ពេលប្រឈមមុខនឹងការបាត់បង់គូអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់អ្នក
គម្ពីរចែងយ៉ាងច្បាស់ថា ប្ដីត្រូវ«ស្រឡាញ់ប្រពន្ធរបស់ខ្លួន ដូចស្រឡាញ់ខ្លួន»គាត់។ ប្រពន្ធក៏«ត្រូវគោរពប្ដីយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ»ដែរ។ ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់គួរបំពេញតួនាទីរបស់ខ្លួនដូចជា«សាច់តែ១»។ (អេភ. ៥:៣៣; លោ. ២:២៣, ២៤) កាលដែលពេលវេលាកន្លងទៅ គូអាពាហ៍ពិពាហ៍មានទំនាក់ទំនងកាន់តែជិតស្និទ្ធ ហើយពួកគាត់ស្រឡាញ់គ្នាកាន់តែខ្លាំងឡើង។ ចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍អាចប្រៀបបាននឹងឫសនៃដើមឈើពីរដែលដុះឡើងក្បែរគ្នា។ ប្ដីប្រពន្ធដែលមានសុភមង្គល ស្គាល់ចិត្តគ្នាដូចឫសឈើដែលប្រទាក់គ្នា។
ប៉ុន្តែចុះយ៉ាងណាបើប្ដីឬប្រពន្ធស្លាប់? ពេលនោះចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលមិនអាចផ្ដាច់បានក្នុងជីវិត បានដាច់។ គូដែលនៅរស់ ច្រើនតែមានអារម្មណ៍ឈឺចិត្តផង កណ្ដោចកណ្ដែងផង និងប្រហែលជាគាត់អាចមានអារម្មណ៍ខឹងឬមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនមានកំហុសផងដែរ។ ក្នុងអំឡុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍អស់៥៨ឆ្នាំ ដានយេឡាបានស្គាល់មនុស្សជាច្រើនដែលបានបាត់បង់គូអាពាហ៍ពិពាហ៍។a ប៉ុន្តែ ក្រោយពីប្ដីរបស់គាត់បានស្លាប់ ដានយេឡាបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនដែលយល់អំពីរឿងនេះពីមុនទេ។ បើយើងមិនបានឆ្លងកាត់រឿងនេះដោយផ្ទាល់ទេ នោះយើងមិនអាចយល់បានឡើយ»។
ទុក្ខព្រួយដែលហាក់ដូចជាគ្មានទីបញ្ចប់
អ្នកស្រាវជ្រាវខ្លះបានប្រាប់ថា ការតានតឹងចិត្តដោយសារគូអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាទីស្រឡាញ់បានស្លាប់ គឺខ្លាំងជាងការតានតឹងចិត្តផ្សេងទៀត។ មនុស្សជាច្រើនដែលមានសមាជិកក្រុមគ្រួសារស្លាប់ យល់ស្របនឹងពាក្យនេះ។ ប្ដីរបស់មីលីបានស្លាប់ជាច្រើនឆ្នាំមុន។ កាលដែលមីលីរៀបរាប់អំពីជីវិតរបស់គាត់ជាស្ត្រីមេម៉ាយ គាត់និយាយថា៖ «ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនខ្ញុំជាជនពិការ»។ គាត់ចង់បញ្ជាក់អំពីអារម្មណ៍ដែលគាត់មាន ដោយសារបាត់បង់គូរបស់គាត់ដែលបានរៀបការអស់២៥ឆ្នាំហើយ។
ស៊ូសានធ្លាប់គិតថាស្ត្រីមេម៉ាយដែលកើតទុក្ខអស់ជាច្រើនឆ្នាំដោយសារប្ដីរបស់ពួកគេបានស្លាប់ បង្ហាញទុក្ខសោកហួសហេតុពេក។ ក្រោយមក ប្ដីរបស់គាត់ដែលបានរៀបការអស់៣៨ឆ្នាំបានស្លាប់។ ជាង២០ឆ្នាំបានកន្លងទៅហើយតាំងពីពេលប្ដីស្លាប់ ប៉ុន្តែគាត់និយាយថា៖ «ខ្ញុំគិតអំពីប្ដីខ្ញុំជារៀងរាល់ថ្ងៃ»។ ជារឿយៗគាត់ស្រក់ទឹកភ្នែក ដោយសារគាត់នឹកប្ដីគាត់យ៉ាងខ្លាំង។
គម្ពីរបញ្ជាក់ថា ការឈឺចាប់ដែលបណ្ដាលមកពីការបាត់បង់គូអាពាហ៍ពិពាហ៍ គឺខ្លាំង ហើយមានរយៈពេលយូរ។ នៅពេលដែលសារ៉ាបានស្លាប់ អាប្រាហាំដែលជាប្ដីរបស់គាត់បាន«មកដើម្បីកាន់ទុក្ខ ហើយយំសោកនឹងសពសារ៉ា»។ (លោ. ២៣:១, ២) ទោះបីជាអាប្រាហាំមានជំនឿលើការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញក៏ដោយ គាត់នៅតែមានទុក្ខព្រួយជាខ្លាំងកាលណាបុគ្គលដែលគាត់ស្រឡាញ់បានស្លាប់។ (ហេ. ១១:១៧-១៩) ក្រោយពីរ៉ាជែលដែលជាប្រពន្ធជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់បានស្លាប់ យ៉ាកុបមិនដែលភ្លេចនាងឡើយ។ គាត់បាននិយាយប្រាប់កូនប្រុសៗរបស់គាត់អំពីរ៉ាជែលដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។—លោ. ៤៤:២៧; ៤៨:៧
តើយើងគួរទាញមេរៀនអ្វីពីកំណត់ហេតុទាំងនេះក្នុងគម្ពីរ? ស្ត្រីមេម៉ាយនិងបុរសពោះម៉ាយច្រើនតែមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់អស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ យើងគួរយល់ថា ពេលដែលពួកគាត់មានទុក្ខព្រួយហើយយំ នោះមិនមានន័យថាពួកគាត់ជាមនុស្សទន់ខ្សោយទេ ប៉ុន្តែនោះជាអារម្មណ៍ធម្មតាដែលមកពីការបាត់បង់យ៉ាងធំរបស់ពួកគាត់។ ពួកគាត់ប្រហែលជានឹងត្រូវការការចេះយល់អារម្មណ៍និងការគាំទ្រពីយើងអស់មួយរយៈពេលយូរ។
ចូរគិតតែមួយថ្ងៃៗវិញ
ជីវិតរបស់ស្ត្រីមេម៉ាយនិងបុរសពោះម៉ាយ មិនមែនត្រឡប់ទៅដូចពេលនៅលីវម្ដងទៀតទេ។ ក្រោយពីរៀបការយូរឆ្នាំ ជាធម្មតាប្ដីដឹងអំពីរបៀបសម្រាលទុក្ខនិងជួយលើកទឹកចិត្តប្រពន្ធនៅពេលនាងពិបាកចិត្តឬធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ បើប្ដីស្លាប់ទៅ ការសម្រាលទុក្ខនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលនាងបានទទួលពីគាត់លែងមានទៀត។ ស្រដៀងគ្នាដែរ យូរៗទៅប្រពន្ធដឹងអំពីរបៀបដែលគាត់អាចធ្វើឲ្យប្ដីមានអារម្មណ៍សប្បាយហើយមានទំនុកចិត្ត។ ចំពោះប្ដី គ្មានអ្វីប្រៀបបាននឹងការពាល់ថ្នមៗ ពាក្យលួងលោមរបស់ប្រពន្ធ ការយកចិត្តទុកដាក់របស់នាងចំពោះអ្វីដែលគាត់ចាប់អារម្មណ៍និងអ្វីដែលគាត់ត្រូវការ។ បើនាងស្លាប់ គាត់ប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថាជីវិតរបស់គាត់គ្មានន័យខ្លឹមសារឡើយ។ ដូច្នេះ មនុស្សខ្លះដែលបាត់បង់គូអាពាហ៍ពិពាហ៍ព្រួយបារម្ភហើយខ្លាចអំពីអនាគត។ តើគោលការណ៍គម្ពីរមួយណាអាចជួយពួកគាត់ឲ្យមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនមានសុវត្ថិភាពនិងមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងចិត្ត?
«កុំខ្វល់ខ្វាយអំពីថ្ងៃស្អែកឲ្យសោះ ពីព្រោះថ្ងៃស្អែកនឹងមានកង្វល់សម្រាប់ថ្ងៃស្អែក។ សេចក្ដីអាក្រក់នៅថ្ងៃនីមួយៗ គឺល្មមសម្រាប់ថ្ងៃនោះហើយ»។ (ម៉ាថ. ៦:៣៤) ពាក្យទាំងនេះរបស់លោកយេស៊ូគឺសំដៅលើសេចក្ដីត្រូវការខាងសម្ភារ ប៉ុន្តែក៏បានជួយបងប្អូនជាច្រើនឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាកដែលមកពីការបាត់បង់បុគ្គលជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួនដែរ។ ប៉ុន្មានខែក្រោយពីប្រពន្ធរបស់គាត់ស្លាប់ បុរសពោះម៉ាយម្នាក់ឈ្មោះឆាលបានសរសេរថា៖ «ខ្ញុំនៅតែនឹកម៉ូនីកយ៉ាងខ្លាំង ហើយនៅពេលខ្លះ អារម្មណ៍នេះគឺហាក់ដូចជាកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំយល់ថា នេះជាអារម្មណ៍ធម្មតា ហើយកាលដែលពេលវេលាកន្លងទៅ នៅទីបំផុតការឈឺចាប់នេះ នឹងអន់ថយទៅខ្លះ»។
មែនហើយ ឆាលត្រូវឲ្យ«ពេលវេលាកន្លងទៅ»។ តើគាត់បានស៊ូទ្រាំយ៉ាងដូចម្ដេច? គាត់បាននិយាយថា៖ «ដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំបានគិតតែមួយថ្ងៃៗ»វិញ។ ឆាលមិនដែលឲ្យទុក្ខព្រួយរបស់គាត់ធ្វើឲ្យគាត់អស់សង្ឃឹមឡើយ។ ទុក្ខព្រួយរបស់គាត់មិនបានបាត់ទៅក្នុងមួយយប់ទេ ប៉ុន្តែនោះក៏មិនបានធ្វើឲ្យគាត់អស់កម្លាំងកាយកម្លាំងចិត្តដែរ។ បើអ្នកបានបាត់បង់គូអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់អ្នក ចូរព្យាយាមប្រឈមមុខនឹងរឿងនេះដោយគិតតែមួយថ្ងៃៗវិញ។ អ្នកមិនអាចដឹងថាថ្ងៃស្អែកអ្នកអាចទទួលការលើកទឹកចិត្តអ្វី ឬនឹងមានអ្វីល្អកើតឡើងទេ។
សេចក្ដីស្លាប់មិនមែនជាគោលបំណងដំបូងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ សេចក្ដីស្លាប់គឺជាផ្នែកមួយនៃ«ស្នាដៃរបស់មេកំណាច»។ (១យ៉ូន. ៣:៨; រ៉ូម ៦:២៣) សាថានប្រើសេចក្ដីស្លាប់និងការខ្លាចស្លាប់ដើម្បីឲ្យមនុស្សបន្តធ្វើជាខ្ញុំបម្រើរបស់វា ហើយធ្វើឲ្យពួកគេអស់សង្ឃឹម។ (ហេ. ២:១៤, ១៥) សាថានសប្បាយពេលដែលបុគ្គលម្នាក់គិតថាគាត់មិនអាចមានសុភមង្គលពិតនិងការស្កប់ចិត្ត សូម្បីតែក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះក៏ដោយ។ ដូច្នេះ ការឈឺចាប់របស់គូដែលបានបាត់បង់ប្ដីឬប្រពន្ធ គឺមកពីអំពើខុសឆ្គងរបស់អាដាមនិងកលល្បិចរបស់សាថាន។ (រ៉ូម ៥:១២) ព្រះយេហូវ៉ានឹងដោះស្រាយបញ្ហាទាំងអស់ដែលបណ្ដាលមកពីសាថាន ហើយយកឈ្នះសេចក្ដីស្លាប់ដែលវាប្រើជាអាវុធ។ បុគ្គលដែលបានត្រូវរំដោះពីការភ័យខ្លាចដែលសាថានប្រើ រួមបញ្ចូលមនុស្សជាច្រើនដែលបានបាត់បង់គូអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដូចអ្នកក៏ប្រហែលជាបានបាត់បង់គូរបស់អ្នកដែរ។
ចំពោះអ្នកដែលនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញលើផែនដី ច្បាស់ជានឹងមានការផ្លាស់ប្ដូរក្នុងទំនាក់ទំនងដែលពួកគាត់ធ្លាប់មានជាមួយមនុស្សឯទៀត។ សូមគិតអំពីឪពុកម្ដាយ ជីដូនជីតានិងបុព្វបុរសផ្សេងទៀតដែលនឹងត្រូវមានជីវិតឡើងវិញ ហើយក្លាយទៅជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះជាមួយនឹងកូនចៅរបស់ពួកគាត់។ លែងមានផលវិបាកដែលមកពីការមានវ័យចាស់។ មនុស្សជំនាន់ក្រោយប្រហែលជានឹងត្រូវរៀនឲ្យមានទស្សនៈខុសគ្នាឆ្ងាយពីទស្សនៈដែលពួកគេមានសព្វថ្ងៃនេះ ចំពោះជីដូនជីតារបស់ពួកគេ។ យើងជឿថាការផ្លាស់ប្ដូរនេះនឹងនាំឲ្យមនុស្សជាតិមានជីវិតកាន់តែល្អប្រសើរ។
យើងប្រហែលជាមានសំណួរជាច្រើនអំពីមនុស្សដែលត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ជាពិសេសអំពីបុគ្គលដែលបានបាត់បង់គូអាពាហ៍ពិពាហ៍ពីរនាក់ឬច្រើនជាង។ ពួកសាឌូស៊ីបានសួរសំណួរអំពីស្ត្រីម្នាក់ដែលមានប្ដីដែលស្លាប់ ក្រោយមកប្ដីទី២ក៏ស្លាប់ដែរ រហូតដល់ប្ដីទាំងប៉ុន្មានរបស់នាងបានស្លាប់។ (លូក. ២០:២៧-៣៣) តើពួកគាត់ត្រូវមានទំនាក់ទំនងបែបណានៅពេលដែលពួកគាត់រស់ឡើងវិញ? យើងមិនដឹងចម្លើយទេ ហើយការប៉ាន់ស្មានឬការពិបាកចិត្តអំពីអ្វីដែលយើងមិនអាចដឹងនៅពេលឥឡូវនេះគឺគ្មានប្រយោជន៍ទេ។ នៅពេលនេះ យើងត្រូវមានទំនុកចិត្តលើព្រះ។ ចំណុចមួយដែលយើងត្រូវដឹងច្បាស់គឺ អ្វីណាក៏ដោយដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើនៅពេលអនាគតពិតជាល្អ នឹងជាអ្វីដែលយើងគួរសង្ឃឹម ហើយមិនចាំបាច់បារម្ភទេ។
សេចក្ដីសង្ឃឹមលើការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញជួយសម្រាលទុក្ខយើង
សេចក្ដីបង្រៀនដែលបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ក្នុងគម្ពីរគឺថា មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដែលបានស្លាប់ នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ កំណត់ហេតុក្នុងគម្ពីរអំពីការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញធានាថា៖ «អស់អ្នកនៅក្នុងផ្នូរដែលសម្រាប់ជាទីរំលឹក នឹងឮសំឡេងរបស់លោក[យេស៊ូ]ហើយចេញមក»។ (យ៉ូន. ៥:២៨, ២៩) មនុស្សដែលរស់នៅពេលនោះ នឹងអរសប្បាយនៅពេលពួកគាត់ជួបអ្នកដែលបានត្រូវរំដោះពីអំណាចនៃសេចក្ដីស្លាប់។ ម្យ៉ាងទៀត យើងមិនអាចគិតស្មានដល់អំពីការអរសប្បាយរបស់ពួកអ្នកដែលនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនោះទេ។
កាលដែលមនុស្សរាប់ពាន់លាននាក់បានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ផែនដីនឹងពេញទៅដោយសេចក្ដីអំណរច្រើនជាងសម័យមុនៗ។ (ម៉ាក. ៥:៣៩-៤២; បប. ២០:១៣) ដោយរំពឹងគិតអំពីការអស្ចារ្យនេះដែលនឹងកើតឡើងនៅពេលអនាគត អស់អ្នកដែលធ្លាប់បាត់បង់បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ក្នុងសេចក្ដីស្លាប់ អាចទទួលការសម្រាលទុក្ខ។
តើមនុស្សណាម្នាក់នឹងមានមូលហេតុព្រួយចិត្ត នៅពេលដែលការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនេះកើតឡើងឬទេ? គម្ពីរឆ្លើយថាទេ។ យោងទៅតាមអេសាយ ២៥:៨ ព្រះយេហូវ៉ា «នឹងបំផ្លាញសេចក្ដីស្លាប់ឲ្យសូន្យបាត់ទៅជាដរាប»។ ព្រះយេហូវ៉ានឹងបំផ្លាញឲ្យសាបសូន្យទុក្ខលំបាកទាំងអស់ដែលផ្ដើមមកពីសេចក្ដីស្លាប់ ដូចទំនាយចែងតទៅទៀតថា៖ «ព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ា ទ្រង់នឹងជូតទឹកភ្នែកពីមុខមនុស្សទាំងអស់»។ បើអ្នកមានទុក្ខព្រួយដោយសារគូអាពាហ៍ពិពាហ៍បានស្លាប់ ការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញច្បាស់ជានឹងផ្ដល់មូលហេតុឲ្យអ្នកសប្បាយ។
គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ដែលអាចយល់ទាំងស្រុងអំពីអ្វីទាំងអស់ដែលព្រះនឹងធ្វើក្នុងពិភពលោកថ្មីទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ថា៖ «ដែលផ្ទៃមេឃខ្ពស់ជាងផែនដីយ៉ាងណា នោះអស់ទាំងផ្លូវរបស់អញ ខ្ពស់ជាងផ្លូវរបស់ឯង ហើយគំនិតរបស់អញ ក៏ខ្ពស់ជាងគំនិតរបស់ឯងរាល់គ្នាយ៉ាងនោះដែរ»។ (អេ. ៥៥:៩) សេចក្ដីសន្យារបស់លោកយេស៊ូស្តីអំពីការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ផ្ដល់ឱកាសឲ្យយើងទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ាដូចអាប្រាហាំធ្លាប់ទុកចិត្តលោក។ អ្វីដែលសំខាន់សម្រាប់គ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ៗនៅសព្វថ្ងៃនេះគឺ ធ្វើអ្វីដែលព្រះសុំឲ្យយើងធ្វើដើម្បីយើងនឹង«ត្រូវចាត់ទុកថាសមទទួលជីវិតក្នុងរបៀបរបបពិភពលោកដែលនឹងមកដល់»ជាមួយនឹងអ្នកដែលនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។—លូក. ២០:៣៥
មូលហេតុមួយដើម្បីមានសេចក្ដីសង្ឃឹម
ចូរបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹម ជាជាងបារម្ភអំពីអនាគត។ តាមទស្សនៈរបស់មនុស្ស មិនអាចមានអនាគតល្អទេ។ ប៉ុន្តែព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់សេចក្ដីសង្ឃឹមសម្រាប់អ្វីដែលប្រសើរជាង។ ទោះជាយើងមិនអាចដឹងច្បាស់អំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងបំពេញសេចក្ដីត្រូវការនិងបំណងប្រាថ្នាទាំងអស់របស់យើងក៏ដោយ យើងគួរទុកចិត្តថាលោកនឹងធ្វើដូច្នេះ។ សាវ័កប៉ូលបានសរសេរថា៖ «ពេលដែលទទួលដូចសង្ឃឹមហើយ នោះលែងហៅថាសង្ឃឹមទៀត ព្រោះប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ទទួលអ្វីដែលគាត់សង្ឃឹមថានឹងទទួល តើគាត់នៅតែសង្ឃឹមទទួលទៀតទេ? ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងសង្ឃឹមឲ្យបានអ្វីដែលយើងមិនទាន់ទទួល នោះយើងបន្តរង់ចាំទទួលដោយស៊ូទ្រាំទៀតផង»។ (រ៉ូម ៨:២៤, ២៥) ដោយសង្ឃឹមយ៉ាងខ្លាំងលើពាក្យសន្យារបស់ព្រះ នោះនឹងជួយអ្នកឲ្យស៊ូទ្រាំ។ តាមរយៈការស៊ូទ្រាំ អ្នកនឹងទទួលអនាគតដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះយេហូវ៉ានឹង«ប្រទានឲ្យអ្នកបានដូចបំណងចិត្ត»។ លោកនឹង«បំពេញចិត្តប្រាថ្នានៃជីវិតទាំងឡាយ»។—ទំនុក. ៣៧:៤; ១៤៥:១៦; លូក. ២១:១៩
ជិតដល់ពេលដែលលោកយេស៊ូស្លាប់ ពួកសាវ័ករបស់លោកបានមានទុក្ខព្រួយ។ លោកយេស៊ូបានជួយសម្រាលទុក្ខពួកគាត់ដោយពាក្យនេះដែលថា៖ «កុំឲ្យចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាថប់បារម្ភឡើយ។ ចូរបង្ហាញជំនឿលើព្រះ ហើយបង្ហាញជំនឿលើខ្ញុំដែរ»។ លោកក៏និយាយទៀតថា៖ «ខ្ញុំនឹងមិនទុកឲ្យអ្នករាល់គ្នានៅកំព្រាឡើយ។ ខ្ញុំនឹងមកឯអ្នករាល់គ្នា»។ (យ៉ូន. ១៤:១-៤, ១៨, ២៧) ក្នុងរយៈពេលជាច្រើនសតវត្សរ៍ ពាក្យនោះបានផ្ដល់ឲ្យអ្នកកាន់តាមលោកដែលបានត្រូវរើសតាំងនូវមូលហេតុដែលនាំឲ្យពួកគាត់មានសេចក្ដីសង្ឃឹម ហើយស៊ូទ្រាំ។ ពួកអ្នកដែលចង់ជួបបុគ្គលជាទីស្រឡាញ់នៅពេលដែលមានការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ក៏គ្មានហេតុអស់សង្ឃឹមឡើយ។ ព្រះយេហូវ៉ានិងបុត្ររបស់លោកនឹងមិនឲ្យពួកគាត់បាត់បង់បុគ្គលជាទីស្រឡាញ់នោះជារៀងរហូតទេ។ នៅពេលឆាប់ៗនេះ អ្នកនឹងជួបបុគ្គលដែលអ្នកនឹកយ៉ាងខ្លាំង។
a ឈ្មោះខ្លះបានត្រូវប្ដូរ។