ព្រះគម្ពីរបានត្រូវគេស្រឡាញ់និងបានត្រូវហាមប្រាម
វិជ្ជាករជនជាតិហូឡង់ម្នាក់ឈ្មោះ ដេស៊ីដេរីយុស អេរ៉ាសមុស ដែលបានត្រូវគេកោតសរសើរជាទូទៅនៅសតវត្សទី១៦ បានសរសេរថា៖ «ខ្ញុំចង់ឲ្យមានការបកប្រែសៀវភៅបរិសុទ្ធនេះនៅគ្រប់ភាសាទាំងអស់»។
សេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់លោកអេរ៉ាសមុសគឺថា ចង់ឲ្យមនុស្សទាំងអស់អាចមានលទ្ធភាពអាននិងយល់ពីបទគម្ពីរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកប្រឆាំងនឹងព្រះគម្ពីរបានបដិសេធគំនិតនេះចោលទាំងស្រុង។ តាមពិត នៅពេលនោះទ្វីបអឺរ៉ុបជាកន្លែងមួយ ដែលប្រកបដោយគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងណាស់ ចំពោះអ្នកណាដែលមានចំណាប់អារម្មណ៍ទៅលើសាច់រឿងព្រះគម្ពីរ សូម្បីតែបន្ដិចប៉ុណ្ណោះ។ នៅប្រទេសអង់គ្លេស សភាតំណាងរាស្ត្របានអនុវត្តលក្ខន្ដិកៈមួយ ដែលបានបញ្ជាថា៖ «អ្នកណាដែលអានព្រះគម្ពីរជាអក្សរអង់គ្លេសត្រូវបាត់បង់ដីធ្លី កម្មសិទ្ធិ ទ្រព្យសម្បត្ដិ និងជីវិតតែម្ដង . . . ថែមទាំង បើសិនជានៅតែរឹងចចេសឬក៏ភ្លាត់ធ្វើម្ដងទៀតក្រោយដែលបានត្រូវលើកលែងទោស ពួកគេនឹងត្រូវគេព្យួរកសំរាប់ការក្បត់ជាតិប្រឆាំងនឹងស្តេច ព្រមទាំងនឹងត្រូវដុតចោលសំរាប់ការបដិសេធលទ្ធិប្រឆាំងនឹងព្រះ»។
នៅទ្វីបអឺរ៉ុប ទារុណកម្មសាសនាពីពួកកាតូលិកបានដេញតាមយ៉ាងសាហាវ និងគ្មានមេត្ដានូវនិកាយដែល«បដិសេធលទ្ធិ» ដូចជានិកាយសាសនាបារាំងឈ្មោះវ៉លដិន បានត្រូវគេរើសចេញមកដោយឡែកដើម្បីឲ្យទទួលការបៀតបៀន ដោយព្រោះការផ្សព្វផ្សាយ«ពីដំណឹងល្អ សំបុត្រនិងបទគម្ពីរបរិសុទ្ធឯទៀត . . . ពីព្រោះការផ្សព្វផ្សាយនិងការពន្យល់ពីបទគម្ពីរបរិសុទ្ធ ត្រូវហាមជាដាច់ខាតចំពោះមនុស្សធម្មតា»។ មនុស្សច្រើនឥតគណនាបានរងទុក្ខទោសជាទារុណកម្មនិងសេចក្ដីស្លាប់ ដោយសារសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គេចំពោះព្រះគម្ពីរ។ ពួកគេបានប្រថុយនូវទោសធ្ងន់បំផុត គ្រាន់តែដើម្បីសូត្រការអធិស្ឋានរបស់ព្រះអម្ចាស់ ឬក៏ក្រិត្យវិន័យដប់ប្រការនិងបង្រៀនកូនចៅពីសេចក្ដីនោះ។
ភក្ដីភាពចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ បានមានជាបន្តក្នុងចិត្តគំនិតរបស់អ្នក ដែលបានធ្វើដំណើរពីប្រទេសអង់គ្លេសទៅអាមេរិកខាងជើងដើម្បីតាំងអាណានិគម។ សៀវភៅប្រវត្ដិសាស្ត្រពីអាថ៌កំបាំងនៃជីវិតផ្ទាល់ខ្លួន ឆន្ទ:នៃសម័យបដិវត្តន៍ប្រាប់ថា នៅប្រទេសអាមេរិកពីសម័យមុនៗ«ការអាននិងសាសនាគឺជាប់ទាក់ទងគ្នាជាអ្វីដែលពង្រាត់មិនបាន និងបានជួយកសាងវប្បធម៌មួយដែលមានមូលដ្ឋានស្ទើរតែទាំងស្រុងទៅលើការស្គាល់ព្រះគម្ពីរ»។ តាមពិត ធម្មទានដែលបានត្រូវបោះពុម្ពនៅទីក្រុងបូស្តននៅឆ្នាំ១៧៦៧បានជូនយោបល់ថា៖ «ចូរអានយ៉ាងខ្នះខ្នែងនូវបទគម្ពីរបរិសុទ្ធទាំងអស់។ រាល់ព្រឹកនិងរាល់ល្ងាចអ្នកត្រូវអានមួយជំពូកពីព្រះគម្ពីររបស់អ្នក»។
យោងទៅតាមការស្រាវជ្រាវក្រុមបាណានៅទីក្រុងវិនឈូរ៉ា រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា នោះបានឃើញថាជនជាតិអាមេរិក៩០ភាគរយមានព្រះគម្ពីរបីក្បាលជាមធ្យម។ ការស្រាវជ្រាវនាពេលថ្មីៗនេះបានសម្ដែងថា ទោះបីព្រះគម្ពីរនៅតែត្រូវគេគោរពយ៉ាងជ្រាលជ្រៅនៅទីនោះក៏ដោយ «ការចំណាយពេលអាននិងសិក្សាព្រះគម្ពីរនិងការអនុវត្តន៍តាមនោះ . . . គឺជាអ្វីដែលគេលែងធ្វើតទៅទៀតហើយ»។ មនុស្សភាគច្រើនមានចំណាប់អារម្មណ៍តែបន្ដិចប៉ុណ្ណោះទៅលើមាតិកាព្រះគម្ពីរ។ អ្នកកាសែតម្នាក់បានសង្កេតឃើញថា៖ «មនុស្សអត់សូវមានគំនិតថា ព្រះគម្ពីរអាចជាប់ទាក់ទងនឹងបញ្ហានិងកង្វល់ដែលមាននាពេលបុច្ចប្បន្ននេះទេ»។
និន្នាការនៃទស្សនៈលោកីយ៍នេះ
ជំនឿមួយដែលត្រូវនិយមជាទូទៅគឺថា យើងអាចជោគជ័យក្នុងជីវិតដោយប្រើតែវិចារណញ្ញាណ និងដោយការជួយគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះគម្ពីរត្រូវចាត់ទុកជាសៀវភៅមួយក្នុងចំណោមសៀវភៅជាច្រើន ដែលប្រាប់តែទស្សនៈខាងសាសនានិងបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់មនុស្សផ្សេងៗ ហើយមិនត្រូវរាប់ទុកជាសៀវភៅនៃហេតុការណ៍ពិតប្រាកដនិងសេចក្ដីពិតនោះទេ។
ដូច្នេះ តើមនុស្សភាគច្រើនដោះស្រាយបញ្ហាដ៏រឹតតែពិបាកឡើងៗក្នុងជីវិតយ៉ាងដូចម្ដេច? ពួកគេធ្វើការក្នុងស្ថានភាពមួយដែលប្រាសចាកពីអ្វីខាងវិញ្ញាណ ទាំងគ្មានខ្នាតតម្រានិងការណែនាំដ៏ជាក់លាក់ខាងសីលធម៌និងសាសនា។ ពួកគេបានទៅដូចជាកប៉ាល់ដែលគ្មានចង្កូត ‹ទាំងត្រូវគ្រប់អស់ទាំងខ្យល់នៃសេចក្ដីបង្រៀនបោកប្រាស ហើយផាត់គេចុះឡើង ដោយសេចក្ដីឆបោករបស់ផងមនុស្ស ហើយដោយឧបាយកល›។—អេភេសូរ ៤:១៤
ហេតុនេះហើយ យើងត្រូវតែសួរថា តើព្រះគម្ពីរគ្រាន់តែជាសៀវភៅសាសនាធម្មតាដូចសៀវភៅឯទៀតឬ? ឬក៏ តើព្រះគម្ពីរពិតជាបន្ទូលរបស់ព្រះទាំងមានពត៌មានដ៏មានប្រយោជន៍ ថែមទាំងមានពត៌មានដ៏ចាំបាច់ដែរឬ? (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦, ១៧) តើយើងគួរតែពិចារណាមើលព្រះគម្ពីរឬទេ? អត្ថបទជាបន្តបន្ទាប់នឹងវែកញែកសំនួរទាំងនេះ។
[រូបភាពនៅទំព័រ៣]
ដេស៊ីដេរីយុស អេរ៉ាសមុស
[អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិ]
From the book Deutsche Kulturgeschichte
[រូបភាពនៅទំព័រ៤]
ពួកវ៉លដិនបានត្រូវគេរើសចេញមកដោយឡែកដើម្បីឲ្យទទួលការបៀតបៀន ដោយព្រោះពួកគេផ្សព្វផ្សាយពីព្រះគម្ពីរ
[អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិ]
Stichting Atlas van Stolk, Rotterdam