ហេតុអ្វីត្រូវអធិដ្ឋានក្នុងនាមលោកយេស៊ូ?
លោកយេស៊ូបានបង្រៀនមនុស្សច្រើនដងអំពីការអធិដ្ឋាន។ នៅសម័យលោក មេដឹកនាំសាសនាយូដាបានអធិដ្ឋាននៅ«កាច់ជ្រុងផ្លូវធំៗ»។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះ«ដើម្បីឲ្យមនុស្សឃើញ»។ ជាក់ស្ដែងណាស់ពួកគេចង់ឲ្យមនុស្សសរសើរថា ពួកគេជាអ្នកគោរពស្រឡាញ់សាសនា។ មនុស្សជាច្រើនចូលចិត្តអធិដ្ឋានវែងនិងពោលពាក្យដដែលៗម្ដងហើយម្ដងទៀត ដោយសារពួកគេគិតថាការ«ពោលពាក្យជាច្រើន» គឺចាំបាច់ដើម្បីឲ្យព្រះស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ពួកគេ។ (ម៉ាថាយ ៦:៥-៨) លោកយេស៊ូបានបង្ហាញថាការអធិដ្ឋានដូចនោះ គឺមិនមានប្រយោជន៍ទេ។ ហេតុនេះ លោកបានជួយមនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះឲ្យដឹងអំពីអ្វីដែលពួកគេគួរជៀសវាងពេលអធិដ្ឋាន។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ លោកក៏បានបង្រៀនអំពីរបៀបអធិដ្ឋានដែរ។
លោកយេស៊ូបង្រៀនថា សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់យើងគួរបង្ហាញថាយើងចង់ឲ្យនាមរបស់ព្រះបានបរិសុទ្ធ ឲ្យរាជាណាចក្ររបស់លោកបានមកដល់ និងឲ្យបំណងប្រាថ្នារបស់លោកបានសម្រេច។ ម្យ៉ាងទៀត លោកយេស៊ូបានបង្រៀនថា ជាការសមរម្យឲ្យយើងអធិដ្ឋានសុំព្រះឲ្យជួយយើងក្នុងរឿងផ្ទាល់ខ្លួនដែរ។ (ម៉ាថាយ ៦:៩-១៣; លូកា ១១:២-៤) លោកយេស៊ូបានប្រើឧទាហរណ៍ជាច្រើនដើម្បីបង្ហាញថា បើចង់ឲ្យព្រះស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់យើង ជាការចាំបាច់ដែលយើងត្រូវមានជំនឿ មានការស៊ូទ្រាំ និងមានចិត្តរាបទាប។ (លូកា ១១:៥-១៣; ១៨:១-១៤) ម្យ៉ាងទៀត តាមរយៈគំរូរបស់លោក នោះធ្វើឲ្យអ្វីដែលលោកបង្រៀនមានឥទ្ធិពលកាន់តែខ្លាំងទៅលើមនុស្ស។—ម៉ាថាយ ១៤:២៣; ម៉ាកុស ១:៣៥
ការបង្រៀនបែបនេះ ច្បាស់ជាបានជួយអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូឲ្យចេះអធិដ្ឋានល្អជាង។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ លោកបានរង់ចាំរហូតដល់យប់ចុងក្រោយដែលលោកនៅផែនដី ដើម្បីបង្រៀនពួកគេអំពីមេរៀនសំខាន់បំផុតស្ដីអំពីការអធិដ្ឋាន។
«ការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំក្នុងរបៀបអធិដ្ឋាន»
នៅយប់ចុងក្រោយ លោកយេស៊ូបានចំណាយពេលយ៉ាងច្រើនដើម្បីលើកទឹកចិត្តពួកសាវ័កដ៏ស្មោះត្រង់របស់លោក។ នោះគឺជាពេលត្រឹមត្រូវដើម្បីលោកបើកបង្ហាញអ្វីថ្មីដល់ពួកគេ។ លោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖«ខ្ញុំជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត និងជាជីវិត។ គ្មានអ្នកណាអាចមកឯបិតានៅស្ថានសួគ៌បានឡើយ លើកលែងតែអ្នកនោះមកតាមខ្ញុំ»។ ក្រោយមកលោកបានពង្រឹងទំនុកចិត្តពួកគេថា៖«អ្វីក៏ដោយដែលអ្នករាល់គ្នាសុំដោយនូវឈ្មោះរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងធ្វើតាមសំណូមពរ ដើម្បីឲ្យបិតានៅស្ថានសួគ៌ទទួលការលើកតម្កើងតាមរយៈបុត្ររបស់លោក។ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាសុំអ្វីក៏ដោយ ដោយនូវឈ្មោះរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងធ្វើតាមសំណូមពរ»។ នៅចុងបញ្ចប់នៃការសន្ទនា លោកមានប្រសាសន៍ថា៖«មកដល់ពេលនេះ អ្នករាល់គ្នាមិនបានសុំអ្វីមួយសោះដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ។ ចូរសុំ ហើយអ្នករាល់គ្នានឹងទទួល ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាពោរពេញដោយអំណរ»។—យ៉ូហាន ១៤:៦, ១៣, ១៤; ១៦:២៤
ពាក្យទាំងនោះពិតជាមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់។ សៀវភៅយោងមួយបានរៀបរាប់អំពីពាក្យទាំងនោះថា ជា«ការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំក្នុងរបៀបអធិដ្ឋាន»។ លោកយេស៊ូមិនមែនមានន័យថា ពួកអ្នកកាន់លោកគួរប្ដូរពីការអធិដ្ឋានទៅព្រះ មកអធិដ្ឋានដល់លោកវិញនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ លោកកំពុងបើកផ្លូវថ្មីមួយដើម្បីឲ្យពួកគេចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ា។
ពិតប្រាកដណាស់ ព្រះតែងតែស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់អស់អ្នកដែលបម្រើលោកយ៉ាងស្មោះត្រង់។ (សាំយូអែលទី១ ១:៩-១៩; ចម្រៀងសរសើរព្រះ ៦៥:២) ប៉ុន្តែ ចាប់ពីពេលដែលព្រះបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល អស់អ្នកដែលចង់ឲ្យព្រះស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ពួកគេ ពួកគេត្រូវទទួលស្គាល់ថាព្រះបានជ្រើសរើសជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យធ្វើជារាស្ត្ររបស់លោក។ ក្រោយមកទៀត ចាប់តាំងពីសម័យសាឡូម៉ូន ពួកគេត្រូវទទួលស្គាល់ថា វិហារគឺជាកន្លែងដែលព្រះបានជ្រើសរើសសម្រាប់ការជូនគ្រឿងបូជាដល់លោក។ (ការបំភ្លឺច្បាប់ ៩:២៩; ប្រវត្តិហេតុទី២ ៦:៣២, ៣៣) ប៉ុន្តែ របៀបរៀបចំនេះគឺគ្រាន់តែបណ្ដោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ ដូចសាវ័កប៉ូលបានសរសេរ ច្បាប់ដែលព្រះបានឲ្យដល់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល និងគ្រឿងបូជាដែលគេបានជូនលោកនៅវិហារ គឺ«ជាស្រមោលនៃពរដែលនឹងមកដល់ តែមិនមែនជារូបពិតនោះទេ»។ (ហេប្រឺ ១០:១, ២) ស្រមោលនោះនឹងត្រូវបង្ហាញដោយរូបពិតនៅពេលក្រោយមក។ (កូឡុស ២:១៧) ចាប់តាំងពីឆ្នាំ៣៣ គ.ស. ទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្សនិងព្រះលែងផ្អែកទៅលើច្បាប់ម៉ូសេទៀត តែផ្អែកទៅលើការស្ដាប់បង្គាប់អ្នកដែលច្បាប់បានចង្អុលបង្ហាញគឺ គ្រិស្តយេស៊ូ។—យ៉ូហាន ១៥:១៤-១៦; កាឡាទី ៣:២៤, ២៥
នាមមួយដែល«ប្រសើរជាងនាមឯទៀតទាំងអស់»
លោកយេស៊ូបានបង្រៀនអំពីរបៀបដែលប្រសើរជាងដើម្បីចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ា ហើយបញ្ជាក់ថាខ្លួនលោកគឺជាមិត្តសម្លាញ់ និងជាអ្នកដែលបើកផ្លូវដើម្បីឲ្យព្រះស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់យើង។ តើអ្វីជំរុញចិត្តលោកយេស៊ូឲ្យធ្វើដូច្នេះ?
ដោយសារយើងទាំងអស់គ្នាកើតមកក្នុងភាពខុសឆ្គង ដូច្នេះមិនថាយើងទាំងអស់គ្នាធ្វើកិច្ចការអ្វីឬជូនគ្រឿងបូជាណាក៏ដោយ យើងមិនអាចសម្អាតភាពខុសឆ្គងរបស់យើងបានទេ ហើយយើងក៏មិនមានសិទ្ធិដើម្បីមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធដែរ។ (រ៉ូម ៣:២០, ២៤; ហេប្រឺ ១:៣, ៤) ក៏ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូបានប្រគល់ជីវិតជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះដើម្បីលោះភាពខុសឆ្គងរបស់មនុស្សជាតិ។ (រ៉ូម ៥:១២, ១៨, ១៩) ដូច្នេះ អស់អ្នកដែលចង់រួចផុតពីភាពខុសឆ្គង មានឱកាសដើម្បីឲ្យព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកពួកគេថាជាមនុស្សស្អាតស្អំ និងជាមនុស្សដែល«អាចនិយាយដោយក្លាហាន»នៅចំពោះមុខលោក។ ប៉ុន្តែ លុះត្រាតែពួកគេបង្ហាញជំនឿលើគ្រឿងបូជាលោះរបស់លោកយេស៊ូ ហើយអធិដ្ឋានក្នុងនាមលោកយេស៊ូ។—អេភេសូរ ៣:១១, ១២
ពេលយើងអធិដ្ឋានក្នុងនាមលោកយេស៊ូ យ៉ាងហោចណាស់យើងកំពុងបង្ហាញជំនឿទៅលើផ្នែកបីយ៉ាងនៃតួនាទីរបស់លោក។ លោកយេស៊ូមានតួនាទីធ្វើឲ្យគោលបំណងរបស់ព្រះក្លាយជាការពិត៖ (១) លោកយេស៊ូជា«កូនចៀមរបស់ព្រះ»ដែលបានបូជាជីវិត ដើម្បីឲ្យព្រះអភ័យទោសចំពោះភាពខុសឆ្គងរបស់មនុស្ស។ (២) លោកយេស៊ូបានត្រូវព្រះយេហូវ៉ាប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ហើយឥឡូវលោកបម្រើជា«សម្ដេចសង្ឃដ៏ឧត្ដុង្គឧត្ដម»ក្នុងការមើលខុសត្រូវលើផលប្រយោជន៍ដែលមកពីថ្លៃលោះ។ (៣) មានតែលោកយេស៊ូប៉ុណ្ណោះជា«ផ្លូវ»ដែលនាំមនុស្សឲ្យចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ា តាមរយៈសេចក្ដីអធិដ្ឋាន។—យ៉ូហាន ១:២៩; ១៤:៦; ហេប្រឺ ៤:១៤, ១៥
ការអធិដ្ឋានក្នុងនាមលោកយេស៊ូ គឺជាការលើកកិត្តិយសលោកយេស៊ូ។ លោកសមនឹងទទួលការលើកកិត្តិយសមែន ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាមានបំណងឲ្យអ្វីៗទាំងអស់«លុតជង្គង់ដោយសារនាមលោកយេស៊ូ ហើយមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវប្រកាសទទួលស្គាល់ជាសាធារណៈថា លោកយេស៊ូគ្រិស្តជាម្ចាស់ ដើម្បីសរសើរតម្កើងព្រះដែលជាបិតា»។ (ភីលីព ២:១០, ១១) ប៉ុន្តែ សំខាន់ជាងនោះទៅទៀត ការអធិដ្ឋានក្នុងនាមលោកយេស៊ូ គឺជាការសរសើរតម្កើងព្រះយេហូវ៉ាដែលបានឲ្យបុត្រតែមួយរបស់លោក ដើម្បីជាប្រយោជន៍សម្រាប់យើង។—យ៉ូហាន ៣:១៦
យើងគួរអធិដ្ឋានដោយ«អស់ពីដួងចិត្ត» មិនមែនអធិដ្ឋានឲ្យរួចពីមាត់នោះទេ
ដើម្បីជួយយើងឲ្យយល់ថាតួនាទីរបស់លោកយេស៊ូសំខាន់ខ្លាំងយ៉ាងណា គម្ពីរបានប្រើនាមនិងមុខងារផ្សេងៗដើម្បីរៀបរាប់អំពីលោក។ នាមនិងមុខងារទាំងនេះជួយយើងឲ្យយល់អំពីគុណប្រយោជន៍ជាច្រើនដែលយើងអាចទទួល ដោយផ្អែកទៅលើអ្វីដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើ និងកំពុងធ្វើដើម្បីយើង (សូមមើលប្រអប់ចំណងជើងថា«តួនាទីដ៏សំខាន់របស់លោកយេស៊ូ»)។ តាមពិតលោកយេស៊ូបានទទួលនាមដែល«ប្រសើរជាងនាមឯទៀតទាំងអស់»។a ព្រះបានប្រគល់គ្រប់ទាំងអំណាចនៅស្ថានសួគ៌និងនៅផែនដីឲ្យដល់លោក។—ភីលីព ២:៩; ម៉ាថាយ ២៨:១៨
មិនមែនគ្រាន់តែជាទម្លាប់នោះទេ
ពិតណាស់ បើយើងចង់ឲ្យព្រះយេហូវ៉ាស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់យើង យើងត្រូវអធិដ្ឋានក្នុងនាមលោកយេស៊ូ។ (យ៉ូហាន ១៤:១៣, ១៤) ប៉ុន្តែ យើងមិនចង់និយាយពាក្យ«ក្នុងនាមលោកយេស៊ូ»ដដែលៗ គ្រាន់តែជាទម្លាប់នោះទេ។ ហេតុអ្វី?
សូមពិចារណាឧទាហរណ៍មួយ។ ពេលអ្នកទទួលសំបុត្រពីអ្នកជំនួញម្នាក់ ជាធម្មតាចុងក្រោយនៃសំបុត្រច្រើនតែបញ្ចប់ដោយពាក្យថា«សូមទទួលការគោរពពីខ្ញុំ»។ តើអ្នកគិតថានោះជាពាក្យដែលបង្ហាញពីអារម្មណ៍ពិតរបស់គាត់ ឬគ្រាន់តែជាពាក្យដែលគាត់ប្រើតាមទម្រង់នៃការសរសេរសំបុត្រ? ពិតមែនថាពេលយើងអធិដ្ឋានយើងតែងតែប្រើនាមលោកយេស៊ូនៅក្នុងសេចក្ដីបញ្ចប់ តែយើងគួរប្រើនាមរបស់លោកឲ្យមានន័យខ្លឹមសារច្រើនជាងពាក្យដែលអ្នកជំនួញប្រើក្នុងសេចក្ដីបញ្ចប់សំបុត្ររបស់គាត់។ ទោះជាយើង«អធិដ្ឋានឥតឈប់»ក៏ដោយ យើងគួរអធិដ្ឋានដោយ«អស់ពីដួងចិត្ត» មិនមែនអធិដ្ឋានឲ្យរួចពីមាត់នោះទេ។—ថែស្សាឡូនិចទី១ ៥:១៧; ចម្រៀងសរសើរព្រះ ១១៩:១៤៥
តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីកុំឲ្យការនិយាយពាក្យ«ក្នុងនាមលោកយេស៊ូ»គ្រាន់តែជាការពោលតាមទម្លាប់ប៉ុណ្ណោះ? គឺយើងគួរព្យាយាមរំពឹងគិតអំពីគុណសម្បត្តិដ៏ល្អប្រសើររបស់លោកយេស៊ូ។ សូមយើងគិតដែរអំពីអ្វីដែលលោកបានធ្វើរួចហើយ ព្រមទាំងអ្វីដែលលោកពេញចិត្តធ្វើដើម្បីយើង។ ពេលយើងអធិដ្ឋាន យើងក៏គួរថ្លែងអំណរគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ាដែរ ហើយសរសើរតម្កើងលោកដែលបានប្រើបុត្ររបស់លោកតាមវិធីដ៏អស្ចារ្យ។ ប្រសិនបើអ្នកធ្វើដូច្នោះ អ្នកនឹងកាន់តែមានទំនុកចិត្តទៅលើសេចក្ដីសន្យារបស់លោកយេស៊ូ ដែលថា៖«ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាសុំអ្វីក៏ដោយពីបិតាដែលនៅស្ថានសួគ៌ ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះលោកនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នា»។—យ៉ូហាន ១៦:២៣
a យោងទៅតាមវចនានុក្រមរបស់វីន(Expository Dictionary of New Testament Words) បានពន្យល់ថាពាក្យភាសាក្រិចដែលបានត្រូវបកប្រែថា«នាម» អាចសំដៅទៅលើ«អ្វីៗទាំងអស់ដែលនាមនោះបង្កប់អត្ថន័យជាអំណាច លក្ខណៈសម្បត្តិ ឋានៈ ឫទ្ធានុភាព [និង]ភាពឧត្ដុង្គឧត្ដមជាដើម»។