ជីវិតដ៏គាប់ចិត្តយ៉ាងពិតប្រាកដក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ
ដាវីឌaជាគ្រីស្ទានមួយរូបដែលបានរើទៅនៅសហរដ្ឋអាមេរិក ដោយជឿជាក់ថា នោះជាវិធីល្អបំផុតដើម្បីលើកស្ទួយជីវភាពក្រុមគ្រួសារគាត់។ ទោះជាដាវីឌមិនចង់ឃ្លាតពីប្រពន្ធកូនក៏ពិតមែន តែគាត់ប្រាកដក្នុងចិត្តថា គាត់អាចជួយឲ្យក្រុមគ្រួសារមានជីវិតសុខស្រួល ប្រសិនបើអាចរកលុយបានច្រើនជាង។ ដូច្នេះ ដាវីឌបានយល់ព្រមទៅនៅរដ្ឋញូវយ៉កតាមការអញ្ជើញរបស់បងប្អូនញាតិមិត្តដែលរស់នៅទីនោះ។ មិនយូរក្រោយមកដាវីឌរកបានការងារធ្វើ។
ក៏ប៉ុន្តែ ពីខែមួយទៅខែមួយ ដាវីឌចាប់ផ្ដើមបាត់បង់នូវជំនឿទុកចិត្តរបស់គាត់បន្ដិចម្ដងៗ។ គាត់មិនសូវមានពេលសម្រាប់ថ្វាយបង្គំព្រះ។ មានពេលមួយដែលគាត់ជិតនឹងបាត់បង់ជំនឿលើព្រះតែម្ដង។ ដាវីឌមិនបានដឹងពីសភាពពិតរបស់គាត់ទេ ទាល់តែមានគ្រាមួយដែលបានភ្លាត់ប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌។ ការផ្ដោតចិត្តប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើទ្រព្យសម្បត្ដិ បាននាំឲ្យគាត់ឃ្លាតឆ្ងាយពីអ្វីៗដែលពិតជាមានតម្លៃចំពោះគាត់។ គាត់សម្រេចចិត្តថាត្រូវកែខ្លួនជាបន្ទាន់។
រាល់ឆ្នាំ មនុស្សជាច្រើននាក់ក៏ដូចជាដាវីឌដែរ ពួកគេចាកចេញពីប្រទេសក្រីក្រ ដោយសង្ឃឹមថាពួកគេអាចលើកស្ទួយជីវភាពបានប្រសើរជាង។ ក៏ប៉ុន្តែ នេះច្រើនតែធ្វើឲ្យឃ្លាតឆ្ងាយពីគោលការណ៍សីលធម៌របស់ព្រះ។ មនុស្សខ្លះឆ្ងល់ថា៖ ‹តើមនុស្សម្នាក់អាចស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្ដិ ថែមទាំងផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះបានដែរឬទេ?› អ្នកនិពន្ធនិងអ្នកបង្ហាត់បង្រៀនសាសនាល្បីៗអះអាងថាអាចធ្វើទាំងពីរបាន។ ប៉ុន្តែ ដាវីឌនិងមនុស្សឯទៀតបានឃើញថា ជាញយៗការសម្រេចគោលដៅទាំងពីរនេះពិបាកណាស់។—លូកា ១៨:២៤
លុយមិនមែនជាអ្វីដ៏អាក្រក់ទេ
លុយជាអ្វីមួយដែលមនុស្សបានបង្កើត។ ដូចជាអ្វីៗជាច្រើនឯទៀតដែលមនុស្សបានបង្កើតនោះ លុយមិនមែនជាអ្វីដ៏អាក្រក់នោះទេ។ តាមពិត លុយត្រឹមតែជាវត្ថុសម្រាប់ប្ដូរយកអ្វីមួយទៀត។ ហេតុនេះ បើប្រើលុយក្នុងផ្លូវល្អ លុយមានប្រយោជន៍មែន។ ជាឧទាហរណ៍ ព្រះគម្ពីរសរសេរថា៖ ‹ប្រាក់ជាគ្រឿងការពារខ្លួន› ជាពិសេសប្រាក់ឬលុយការពារមិនឲ្យជួបនឹងបញ្ហាដែលបណ្ដាលមកពីភាពក្រីក្រ។ (សាស្ដា ៧:១២) សម្រាប់មនុស្សខ្លះមើលទៅដូចជា‹ប្រាក់នឹងធ្វើឲ្យសម្រេចអ្វីៗទាំងអស់បាន›។—សាស្ដា ១០:១៩
បទគម្ពីរផ្ដន្ទាទោសមនុស្សខ្ជិល តែលើកទឹកចិត្តឲ្យយើងខំប្រឹងធ្វើការវិញ។ យើងត្រូវទំនុកបំរុងក្រុមគ្រួសារ ហើយបើមានលុយសល់ យើងមាន«អ្វីនឹងចែកដល់អ្នកណាដែលត្រូវការផង»។ (អេភេសូរ ៤:២៨; ធីម៉ូថេទី១ ៥:៨) មួយវិញទៀត ព្រះគម្ពីរលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យសប្បាយនឹងទ្រព្យសម្បត្ដិដែលយើងមាន ជាជាងរស់នៅដោយខ្វះខាត។ ព្រះគម្ពីរសរសេរថាយើងត្រូវ«យកចំណែករបស់ខ្លួន» ហើយរីករាយនឹងផលប្រយោជន៍ដែលយើងទទួលពីការនឿយហត់របស់ខ្លួន។ (សាស្ដា ៥:១៨-២០) តាមការពិត ក្នុងព្រះគម្ពីរមានគំរូជាច្រើនស្តីអំពីបុរសស្ត្រីដែលបានស្មោះត្រង់នឹងព្រះ ថែមទាំងជាអ្នកមាន។
បុរសស្មោះត្រង់ដែលជាអ្នកមាន
អ័ប្រាហាំជាអ្នកបម្រើព្រះដោយស្មោះត្រង់។ គាត់ធ្លាប់មានហ្វូងសត្វយ៉ាងធំ ប្រាក់និងមាសជាច្រើន ហើយមានអ្នកបម្រើរាប់រយនាក់។ (លោកុប្បត្តិ ១២:៥; ១៣:២, ៦, ៧) យ៉ូបជាបុរសសុចរិតម្នាក់ដែលធ្លាប់មានហ្វូងសត្វ អ្នកបម្រើ មាស និងប្រាក់ជាច្រើនដែរ។ (យ៉ូប ១:៣; ៤២:១១, ១២) បុរសទាំងនោះជាអ្នកមានមែន ប៉ុន្តែពួកគេក៏បានផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះដែរ។
សាវ័កប៉ុលសរសេរថាអ័ប្រាហាំជា«ឪពុកដល់អស់អ្នកដែលជឿ»។ អ័ប្រាហាំមិនមែនជាមនុស្សកំណាញ់ ហើយក៏មិនធ្លាប់ស្រឡាញ់ទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់គាត់ហួសហេតុពេកឡើយ។ (រ៉ូម ៤:១១; លោកុប្បត្តិ ១៣:៩; ១៨:១-៨) ព្រះបានមានបន្ទូលថា បុរសម្នាក់ឈ្មោះយ៉ូបជាមនុស្ស«គ្រប់លក្ខណ៍ហើយទៀងត្រង់»។ (យ៉ូប ១:៨) យ៉ូបប្រុងប្រៀបជានិច្ចដើម្បីជួយមនុស្សក្រលំបាក។ (យ៉ូប ២៩:១២-១៦) អ័ប្រាហាំនិងយ៉ូបបានទីពឹងព្រះជាជាងទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់ខ្លួន។—លោកុប្បត្តិ ១៤:២២-២៤; យ៉ូប ១:២១, ២២; រ៉ូម ៤:៩-១២
ស្តេចសាឡូម៉ូនជាគំរូមួយទៀត។ ដោយសារស្តេចសាឡូម៉ូនគ្រប់គ្រងតំណាងព្រះនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម នោះព្រះបានប្រទានពរឲ្យស្តេចសាឡូម៉ូនឲ្យមានប្រាជ្ញា ថែមទាំងទ្រព្យសម្បត្ដិនិងកេរ្ដិ៍ឈ្មោះ។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៣:៤-១៤) ស្តេចសាឡូម៉ូនបានស្មោះត្រង់នឹងព្រះរហូតដល់ចាស់។ ក៏ប៉ុន្តែ ពេលមានព្រះជន្មាយុច្រើនហើយ ព្រះទ័យសាឡូម៉ូន«មិនបានស្មោះត្រង់ នៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា»ឡើយ។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១១:១-៨) តាមពិត គំរូគួរឲ្យសោកស្ដាយនេះសឲ្យឃើញនូវបញ្ហាមួយចំនួនដែលច្រើនតែបណ្ដាលមកពីការមានទ្រព្យសម្បត្ដិច្រើន។ សូមពិចារណាបញ្ហាខ្លះៗដូចតទៅនេះ។
បញ្ហាដែលបណ្ដាលមកពីការមានទ្រព្យសម្បត្ដិច្រើន
បញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរបំផុតគឺពេលដែលមនុស្សម្នាក់ចាប់ផ្ដើមស្រឡាញ់លុយនិងវត្ថុទ្រព្យ។ បើមានទ្រព្យសម្បត្ដិច្រើន មនុស្សខ្លះចាប់ផ្ដើមស្រេកឃ្លានចង់បានទ្រព្យថែមទៀត ដោយមិនចេះស្កប់ស្កល់ឡើយ។ នៅដើមរជ្ជកាលរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន ទ្រង់បានកត់សម្គាល់ថាមនុស្សមានលក្ខណៈបែបនេះ។ ទ្រង់បានសរសេរថា៖ «អ្នកណាដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ នោះនឹងមិនស្កប់ចិត្តដោយប្រាក់ប៉ុណ្ណោះទេ ឬអ្នកណាដែលចូលចិត្តនឹងទ្រព្យដ៏បរិបូរ នោះក៏មិនស្កប់ចិត្តដោយផលចំរើនប៉ុណ្ណោះដែរ នេះក៏ជាការឥតប្រយោជន៍ទទេ»។ (សាស្ដា ៥:១០) ព្រះយេស៊ូនិងសាវ័កប៉ុលបានព្រមានពួកគ្រីស្ទានពិតឲ្យប្រុងប្រយ័ត្នអំពីការស្រឡាញ់ទ្រព្យសម្បត្ដិដូច្នេះ។—ម៉ាកុស ៤:១៨, ១៩; ធីម៉ូថេទី២ ៣:២
បើយើងបែរជាស្រឡាញ់លុយវិញ ជាជាងចាត់ទុកលុយជាអ្វីដែលយើងប្រើសម្រាប់តែប្ដូរយកវត្ថុឬសេវាកម្មណាមួយ នោះអាចបណ្ដាលឲ្យយើងប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌ច្រើនយ៉ាង ដែលរួមទាំងការភូតភរ ការលួចប្លន់ និងការក្បត់ទៀតផង។ យូដាសអ៊ីស្ការីយ៉ុតដែលជាសាវ័កមួយរូបរបស់ព្រះគ្រីស្ទ បានក្បត់ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់សម្រាប់តែប្រាក់៣០រៀល។ (ម៉ាកុស ១៤:១១; យ៉ូហាន ១២:៦) មនុស្សខ្លះបានជ្រុលទៅថ្វាយបង្គំលុយជាជាងព្រះ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១០) ហេតុនេះគ្រីស្ទានពិតទាំងឡាយត្រូវពិចារណាដោយស្មោះនូវបំណងចិត្តរបស់ពួកគេក្នុងការរកលុយ។—ហេព្រើរ ១៣:៥
បន្ដិចម្ដងៗការប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិច្រើនក៏នាំឲ្យមានបញ្ហាឯទៀតដែរ។ ទីមួយ បើសម្បូរទ្រព្យសម្បត្ដិ នោះច្រើនតែនាំឲ្យទីពឹងខ្លួន។ ព្រះយេស៊ូបានសំដៅទៅលើបញ្ហានេះដែរ ពេលទ្រង់មានបន្ទូលអំពី«សេចក្ដីឆបោករបស់ទ្រព្យសម្បត្ដិ»។ (ម៉ាថាយ ១៣:២២) ក្នុងព្រះគម្ពីរ យ៉ាកុបបានសរសេរព្រមានគ្រីស្ទានពិតទាំងឡាយ ឲ្យមិនភ្លេចព្រះពេលដែលរៀបចំគម្រោងក្នុងការរកស៊ី។ (យ៉ាកុប ៤:១៣-១៦) ដោយសារមើលទៅលុយហាក់ដូចជាធ្វើឲ្យយើងអាចឈរជើងដោយខ្លួនឯង នោះអ្នកដែលមានលុយច្រើនអាចជាប់អន្ទាក់ក្នុងការទីពឹងលុយជាជាងព្រះ។—សុភាសិត ៣០:៧-៩; កិច្ចការ ៨:១៨-២៤
ទីពីរ ដូចក្នុងរឿងរបស់ដាវីឌនៅដើមអត្ថបទនេះ គាត់បានឃើញថា ការព្យាយាមប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិ ច្រើនតែស៊ីពេលវេលានិងកម្លាំង រហូតដល់គ្មានសល់សម្រាប់អ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងការថ្វាយបង្គំព្រះ។ (លូកា ១២:១៣-២១) អ្នកដែលមានទ្រព្យសម្បត្ដិបរិបូរហើយ អាចជាប់អន្ទាក់ជាការប្រើទ្រព្យសម្បត្ដិសម្រាប់តែការសប្បាយផ្ទាល់ខ្លួនឬអត្ថប្រយោជន៍ប៉ុណ្ណោះ។
តើស្តេចសាឡូម៉ូនបានឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះដោយព្រោះសាឡូម៉ូនអនុញ្ញាតឲ្យការរស់នៅដោយសុខស្រួលពង្វក់ស្មារតីទ្រង់ឬទេ? (លូកា ២១:៣៤) ទ្រង់ជ្រាបពីច្បាប់ចំៗរបស់ព្រះដែលថា មិនត្រូវរៀបការជាមួយស្ត្រីសាសន៍ដទៃឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែទ្រង់នៅតែបានប្រមូលព្រះជាយាប្រមាណ១.០០០នាក់។ (ចោទិយកថា ៧:៣) ដោយសារចង់គាប់ព្រះទ័យព្រះជាយាទាំងឡាយ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានខំប្រឹងលាយឡំជំនឿសាសនារបស់ទ្រង់ជាមួយសាសនារបស់ព្រះជាយា។ ដូចបានរៀបរាប់ពីមុន ព្រះទ័យសាឡូម៉ូនបានត្រូវទាញចេញពីព្រះយេហូវ៉ាបន្ដិចម្ដងៗ។
គំរូទាំងនេះបង្ហាញច្បាស់នូវសច្ចភាពនៃឱវាទរបស់ព្រះយេស៊ូដែលថា៖ «អ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងគោរពដល់ព្រះ នឹងទ្រព្យសម្បត្ដិផងបានទេ»។ (ម៉ាថាយ ៦:២៤) បើដូច្នេះ នៅចំពោះមុខបញ្ហាលុយកាក់ដែលមនុស្សភាគច្រើនប្រឈមនោះ តើគ្រីស្ទានពិតម្នាក់អាចដោះស្រាយបញ្ហាជីវភាពយ៉ាងដូចម្ដេច? សំណួរសំខាន់បំផុត តើយើងនឹងមានពិភពលោកល្អជាងនៅថ្ងៃមុខឬទេ?
ជីវិតដ៏គាប់ចិត្តយ៉ាងពិតប្រាកដនឹងកើតឡើងនៅថ្ងៃមុខ
អ្នកកាន់តាមព្រះយេស៊ូគឺខុសពីអ័ប្រាហាំ យ៉ូប និងសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ដ្បិតអ្នកកាន់តាមទ្រង់បានត្រូវបង្គាប់ឲ្យ«បញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍»។ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០) ដើម្បីធ្វើតាមបង្គាប់នោះ គ្រីស្ទានម្នាក់ត្រូវចំណាយពេលនិងកម្លាំងដែលអាចយកទៅប្រើលើការរកលុយ។ ដូច្នេះ គន្លឹះនៃការដោះស្រាយបញ្ហាជីវភាពដោយជោគជ័យ គឺត្រូវធ្វើអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបង្គាប់យើងពេលទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «ចូរស្វែងរក[ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ] នឹងសេចក្ដីសុចរិតនៃព្រះជាមុនសិន ទើបគ្រប់របស់ទាំងនោះ នឹងបានប្រទានមកអ្នករាល់គ្នាថែមទៀតផង»។—ម៉ាថាយ ៦:៣៣
ដាវីឌស្ទើរតែបាត់បង់ក្រុមគ្រួសារ ថែមទាំងជំនឿសាសនានិងចំណងមិត្តភាពជាមួយនឹងព្រះ។ ក៏ប៉ុន្តែ ដូចព្រះយេស៊ូបានសន្យានោះ អ្វីៗទាំងអស់ក្នុងជីវិតដាវីឌបានត្រឡប់ជាល្អឡើងវិញ ពេលដែលគាត់ចាប់ផ្ដើមចាត់ទុកការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ការអធិស្ឋាន ហើយការបម្រើព្រះជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតគាត់។ ទំនាក់ទំនងរវាងដាវីឌ ភរិយាគាត់ និងកូនៗបានរឹងមាំឡើងវិញបន្ដិចម្ដងៗ។ គាត់ចាប់ផ្ដើមមានអំណរនិងចិត្តស្កប់ស្កល់ឡើងវិញ។ ដាវីឌនៅតែធ្វើការនឿយហត់។ គាត់មិនបានទៅជាអ្នកមានទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដាវីឌបានទាញយកមេរៀនដ៏សំខាន់ៗពីបទពិសោធន៍ដ៏ល្វីងជូរចត់របស់គាត់។
ដាវីឌចាប់ផ្ដើមសង្ស័យថា ការរើទៅនៅសហរដ្ឋអាមេរិកមិនមែនជាការសម្រេចចិត្តល្អទេ ហើយគាត់បានតាំងចិត្តមិនឲ្យការចង់បានលុយមានឥទ្ធិពលទៅលើការសម្រេចចិត្តរបស់គាត់ទៀតឡើយ។ ដាវីឌដឹងថាគាត់មិនអាចយកលុយទៅទិញអ្វីៗដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត ពោលគឺក្រុមគ្រួសារដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ មិត្តភក្ដិដ៏ល្អ និងចំណងមិត្តភាពដ៏រឹងមាំជាមួយនឹងព្រះនេះទេ។ (សុភាសិត ១៧:១៧; ២៤:២៧; អេសាយ ៥៥:១, ២) ជាការពិតមែនដែលថា ការប្រកាន់តាមសីលធម៌មានតម្លៃជាជាងទ្រព្យសម្បត្ដិឆ្ងាយណាស់។ (សុភាសិត ១៩:១; ២២:១) ដាវីឌនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ បានតាំងចិត្តប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើអ្វីដែលសំខាន់បំផុត។—ភីលីព ១:១០
មនុស្សបានខិតខំបង្កើតឲ្យមានសង្គមមួយ ដែលប្រកបដោយភាពសុខស្រួលនិងសីលធម៌ផងដែរ។ ម្ដងហើយម្ដងទៀតការខិតខំរបស់ពួកគេបានទទួលតែភាពបរាជ័យទេ។ ក៏ប៉ុន្តែព្រះបានសន្យាថា ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់នឹងផ្គត់ផ្គង់ជាបរិបូណ៌នូវអ្វីដែលយើងត្រូវការទាំងផ្នែកទ្រព្យសម្បត្ដិទាំងផ្នែកការថ្វាយបង្គំទ្រង់ ដើម្បីឲ្យយើងមានជីវិតដ៏គាប់ចិត្ត។ (ទំនុកដំកើង ៧២:១៦; អេសាយ ៦៥:២១-២៣) ព្រះយេស៊ូធ្លាប់បង្រៀនថាជីវិតដ៏គាប់ចិត្តយ៉ាងពិតប្រាកដមានមូលដ្ឋានលើការទទួលស្គាល់ថា យើងត្រូវការនូវចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះ។ (ម៉ាថាយ ៥:៣) ដូច្នេះ មិនថាយើងជាអ្នកមានក្ដីឬអ្នកក្រក្ដី បើយើងប្រមូលអារម្មណ៍លើអ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងការថ្វាយបង្គំព្រះឥឡូវនេះ នោះជាវិធីល្អបំផុតដើម្បីរៀបចំសម្រាប់ពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះដែលជិតមកដល់នោះ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១៧-១៩) ពិភពលោកថ្មីនោះពិតជានឹងប្រកបដោយភាពរីកចំរើនផ្នែកទ្រព្យសម្បត្ដិនិងផ្នែកគោលការណ៍សីលធម៌របស់ព្រះដែរ។
[កំណត់សម្គាល់]
a ឈ្មោះនេះបានត្រូវផ្លាស់ប្ដូរ។
[រូបភាពនៅទំព័រ៥]
យ៉ូបបានទីពឹងព្រះ មិនមែនទ្រព្យសម្បត្ដិទេ
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
លុយមិនអាចទិញអ្វីៗដែលមានតម្លៃបំផុតក្នុងជីវិតបានឡើយ