ចូរពឹងលើវិញ្ញាណរបស់ព្រះពេលប្រឈមមុខនឹងការប្រែប្រួលក្នុងជីវិត
«ចូរខំប្រឹងនឹងថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះ ទុកជាមនុស្សដែលបានល្បងលជាប់ហើយ [ឬ«ជាអ្នកដែលធ្វើឲ្យព្រះសព្វព្រះហឫទ័យ, ព.ថ.]»។—ធីម៉ូថេទី២ ២:១៥
១. តើការប្រែប្រួលអ្វីដែលនាំឲ្យមានការពិបាកដល់សុខភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង?
លោកីយ៍តែងប្រែប្រួលជានិច្ច។ យើងឃើញនូវការជឿនលឿនខាងវិទ្យាសាស្ត្រនិងបច្ចេកទេស តែយើងក៏ឃើញនូវការចុះអាប់ឱនយ៉ាងខ្លាំងខាងគោលការណ៍សីលធម៌ដែរ។ ដូចយើងបានពិនិត្យមើលក្នុងអត្ថបទមុននេះ ជនគ្រីស្ទានត្រូវតែទប់ទល់នឹងវិញ្ញាណរបស់លោកីយ៍ដែលប្រឆាំងព្រះ។ ក៏ប៉ុន្តែ កាលដែលពិភពលោកប្រែប្រួល យើងម្នាក់ៗក៏ប្រែប្រួលតាមរបៀបជាច្រើនដែរ។ យើងប្រែពីកុមារភាពទៅជាមនុស្សពេញវ័យ។ យើងប្រហែលជាមានឬបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្ដិ បញ្ហាសុខភាពនិងបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់។ ការប្រែប្រួលទាំងនេះគឺជាអ្វីដែលយើងគ្មានអំណាចទប់ទល់ទេ ហើយអាចនាំឲ្យមានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំងដល់សុខភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។
២. តើជីវិតដាវីឌជួបប្រទះនឹងការប្រែប្រួលយ៉ាងដូចម្ដេច?
២ មានមនុស្សតិចណាស់ដែលមានការប្រែប្រួលយ៉ាងខ្លាំងក្នុងជីវិតដូចដាវីឌ កូនរបស់អ៊ីសាយ។ ដាវីឌបានប្រែប្រួលយ៉ាងលឿនពីក្មេងគង្វាលដែលគ្មាននរណាស្គាល់ទៅជាមនុស្សល្បីឈ្មោះក្នុងប្រទេស។ ក្រោយមក ដាវីឌត្រូវរត់គេចខ្លួនពីស្តេចមួយអង្គដែលមានចិត្តច្រណែន ដែលដេញចាប់ដាវីឌដូចព្រានព្រៃដេញចាប់សត្វ។ បន្ទាប់មកទៀត ដាវីឌបានក្លាយទៅជាស្តេចនិងជាអ្នកទទួលជ័យជំនះ។ ទ្រង់បានស៊ូទ្រាំនឹងលទ្ធផលដ៏ឈឺចាប់ដោយសារការប្រព្រឹត្តអំពើបាបធ្ងន់ធ្ងរ។ ទ្រង់បានរងទុក្ខនឹងរឿងខ្លោចផ្សាជាច្រើនដែលបានកើតឡើង និងការបែកបាក់ក្នុងរាជវង្សានុវង្សរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ ទ្រង់បានទទួលទ្រព្យសម្បត្ដិ មានអាយុចាស់ និងរងទុក្ខដោយសារភាពចាស់ជរា។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ទោះជាមានការប្រែប្រួលជាច្រើនក្នុងជីវិតរបស់ទ្រង់ក៏ដោយ ស្តេចដាវីឌបានបង្ហាញទំនុកចិត្តនិងជំនឿលើព្រះយេហូវ៉ានិងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់អស់មួយជីវិត។ ទ្រង់បានខំប្រឹងអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះ«ជាអ្នកដែលធ្វើឲ្យព្រះសព្វព្រះហឫទ័យ» ហើយព្រះបានប្រទានពរដល់ទ្រង់។ (ធីម៉ូថេទី២ ២:១៥, ព.ថ.) ទោះជាយើងមានកាលៈទេសៈខុសគ្នាពីស្តេចដាវីឌក៏ពិតមែន ក៏យើងអាចរៀនពីរបៀបដែលទ្រង់បានដោះស្រាយបញ្ហាក្នុងជីវិត។ គំរូរបស់ស្តេចដាវីឌអាចជួយយើងឲ្យយល់នូវរបៀបដែលយើងអាចបន្តទទួលជំនួយពីវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ កាលដែលយើងប្រឈមមុខនឹងការប្រែប្រួលផ្សេងៗក្នុងជីវិត។
ចិត្តរាបទាបរបស់ដាវីឌ ជាគំរូដ៏ល្អ
៣, ៤. ពីក្មេងគង្វាលដែលគេមិនស្គាល់ តើដាវីឌបានក្លាយទៅជាមនុស្សល្បីឈ្មោះក្នុងប្រទេសយ៉ាងដូចម្ដេច?
៣ ជាក្មេងម្នាក់ ដាវីឌមិនមែនជាមនុស្សដែលមានឋានៈធំដុំទេ សូម្បីក្នុងក្រុមគ្រួសារគាត់ក៏ដោយ។ ពេលព្យាការីសាំយូអែលបានមកភូមិបេថ្លេហិម នោះឪពុករបស់ដាវីឌមិនបានបង្ហាញកូនទាំងប្រាំបីនាក់ទេ គឺបង្ហាញតែប្រាំពីរនាក់ឲ្យលោកស្គាល់ប៉ុណ្ណោះ ព្រោះដាវីឌដែលជាកូនពៅត្រូវបានបង្គាប់ឲ្យទៅឃ្វាលចៀម។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាបានជ្រើសរើសដាវីឌដើម្បីជាស្តេចរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៅថ្ងៃមុខវិញ។ គេបានទៅហៅដាវីឌពីកន្លែងឃ្វាលសត្វ បន្ទាប់មក កំណត់ហេតុព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «សាំយូអែលក៏យកស្នែងដែលដាក់ប្រេងនោះទៅចាក់លើដាវីឌ នៅកណ្ដាលពួកបងៗទាំងប៉ុន្មាន ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះតទៅ ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះយេហូវ៉ាក៏សណ្ឋិតលើដាវីឌ»។ (សាំយូអែលទី១ ១៦:១២, ១៣) ដាវីឌបានពឹងលើវិញ្ញាណនោះអស់មួយជីវិតរបស់គាត់។
៤ បន្ដិចទៀត ក្មេងឃ្វាលចៀមនេះនឹងក្លាយទៅជាមនុស្សល្បីឈ្មោះក្នុងប្រទេសគាត់។ គេបានហៅគាត់ឲ្យទៅបំរើស្តេចនិងលេងភ្លេងថ្វាយស្តេច។ គាត់បានសម្លាប់ទាហានមាឌធំសម្បើមម្នាក់ឈ្មោះកូលីយ៉ាត ជាបុរសសាហាវឃោរឃៅដល់ម្ល៉េះដែលសូម្បីតែទាហានជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលមានបទពិសោធន៍ ក៏ខ្លាចកូលីយ៉ាតដែរ។ ក្រោយដាវីឌត្រូវតែងតាំងឲ្យត្រួតត្រាលើពួកទាហាន នោះគាត់បានវាយឈ្នះពួកភីលីស្ទីន។ ប្រជាជនស្រឡាញ់ដាវីឌណាស់។ ពួកគេបានតែងចំរៀងសរសើរដាវីឌ។ មុននេះ ទីប្រឹក្សារបស់ស្តេចសូលបានរៀបរាប់ប្រាប់ទ្រង់អំពីដាវីឌថា គាត់មិនគ្រាន់តែ«ជាអ្នកប្រសប់ក្នុងការលេងភ្លេង»ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែជា«មនុស្សខ្លាំងពូកែ មានចិត្តក្លាហាន ហើយជំនាញក្នុងចំបាំងក៏មានវោហារអធិប្បាយ»។—សាំយូអែលទី១ ១៦:១៨; ១៧:២៣, ២៤, ៤៥-៥១; ១៨:៥-៧
៥. តើអ្វីដែលអាចធ្វើឲ្យដាវីឌទៅជាមនុស្សអួតខ្លួន? ហេតុអ្វីយើងដឹងថាគាត់មិនបានទៅជាមនុស្សបែបនេះ?
៥ ដាវីឌហាក់ដូចជាមានលក្ខណៈគ្រប់ទាំងអស់ដែលបុគ្គលម្នាក់ៗចង់បាន គឺកិត្ដិនាម រូបឆោមស្រស់ នៅក្មេង មានវោហារ ប្រសប់លេងភ្លេង ជំនាញខាងទាហាន មានព្រះគុណពីព្រះ។ គាត់អាចទៅជាមនុស្សអួតខ្លួនដោយសារសមត្ថភាពណាមួយនោះ ប៉ុន្តែគាត់ពុំបានក្លាយទៅជាមនុស្សដែលអួតខ្លួនទេ។ ចូរកត់សម្គាល់នូវរបៀបដែលដាវីឌបានតបឆ្លើយដល់ស្តេចសូល ដែលចង់ឲ្យបុត្រីរៀបការជាមួយនឹងគាត់។ ដាវីឌពិតជាបានទូលដោយចិត្តរាបទាបថា៖ «តើទូលបង្គំជាអ្វីឬជីវិតទូលបង្គំវិសេសយ៉ាងណា ឬគ្រួនៃឪពុកទូលបង្គំជាអ្វីនៅក្នុងពួកអ៊ីស្រាអែល បានជាសព្វព្រះទ័យឲ្យទូលបង្គំធ្វើជាកូនប្រសានៃទ្រង់ព្រះករុណដូច្នេះ?»។ (សាំយូអែលទី១ ១៨:១៨) វិជ្ជាករម្នាក់បានសរសេរអំពីខនេះថា៖ «អត្ថន័យរបស់ពាក្យដាវីឌចង់បញ្ជាក់ថា គាត់គ្មានសមត្ថភាព ឋានៈក្នុងសង្គម ឬវង្សត្រកូលដែលធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ថាខ្លួនសមធ្វើជាកូនប្រសារបស់ស្តេចនោះឡើយ»។
៦. ហេតុអ្វីក៏យើងគួរបណ្ដុះឲ្យមានចិត្តរាបទាប?
៦ ចិត្តរាបទាបរបស់ដាវីឌគឺជាមូលដ្ឋានក្នុងការទទួលស្គាល់ថា ព្រះយេហូវ៉ាគឺឧត្តុង្គឧត្តមជាងមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ឆ្ងាយណាស់។ ដាវីឌមានចិត្តស្ងើចអស្ចារ្យដែលព្រះយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងមនុស្សជាតិ។ (ទំនុកដំកើង ១៤៤:៣) ដាវីឌបានដឹងថាមិនថាគាត់ទៅជាអ្នកធំយ៉ាងណាក៏ដោយ នោះគឺពីព្រោះតែព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញព្រះទ័យរាបទាប ផ្ដល់ការគាំទ្រ ការពារនិងមើលថែរក្សាគាត់តែប៉ុណ្ណោះ។ (ទំនុកដំកើង ១៨:៣៥) នេះជាមេរៀនដ៏ល្អក្រៃលែងសំរាប់យើង! សមត្ថភាព អ្វីដែលយើងបានសម្រេច ឯកសិទ្ធិរបស់យើង មិនគួរធ្វើឲ្យយើងមានអំនួតឡើយ។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «តើអ្នកមានអ្វីខ្លះដែលអ្នកមិនបានទទួល? ចុះបើបានទទួលមែន ហេតុអ្វីបានជាអួតខ្លួនដូចជាមិនបានទទួលវិញ?»។ (កូរិនថូសទី១ ៤:៧) ដើម្បីទទួលបានវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះនិងឲ្យទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងយើង យើងត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានចិត្តរាបទាបនិងរក្សាឲ្យមានគុណសម្បត្ដិនេះជានិច្ច។—យ៉ាកុប ៤:៦
«កុំឲ្យសងសឹកឡើយ»
៧. តើដាវីឌមានឱកាសយ៉ាងណាដើម្បីសម្លាប់ស្តេចសូល?
៧ ទោះជាកិត្ដិនាមរបស់ដាវីឌ មិនបានធ្វើឲ្យគាត់ទៅជាមនុស្សមានអំនួតក៏ដោយ ក៏នេះបាននាំឲ្យស្តេចសូល ដែលវិញ្ញាណរបស់ព្រះបានចេញពីគាត់ ទៅជាមានចិត្តច្រណែនចង់សម្លាប់ដាវីឌវិញ។ ទោះជាដាវីឌមិនបានធ្វើអ្វីខុសក៏ដោយ ក៏គាត់ត្រូវរត់គេចដើម្បីការពារជីវិតគាត់ និងរស់នៅក្នុងទីរហោស្ថាន។ នៅគ្រាមួយ ក្នុងពេលដែលស្តេចសូលដេញចាប់ដាវីឌដោយឥតឈប់ឈរ នោះស្តេចសូលបានចូលក្នុងរូង ដោយឥតដឹងថាដាវីឌនិងពួកគូកនបានពួននៅទីនោះទេ។ អ្នកបំរើដាវីឌបានជំរុញគាត់ឲ្យសម្លាប់សូលទៅ ដ្បិតនេះហាក់ដូចជាឱកាសដ៏ល្អដែលព្រះប្រទានឲ្យ។ យើងអាចស្រមៃឃើញពួកគេពួននៅទីងងឹតក្នុងរូងនោះ ហើយមានអ្នកបំរើម្នាក់មកខ្សឹបប្រាប់ដាវីឌថា៖ «មើល! នេះហើយជាថ្ងៃដែលព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានមានបន្ទូលនឹងលោកថា ‹ទ្រង់នឹងប្រគល់ពួកខ្មាំងសត្រូវមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃនៃលោក នោះលោកនឹងធ្វើសំរេចតាមតែចិត្តបាន›»។—សាំយូអែលទី១ ២៤:២-៦
៨. ហេតុអ្វីក៏ដាវីឌទប់ចិត្តមិនសងសឹក?
៨ ដាវីឌបានបដិសេធមិនព្រមសម្លាប់ស្តេចសូលទេ។ ដោយមានជំនឿនិងចិត្តអត់ធ្មត់ គាត់សុខចិត្តទុកឲ្យព្រះយេហូវ៉ាដោះស្រាយរឿងទាំងនេះវិញ។ ក្រោយពីស្តេចសូលចេញពីរូងនោះ ដាវីឌបានហៅស្តេច ហើយទូលថា៖ «សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជំនុំជំរះរឿងយើងខ្ញុំទាំង២ចុះ ហើយសូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាសងសឹកនឹងទ្រង់ ជំនួសទូលបង្គំផង តែទូលបង្គំមិនព្រមលូកដៃទៅដាក់លើទ្រង់ឡើយ»។ (សាំយូអែលទី១ ២៤:១២) ទោះជាដាវីឌដឹងថា ស្តេចសូលជាមនុស្សមានទោស តែគាត់មិនសងសឹកទេ ហើយក៏មិននិយាយប្រមាថស្តេចដែរ។ មានបីបួនដងទៀតដែលដាវីឌបានទប់ចិត្តមិនធ្វើជាអ្នកសងសឹកទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានទុកចិត្តលើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យដោះស្រាយរឿងទាំងនេះវិញ។—សាំយូអែលទី១ ២៥:៣២-៣៤; ២៦:១០, ១១
៩. ថ្វីបើយើងត្រូវគេប្រឆាំងឬបៀតបៀនក៏ដោយ ហេតុអ្វីក៏យើងមិនត្រូវសងសឹក?
៩ ដូចដាវីឌ យើងអាចជួបប្រទះនឹងស្ថានការណ៍ដ៏ពិបាក។ ប្រហែលជាអ្នកត្រូវប្រឆាំងឬបៀតបៀនដោយមិត្តរួមថ្នាក់ អ្នកធ្វើការជាមួយ សមាជិកគ្រួសារ ឬអ្នកដទៃដែលមិនមានជំនឿដូចអ្នក។ កុំសងសឹកឲ្យសោះ។ ចូរចាំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាដោះស្រាយ ហើយសុំវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះឲ្យជួយអ្នក។ ប្រហែលជាមនុស្សដែលមិនមានជំនឿនោះនឹងកោតស្ងើចនឹងការប្រព្រឹត្តដ៏ល្អរបស់អ្នក និងក្លាយទៅជាអ្នកជឿក៏ថាបាន។ (ពេត្រុសទី១ ៣:១) ទោះជាមានអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ ចូរទុកចិត្តថាព្រះយេហូវ៉ាទតឃើញស្ថានការណ៍របស់អ្នក ហើយទ្រង់នឹងចាត់វិធានការនៅពេលកំណត់របស់ទ្រង់។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ឱពួកស្ងួនភ្ងាអើយ! កុំឲ្យសងសឹកឡើយ ចូរថយចេញពីសេចក្ដីកំហឹងទៅ ដ្បិតមានសេចក្ដីចែងទុកមកថា៖ ‹ព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់មានបន្ទូលថា ការសងសឹក នោះស្រេចនឹងអញ អញនឹងសងដល់គេ›»។—រ៉ូម ១២:១៩
«ចូរស្ដាប់ដំបូន្មាន»
១០. តើស្តេចដាវីឌបានធ្លាក់ខ្លួនប្រព្រឹត្តអំពើបាបយ៉ាងណា? ហើយតើទ្រង់បានខំរិះរកកលឧបាយបិទបាំងកំហុសនោះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១០ ច្រើនឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅ។ ដាវីឌបានក្លាយទៅជាស្តេចដ៏គួរឲ្យស្រឡាញ់ដែលមានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត។ ដំណើរជីវិតរបស់ស្តេចដាវីឌដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្មោះត្រង់យ៉ាងអស្ចារ្យ រួមទាំងទំនុកយ៉ាងពីរោះដែលទ្រង់បានតែងដើម្បីលើកសរសើរព្រះយេហូវ៉ានោះ ប្រហែលជានាំឲ្យយើងគិតថា ស្តេចដាវីឌមិនអាចធ្លាក់ខ្លួនប្រព្រឹត្តអំពើបាបឡើយ។ ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌបានធ្លាក់ខ្លួនក្នុងកំហុសយ៉ាងធំមួយ។ នៅថ្ងៃមួយស្តេចដាវីឌនៅលើដំបូលរាជដំណាក់ ទ្រង់ក៏បានទតឃើញស្ត្រីដ៏ស្រស់ស្អាតម្នាក់កំពុងងូតទឹក។ ទ្រង់បានស៊ើបសួរអំពីនាង ហើយបានដឹងថាស្ត្រីនេះឈ្មោះបាតសេបា និងប្ដីនាងឈ្មោះអ៊ូរីបានចេញទៅធ្វើសង្គ្រាម ដូច្នេះស្តេចដាវីឌបានឲ្យគេទៅហៅនាងមក ហើយទ្រង់ក៏បានផ្ទំជាមួយនឹងនាង។ ក្រោយមក ស្តេចដាវីឌបានដឹងថានាងមានផ្ទៃពោះ។ រឿងអាស្រូវនេះ បើគេដឹងឮនឹងត្រូវបកអាក្រាតជាមិនខាន។ ហើយក្រោមក្រិត្យវិន័យម៉ូសេ ការផិតគ្នាជាទោសប្រហារជីវិត។ ស្តេចដាវីឌក៏ប្រហែលជាបានគិតទៀតថាអាចបិទបាំងអំពើបាបនេះជិតបាន។ ដូច្នេះ ស្តេចដាវីឌបានផ្ញើរាជសារទៅមេទ័ពបញ្ជាឲ្យអ៊ូរីត្រឡប់មកក្រុងយេរូសាឡិមវិញ។ ទ្រង់បានសង្ឃឹមថាអ៊ូរីនឹងទៅរួមភេទជាមួយបាតសេបានៅយប់នោះ ប៉ុន្តែកលឧបាយនេះឥតបានកើតការទេ។ ស្តេចដាវីឌបានខ្វល់ខ្វាយណាស់ ក៏បានបញ្ជូនអ៊ូរីឲ្យទៅធ្វើសង្គ្រាមវិញដោយផ្ញើរាជសារទៅមេទ័ពឈ្មោះយ៉ូអាប់។ សំបុត្រនោះបានបង្គាប់ឲ្យដាក់អ៊ូរីនៅសមរភូមិត្រង់កន្លែងច្បាំងគ្នាជាខ្លាំងដើម្បីឲ្យគាត់ត្រូវស្លាប់។ យ៉ូអាប់បានស្ដាប់បង្គាប់ ហើយអ៊ូរីក៏បានស្លាប់មែន។ ក្រោយពីបាតសេបាបានកាន់ទុក្ខតាមទំនៀមទម្លាប់ហើយ នោះស្តេចដាវីឌបានយកនាងធ្វើជាជាយា។—សាំយូអែលទី២ ១១:១-២៧
១១. តើណាថាន់ប្រាប់ស្តេចដាវីឌនូវរឿងអ្វី? ហើយតើទ្រង់មានប្រតិកម្មយ៉ាងណា?
១១ ល្បិចល្បងយ៉ាងល្អិតនោះហាក់ដូចជាបានសម្រេចដូចបំណងមែន ទោះជាស្តេចដាវីឌគួរតែដឹងថា គ្រប់ទាំងអស់នៅជាអាក្រាតហើយចំហនៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (ហេព្រើរ ៤:១៣) ប៉ុន្មានខែក្រោយមក កូននោះក៏បានកើត។ រួចមក តាមការបង្គាប់របស់ព្រះ ព្យាការីណាថាន់បានទៅគាល់ស្តេចដាវីឌ។ ព្យាការីនេះបានទូលប្រាប់ស្តេចនូវរឿងមួយអំពីមនុស្សអ្នកមានម្នាក់ដែលមានចៀមយ៉ាងសន្ធឹក តែបានចាប់កូនចៀមតែមួយរបស់អ្នកក្រីក្រយកទៅសម្លាប់ ជាកូនចៀមជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់។ ដោយសារដាវីឌស្រឡាញ់សេចក្ដីយុត្ដិធម៌ នោះរឿងនេះបានធ្វើឲ្យដាវីឌខ្ញាល់ណាស់ ប៉ុន្តែ ទ្រង់មិនបាននឹកស្មានថារឿងនេះបង្កប់អត្ថន័យថែមទៀតនោះទេ។ ស្តេចដាវីឌបានកាត់ទោសមនុស្សអ្នកមាននោះភ្លាមៗ។ ទ្រង់បានប្រាប់ណាថាន់ទាំងកំហឹងថា៖ «មនុស្សណាដែលប្រព្រឹត្តដូច្នោះគួរស្លាប់ហើយ!»។—សាំយូអែលទី២ ១២:១-៦
១២. តើព្រះយេហូវ៉ាបានកាត់ទោសស្តេចដាវីឌយ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ លោកណាថាន់បានទូលថា៖ «ឯមនុស្សនោះ គឺជាអង្គទ្រង់នេះហើយ!»។ ស្តេចដាវីឌបានកាត់ទោសខ្លួនឯង។ យ៉ាងប្រាកដណាស់ កំហឹងរបស់ស្តេចដាវីឌបានប្រែទៅជាអាម៉ាស់មុខនិងមានទុក្ខសោកយ៉ាងខ្លាំងទៅវិញ។ ដោយគាំងភាំងស្មារតី ស្តេចដាវីឌបានស្ដាប់នូវការកាត់ទោសពីព្រះយេហូវ៉ាដែលជៀសពុំរួច។ ពាក្យទាំងនោះមិនបានជាពាក្យសម្រាលទុក្ខនោះទេ។ ដោយប្រព្រឹត្តអំពើខុសនោះស្តេចដាវីឌបង្ហាញថាទ្រង់បានស្អប់ខ្ពើមបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ទ្រង់បានសម្លាប់អ៊ូរីនឹងដាវរបស់សត្រូវ មែនទេ? ហេតុនោះវង្សានុវង្សរបស់ទ្រង់នឹងត្រូវស្លាប់ដោយមុខដាវដែរ។ ទ្រង់ក៏បានលួចយកប្រពន្ធរបស់អ៊ូរីដោយសម្ងាត់ មែនទេ? ហេតុនោះនឹងមានអំពើអាក្រក់ស្រដៀងគ្នានេះកើតមកលើទ្រង់ តែមិនមែនដោយលាក់កំបាំងទេ តែនៅចំពោះមុខមនុស្សជាច្រើនទៅវិញ។—សាំយូអែលទី២ ១២:៧-១២
១៣. តើស្តេចដាវីឌមានប្រតិកម្មនឹងដំបូន្មានរបស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៣ ស្តេចដាវីឌពុំបានបដិសេធកំហុសរបស់ទ្រង់ទេ ហើយនេះជាអ្វីដែលគួរឲ្យសរសើរមែន។ ទ្រង់មិនបានខ្ញាល់នឹងព្យាការីណាថាន់ឡើយ ហើយមិនបានបន្ទោសអ្នកដទៃឬដោះសាចំពោះអ្វីដែលទ្រង់បានប្រព្រឹត្តនោះឡើយ។ ពេលត្រូវប្រឈមមុខនឹងអំពើបាប ស្តេចដាវីឌបានទទួលកំហុស ដោយពោលថា៖ «យើងបានធ្វើបាបនឹងព្រះយេហូវ៉ាហើយ»។ (សាំយូអែលទី២ ១២:១៣) ទំនុកទី៥១បង្ហាញនូវទុក្ខសោកនៃកំហុសនិងជំរៅនៃការប្រែព្រះទ័យរបស់ស្តេចដាវីឌ។ ទ្រង់បានទូលអង្វរព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «សូមកុំចោលទូលបង្គំចេញពីចំពោះទ្រង់ ហើយកុំដកយកព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ចេញពីទូលបង្គំឡើយ»។ ស្តេចដាវីឌបានជឿថា ព្រះយេហូវ៉ាមានសេចក្ដីមេត្ដាករុណា ហើយទ្រង់នឹងមិនមើលងាយដោយស្អប់ខ្ពើម«ចំពោះចិត្តខ្ទេចខ្ទាំ ហើយទន់ទាប»ដោយសារការប្រព្រឹត្តអំពើបាបនោះទេ។ (ទំនុកដំកើង ៥១:១១,១៧) ស្តេចដាវីឌបានបន្តទុកចិត្តលើវិញ្ញាណរបស់ព្រះ។ ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាមិនបានការពារស្តេចដាវីឌពីលទ្ធផលដ៏អាក្រក់ក្ដី តែទ្រង់បានអត់ឱនទោសឲ្យស្តេចដាវីឌ។
១៤. តើយើងគួរមានចិត្តគំនិតយ៉ាងណាចំពោះដំបូន្មានរបស់ព្រះយេហូវ៉ា?
១៤ យើងគ្រប់គ្នាជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ហើយយើងជាមនុស្សដែលធ្លាប់ធ្វើបាប។ (រ៉ូម ៣:២៣) ដូចស្តេចដាវីឌដែរ នៅពេលខ្លះ យើងអាចធ្លាក់ខ្លួនប្រព្រឹត្តអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ ដូចជាបិតាដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ទូន្មានកូនគាត់ នោះព្រះយេហូវ៉ាក៏ទូន្មានអស់អ្នកដែលចង់បំរើទ្រង់ដែរ។ ការទទួលដំបូន្មានគឺមិនមែនជាការស្រួលនោះទេ ទោះជាមានប្រយោជន៍ក៏ដោយ។ តាមការពិត នៅពេលខ្លះនាំឲ្យ«ព្រួយណាស់»។ (ហេព្រើរ ១២:៦, ១១) ក៏ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើយើង«ស្ដាប់ដំបូន្មាន» យើងអាចផ្សះផ្សាជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាបាន។ (សុភាសិត ៨:៣៣) យើងត្រូវទទួលយកដំបូន្មាននិងខំធ្វើឲ្យព្រះសព្វព្រះហឫទ័យ ដើម្បីទទួលពរពីវិញ្ញាណរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ចនោះ។
កុំទុកចិត្តនឹងទ្រព្យសម្បត្ដិដែលមិនទៀង
១៥. (ក) តើមនុស្សខ្លះប្រើទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់ខ្លួនយ៉ាងណា? (ខ) តើស្តេចដាវីឌមានសេចក្ដីប្រាថ្នាចង់ប្រើទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់ខ្លួនយ៉ាងណា?
១៥ គឺគ្មានអ្វីដែលបញ្ជាក់ថាស្តេចដាវីឌមកពីក្រុមគ្រួសារដែលមានឋានៈធំដុំ ឬថាក្រុមគ្រួសាររបស់ទ្រង់គឺជាអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្ដិនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌមានទ្រព្យសម្បត្ដិយ៉ាងច្រើនក្នុងកំឡុងពេលទ្រង់សោយរាជ្យ។ ដូចជាអ្នកដឹងស្រាប់ហើយ មនុស្សជាច្រើនគរទុកទ្រព្យសម្បត្ដិ ឬមានចិត្តលោភលន់ខំប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិថែមទៀត ឬមួយបើចំណាយលុយគឺគ្រាន់តែគិតពីប្រយោជន៍ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកឯទៀតប្រើប្រាក់របស់ខ្លួនដើម្បីលើកតម្កើងខ្លួនឯង។ (ម៉ាថាយ ៦:២) ស្តេចដាវីឌបានប្រើទ្រព្យសម្បត្ដិខ្លួនតាមរបៀបខុសពីនោះ។ ស្តេចដាវីឌចង់លើកតម្កើងព្រះយេហូវ៉ាវិញ។ ពេលនិយាយជាមួយណាថាន់ ទ្រង់ចង់កសាងព្រះវិហារថ្វាយព្រះយេហូវ៉ា ដើម្បីដាក់ហិបនៃកិច្ចព្រមព្រៀងឬហិបនៃសេចក្ដីសញ្ញា ដែលពេលនោះ«មានតែសំពត់បាំងប៉ុណ្ណោះ»នៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម។ ព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យនឹងបំណងចិត្តរបស់ស្តេចដាវីឌ ប៉ុន្តែតាមរយៈណាថាន់ នោះទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់ស្តេចដាវីឌថា បុត្រសាឡូម៉ូននឹងកសាងព្រះវិហារនោះវិញ។—សាំយូអែលទី២ ៧:១,២, ១២, ១៣
១៦. តើស្តេចដាវីឌបានចាត់ចែងអ្វីសំរាប់ការសាងសង់ព្រះវិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ា?
១៦ ស្តេចដាវីឌបានប្រមូលសម្ភារៈសំរាប់ការកសាងសំណង់ធំនេះ។ ស្តេចដាវីឌបានមានបន្ទូលទៅកាន់សាឡូម៉ូនថា៖ «អញបានចាត់ចែងទុកជាមាស១សែនហាប នឹងប្រាក់១លានហាប ព្រមទាំងលង្ហិន នឹងដែកដែលថ្លឹងមិនបានផង ដ្បិតច្រើនហួសកំណត់ណាស់ ក៏បានចាត់ចែងឈើ នឹងថ្មដែរ ហើយឯងនឹងចង់បន្ថែមទៀតក៏បាន»។ ស្តេចដាវីឌបានផ្ដល់ប្រាក់ថាល្លិន៣.០០០ជាមាស និងប្រាក់ថាល្លិន៧០០០ជាប្រាក់ ដែលជាទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់។a (របាក្សត្រទី១ ២២:១៤; ២៩:៣, ៤) ព្រះទ័យសទ្ធារបស់ស្តេចដាវីឌមិនមែនជាការបង្អួតដើម្បីសំញែងនូវទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់ទ្រង់ទេ ប៉ុន្តែជាការសម្ដែងនូវជំនឿនិងការគោរពប្រតិបត្ដិចំពោះព្រះយេហូវ៉ាវិញ។ ស្តេចដាវីឌបានមានបន្ទូលអំពីព្រះយេហូវ៉ា ដោយទទួលស្គាល់នូវប្រភពនៃទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់ទ្រង់ថា៖ «ដ្បិតគ្រប់របស់ទាំងអស់មកពីទ្រង់ យើងខ្ញុំរាល់គ្នាបានយកតែពីព្រះហស្តទ្រង់ ថ្វាយដល់ទ្រង់វិញ»។ (របាក្សត្រទី១ ២៩:១៤) ព្រះទ័យសទ្ធារបស់ស្តេចដាវីឌបានជំរុញទ្រង់ឲ្យធ្វើអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីពង្រីកការថ្វាយបង្គំបរិសុទ្ធ។
១៧. តើឱវាទនៅធីម៉ូថេទី១ ៦:១៧-១៩ ទាក់ទងអ្នកមាននិងអ្នកក្រយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៧ ស្រដៀងគ្នានេះ សូមឲ្យយើងប្រើទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់យើងដើម្បីធ្វើល្អដែរ។ ជាជាងគិតតែពីការរកទ្រព្យសម្បត្ដិក្នុងជីវភាពរស់នៅរបស់យើង យកល្អឲ្យយើងព្យាយាមធ្វើអ្វីដែលផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ ដ្បិតនោះហើយជាផ្លូវនៃប្រាជ្ញានិងសុភមង្គលពិត។ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ចូរហាមប្រាមដល់ពួកអ្នកមាននៅលោកីយនេះផង កុំឲ្យគេមានឫកខ្ពស់ ឬទុកចិត្តនឹងទ្រព្យសម្បត្ដិដែលមិនទៀងនោះឡើយ ត្រូវទុកចិត្តនឹងព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់វិញ ដែលទ្រង់ប្រទានគ្រប់ទាំងអស់មកយើងរាល់គ្នាជាបរិបូរ ឲ្យយើងបានអរសប្បាយ ចូរបង្គាប់ឲ្យគេធ្វើគុណនឹងការល្អជាបរិបូរ ព្រមទាំងចែកទានដោយសទ្ធា ហើយប្រុងប្រៀបនឹងជួយគេផង យ៉ាងនោះឯងទើបឈ្មោះថា គេនឹងប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិទុកជាគោលយ៉ាងល្អសំរាប់ខ្លួនដល់ថ្ងៃក្រោយវិញ ដើម្បីឲ្យគេចាប់បានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច»។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១៧-១៩) ដូច្នេះ មិនថាយើងជាអ្នកមាន ឬអ្នកក្រក៏ដោយ ចូរឲ្យយើងស្វែងរកផ្លូវជីវិតដែលនឹងនាំឲ្យយើងទៅជាអ្នក«មានខាងឯព្រះ»។ (លូកា ១២:២១) គឺគ្មានអ្វីសោះ ដែលវិសេសជាងការផ្គាប់ព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតានៅស្ថានសួគ៌ដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។
ចូរថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះ ជាអ្នកធ្វើឲ្យទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ
១៨. ហេតុអ្វីបានជាស្តេចដាវីឌជាគំរូល្អសំរាប់គ្រីស្ទាន?
១៨ ស្តេចដាវីឌបានព្យាយាមធ្វើអ្វីដែលផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអស់មួយជីវិតរបស់ទ្រង់។ ស្តេចដាវីឌបានច្រៀងក្នុងចំរៀងថា៖ «សូមអាណិតមេត្ដាដល់ទូលបង្គំ ឱព្រះអង្គអើយ! សូមអាណិតមេត្ដាទូលបង្គំផង ពីព្រោះព្រលឹងទូលបង្គំពឹងនៅក្នុងទ្រង់»។ (ទំនុកដំកើង ៥៧:១) ទំនុកចិត្តរបស់ស្តេចដាវីឌលើព្រះយេហូវ៉ាគឺមិនមែនឥតប្រយោជន៍ទេ។ ស្តេចដាវីឌបានចាស់ទៅដោយ«ស្កប់ស្កល់នឹងព្រះជន្មទ្រង់ហើយ»។ (របាក្សត្រទី១ ២៣:១) ទោះជាស្តេចដាវីឌបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសធ្ងន់ក៏ដោយ ព្រះនៅចងចាំស្តេចដាវីឌជាបុគ្គលម្នាក់ក្នុងស្មរបន្ទាល់ជាច្រើន ដែលបានបង្ហាញជំនឿដែលគួរឲ្យសរសើរយ៉ាងខ្លាំង។—ហេព្រើរ ១១:៣២
១៩. តើយើងអាចថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះ ជាអ្នកដែលធ្វើឲ្យទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៩ កាលដែលអ្នកប្រឈមមុខនឹងការប្រែប្រួលក្នុងជីវិត ចូរចាំថាព្រះយេហូវ៉ាបានផ្គត់ផ្គង់ ពង្រឹងកម្លាំងចិត្ត និងកែតម្រូវស្តេចដាវីឌ ហើយទ្រង់ក៏អាចធ្វើដូច្នេះចំពោះអ្នកដែរ។ ដូចស្តេចដាវីឌ នោះសាវ័កប៉ុលបានប្រឈមមុខនឹងការប្រែប្រួលជាច្រើនក្នុងជីវិត។ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏នៅតែស្មោះភក្ដីចំពោះព្រះដោយទុកចិត្តលើវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ខ្ញុំអាចនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ចំរើនកំឡាំងដល់ខ្ញុំ»។ (ភីលីព ៤:១២, ១៣) ប្រសិនបើយើងទុកចិត្តលើព្រះយេហូវ៉ា នោះទ្រង់នឹងជួយយើងឲ្យយកឈ្នះដែរ។ ទ្រង់ចង់ឲ្យយើងទទួលជោគជ័យ។ ប្រសិនបើយើងស្ដាប់ព្រះព្រមទាំងចូលទៅជិតទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងប្រទានកម្លាំង ដើម្បីឲ្យយើងអាចធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់បាន។ ហើយបើយើងបន្តទុកចិត្តលើវិញ្ញាណរបស់ព្រះ នោះយើងនឹង‹ថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះ›ជាអ្នកដែលធ្វើឲ្យទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនៅឥឡូវ និងជារៀងរហូតតទៅ។—ធីម៉ូថេទី២ ២:១៥
[កំណត់សម្គាល់]
a តម្លៃវិភាគទានរបស់ស្តេចដាវីឌ បើគិតពីតម្លៃនៅសព្វថ្ងៃនេះគឺស្មើនឹងទឹកប្រាក់១.២០០.០០០.០០០ដុល្លារអាមេរិក។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើយើងអាចការពារកុំឲ្យចិត្តយើងមានអំនួតដោយដូចម្ដេច?
• ហេតុអ្វីក៏យើងមិនគួរសងសឹក?
• តើយើងគួរមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះដំបូន្មាន?
• ហេតុអ្វីយើងគួរទុកចិត្តលើព្រះ និងមិនទុកចិត្ត លើទ្រព្យសម្បត្ដិ?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៤]
ដាវីឌបានទុកចិត្តលើវិញ្ញាណរបស់ព្រះនិងព្យាយាមធ្វើអ្វីដែលផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះ។ តើអ្នកធ្វើដូច្នេះដែរឬទេ?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៦]
«ដ្បិតគ្រប់របស់ទាំងអស់មកពីទ្រង់ យើងខ្ញុំរាល់គ្នាបានយកតែពីព្រះហស្តទ្រង់ថ្វាយដល់ទ្រង់វិញ»