ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះរស់នៅ
គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅហាកាយនិងសាការី
នៅឆ្នាំ៥២០ មុនគ.ស. ជនជាតិយូដាដែលបានចេញពីស្រុកបាប៊ីឡូនដើម្បីវិលមកស្រុកកំណើត មិនទាន់បានសង់វិហារឡើងវិញនៅឡើយ។ ដប់ប្រាំមួយឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅហើយ វិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅឯទីក្រុងយេរូសាឡិម បណ្ដុះបានត្រឹមតែជើងជញ្ជាំងប៉ុណ្ណោះ។ ណាមួយទៀត ពួករាជការបានដាក់បម្រាមទៅលើកិច្ចការសាងសង់។ ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាតែងតាំងលោកហាកាយឲ្យធ្វើជាអ្នកប្រកាសទំនាយ ហើយពីរខែក្រោយមកទៀត ទ្រង់ក៏តែងតាំងលោកសាការីឲ្យប្រកាសទំនាយតាមបណ្ដាំរបស់ទ្រង់។
ហាកាយនិងសាការីមានគោលដៅតែមួយ។ ពួកគេមានបំណងជំរុញទឹកចិត្តបណ្ដាជនឲ្យធ្វើកិច្ចការកសាងវិហារឡើងវិញ។ អ្នកប្រកាសទំនាយទាំងពីរនាក់នេះមានជោគជ័យមែន ហើយក្នុងរយ:ពេលប្រាំឆ្នាំ ការកសាងវិហារបានចប់សព្វគ្រប់។ សៀវភៅក្នុងគម្ពីរដែលមានឈ្មោះរបស់ហាកាយនិងសាការី រៀបរាប់ពីអ្វីដែលពួកគាត់បានប្រកាស។ សៀវភៅហាកាយបានសរសេរចប់នៅឆ្នាំ៥២០ មុនគ.ស. និងសៀវភៅសាការីបានសរសេរចប់នៅឆ្នាំ៥១៨ មុនគ.ស.។ ដូចអ្នកប្រកាសទំនាយទាំងពីរនាក់នោះដែរ យើងក៏មានកិច្ចការដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រគល់ឲ្យ ដែលយើងត្រូវបង្ហើយមុនពិភពលោកនេះមកដល់ទីបញ្ចប់ ពោលគឺ ការប្រកាសសារអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ និងកិច្ចការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស។ ឥឡូវ សូមពិនិត្យមើលចំណុចខ្លះៗក្នុងសៀវភៅហាកាយនិងសាការី ដែលអាចលើកទឹកចិត្តយើង។
«ចូរឯងរាល់គ្នាពិចារណាផ្លូវប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួនចុះ!»
ក្នុងរយ:ពេលតែ១១២ថ្ងៃ ហាកាយបានប្រកាសសារបួន សុទ្ធតែជាសារដែលជំរុញទឹកចិត្ត។ សារទីមួយពោលថា៖ «‹ចូរឯងរាល់គ្នាពិចារណាផ្លូវប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួនចុះ!›។ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បង្គាប់ថា៖ ‹ចូរឡើងទៅឯភ្នំ យកឈើមកសង់ព្រះវិហារចុះ! នោះអញនឹងរីករាយចំពោះវិហារនោះ ហើយនឹងបានថ្កើងឡើងផង›»។ (ហាកាយ ១:៧, ៨) ក្រោយមក បណ្ដាជនបានធ្វើតាមបង្គាប់ទ្រង់។ សារទីពីរមានពាក្យសន្យាដែលថា៖ «អញ[ព្រះយេហូវ៉ា]នឹងបំពេញវិហារនេះដោយសិរីល្អ»។—ហាកាយ ២:៧
យោងទៅតាមសារទីបី ដោយសារពួកគេមានការធ្វេសប្រហែសក្នុងកិច្ចការកសាងវិហារឡើងវិញ «បណ្ដាជន . . . ព្រមទាំងការទាំងប៉ុន្មានដែលដៃគេធ្វើ» សុទ្ធតែមិនស្អាតចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ចាប់ពីថ្ងៃដែលពួកគេផ្ដើមធ្វើការងារឡើងវិញ នោះព្រះយេហូវ៉ា«នឹងផ្ដល់ពរ»ដល់ពួកគេ។ សារទីបួនបញ្ជាក់ថា ព្រះយេហូវ៉ានឹង«បំផ្លាញឥទ្ធិឫទ្ធិរបស់រាជ្យនៃសាសន៍ទាំងប៉ុន្មាន» ហើយទ្រង់ក៏តាំងចៅហ្វាយសូរ៉ូបាបិលឡើងជា«ចិញ្ជៀនត្រា»។—ហាកាយ ២:១៤, ១៩, ២២, ២៣
ចម្លើយចំពោះសំណួរអំពីបទគម្ពីរ:
១:៦—តើពាក្យ«បានផឹក តែមិនបានស្កប់ស្កល់»មានន័យអ្វី? ពាក្យនេះគ្រាន់តែបញ្ជាក់ពីការខ្វះខាតស្រាតែប៉ុណ្ណោះ។ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាមិនប្រទានពរ ពួកគេមិនសូវមានស្រាច្រើនប៉ុន្មានទេ គឺច្បាស់ជាមិនគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីផឹកដល់ស្រវឹងបានឡើយ។
២:៦, ៧, ២១, ២២—តើអ្វីឬនរណាដែលជាអ្នកអង្រួន? ហើយតើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា? ព្រះយេហូវ៉ា«អង្រួនអស់ទាំងសាសន៍»តាមរយៈការប្រកាសសារស្តីអំពីរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់នៅទូទាំងពិភពលោក។ កិច្ចការប្រកាសផ្សាយក៏ជួយធ្វើឲ្យ«ទីគាប់ចិត្តរបស់អស់ទាំងសាសន៍»មកដល់ដំណាក់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលនាំឲ្យដំណាក់ទ្រង់ពេញទៅដោយសិរីល្អ។ នៅទីបំផុត «ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ»នឹងអង្រួន«ទាំងផ្ទៃមេឃនឹងផែនដី ទាំងសមុទ្រនឹងទីគោកផង» ដែលនឹងបណ្ដាលឲ្យពិភពលោកដ៏អាក្រក់ទាំងមូលរលាយសូន្យទៅ។—ហេព្រើរ ១២:២៦, ២៧
២:៩—តើ«សិរីល្អរបស់វិហារជាន់ក្រោយនេះ នឹងបានលើសជាងជាន់មុនទៅទៀត»តាមរបៀបណាខ្លះ? យ៉ាងហោចណាស់ វិហារជាន់ក្រោយនេះមានសិរីរុងរឿងលើសជាងជាន់មុនតាមរបៀបបីយ៉ាង ពោលគឺ រយៈពេលដែលវិហារស្ថិតស្ថេរគង់វង្ស គ្រូដែលបង្រៀននៅទីនោះ និងអ្នកដែលចូលមកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ានៅទីនោះ។ ថ្វីបើវិហារដ៏រុងរឿងរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូនបានស្ថិតស្ថេរអស់រយៈពេល៤២០ឆ្នាំក្ដី ពីឆ្នាំ១០២៧ មុនគ.ស. រហូតដល់ឆ្នាំ៦០៧ មុនគ.ស. បណ្ដាជនបានប្រើប្រាស់«វិហារជាន់ក្រោយ»ជាង៥៨០ឆ្នាំ ចាប់តាំងពីវិហារបានសង់រួចជាស្រេចនៅឆ្នាំ៥១៥ មុនគ.ស. រហូតដល់ពេលដែលវិហារបានបំផ្លាញចោលនៅឆ្នាំ៧០ គ.ស.។ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេស៊ូគ្រិស្តដែលជាព្រះមេស្ស៊ីបានបង្រៀននៅក្នុង«វិហារជាន់ក្រោយ» និងមានមនុស្សចូលមកថ្វាយបង្គំព្រះនៅទីនោះច្រើនជាង«ជាន់មុន»។—កិច្ចការ ២:១-១១
មេរៀនសម្រាប់យើង:
១:២-៤: ពេលមានការប្រឆាំងនឹងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ នេះមិនគួរផ្ដល់ហេតុឲ្យយើងស្វែងរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ជាជាង«ស្វែងរកនគរ . . . ព្រះជាមុនសិន»ឡើយ។—ម៉ាថាយ ៦:៣៣
១:៥, ៧: យកល្អឲ្យយើង«ពិចារណាផ្លូវប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួន» ហើយរំពឹងគិតអំពីរបៀបរស់នៅរបស់យើង ដែលអាចមានឥទ្ធិពលទៅលើចំណងមិត្តភាពរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។
១:៦, ៩-១១; ២:១៤-១៧: ជនជាតិយូដានៅសម័យហាកាយបានធ្វើការយ៉ាងនឿយហត់សម្រាប់តែប្រយោជន៍ខ្លួនឯង ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានទទួលផលពីការដែលដៃគេធ្វើទេ។ ដោយសារពួកគេមិនទាន់បានកសាងវិហារឡើងវិញ ព្រះយេហូវ៉ាក៏មិនប្រទានពរដល់ពួកគេឡើយ។ យើងគួរតែចាត់ទុកកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាអាទិភាពក្នុងជីវិត ហើយបម្រើទ្រង់យ៉ាងអស់ពីចិត្ត ទាំងចងចាំថា ទោះជាយើងមានទ្រព្យសម្បត្ដិតិចឬក៏ច្រើនក្ដី ‹អំណោយពរពីព្រះយេហូវ៉ាជាអ្វីដែលធ្វើឲ្យទៅជាមាន›វិញ។—សុភាសិត ១០:២២
២:១៥, ១៨: ព្រះយេហូវ៉ាបានជំរុញពួកយូដាថា ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះទៅ ពួកគេគួរតែពិចារណាឬយកចិត្តទុកដាក់នឹងកិច្ចការកសាងវិហារឡើងវិញ មិនមែនពិចារណាឬនឹកគិតពីការធ្វេសប្រហែសរបស់ពួកគេទេ។ ដូចគ្នាដែរ យើងក៏គួរតែផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាតទៅមុខទៀតដែរ។
‹មិនមែនដោយអំណាចទេ គឺដោយសារវិញ្ញាណរបស់ព្រះយេហូវ៉ាវិញ›
សាការីបានចាប់ផ្ដើមប្រកាសទំនាយរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដោយអញ្ជើញបណ្ដាជនយូដាឲ្យ‹វិលមកព្រះយេហូវ៉ាវិញ›។ (សាការី ១:៣) ក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានបើកសម្ដែងឲ្យសាការីឃើញព្រឹត្ដិការណ៍៨យ៉ាងក្នុងគំនិត ដែលធានាថាទ្រង់នឹងគាំទ្រកិច្ចការកសាងវិហារឡើងវិញ។ (សូមមើលប្រអប់«រូបតំណាងទាំង៨ដែលលោកសាការីឃើញក្នុងគំនិត») កិច្ចការសាងសង់នឹងរួចរាល់ស្រេចបាច់ «មិនមែនដោយឥទ្ធិឫទ្ធិ ឬដោយអំណាចទេ គឺដោយសារវិញ្ញាណរបស់[ព្រះយេហូវ៉ា]វិញ»។ (សាការី ៤:៦) បុរសដែលហៅថា លំពង់ «នឹងសង់ព្រះវិហារនៃព្រះយេហូវ៉ាឡើង» ហើយនិង«ធ្វើជាសង្ឃនៅលើបល្ល័ង្ករបស់ខ្លួន»។—សាការី ៦:១២, ១៣
ពួកអ្នកនៅបេតអែលបានចាត់គណៈប្រតិភូឲ្យទៅសួរពួកសង្ឃស្តីអំពីការតមអត់ដើម្បីរំលឹកពីគ្រាដែលទីក្រុងយេរូសាឡិមបានបំផ្លាញចោល។ បណ្ដាជនមានទម្លាប់កាន់ទុក្ខដោយតមអត់អាហារបួនដងរៀងរាល់ឆ្នាំ ដើម្បីរំលឹកពីការហិនហោចនៃទីក្រុងយេរូសាឡិម ប៉ុន្តែព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅកាន់សាការីអំពីពិធីទាំងនោះថា នឹងក្លាយទៅជា«ពេលរីករាយសប្បាយ ហើយជាបុណ្យគ្រឹកគ្រេង»វិញ។ (សាការី ៧:២; ៨:១៩) ព្រះបន្ទូលយ៉ាងធ្ងន់ឬសារពីរដែលព្រះយេហូវ៉ាឲ្យសាការីប្រកាសបន្តបន្ទាប់នោះ រួមបញ្ចូលការវិនិច្ឆ័យទោសទៅលើប្រជាជាតិឯទៀតនិងអ្នកប្រកាសទំនាយដែលមិនមែនជាសាររបស់ព្រះយេហូវ៉ាទេ។ សារទាំងពីរនោះក៏រួមមានទំនាយស្តីអំពីព្រះមេស្ស៊ី និងសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ាថា ទ្រង់នឹងប្រោសរាស្ត្រទ្រង់ឲ្យមានស្ថានភាពដូចដើមវិញ។—សាការី ៩:១; ១២:១
ចម្លើយចំពោះសំណួរអំពីបទគម្ពីរ:
២:១—ហេតុអ្វីបានជាមានមនុស្សម្នាក់វាស់ក្រុងយេរូសាឡិមដោយខ្សែរង្វាស់? តាមមើលទៅ ទង្វើនោះតំណាងការសាងសង់កំពែងមួយនៅជុំវិញទីក្រុងយេរូសាឡិមដើម្បីការពារទីក្រុង។ ទេវតាបានប្រាប់មនុស្សម្នាក់នោះថា ក្រុងយេរូសាឡិមត្រូវតែពង្រីកឡើង ហើយព្រះយេហូវ៉ានឹងជួយការពារទីក្រុងមែន។—សាការី ២:៣-៥
៦:១១-១៣—តើការបំពាក់មកុដលើក្បាលយេសួរដែលជាសម្ដេចសង្ឃ ធ្វើឲ្យគាត់ក្លាយទៅជាស្តេចផងនិងសម្ដេចសង្ឃផងបានទេ? មិនបានទេ ពីព្រោះយេសួរមិនមែនជាកូនចៅរបស់ស្តេចដាវីឌ ដូច្នេះគ្មានសិទ្ធិគ្រប់គ្រងជាស្តេចឡើយ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់អាចតំណាងព្រះមេស្ស៊ីបាន ដោយព្រោះមានមកុដនៅលើក្បាល។ (ហេព្រើរ ៦:២០) ព្រះយេស៊ូគ្រិស្តជា«លំពង់»ដែលបានទាយទុកជាមុននោះ ពេលទ្រង់គ្រប់គ្រងជាស្តេចនិងសម្ដេចសង្ឃនៅឯស្ថានសួគ៌។ (យេរេមា ២៣:៥) ពេលបណ្ដាជនបានត្រឡប់មកស្រុកយូដានិងកសាងវិហារឡើងវិញ យេសួរបានបម្រើជាសម្ដេចសង្ឃនៅទីនោះ។ ដូចគ្នាដែរ ព្រះយេស៊ូគ្រិស្តក៏ជាសម្ដេចសង្ឃរបស់អស់អ្នកដែលរួមគ្នាក្នុងការថ្វាយបង្គំពិតដែលប្រៀបដូចជាវិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។
៨:១-២៣—តើសេចក្ដីប្រកាសទាំង១០ដែលមាននៅក្នុងខទាំងនេះ បានសម្រេចនៅពេលណា? សេចក្ដីប្រកាសនីមួយៗចាប់ផ្ដើមដោយពាក្យ«ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារទ្រង់មានបន្ទូលដូច្នេះ» ហើយជាពាក្យសន្យារបស់ទ្រង់ថា ទ្រង់នឹងនាំឲ្យរាស្ត្រទ្រង់មានសេចក្ដីសុខសាន្ត។ រីឯការសម្រេចនៃសេចក្ដីប្រកាសទាំងនោះ ខ្លះបានសម្រេចជាង៥០០ឆ្នាំមុនគ.ស.មែន ប៉ុន្តែសេចក្ដីប្រកាសទាំងអស់បានសម្រេចចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩១៩ គ.ស. ឬក៏កំពុងសម្រេចជាបណ្ដើរៗ។a
៨:៣—ហេតុអ្វីបានជាគេហៅក្រុងយេរូសាឡិមជា«ទីក្រុងនៃសេចក្ដីពិត»? មុនសេចក្ដីហិនវិនាសនៅឆ្នាំ៦០៧ មុនគ.ស. ក្រុងយេរូសាឡិមជា«ទីក្រុងដែលសង្កត់សង្កិនគេ» ពេញទៅដោយអ្នកប្រកាសទំនាយនិងសង្ឃដែលសុទ្ធតែលង់ទៅដោយសេចក្ដីលោភ និងមនុស្សដែលមិនស្មោះត្រង់។ (សេផានា ៣:១; យេរេមា ៦:១៣; ៧:២៩-៣៤) ប៉ុន្តែ ពេលវិហារបានកសាងឡើងវិញ ហើយបណ្ដាជនតាំងចិត្តថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា ពួកគេចេះតែនិយាយអំពីការថ្វាយបង្គំពិតនៅទីនោះ ដូច្នេះទីក្រុងយេរូសាឡិមសមជាទីកន្លែងដែលហៅថា ជា«ទីក្រុងនៃសេចក្ដីពិត»។
១១:៧-១៤—តើការកាច់បំបាក់ដំបងឈ្មោះ«លំអ» និងដំបងឈ្មោះ«សម្ពន្ធ»របស់សាការីតំណាងអ្វី? គេរៀបរាប់ពីសាការីថាជាអ្នក«ឃ្វាលហ្វូងចៀមដែលសំរាប់សំឡាប់» ដែលប្រៀបធៀបបណ្ដាជនទៅនឹងចៀមដែលមេនាំមុខបានកេងប្រវ័ញ្ច។ តួនាទីរបស់សាការីជាគង្វាលម្នាក់តំណាងឲ្យព្រះយេស៊ូគ្រិស្ត ដែលបានបញ្ជូនទៅឯរាស្ត្រដែលព្រះយេហូវ៉ាបានចុះកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនោះ តែពួកគេបានបដិសេធទ្រង់ទៅវិញ។ ការកាច់បំបាក់ដំបងឈ្មោះ«លំអ» បង្ហាញពីគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការបណ្ដាច់កិច្ចព្រមព្រៀងដែលទ្រង់មានជាមួយពួកយូដាតាមរយៈក្រឹត្យវិន័យនោះ ហើយបង្ហាញថាទ្រង់នឹងលែងមានអំណរចំពោះពួកគេទៀត។ ការកាច់បំបាក់ដំបងឈ្មោះ«សម្ពន្ធ»សំដៅទៅលើការបំផ្លាញចោលភាតរភាពដែលយូដានិងអ៊ីស្រាអែលធ្លាប់មានក្នុងការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា។
១២:១១—តើ«ការយំសោកនៅត្រង់ហាដាតរីម៉ូន ក្នុងច្រកភ្នំមេគីដោ»សំដៅទៅលើអ្វី? ស្តេចយ៉ូសៀសនៃរាជាណាចក្រយូដាបានស្លាប់នៅឯ«ច្រកភ្នំមេគីដោ» ពេលប្រយុទ្ធនឹងស្តេចនៃស្រុកអេស៊ីប ហៅថាផារ៉ោននេកោ។ បណ្ដាជនយូដាបាននឹកស្ដាយពីមរណកាលនៃយ៉ូសៀស ដោយ«ច្រៀងបទទំនួញ»អស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ (របាក្សត្រទី២ ៣៥:២៥) ដូច្នេះហើយ «ការយំសោកនៅត្រង់ហាដាតរីម៉ូន»អាចសំដៅទៅលើការសោកសង្រេងពីមរណភាពរបស់យ៉ូសៀស។
មេរៀនសម្រាប់យើង:
១:២-៦; ៧:១១-១៤: ព្រះយេហូវ៉ាមានចិត្តរីករាយហើយវិលមករកអស់អ្នកដែលសុខចិត្តទទួលការប្រដៅតម្រង់ និងត្រឡប់មកថ្វាយបង្គំទ្រង់ដោយអស់ពីចិត្តវិញ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់មិនឆ្លើយតបនឹងការស្នើសុំជំនួយរបស់អ្នកដែល«មិនព្រមស្ដាប់តាមសោះ ក៏គេចស្មាចេញហើយចុកត្រចៀក ដើម្បីមិនឲ្យឮ»សាររបស់ទ្រង់។
៤:៦, ៧: គ្មានឧបសគ្គណាមួយដែលសកម្មពលរបស់ព្រះមិនអាចយកឈ្នះ ដើម្បីបង្ហើយកិច្ចការកសាងវិហារឡើងវិញដោយជោគជ័យបានឡើយ។ ដោយមានជំនឿជឿជាក់ទៅលើព្រះយេហូវ៉ា យើងអាចយកឈ្នះបញ្ហាផ្សេងៗបាន ទោះជាបញ្ហាបែបណាក៏ដោយដែលយើងអាចជួបប្រទះនៅក្នុងកិច្ចបម្រើទ្រង់។—ម៉ាថាយ ១៧:២០
៤:១០: ក្រោមការពិនិត្យយ៉ាងល្អិតល្អន់របស់ព្រះយេហូវ៉ា សូរ៉ូបាបិលព្រមទាំងបណ្ដាជនបានបង្ហើយកិច្ចការកសាងវិហារស្របទៅតាមខ្នាតគំរូដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះ។ ការរស់នៅឲ្យស្របទៅតាមតម្រូវការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា មិនពិបាកណាស់ណាទេ ចំពោះមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ។
៧:៨-១០; ៨:១៦, ១៧: ដើម្បីឲ្យព្រះយេហូវ៉ាគាប់ចិត្ត យើងត្រូវតែស្រឡាញ់យុត្ដិធម៌ បង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះ មានមេត្ដា និងនិយាយតែពាក្យពិតជាមួយបងប្អូនគ្នីគ្នា។
៨:៩-១៣: ព្រះយេហូវ៉ាប្រទានពរពេលដែលយើង«មានកំឡាំងដៃ»ក្នុងការបំពេញភារកិច្ចដែលទ្រង់ប្រគល់ឲ្យយើងធ្វើ។ ពរដែលយើងអាចទទួលបាន មានទាំងសេចក្ដីសុខសាន្ត សុវត្ថិភាព ព្រមទាំងចំណងមេត្រីភាពកាន់តែល្អឡើងៗជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។
១២:៦: អស់អ្នកដែលមានភារកិច្ចត្រួតពិនិត្យលើរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាគួរតែមានលក្ខណៈដូចជា«ចន្លុះឆេះ»ក្នុងន័យថា ជាអ្នកដែលមានចិត្តខ្នះខ្នែងបំផុត។
១៣:៣: យើងគួរមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះពិតនិងអង្គការរបស់ទ្រង់ឲ្យខ្លាំងជាងមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះមនុស្សណាម្នាក់ ទោះជាយើងមានការជិតដិតនឹងគ្នាយ៉ាងណាក៏ដោយ។
១៣:៨, ៩: អ្នកក្បត់ជំនឿដែលព្រះយេហូវ៉ាលែងរាប់រកទាំងនោះ មានចំនួនច្រើនដល់ទៅពីរភាគបីនៃបណ្ដាជន។ មានតែមួយភាគបីប៉ុណ្ណោះដែលនៅស្អាតស្អំ ហាក់ដូចជាបាននាំទៅក្នុងភ្លើងដើម្បីសំរងដូចជាសំរងប្រាក់។ ក្នុងសម័យយើងនេះ ព្រះយេហូវ៉ាមិនទទួលស្គាល់ពិភពគ្រិស្តសាសនា ដែលរួមបញ្ចូលមនុស្សភាគច្រើនដែលអះអាងថាជាគ្រិស្តបរិស័ទ។ មានតែពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមឡើងទៅស្ថានសួគ៌ហើយមានចំនួនតិចនោះ ដែលបាន‹អំពាវនាវដល់ឈ្មោះរបស់ព្រះយេហូវ៉ា› ហើយបានប្រគល់ខ្លួនដើម្បីឲ្យទ្រង់សំរងឬសម្រិតសម្រាំងពួកគេ។ ពួកគាត់និងគូកនរបស់គាត់បានបង្ហាញឲ្យឃើញច្បាស់ថា ពួកគាត់មិនមែនជាសាក្សីរបស់ព្រះយេហូវ៉ាតែសម្បកក្រៅទេ។
ចូរមានចិត្តជំរុញឲ្យប្រព្រឹត្តដោយខ្នះខ្នែង
តើអស់ទាំងពាក្យដែលហាកាយនិងសាការីបានប្រកាសផ្សាយ មានឥទ្ធិពលមកលើយើងសព្វថ្ងៃនេះយ៉ាងដូចម្ដេច? ពេលដែលយើងរំពឹងគិតពីរបៀបដែលសាររបស់ពួកគាត់បានដាស់ស្មារតីពួកយូដា ឲ្យយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើកិច្ចការកសាងវិហារឡើងវិញ តើនេះមិនជំរុញយើងឲ្យចូលធ្វើកិច្ចផ្សព្វផ្សាយអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ និងបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សដោយចិត្តខ្នះខ្នែងដែរទេឬ?
សាការីបានប្រកាសជាមុនថា ព្រះមេស្ស៊ីនឹងមកដោយ«គង់លើសត្វលា» ថាគេនឹងក្បត់ទ្រង់សម្រាប់តែ«ប្រាក់៣០ដួង» ថាទ្រង់នឹងត្រូវគេវាយ ហើយ«ហ្វូងចៀមនឹងត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយទៅ»។ (សាការី ៩:៩; ១១:១២; ១៣:៧) ការរំពឹងគិតពីទំនាយរបស់សាការីស្តីអំពីព្រះមេស្ស៊ីដែលបានសម្រេចរួចហើយ ពិតជាមានឥទ្ធិពលល្អមកលើជំនឿរបស់យើងមែន! (ម៉ាថាយ ២១:១-៩; ២៦:៣១, ៥៦; ២៧:៣-១០) នេះពង្រឹងទំនុកចិត្តរបស់យើងទៅលើបន្ទូលដែលជាបណ្ដាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងជួយយើងឲ្យមានជំនឿមាំមួនទៅលើអ្វីដែលទ្រង់បានរៀបចំដើម្បីសង្គ្រោះយើង។—ហេព្រើរ ៤:១២
[កំណត់សម្គាល់]
a សូមមើលទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ចុះថ្ងៃទី១ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៩៦ ទំព័រ៩-១៨។
[ប្រអប់នៅទំព័រ១៥]
រូបតំណាងទាំង៨ដែលលោកសាការីឃើញក្នុងគំនិត
អ្វីដែលសាការីឃើញក្នុងគំនិតហើយបានសរសេរនៅ:
១:៨-១៧: ផ្ដល់ការធានាថា វិហារនឹងបានសង់ឡើងវិញ ព្រមទាំងបង្ហាញឲ្យឃើញថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រទានពរដើម្បីឲ្យក្រុងយេរូសាឡិមនិងក្រុងនានាក្នុងស្រុកយូដាមានភាពចម្រុងចម្រើន។
១:១៨-២១: បញ្ជាក់ថាទីបញ្ចប់នៃ‹ស្នែងទាំង៤ដែលបានកំចាត់កំចាយពួកយូដា›។ ស្នែងទាំងនោះតំណាងរដ្ឋាភិបាលទាំងអស់ដែលធ្លាប់ប្រឆាំងនឹងការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា។
២:១-១៣: បង្ហាញថាមនុស្សកាន់តែច្រើននឹងទៅរស់នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ហើយព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រៀបដូចជា«កំផែងភ្លើង»ដើម្បីការពារ«ទីក្រុងនៅព័ទ្ធជុំវិញ»។
៣:១-១០: បញ្ជាក់ថាសាតាំងបានចូលដៃក្នុងការប្រឆាំងកិច្ចការកសាងវិហារ ប៉ុន្តែព្រះយេហូវ៉ាដោះលែងសម្ដេចសង្ឃយេសួរនិងចាត់ទុកគាត់ជាមនុស្សស្អាតស្អំ មិនមែនទុច្ចរិតទេ។
៤:១-១៤: ធានាថាទោះជាឧបសគ្គមានទំហំធំប៉ុនភ្នំក៏ដោយ ក៏នឹងត្រូវពង្រាបឲ្យរាបស្មើវិញ ហើយលោកសូរ៉ូបាបិលនឹងបង្ហើយការសាងសង់វិហារឲ្យរួចស្រេចបាច់។
៥:១-៤: ប្រកាសសេចក្ដីបណ្ដាសាទៅលើពួកទុច្ចរិតដោយមិនឲ្យពួកគេរួចខ្លួនឡើយ។
៥:៥-១១: ទាយទុកជាមុនពីទីបញ្ចប់នៃអំពើអាក្រក់ជួជាតិ។
៦:១-៨: សន្យាថាទេវតាមានភារកិច្ចត្រួតពិនិត្យនិងការពារ។
[រូបភាពនៅទំព័រ១២]
តើសាររបស់ហាកាយនិងសាការីមានគោលដៅអ្វី?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៤]
តើអ្នកដែលមានភារកិច្ចត្រួតពិនិត្យលើរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា ប្រៀបដូច«ចន្លុះឆេះ»យ៉ាងដូចម្ដេច?