តើអ្នកឲ្យតម្លៃចំពោះការលះបង់របស់ព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីសង្គ្រោះអ្នកទេ?
«ខ្ញុំសូមសរសើរព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃអ៊ីស្រាអែល ពីព្រោះលោកបានអាណិតរាស្ត្ររបស់លោក ហើយសង្គ្រោះពួកគេ»។ —លូក. ១:៦៨
១, ២. តើឧទាហរណ៍អ្វីបង្ហាញឲ្យឃើញភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃស្ថានភាពរបស់យើង? ហើយតើយើងនឹងពិចារណាសំណួរអ្វីខ្លះ?
សូមស្រមៃគិតថាអ្នកកំពុងសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យ។ អ្នកសម្រាកនៅបន្ទប់ធំមួយដែលអ្នកជំងឺទាំងអស់មានជំងឺដូចគ្នា ជាជំងឺដែលមិនអាចព្យាបាលជា។ ពេលអ្នកឮថាមានគ្រូពេទ្យមួយរូបដែលកំពុងស្វែងរកវិធីព្យាបាល នោះធ្វើឲ្យអ្នកមានក្ដីសង្ឃឹម។ អ្នកច្បាស់ជាចង់ដឹងលទ្ធផលទាំងអស់ដែលគ្រូពេទ្យនោះបានពីការស្រាវជ្រាវ។ នៅថ្ងៃមួយ អ្នកឮថាគេរកឃើញវិធីព្យាបាលហើយ! គ្រូពេទ្យដែលរកឃើញវិធីព្យាបាលនោះបានលះបង់អ្វីៗជាច្រើន។ ដោយដឹងរឿងនេះ តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? អ្នកប្រាកដជាគោរពគាត់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ហើយដឹងគុណចំពោះគាត់ដែលបានសង្គ្រោះអ្នកនិងមនុស្សជាច្រើនឯទៀតពីក្ដីស្លាប់។
២ ប្រហែលជាមើលទៅដូចជាឧទាហរណ៍នេះមិនអាចកើតឡើងបានទេ តែតាមពិតនេះកំពុងតែកើតឡើងមែន។ យើងទាំងអស់គ្នាកំពុងតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដែលធ្ងន់ធ្ងរជាងអ្វីដែលបានរៀបរាប់ខាងលើនេះទៅទៀត។ យើងត្រូវការអ្នកសង្គ្រោះជាចាំបាច់។ (សូមអាន រ៉ូម ៧:២៤) ព្រះយេហូវ៉ាបានលះបង់អ្វីៗជាច្រើនដើម្បីសង្គ្រោះយើង។ បុត្ររបស់លោកក៏បានលះបង់អ្វីៗជាច្រើនដែរ។ ដូច្នេះ សូមឲ្យយើងពិចារណាសំណួរបួន។ ហេតុអ្វីយើងត្រូវការការសង្គ្រោះ? តើលោកយេស៊ូបានលះបង់អ្វីខ្លះដើម្បីសង្គ្រោះយើង? តើព្រះយេហូវ៉ាបានលះបង់អ្វីដែរ? ហើយតើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងណាថាយើងឲ្យតម្លៃចំពោះការសង្គ្រោះរបស់ព្រះ?
មូលហេតុដែលយើងត្រូវការការសង្គ្រោះ
៣. តើភាពខុសឆ្គងស្រដៀងគ្នានឹងជំងឺរាតត្បាតយ៉ាងដូចម្ដេច?
៣ ការប៉ាន់ស្មានថ្មីៗនេះបានរៀបរាប់ថា ជំងឺរាតត្បាតសាហាវជាងគេបំផុតមួយ គឺគ្រុនផ្ដាសាយអេស្ប៉ាញនៅឆ្នាំ១៩១៨ ដែលបានសម្លាប់មនុស្សរាប់លាននាក់។ ប៉ុន្តែយើងអាចនិយាយថា មានជំងឺឯទៀតដែលសាហាវជាងគ្រុនផ្ដាសាយអេស្ប៉ាញទៅទៀត ពីព្រោះទោះជាជំងឺទាំងនោះឆ្លងទៅមនុស្សតិចជាងក៏ដោយ ក៏មនុស្សភាគច្រើនដែលឆ្លងជំងឺនោះបានបាត់បង់ជីវិត។a ក៏ប៉ុន្តែ ចុះយ៉ាងណាបើយើងប្រៀបធៀបចំនួនមនុស្សដែលបានស្លាប់ដោយសារភាពខុសឆ្គងទៅនឹងចំនួនអ្នកដែលស្លាប់ដោយជំងឺរាតត្បាតនោះ? សូមនឹកចាំពាក្យដែលបានកត់ទុកនៅសៀវភៅរ៉ូម ៥:១២ថា៖ «ភាពខុសឆ្គងបានចូលក្នុងពិភពលោកតាមរយៈបុរសតែម្នាក់ ហើយសេចក្ដីស្លាប់បានចូលតាមរយៈភាពខុសឆ្គង ដូច្នេះ សេចក្ដីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាលដល់មនុស្សទាំងអស់ ពីព្រោះពួកគេទាំងអស់គ្នាជាអ្នកធ្វើខុស»។ ១០០ភាគរយនៃមនុស្សទាំងអស់នៅផែនដីបានឆ្លងភាពខុសឆ្គង ព្រោះមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះទាំងអស់ធ្វើខុស។ (សូមអាន រ៉ូម ៣:២៣) ចុះតើមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ស្លាប់ដោយសារភាពខុសឆ្គង? ប៉ូលបានសរសេរថា ភាពខុសឆ្គងបាននាំឲ្យ«មនុស្សទាំងអស់»ស្លាប់។
៤. តើព្រះយេហូវ៉ាមានទស្សនៈយ៉ាងណាស្តីអំពីរយៈពេលដែលយើងរស់នៅ? តើទស្សនៈរបស់លោកខុសគ្នាយ៉ាងណាពីទស្សនៈរបស់មនុស្សជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះ?
៤ សព្វថ្ងៃ មនុស្សជាច្រើនគិតថាភាពខុសឆ្គងនិងក្ដីស្លាប់ជារឿងធម្មតា។ ពួកគេព្រួយបារម្ភអំពីអ្វីដែលគេហៅថាការស្លាប់មុនអាយុ តែបើស្លាប់ដោយភាពចាស់ជរា នោះពួកគេបែរជាថាគឺជា«ធម្មជាតិ»។ គឺស្រួលណាស់ឲ្យមនុស្សយើងភ្លេចពីទស្សនៈរបស់អ្នកដែលបានបង្កើតយើង។ បើគិតអំពីបំណងរបស់ព្រះសម្រាប់ជីវិតយើងវិញ នោះជីវិតរបស់យើងគឺខ្លីណាស់។ តាមពិត តាមទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ា គ្មានមនុស្សណាបានរស់នៅសូម្បីតែ«មួយថ្ងៃ»ក៏ដោយ។ (២ពេ. ៣:៨) យ៉ាងនេះ បណ្ដាំរបស់ព្រះចែងថាយើងរស់បានរយៈពេលខ្លីដូចជាស្មៅឬដូចជា«មួយដង្ហើមប៉ុណ្ណោះ»។ (ទំន. ៣៩:៦, ខ.ស. [ទំនុក. ៣៩:៥]; ១ពេ. ១:២៤) យើងត្រូវចាំចំណុចនេះ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះប្រសិនបើយើងយល់ឃើញថា«ជំងឺ»ដែលយើងមានគឺធ្ងន់ធ្ងរប៉ុណ្ណា នោះយើងនឹងឲ្យតម្លៃច្រើនជាងចំពោះ«ការព្យាបាល» ពោលគឺការសង្គ្រោះរបស់យើង។
៥. ដោយសារយើងទាំងអស់គ្នាមានភាពខុសឆ្គង តើយើងមិនធ្លាប់មានអ្វី?
៥ ដើម្បីយល់ថាភាពខុសឆ្គងនិងផលវិបាកដែលមកពីភាពខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរប៉ុណ្ណា យើងត្រូវយល់អំពីអ្វីដែលភាពខុសឆ្គងបានធ្វើឲ្យយើងខាតបង់។ នេះប្រហែលជាពិបាកឲ្យយើងយល់បន្ដិចដោយសារភាពខុសឆ្គងបណ្ដាលឲ្យយើងបាត់បង់អ្វីមួយដែលយើងមិនធ្លាប់មាន។ នៅដើមដំបូង អាដាមនិងអេវ៉ាមានជីវិតល្អឥតខ្ចោះ។ ពួកគេមានសតិបញ្ញានិងរូបកាយល្អឥតខ្ចោះ ហើយអាចទប់ទល់គំនិត អារម្មណ៍ និងការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេបាន។ យ៉ាងនេះ ពួកគេអាចបន្តបណ្ដុះគុណសម្បត្ដិដ៏ប្រសើរក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានបោះចោលជីវិតល្អឥតខ្ចោះ ជាអំណោយដែលមានតម្លៃថ្លៃពន់ពេក។ ដោយសារអាដាមនិងអេវ៉ាធ្វើខុសចំពោះព្រះយេហូវ៉ា នោះពួកគេនិងកូនចៅមិនមានជីវិតដូចក្ដីបំណងប្រាថ្នាដែលលោកមានចំពោះពួកគេទេ។ (លោ. ៣:១៦-១៩) ព្រមជាមួយគ្នានេះដែរ ពួកគេបានបណ្ដាលឲ្យខ្លួនឯងនិងយើងទាំងអស់គ្នាមាន«ជំងឺ»ដ៏សាហាវដែលបានរៀបរាប់ខាងលើ។ នេះសមមែនដែលព្រះយេហូវ៉ាផ្ដន្ទាទោសពួកគេ។ ប៉ុន្តែសម្រាប់យើងវិញ លោកផ្ដល់ក្ដីសង្ឃឹមឲ្យយើងទទួលក្ដីសង្គ្រោះ។—ទំនុក. ១០៣:១០
ទំហំការលះបង់របស់លោកយេស៊ូ ដើម្បីសង្គ្រោះយើង
៦, ៧. (ក) នៅដើមដំបូង តើព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញយ៉ាងណាថាត្រូវមានការលះបង់ច្រើនដើម្បីសង្គ្រោះយើង? (ខ) ពីគំរូរបស់អេបិលនិងបុព្វបុរសរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលរស់មុនសម័យមានច្បាប់ម៉ូសេ តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះពីគ្រឿងបូជារបស់ពួកគេ?
៦ ព្រះយេហូវ៉ាជ្រាបថា លោកត្រូវលះបង់អ្វីៗជាច្រើន ទើបអាចសង្គ្រោះកូនចៅរបស់អាដាមនិងអេវ៉ា។ ទំនាយដែលបានកត់ទុកនៅសៀវភៅលោកុប្បត្តិ ៣:១៥ បានប្រាប់យើងពីអ្វីដែលជាប់ទាក់ទងនឹងក្ដីសង្គ្រោះនោះ។ ព្រះយេហូវ៉ានឹងចាត់អ្នកសង្គ្រោះម្នាក់ដែលជា«ពូជ» ហើយបុគ្គលនោះនឹងបំផ្លាញចោលសាថាននៅថ្ងៃអនាគត។ ក៏ប៉ុន្តែ មុនអ្នកសង្គ្រោះនោះអាចធ្វើដូច្នេះបាន គាត់នឹងត្រូវរងទុក្ខ ហាក់ដូចរបួសកែងជើងក្នុងន័យធៀប។ នេះពិតជាធ្វើឲ្យបុគ្គលនោះឈឺចាប់ពើតផ្សាណាស់។ តែតើរបួសនោះមានន័យអ្វី? តើអ្នករើសតាំងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងអ្វីទៅ?
៧ ដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សពីភាពខុសឆ្គង អ្នកសង្គ្រោះនឹងត្រូវធ្វើអ្វីមួយដែលនឹងជម្រះការខុសឆ្គង ដែលនឹងផ្សះផ្សាចំណងមិត្តភាពរវាងយើងនិងព្រះដោយបំបាត់ចោលផលវិបាកនៃភាពខុសឆ្គង។ តើនេះនឹងរួមបញ្ចូលអ្វី? បើមើលកំណត់ហេតុដំបូងក្នុងគម្ពីរ មានព្រឹត្ដិការណ៍ខ្លះដែលបង្ហើបឲ្យដឹងថាដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សបានគឺត្រូវការគ្រឿងបូជា។ ពេលអេបិលដែលជាមនុស្សស្មោះត្រង់ដំបូង បានបូជាសត្វជូនព្រះយេហូវ៉ា នោះលោកពេញចិត្តនឹងគាត់។ ក្រោយមក បុព្វបុរសរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលកោតខ្លាចព្រះដូចជាណូអេ អាប្រាហាំ យ៉ាកុប និងយ៉ូបបានផ្ដល់គ្រឿងបូជាស្រដៀងគ្នានេះ ហើយនោះបានផ្គាប់ចិត្តព្រះ។ (លោ. ៤:៤; ៨:២០, ២១; ២២:១៣; ៣១:៥៤; យ៉ូប ១:៥) រាប់រយឆ្នាំក្រោយមក ច្បាប់ម៉ូសេបានជួយឲ្យមនុស្សដឹងច្រើនទៀតអំពីគ្រឿងបូជា។
៨. តើសម្ដេចសង្ឃបានធ្វើអ្វីនៅថ្ងៃជម្រះការខុសឆ្គង?
៨ តាមតម្រូវការនៃច្បាប់ម៉ូសេ គ្រឿងបូជាសំខាន់បំផុតមួយគឺគ្រឿងបូជាដែលគេផ្ដល់រាល់ឆ្នាំនៅថ្ងៃជម្រះការខុសឆ្គង។ នៅថ្ងៃនោះ សម្ដេចសង្ឃធ្វើកិច្ចការមួយចំនួនដែលជានិមិត្តរូប។ គាត់បានជូនគ្រឿងបូជាទៅព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីជម្រះការខុសឆ្គង មុនដំបូងសម្រាប់ពួកសង្ឃ ហើយបន្ទាប់មកសម្រាប់កុលសម្ព័ន្ធឯទៀត។ សម្ដេចសង្ឃបានចូលកន្លែងបរិសុទ្ធបំផុតក្នុងវិហារ ជាកន្លែងដែលមានតែគាត់ប៉ុណ្ណោះមានសិទ្ធិចូល ហើយអាចចូលតែមួយដងគត់ក្នុងមួយឆ្នាំនៅថ្ងៃជម្រះការខុសឆ្គង។ នៅកន្លែងនោះគាត់ប្រោះឈាមនៃគ្រឿងបូជានៅមុខហឹបនៃកិច្ចព្រមព្រៀង។ នៅលើហឹបពិសិដ្ឋនោះ ជួនកាលមានពពកដែលភ្លឺចិញ្ចាចចិញ្ចែង ដែលនេះតំណាងវត្តមានរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។—និក្ខ. ២៥:២២; លេវី. ១៦:១-៣០
៩. (ក) នៅថ្ងៃជម្រះការខុសឆ្គង តើសម្ដេចសង្ឃតំណាងអ្នកណា? ហើយតើគ្រឿងបូជាដែលគាត់ផ្ដល់ឲ្យសំដៅទៅលើអ្វី? (ខ) ពេលសម្ដេចសង្ឃចូលទៅកន្លែងបរិសុទ្ធបំផុត តើនេះតំណាងអ្វី?
៩ ព្រះបានដឹកនាំសាវ័កប៉ូលឲ្យបើកបង្ហាញអត្ថន័យនៃកិច្ចការទាំងនោះរបស់សម្ដេចសង្ឃដែលជានិមិត្តរូប។ គាត់បានបង្ហាញថាសម្ដេចសង្ឃតំណាងលោកយេស៊ូគ្រិស្តដែលជាមេស្ស៊ី ហើយការជូនគ្រឿងបូជានោះតំណាងមរណភាពរបស់លោកយេស៊ូ។ (ហេ. ៩:១១-១៤) គ្រឿងបូជាល្អឥតខ្ចោះនោះនឹងជម្រះទាំងស្រុងនូវការខុសឆ្គងរបស់មនុស្សពីរក្រុម គឺពួកសង្ឃចំនួន១៤៤.០០០នាក់ដែលជាបងប្អូនរបស់គ្រិស្ត ដែលពួកគាត់បានត្រូវរើសតាំងដោយសកម្មពលរបស់ព្រះ និង«ចៀមឯទៀត»។ (យ៉ូន. ១០:១៦) ពេលសម្ដេចសង្ឃចូលទៅកន្លែងបរិសុទ្ធបំផុត គាត់តំណាងលោកយេស៊ូចូលស្ថានសួគ៌ ដើម្បីជូនព្រះយេហូវ៉ានូវតម្លៃនៃគ្រឿងបូជាដែលជាថ្លៃលោះ។—ហេ. ៩:២៤, ២៥
១០. តើទំនាយគម្ពីរបានបង្ហាញថាមេស្ស៊ីនឹងឆ្លងកាត់អ្វីខ្លះ?
១០ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ការសង្គ្រោះកូនចៅរបស់អាដាមនិងអេវ៉ានឹងតម្រូវឲ្យមានការលះបង់ជាច្រើន។ មេស្ស៊ីនឹងត្រូវបូជាជីវិតរបស់ខ្លួនលោក! អ្នកប្រកាសទំនាយនៃបទគម្ពីរភាសាហេប្រឺបានជូនព័ត៌មានល្អិតល្អន់អំពីរឿងនេះ។ ជាឧទាហរណ៍ ដានីយ៉ែលដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយ បានពោលយ៉ាងចំៗថាមេស្ស៊ីជា«អ្នកដែលចាក់ប្រេងតាំង» នឹង«ត្រូវផ្ដាច់ចេញ»ឬប្រហារជីវិត ដើម្បី«ធួននឹងអំពើទុច្ចរិត»។ (ដាន. ៩:២៤-២៦) អេសាយបានប្រកាសទំនាយថា គេនឹងមិនព្រមទទួលស្គាល់មេស្ស៊ី ថែមទាំងនឹងបៀតបៀនហើយសម្លាប់ឬចាក់ទម្លុះលោក ដើម្បីអាចរងភាពខុសឆ្គងរបស់មនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ។—អេ. ៥៣:៤, ៥, ៧
១១. តើបុត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញតាមវិធីណាខ្លះថា លោកស្ម័គ្រចិត្តលះបង់ជីវិតដើម្បីសង្គ្រោះយើង?
១១ មុនដែលបុត្ររបស់ព្រះមកផែនដី លោកជ្រាបពីអ្វីដែលលោកត្រូវធ្វើ ទើបអាចសង្គ្រោះយើងបាន។ លោកនឹងត្រូវរងការឈឺចាប់ខ្លាំង ហើយក្រោយមកគេនឹងសម្លាប់លោក។ ពេលបិតានៅស្ថានសួគ៌បង្រៀនលោកអំពីការពិតទាំងនោះ តើលោករុញរាឬបះបោរប្រឆាំងទេ? ផ្ទុយទៅវិញ លោកស្ម័គ្រចិត្តចុះចូលធ្វើតាមបង្គាប់របស់បិតា។ (អេ. ៥០:៤-៦) ដូចគ្នាដែរ ពេលនៅផែនដី លោកធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់បិតានៅស្ថានសួគ៌។ ហេតុអ្វី? លោកបានផ្ដល់ចម្លើយដោយពោលពាក្យដូចតទៅនេះថា៖ «ខ្ញុំស្រឡាញ់បិតានៅស្ថានសួគ៌»។ លោកបានប្រាប់ចម្លើយមួយទៀតថា៖ «គ្មានអ្នកណាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ច្រើនជាងអ្នកដែលលះបង់ជីវិតដើម្បីមិត្តសម្លាញ់របស់ខ្លួនឡើយ»។ (យ៉ូន. ១៤:៣១; ១៥:១៣) ដូច្នេះ ហេតុសំខាន់មួយដែលយើងអាចទទួលក្ដីសង្គ្រោះគឺដោយសារក្ដីស្រឡាញ់របស់លោកយេស៊ូដែលជាបុត្រព្រះយេហូវ៉ា។ ទោះជាលោកត្រូវលះបង់ជីវិតល្អឥតខ្ចោះជាមនុស្សក៏ដោយ លោកសប្បាយចិត្តធ្វើដូច្នេះដើម្បីសង្គ្រោះយើង។
ទំហំការលះបង់របស់ព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីសង្គ្រោះយើង
១២. តើថ្លៃលោះបង្ហាញបំណងប្រាថ្នារបស់អ្នកណា? ហើយហេតុអ្វីបានជាលោកផ្ដល់ថ្លៃលោះនោះ?
១២ លោកយេស៊ូមិនមែនជាអ្នកផ្ដើមគំនិតឬអ្នកធ្វើគម្រោងឲ្យមានគ្រឿងបូជាដែលជាថ្លៃលោះទេ តែវិធីសង្គ្រោះនេះគឺជាលក្ខណៈសំខាន់មួយនៃបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ សាវ័កប៉ូលបានបង្ហើបឲ្យដឹងថា ទីបូជាដែលគេផ្ដល់គ្រឿងបូជានៅឯវិហារ តំណាងបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (ហេ. ១០:១០) ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាមានគុណមហាសែនធ្ងន់ចំពោះយើង ដោយសារលោកបានសង្គ្រោះយើងតាមរយៈគ្រឿងបូជារបស់គ្រិស្ត។ (លូក. ១:៦៨) នេះបង្ហាញពីបំណងប្រាថ្នាល្អឥតខ្ចោះរបស់លោក និងក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេងដែលលោកមានចំពោះមនុស្ស។—សូមអាន យ៉ូហាន ៣:១៦
១៣, ១៤. តើគំរូរបស់អាប្រាហាំជួយយើងយ៉ាងដូចម្ដេចឲ្យយល់និងឲ្យតម្លៃចំពោះអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើដើម្បីយើង?
១៣ តើព្រះយេហូវ៉ាបានលះបង់អ្វីដើម្បីបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់ដែលលោកមានចំពោះយើងតាមវិធីនេះ? នេះពិតជាពិបាកឲ្យយើងយល់ណាស់។ ប៉ុន្តែ មានកំណត់ហេតុក្នុងគម្ពីរដែលអាចជួយយើងឲ្យយល់ច្បាស់ជាងស្តីអំពីរឿងនេះ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានសុំអាប្រាហាំដែលជាបុរសស្មោះត្រង់ម្នាក់ ឲ្យធ្វើអ្វីដ៏សែនពិបាកមួយ គឺបូជាអ៊ីសាកដែលជាកូនរបស់គាត់។ អាប្រាហាំជាឪពុកដែលប្រកបដោយក្ដីស្រឡាញ់ ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ទៅគាត់អំពីអ៊ីសាកថា ជា«កូនសំឡាញ់តែ១»។ (លោ. ២២:២) ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អាប្រាហាំបានយល់ឃើញថាការធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះយេហូវ៉ា គឺសំខាន់ជាងក្ដីស្រឡាញ់ដែលគាត់មានចំពោះអ៊ីសាក។ អាប្រាហាំសម្រេចចិត្តធ្វើតាមសំណូមពររបស់ព្រះ។ ក៏ប៉ុន្តែ ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ជូនទេវតាមួយរូបឲ្យឃាត់អាប្រាហាំមុនគាត់បូជាកូនក៏ដោយ ក៏អ្វីដែលអាប្រាហាំប្រុងធ្វើបង្ហាញពីអ្វីដែលព្រះនឹងត្រូវធ្វើនៅអនាគត។ ក្នុងការសាកល្បងដ៏ពិបាកនេះ អាប្រាហាំបានតាំងចិត្តស្ដាប់បង្គាប់ព្រះរបស់គាត់ដល់ម្ល៉េះ ដែលគាត់ជឿជាក់ថា វិធីតែមួយគត់ដែលគាត់អាចជួបកូនម្ដងទៀត គឺតាមរយៈការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែគាត់មានជំនឿស៊ប់ថាព្រះនឹងប្រោសឲ្យកូនគាត់រស់ឡើងវិញ។ ប្រាកដហើយ ប៉ូលបាននិយាយថា អាប្រាហាំបានទទួលអ៊ីសាកពីសេចក្ដីស្លាប់«ក្នុងន័យធៀប»។—ហេ. ១១:១៩
១៤ កាលដែលអាប្រាហាំរៀបចំបូជាកូនរបស់គាត់ គឺពិបាកឲ្យយើងស្រមៃគិតពីទំហំទុក្ខព្រួយរបស់គាត់ មែនទេ? ក្នុងន័យម្យ៉ាង ករណីរបស់អាប្រាហាំបង្ហាញពីការឈឺចាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការបូជាបុគ្គលដែលលោកហៅថា«បុត្រដែលជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ»។ (ម៉ាថ. ៣:១៧) ប៉ុន្តែ សូមចាំថាព្រះយេហូវ៉ាទំនងជាមានការឈឺចាប់ខ្លាំងជាងឆ្ងាយណាស់។ លោកនឹងបុត្ររបស់លោកបាននៅជាមួយគ្នារាប់លានឆ្នាំ ប្រហែលដល់រាប់ពាន់លានឆ្នាំដែរ។ បុត្ររបស់ព្រះបានធ្វើកិច្ចការរួមគ្នាជាមួយបិតាក្នុងនាមជា«មេជាង»ដែលជាទីស្រឡាញ់ និងជា«បណ្ដាំ»ដែលជាអ្នកនាំពាក្យរបស់លោក។ (សុភ. ៨:២២, ៣០, ៣១; យ៉ូន. ១:១) យើងមិនអាចយល់ពីអ្វីទាំងអស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានស៊ូទ្រាំ ពេលគេធ្វើទារុណកម្ម ចំអក ហើយប្រហារជីវិតបុត្ររបស់លោកជាជនល្មើស។ ព្រះយេហូវ៉ាបានលះបង់ជាច្រើនដើម្បីសង្គ្រោះយើង! ដូច្នេះ តើយើងអាចបង្ហាញថាយើងឲ្យតម្លៃចំពោះការសង្គ្រោះនោះយ៉ាងដូចម្ដេច?
តើអ្នកអាចបង្ហាញថា អ្នកឲ្យតម្លៃចំពោះការសង្គ្រោះរបស់ព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៥. តើលោកយេស៊ូបានបង្ហើយការជម្រះការខុសឆ្គងយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយតើនេះបើកផ្លូវសម្រាប់អ្វីខ្លះ?
១៥ ក្រោយពីលោកយេស៊ូបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនៅស្ថានសួគ៌ លោកបានបង្ហើយការជម្រះការខុសឆ្គង។ ដោយបាននៅជាមួយបិតាម្ដងទៀត លោកបានផ្ដល់តម្លៃនៃគ្រឿងបូជារបស់ខ្លួនលោកឲ្យបិតា។ ក្រោយមក មានពរដ៏អស្ចារ្យគឺព្រះអភ័យទោសទាំងស្រុង មុនដំបូងចំពោះការខុសឆ្គងរបស់អ្នករើសតាំងដែលជាបងប្អូនរបស់គ្រិស្ត ហើយបន្ទាប់មកចំពោះការខុសឆ្គង«របស់មនុស្សក្នុងពិភពលោកទាំងមូល»។ សព្វថ្ងៃ អស់អ្នកដែលកែប្រែចិត្តយ៉ាងស្មោះ ហើយក្លាយទៅជាអ្នកកាន់តាមពិតរបស់គ្រិស្ត អាចមានចំណងមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះយេហូវ៉ា ដោយសារគ្រឿងបូជានោះ។ (១យ៉ូន. ២:២) តើនេះទាក់ទងនឹងអ្នកយ៉ាងណា?
១៦. ដើម្បីបង្ហាញមូលហេតុដែលយើងគួរឲ្យតម្លៃចំពោះការសង្គ្រោះដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើសម្រាប់យើង តើយើងអាចប្រើឧទាហរណ៍ណា?
១៦ ឥឡូវសូមឲ្យយើងពិចារណាឧទាហរណ៍ដែលបានរៀបរាប់នៅដើមអត្ថបទនេះ។ ឧបមាថា គ្រូពេទ្យដែលរកឃើញវិធីព្យាបាលបានទៅជួបអ្នកជំងឺហើយនិយាយថា៖ «អ្នកជំងឺណាដែលព្រមទទួលវិធីព្យាបាល ហើយធ្វើតាមបង្គាប់របស់យើងនឹងជាសះស្បើយជាមិនខាន»។ ចុះយ៉ាងណាបើអ្នកជំងឺឯទៀតមិនព្រមទទួលការណែនាំពីគ្រូពេទ្យ ដោយប្រកែកថាគឺពិបាកពេកឲ្យគាត់លេបថ្នាំឬធ្វើតាមបង្គាប់ពេទ្យ? ទោះជាអ្នកឃើញទីសំអាងជាក់ស្តែងដែលថាការព្យាបាលនោះធ្វើឲ្យអ្នកជាសះស្បើយមែន តើអ្នកនឹងធ្វើតាមអ្នកជំងឺឯទៀតនោះទេ? ពិតជាមិនមែនទេ! អ្នកពិតជាអរគុណគ្រូពេទ្យនោះដែលមានវិធីព្យាបាល ហើយក្រោយមក អ្នកធ្វើតាមការណែនាំរបស់គ្រូពេទ្យយ៉ាងដិតដល់ ថែមទាំងប្រហែលជាប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីការសម្រេចចិត្តរបស់អ្នកដែរ។ ដូចគ្នាដែរ យើងម្នាក់ៗគួរបង្ហាញព្រះយេហូវ៉ាកាន់តែច្រើនថា យើងឲ្យតម្លៃខ្លាំងណាស់ចំពោះការសង្គ្រោះដែលលោកបានធ្វើ តាមរយៈគ្រឿងបូជាដែលជាថ្លៃលោះរបស់បុត្រលោក។—សូមអាន រ៉ូម ៦:១៧, ១៨
១៧. តើអ្នកអាចបង្ហាញតាមវិធីណាខ្លះថាអ្នកឲ្យតម្លៃចំពោះអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើដើម្បីសង្គ្រោះអ្នក?
១៧ ប្រសិនបើយើងឲ្យតម្លៃចំពោះអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ានិងបុត្ររបស់លោកបានធ្វើដើម្បីសង្គ្រោះយើងពីភាពខុសឆ្គងនិងសេចក្ដីស្លាប់ នោះយើងនឹងបង្ហាញតាមការប្រព្រឹត្តរបស់យើង។ (១យ៉ូន. ៥:៣) យើងនឹងខំយកឈ្នះនឹងទំនោរចិត្តទោរទន់ទៅរកអំពើខុសឆ្គង។ យើងនឹងទប់ទល់រហូតហើយមិនប្រព្រឹត្តខុសឆ្គងដោយចេតនា ឬធ្វើជាមនុស្សលាក់ពុត ព្រោះបើយើងប្រព្រឹត្តដូចនេះហាក់ដូចជាយើងមិនឲ្យតម្លៃចំពោះថ្លៃលោះឬថាថ្លៃលោះនោះមិនសំខាន់ទាល់តែសោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងនឹងបង្ហាញថាយើងឲ្យតម្លៃចំពោះថ្លៃលោះដោយព្យាយាមធ្វើជាមនុស្សស្អាតស្អំចំពោះព្រះ។ (២ពេ. ៣:១៤) ម្យ៉ាងទៀត យើងនឹងប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យរបស់យើងក្នុងការទទួលក្ដីសង្គ្រោះ ហើយដោយធ្វើដូចនេះអ្នកឯទៀតក៏អាចធ្វើជាមនុស្សដែលព្រះពេញចិត្ត ថែមទាំងមានក្ដីសង្ឃឹមទទួលអនាគតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ផងដែរ។ (១ធី. ៤:១៦) ព្រះយេហូវ៉ានិងបុត្ររបស់លោកពិតជាសមនឹងទទួលពីយើងនូវពេលវេលានិងកម្លាំងដែលយើងចំណាយដើម្បីសរសើរលោកទាំងពីរ។ (ម៉ាក. ១២:២៨-៣០) សូមគិតទៅមើល! យើងអាចទន្ទឹងចាំគ្រាដែលយើងនឹងជាសះស្បើយឬលែងមានភាពខុសឆ្គង។ យើងអាចរស់នៅដូចដែលព្រះមានបំណងសម្រាប់យើង ពោលគឺរស់ជារៀងរហូតជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះ។ យើងអាចមានជីវិតបែបនេះបានដោយសារអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើដើម្បីសង្គ្រោះយើង!—រ៉ូម ៨:២១
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• ហេតុអ្វីអ្នកត្រូវការការសង្គ្រោះជាចាំបាច់?
• តើការលះបង់របស់លោកយេស៊ូមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើអ្នក?
• តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាស្តីអំពីអំណោយរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលជាថ្លៃលោះ?
• ដោយសារព្រះយេហូវ៉ារៀបចំដើម្បីសង្គ្រោះអ្នក តើនេះជំរុញទឹកចិត្តអ្នកឲ្យធ្វើអ្វី?
[កំណត់សម្គាល់]
a គេបាននិយាយថា ពេលមានគ្រុនផ្ដាសាយអេស្ប៉ាញ ២០ភាគរយទៅ៥០ភាគរយនៃមនុស្សទាំងអស់ក្នុងពិភពលោកបានឆ្លងជំងឺនោះ។ ប្រហែលជាមនុស្សរវាង១ភាគរយទៅ១០ភាគរយដែលមានគ្រុនផ្ដាសាយនោះ បានស្លាប់។ ផ្ទុយទៅវិញ ជំងឺអ៊ីបូឡា (Ebola) ជាជំងឺដែលកម្រមាន តែពេលផ្ទុះឡើងម្ដងៗ នោះ៩០ភាគរយនៃមនុស្សដែលមានជំងឺនេះបានបាត់បង់ជីវិត។
[រូបភាពនៅទំព័រ៣០]
នៅថ្ងៃជម្រះការខុសឆ្គង សម្ដេចសង្ឃនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលតំណាងមេស្ស៊ី
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
ការស្ម័គ្រចិត្តរបស់អាប្រាហាំក្នុងការបូជាកូនរបស់គាត់ បង្រៀនយើងច្រើនណាស់អំពីការលះបង់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលមានទំហំធំធេងជាង