៨ «ហ្គេហេណា» ជាតំណាងការបំផ្លាញឲ្យសាបសូន្យ
ភាសាក្រិច γέεννα (ហ្គេអេណា) ភាសាឡាតាំង ge·henʹna (ហ្គេហេណា) ភាសាហេប្រឺ גי הנם (ហ្គេហ៊ីណុំ «ជ្រលងភ្នំហ៊ីណុំ») «នរក»មិនមែនជាការបកប្រែត្រឹមត្រូវ
ហ្គេហេណាមានន័យថា«ជ្រលងភ្នំហ៊ីណុំ» ព្រោះពាក្យនោះជាភាសាក្រិចដែលបកប្រែពីពាក្យភាសាហេប្រឺ ហ្គេហ៊ីណុំ។ នៅយ៉ូស្វេ ១៨:១៦ ដែលមានពាក្យ«ច្រកភ្នំហ៊ីណុំ» សេបធួជីនមានពាក្យ«ហ្គេហេណា»។ ពាក្យនេះមាន១២ដងក្នុងបទគម្ពីរគ្រិស្តសាសនិកជាភាសាក្រិច ហើយមានជាលើកដំបូងនៅម៉ាថាយ ៥:២២។ សេចក្ដីបកប្រែពិភពលោកថ្មី បកប្រែពាក្យនេះថា«ជ្រលងភ្នំហ៊ីណុំ» នៅគ្រប់កន្លែងទាំងអស់ ពោលគឺនៅ ម៉ាថាយ ៥:២២, ២៩, ៣០; ១០:២៨; ១៨:៩; ២៣:១៥, ៣៣; ម៉ាកុស ៩:៤៣, ៤៥, ៤៧; លូកា ១២:៥; យ៉ាកុប ៣:៦។
ជ្រលងភ្នំហ៊ីណុំស្ថិតនៅខាងលិចឆៀងខាងត្បូងក្រុងយេរូសាឡិមនៅសម័យបុរាណ (យ៉ូស្វេ ១៥:៨; ១៨:១៦; យេរេមា ១៩:២, ៦) ក្នុងរជ្ជកាលស្តេចស្រុកយូដានៅសម័យក្រោយៗមក ជ្រលងភ្នំនោះបានត្រូវគេប្រើជាកន្លែងគោរពបូជារូបព្រះម៉ូឡិចដែលជាព្រះរបស់ជនជាតិដទៃ ដោយដុតមនុស្សធ្វើជាគ្រឿងបូជា។ (របាក្សត្រទី២ ២៨:៣; ៣៣:៦; យេរេមា ៧:៣១, ៣២; ៣២:៣៥) ដើម្បីការពារកុំឲ្យគេប្រើកន្លែងនោះសម្រាប់ការគោរពបូជាបែបនេះម្ដងទៀត យ៉ូសៀសជាស្តេចដ៏ស្មោះត្រង់បានធ្វើឲ្យជ្រលងនោះទៅជាកន្លែងស្មោកគ្រោក ជាពិសេសកន្លែងដែលហៅថាតូផែត។—ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ២៣:១០
អ្នកអត្ថាធិប្បាយជនជាតិយូដាម្នាក់ឈ្មោះដាវីឌ គឹមហ៊ី (១១៦០?-១២៣៥?) បានបញ្ចេញយោបល់បញ្ជាក់អំពីប្រវត្ដិនៃ«ហ្គេហ៊ីណុំ» ពេលដែលគាត់ពន្យល់អំពីទំនុកតម្កើង ២៧:១៣ ថា៖ «ទីនោះជាកន្លែងមួយដែលនៅជាប់នឹងក្រុងយេរូសាឡិម ជាកន្លែងដ៏គួរឲ្យខ្ពើមរអើមដែលពួកគេចោលវត្ថុស្មោកគ្រោកនិងសាកសព។ ម្យ៉ាងទៀត មានភ្លើងឆេះរហូត សម្រាប់ដុតវត្ថុស្មោកគ្រោកផ្សេងៗនិងឆ្អឹងសាកសព។ ហេតុនេះ ទោសរបស់មនុស្សទុច្ចរិតបានត្រូវហៅជាន័យធៀបថាហ្គេហ៊ីណុំ»។
ជ្រលងភ្នំហ៊ីណុំបានក្លាយទៅជាកន្លែងចាក់សំរាមនិងជាកន្លែងសម្រាប់ដុតវត្ថុកខ្វក់របស់ក្រុងយេរូសាឡិម។ គេបោះខ្មោចសត្វទៅកន្លែងនោះដើម្បីឲ្យភ្លើងឆេះ ក៏បានបន្ថែមស្ពាន់ធ័រដើម្បីធ្វើឲ្យឆេះសុសល្អ។ សាកសពជនឧក្រិដ្ឋដែលត្រូវគេប្រហារជីវិត ហើយដែលគេចាត់ទុកថាមិនសមនឹងទទួលការបញ្ចុះដ៏សមរម្យក្នុងទីបញ្ចុះសព ក៏បានត្រូវបោះទៅកន្លែងនោះដែរ។ ប្រសិនបើសាកសពទាំងនេះធ្លាក់ទៅក្នុងភ្លើង នោះនឹងត្រូវឆេះអស់ តែបើធ្លាក់ទៅលើកន្លែងលយចេញនៃជ្រលងដ៏ជ្រៅនោះ វានឹងរលួយ ហើយមានដង្កូវចុះកក្អៀចដែលមិនចេះងាប់ រហូតដល់បានស៊ីសាកសពនោះអស់សល់តែឆ្អឹង។ ដូច្នេះ គេចាត់ទុកការបោះសាកសពរបស់អ្នកណាម្នាក់ទៅក្នុងហ្គេហេណា ថាជារបៀបដាក់ទោសដ៏អាក្រក់បំផុត។ «បឹងដែលឆេះដោយភ្លើងនិងស្ពាន់ធ័រ»ជានិមិត្តរូបមួយដែលមានមូលដ្ឋានលើកន្លែងហ្គេហេណាមែនទែននិងអត្ថន័យរបស់វា។—ការបើកបង្ហាញ ១៩:២០; ២០:១០, ១៤, ១៥; ២១:៨
គេមិនបោះសត្វ ឬមនុស្សនៅរស់ទៅក្នុងហ្គេហេណាដើម្បីឲ្យភ្លើងឆេះទាំងរស់ឬឲ្យទទួលទារុណកម្មទេ។ ហេតុនេះ កន្លែងនោះមិនអាចជានិមិត្តរូបនៃស្ថានមួយដែលមនុស្សមើលមិនឃើញ ហើយដែលព្រលឹងមនុស្សត្រូវទទួលទារុណកម្មជារៀងរហូតក្នុងភ្លើងមែនទែន ឬត្រូវដង្កូវដែលមិនចេះងាប់រុកជារៀងរហូតទេ។ ដោយសារសាកសពឧក្រិដ្ឋជនដែលគេប្រហារជីវិតមិនបានត្រូវបញ្ចុះឲ្យបានសមរម្យក្នុងទីបញ្ចុះសពសម្រាប់ជាទីរំលឹកដែលជានិមិត្តរូបថា អ្នកនោះមានសេចក្ដីសង្ឃឹមទទួលការប្រោសឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះលោកយេស៊ូនិងពួកអ្នកកាន់តាមលោកបានប្រើពាក្យហ្គេហេណាជាតំណាងការបំផ្លាញចោលដើម្បីកុំឲ្យមានជារៀងរហូត ការបំផ្លាញឲ្យសាបសូន្យពីសកលលោករបស់ព្រះ ឬ«សេចក្ដីស្លាប់ទីពីរ» ជាទោសទណ្ឌកម្មដែលនៅជាប់ជារៀងរហូត។
អ្វីៗទាំងអស់នេះគឺសមស្របនឹងគុណសម្បត្ដិរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ពោលគឺសេចក្ដីយុត្ដិធម៌និងសេចក្ដីស្រឡាញ់។—សូមពិនិត្យបន្ថែម និក្ខមនំ ៣៤:៦, ៧; យ៉ូហានទី១ ៤:៨