សេចក្ដីសរសើរធ្វើឲ្យមានកម្លាំងចិត្តឡើងវិញ
១ ពេលក្មេងស្រីតូចម្នាក់ចូលគេង នាងយំបណ្ដើរសួរម្ដាយបណ្ដើរថា៖ «ថ្ងៃនេះ តើខ្ញុំជាកូនល្អទេម៉ាក់?»។ សំនួររបស់នាងបានធ្វើឲ្យម្ដាយភ្ញាក់ផ្អើល។ ទោះជាម្ដាយរបស់នាងបានកត់សម្គាល់ថា នាងបានខំប្រឹងធ្វើជាកូនល្អនៅថ្ងៃនោះក៏ពិតមែន តែម្ដាយមិនបានសរសើរកូនទេ សូម្បីតែមួយម៉ាត់ក៏មិនបាននិយាយដែរ។ ទឹកភ្នែករបស់នាងគួរជាទីរំឭកឲ្យយើងនឹកចាំថា យើងទាំងអស់គ្នា ទាំងចាស់ទាំងក្មេង ត្រូវការនូវការសរសើរ។ តើយើងធ្វើឲ្យអ្នកឯទៀតមានកម្លាំងចិត្តឡើងវិញ ដោយសរសើរទង្វើល្អរបស់ពួកគេឬទេ?—សុ. ២៥:១១
២ គ្រីស្ទានគ្នីគ្នាមានលក្ខណៈជាច្រើនដែលយើងអាចសរសើរបាន។ អ្នកចាស់ទុំ អ្នកងារជំនួយ និងអ្នកត្រួសត្រាយខំប្រឹងបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួន។ (១ធី. ៤:១០; ៥:១៧) មាតាបិតាដែលកោតខ្លាចព្រះ ខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីចិញ្ចឹមអប់រំកូនខ្លួនឲ្យកាន់តាមផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (អេភ. ៦:៤) យុវជនគ្រីស្ទានតស៊ូព្យាយាមកុំឲ្យទទួលឥទ្ធិពលពី«វិញ្ញាណរបស់លោកីយ៍»។ (១កូ. ២:១២; អេភ. ២:១-៣) គ្រីស្ទានឯទៀតបំរើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះភក្ដី ទោះជាកំពុងតែចាស់ទៅៗ មានបញ្ហាសុខភាព ឬមានការពិបាកណាផ្សេងទៀតក៏ដោយ។ (២កូ. ១២:៧) គ្រីស្ទានទាំងនេះសមទទួលសេចក្ដីសរសើរមែន។ តើយើងចេះទទួលស្គាល់នូវការព្យាយាមដែលគួរឲ្យសរសើររបស់ពួកគាត់ឬទេ?
៣ ចូរសរសើរយ៉ាងចំៗហើយប្រាប់បុគ្គលនោះដោយផ្ទាល់: យើងពិតជាពេញចិត្តស្ដាប់នូវសេចក្ដីសរសើរដែលត្រូវថ្លែងចំពោះក្រុមជំនុំទាំងមូលក្នុងសុន្ទរកថា។ ប៉ុន្តែ សេចក្ដីសរសើរធ្វើឲ្យមានកម្លាំងចិត្តជាង កាលបើនោះជាការសរសើរចំពោះរូបយើងផ្ទាល់។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងជំពូកទី១៦នៃសំបុត្ររបស់ប៉ុលទៅកាន់បងប្អូននៅទីក្រុងរ៉ូម នោះប៉ុលបានសរសើរបងប្អូនមួយចំនួនយ៉ាងចំៗ គឺភីបេ ព្រីស៊ីល អ័គីឡា ទ្រីភេន ទ្រីផូស និងពើស៊ីសជាដើម។ (រ៉ូម ១៦:១-៤, ១២) សំដីរបស់ប៉ុលទំនងជាបានលើកទឹកចិត្តបងប្អូនដ៏ស្មោះត្រង់ទាំងនេះណាស់! សេចក្ដីសរសើរបែបនេះធ្វើឲ្យបងប្អូនជឿជាក់ថា យើងត្រូវការពួកគាត់ ហើយក៏ជួយយើងទាំងអស់គ្នាមានភាពជិតស្និទ្ធនឹងគ្នា។ ពេលថ្មីៗនេះ តើអ្នកបានសរសើរបងប្អូនណាម្នាក់យ៉ាងចំៗឬទេ?—អេភ. ៤:២៩
៤ សេចក្ដីសរសើរដែលចេញពីចិត្ត: សេចក្ដីសរសើរត្រូវស្មោះពីចិត្តបើចង់ធ្វើឲ្យអ្នកឯទៀតមានកម្លាំងចិត្តឡើងវិញ។ មនុស្សអាចដឹងថាយើងកំពុងតែនិយាយស្មោះពីចិត្តឬគ្រាន់តែ«បញ្ចើចដោយអណ្ដាត»។ (សុ. ២៨:២៣) ពេលយើងលត់ដំខ្លួនឲ្យចេះកត់សម្គាល់លក្ខណៈល្អៗរបស់អ្នកឯទៀត ចិត្តយើងនឹងជំរុញយើងឲ្យសរសើរពួកគាត់។ ចូរយើងសរសើរយ៉ាងស្មោះពីចិត្ត ដោយដឹងថា«ពាក្យ១ម៉ាត់ដែលនឹងពោលត្រូវពេល នោះល្អណាស់ហ្ន៎!»។—សុ. ១៥:២៣