ប្រអប់សំណួរ
◼ តើអ្វីជួយយើងឲ្យដឹងថាយើងគួរឲ្យសៀវភៅដល់អ្នកណាម្នាក់?
អ្វីសំខាន់បំផុត គឺចំណាប់អារម្មណ៍របស់បុគ្គលនោះ។ បើគាត់បង្ហាញចំណាប់អារម្មណ៍ដ៏ស្មោះ យើងប្រហែលជាឲ្យទស្សនាវដ្ដីមួយ សៀវភៅស្តើងមួយ ឬសៀវភៅផ្សេងទៀតដែលត្រូវស្នើផ្ដល់ក្នុងខែនោះ ទោះបីជាយើងដឹងថាគាត់មិនសូវមានលុយ ឬគ្មានលុយសោះដើម្បីដាក់វិភាគទានសម្រាប់កិច្ចការទូទាំងពិភពលោកក៏ដោយ។ (យ៉ូប ៣៤:១៩; បប. ២២:១៧) ផ្ទុយទៅវិញ យើងមិនឲ្យសៀវភៅដ៏មានតម្លៃដល់អ្នកដែលមិនយល់តម្លៃនៃសៀវភៅនោះទេ។—ម៉ាថ. ៧:៦
តើម្ចាស់ផ្ទះប្រហែលជាបង្ហាញចំណាប់អារម្មណ៍យ៉ាងដូចម្ដេច? បើគាត់ព្រមនិយាយជាមួយយើងនោះជាសញ្ញាសម្គាល់ដ៏ល្អមួយដែលបង្ហាញថាគាត់មានចំណាប់អារម្មណ៍។ ពេលយើងនិយាយ គាត់ប្រុងស្ដាប់ គាត់ឆ្លើយសំណួរ និងបញ្ចេញមតិ។ នេះបង្ហាញថាគាត់ចង់និយាយជាមួយយើង។ បើគាត់មើលតាម ពេលដែលយើងអានបទគម្ពីរ នេះជួយឲ្យដឹងថាគាត់គោរពបណ្ដាំរបស់ព្រះ។ ជាញឹកញយ បើយើងសួរគាត់ថា «តើលោកអ្នកចង់អានសៀវភៅនេះឬទេ?» នោះតែងតែមានប្រយោជន៍។ អ្នកផ្សាយគួរចេះវិនិច្ឆ័យឲ្យដឹងនូវចំណាប់អារម្មណ៍របស់បុគ្គលនោះ។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលផ្សព្វផ្សាយតាមផ្លូវ យើងមិនគួរហុចទស្សនាវដ្ដី ឬសៀវភៅដល់អ្នកណាក៏ដោយដែលដើរកាត់មុខយើងនោះទេ។ បើយើងមិនដឹងច្បាស់នូវចំណាប់អារម្មណ៍របស់បុគ្គលណាម្នាក់ ជាការល្អជាងដែលយើងឲ្យគាត់នូវខិត្តប័ណ្ណមួយ។
ស្រដៀងគ្នាដែរ អ្នកផ្សាយម្នាក់អាចយកចំនួនសៀវភៅពីទូសៀវភៅតាមតម្រូវការរបស់គាត់ក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ មិនមែនយកតាមវិភាគទានដែលគាត់ដាក់នោះទេ។ វិភាគទានមិនមែនសម្រាប់បង់ថ្លៃសៀវភៅទេ តែដើម្បីគាំទ្រគ្រប់សកម្មភាពផ្សព្វផ្សាយរបស់យើងនៅទូទាំងពិភពលោក។ ទោះជាយើងមានឬមិនសូវមានលុយក៏ដោយ តែដើម្បីគាំទ្រកិច្ចការរាជាណាចក្រ នោះចិត្តដឹងគុណនឹងជំរុញយើងឲ្យធ្វើវិភាគទានដោយចិត្តទូលាយ មិនមែនដោយដាក់ប្រាក់សំណល់របស់យើងទេ។ (ម៉ាក. ១២:៤១-៤៤; ២កូ. ៩:៧) នេះក៏នឹងជំរុញយើងឲ្យយកតែសៀវភៅដែលយើងត្រូវការប៉ុណ្ណោះ ដោយមិនខ្ជះខ្ជាយសៀវភៅដែលបានបោះពុម្ពដោយប្រាក់វិភាគទាន។
[រូបភាពនៅទំព័រ២]
អ្នកផ្សាយគួរចេះ វិនិច្ឆ័យឲ្យដឹងនូវ ចំណាប់អារម្មណ៍ របស់បុគ្គលម្នាក់ៗ