មនសិការ—ជាបន្ទុកឬក៏ជាអត្ថប្រយោជន៍?
‹មនសិការរបស់ខ្ញុំកំពុងតែធ្វើទុក្ខដល់ខ្ញុំ›! ពីពេលមួយទៅពេលមួយ យើងសឹងតែទាំងអស់គ្នា បានពិសោធការឈឺចាប់នៃមនសិការ។ អារម្មណ៍បែបនេះអាចមានពីការឈឺបន្ដិចបន្តួច រហូតដល់ការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង។ មនសិការដែលមានបញ្ហា អាចធ្វើឲ្យមានការធ្លាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងជ្រៅផង។
ដូច្នេះ បើមើលពីទស្សនៈនេះ តើមនសិការមិនមែនជាបន្ទុកទេឬ? អ្នកខ្លះប្រហែលជាមានអារម្មណ៍បែបនេះ។ ក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រ វប្បធម៌ជាច្រើន តែងតែចាត់ទុកមនសិការរបស់គេជាសមត្ថភាពដែលមានពីកំណើត។ មនុស្សជាច្រើនគិតថា នេះជាការដឹកនាំខាងផ្លូវចិត្ត ដែលបានផ្ដល់មកពីព្រះទ្រង់ផ្ទាល់តែម្ដង។ ដូច្នេះ មនសិការបានត្រូវហៅថា «វត្តមានរបស់ព្រះក្នុងមនុស្ស» «ចរិតពីកំណើតរបស់យើង» ហើយព្រមទាំង«សម្លេងរបស់ព្រះ»។
ប៉ុន្តែ ក្នុងឆ្នាំថ្មីៗនេះ គេនិយមថ្លែងថា មនសិការគឺសមត្ថភាពដែលបានត្រូវទទួល—ផលិតផលនៃឥទ្ធិពលខាងឪពុកម្ដាយនិងសង្គម។ ជាឧទាហរណ៍ ពួកអ្នកចិត្តវិជ្ជាខ្លះប្រកែកថា កូនក្មេងរៀនជៀសវាងពីមារយាទមិនល្អ ដោយសារការខ្លាចទទួលទណ្ឌកម្ម នេះហើយជាអ្វីដែលយើងហៅមនសិការ គឺគ្រាន់តែជាការទទួលគុណសម្បត្ដិនិងជំនឿរបស់ឪពុកម្ដាយរបស់យើង។ ពួកអ្នកដទៃទៀត ចង្អុលទៅមុខនាទីនៃសង្គម ក្នុងការបញ្ចូលតម្លៃនិងខ្នាតគំរូ។ អ្នកខ្លះចាត់ទុកការឈឺមនសិការ គឺគ្រាន់តែទំនាស់រវាងអ្វីដែលយើងចង់ធ្វើ និងអ្វីដែលសង្គមដ៏ជិះជាន់ចង់ឲ្យយើងធ្វើ!
ទោះបីមានទ្រឹស្តីអំពីមនសិការ ម្ដងហើយម្ដងទៀត មនុស្សបានតាំងចិត្តយ៉ាងមាំប្រឆាំងឪពុកម្ដាយ គ្រួសារ និងសង្គមទាំងមូល ពីព្រោះមនសិការរបស់គេបានប្រាប់គេឲ្យធ្វើដូច្នេះ។ អ្នកខ្លះព្រមទាំងសុខចិត្តបូជាជីវិតរបស់គេ ដោយសារមនសិការរបស់គេ! ហើយថ្វីបើមានការខុសគ្នាជាច្រើនក្នុងចំណោមនៃវប្បធម៌នៃលោកនេះ ការប្រព្រឹត្តដូចជា ឃាតកម្ម ការលួច ការផិតគ្នា ការភូតភរ និងការស្មន់ គឺសឹងតែបានចាត់ទុកក្នុងលោក ជាអ្វីដែលខុស។ តើនេះមិនឲ្យទីសំអាងថា មនសិការជាអ្វីដែលមានពីកំណើតទេឬ?
មនសិការ—ទស្សនៈរបស់ព្រះគម្ពីរ
ប្រភពពិតលើប្រធាននេះ គឺព្រះយេហូវ៉ា។ ពីព្រោះ«ទ្រង់ដែលបានបង្កើតយើងខ្ញុំ យើងខ្ញុំជារបស់ផងទ្រង់»។ (ទំនុកដំកើង ១០០:៣) ទ្រង់ជ្រាបយ៉ាងហ្មត់ចត់អំពីខ្លួនយើង។ ព្រះគម្ពីរ ជាបន្ទូលរបស់ព្រះ ពន្យល់ថា មនុស្សបានបង្កើតមកក្នុង«រូប»របស់ព្រះ។ (លោកុប្បត្តិ ១:២៦) មនុស្សបានត្រូវបង្កើតមក ដោយដឹងនូវអ្វីដែលត្រូវនិងខុស ពីដំបូងមក មនសិការជាផ្នែកពីកំណើតមួយនៃចរិតរបស់មនុស្ស។—ប្រៀបធៀប លោកុប្បត្តិ ២:១៦, ១៧
សាវ័កប៉ុលបញ្ជាក់អំពីរឿងនេះ ក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ទៅពួករ៉ូម ដោយសរសេរថា៖ «ពីព្រោះកាលណាពួកសាសន៍ដទៃ ដែលគ្មានក្រិត្យវិន័យ គេបានប្រព្រឹត្តតាមក្រិត្យវិន័យពីបវេណី នោះពួកដែលគ្មានក្រិត្យវិន័យនោះឯង គេជាក្រិត្យវិន័យដល់ខ្លួនគេវិញ ដោយសំដែងថា របៀបក្រិត្យវិន័យបានកត់ទុកក្នុងចិត្តគេហើយ បញ្ញាចិត្តគេក៏ធ្វើបន្ទាល់ឲ្យ ហើយគំនិតគេចួនកាលប្រកាន់ទោស ចួនកាលដោះសាគ្នាទៅវិញទៅមក»។ (រ៉ូម ២:១៤, ១៥) សូមកត់សម្គាល់ថា មនុស្សជាច្រើនដែលមិនបានអប់រំក្រោមច្បាប់របស់ព្រះ ដែលផ្ដល់ឲ្យពួកយូដា គឺនៅតែធ្វើតាមគោលការណ៍ខ្លះៗនៃច្បាប់របស់ព្រះ មិនមែនដោយការបង្ខិតបង្ខំដោយសង្គមទេ ប៉ុន្តែដោយ«ចរិត»!
ដូច្នេះ គឺមិនមែនជាបន្ទុកទេ មនសិការជារង្វាន់របស់ព្រះ ជាអត្ថប្រយោជន៍មួយ។ ត្រូវហើយ នេះអាចធ្វើឲ្យមានការឈឺចាប់។ ប៉ុន្តែពេលដែលធ្វើតាមដោយត្រឹមត្រូវ នេះក៏អាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ស្កប់ស្កល់ពិតនិងសន្ដិភាពខាងក្នុង។ នេះអាចដឹកនាំ ការពារ និងជំរុញចិត្តយើង។ អ្នកបកប្រែព្រះគម្ពីរ បានថ្លែងថា៖ «គំនិតនិងសុខភាពផ្លូវចិត្តអាចការពារបាន លុះត្រាតែបុគ្គលនោះខំប្រឹងផ្សះផ្សានូវអ្វីដែលគាត់ធ្វើ និងអ្វីដែលគាត់មានអារម្មណ៍ថាគាត់ត្រូវធ្វើនោះ»។ តើតាមរបៀបណាដែលបុគ្គលម្នាក់ផ្សះផ្សានោះ? តើអាចធ្វើទៅបានទេ ក្នុងការបំពាក់បំប៉ននិងអប់រំមនសិការរបស់យើង? សំនួរទាំងនេះនឹងពិចារណាមើលក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់។