរដោយមើលឃើញធ្វើឲ្យជំនឿរបស់ខ្លួនចុះខ្សោយ។ ទោះបីជាពួកអ៊ីស្រាអែលបានឃើញសេចក្ដីវេទនាទាំងដប់ប្រការដែលបានបំបាក់មុខព្រះមិនពិតទាំងប៉ុន្មានរបស់សាសន៍អេស៊ីបក្ដី ហើយបានពិសោធនូវការប្រោសលោះដ៏អស្ចារ្យតាមបាតសមុទ្រក្រហមក៏ដោយ ពួកគេក៏មិនបានស្ដាប់បង្គាប់ព្រះដោយធ្វើនិងក្រាបថ្វាយបង្គំដល់កូនគោមាសមួយរូប។ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលមិនចេះអត់ធ្មត់ហើយក៏ទ្រាន់ចិត្តផងក្នុងការរង់ចាំម៉ូសេដែល«ក្រចុះមកពីលើភ្នំវិញ»។ (និក្ខមនំ ៣២:១-៤) ការគ្មានចិត្តអត់ធ្មត់នោះបានជំរុញឲ្យពួកគេថ្វាយបង្គំរូបព្រះដែលគេអាចមើលឃើញបាន។ ការដើរដោយមើលឃើញនោះជាការទាស់ព្រះទ័យព្រះយេហូវ៉ាដែលបាននាំឲ្យមានការប្រហារជីវិតបណ្ដាជន«ប្រហែលជា៣ពាន់នាក់»។ (និក្ខមនំ ៣២:២៥-២៩) គួរឲ្យសោកស្ដាយមែន ពេលដែលអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ានៅសព្វថ្ងៃនេះធ្វើការសម្រេចចិត្តដែលសឲ្យឃើញនូវការមិនទុកចិត្តលើព្រះយេហូវ៉ា និងការមិនទុកចិត្តថាទ្រង់មានសមត្ថភាពសម្រេចសេចក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់!
១៦. តើការមើលតែសំបកក្រៅមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាលើប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល?
១៦ ការមើលតែសំបកក្រៅក៏មានឥទ្ធិពលមិនល្អបន្ថែមទៀតទៅលើប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ ការដើរដោយមើលឃើញបានធ្វើឲ្យពួកគេភ័យញ័រនៅមុខខ្មាំងសត្រូវ។ (ជនគណនា ១៣:២៨, ៣២; ចោទិយកថា ១:២៨) ការដើរដោយមើលឃើញបានធ្វើឲ្យពួកគេប្រកួតប្រជែងដណ្ដើមអំណាចដែលព្រះបានឲ្យលោកម៉ូសេ ហើយបាននាំឲ្យពួកគេរអ៊ូរទាំអំពីស្ថានភាពនៃជីវិតខ្លួន។ ការខ្វះជំនឿបែបនេះបានបណ្ដាលឲ្យពួកគេមានចិត្តចង់រស់នៅស្រុកអេស៊ីបដែលពេញទៅដោយអំណាចពួកបិសាច ជាជាងរស់នៅស្រុកសន្យា។ (ជនគណនា ១៤:១-៤; ទំនុកដំកើង ១០៦:២៤) ព្រះយេហូវ៉ាច្បាស់ជាមានព្រះទ័យឈឺចាប់ណាស់ពេលដែលទ្រង់ទតឃើញរាស្ត្រទ្រង់បង្ហាញនូវការមិនគោរពយ៉ាងអាក្រក់ចំពោះស្តេចខ្លួនដែលគេមើលមិនឃើញ!
១៧. តើអ្វីបានជំរុញឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលបដិសេធការណែនាំពីព្រះយេហូវ៉ានៅសម័យសាំយូអែល?
១៧ នៅសម័យព្យាការីសាំយូអែល ការដើរដោយមើលឃើញបានទាក់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលដែលព្រះស្រឡាញ់នោះម្ដងទៀត។ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលចាប់ផ្ដើមមានចិត្តប្រាថ្នាចង់បានស្តេចមួយអង្គដែលពួកគេអាចមើលឃើញ។ ទោះបីជាព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញថាទ្រង់ជាស្តេចរបស់គេរួចហើយក៏ដោយ នេះមិនផ្ដល់ហេតុគ្រប់គ្រាន់ឲ្យពួកគេដើរដោយជំនឿទេ។ (សាំយូអែលទី១ ៨:៤-៩) ពួកគេបានបង្ហាញនូវភាពល្ងីល្ងើដោយបដិសេធការណែនាំដ៏ល្អឥតខ្ចោះពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានរងទុក្ខលំបាកវិញដោយមានចិត្តចង់ធ្វើដូចសាសន៍នានាជុំវិញទឹកដីអ៊ីស្រាអែល។—សាំយូអែលទី១ ៨:១៩, ២០
១៨. តើយើងអាចទាញយកមេរៀនអ្វីពីគ្រោះថ្នាក់ដែលមកពីការដើរដោយមើលឃើញ?
១៨ ក្នុងនាមជាអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ានាយុគសម័យនេះ យើងចាត់ទុកចំណងមិត្តភាពល្អជាមួយនឹងព្រះជាអ្វីដែលពិសេសបំផុត។ យើងប្ដេជ្ញាចិត្តរៀននិងអនុវត្តតាមមេរៀនល្អៗពីព្រឹត្ដិការណ៍នៅសម័យបុរាណ។ (រ៉ូម ១៥:៤) ពេលដែលប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានដើរដោយមើលឃើញនោះ ពួកគេក៏ភ្លេចថាព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែដឹកនាំពួកគេតាមរយៈលោកម៉ូសេ។ បើយើងមិនប្រុងប្រយ័ត្ន យើងប្រហែលជានឹងភ្លេចថាព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទក្នុងនាមជាម៉ូសេដ៏ឧត្តមជាង កំពុងតែដឹកនាំក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាននៅសម័យយើងនេះដែរ។ (វិវរណៈ ១:១២-១៦) យើងក៏ត្រូវប្រយ័ត្នផងដែរ កុំឲ្យមានគំនិតគិតថាអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅលើផែនដីមានតែមនុស្សដឹកនាំនោះ។ គំនិតបែបនេះអាចនាំឲ្យយើងចាប់ផ្ដើមត្អូញត្អែរនិងលែងដឹងគុណចំពោះពួកអ្នកតំណាងព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងចំពោះអាហារខាងវិញ្ញាណដែល‹អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ›កំពុងតែប្រទានមក។—ម៉ាថាយ ២៤:៤៥
ចូរតាំងចិត្តដើរដោយជំនឿចុះ!
១៩, ២០. តើអ្នកបានតាំងចិត្តធ្វើអ្វី? ហេតុអ្វី?
១៩ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «យើងរាល់គ្នាមិនមែនតយុទ្ធនឹងសាច់ឈាមទេ គឺនឹងពួកគ្រប់គ្រង ពួកមានអំណាច នឹងពួកម្ចាស់នៃសេចក្ដីងងឹតនៅលោកីយនេះវិញ ហើយទាស់នឹងអំណាចអាក្រក់ខាងវិញ្ញាណនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់ដែរ»។ (អេភេសូរ ៦:១២) អារក្សសាតាំងជាមេសត្រូវរបស់យើង។ វាមានបំណងចង់បំផ្លាញជំនឿរបស់យើងលើព្រះយេហូវ៉ា។ វាខំរាវរកវិធីណាក៏បានដើម្បីឲ្យយើងមានចិត្តល្អៀងចេញពីការបំពេញតាមការសម្រេចបំរើព្រះ។ (ពេត្រុសទី១ ៥:៨) តើអ្វីនឹងជួយកុំឲ្យយើងចាញ់បោកនឹងសំបកក្រៅនៃរបបលោកីយ៍នេះរបស់សាតាំង? ការដើរដោយជំនឿ មិនមែនដោយមើលឃើញ នឹងជួយយើងបាន! ការទុកចិត្តដោយជឿស៊ប់លើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ានឹងការពារយើងកុំឲ្យ«លិចបាត់ខាងឯសេចក្ដីជំនឿ»។ (ធីម៉ូថេទី១ ១:១៩) យ៉ាងនេះ ចូរយើងតាំងចិត្តដើរជាបន្តដោយជំនឿ ហើយមានទំនុកចិត្តទាំងស្រុងថាយើងនឹងបានពរពីព្រះយេហូវ៉ាមែន។ ចូរឲ្យយើងបន្តអធិស្ឋានសុំជំនួយដើម្បីរួចរស់ជីវិតពីការទាំងប៉ុន្មានដែលត្រូវកើតមានឡើងនាអនាគតកាលឆាប់ៗខាងមុខនេះ។—លូកា ២១:៣៦
២០ ពេលដែលយើងដើរដោយជំនឿ មិនមែនដោយមើលឃើញ យើងក៏មានបុគ្គលមួយអង្គជាគំរូដ៏អស្ចារ្យផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ព្រះគ្រីស្ទក៏បានរងទុក្ខជំនួសយើងដែរទាំងទុកដំរាប់ឲ្យយើងរាល់គ្នាដើរតាមលំអានដាននៃទ្រង់»។ (ពេត្រុសទី១ ២:២១) អត្ថបទជាបន្ទាប់នឹងពិភាក្សាអំពីរបៀបដែលយើងអាចបន្តដើរឬប្រព្រឹត្តដូចព្រះយេស៊ូ។
តើអ្នកចាំទេ?
• ស្តីអំពីការដើរដោយជំនឿ មិនមែនដោយមើលឃើញនោះ តើអ្នកបានទាញយកមេរៀនអ្វីពីគំរូរបស់ម៉ូសេនិងអេសាវ?
• តើអ្វីជាកត្ដាសំខាន់ដើម្បីចៀសវាងពីវត្ថុនិយម?
• តើការដើរដោយជំនឿអាចជួយយើងយ៉ាងដូចម្ដេចបាន ឲ្យចៀសវាងពីទស្សនៈថាទីបញ្ចប់នៃលោកីយ៍នេះមិនទាន់មកជិតទេ?
• តើការដើរដោយមើលឃើញនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់អ្វីខ្លះ?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៩]
លោកម៉ូសេបានដើរដោយជំនឿ
[រូបភាពនៅទំព័រ២០]
ជានិច្ចជាកាលនោះ តើការដើរកំសាន្តលំហែកាយរារាំងសកម្មភាពក្នុងការថ្វាយបង្គំព្រះឬទេ?
[រូបភាពនៅទំព័រ២២]
តើការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ កំពុងតែការពារអ្នកយ៉ាងដូចម្ដេច?