ដើមកំណើត
១ កាលដើមដំបូងឡើយ ព្រះបានបង្កើតមេឃ*និងផែនដី។+
២ ដំបូង ផែនដីមិនទាន់មានរូបរាងច្បាស់លាស់ទេ ហើយនៅទទេ។ មានតែភាពងងឹតគ្របលើទឹកដ៏ជ្រៅ*+ ហើយឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះ+មានចលនានៅលើផ្ទៃទឹកនោះ។+
៣ បន្ទាប់មក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរឲ្យមានពន្លឺ»។ ពេលនោះ ពន្លឺក៏មានឡើង។+ ៤ ក្រោយនោះ ព្រះបានឃើញថាពន្លឺនោះល្អ ហើយលោកក៏ញែកពន្លឺចេញពីភាពងងឹត។ ៥ ព្រះបានហៅពន្លឺថាថ្ងៃ តែហៅភាពងងឹតថាយប់+ ហើយក៏មានល្ងាចមានព្រឹកឡើង គឺថ្ងៃទី១។
៦ បន្ទាប់មក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរឲ្យមានលំហ+នៅរវាងទឹក ដើម្បីញែកទឹកចេញពីគ្នា»។+ ៧ ដូច្នេះ ព្រះបានធ្វើលំហ ដើម្បីញែកទឹកមួយផ្នែកឲ្យនៅខាងក្រោមលំហអាកាស ហើយមួយផ្នែកទៀតឲ្យនៅលើលំហអាកាស។+ នោះក៏កើតឡើងដូច្នោះ។ ៨ ព្រះបានហៅលំហអាកាសនោះថាមេឃ។ រួចក៏មានល្ងាចមានព្រឹកឡើង គឺថ្ងៃទី២។
៩ បន្ទាប់មក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរឲ្យទឹកនៅក្រោមមេឃប្រមូលផ្ដុំនៅកន្លែងមួយ ហើយចូរឲ្យទីគោកផុសឡើង»។+ នោះក៏កើតឡើងដូច្នោះ។ ១០ ព្រះបានហៅទីគោកនោះថាដី+ ហើយហៅទឹកដែលបានប្រមូលផ្ដុំនោះថាសមុទ្រ។*+ រួចមក ព្រះបានឃើញថាអ្វីទាំងនោះគឺល្អ។+ ១១ បន្ទាប់មក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរឲ្យដីដុះស្មៅ និងរុក្ខជាតិដែលមានគ្រាប់តាមពូជ ព្រមទាំងដើមឈើដែលមានផ្លែតាមពូជដែរ ហើយផ្លែនោះត្រូវមានគ្រាប់»។ នោះក៏កើតឡើងដូច្នោះ។ ១២ ដូច្នេះ ដីចាប់ផ្ដើមដុះស្មៅ និងរុក្ខជាតិដែលមានគ្រាប់+ ព្រមទាំងដើមឈើដែលមានផ្លែនិងគ្រាប់ ទៅតាមពូជរបស់វានីមួយៗ។ រួចមក ព្រះបានឃើញថាអ្វីទាំងនោះគឺល្អ ១៣ ហើយក៏មានល្ងាចមានព្រឹកឡើង គឺថ្ងៃទី៣។
១៤ បន្ទាប់មក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរឲ្យមានតួពន្លឺ+នៅលើមេឃ ដើម្បីញែកថ្ងៃនិងយប់ចេញពីគ្នា+ ហើយតួពន្លឺនោះនឹងធ្វើជាសញ្ញាសម្គាល់ សម្រាប់រដូវកាល សម្រាប់ថ្ងៃនិងឆ្នាំ។+ ១៥ តួពន្លឺនោះជាពន្លឺនៅលើមេឃ ដើម្បីបំភ្លឺផែនដី»។ នោះក៏កើតឡើងដូច្នោះ។ ១៦ ដូច្នេះ ព្រះបានធ្វើតួពន្លឺធំពីរ មួយដែលភ្លឺខ្លាំងជាង សម្រាប់បំភ្លឺនៅពេលថ្ងៃ+ មួយដែលភ្លឺតិចជាង សម្រាប់បំភ្លឺនៅពេលយប់ ហើយលោកក៏បានធ្វើផ្កាយទាំងឡាយដែរ។+ ១៧ យ៉ាងនេះ ព្រះបានដាក់តួពន្លឺទាំងនោះនៅលើមេឃ ដើម្បីបំភ្លឺផែនដី ១៨ ថែមទាំងដើម្បីកាន់កាប់ថ្ងៃនិងយប់ ហើយដើម្បីញែកពន្លឺចេញពីភាពងងឹត។+ រួចព្រះបានឃើញថាអ្វីទាំងនោះគឺល្អ ១៩ ហើយក៏មានល្ងាចមានព្រឹកឡើង គឺថ្ងៃទី៤។
២០ បន្ទាប់មក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរឲ្យមានសត្វជាច្រើននៅក្នុងទឹក ហើយឲ្យមានសត្វស្លាបហោះហើរនៅលើមេឃ»។+ ២១ ដូច្នេះ ព្រះបានបង្កើតសត្វធំៗសម្បើមនៅក្នុងសមុទ្រ និងសត្វទាំងឡាយរស់រវើកនៅក្នុងទឹក តាមពូជរបស់វានីមួយៗ។ លោកក៏បង្កើតសត្វស្លាបគ្រប់ប្រភេទ តាមពូជវាដែរ ហើយព្រះបានឃើញថាអ្វីទាំងនោះគឺល្អ។ ២២ រួចព្រះបានឲ្យពរពួកវា ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរបង្កើតកូនឲ្យចម្រើនជាច្រើនឡើងឲ្យមានពេញក្នុងសមុទ្រចុះ+ ហើយចូរឲ្យសត្វស្លាបមានចំនួនជាច្រើនឡើងនៅផែនដីដែរ»។ ២៣ នោះក៏មានល្ងាចមានព្រឹកឡើង គឺថ្ងៃទី៥។
២៤ បន្ទាប់មក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរឲ្យមានសត្វផ្សេងៗតាមពូជ គឺសត្វលូនវារ សត្វស្រុក និងសត្វព្រៃនៅផែនដី»។+ នោះក៏កើតឡើងដូច្នោះ។ ២៥ ដូច្នេះ ព្រះបានសូនធ្វើសត្វព្រៃនៅផែនដីតាមពូជ សត្វស្រុកតាមពូជ និងសត្វលូនវារតាមពូជដែរ។ រួចព្រះបានឃើញថាអ្វីទាំងនោះគឺល្អ។
២៦ បន្ទាប់មក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរយើង+ធ្វើមនុស្សឲ្យមានភាពដូចយើង+និងមានលក្ខណៈដូចយើង+ ហើយឲ្យពួកគេកាន់កាប់លើត្រីក្នុងសមុទ្រ សត្វហើរលើអាកាស សត្វស្រុក និងសត្វលូនវារគ្រប់ប្រភេទ ព្រមទាំងផែនដីទាំងមូល»។+ ២៧ ដូច្នេះ ព្រះបានបង្កើតមនុស្សឲ្យមានភាពដូចលោក។ លោកបានបង្កើតពួកគេជាប្រុសជាស្រីឲ្យមានលក្ខណៈដូចលោក។+ ២៨ បន្ថែមទៅទៀត ព្រះបានឲ្យពរពួកគេ ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរបង្កើតកូនឲ្យចម្រើនជាច្រើនឡើង ឲ្យមានពេញពាសលើផែនដីចុះ+ ហើយចូរគ្រប់គ្រងផែនដី+ ព្រមទាំងកាន់កាប់+លើត្រីក្នុងសមុទ្រ សត្វហើរនៅលើអាកាស និងសត្វទាំងឡាយដែលនៅផែនដី»។
២៩ បន្ទាប់មក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំឲ្យដល់អ្នកនូវរុក្ខជាតិដែលមានគ្រាប់ ព្រមទាំងដើមឈើហូបផ្លែដែលមានគ្រាប់ នៅផែនដីទាំងមូល។ រុក្ខជាតិទាំងនេះជាអាហារដល់អ្នក។+ ៣០ រីឯសត្វព្រៃ និងសត្វហើរលើអាកាស ព្រមទាំងសត្វទាំងអស់នៅផែនដី ខ្ញុំឲ្យរុក្ខជាតិខៀវខ្ចីគ្រប់ប្រភេទជាអាហារដល់ពួកវា»។+ នោះក៏កើតឡើងដូច្នោះ។
៣១ ក្រោយមក ព្រះបានឃើញថាអ្វីទាំងអស់ដែលលោកបានបង្កើត គឺសុទ្ធតែល្អប្រពៃ+ ហើយក៏មានល្ងាចមានព្រឹកឡើង គឺថ្ងៃទី៦។
២ យ៉ាងនេះ ព្រះបានបង្កើតអ្វីៗទាំងអស់នៅលើមេឃនិងផែនដីរួចរាល់។+ ២ នៅថ្ងៃទី៧ ព្រះបានសម្រេចកិច្ចការដែលលោកបានធ្វើចប់សព្វគ្រប់ ហើយនៅថ្ងៃនោះលោកបានសម្រាកពីកិច្ចការទាំងអស់។+ ៣ ព្រះក៏បានឲ្យពរដល់ថ្ងៃទី៧ ហើយកំណត់ថ្ងៃនោះទុកជាថ្ងៃពិសិដ្ឋ ព្រោះនៅថ្ងៃនោះ លោកបានសម្រាកពីកិច្ចការបង្កើត គឺជាកិច្ចការទាំងអស់ដែលលោកមានបំណងធ្វើ។
៤ នេះជាកំណត់ហេតុអំពីដើមកំណើតមេឃនិងផែនដីក្នុងកាលដែលបានត្រូវបង្កើត គឺជាគ្រា*ដែលព្រះយេហូវ៉ា*បានបង្កើតមេឃនិងផែនដី។+
៥ នៅផែនដីមិនទាន់មានរុក្ខជាតិណាឡើយ ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាមិនទាន់ធ្វើឲ្យមានភ្លៀងធ្លាក់មកលើផែនដី ហើយក៏គ្មានអ្នកដាំដុះថែទាំដែរ។ ៦ ប៉ុន្តែ ព្រះបានធ្វើឲ្យចំហាយទឹកចេញពីផែនដី មកស្រោចស្រពលើផ្ទៃផែនដីវិញ។
៧ ព្រះយេហូវ៉ាបានយកដីមកសូនធ្វើជាមនុស្សម្នាក់+ ហើយផ្លុំដង្ហើមជីវិតចូលទៅក្នុងរន្ធច្រមុះគាត់។+ ពេលនោះ គាត់ក៏មានជីវិត*ឡើង។+ ៨ បន្ថែមទៅទៀត ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើសួនមួយក្នុងតំបន់អេដែន+នៅភាគខាងកើត ហើយលោកបានដាក់បុរសដែលលោកបានបង្កើតឲ្យនៅទីនោះ។+ ៩ បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាបានដាំដើមឈើស្អាតៗគ្រប់ប្រភេទ និងមានផលផ្លែអាចបរិភោគបាន។ ឯនៅកណ្ដាលសួនវិញ ព្រះបានដាំដើមឈើដែលផ្ដល់ជីវិត+ និងដើមឈើដែលនាំឲ្យស្គាល់ល្អស្គាល់អាក្រក់។+
១០ នៅអេដែន មានប្រភពទឹកមួយហូរមកស្រោចស្រពសួននោះ ហើយក៏បែកចេញទៅជាទន្លេបួន។ ១១ ទន្លេទី១ឈ្មោះពីសុន។ ទន្លេនោះហូរព័ទ្ធជុំវិញស្រុកហាវីឡា ជាតំបន់ដែលមានមាស។ ១២ មាសនៅទឹកដីនោះជាមាសល្អ ហើយនៅទីនោះក៏សម្បូរជ័រក្រអូបដេលាម និងត្បូងអូនីក្សផងដែរ។ ១៣ ទន្លេទី២ឈ្មោះគីហុន។ ទន្លេនោះហូរព័ទ្ធជុំវិញស្រុកគូស។ ១៤ ទន្លេទី៣ឈ្មោះហ៊ីដេកែល។*+ ទន្លេនោះហូរទៅភាគខាងកើតស្រុកអាស៊ីរី+ ហើយទន្លេទី៤ឈ្មោះអឺប្រាត។+
១៥ ព្រះយេហូវ៉ាបានដាក់បុរសនោះឲ្យរស់នៅក្នុងសួនអេដែន ដើម្បីគាត់អាចធ្វើការដាំដុះនិងថែទាំសួននោះ។+ ១៦ រួចមក ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់គាត់ថា៖ «អ្នកអាចបរិភោគផ្លែពីដើមឈើទាំងអស់ក្នុងសួននេះបានតាមចិត្ត។+ ១៧ ប៉ុន្តែ អ្នកមិនត្រូវបរិភោគផ្លែពីដើមដែលនាំឲ្យស្គាល់ល្អស្គាល់អាក្រក់ឡើយ ព្រោះនៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិភោគ អ្នកនឹងស្លាប់ជាមិនខាន»។+
១៨ បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «គឺមិនល្អទេ ដែលបុរសនេះនៅតែម្នាក់ឯង។ ខ្ញុំនឹងបង្កើត*ជំនួយម្នាក់ដែលសមនឹងគាត់»។*+ ១៩ នៅគ្រានោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានយកដីមកសូនធ្វើជាសត្វព្រៃទាំងឡាយ និងសត្វហើរលើអាកាសគ្រប់ប្រភេទ។ រួចមក លោកនាំយកសត្វទាំងនោះទៅឲ្យបុរសនោះមើលថាគួរដាក់ឈ្មោះអ្វី។ ឯឈ្មោះសត្វណាដែលបុរសនោះបានដាក់ឲ្យ សត្វនោះក៏មានឈ្មោះនោះទៅ។+ ២០ ដូច្នេះ បុរសនោះបានដាក់ឈ្មោះឲ្យសត្វព្រៃសត្វស្រុក និងសត្វហើរលើអាកាសគ្រប់ប្រភេទ។ ប៉ុន្តែ បុរសនោះគ្មានជំនួយជាគូបង្គ្រប់គាត់ទេ។ ២១ ម្ល៉ោះហើយ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យបុរសនោះដេកលក់ស៊ប់ទៅ ហើយលោកដកយកឆ្អឹងជំនីរមួយរបស់គាត់ រួចភ្ជិតសាច់គាត់ទៅវិញ។ ២២ ព្រះយេហូវ៉ាបានយកឆ្អឹងជំនីរនោះមកធ្វើជាស្ត្រីម្នាក់ រួចនាំនាងទៅប្រគល់ឲ្យបុរសនោះ។+
២៣ បន្ទាប់មក បុរសនោះបាននិយាយថា៖
«នេះហើយជាឆ្អឹងពីឆ្អឹងខ្ញុំ ជាសាច់ពីសាច់ខ្ញុំ។
ដូច្នេះ អ្នកនេះនឹងត្រូវហៅថាស្ត្រី ព្រោះបានត្រូវយកចេញពីបុរសមក»។+
២៤ ហេតុនេះហើយបានជាបុរសនឹងចាកចេញពីឪពុកម្ដាយខ្លួន ហើយនៅជាប់ជាមួយនឹងប្រពន្ធរបស់គាត់ រួចពួកគេទាំងពីរនាក់នឹងទៅជាសាច់ឈាមតែមួយ។+ ២៥ នៅពេលនោះ ពួកគេទាំងពីរនាក់នៅខ្លួនទទេ+ គឺបុរសនោះនិងប្រពន្ធគាត់។ ប៉ុន្តែ ពួកគេគ្មានសេចក្ដីអៀនខ្មាសឡើយ។
៣ ពស់+ជាសត្វដែលចេះប្រុងប្រយ័ត្ន* លើសអស់ទាំងសត្វព្រៃឯទៀតដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើត។ វាបានសួរស្ត្រីថា៖ «តើព្រះពិតជាមានប្រសាសន៍ថា អ្នកមិនត្រូវបរិភោគផ្លែពីដើមឈើទាំងអស់ក្នុងសួននេះមែនឬ?»។+ ២ ស្ត្រីក៏ឆ្លើយថា៖ «យើងអាចបរិភោគផ្លែពីដើមឈើទាំងអស់នៅក្នុងសួនបាន។+ ៣ ប៉ុន្តែ ព្រះបានមានប្រសាសន៍អំពីផ្លែនៃដើមឈើមួយដែលនៅកណ្ដាលសួននេះថា៖+ ‹អ្នកមិនត្រូវបរិភោគពីដើមនេះឡើយ ថែមទាំងកុំប៉ះពាល់ផង។ បើមិនដូច្នោះទេ អ្នកនឹងស្លាប់ជាមិនខាន›»។ ៤ ពេលនោះ ពស់បាននិយាយទៅកាន់ស្ត្រីថា៖ «អ្នកប្រាកដជាមិនស្លាប់ទេ។+ ៥ ព្រោះព្រះជ្រាបថា នៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិភោគផ្លែពីដើមនោះ ភ្នែកអ្នកនឹងត្រូវបំភ្លឺ ហើយអ្នកនឹងបានដូចព្រះដែរ គឺស្គាល់ល្អស្គាល់អាក្រក់»។+
៦ ដូច្នេះ ស្ត្រីបានសម្លឹងមើលដើមនោះ ហើយឃើញថាផ្លែពីដើមនោះគួរឲ្យចង់បរិភោគ ថែមទាំងគួរឲ្យទាក់ទាញភ្នែកទៀតផង នោះនាងក៏បេះយកមកបរិភោគ។+ ក្រោយមក ពេលដែលនាងនៅជាមួយប្ដី នាងបានចែកឲ្យប្ដី ហើយគាត់ក៏បរិភោគទៅ។+ ៧ រួចមក ភ្នែករបស់ពួកគេបានត្រូវបំភ្លឺ ហើយពួកគេបានឃើញថាពួកគេនៅខ្លួនទទេ។ ដូច្នេះ ពួកគេបានដេរស្លឹកល្វាធ្វើជាប្រដាប់បិទបាំងកេរ្តិ៍ខ្មាស។+
៨ ក្រោយនោះ ពួកគេបានឮសំឡេងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា កាលដែលលោកដើរនៅក្នុងសួនពេលខ្យល់បក់ត្រសៀកៗ។* ពេលនោះ បុរសនិងប្រពន្ធរបស់គាត់ បានពួនពីព្រះយេហូវ៉ា នៅក្រោយដើមឈើក្នុងសួន។ ៩ ព្រះយេហូវ៉ាបានហៅរកបុរសនោះម្ដងហើយម្ដងទៀតថា៖ «តើអ្នកនៅឯណា?»។ ១០ នៅទីបំផុត បុរសនោះបានឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំឮសំឡេងលោកនៅក្នុងសួន តែខ្ញុំភ័យខ្លាច ហើយក៏រត់ទៅពួន ព្រោះខ្ញុំនៅខ្លួនទទេ»។ ១១ លោកបានសួរគាត់វិញថា៖ «តើអ្នកណាប្រាប់អ្នកថាខ្លួនអ្នកនៅទទេ?+ តើអ្នកបានបរិភោគផ្លែពីដើមដែលខ្ញុំបានហាមមិនឲ្យបរិភោគឬ?»។+ ១២ បុរសនោះក៏ឆ្លើយថា៖ «ស្ត្រីដែលលោកបានប្រគល់មកឲ្យខ្ញុំនោះ នាងបានឲ្យផ្លែពីដើមនោះមកខ្ញុំ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏បរិភោគទៅ»។ ១៣ បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាបានសួរស្ត្រីថា៖ «ម្ដេចក៏នាងធ្វើដូច្នេះ?»។ ស្ត្រីបានឆ្លើយតបថា៖ «សត្វពស់វាបានបញ្ឆោតខ្ញុំ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏បរិភោគទៅ»។+
១៤ បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាបាននិយាយទៅកាន់សត្វពស់ថា៖+ «ដោយសារអ្នកបានធ្វើដូចនោះ អ្នកជាសត្វដែលត្រូវបណ្ដាសា នៅក្នុងពពួកសត្វស្រុកនិងសត្វព្រៃ។ អ្នកនឹងត្រូវលូន ហើយស៊ីធូលីដីអស់មួយជីវិត។ ១៥ ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យអ្នក+និងស្ត្រី+ក្លាយទៅជាសត្រូវនឹងគ្នា+ ព្រមទាំងពូជអ្នក+និងពូជនាងដែរ។+ ពូជនាងនឹងកិនក្បាលអ្នក+ ហើយអ្នកនឹងចឹកកែងជើងគាត់»។+
១៦ បន្ទាប់មក លោកបាននិយាយទៅកាន់ស្ត្រីថា៖ «ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យនាងឈឺចាប់កាន់តែខ្លាំងឡើងៗនៅគ្រាដែលមានផ្ទៃពោះ ហើយនាងនឹងសម្រាលកូនមកដោយការឈឺចាប់។ នាងនឹងប្រាថ្នារកប្ដី ហើយប្ដីនឹងត្រួតត្រាលើនាង»។
១៧ ព្រះបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់អាដាម*ថា៖ «ដោយព្រោះអ្នកបានស្ដាប់តាមប្រពន្ធ ហើយបានបរិភោគផ្លែពីដើមដែលខ្ញុំបានបង្គាប់ថា៖+ ‹អ្នកមិនត្រូវបរិភោគពីដើមនេះឡើយ› នោះដីនឹងត្រូវបណ្ដាសាដោយសារអ្នក។+ អ្នកនឹងបរិភោគផលពីដីដោយសេចក្ដីលំបាកអស់មួយជីវិត។+ ១៨ ដីនឹងដុះដើមបន្លានិងស្មៅចង្រៃ ហើយអ្នកត្រូវបរិភោគអស់ទាំងរុក្ខជាតិដែលដុះនៅឯវាល។ ១៩ អ្នកនឹងបានអាហារ*បរិភោគដោយការបែកញើស រហូតដល់អ្នកស្លាប់ហើយត្រឡប់ទៅជាដីវិញ ព្រោះខ្ញុំបានយកអ្នកពីដីមក។+ អ្នកបានត្រូវធ្វើពីដី អ្នកក៏ត្រូវត្រឡប់ទៅជាដីវិញដែរ»។+
២០ ក្រោយមក អាដាមបានដាក់ឈ្មោះប្រពន្ធគាត់ថាអេវ៉ា* ពីព្រោះនាងនឹងក្លាយទៅជាម្ដាយនៃមនុស្សទាំងអស់។+ ២១ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើអាវវែងពីស្បែកសត្វ ឲ្យអាដាមនិងប្រពន្ធគាត់ពាក់។+ ២២ បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «មើល ឥឡូវមនុស្សស្គាល់ល្អស្គាល់អាក្រក់ដូចយើងហើយ។+ ដូច្នេះ ខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីមួយ ដើម្បីកុំឲ្យពួកគេអាចលូកដៃទៅបេះផ្លែពីដើមឈើដែលផ្ដល់ជីវិត+យកមកបរិភោគ ហើយរស់ជារៀងរហូត»។ ២៣ រួចមក ព្រះយេហូវ៉ាបានបណ្ដេញគាត់ពីសួនអេដែន+ ឲ្យគាត់ទៅភ្ជួររាស់ដីដែលព្រះបានយកមកបង្កើតគាត់។+ ២៤ ក្រោយពីព្រះបានបណ្ដេញគាត់ លោកបានដាក់ចេរូប៊ីនឲ្យឈរយាមនៅខាងកើតសួនអេដែន+ ព្រមទាំងដាក់ដាវភ្លើងឲ្យវិលឥតឈប់ ដើម្បីការពារផ្លូវទៅឯដើមឈើដែលផ្ដល់ជីវិត។
៤ អាដាមបានរួមដំណេកជាមួយនឹងអេវ៉ាជាប្រពន្ធ ហើយនាងមានផ្ទៃពោះ។+ ក្រោយមក នាងបានសម្រាលកូនប្រុសមួយឈ្មោះកាអ៊ីន។+ ពេលនោះ នាងបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំបានបង្កើតកូនប្រុសមួយដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា»។ ២ ក្រោយនោះ អេវ៉ាបានសម្រាលកូនប្រុសម្នាក់ទៀត ដែលមានឈ្មោះថាអេបិល។+
អេបិលជាគង្វាលចៀម តែកាអ៊ីនជាអ្នកធ្វើស្រែចម្ការ។ ៣ មានពេលមួយ កាអ៊ីនបានយកភោគផលខ្លះពីចម្ការមកជូនជាគ្រឿងបូជាដល់ព្រះយេហូវ៉ា។ ៤ ចំណែកអេបិល គាត់បានយកកូនសត្វដំបូងមួយចំនួនពីហ្វូងសត្វរបស់គាត់+ រួមទាំងខ្លាញ់របស់ពួកវា មកជូនជាគ្រឿងបូជាដល់ព្រះយេហូវ៉ា។ លោកពេញចិត្តនឹងអេបិល និងគ្រឿងបូជារបស់គាត់។+ ៥ ប៉ុន្តែ លោកមិនពេញចិត្តនឹងកាអ៊ីន និងគ្រឿងបូជារបស់គាត់ទេ។ ដូច្នេះ កាអ៊ីនខឹងយ៉ាងខ្លាំង ហើយមានទឹកមុខក្រញូវ។ ៦ ព្រះយេហូវ៉ាបានសួរកាអ៊ីនថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមានទឹកមុខក្រញូវ ហើយខឹងខ្លាំងដូច្នេះ? ៧ បើអ្នកបែរមកធ្វើល្អវិញ នោះខ្ញុំនឹងពេញចិត្តអ្នក មែនទេ? ប៉ុន្តែ បើមិនដូច្នោះទេ អំពើខុសឆ្គងក្រាបនៅមាត់ទ្វារ ចាំត្របាក់អ្នកហើយ។ តើអ្នកនឹងយកឈ្នះលើវាឬ?»។
៨ ក្រោយមក កាអ៊ីនបានបបួលអេបិលជាប្អូនថា៖ «តោះយើងទៅឯវាល»។ ពេលទៅដល់ កាអ៊ីនបានវាយសម្លាប់អេបិលទៅ។+ ៩ ព្រះយេហូវ៉ាបានសួរកាអ៊ីនថា៖ «តើអេបិលប្អូនអ្នកនៅឯណា?»។ គាត់ក៏ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំមិនដឹងទេ។ តើខ្ញុំជាអ្នកមើលថែគាត់ឬ?»។ ១០ រួចព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «តើអ្នកបានធ្វើអ្វី? មើល! ឈាមរបស់ប្អូនអ្នកកំពុងស្រែកពីដីរកយុត្តិធម៌លាន់ឮដល់ខ្ញុំ។+ ១១ ឥឡូវ អ្នកត្រូវបណ្ដាសា ហើយត្រូវបណ្ដេញចេញពីទឹកដីដែលមានឈាមរបស់ប្អូនអ្នក* គឺឈាមដែលអ្នកបានបង្ហូរដោយដៃអ្នកផ្ទាល់។+ ១២ ពេលអ្នកភ្ជួររាស់ ដីនឹងមិនបង្កើតផលឲ្យអ្នកទេ។ អ្នកនឹងក្លាយទៅជាមនុស្សសាត់ព្រាត់ ហើយគេចខ្លួនពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយនៅផែនដី»។ ១៣ ពេលឮដូច្នេះ កាអ៊ីនឆ្លើយទៅព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ទោសរបស់ខ្ញុំធ្ងន់ពេកណាស់ ខ្ញុំមិនអាចទ្រាំទ្របានឡើយ។ ១៤ ថ្ងៃនេះ លោកបានបណ្ដេញខ្ញុំចេញពីស្រុក ហើយខ្ញុំនឹងបាត់ពីមុខលោកទៅ។ ខ្ញុំនឹងក្លាយទៅជាមនុស្សសាត់ព្រាត់ ហើយគេចខ្លួន ដើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយនៅផែនដី នោះបើអ្នកណាឃើញខ្ញុំ គេនឹងសម្លាប់ខ្ញុំជាមិនខាន»។ ១៥ ហេតុនេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់គាត់វិញថា៖ «ដូច្នេះ បើអ្នកណាសម្លាប់អ្នក អ្នកនោះនឹងទទួលទោសមួយជា៧ដង»។
ម្ល៉ោះហើយ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើសញ្ញាសម្គាល់មួយសម្រាប់កាអ៊ីន ដើម្បីកុំឲ្យអ្នកណាដែលឃើញគាត់ សម្លាប់គាត់ឡើយ។ ១៦ រួចមក កាអ៊ីនបានចាកចេញពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយទៅតាំងទីលំនៅនៅស្រុកណូត* នាខាងកើតអេដែន។+
១៧ ក្រោយមក កាអ៊ីនបានរួមដំណេកជាមួយនឹងប្រពន្ធគាត់។+ នាងក៏មានផ្ទៃពោះ ហើយសម្រាលកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះអេណុក។ កាអ៊ីនបានសង់ក្រុងមួយឡើង ហើយដាក់ឈ្មោះក្រុងនោះថាអេណុក តាមឈ្មោះកូនគាត់។ ១៨ ក្រោយមក អេណុកបានក្លាយទៅជាឪពុក*អាយរ៉ាត។ អាយរ៉ាតជាឪពុកមេហ៊ូយែល។ មេហ៊ូយែលជាឪពុកមេធូសែល។ មេធូសែលជាឪពុកឡេម៉េក។
១៩ ឡេម៉េកមានប្រពន្ធពីរនាក់ ប្រពន្ធទី១ឈ្មោះអាដា ប្រពន្ធទី២ឈ្មោះស៊ីលឡា។ ២០ អាដាបានបង្កើតយ៉ាបាល។ យ៉ាបាលជាអ្នកផ្ដើមឲ្យមានការរស់នៅក្នុងត្រសាល និងការចិញ្ចឹមសត្វ។ ២១ ប្អូនរបស់គាត់ឈ្មោះយូបាល។ យូបាលជាអ្នកចេះលេងពិណនិងខ្លុយមុនគេបង្អស់។ ២២ ឯស៊ីលឡា នាងបានបង្កើតទូបាលកាអ៊ីន។ ទូបាលកាអ៊ីនជាអ្នកធ្វើឧបករណ៍គ្រប់ប្រភេទពីស្ពាន់និងដែក។ ប្អូនស្រីរបស់គាត់ឈ្មោះណាអាម៉ា។ ២៣ បន្ទាប់មក ឡេម៉េកបានតែងកំណាព្យឲ្យប្រពន្ធទាំងពីររបស់គាត់ថា៖
«ឱអាដានិងស៊ីលឡាជាប្រពន្ធខ្ញុំអើយ!
ចូរស្ដាប់ខ្ញុំចុះ!
ខ្ញុំបានសម្លាប់បុរសម្នាក់ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានរបួស
គឺជាបុរសវ័យក្មេងដែលបានវាយខ្ញុំ។
២៤ បើអ្នកដែលសម្លាប់កាអ៊ីនត្រូវទទួលទោស៧ដង+នោះអ្នកដែលសម្លាប់ឡេម៉េកត្រូវទទួលទោស៧៧ដង»។
២៥ ក្រោយមក អាដាមបានរួមដំណេកជាមួយនឹងប្រពន្ធគាត់។ នាងមានផ្ទៃពោះ ហើយបង្កើតបានកូនប្រុសម្នាក់។ នាងបានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាសេត*+ ព្រោះនាងបាននិយាយថា៖ «ព្រះបានប្រគល់ពូជមួយទៀតដល់ខ្ញុំជំនួសអេបិល ដោយសារកាអ៊ីនបានសម្លាប់អេបិលហើយ»។+ ២៦ ក្រោយមក សេតបានក្លាយទៅជាឪពុកអេណុស។+ នៅគ្រានោះ បណ្ដាជនចាប់ផ្ដើមហៅនាមព្រះយេហូវ៉ា។
៥ នេះជាបញ្ជីរៀបរាប់អំពីកូនចៅអាដាម។ នៅថ្ងៃដែលព្រះបានបង្កើតអាដាម លោកបានបង្កើតគាត់ឲ្យមានភាពដូចលោក។+ ២ លោកបានបង្កើតពួកគេជាប្រុសជាស្រី។+ នៅថ្ងៃនោះ លោកបានឲ្យពរពួកគេ ហើយហៅពួកគេថាមនុស្ស។
៣ ពេលអាដាមអាយុបាន១៣០ឆ្នាំ គាត់មានកូនប្រុសម្នាក់ដែលមានភាពដូចគាត់។ គាត់ដាក់ឈ្មោះកូននោះថាសេត។+ ៤ ក្រោយមក អាដាមរស់បាន៨០០ឆ្នាំទៀត។ គាត់មានកូន*ប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។ ៥ អាយុសរុបរបស់អាដាមគឺ៩៣០ឆ្នាំ ហើយគាត់ក៏ស្លាប់ទៅ។+
៦ ពេលសេតអាយុបាន១០៥ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយទៅជាឪពុករបស់អេណុស។+ ៧ ក្រោយមក សេតរស់បាន៨០៧ឆ្នាំទៀត។ គាត់មានកូនប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។ ៨ អាយុសរុបរបស់សេតគឺ៩១២ឆ្នាំ ហើយគាត់ក៏ស្លាប់ទៅ។
៩ ពេលអេណុសអាយុបាន៩០ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយទៅជាឪពុករបស់កេណាន។ ១០ ក្រោយមក អេណុសរស់បាន៨១៥ឆ្នាំទៀត។ គាត់មានកូនប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។ ១១ អាយុសរុបរបស់អេណុសគឺ៩០៥ឆ្នាំ ហើយគាត់ក៏ស្លាប់ទៅ។
១២ ពេលកេណានអាយុបាន៧០ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយទៅជាឪពុករបស់ម៉ាហាឡាលែល។+ ១៣ ក្រោយមក កេណានរស់បាន៨៤០ឆ្នាំទៀត។ គាត់មានកូនប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។ ១៤ អាយុសរុបរបស់កេណានគឺ៩១០ឆ្នាំ ហើយគាត់ក៏ស្លាប់ទៅ។
១៥ ពេលម៉ាហាឡាលែលអាយុបាន៦៥ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយទៅជាឪពុករបស់យ៉ារេឌ។+ ១៦ ក្រោយមក ម៉ាហាឡាលែលរស់បាន៨៣០ឆ្នាំទៀត។ គាត់មានកូនប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។ ១៧ អាយុសរុបរបស់ម៉ាហាឡាលែលគឺ៨៩៥ឆ្នាំ ហើយគាត់ក៏ស្លាប់ទៅ។
១៨ ពេលយ៉ារេឌអាយុបាន១៦២ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយទៅជាឪពុករបស់អេណុក។+ ១៩ ក្រោយមក យ៉ារេឌរស់បាន៨០០ឆ្នាំទៀត។ គាត់មានកូនប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។ ២០ អាយុសរុបរបស់យ៉ារេឌគឺ៩៦២ឆ្នាំ ហើយគាត់ក៏ស្លាប់ទៅ។
២១ ពេលអេណុកអាយុបាន៦៥ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយទៅជាឪពុកម៉េធូសាឡា។+ ២២ ក្រោយមក អេណុកបានបន្តដើរជាមួយនឹងព្រះពិតអស់៣០០ឆ្នាំ។ គាត់មានកូនប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។ ២៣ អាយុសរុបរបស់អេណុកគឺ៣៦៥ឆ្នាំ។ ២៤ អេណុកបានបន្តដើរជាមួយនឹងព្រះពិត។+ រួចមក ក៏លែងមានគាត់ទៀត ព្រោះព្រះបានយកគាត់។+
២៥ ពេលម៉េធូសាឡាអាយុបាន១៨៧ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយទៅជាឪពុកឡេម៉េក។+ ២៦ ក្រោយមក ម៉េធូសាឡារស់បាន៧៨២ឆ្នាំទៀត។ គាត់មានកូនប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។ ២៧ អាយុសរុបរបស់ម៉េធូសាឡាគឺ៩៦៩ឆ្នាំ ហើយគាត់ក៏ស្លាប់ទៅ។
២៨ ពេលឡេម៉េកអាយុបាន១៨២ឆ្នាំ គាត់មានកូនប្រុសម្នាក់។ ២៩ គាត់បានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាណូអេ*+ ដោយនិយាយថា៖ «កូននេះនឹងសម្រាលទុក្ខលំបាក និងការនឿយហត់ដែលដៃយើងបានធ្វើ ព្រោះតែដីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានដាក់បណ្ដាសា»។+ ៣០ ក្រោយមក ឡេម៉េករស់បាន៥៩៥ឆ្នាំទៀត។ គាត់មានកូនប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។ ៣១ អាយុសរុបរបស់ឡេម៉េកគឺ៧៧៧ឆ្នាំ ហើយគាត់ក៏ស្លាប់ទៅ។
៣២ ពេលណូអេអាយុបាន៥០០ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយទៅជាឪពុករបស់សិម+ ហាំ+ និងយ៉ាផេត។+
៦ ពេលមនុស្សជាតិមានចំនួនកាន់តែច្រើនឡើង ហើយពួកគេមានកូនស្រីៗជាច្រើន ២ នោះកូនប្រុសៗ*របស់ព្រះពិត+ បានឃើញថាកូនស្រីៗរបស់មនុស្សមានរូបឆោមស្រស់ស្អាត។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏យកស្ត្រីទាំងនោះធ្វើជាប្រពន្ធតាមតែចិត្តពួកគេទៅ។ ៣ បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំនឹងមិនទ្រាំជាមួយនឹងមនុស្សជាតិរហូតទេ+ ព្រោះពួកគេមានតែចិត្តគំនិតខុសឆ្គង។ ហេតុនេះ ខ្ញុំនឹងទុកពេលឲ្យពួកគេតែ១២០ឆ្នាំទៀតប៉ុណ្ណោះ»។+
៤ នៅគ្រានោះ មានមនុស្សមាឌធំសម្បើម*រស់នៅផែនដី ហើយក្រោយមកក៏នៅតែមានដែរ។ អ្នកទាំងនោះកើតនៅជំនាន់ដែលកូនប្រុសៗរបស់ព្រះបានរួមរស់ជាមួយនឹងកូនស្រីៗរបស់មនុស្ស។ អ្នកទាំងនោះជាមនុស្សខ្លាំងពូកែនិងមានឈ្មោះល្បីនៅសម័យបុរាណ។
៥ ក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានឃើញថាការអាក្រក់របស់មនុស្សមានច្រើនក្រៃលែង ហើយចិត្តគំនិតរបស់ពួកគេសុទ្ធតែអាក្រក់ជានិច្ច។+ ៦ ព្រះយេហូវ៉ាស្ដាយដែលបានបង្កើតមនុស្សជាតិនៅផែនដី ហើយលោកឈឺចិត្តជាខ្លាំង។+ ៧ ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំនឹងបំផ្លាញមនុស្សដែលខ្ញុំបានបង្កើតឲ្យសាបសូន្យពីផែនដី ព្រមទាំងសត្វស្រុក សត្វលូនវារ និងសត្វហើរលើអាកាសផងដែរ។ ខ្ញុំស្ដាយណាស់ដែលខ្ញុំបានបង្កើតពួកគេ»។ ៨ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្តនឹងណូអេ។
៩ នេះជាជីវប្រវត្ដិរបស់ណូអេ។
ណូអេជាមនុស្សសុចរិត+ និងជាមនុស្សដែលគ្មានកំហុសនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជំនាន់គាត់។ គាត់បានដើរជាមួយនឹងព្រះពិត។+ ១០ ណូអេមានកូនប្រុសបីនាក់ គឺសិម ហាំ និងយ៉ាផេត។+ ១១ នៅគ្រានោះ ផែនដីបានទៅជាខូចអាក្រក់នៅចំពោះព្រះពិត ហើយពោរពេញទៅដោយអំពើឃោរឃៅ។ ១២ ពេលព្រះមើលមកផែនដី លោកឃើញសុទ្ធតែអំពើទុច្ចរិត+ ព្រោះមនុស្សជាតិតែងតែប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ជានិច្ច។+
១៣ ក្រោយមក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ណូអេថា៖ «ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តបំផ្លាញជីវិតទាំងឡាយ ពីព្រោះផែនដីពោរពេញទៅដោយអំពើឃោរឃៅរបស់មនុស្ស។ ដូច្នេះ ខ្ញុំនឹងបំផ្លាញពួកគេឲ្យសាបសូន្យទៅជាមួយនឹងផែនដី។+ ១៤ ចូរធ្វើទូក*ធំមួយពីឈើល្អ*+ ហើយលាបជ័រ+ទាំងក្នុងទាំងក្រៅ ព្រមទាំងធ្វើបន្ទប់ផ្សេងៗនៅក្នុងទូកនោះដែរ។ ១៥ អ្នកត្រូវធ្វើទូកនោះដូចតទៅ៖ គឺបណ្ដោយ៣០០ហត្ថ* ទទឹង៥០ហត្ថ និងកម្ពស់៣០ហត្ថ។ ១៦ អ្នកត្រូវធ្វើបីជាន់ ហើយត្រូវធ្វើបង្អួច*ចុះពីដំបូលមួយហត្ថ ព្រមទាំងដាក់ទ្វារនៅចំហៀងទូក។+
១៧ «រីឯខ្ញុំវិញ ខ្ញុំនឹងបណ្ដាលឲ្យមានទឹកជន់លិច+ផែនដី ដើម្បីបំផ្លាញជីវិតទាំងឡាយនៅក្រោមមេឃ ដែលមានដង្ហើមជីវិត។ អ្វីៗទាំងអស់នៅផែនដីនឹងត្រូវវិនាសសូន្យទៅ។+ ១៨ ខ្ញុំធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងអ្នក ហើយអ្នកត្រូវចូលទៅក្នុងទូកនោះជាមួយនឹងប្រពន្ធកូនអ្នក ព្រមទាំងកូនប្រសារបស់អ្នកដែរ។+ ១៩ អ្នកត្រូវនាំសត្វគ្រប់ប្រភេទមួយគូៗ+ទាំងឈ្មោលទាំងញីចូលទៅក្នុងទូក ដើម្បីឲ្យពួកវារួចជីវិតជាមួយនឹងអ្នកដែរ។+ ២០ ចំណែកឯសត្វស្លាបតាមពូជ សត្វស្រុកតាមពូជ និងសត្វលូនវារគ្រប់ប្រភេទតាមពូជ ពួកវានឹងមកឯអ្នកមួយគូៗ ហើយចូលក្នុងទូកដើម្បីរួចជីវិត។+ ២១ រីឯអ្នកវិញ អ្នកត្រូវប្រមូលស្បៀងអាហារគ្រប់មុខ+ សម្រាប់អ្នកនិងសត្វផងដែរ»។
២២ ណូអេក៏បានធ្វើដូច្នោះតាមបង្គាប់របស់ព្រះ គឺគាត់បានធ្វើសព្វគ្រប់ទាំងអស់។+
៧ ក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ទៅណូអេថា៖ «ចូរអ្នកនិងក្រុមគ្រួសារចូលក្នុងទូកធំ ព្រោះនៅជំនាន់នេះ ខ្ញុំឃើញមានតែអ្នកប៉ុណ្ណោះជាមនុស្សសុចរិត។+ ២ អ្នកត្រូវនាំយកសត្វដែលស្អាតបរិសុទ្ធទាំងឈ្មោលទាំងញី តាមពូជនីមួយៗចំនួន៧ក្បាល។*+ ឯសត្វគ្រប់ប្រភេទដែលមិនស្អាតបរិសុទ្ធ ចូរយកមួយគូៗទាំងឈ្មោលទាំងញី។ ៣ អ្នកក៏ត្រូវនាំយកសត្វស្លាបដែលហើរលើអាកាសទាំងឈ្មោលទាំងញី តាមពូជនីមួយៗចំនួន៧*ដែរ ដើម្បីឲ្យពួកវាបន្តពូជពេញលើផែនដី+ ៤ ព្រោះនៅសល់តែ៧ថ្ងៃទៀត ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យមានភ្លៀង+ធ្លាក់មកលើផែនដីចំនួន៤០ថ្ងៃ៤០យប់។+ ខ្ញុំនឹងបំផ្លាញជីវិតទាំងឡាយដែលខ្ញុំបានបង្កើតឲ្យសាបសូន្យទៅ»។+ ៥ ណូអេក៏បានធ្វើដូច្នោះ តាមបង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ាគ្រប់ប្រការ។
៦ ពេលដែលមានទឹកជន់លិចផែនដី ណូអេមានអាយុ៦០០ឆ្នាំ។+ ៧ មុនទឹកជន់លិច ណូអេនិងប្រពន្ធកូន ព្រមទាំងកូនប្រសាស្រី បានចូលក្នុងទូកធំ។+ ៨ ឯសត្វគ្រប់ប្រភេទដែលស្អាតបរិសុទ្ធ និងមិនស្អាតបរិសុទ្ធ ព្រមទាំងសត្វស្លាប សត្វលូនវារ និងសត្វល្អិតគ្រប់ប្រភេទ+ ៩ ពួកវាបានមកឯណូអេមួយគូៗទាំងឈ្មោលទាំងញី ចូលក្នុងទូកធំដូចដែលព្រះបានប្រាប់ណូអេមែន។ ១០ លុះ៧ថ្ងៃក្រោយមក ភ្លៀងក៏ចាប់ផ្ដើមធ្លាក់ ហើយបណ្ដាលឲ្យទឹកជន់ឡើងពេញផែនដី។
១១ នៅថ្ងៃទី១៧ ខែទី២ ក្នុងឆ្នាំទី៦០០នៃអាយុរបស់ណូអេ ទឹកបានធ្លាក់មកពីប្រភពទឹកទាំងប៉ុន្មាននៅខាងលើ ហើយទ្វារទឹកនៅលើមេឃក៏បានត្រូវបើកដែរ។+ ១២ ភ្លៀងបានធ្លាក់មកលើផែនដីអស់៤០ថ្ងៃ៤០យប់។ ១៣ នៅថ្ងៃនោះ ណូអេនិងប្រពន្ធបានចូលក្នុងទូកធំជាមួយនឹងកូនប្រុសៗរបស់គាត់ គឺសិម ហាំ និងយ៉ាផេត+ ព្រមទាំងប្រពន្ធរបស់ពួកគេ។+ ១៤ ពួកគេបានចូលក្នុងទូកធំជាមួយនឹងសត្វព្រៃតាមពូជ សត្វស្រុកតាមពូជ សត្វលូនវារតាមពូជ និងសត្វហើរលើអាកាសតាមពូជ ព្រមទាំងសត្វទាំងប៉ុន្មានដែលមានស្លាប។ ១៥ សត្វទាំងនោះបាននាំគ្នាទៅឯណូអេ ចូលក្នុងទូកធំទាំងគូៗ គឺសត្វគ្រប់ប្រភេទដែលមានដង្ហើមជីវិត។ ១៦ ដូច្នេះ ពួកវាបានចូលក្នុងទូក ទាំងឈ្មោលទាំងញី ដូចដែលព្រះបានប្រាប់ណូអេមែន។ ក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានបិទទ្វារទូក។
១៧ ទឹកបានបន្តជន់លិចផែនដីអស់៤០ថ្ងៃ ហើយទឹកចេះតែកើនឡើងៗរហូតដល់ទូកអណ្ដែតផុតពីដី។ ១៨ ទឹកនោះជន់ឡើងខ្លាំងក្រៃលែង ហើយបន្តឡើងកាន់តែខ្ពស់ទៅៗ តែទូកធំបានអណ្ដែតលើផ្ទៃទឹក។ ១៩ ទឹកជំនន់នោះធំសម្បើមដល់ម្ល៉េះ បានជាភ្នំខ្ពស់ៗទាំងប៉ុន្មានដែលនៅក្រោមមេឃ បានលិចទាំងអស់+ ២០ ហើយឡើងផុតភ្នំទាំងនោះ អស់១៥ហត្ថ*ទៀត។
២១ ដូច្នេះ ជីវិតទាំងឡាយដែលកម្រើកនៅផែនដីបានវិនាសទៅ+ គឺសត្វស្លាប សត្វព្រៃ សត្វស្រុក ពពួកសត្វល្អិត* និងមនុស្សជាតិទាំងឡាយ។+ ២២ គ្រប់ទាំងអស់ដែលរស់នៅលើដីគោក ហើយមានដង្ហើមជីវិត បានស្លាប់ទៅ។+ ២៣ ដូច្នេះ ព្រះបានបំផ្លាញជីវិតទាំងឡាយនៅផែនដីអស់ទៅ រួមទាំងមនុស្សជាតិ សត្វលូនវារ សត្វហើរលើអាកាស និងសត្វឯទៀត+ មានតែណូអេនិងក្រុមគ្រួសារគាត់ ព្រមទាំងសត្វទាំងប៉ុន្មានដែលនៅក្នុងទូកធំប៉ុណ្ណោះ បានរួចជីវិត។+ ២៤ ទឹកជំនន់ដ៏ធំនោះ បាននៅទ្រឹងលើផែនដីអស់១៥០ថ្ងៃ។+
៨ ប៉ុន្តែ ព្រះគិតដល់ណូអេ និងសត្វព្រៃសត្វស្រុកទាំងឡាយដែលនៅក្នុងទូក។+ ដូច្នេះ លោកបានធ្វើឲ្យមានខ្យល់បក់មកលើផែនដី ហើយទឹកក៏ចាប់ផ្ដើមស្រកបន្តិចម្ដងៗ។ ២ ឯប្រភពទឹកទាំងប៉ុន្មាននៅខាងលើបានត្រូវបិទ ព្រមទាំងទ្វារទឹកនៅលើមេឃក៏ត្រូវបិទដែរ។ ម្ល៉ោះហើយ ភ្លៀងក៏ឈប់ធ្លាក់ទៀត។+ ៣ ក្រោយមក ទឹកក៏ចាប់ផ្ដើមស្រកបន្តិចម្ដងៗពីផែនដី។ លុះ១៥០ថ្ងៃកន្លងទៅ ទឹកកាន់តែស្រកថែមទៀត។ ៤ នៅថ្ងៃទី១៧ ខែទី៧ ទូកធំបានកឿងនៅលើភ្នំអារ៉ារ៉ាត។ ៥ ទឹកចេះតែស្រកទៅៗរហូតដល់ខែទី១០។ នៅថ្ងៃទី១ ក្នុងខែនោះ កំពូលភ្នំនានាបានលេចឡើង។+
៦ លុះ៤០ថ្ងៃក្រោយមក ណូអេបានបើកបង្អួច+ទូកដែលគាត់បានធ្វើ។ ៧ គាត់បានលែងសត្វក្អែកមួយ ហើយវាចេះតែហើរទៅហើរមក និងត្រឡប់មកទូកវិញ រហូតដល់ទឹកស្រកអស់ពីផែនដី។
៨ ក្រោយមក គាត់បានលែងសត្វព្រាបមួយ ដើម្បីឲ្យដឹងថាទឹកបានស្រកអស់ហើយឬនៅ។ ៩ ប៉ុន្តែ វារកកន្លែងទំមិនបានទេ ព្រោះទឹកនៅពេញពាសលើផែនដីនៅឡើយ។+ ដូច្នេះ វាបានហើរត្រឡប់មកវិញ ហើយណូអេក៏លូកដៃទៅចាប់យកវាមកក្នុងទូក។ ១០ ណូអេបានចាំ៧ថ្ងៃទៀត ទើបលែងព្រាបឲ្យចេញពីទូកជាលើកទី២។ ១១ នៅពេលល្ងាច ព្រាបនោះបានហើរមកវិញ ទាំងពាំយកត្រួយអូលីវមកជាមួយផង។ ដូច្នេះ ណូអេដឹងថាទឹកបានស្រកពីផ្ទៃផែនដី។+ ១២ បន្ទាប់មក គាត់បានរង់ចាំ៧ថ្ងៃទៀត រួចក៏លែងព្រាបឲ្យចេញទៅ តែលើកនេះវាមិនបានហើរត្រឡប់មកវិញទេ។
១៣ នៅថ្ងៃទី១ ខែទី១ ក្នុងឆ្នាំទី៦០១+នៃអាយុណូអេ ទឹកបានស្រកអស់ពីផ្ទៃផែនដី។ ណូអេបានបើកដំបូលទូក ហើយមើលទៅផ្ទៃដីឃើញថាចាប់ផ្ដើមស្ងួត។ ១៤ នៅថ្ងៃទី២៧ ខែទី២ ផ្ទៃដីបានស្ងួតធេង។
១៥ ពេលនោះ ព្រះបានមានប្រសាសន៍ទៅណូអេថា៖ ១៦ «ចូរអ្នកនិងប្រពន្ធកូន ព្រមទាំងកូនប្រសាចេញពីទូកធំនេះចុះ។+ ១៧ ចូរនាំសត្វហើរលើអាកាស សត្វលូនវារ និងសត្វទាំងឡាយចេញមក+ ដើម្បីឲ្យពួកវាទៅរស់នៅពេញពាសលើផែនដី ហើយឲ្យបង្កើតកូនជាច្រើនឡើង»។+
១៨ ដូច្នេះ ណូអេនិងប្រពន្ធកូន+ ព្រមទាំងកូនប្រសាគាត់បានចេញពីទូកធំ។ ១៩ ឯសត្វហើរលើអាកាស សត្វលូនវារ និងសត្វឯទៀត ពួកវាបានចេញពីទូកតាមពូជនីមួយៗ។+ ២០ បន្ទាប់មក ណូអេបានសង់ទីបូជាមួយ+ជូនព្រះយេហូវ៉ា ហើយគាត់យកសត្វស្លាបខ្លះ និងសត្វឯទៀតដែលស្អាតបរិសុទ្ធ+ ទៅជូនជាគ្រឿងបូជាដុតនៅលើទីបូជានោះ។+ ២១ ព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្តនឹងក្លិនឈ្ងុយពីគ្រឿងបូជានោះ ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានគិតក្នុងចិត្តថា៖ «ខ្ញុំនឹងលែងដាក់បណ្ដាសាដី+ ដោយព្រោះតែមនុស្សជាតិទៀតហើយ ព្រោះពួកគេមានចិត្តគំនិតអាក្រក់តាំងពីក្មេងមក។+ ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញជីវិតទាំងឡាយដូចដែលខ្ញុំបានធ្វើទៀតឡើយ។+ ២២ ដរាបណាមានផែនដី ដរាបនោះមានរដូវសាបព្រោះរដូវច្រូតកាត់ រដូវក្ដៅរដូវត្រជាក់ ព្រមទាំងមានថ្ងៃនិងយប់ជារៀងដរាបតទៅ»។+
៩ ក្រោយមក ព្រះបានឲ្យពរណូអេនិងកូនប្រុសៗរបស់គាត់ រួចលោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរបង្កើតកូនឲ្យចម្រើនជាច្រើនឡើង ឲ្យមានពេញពាសលើផែនដីចុះ។+ ២ ឯសត្វទាំងប៉ុន្មានដែលនៅផែនដី រួមទាំងសត្វហើរលើអាកាស សត្វលូនវារ និងត្រីក្នុងសមុទ្រ ពួកវានឹងបន្តខ្លាចអ្នករាល់គ្នា ព្រោះខ្ញុំបានប្រគល់ពួកវានៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់អ្នករាល់គ្នាហើយ។+ ៣ ចំណែកអ្វីៗទាំងអស់ដែលកម្រើកនិងមានជីវិត អ្នករាល់គ្នាអាចយកមកធ្វើជាអាហារបាន+ ដូចជារុក្ខជាតិខៀវខ្ចីដែលខ្ញុំបានឲ្យជាអាហារដល់អ្នករាល់គ្នាដែរ។+ ៤ ប៉ុន្តែ អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវបរិភោគសាច់ដែលនៅមានឈាមទេ+ ព្រោះឈាមជាជីវិត។+ ៥ មួយវិញទៀត បើសត្វឬមនុស្សណាសម្លាប់អ្នករាល់គ្នា* ខ្ញុំនឹងទាមទារជីវិតវិញ។ បើសត្វណាសម្លាប់មនុស្ស សត្វនោះនឹងត្រូវស្លាប់។ បើអ្នកណាម្នាក់សម្លាប់មនុស្ស ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នកនោះសងជីវិតវិញ។+ ៦ បើអ្នកណាម្នាក់សម្លាប់*គេ អ្នកនោះនឹងត្រូវគេសម្លាប់វិញ+ ព្រោះព្រះបានបង្កើតមនុស្សឲ្យមានភាពដូចលោក។+ ៧ ចំណែកអ្នករាល់គ្នាវិញ ចូរបង្កើតកូនឲ្យចម្រើនជាច្រើនឡើង ឲ្យមានជាបរិបូរពេញផែនដីចុះ»។+
៨ បន្ទាប់មក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ណូអេនិងកូនប្រុសៗរបស់គាត់ថា៖ ៩ «ខ្ញុំនឹងធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយអ្នករាល់គ្នា+ និងកូនចៅរបស់អ្នករាល់គ្នា ១០ ព្រមទាំងជាមួយនឹងសត្វទាំងឡាយដែលចេញពីទូកធំជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាដែរ ទាំងសត្វស្លាប សត្វស្រុក និងសត្វព្រៃ ពោលគឺសត្វទាំងឡាយនៅផែនដី។+ ១១ ខ្ញុំធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងនេះជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា គឺថា ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញជីវិតទាំងឡាយនៅផែនដីដោយទឹកជំនន់ទៀតទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនបំផ្លាញផែនដីដោយទឹកជំនន់ទៀតដែរ»។+
១២ ព្រះបានបន្ថែមថា៖ «នេះជាសញ្ញាសម្គាល់នៃកិច្ចព្រមព្រៀងដែលខ្ញុំធ្វើជាមួយនឹងអ្នក ព្រមទាំងជាមួយនឹងសត្វគ្រប់ប្រភេទដែលនៅជាមួយនឹងអ្នកដែរ រហូតតទៅដល់ជំនាន់ក្រោយៗ។ ១៣ ខ្ញុំដាក់ឥន្ទធនូនៅក្នុងពពក ហើយឥន្ទធនូនោះនឹងធ្វើជាសញ្ញាសម្គាល់នៃកិច្ចព្រមព្រៀងរវាងខ្ញុំនិងផែនដី។ ១៤ ពេលណាដែលខ្ញុំប្រមូលពពកឲ្យផ្ដុំគ្នាពីលើផែនដី ពេលនោះឥន្ទធនូនឹងលេចមកក្នុងពពកនោះ។ ១៥ ពេលខ្ញុំឃើញឥន្ទធនូនោះ ខ្ញុំនឹងនឹកឃើញនូវកិច្ចព្រមព្រៀងដែលខ្ញុំបានធ្វើជាមួយនឹងអ្នក ព្រមទាំងជាមួយនឹងសត្វគ្រប់ប្រភេទ ហើយខ្ញុំនឹងមិនធ្វើឲ្យមានទឹកជំនន់បំផ្លាញជីវិតទាំងឡាយទៀតឡើយ។+ ១៦ ពេលឥន្ទធនូលេចមកក្នុងពពក ខ្ញុំនឹងចាំនូវកិច្ចព្រមព្រៀងដែលមានជារៀងរហូត រវាងខ្ញុំនិងជីវិតទាំងឡាយនៅផែនដីនេះ»។
១៧ ព្រះបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ណូអេម្ដងទៀតថា៖ «នេះជាសញ្ញាសម្គាល់នៃកិច្ចព្រមព្រៀងរវាងខ្ញុំនិងជីវិតទាំងឡាយនៅផែនដី»។+
១៨ កូនប្រុសៗរបស់ណូអេដែលបានចេញពីទូកធំគឺ សិម ហាំ និងយ៉ាផេត។+ ក្រោយមក ហាំបានទៅជាឪពុករបស់កាណាន។+ ១៩ កូនប្រុសណូអេទាំងបីនាក់នេះហើយ ដែលបានទៅជាបុព្វបុរសរបស់មនុស្សជាតិទាំងឡាយទូទាំងផែនដី។+
២០ ក្រោយមក ណូអេចាប់ផ្ដើមភ្ជួររាស់ធ្វើចម្ការ ហើយដាំទំពាំងបាយជូរ។ ២១ ថ្ងៃមួយ ណូអេបានពិសាស្រាទំពាំងបាយជូរ ហើយក៏ស្រវឹង រួចដេកអាក្រាតនៅក្នុងត្រសាលរបស់គាត់។ ២២ ពេលឃើញដូច្នោះ ហាំជាឪពុករបស់កាណាន បានទៅខាងក្រៅប្រាប់បងប្អូនទាំងពីរនាក់របស់គាត់។ ២៣ ដូច្នេះ សិមនិងយ៉ាផេតបានយកអាវវែង កាន់ត្រដាងពីក្រោយស្មា រួចដើរថយក្រោយ ដើម្បីគ្របកេរ្តិ៍ខ្មាសឪពុក។ ពេលពួកគេដើរ ពួកគេបែរមុខចេញដើម្បីកុំឲ្យឃើញកេរ្តិ៍ខ្មាសឪពុក។
២៤ ក្រោយពីណូអេស្វាងស្រា គាត់បានដឹងអំពីអ្វីដែលកូនពៅរបស់គាត់បានធ្វើ ២៥ ដូច្នេះ គាត់បាននិយាយថា៖
«កាណានត្រូវបណ្ដាសាហើយ។+
គាត់នឹងក្លាយទៅជាខ្ញុំបម្រើថោកទាបបំផុតដល់បងប្អូនគាត់»។+
២៦ ណូអេបានបន្ថែមថា៖
«សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់សិមទទួលការសរសើរតម្កើង
ហើយចូរឲ្យកាណានធ្វើជាខ្ញុំបម្រើសិម។+
២៧ សូមព្រះវាតទឹកដីឲ្យយ៉ាផេត
ហើយសូមឲ្យយ៉ាផេតអាស្រ័យនៅក្នុងត្រសាលរបស់សិម។
ចូរឲ្យកាណានធ្វើជាខ្ញុំបម្រើយ៉ាផេតដែរ»។
២៨ ក្រោយពីទឹកជំនន់ ណូអេរស់បាន៣៥០ឆ្នាំទៀត។+ ២៩ អាយុសរុបរបស់ណូអេគឺ៩៥០ឆ្នាំ រួចមកគាត់ក៏ស្លាប់ទៅ។
១០ នេះជាជីវប្រវត្តិរបស់កូនប្រុសណូអេ គឺសិម+ ហាំ និងយ៉ាផេត។
ក្រោយពីទឹកជំនន់ ពួកគេបានបង្កើតកូនចៅជាច្រើន។+ ២ កូន*របស់យ៉ាផេតមាន កូមឺ+ ម៉ាកូក+ ម៉ាដាយ យ៉ាវ៉ាន ទូបាល+ មេសេក+ និងធីរ៉េស។+
៣ កូនរបស់កូមឺមាន អាសខិនណាស+ រីផាត និងថូកាម៉ា។+
៤ កូនរបស់យ៉ាវ៉ានមាន អេលីសា+ តើស៊ីស+ គីទីម+ និងដូដាណេម។
៥ គឺអ្នកទាំងនោះហើយ ជាបុព្វបុរសរបស់ពួកអ្នកដែលរស់នៅតំបន់កោះ តាមភាសា តាមគ្រួសារ និងតាមជនជាតិ។
៦ កូនរបស់ហាំមាន គូស មីសរៀម+ ផឹត+ និងកាណាន។+
៧ កូនរបស់គូសមាន ស៊ីបា+ ហាវីឡា សាប់តា រ៉ាអាម៉ា+ និងសាប់តិកា។
កូនរបស់រ៉ាអាម៉ាមាន សេបា និងដេដាន់។
៨ នីមរ៉ុឌក៏ជាកូនរបស់គូសដែរ ហើយគាត់ជាបុរសខ្លាំងក្លាទី១នៅផែនដី។ ៩ គាត់ជាអ្នកប្រមាញ់ដ៏ខ្លាំងក្លា និងជាអ្នកប្រឆាំងព្រះយេហូវ៉ា។ ហេតុនេះហើយបានជាគេថា៖ «អ្នកគឺដូចនីមរ៉ុឌជាអ្នកប្រមាញ់ដ៏ខ្លាំងក្លាដែលប្រឆាំងនឹងព្រះយេហូវ៉ា»។ ១០ មុនដំបូង នីមរ៉ុឌបានសង់ក្រុងមួយចំនួននៅស្រុកស៊ីណើរ+ក្នុងរាជាណាចក្រគាត់ គឺក្រុងបាបិល+ ក្រុងអេរេក+ ក្រុងអាកាឌ និងក្រុងកាលនេ។ ១១ ក្រោយនោះ គាត់បានទៅស្រុកអាស៊ីរី+ ហើយសង់ក្រុងនីនីវេ+ ក្រុងរេហូបូតអៀ ក្រុងកាឡា ១២ និងក្រុងរេសេន ដែលនៅចន្លោះក្រុងនីនីវេ និងក្រុងកាឡា។ ក្រុងនេះជាក្រុងដ៏ធំ។*
១៣ កូនរបស់មីសរៀមមាន លូតឌីម+ អាណាមីម លេហាប៊ីម ណាធូហ៊ីម+ ១៤ ប៉ាទ្រូស៊ីម+ កាសលូហ៊ីម(គាត់ជាបុព្វបុរសរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីន+) និងកាបតូរីម។+
១៥ កាណានមានកូនច្បងឈ្មោះស៊ីដូន+ ហើយកូនបន្ទាប់ឈ្មោះហេត។+ ១៦ កាណានក៏ជាបុព្វបុរសជនជាតិយេប៊ូស+ ជនជាតិអាម៉ូរី+ ជនជាតិកឺកាស៊ី ១៧ ជនជាតិហេវី+ ជនជាតិអាខាយ ជនជាតិស៊ីនីត ១៨ ជនជាតិអាវ៉ាដ+ ជនជាតិសេម៉ារីត និងជនជាតិហាម៉ាត។+ ក្រោយមក ក្រុមគ្រួសារពួកកាណានបានបែកខ្ញែកគ្នាទៅកន្លែងផ្សេងៗ។ ១៩ ដូច្នេះ ព្រំប្រទល់ទឹកដីរបស់ពួកកាណានលាតសន្ធឹងចាប់ពីក្រុងស៊ីដូន រហូតដល់ក្រុងខេរ៉ា+ ដែលនៅជិតក្រុងកាសា+ និងរហូតដល់ក្រុងសូដុម ក្រុងកូម៉ូរ៉ា+ ក្រុងអាត់ម៉ា និងក្រុងសេបោអីម+ ដែលនៅក្បែរឡាសា។ ២០ ពួកអ្នកដែលបានត្រូវរៀបរាប់ខាងលើនេះសុទ្ធតែជាកូនចៅរបស់ហាំ តាមក្រុមគ្រួសារ តាមភាសា តាមស្រុក និងតាមជនជាតិ។
២១ ចំណែកសិមវិញ គាត់ក៏មានកូនចៅជាច្រើនដែរ។ គាត់ជាបុព្វបុរសរបស់កូនចៅហេបឺរ+ ហើយសិមត្រូវជាប្អូនរបស់យ៉ាផេត។* ២២ កូនរបស់សិមមាន អេឡាំ+ អាសស៊ើរ+ អាប៉ាក់សាឌ+ លូត និងអេរ៉ាម។+
២៣ កូនរបស់អេរ៉ាមមាន អ៊ូស ហ៊ូល កេធើ និងម៉ាស។
២៤ អាប៉ាក់សាឌជាឪពុកសេឡា។+ សេឡាជាឪពុកហេបឺរ។
២៥ ហេបឺរមានកូនពីរនាក់ កូនម្នាក់ឈ្មោះពេឡេក*+ ព្រោះនៅជំនាន់គាត់ មនុស្សនៅផែនដីបានបែកខ្ញែកគ្នា។ កូនម្នាក់ទៀតឈ្មោះយ៉ុកថាន។+
២៦ កូនរបស់យ៉ុកថានមាន អាល់ម៉ូដាត សេលែប ហាសាម៉ាវេត យេរ៉ា+ ២៧ ហាតដូរ៉ាម យូសាល់ ឌិកឡា ២៨ អូបាល អាប៊ីម៉ាអែល សេបា ២៩ អូភា+ ហាវីឡា និងយ៉ូបាប។ ពួកគេទាំងអស់នេះសុទ្ធតែជាកូនរបស់យ៉ុកថាន។
៣០ ទឹកដីរបស់ពួកគេលាតសន្ធឹងចាប់ពីតំបន់មេសា រហូតដល់តំបន់សេផាដែលជាតំបន់ភ្នំនៅភាគខាងកើត។
៣១ ពួកគេទាំងអស់នេះសុទ្ធតែជាកូនចៅរបស់សិម តាមក្រុមគ្រួសារ តាមភាសា តាមស្រុក និងតាមជនជាតិ។+
៣២ ពួកគេទាំងអស់សុទ្ធតែជាកូនចៅរបស់ណូអេ តាមវង្សត្រកូល និងតាមជនជាតិ។ ក្រោយពីទឹកជំនន់ ពួកគេបានបែកចេញជាជាតិសាសន៍ផ្សេងៗរស់នៅពេញផែនដី។+
១១ នៅគ្រានោះ នៅផែនដីមានភាសាតែមួយ ហើយប្រើពាក្យដូចគ្នា។ ២ ពេលពួកគេធ្វើដំណើរទៅភាគខាងកើត ពួកគេបានឃើញតំបន់វាលមួយនៅស្រុកស៊ីណើរ+ ហើយពួកគេបានតាំងទីលំនៅនៅទីនោះ។ ៣ បន្ទាប់មក ពួកគេនិយាយគ្នាថា៖ «ចូរយើងធ្វើឥដ្ឋ ហើយដុតវាឲ្យឆ្អិនទៅ»។ ដូច្នេះ ពួកគេប្រើឥដ្ឋនោះជំនួសថ្ម ហើយយកជ័រខ្មៅធ្វើជាបាយអ។ ៤ រួចពួកគេនិយាយគ្នាថា៖ «ចូរយើងសង់ក្រុងមួយនិងប៉មដែលមានកំពូលខ្ពស់ដល់មេឃ ដើម្បីឲ្យយើងមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្បីល្បាញ ហើយកុំឲ្យបែកខ្ញែកគ្នាទៅនៅពេញពាសផែនដីទៀត»។+
៥ ក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានចុះមកមើលក្រុងនិងប៉មដែលមនុស្សបានសាងសង់។ ៦ រួចមក ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «មើល! នេះជាអ្វីដែលមនុស្សជាតិចាប់ផ្ដើមធ្វើ ព្រោះពួកគេនិយាយភាសាតែមួយ+ ហើយរួបរួមគ្នា។ ដូច្នេះ អ្វីៗទាំងអស់ដែលពួកគេចង់ធ្វើ ពួកគេនឹងសម្រេចជាក់ជាពុំខាន។ ៧ ចូរយើង+ចុះទៅបំភាន់ភាសារបស់ពួកគេ ដើម្បីកុំឲ្យពួកគេយល់គ្នាបានទៀត»។ ៨ ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យពួកគេបែកខ្ញែកគ្នាទៅនៅពេញផែនដី+ ហើយពួកគេក៏ឈប់សង់ក្រុងនោះទៅ។ ៩ ហេតុនេះហើយបានជាគេដាក់ឈ្មោះក្រុងនោះថាបាបិល*+ ព្រោះនៅទីនោះព្រះយេហូវ៉ាបានបំភាន់ភាសានៅផែនដី។ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យពួកគេបែកខ្ចាត់ខ្ចាយពេញពាសលើផែនដី។
១០ នេះជាជីវប្រវត្ដិរបស់សិម។+
កាលសិមអាយុបាន១០០ឆ្នាំ គាត់ក្លាយទៅជាឪពុកអាប៉ាក់សាឌ+ គឺពីរឆ្នាំក្រោយពីទឹកជំនន់។ ១១ ក្រោយមក សិមរស់បាន៥០០ឆ្នាំទៀត។ គាត់មានកូនប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។+
១២ ពេលអាប៉ាក់សាឌអាយុបាន៣៥ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយទៅជាឪពុកសេឡា។+ ១៣ ក្រោយមក អាប៉ាក់សាឌរស់បាន៤០៣ឆ្នាំទៀត។ គាត់មានកូនប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។
១៤ ពេលសេឡាអាយុបាន៣០ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយទៅជាឪពុករបស់ហេបឺរ។+ ១៥ ក្រោយមក សេឡារស់បាន៤០៣ឆ្នាំទៀត។ គាត់មានកូនប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។
១៦ ពេលហេបឺរអាយុបាន៣៤ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយទៅជាឪពុករបស់ពេឡេក។+ ១៧ ក្រោយមក ហេបឺររស់បាន៤៣០ឆ្នាំទៀត។ គាត់មានកូនប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។
១៨ ពេលពេឡេកអាយុបាន៣០ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយទៅជាឪពុករបស់រេហ៊ូ។+ ១៩ ក្រោយមក ពេឡេករស់បាន២០៩ឆ្នាំទៀត។ គាត់មានកូនប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។
២០ ពេលរេហ៊ូអាយុបាន៣២ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយទៅជាឪពុករបស់សេរូក។ ២១ ក្រោយមក រេហ៊ូរស់បាន២០៧ឆ្នាំទៀត។ គាត់មានកូនប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។
២២ ពេលសេរូកអាយុបាន៣០ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយទៅជាឪពុករបស់ណេឃ័រ។ ២៣ ក្រោយមក សេរូករស់បាន២០០ឆ្នាំទៀត។ គាត់មានកូនប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។
២៤ ពេលណេឃ័រអាយុបាន២៩ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយទៅជាឪពុករបស់ថេរ៉ា។+ ២៥ ក្រោយមក ណេឃ័ររស់បាន១១៩ឆ្នាំទៀត។ គាត់មានកូនប្រុសកូនស្រីជាច្រើន។
២៦ ពេលថេរ៉ាអាយុបាន៧០ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយទៅជាឪពុកអាប់រ៉ាម+ ណេឃ័រ+ និងហារ៉ាន។
២៧ នេះជាជីវប្រវត្ដិរបស់ថេរ៉ា។
ថេរ៉ាជាឪពុករបស់អាប់រ៉ាម ណេឃ័រ និងហារ៉ាន។ ហារ៉ានជាឪពុកឡុត។+ ២៨ ហារ៉ានបានស្លាប់នៅស្រុកកំណើតរបស់គាត់ គឺក្រុងអឺ+ជាក្រុងរបស់ជនជាតិខាល់ដេ+ កាលដែលថេរ៉ាជាឪពុកគាត់នៅរស់នៅឡើយ។ ២៩ អាប់រ៉ាមនិងណេឃ័របានរៀបការ។ ប្រពន្ធអាប់រ៉ាមឈ្មោះសារ៉ាយ+ ប្រពន្ធណេឃ័រឈ្មោះមីលកា។+ ឯហារ៉ាន គាត់ជាឪពុករបស់មីលកានិងអ៊ីសកា។ ៣០ ឯសារ៉ាយ នាងជាស្ត្រីអារ+ នាងគ្មានកូនទេ។
៣១ បន្ទាប់មក ថេរ៉ាបាននាំអាប់រ៉ាមជាកូន និងឡុតជាចៅ+ ដែលត្រូវជាកូនហារ៉ាន ព្រមទាំងសារ៉ាយជាកូនប្រសាស្រី ដែលត្រូវជាប្រពន្ធរបស់អាប់រ៉ាម ចាកចេញពីក្រុងអឺជាក្រុងរបស់ជនជាតិខាល់ដេ ហើយធ្វើដំណើរទៅស្រុកកាណាន។+ ពេលពួកគេធ្វើដំណើរដល់ក្រុងហារ៉ាន+ ពួកគេបានតាំងទីលំនៅនៅទីនោះ។ ៣២ អាយុសរុបរបស់ថេរ៉ាគឺ២០៥ឆ្នាំ ហើយគាត់ក៏ស្លាប់នៅក្រុងហារ៉ានទៅ។
១២ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់អាប់រ៉ាមថា៖ «ចូរចេញពីស្រុកអ្នក ពីញាតិសន្ដានរបស់អ្នក និងពីក្រុមគ្រួសារឪពុកអ្នក ហើយធ្វើដំណើរទៅស្រុកដែលខ្ញុំនឹងបង្ហាញដល់អ្នក។+ ២ ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យអ្នកក្លាយទៅជាជាតិសាសន៍មួយដ៏ធំខ្លាំងក្លា។ ខ្ញុំនឹងឲ្យពរអ្នក ព្រមទាំងធ្វើឲ្យអ្នកមានឈ្មោះល្បីល្បាញ ហើយអ្នកឯទៀតនឹងទទួលពរតាមរយៈអ្នក។+ ៣ ខ្ញុំនឹងឲ្យពរដល់អ្នកណាដែលឲ្យពរដល់អ្នក ហើយខ្ញុំនឹងដាក់បណ្ដាសាដល់អ្នកណាដែលដាក់បណ្ដាសាដល់អ្នក។+ គ្រប់ក្រុមគ្រួសារនៅផែនដីនឹងទទួលពរតាមរយៈអ្នក»។+
៤ ដូច្នេះ អាប់រ៉ាមបានចេញទៅតាមបង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយឡុតក៏ទៅជាមួយនឹងគាត់ដែរ។ ពេលអាប់រ៉ាមចេញពីស្រុកហារ៉ាន គាត់មានអាយុ៧៥ឆ្នាំ។+ ៥ អាប់រ៉ាមបាននាំសារ៉ាយជាប្រពន្ធគាត់+ និងឡុតជាក្មួយ+ ព្រមទាំងពួកអ្នកបម្រើនិងទ្រព្យសម្បត្តិដែលគាត់ប្រមូល+បាននៅស្រុកហារ៉ាន ធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅស្រុកកាណាន។+ ពេលទៅដល់ស្រុកកាណាន ៦ អាប់រ៉ាមបានបន្តដំណើររហូតដល់តំបន់ស៊ីគឹម+ ដែលនៅជិតកន្លែងមួយមានដើមឈើធំៗ ហៅថាម៉ូរេ។+ នៅគ្រានោះ ពួកកាណានរស់នៅលើទឹកដីនោះ។ ៧ បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាបានលេចមកជួបអាប់រ៉ាម ហើយលោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំនឹងឲ្យទឹកដីនេះ+ដល់កូនចៅ*អ្នក»។+ ដូច្នេះ គាត់ក៏បានសង់ទីបូជាមួយជូនព្រះយេហូវ៉ានៅកន្លែងដែលលោកបានលេចមកជួបគាត់។ ៨ ក្រោយមក គាត់បានរើទៅតំបន់ភ្នំខាងកើតក្រុងបេតអែល+ ហើយគាត់បានដំឡើងត្រសាលនៅរវាងក្រុងបេតអែលនិងក្រុងអៃ។ ក្រុងបេតអែលនៅទិសខាងលិច ក្រុងអៃ+នៅទិសខាងកើត។ រួចគាត់បានសង់ទីបូជាមួយនៅកន្លែងនោះជូនព្រះយេហូវ៉ា+ ហើយចាប់ផ្ដើមហៅរកនាមព្រះយេហូវ៉ា។+ ៩ បន្ទាប់មក អាប់រ៉ាមបានរើពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ ឆ្ពោះទៅតំបន់ណេកេប។+
១០ នៅគ្រាមួយ មានការអត់ឃ្លានជាខ្លាំងនៅក្នុងស្រុក។+ ដូច្នេះ អាប់រ៉ាមបានទៅរស់នៅស្រុកអេហ្ស៊ីបអស់មួយរយៈ។+ ១១ កាលដែលគាត់ហៀបនឹងចូលស្រុកអេហ្ស៊ីប គាត់បាននិយាយទៅកាន់សារ៉ាយជាប្រពន្ធថា៖ «សូមស្ដាប់បង! បងដឹងថាអូនមានរូបឆោមស្រស់ស្អាតណាស់។+ ១២ ដូច្នេះ ពេលពួកអេហ្ស៊ីបឃើញអូន ពួកគេច្បាស់ជានិយាយថា៖ ‹នេះជាប្រពន្ធគាត់ហើយ›។ រួចពួកគេមុខជាសម្លាប់បងមិនខាន តែទុកអូនឲ្យនៅរស់វិញ។ ១៣ ម្ល៉ោះហើយ សូមអូនប្រាប់គេថាអូនជាប្អូនស្រីរបស់បង ដើម្បីឲ្យគេប្រព្រឹត្តល្អមកលើបង ហើយទុកជីវិតឲ្យបងដោយសារអូនផង»។+
១៤ ពេលអាប់រ៉ាមចូលស្រុកអេហ្ស៊ីបភ្លាម ជនជាតិអេហ្ស៊ីបឃើញថាប្រពន្ធរបស់គាត់មានរូបឆោមស្រស់ស្អាតណាស់។ ១៥ រីឯពួកមន្ត្រីរបស់ផារ៉ូក៏បានឃើញនាងដែរ ហើយពួកគេបាននិយាយសរសើរពីនាងនៅមុខផារ៉ូ។ ហេតុនេះ គេបាននាំនាងចូលទៅវិមានផារ៉ូ។ ១៦ ផារ៉ូបានប្រព្រឹត្តល្អចំពោះអាប់រ៉ាម ព្រោះតែសារ៉ាយ។ អាប់រ៉ាមបានទទួលសត្វចៀម សត្វអូដ្ឋ សត្វគោ និងសត្វលា* ព្រមទាំងខ្ញុំបម្រើប្រុសស្រីផងដែរ។+ ១៧ រួចមក ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឲ្យផារ៉ូនិងពួកអ្នកផ្ទះគាត់មានសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំង ព្រោះតែសារ៉ាយប្រពន្ធអាប់រ៉ាម។+ ១៨ ដូច្នេះ ផារ៉ូបានហៅអាប់រ៉ាមមកជួប ហើយសួរថា៖ «ហេតុអ្វីអ្នកធ្វើដូច្នេះចំពោះខ្ញុំ? ម្ដេចក៏អ្នកមិនប្រាប់ខ្ញុំថានាងជាប្រពន្ធរបស់អ្នក? ១៩ ហេតុអ្វីអ្នកប្រាប់ថា៖ ‹នាងជាប្អូនស្រី›+ទៅវិញ? ខ្ញុំហៀបនឹងយកនាងធ្វើជាប្រពន្ធទៅហើយ។ នេះ! ប្រពន្ធរបស់អ្នក! ចូរនាំនាងទៅចុះ!»។ ២០ ដូច្នេះ ផារ៉ូក៏បង្គាប់ពួកអ្នកបម្រើគាត់ ឲ្យបញ្ជូនអាប់រ៉ាមនិងប្រពន្ធ ព្រមទាំងទ្រព្យសម្បត្តិ ចាកចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីបទៅ។+
១៣ បន្ទាប់មក អាប់រ៉ាមបាននាំប្រពន្ធ និងឡុត ព្រមទាំងយកអ្វីទាំងអស់ដែលគាត់មាន ចាកចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីបធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅតំបន់ណេកេប+វិញ។ ២ អាប់រ៉ាមមានហ្វូងសត្វនិងមាសប្រាក់ជាច្រើន។+ ៣ កាលដែលគាត់ធ្វើដំណើរពីតំបន់ណេកេបទៅក្រុងបេតអែល គាត់បានរើពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ។ ក្រោយមក គាត់ទៅដល់កន្លែងដែលគាត់បានដំឡើងត្រសាលពីមុន គឺនៅរវាងក្រុងបេតអែលនិងក្រុងអៃ។+ ៤ ពេលមុន គាត់បានសង់ទីបូជាមួយនៅទីនោះ ហើយសរសើរតម្កើងនាមព្រះយេហូវ៉ា។
៥ ចំណែកឡុត កាលដែលគាត់ធ្វើដំណើរជាមួយនឹងអាប់រ៉ាម គាត់ក៏មានហ្វូងចៀម ហ្វូងគោ និងត្រសាលជាច្រើនដែរ។ ៦ ដោយសារពួកគាត់មានទ្រព្យសម្បត្តិកាន់តែច្រើន នោះទឹកដីដែលពួកគាត់ស្នាក់នៅមិនធំល្មមឲ្យពួកគាត់រស់នៅជាមួយគ្នាទេ។ ៧ ហេតុនេះ ពួកគង្វាលរបស់អាប់រ៉ាម និងពួកគង្វាលរបស់ឡុតបានឈ្លោះប្រកែកគ្នា។ (គ្រានោះ ពួកកាណាននិងពួកពេរិស៊ីតបានរស់នៅលើទឹកដីនោះ)។+ ៨ ដូច្នេះ អាប់រ៉ាមបាននិយាយទៅកាន់ឡុតថា៖+ «សូមកុំឲ្យមានជម្លោះរវាងអ្នកនិងខ្ញុំ ហើយរវាងពួកគង្វាលខ្ញុំនិងពួកគង្វាលអ្នកឡើយ ព្រោះយើងជាសាច់ញាតិនឹងគ្នា។ ៩ អ្នកអាចជ្រើសរើសទៅរស់នៅកន្លែងណាក៏បានក្នុងស្រុកនេះ។ ដូច្នេះ សូមអ្នកបែកចេញពីខ្ញុំចុះ។ បើអ្នកទៅខាងឆ្វេង ខ្ញុំនឹងទៅខាងស្ដាំ តែបើអ្នកទៅខាងស្ដាំ ខ្ញុំនឹងទៅខាងឆ្វេងវិញ»។ ១០ ដូច្នេះ ឡុតបានក្រឡេកមើលជុំវិញ ហើយឃើញថាមានតំបន់ខៀវស្រងាត់ចាប់ពីតំបន់ទន្លេយ៉ូដាន់+រហូតដល់ក្រុងសូអា+ (មុនព្រះយេហូវ៉ាបំផ្លាញក្រុងសូដុមនិងក្រុងកូម៉ូរ៉ា)។ តំបន់នោះស្អាតដូចសួន*របស់ព្រះយេហូវ៉ា+ និងដូចស្រុកអេហ្ស៊ីបដែរ។ ១១ បន្ទាប់មក ឡុតបានជ្រើសរើសតំបន់ទន្លេយ៉ូដាន់ទាំងមូល ហើយក៏ធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅទិសខាងកើត។ យ៉ាងនេះ អាប់រ៉ាមនិងឡុតបានបែកចេញពីគ្នា។ ១២ អាប់រ៉ាមបានរស់នៅក្នុងស្រុកកាណាន តែឡុតបានអាស្រ័យនៅតាមក្រុងក្នុងតំបន់ទន្លេយ៉ូដាន់។+ ក្រោយមក គាត់បានតាំងលំនៅ*នៅក្បែរក្រុងសូដុម។ ១៣ ពួកអ្នកក្រុងសូដុមសុទ្ធតែជាមនុស្សទុច្ចរិត ហើយប្រព្រឹត្តអំពើដ៏លាមកអាក្រក់ប្រឆាំងនឹងព្រះយេហូវ៉ា។+
១៤ ក្រោយពីឡុតបានចាកចេញពីអាប់រ៉ាម ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់អាប់រ៉ាមថា៖ «សូមមើលពីកន្លែងដែលអ្នកអាស្រ័យនៅ ទៅទិសខាងលិច ខាងកើត ខាងជើង និងខាងត្បូងចុះ។ ១៥ ទឹកដីទាំងអស់ដែលអ្នកឃើញនោះ ខ្ញុំនឹងឲ្យដល់អ្នកនិងកូនចៅ*អ្នកទុកជាមត៌កជាដរាបតទៅ។+ ១៦ ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យកូនចៅអ្នកមានចំនួនច្រើនដូចលម្អងធូលីនៅផែនដី គឺច្រើនដល់ម្ល៉េះបានជាគ្មានអ្នកណាអាចរាប់បានឡើយ។+ ១៧ ចូរធ្វើដំណើរពេញទឹកដីទាំងមូលនេះ ហើយពិនិត្យមើលចុះ ព្រោះខ្ញុំនឹងឲ្យទឹកដីនេះដល់អ្នក»។ ១៨ ដូច្នេះ អាប់រ៉ាមបន្តរស់នៅក្នុងត្រសាល។ ក្រោយមក គាត់បានរើទៅរស់នៅឯហេប្រុន+ នៅកន្លែងមួយដែលមានដើមឈើធំៗ ហៅថាម៉ាមរេ។+ នៅទីនោះ គាត់បានសង់ទីបូជាមួយជូនព្រះយេហូវ៉ា។+
១៤ នៅគ្រាអាំរ៉ាផែលជាស្ដេចស្រុកស៊ីណើរ+ អារីអាក់ជាស្ដេចស្រុកអែលឡេសា កេដូឡោអូមើរ+ជាស្ដេចស្រុកអេឡាំ+ ធីដាលជាស្ដេចស្រុកកូអ៊ីម ២ ពួកគេបានរួមគ្នាធ្វើចម្បាំងជាមួយនឹងស្ដេចប្រាំរូប គឺបេរ៉ាជាស្ដេចក្រុងសូដុម+ ប៊ីសាជាស្ដេចក្រុងកូម៉ូរ៉ា+ ស៊ីណាបជាស្ដេចក្រុងអាត់ម៉ា សិមអ៊ីបឺជាស្ដេចក្រុងសេបោអីម+ និងស្ដេចក្រុងបេឡាដែលជាក្រុងសូអា។ ៣ ស្ដេចទាំងនេះបានបោះទ័ពនៅជ្រលងភ្នំស៊ីឌីម+គឺសមុទ្រអំបិល។*+
៤ ស្ដេចទាំងប្រាំរូបធ្លាប់ចុះចូលបម្រើស្ដេចកេដូឡោអូមើរអស់រយៈពេល១២ឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែ លុះដល់ឆ្នាំទី១៣ ពួកគេនាំគ្នាបះបោរប្រឆាំងស្ដេចនោះ។ ៥ ដូច្នេះ នៅឆ្នាំទី១៤ ស្ដេចកេដូឡោអូមើរនិងពួកស្ដេចដែលរួមដៃជាមួយនឹងគាត់ បានមកបង្ក្រាបពួករេផែមនៅឯអាសថារ៉ូតកានាម ពួកស៊ូស៊ីមនៅក្រុងហាំ ពួកអេមិម+នៅតំបន់សាវេគាយ៉ាថេម ៦ និងពួកហូរី+ចាប់ពីតំបន់ភ្នំសៀ+រហូតដល់តំបន់អែលប៉ារ៉ានដែលនៅក្បែរតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ។ ៧ បន្ទាប់មក ពួកគេធ្វើដំណើរទៅតំបន់អេនមីសផាតដែលជាតំបន់កាដេស+ ហើយវាយយកបានតំបន់ទាំងមូលរបស់ជនជាតិអាម៉ាលេក+ ព្រមទាំងក្រុងហាសាសូនថេម៉ា+ដែលជនជាតិអាម៉ូរីអាស្រ័យនៅ។+
៨ ពេលនោះ ស្ដេចក្រុងសូដុម ស្ដេចក្រុងកូម៉ូរ៉ា ស្ដេចក្រុងអាត់ម៉ា ស្ដេចក្រុងសេបោអីម និងស្ដេចក្រុងបេឡាដែលជាក្រុងសូអា បានលើកទ័ពទៅជ្រលងភ្នំស៊ីឌីម ហើយតម្រៀបទ័ពច្បាំង ៩ តទល់នឹងកេដូឡោអូមើរជាស្ដេចស្រុកអេឡាំ ធីដាលជាស្ដេចស្រុកកូអ៊ីម អាំរ៉ាផែលជាស្ដេចស្រុកស៊ីណើរ និងអារីអាក់ជាស្ដេចស្រុកអែលឡេសា+ គឺស្ដេចបួនរូបច្បាំងតទល់នឹងស្ដេចប្រាំរូប។ ១០ នៅជ្រលងភ្នំស៊ីឌីមមានពេញទៅដោយរណ្ដៅជ័រខ្មៅ។ ពេលនោះ ស្ដេចក្រុងសូដុមនិងស្ដេចក្រុងកូម៉ូរ៉ាបានព្យាយាមរត់គេច តែពួកគេបានធ្លាក់ចូលក្នុងរណ្ដៅជ័រទាំងនោះ។ ឯអ្នកផ្សេងទៀតដែលនៅសល់ ពួកគេបានរត់ទៅតំបន់ភ្នំ។ ១១ រួចមក ស្ដេចទាំងបួនរូបបានរឹបអូសយកទ្រព្យសម្បត្តិនិងស្បៀងអាហារទាំងអស់ពីក្រុងសូដុមនិងក្រុងកូម៉ូរ៉ា។ ក្រោយនោះ ពួកគេក៏ធ្វើដំណើរចេញទៅ។+ ១២ ពួកគេក៏បានចាប់ឡុតជាក្មួយរបស់អាប់រ៉ាមដែលរស់នៅក្នុងក្រុងសូដុម+យកទៅជាមួយដែរ ព្រមទាំងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់របស់គាត់។ រួចពួកគេបន្តដំណើរត្រឡប់ទៅវិញ។
១៣ ក្រោយមក មានបុរសម្នាក់រត់រួច ហើយទៅប្រាប់អាប់រ៉ាមជាជនជាតិហេប្រឺអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើង។ ពេលនោះ អាប់រ៉ាមរស់នៅកន្លែងដែលមានដើមឈើធំៗរបស់ម៉ាមរេដែលជាជនជាតិអាម៉ូរី។+ ម៉ាមរេមានបងប្អូនពីរនាក់ឈ្មោះអេសកូល និងអេនើរ។+ ពួកគេបានចងសម្ព័ន្ធភាពជាមួយនឹងអាប់រ៉ាម។ ១៤ ពេលឮថាសាច់ញាតិ+ត្រូវគេចាប់ នោះអាប់រ៉ាមបានប្រមូលពួកបុរសដែលធ្លាប់ហ្វឹកហាត់ខាងចម្បាំង គឺចំនួន៣១៨នាក់ជាអ្នកបម្រើដែលកើតក្នុងផ្ទះគាត់។ រួចមក ពួកគេលើកគ្នាដេញតាម រហូតដល់ក្រុងដាន់។+ ១៥ នៅពេលយប់ គាត់បានបែងចែកពួកបុរសរបស់គាត់ជាក្រុមៗ ហើយគាត់និងពួកគេបានទៅវាយប្រហារពួកសត្រូវ។ គាត់បានវាយឈ្នះពួកសត្រូវ ហើយដេញតាមរហូតដល់តំបន់ហូបាដែលនៅភាគខាងជើងក្រុងដាម៉ាស់។ ១៦ គាត់បាននាំយកឡុតជាក្មួយ ពួកស្ត្រី និងអ្នកឯទៀត ព្រមទាំងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់មកវិញ។
១៧ ក្រោយពីអាប់រ៉ាមច្បាំងឈ្នះស្ដេចកេដូឡោអូមើរនិងស្ដេចឯទៀតដែលរួមដៃជាមួយនឹងគាត់ ស្ដេចស្រុកសូដុមបានទៅជួបអាប់រ៉ាមនៅជ្រលងភ្នំសាវេដែលជាជ្រលងភ្នំស្ដេច។+ ១៨ ឯម៉េលគីសេដិក+ គាត់ជាស្ដេចក្រុងសាឡិម+និងជាសង្ឃនៃព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត។+ ពេលគាត់មកជួបអាប់រ៉ាម គាត់បានយកនំប៉័ងនិងស្រាទំពាំងបាយជូរមកជាមួយដែរ។
១៩ បន្ទាប់មក គាត់បានឲ្យពរអាប់រ៉ាមដោយនិយាយថា៖
«សូមឲ្យអាប់រ៉ាមបានទទួលពរពីព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត
ជាព្រះដែលបានបង្កើតមេឃនិងផែនដី។
២០ សូមឲ្យព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតទទួលការសរសើរតម្កើង
លោកជាព្រះដែលបានប្រគល់ពួកសត្រូវមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃអ្នក!»។
រួចមក អាប់រ៉ាមបានជូន១ភាគ១០នៃអ្វីៗទាំងអស់ដល់គាត់។+
២១ ក្រោយពីនោះ ស្ដេចក្រុងសូដុមបាននិយាយទៅកាន់អាប់រ៉ាមថា៖ «ចូរប្រគល់តែបណ្ដាជនមកខ្ញុំបានហើយ។ ឯទ្រព្យសម្បត្តិទាំងប៉ុន្មាន ចូរអ្នកយកចុះ»។ ២២ ប៉ុន្តែ អាប់រ៉ាមបានតបទៅស្ដេចក្រុងសូដុមវិញថា៖ «ខ្ញុំលើកដៃស្បថនៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត ជាព្រះដែលបានបង្កើតមេឃនិងផែនដី ២៣ ថាខ្ញុំនឹងមិនយកអ្វីសោះពីអ្នក សូម្បីតែអំបោះមួយសរសៃឬខ្សែស្បែកជើងមួយខ្សែ ក៏ខ្ញុំមិនយកដែរ ដើម្បីកុំឲ្យអ្នកអាចនិយាយថា៖ ‹ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យអាប់រ៉ាមក្លាយទៅជាអ្នកមាន›។ ២៤ ខ្ញុំនឹងមិនយកអ្វីទេ លើកលែងតែអាហារដែលពួកបុរសរបស់ខ្ញុំបានបរិភោគហើយប៉ុណ្ណោះ។ ឯអេនើរ អេសកូល និងម៉ាមរេ+ដែលមកជាមួយនឹងខ្ញុំ ចូរឲ្យពួកគេយកចំណែករបស់ខ្លួនគេចុះ»។
១៥ ក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានលេចមកជួបអាប់រ៉ាមក្នុងគំនិត ហើយមានប្រសាសន៍ទៅកាន់គាត់ថា៖ «អាប់រ៉ាមអើយ! ចូរកុំខ្លាចឡើយ+ ព្រោះខ្ញុំជាខែលការពារអ្នក។+ អ្នកនឹងទទួលរង្វាន់ដ៏ធំ»។+ ២ អាប់រ៉ាមបានឆ្លើយតបថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាជាម្ចាស់ដ៏ឧត្តមបំផុតអើយ! តើលោកនឹងឲ្យអ្វីមកខ្ញុំទៅ បើខ្ញុំនៅតែគ្មានកូនដើម្បីស្នងមត៌កផងនោះ? គឺមានតែអេលាស៊ើរដែលជាអ្នកក្រុងដាម៉ាស់ប៉ុណ្ណោះដែលនឹងស្នងមត៌កពីខ្ញុំ»។+ ៣ អាប់រ៉ាមបានបន្ថែមថា៖ «លោកមិនបានឲ្យខ្ញុំមានកូនទេ។+ មើល! អ្នកបម្រើខ្ញុំនឹងស្នងមត៌កខ្ញុំហើយ»។ ៤ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍តបទៅគាត់វិញថា៖ «បុរសនេះនឹងមិនស្នងមត៌កពីអ្នកទេ តែគឺជាកូនបង្កើតរបស់អ្នកដែលនឹងស្នងមត៌កពីអ្នកវិញ»។+
៥ ព្រះបាននាំអាប់រ៉ាមចេញទៅខាងក្រៅ ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «សូមងើយមើលទៅលើមេឃ ហើយរាប់ផ្កាយទាំងនោះទៅ តើអ្នកអាចរាប់បានទេ?»។ រួចលោកបានបន្ថែមថា៖ «អ្នកនឹងមានកូនចៅ*ច្រើនដូច្នេះដែរ»។+ ៦ អាប់រ៉ាមបានជឿអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រាប់គាត់។+ ហេតុនេះហើយបានជាលោកចាត់ទុកគាត់ជាមនុស្សសុចរិត។+ ៧ ព្រះបន្ថែមទៀតថា៖ «ខ្ញុំជាព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំបាននាំអ្នកចេញពីក្រុងអឺជាក្រុងរបស់ពួកខាល់ដេ ដើម្បីប្រគល់ទឹកដីនេះដល់អ្នកជាមត៌ក»។+ ៨ អាប់រ៉ាមបានឆ្លើយតបថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាជាម្ចាស់ដ៏ឧត្តមបំផុតអើយ! តើខ្ញុំអាចដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចថាខ្ញុំនឹងទទួលមត៌កនេះ?»។ ៩ ព្រះបានតបឆ្លើយទៅគាត់ថា៖ «ចូរយកគោញីអាយុបីឆ្នាំ ពពែញីអាយុបីឆ្នាំ និងចៀមឈ្មោលអាយុបីឆ្នាំ ព្រមទាំងព្រាបនិងលលកជំទើរមកឲ្យខ្ញុំ»។ ១០ ដូច្នេះ អាប់រ៉ាមបានយកសត្វទាំងនោះមកកាត់ជាពីរ ហើយដាក់ប្រឈមគ្នា តែគាត់មិនបានកាត់សត្វស្លាបទេ។ ១១ បន្ទាប់មក សត្វស្លាបបានចុះមកស៊ីសាច់សត្វទាំងនោះ តែអាប់រ៉ាមចេះតែដេញពួកវាចេញ។
១២ លុះថ្ងៃរៀបលិច អាប់រ៉ាមក៏លង់លក់ទៅ ហើយគាត់ឃើញភាពងងឹតយ៉ាងក្រាស់ដែលគួរឲ្យភ័យខ្លាច មកគ្របដណ្ដប់លើគាត់។ ១៣ បន្ទាប់មក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់អាប់រ៉ាមថា៖ «សូមអ្នកដឹងជាមុនថា កូនចៅ*របស់អ្នកនឹងក្លាយទៅជាជនបរទេសនៅស្រុកមួយដែលមិនមែនជាស្រុករបស់ខ្លួន ហើយពួកអ្នកស្រុកនោះនឹងយកពួកគេធ្វើជាខ្ញុំបម្រើ ថែមទាំងធ្វើទុក្ខពួកគេអស់រយៈពេល៤០០ឆ្នាំ។+ ១៤ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនឹងវិនិច្ឆ័យប្រជាជាតិដែលនឹងយកពួកគេធ្វើជាខ្ញុំបម្រើ+ ហើយក្រោយមកកូនចៅ*អ្នកនឹងចាកចេញពីស្រុកនោះទាំងមានទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន។+ ១៥ ឯអ្នកវិញ អ្នកនឹងមានអាយុវែង ស្កប់ស្កល់នឹងជីវិត ហើយស្លាប់ទៅដោយសុខសាន្ត រួចគេនឹងបញ្ចុះសពអ្នក។+ ១៦ ប៉ុន្តែ ដល់ជំនាន់ទី៤ ទើបកូនចៅ*អ្នកត្រឡប់មកទីនេះវិញ+ ព្រោះអំពើខុសឆ្គងរបស់ជនជាតិអាម៉ូរីមិនទាន់ខ្លាំងដល់កម្រិតនៅឡើយទេ»។+
១៧ លុះថ្ងៃលិចផុតទៅ មេឃក៏ងងឹត ហើយស្រាប់តែឃើញមានគុកភ្លើងហុយផ្សែងឡើង និងមានភ្លើងចន្លុះឆ្លងកាត់កណ្ដាលដុំសាច់សត្វដែលពុះជាពីរនោះ។ ១៨ នៅថ្ងៃនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងអាប់រ៉ាម+ ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំនឹងឲ្យទឹកដីនេះដល់កូនចៅ*អ្នក+ គឺចាប់ពីទន្លេស្រុកអេហ្ស៊ីប រហូតដល់ទន្លេធំដែលជាទន្លេអឺប្រាត។+ ១៩ គឺជាទឹកដីរបស់ជនជាតិកែន+ ជនជាតិគេនិស៊ីត ជនជាតិកាតម៉ូនី ២០ ជនជាតិហេត+ ជនជាតិពេរិស៊ីត+ ជនជាតិរេផែម+ ២១ ជនជាតិអាម៉ូរី ជនជាតិកាណាន ជនជាតិកឺកាស៊ី និងជនជាតិយេប៊ូស»។+
១៦ រហូតមកដល់ពេលនេះ សារ៉ាយនៅតែមិនទាន់មានកូននៅឡើយ។+ នាងមានអ្នកបម្រើស្រីម្នាក់ជាជនជាតិអេហ្ស៊ីប ឈ្មោះហាកា។+ ២ ដូច្នេះ សារ៉ាយបាននិយាយទៅកាន់អាប់រ៉ាមថា៖ «មកដល់ពេលនេះ ព្រះយេហូវ៉ាមិនបានឲ្យខ្ញុំមានកូនទេ ដូច្នេះ សូមបងរួមដំណេកជាមួយនឹងស្រីបម្រើខ្ញុំទៅ ប្រហែលជាខ្ញុំអាចបានកូនតាមរយៈនាងទេដឹង»។+ អាប់រ៉ាមក៏ស្ដាប់តាមសារ៉ាយ។ ៣ ក្រោយពីរស់នៅក្នុងស្រុកកាណានអស់រយៈពេល១០ឆ្នាំ សារ៉ាយបានប្រគល់ហាកាឲ្យទៅអាប់រ៉ាមធ្វើជាប្រពន្ធ។ ៤ ដូច្នេះ អាប់រ៉ាមបានរួមដំណេកជាមួយនឹងហាកា។ ក្រោយមក នាងមានផ្ទៃពោះ។ ពេលដឹងថាខ្លួនមានផ្ទៃពោះហើយ នាងក៏ចាប់ផ្ដើមមើលងាយចៅហ្វាយស្រី។
៥ បន្ទាប់ពីនោះ សារ៉ាយបាននិយាយទៅកាន់អាប់រ៉ាមថា៖ «ខ្ញុំមានទុក្ខគឺដោយសារបង។ ខ្ញុំគឺជាអ្នកដែលឲ្យស្រីបម្រើនោះទៅក្នុងរង្វង់ដៃបង តែពេលនាងដឹងថាខ្លួនមានផ្ទៃពោះ នាងក៏ចាប់ផ្ដើមមើលងាយខ្ញុំ។ សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាវិនិច្ឆ័យរវាងខ្ញុំនិងបងចុះ!»។ ៦ ឮដូច្នេះ អាប់រ៉ាមបាននិយាយទៅកាន់សារ៉ាយថា៖ «មើល! ស្រីបម្រើនោះនៅក្រោមអំណាចអូនស្រាប់ហើយ។ សូមប្រព្រឹត្តទៅលើនាងតាមដែលអូនគិតថាគួរចុះ»។ បន្ទាប់មក សារ៉ាយបានធ្វើទុក្ខហាកា ដូច្នេះនាងក៏រត់ចេញពីសារ៉ាយទៅ។
៧ ក្រោយមក ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានជួបនាងនៅក្បែរប្រភពទឹកក្នុងតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ តាមផ្លូវទៅតំបន់ស៊ើ។+ ៨ ទេវតាបានសួរនាងថា៖ «ហាកាស្រីបម្រើសារ៉ាយអើយ! តើនាងទៅណាមកណាដែរ?»។ នាងក៏ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំកំពុងរត់គេចពីចៅហ្វាយស្រីខ្ញុំ»។ ៩ ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបាននិយាយទៅកាន់នាងថា៖ «ចូរត្រឡប់ទៅឯចៅហ្វាយស្រីនាងវិញទៅ ហើយចុះចូលក្រោមអំណាចគាត់ចុះ»។ ១០ រួចមក ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានបន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យកូនចៅ*នាងមានចំនួនច្រើនក្រៃលែង រហូតដល់គ្មានអ្នកណាអាចរាប់បានឡើយ»។+ ១១ ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានប្រាប់ទៀតថា៖ «ឥឡូវនាងកំពុងមានផ្ទៃពោះ ក្រោយមកនាងនឹងសម្រាលបានកូនប្រុសមួយ។ នាងត្រូវដាក់ឈ្មោះកូននោះថាអ៊ីសម៉ាអែល* ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានស្ដាប់ឮទុក្ខលំបាករបស់នាងហើយ។ ១២ ពេលកូននោះធំឡើង គាត់នឹងប្រៀបដូចជាលាព្រៃ។* គាត់នឹងប្រឆាំងមនុស្សទាំងអស់ ហើយមនុស្សទាំងអស់នឹងប្រឆាំងគាត់វិញ។ គាត់នឹងរស់នៅក្បែរបងប្អូនរបស់គាត់»។*
១៣ បន្ទាប់មក ហាកាបានហៅរកនាមព្រះយេហូវ៉ា ហើយនិយាយទៅកាន់លោកថា៖ «លោកជាព្រះដែលមើលឃើញអ្វីៗទាំងអស់។+ តើខ្ញុំពិតជាបានឃើញព្រះដែលមើលឃើញខ្ញុំឬ?»។ ១៤ ហេតុនេះហើយបានជាគេហៅអណ្ដូងនោះថាបៀរឡាហាយរយ*(អណ្ដូងនោះនៅចន្លោះកាដេសនិងបេរេត)។ ១៥ ក្រោយមក ហាកាសម្រាលបានកូនប្រុសមួយឲ្យអាប់រ៉ាម ហើយអាប់រ៉ាមបានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាអ៊ីសម៉ាអែល។+ ១៦ ពេលអ៊ីសម៉ាអែលកើតមក អាប់រ៉ាមមានអាយុ៨៦ឆ្នាំ។
១៧ ពេលអាប់រ៉ាមមានអាយុ៩៩ឆ្នាំ ព្រះយេហូវ៉ាបានលេចមកជួបគាត់ ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំជាព្រះដែលមានឫទ្ធានុភាពខ្លាំងក្លាបំផុត។ ចូរដើរតាមខ្ញុំ ហើយចូរធ្វើជាមនុស្សដែលគ្មានកំហុស។ ២ ខ្ញុំនឹងធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងអ្នក+ ហើយធ្វើឲ្យកូនចៅអ្នកមានចំនួនច្រើនក្រៃលែង»។+
៣ ក្រោយឮដូច្នេះ អាប់រ៉ាមបានក្រាបមុខដល់ដី។ រួចព្រះបានមានប្រសាសន៍បន្តទៀតថា៖ ៤ «ចំណែកខ្ញុំវិញ ខ្ញុំបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងអ្នកហើយ។+ អ្នកនឹងក្លាយទៅជាឪពុករបស់ប្រជាជាតិជាច្រើន។+ ៥ ឈ្មោះរបស់អ្នកលែងជាអាប់រ៉ាម*ទៀតហើយ តែអ្នកនឹងមានឈ្មោះថាអាប្រាហាំ*វិញ ព្រោះខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យអ្នកក្លាយទៅជាឪពុករបស់ប្រជាជាតិជាច្រើន។ ៦ ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យអ្នកមានកូនចៅជាច្រើនអនេក ហើយពួកគេនឹងក្លាយទៅជាប្រជាជាតិនានា។ ឯបណ្ដាស្ដេច ក៏នឹងកើតចេញពីអ្នកដែរ។+
៧ «ខ្ញុំនឹងកាន់តាមកិច្ចព្រមព្រៀង ដែលខ្ញុំបានធ្វើជាមួយនឹងអ្នក+ ព្រមទាំងជាមួយនឹងកូនចៅ*របស់អ្នកនៅជំនាន់ក្រោយៗដែរ ព្រោះកិច្ចព្រមព្រៀងនេះនឹងនៅស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត។ ខ្ញុំនឹងធ្វើជាព្រះដល់អ្នកនិងដល់ពូជរបស់អ្នក។ ៨ ខ្ញុំនឹងឲ្យស្រុកកាណានទាំងមូលដល់អ្នកនិងកូនចៅអ្នកទុកជាមត៌កជាដរាបតទៅ គឺជាទឹកដីដែលអ្នកបានរស់នៅជាជនបរទេស។+ ខ្ញុំនឹងធ្វើជាព្រះរបស់កូនចៅអ្នក»។+
៩ ព្រះបានមានប្រសាសន៍បន្ថែមទៀតថា៖ «ឯអ្នកវិញ អ្នកត្រូវធ្វើតាមកិច្ចព្រមព្រៀងនេះ ហើយកូនចៅអ្នកក៏ត្រូវធ្វើតាមដែររហូតដល់ជំនាន់ក្រោយៗ។ ១០ នេះជាកិច្ចព្រមព្រៀងរវាងខ្ញុំនិងអ្នក ដែលអ្នកនិងកូនចៅអ្នកត្រូវធ្វើតាមជានិច្ច គឺថាប្រុសៗទាំងអស់ក្នុងក្រុមគ្រួសារអ្នក ត្រូវកាត់ចុងស្បែក។*+ ១១ អ្នកត្រូវកាត់ចុងស្បែករបស់អ្នក ហើយនេះជាសញ្ញាសម្គាល់នៃកិច្ចព្រមព្រៀងរវាងខ្ញុំនិងអ្នក។+ ១២ កូនចៅទាំងអស់របស់អ្នកគ្រប់ជំនាន់ត្រូវកាត់ចុងស្បែក គឺកូនប្រុសទាំងប៉ុន្មានដែលមានអាយុ៨ថ្ងៃ+ និងអស់អ្នកដែលកើតក្នុងក្រុមគ្រួសារអ្នកដែលមិនមែនជាកូនចៅអ្នក និងពួកអ្នកដែលអ្នកបានទិញពីជនបរទេសផងដែរ។ ១៣ គ្រប់ទាំងប្រុសៗដែលកើតក្នុងគ្រួសារអ្នក រួមទាំងប្រុសៗដែលអ្នកបានទិញក៏ត្រូវកាត់ចុងស្បែកដែរ។+ ការកាត់ចុងស្បែកនេះជាសញ្ញាសម្គាល់នៃកិច្ចព្រមព្រៀងដែលនឹងស្ថិតស្ថេរជាដរាប។ ១៤ បើបុរសណាមិនកាត់ចុងស្បែក បុរសនោះនឹងត្រូវកាត់ចេញ*ពីចំណោមបណ្ដាជន ព្រោះគាត់បានបំពានកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់ខ្ញុំហើយ»។
១៥ បន្ទាប់មក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ទៅអាប្រាហាំថា៖ «ឯសារ៉ាយ*ប្រពន្ធអ្នកវិញ+ អ្នកមិនត្រូវហៅនាងថាសារ៉ាយទៀតទេ ព្រោះនាងនឹងមានឈ្មោះថាសារ៉ា*វិញ។ ១៦ ខ្ញុំនឹងឲ្យពរនាង ហើយនាងនឹងបង្កើតកូនប្រុសមួយឲ្យអ្នក។+ ខ្ញុំនឹងឲ្យពរនាង ហើយនាងនឹងបង្កើតប្រជាជាតិនានា។ ឯបណ្ដាស្ដេចក៏កើតចេញពីនាងដែរ»។ ១៧ ពេលឮដូច្នោះ អាប្រាហាំបានក្រាបមុខដល់ដី ហើយនឹកអស់សំណើចក្នុងចិត្តថា៖+ «តើបុរសអាយុ១០០ឆ្នាំអាចមានកូនឬ? តើសារ៉ាជាស្ត្រីអាយុ៩០ឆ្នាំនឹងសម្រាលកូនបានដែរឬ?»។+
១៨ ដូច្នេះ អាប្រាហាំបាននិយាយទៅកាន់ព្រះពិតថា៖ «សូមលោកមេត្តាឲ្យពរដល់អ៊ីសម៉ាអែលផង!»។+ ១៩ ព្រះបានតបទៅវិញថា៖ «សារ៉ាប្រពន្ធអ្នកពិតជានឹងបង្កើតកូនប្រុសមួយឲ្យអ្នកមែន ហើយអ្នកត្រូវដាក់ឈ្មោះកូននោះថាអ៊ីសាក។*+ ខ្ញុំនឹងធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងអ៊ីសាកនិងកូនចៅគាត់ជារៀងដរាបតទៅ។+ ២០ ឯអ៊ីសម៉ាអែលវិញ ខ្ញុំបានឮសំណូមពររបស់អ្នកស្ដីអំពីគាត់ហើយ។ មើល! ខ្ញុំនឹងឲ្យពរគាត់ ហើយធ្វើឲ្យគាត់មានកូនចៅច្រើនសន្ធឹក។ គាត់នឹងបង្កើតមេដឹកនាំ១២នាក់។ ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យគាត់ក្លាយទៅជាប្រជាជាតិដ៏ធំមួយ។+ ២១ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនឹងធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងអ៊ីសាក+ ជាកូនដែលសារ៉ានឹងបង្កើតឲ្យអ្នក នៅឆ្នាំក្រោយវេលានេះ»។+
២២ លុះព្រះមានប្រសាសន៍ជាមួយនឹងអាប្រាហាំរួច លោកក៏ចាកចេញទៅ។ ២៣ នៅថ្ងៃនោះ អាប្រាហាំបានធ្វើតាមបង្គាប់ព្រះ គឺគាត់បានកាត់ចុងស្បែកឲ្យអ៊ីសម៉ាអែល ពួកបុរសទាំងអស់ដែលកើតក្នុងក្រុមគ្រួសារគាត់ និងពួកអ្នកដែលគាត់បានទិញ ព្រមទាំងប្រុសៗទាំងអស់នៅក្នុងក្រុមគ្រួសារគាត់។+ ២៤ អាប្រាហាំបានត្រូវកាត់ចុងស្បែក ក្នុងកាលដែលគាត់មានអាយុ៩៩ឆ្នាំ។+ ២៥ ឯអ៊ីសម៉ាអែលវិញ គាត់បានត្រូវកាត់ចុងស្បែកពេលគាត់មានអាយុ១៣ឆ្នាំ។+ ២៦ នៅថ្ងៃនោះឯង អាប្រាហាំនិងអ៊ីសម៉ាអែលបានត្រូវកាត់ចុងស្បែក។ ២៧ បន្ថែមទៅទៀត ពួកបុរសទាំងអស់ក្នុងក្រុមគ្រួសារគាត់ និងអស់អ្នកដែលកើតក្នុងក្រុមគ្រួសារគាត់ ព្រមទាំងពួកអ្នកដែលគាត់បានទិញពីជនបរទេស ក៏បានត្រូវកាត់ចុងស្បែកដែរ។
១៨ លុះក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ា+បានលេចមកជួបអាប្រាហាំនៅត្រង់កន្លែងមួយដែលមានដើមឈើធំៗ ហៅថាម៉ាមរេ។+ ពេលនោះជាពេលថ្ងៃត្រង់ ហើយអាប្រាហាំកំពុងអង្គុយនៅច្រកចូលត្រសាល។ ២ គាត់បានមើលទៅឃើញបុរសបីនាក់ពីចម្ងាយ។+ ភ្លាមនោះ គាត់បានរត់ចេញពីត្រសាលទៅជួបពួកគេ ហើយក្រាបខ្លួនដល់ដី។ ៣ បន្ទាប់មក គាត់បាននិយាយថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! បើលោកពេញចិត្តនឹងខ្ញុំ សូមលោកមេត្តាឈប់សម្រាកនៅទីនេះបន្តិចសិន។ ៤ សូមឲ្យគេយកទឹកមកលាងជើងជូនលោកសិន+ រួចសូមសម្រាកនៅក្រោមដើមឈើនេះ។ ៥ ជាកិត្តិយសណាស់ដែលលោកបានមកលេង សូមឲ្យខ្ញុំយកនំប៉័ងមកជូនលោកពិសាដើម្បីឲ្យលោកមានកម្លាំងឡើងវិញ។ រួចសឹមលោកបន្តដំណើរទៅទៀតចុះ»។ ពួកគាត់ក៏ឆ្លើយថា៖ «បាន! សូមទៅធ្វើដូចដែលអ្នកនិយាយចុះ»។
៦ ដូច្នេះ អាប្រាហាំប្រញាប់ប្រញាល់ទៅជួបសារ៉ានៅក្នុងត្រសាល ហើយប្រាប់នាងថា៖ «សូមអូនយកម្សៅបីរង្វាល់* មកធ្វើនំប៉័ងឆាប់ឡើង!»។ ៧ បន្ទាប់មក អាប្រាហាំរត់ទៅកន្លែងហ្វូងសត្វ ហើយជ្រើសរើសយកគោស្ទាវល្អមួយ រួចប្រគល់ឲ្យអ្នកបម្រើគាត់រៀបចំជាអាហារយ៉ាងប្រញាប់។ ៨ ក្រោយនោះ អាប្រាហាំបានយកអាហារមកជូនភ្ញៀវ មានទាំងខ្លាញ់ទឹកដោះ* សាច់គោ និងទឹកដោះផង។ កាលដែលភ្ញៀវកំពុងពិសា គាត់ឈរក្រោមដើមឈើក្បែរនោះរង់ចាំបម្រើពួកគាត់។+
៩ ពួកគាត់បានសួរថា៖ «តើសារ៉ាប្រពន្ធអ្នកនៅឯណា?»។+ គាត់ឆ្លើយថា៖ «នាងនៅក្នុងត្រសាល»។ ១០ បុរសម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគាត់បាននិយាយថា៖ «នៅឆ្នាំក្រោយវេលានេះ ខ្ញុំនឹងត្រឡប់មកវិញ។ ពេលនោះ សារ៉ាប្រពន្ធអ្នកនឹងមានកូនប្រុសមួយ»។+ ខណៈនោះ សារ៉ាកំពុងឈរស្ដាប់នៅមាត់ទ្វារត្រសាល ដែលនៅខាងក្រោយបុរសនោះ។ ១១ អាប្រាហាំនិងសារ៉ាមានអាយុច្រើន ហើយក៏កាន់តែចាស់ណាស់ហើយ។+ ឯសារ៉ា នាងក៏ហួសអាយុមានកូនដែរ។+ ១២ ឮដូច្នេះ សារ៉ានឹកអស់សំណើចក្នុងចិត្ត ហើយនិយាយថា៖ «ខ្ញុំចាស់ប៉ុណ្ណេះហើយ តើអាចមានឯកសិទ្ធិ*នោះឬ? ឯលោកម្ចាស់ខ្ញុំវិញ គាត់ក៏ចាស់ណាស់ដែរ»។+ ១៣ ព្រះយេហូវ៉ាបានសួរអាប្រាហាំថា៖ «ហេតុអ្វីសារ៉ាសើចហើយនិយាយថា៖ ‹ខ្ញុំចាស់ប៉ុណ្ណេះហើយ តើពិតជាអាចមានកូនមែនឬ?›។ ១៤ តើមានអ្វីដែលអស្ចារ្យពេក ដែលព្រះយេហូវ៉ាធ្វើមិនបានឬ?+ នៅឆ្នាំក្រោយវេលានេះ ខ្ញុំនឹងត្រឡប់មកវិញ។ សារ៉ានឹងមានកូនប្រុសមួយ»។ ១៥ ប៉ុន្តែ សារ៉ាបានប្រកែកថា៖ «ខ្ញុំមិនបានសើចទេ!»។ នាងឆ្លើយដូច្នេះ ព្រោះតែនាងភ័យខ្លាច។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នកពិតជាបានសើចមែន!»។
១៦ ក្រោយមក បុរសទាំងបីនាក់នោះបានក្រោកឡើងធ្វើដំណើរ ហើយមើលឆ្ពោះទៅក្រុងសូដុម។+ ពេលនោះ អាប្រាហាំបានជូនដំណើរពួកគាត់។ ១៧ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «តើខ្ញុំគួរលាក់អាប្រាហាំមិនឲ្យគាត់ដឹងអំពីអ្វីដែលខ្ញុំបម្រុងនឹងធ្វើឬ?+ ១៨ ព្រោះអាប្រាហាំនឹងទៅជាប្រជាជាតិដ៏ធំនិងខ្លាំងក្លា ហើយប្រជាជាតិទាំងអស់នៅផែនដីនឹងទទួលពរតាមរយៈគាត់។+ ១៩ ព្រោះខ្ញុំបានជ្រើសរើស*អាប្រាហាំ ដើម្បីគាត់អាចបង្គាប់ក្រុមគ្រួសារនិងកូនចៅរបស់គាត់ជំនាន់ក្រោយ ឲ្យដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយប្រព្រឹត្តអំពើសុចរិតនិងយុត្តិធម៌។+ យ៉ាងនេះ ព្រះយេហូវ៉ានឹងសម្រេចអ្វីៗទាំងអស់ដែលលោកបានសន្យាជាមួយនឹងអាប្រាហាំ»។
២០ រួចមក ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «សម្រែកទាស់នឹងក្រុងសូដុមនិងក្រុងកូម៉ូរ៉ាលាន់ឮជាខ្លាំង+ ហើយអំពើខុសឆ្គងរបស់ពួកគេក៏ធ្ងន់ធ្ងរណាស់ដែរ។+ ២១ ខ្ញុំនឹងចុះទៅមើលដើម្បីឲ្យដឹងថារឿងនោះពិតឬមិនពិត»។+
២២ បន្ទាប់មក បុរសទាំងនោះធ្វើដំណើរទៅក្រុងសូដុម តែព្រះយេហូវ៉ា+បន្តនៅជាមួយនឹងអាប្រាហាំ។ ២៣ អាប្រាហាំបានចូលទៅជិតព្រះ ហើយសួរលោកថា៖ «តើលោកពិតជានឹងបំផ្លាញមនុស្សសុចរិតជាមួយនឹងមនុស្សទុច្ចរិតឬ?+ ២៤ ឧបមាថា នៅក្នុងក្រុងនោះមានមនុស្សសុចរិត៥០នាក់។ តើលោកនៅតែបំផ្លាញក្រុងនោះ ហើយមិនអនុគ្រោះឲ្យពួកគេដោយយល់ដល់មនុស្សសុចរិត៥០នាក់ទេឬ? ២៥ លោកច្បាស់ជាមិនបំផ្លាញមនុស្សសុចរិតជាមួយនឹងមនុស្សទុច្ចរិតទេ។ បើលោកបំផ្លាញមែន នោះលទ្ធផលរបស់មនុស្សសុចរិតនិងមនុស្សទុច្ចរិតគឺដូចគ្នា!+ លោកប្រាកដជាមិនធ្វើដូច្នោះឡើយ+ ព្រោះលោកជាចៅក្រមនៃផែនដី ហើយលោកតែងតែប្រព្រឹត្តដោយយុត្តិធម៌ជានិច្ច»។+ ២៦ ព្រះយេហូវ៉ាក៏មានប្រសាសន៍ថា៖ «បើខ្ញុំឃើញមានមនុស្សសុចរិត៥០នាក់នៅក្នុងក្រុង ខ្ញុំនឹងអនុគ្រោះឲ្យ ដោយយល់ដល់អ្នកទាំងនោះ»។ ២៧ ប៉ុន្តែ អាប្រាហាំបានបន្ថែមថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! ខ្ញុំគ្រាន់តែជាធូលីដីនិងផេះប៉ុណ្ណោះ សូមលោកមេត្តាអភ័យទោសឲ្យខ្ញុំផង ដែលខ្ញុំហ៊ានសួរបញ្ជាក់។ ២៨ ចុះបើមានមនុស្សសុចរិតតែ៤៥នាក់វិញ តើលោកនឹងបំផ្លាញទីក្រុងទាំងមូលដោយសារខ្វះ៥នាក់ឬ?»។ ព្រះបានឆ្លើយថា៖ «បើខ្ញុំឃើញមានមនុស្សសុចរិត៤៥នាក់នៅក្នុងក្រុងនោះ ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញទេ»។+
២៩ អាប្រាហាំបានសួរថែមទៀតថា៖ «ចុះបើឃើញមាន៤០នាក់?»។ ព្រះបានឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញទេ ដោយយល់ដល់៤០នាក់នោះ»។ ៣០ ប៉ុន្តែ គាត់និយាយទៀតថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! សូមលោកមេត្តាកុំខឹងនឹងខ្ញុំ+ ហើយសូមលោកអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំសួរតទៅទៀត។ ចុះបើក្នុងក្រុងមាន៣០នាក់?»។ ព្រះបានតបឆ្លើយថា៖ «បើខ្ញុំឃើញមានមនុស្សសុចរិត៣០នាក់នៅក្នុងក្រុង ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញទេ»។ ៣១ អាប្រាហាំបានសួរបន្ថែមថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! សូមលោកមេត្តាអភ័យទោសឲ្យខ្ញុំផង ដែលខ្ញុំហ៊ានសួរបញ្ជាក់តទៅទៀត។ ចុះបើមាន២០នាក់?»។ ព្រះបានឆ្លើយតបថា៖ «ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញទេ ដោយយល់ដល់២០នាក់នោះ»។ ៣២ នៅទីបំផុត គាត់បាននិយាយថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! សូមលោកមេត្តាកុំខឹងនឹងខ្ញុំ ហើយសូមលោកអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំសួរតែម្ដងនេះទៀត។ ចុះបើមានតែ១០នាក់ប៉ុណ្ណោះ?»។ ព្រះឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញទេ ដោយយល់ដល់១០នាក់នោះ»។ ៣៣ លុះព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ជាមួយនឹងអាប្រាហាំរួចរាល់ហើយ លោកក៏ចាកចេញទៅ។+ ឯអាប្រាហាំ គាត់បានត្រឡប់ទៅត្រសាលគាត់វិញ។
១៩ នៅពេលល្ងាច ទេវតាពីររូបនោះបានមកដល់ក្រុងសូដុម។ ពេលនោះ ឡុតកំពុងអង្គុយនៅខ្លោងទ្វារក្រុង។ ពេលគាត់ឃើញទេវតាពីររូបនោះ គាត់បានក្រោកទៅជួបពួកគាត់ ហើយក្រាបមុខដល់ដី។+ ២ គាត់បាននិយាយថា៖ «លោកម្ចាស់! សូមអញ្ជើញមកផ្ទះខ្ញុំដើម្បីឲ្យខ្ញុំលាងជើងជូនលោក ហើយសូមលោកស្នាក់នៅមួយយប់ ចាំដល់ពេលព្រឹកព្រលឹម សឹមធ្វើដំណើរទៅចុះ»។ ពួកគាត់ឆ្លើយតបទៅវិញថា៖ «ទេ! យើងនឹងស្នាក់នៅទីលានសាធារណៈវិញ»។ ៣ ប៉ុន្តែ ដោយសារឡុតចេះតែទទូចអង្វរ ពួកគាត់ក៏ព្រមទៅ។ បន្ទាប់មក ឡុតបានដុតនំប៉័ងឥតដំបែ ហើយរៀបចំអាហារជាច្រើនជូនពួកគាត់ពិសា។
៤ មុនពួកគាត់ចូលសម្រាន្ត ពួកប្រុសៗទាំងអស់ដែលនៅក្នុងក្រុងទាំងចាស់ទាំងក្មេង បានមកឡោមព័ទ្ធជុំវិញផ្ទះឡុត។ ៥ ពួកគេស្រែកសួរឡុតម្ដងហើយម្ដងទៀតថា៖ «តើបុរសទាំងពីរនាក់នោះនៅឯណា? នាំពួកគេចេញមកដើម្បីឲ្យយើងរួមដំណេកជាមួយនឹងពួកគេ»។+
៦ បន្ទាប់មក ឡុតបានបើកទ្វារចេញទៅជួបពួកគេ រួចទាញទ្វារបិទពីក្រោយគាត់។ ៧ គាត់បាននិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «បងប្អូនខ្ញុំអើយ! សូមកុំប្រព្រឹត្តការអាក្រក់នេះឡើយ។ ៨ ខ្ញុំមានកូនស្រីពីរនាក់ដែលមិនទាន់រួមដំណេកជាមួយនឹងបុរសណាឡើយ។ សូមឲ្យខ្ញុំនាំនាងទាំងពីរមកប្រគល់ឲ្យអ្នករាល់គ្នា ហើយសូមប្រព្រឹត្តទៅលើពួកនាងតាមតែចិត្តអ្នករាល់គ្នាចុះ។ ប៉ុន្តែ សូមកុំធ្វើអ្វីបែបនេះចំពោះបុរសទាំងពីរនេះឡើយ ព្រោះពួកគេជាភ្ញៀវស្នាក់នៅផ្ទះរបស់ខ្ញុំ»។*+ ៩ ពេលឮដូច្នេះ ពួកបុរសទាំងនេះបាននិយាយថា៖ «ថយចេញភ្លាម!»។ រួចពួកគេបន្ថែមទៀតថា៖ «ជនបរទេសម្នាក់នេះមករស់នៅលើទឹកដីយើងហើយ ហ៊ានមកវិនិច្ឆ័យយើងទៀត! យើងនឹងប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកឯងឲ្យអាក្រក់ជាងទៅលើបុរសពីរនាក់នោះទៅទៀត»។ លុះនិយាយចប់ហើយ ពួកគេក៏ប្រជ្រៀតគ្នាចូល ក្នុងបំណងទម្លាយទ្វារ។ ១០ ខណៈនោះ ភ្ញៀវរបស់ឡុតបានលូកដៃចាប់ទាញគាត់ចូលក្នុងផ្ទះ រួចក៏បិទទ្វារទៅវិញ។ ១១ ភ្ញៀវនោះបានធ្វើឲ្យពួកបុរសទាំងអស់ដែលនៅមាត់ទ្វារងងឹតភ្នែក គឺទាំងក្មេងទាំងចាស់។ ពួកគេខំរកទ្វារចូលតែរកមិនឃើញ រហូតដល់ពួកគេល្វើយ។
១២ បន្ទាប់មក បុរសទាំងពីរនោះបានសួរឡុតថា៖ «តើអ្នកមានអ្នកណាទៀតនៅទីនេះឬទេ? បើមានកូនប្រុស កូនស្រី កូនប្រសា និងសាច់ញាតិឯទៀត ចូរនាំពួកគេចេញពីក្រុងនេះជាប្រញាប់! ១៣ ពួកខ្ញុំបម្រុងបំផ្លាញក្រុងនេះចោលហើយ ពីព្រោះសម្រែកទាស់នឹងក្រុងនេះលាន់ឮជាខ្លាំងដល់ព្រះយេហូវ៉ា។+ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះយេហូវ៉ាចាត់ពួកខ្ញុំឲ្យមកបំផ្លាញក្រុងនេះ»។ ១៤ ដូច្នេះ ឡុតក៏ចេញទៅហៅកូនប្រសាទាំងពីរដែលនឹងរៀបការជាមួយនឹងកូនស្រីទាំងពីររបស់គាត់។ គាត់ប្រាប់ពួកគេម្ដងហើយម្ដងទៀតថា៖ «ចូរចេញពីក្រុងនេះជាប្រញាប់ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាជិតបំផ្លាញក្រុងនេះហើយ!»។ ប៉ុន្តែ ពួកគេស្មានថាគាត់និយាយលេង។+
១៥ លុះទៀបភ្លឺ ទេវតាបានតឿនឡុតថា៖ «លឿនឡើង! ចូរនាំប្រពន្ធនិងកូនស្រីទាំងពីររបស់អ្នកចេញពីក្រុងនេះទៅ ដើម្បីកុំឲ្យអ្នកស្លាប់ដោយសារតែអំពើទុច្ចរិតរបស់ក្រុងនេះឡើយ»។+ ១៦ ពេលឡុតបង្អែបង្អង់ ទេវតាទាំងពីរនោះបានចាប់ដៃឡុតនិងប្រពន្ធគាត់ ព្រមទាំងកូនស្រីទាំងពីរ ហើយនាំពួកគេចេញទៅក្រៅក្រុង។+ នេះដោយសារព្រះយេហូវ៉ាមានចិត្តអាណិតមេត្តាចំពោះឡុត។+ ១៧ កាលដែលពួកគេរត់ចេញផុតពីក្រុងហើយ ទេវតាមួយរូបបានបង្គាប់ថា៖ «ចូររត់ឲ្យរួចជីវិតទៅ! កុំងាកក្រោយឲ្យសោះ+ ហើយក៏កុំឈប់នៅតំបន់ណាមួយដែរ!+ ចូររត់ទៅតំបន់ភ្នំចុះ ដើម្បីបានរួចជីវិត!»។
១៨ ប៉ុន្តែ ឡុតបាននិយាយទៅកាន់ពួកគាត់ថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! សូមកុំឲ្យខ្ញុំទៅទីនោះអី! ១៩ លោកបានបង្ហាញសេចក្ដីមេត្តា និងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏លើសលប់*ចំពោះខ្ញុំជាអ្នកបម្រើលោក ដោយទុកជីវិតឲ្យខ្ញុំ។+ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនអាចរត់ទៅតំបន់ភ្នំបានទេ ព្រោះខ្ញុំខ្លាចថាខ្ញុំនឹងជួបអន្តរាយ ហើយត្រូវស្លាប់នៅទីនោះ។+ ២០ នៅជិតនេះមានក្រុងតូចមួយដែលខ្ញុំអាចរត់ទៅបាន។ សូមមេត្តាអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំរត់ទៅទីនោះផង ព្រោះគ្រាន់តែជាក្រុងតូចមួយប៉ុណ្ណោះ។ បើខ្ញុំរត់ទៅទីនោះ ខ្ញុំនឹងរួចជីវិតជាមិនខាន»។ ២១ ទេវតានោះបាននិយាយទៅកាន់ឡុតថា៖ «បាន! ដូច្នេះខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនោះទេ+ ដោយយោគយល់ដល់អ្នក។+ ២២ ចូររត់ទៅទីនោះជាប្រញាប់! ព្រោះខ្ញុំធ្វើអ្វីមិនបានទេ ទាល់តែអ្នកបានទៅដល់ក្រុងនោះសិន»។+ ហេតុនេះហើយបានជាគាត់ដាក់ឈ្មោះក្រុងនោះថាសូអា។*+
២៣ លុះថ្ងៃរះឡើង ឡុតបានរត់ទៅដល់ក្រុងសូអា។ ២៤ ពេលនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យមានភ្លើងនិងស្ពាន់ធ័រធ្លាក់ពីលើមេឃ មកលើក្រុងសូដុមនិងក្រុងកូម៉ូរ៉ា។ ភ្លើងនិងស្ពាន់ធ័រនោះគឺមកពីព្រះយេហូវ៉ា។+ ២៥ យ៉ាងនេះ ព្រះបានបំផ្លាញក្រុងទាំងពីរនោះ និងតំបន់ជុំវិញឲ្យសាបសូន្យទៅ រួមទាំងបណ្ដាជននិងរុក្ខជាតិនៅក្នុងក្រុងនោះ។+ ២៦ ចំណែកប្រពន្ធឡុតវិញ កាលដែលនាងកំពុងរត់ពីក្រោយឡុត នាងបានងាកមើលទៅក្រោយ ហើយក៏ក្លាយទៅជាបង្គោលអំបិលទៅ។+
២៧ ឯអាប្រាហាំ គាត់បានក្រោកឡើងពីព្រលឹម ហើយធ្វើដំណើរទៅកន្លែងដែលគាត់បានឈរនិយាយជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។+ ២៨ ពេលគាត់មើលទៅក្រុងសូដុមនិងក្រុងកូម៉ូរ៉ា និងទឹកដីទាំងមូលក្បែរនោះ គាត់បានឃើញអ្វីដែលគួរឲ្យរន្ធត់ គឺផ្សែងហុយឡើងយ៉ាងក្រាស់ ដូចជាផ្សែងដែលហុយចេញពីឡ។+ ២៩ ប៉ុន្តែ មុនព្រះបំផ្លាញក្រុងនៅតំបន់នោះ លោកបានឲ្យឡុតចាកចេញពីក្រុងនោះ ជាក្រុងដែលគាត់ស្នាក់នៅ។ លោកបានធ្វើដូច្នេះ ដោយសារលោកគិតដល់អាប្រាហាំ។+
៣០ ក្រោយមក ឡុតបាននាំកូនស្រីទាំងពីរចេញពីក្រុងសូអា ទៅរស់នៅតំបន់ភ្នំ+ ព្រោះគាត់មិនហ៊ានរស់នៅក្នុងក្រុងសូអាទេ។+ ដូច្នេះ គាត់និងកូនស្រីទាំងពីរបានចាប់ផ្ដើមរស់នៅក្នុងរអាងភ្នំ។ ៣១ ក្រោយនោះ កូនស្រីច្បងបាននិយាយទៅកាន់កូនស្រីប្អូនថា៖ «ឪពុកយើងចាស់ណាស់ហើយ ហើយក៏គ្មានបុរសណានៅក្នុងស្រុកនេះ មកយកយើងធ្វើជាប្រពន្ធ ដើម្បីឲ្យយើងអាចមានកូនដូចគេដូចឯងនោះទេ។ ៣២ ដូច្នេះ ចូរយើងចាក់ស្រាឲ្យឪពុកយើងពិសារហូតដល់គាត់ស្រវឹង ហើយចូលទៅរួមដំណេកជាមួយនឹងគាត់ ដើម្បីយើងអាចបន្តពូជឲ្យឪពុកយើង»។
៣៣ នៅយប់នោះ ពួកគេក៏ចាក់ស្រាឲ្យឪពុកខ្លួនពិសារហូតដល់គាត់ស្រវឹង។ បន្ទាប់មក កូនស្រីច្បងបានចូលទៅរួមដំណេកជាមួយនឹងឪពុកខ្លួន។ ប៉ុន្តែ ឡុតមិនបានដឹងថានាងចូលមកនៅពេលណា ហើយចេញទៅវិញពេលណាឡើយ។ ៣៤ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ កូនស្រីច្បងបាននិយាយទៅកាន់កូនស្រីប្អូនថា៖ «យប់មិញបងបានរួមដំណេកជាមួយនឹងឪពុកយើងហើយ។ ដូច្នេះ នៅយប់នេះ ចូរយើងចាក់ស្រាឲ្យឪពុកយើងពិសារហូតដល់គាត់ស្រវឹងម្ដងទៀត រួចប្អូនចូលទៅរួមដំណេកជាមួយនឹងគាត់ ដើម្បីយើងអាចបន្តពូជឲ្យឪពុកយើង»។ ៣៥ នៅយប់នោះ ពួកគេចាក់ស្រាឲ្យឪពុកខ្លួនពិសារហូតដល់គាត់ស្រវឹង។ បន្ទាប់មក នាងប្អូនបានចូលទៅរួមដំណេកជាមួយនឹងឪពុកខ្លួន។ ប៉ុន្តែ ឡុតមិនបានដឹងថានាងចូលមកនៅពេលណា ហើយចេញទៅវិញពេលណាឡើយ។ ៣៦ យ៉ាងនេះ កូនស្រីទាំងពីរនាក់របស់ឡុតក៏មានផ្ទៃពោះជាមួយឪពុកខ្លួន។ ៣៧ ក្រោយមក កូនស្រីច្បងសម្រាលបានកូនប្រុសមួយ ហើយដាក់ឈ្មោះកូននោះថាម៉ូអាប់។+ កូននោះបានក្លាយទៅជាបុព្វបុរសរបស់ជនជាតិម៉ូអាប់សព្វថ្ងៃ។+ ៣៨ ឯកូនស្រីប្អូន នាងក៏សម្រាលបានកូនប្រុសមួយដែរ ហើយដាក់ឈ្មោះកូននោះថាបេនអាំមី។ កូននោះបានក្លាយទៅជាបុព្វបុរសរបស់ជនជាតិអាំម៉ូន+សព្វថ្ងៃ។
២០ បន្ទាប់មក អាប្រាហាំបានរើ+ទៅតំបន់ណេកេប ហើយតាំងទីលំនៅរវាងកាដេស+និងស៊ើ។+ កាលដែលគាត់រស់នៅត្រង់ខេរ៉ា+ ២ គាត់តែងតែប្រាប់គេថា៖ «សារ៉ាជាប្អូនស្រីខ្ញុំ»។+ ដូច្នេះ អាប៊ីម៉ាឡិចជាស្ដេចតំបន់ខេរ៉ាបានចាត់គេឲ្យទៅនាំយកសារ៉ាមកឯគាត់។+ ៣ នៅយប់មួយ ព្រះបានលេចមកឲ្យអាប៊ីម៉ាឡិចឃើញក្នុងសុបិន ហើយលោកបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់គាត់ថា៖ «អ្នកនឹងត្រូវស្លាប់ជាមិនខាន ព្រោះស្ត្រីដែលអ្នកបានចាត់គេឲ្យទៅនាំយកមក+ នាងជាប្រពន្ធគេទេ»។+ ៤ ប៉ុន្តែ អាប៊ីម៉ាឡិចមិនបានប៉ះពាល់*នាងឡើយ។ ដូច្នេះ គាត់បានជម្រាបព្រះថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! តើលោកនឹងបំផ្លាញប្រជាជាតិមួយដែលគ្មានទោស*ឬ? ៥ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា៖ ‹នាងជាប្អូនស្រីខ្ញុំ› ហើយនាងក៏ប្រាប់ខ្ញុំដែរថា៖ ‹គាត់ជាបងប្រុសខ្ញុំ› មែនទេ? ខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តដូច្នេះដោយចិត្តស្អាតស្អំទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនបានដឹងថាខ្ញុំបានធ្វើខុសដែរ»។ ៦ បន្ទាប់មក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់គាត់ថា៖ «ខ្ញុំដឹងថាអ្នកបានប្រព្រឹត្តដោយចិត្តស្អាតស្អំ ដូច្នេះបានជាខ្ញុំឃាត់អ្នកមិនឲ្យប្រព្រឹត្តខុសឆ្គងទាស់នឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏មិនបានអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកប៉ះពាល់នាងដែរ។ ៧ ឥឡូវ ចូរប្រគល់ស្ត្រីនោះទៅប្ដីនាងវិញទៅ ព្រោះប្ដីនាងជាអ្នកប្រកាសទំនាយ+ ហើយគាត់នឹងអធិដ្ឋានអង្វរឲ្យអ្នក+ដើម្បីអ្នកអាចរួចជីវិត។ បើអ្នកមិនធ្វើដូច្នោះទេ អ្នកនិងក្រុមគ្រួសារអ្នកនឹងស្លាប់ជាមិនខាន»។
៨ លុះព្រលឹមឡើង អាប៊ីម៉ាឡិចបានកោះហៅពួកអ្នកបម្រើទាំងអស់របស់គាត់ឲ្យមកជួបជុំគ្នា រួចប្រាប់ពួកគេអំពីរឿងនោះ។ ដូច្នេះ ពួកគេបានភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង។ ៩ អាប៊ីម៉ាឡិចបានឲ្យគេហៅអាប្រាហាំចូលមកជួប ហើយនិយាយថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នកធ្វើដូច្នេះចំពោះពួកយើង? តើខ្ញុំបានធ្វើអ្វីខុសចំពោះអ្នក បានជាអ្នកនាំឲ្យខ្ញុំនិងរាជាណាចក្រខ្ញុំប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងដ៏ធ្ងន់ធ្ងរបែបនេះ? អ្វីដែលអ្នកបានធ្វើចំពោះខ្ញុំគឺមិនត្រឹមត្រូវទាល់តែសោះ»។ ១០ អាប៊ីម៉ាឡិចបានបន្ថែមថា៖ «តើអ្នកមានបំណងអ្វីបានជាអ្នកប្រព្រឹត្តបែបនេះ?»។+ ១១ អាប្រាហាំបានឆ្លើយថា៖ «ពីព្រោះខ្ញុំគិតក្នុងចិត្តថា៖ ‹មនុស្សនៅទីនេះមិនកោតខ្លាចព្រះទេ ដូច្នេះពួកគេច្បាស់ជាសម្លាប់ខ្ញុំដោយសារតែប្រពន្ធខ្ញុំជាមិនខាន›។+ ១២ ម្យ៉ាងទៀត នាងពិតជាប្អូនស្រីខ្ញុំមែន ព្រោះនាងជាកូនស្រីរបស់ឪពុកខ្ញុំ តែម្ដាយទីទៃពីគ្នា ហើយខ្ញុំបានរៀបការជាមួយនឹងនាង។+ ១៣ ដូច្នេះ ពេលព្រះបង្គាប់ឲ្យខ្ញុំចាកចេញពីក្រុមគ្រួសាររបស់ឪពុកខ្ញុំ+ ខ្ញុំបានប្រាប់នាងថា៖ ‹សូមអូនបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះបងផង កន្លែងណាដែលយើងទៅដល់ សូមអូនប្រាប់គេអំពីបងថា៖ «គាត់ជាបងរបស់ខ្ញុំ»›»។+
១៤ បន្ទាប់មក អាប៊ីម៉ាឡិចបានឲ្យហ្វូងចៀម ហ្វូងគោ និងខ្ញុំបម្រើប្រុសស្រីដល់អាប្រាហាំ ហើយគាត់ក៏ប្រគល់សារ៉ាដល់អាប្រាហាំវិញ។ ១៥ អាប៊ីម៉ាឡិចក៏និយាយថែមទៀតថា៖ «ទឹកដីរបស់ខ្ញុំនៅចំពោះមុខអ្នកស្រាប់ហើយ អ្នកអាចរស់នៅកន្លែងណាក៏បានស្រេចតែចិត្ត»។ ១៦ គាត់ក៏និយាយទៅកាន់សារ៉ាថា៖ «នេះជាប្រាក់១.០០០ដុំ! ខ្ញុំនឹងប្រគល់ឲ្យបងប្រុសរបស់នាង+ ដើម្បីបញ្ជាក់ឲ្យមនុស្សទាំងអស់ដឹងថា គ្មានរឿងអ្វីបានកើតឡើងរវាងនាងនិងខ្ញុំទេ ហើយនាងក៏មិនបានខូចបង់កិត្តិយសដែរ»។ ១៧ អាប្រាហាំបានអង្វរសុំព្រះពិតឲ្យអាប៊ីម៉ាឡិច ហើយព្រះក៏ធ្វើឲ្យអាប៊ីម៉ាឡិច ប្រពន្ធគាត់ និងពួកស្រីបម្រើគាត់ជាសះស្បើយ ហើយចាប់ផ្ដើមមានកូនម្ដងទៀត។ ១៨ ពីព្រោះពេលមុនព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យពួកស្ត្រីនៅក្នុងវិមានរបស់អាប៊ីម៉ាឡិចពុំអាចមានកូន ដោយសារតែសារ៉ាប្រពន្ធរបស់អាប្រាហាំ។+
២១ ក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានគិតដល់សារ៉ា ដូចលោកបានមានប្រសាសន៍។ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើតាមពាក្យដែលលោកបានសន្យានឹងសារ៉ាមែន។+ ២ ដូច្នេះ សារ៉ាចាប់ផ្ដើមមានផ្ទៃពោះ+ ហើយក្រោយមកបង្កើតបានកូនប្រុសមួយឲ្យអាប្រាហាំក្នុងគ្រាដែលគាត់ចាស់ហើយ គឺតាមពេលកំណត់ដែលព្រះបានសន្យាចំពោះអាប្រាហាំ។+ ៣ អាប្រាហាំបានដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនប្រុសនោះថា អ៊ីសាក។+ ៤ នៅពេលអ៊ីសាកមានអាយុ៨ថ្ងៃ អាប្រាហាំបានកាត់ចុងស្បែកឲ្យគាត់ តាមបង្គាប់របស់ព្រះ។+ ៥ ពេលអ៊ីសាកកើតមក អាប្រាហាំមានអាយុ១០០ឆ្នាំ។ ៦ រួចមក សារ៉ាបាននិយាយថា៖ «ព្រះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំអស់សំណើចមែន គ្រប់គ្នាដែលឮអំពីនេះក៏សើចជាមួយនឹងខ្ញុំ*ដែរ»។ ៧ សារ៉ាបានបន្ថែមថា៖ «តើអ្នកណានឹកស្មានដល់ថាប្រពន្ធអាប្រាហាំនឹងបង្កើតកូនឲ្យគាត់? ទោះជាដូច្នោះក៏ដោយ ខ្ញុំពិតជាបានបង្កើតកូនឲ្យគាត់មែន គឺនៅពេលដែលគាត់មានវ័យចាស់ណាស់ហើយ»។
៨ លុះអ៊ីសាកបានធំបន្តិច ហើយត្រូវផ្ដាច់ដោះ អាប្រាហាំបានរៀបចំពិធីភោជនាហារដ៏ធំសម្រាប់គាត់នៅថ្ងៃនោះតែម្ដង។ ៩ ប៉ុន្តែ សារ៉ាបានសម្គាល់ឃើញថាកូនប្រុសរបស់ហាកា+ជាស្ត្រីជនជាតិអេហ្ស៊ីប ចេះតែចំអកឲ្យអ៊ីសាក។+ (កូនប្រុសនោះជាកូនដែលហាកាបានបង្កើតឲ្យអាប្រាហាំ) ១០ ដូច្នេះ សារ៉ាបាននិយាយទៅកាន់អាប្រាហាំថា៖ «ចូរបណ្ដេញស្រីបម្រើនិងកូនប្រុសរបស់នាងចេញទៅ ព្រោះកូនរបស់ស្រីបម្រើនេះនឹងមិនទទួលមត៌កជាមួយនឹងអ៊ីសាកកូនខ្ញុំឡើយ!»។+ ១១ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលសារ៉ាបាននិយាយអំពីកូនប្រុសអាប្រាហាំ ធ្វើឲ្យអាប្រាហាំមិនពេញចិត្តទាល់តែសោះ។+ ១២ បន្ទាប់មក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់អាប្រាហាំថា៖ «កុំអាក់អន់ចិត្តព្រោះតែអ្វីដែលសារ៉ាប្រាប់អំពីកូនប្រុសនិងស្រីបម្រើនោះឡើយ។ ចូរស្ដាប់តាមសារ៉ាចុះ ព្រោះកូនចៅ*របស់អ្នកនឹងកើតពីអ៊ីសាក។+ ១៣ ចំណែកកូនប្រុសរបស់ហាកាវិញ+ ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យមានប្រជាជាតិមួយកើតចេញពីគាត់+ ព្រោះគាត់ក៏ជាកូនរបស់អ្នកដែរ»។
១៤ លុះព្រលឹមឡើង អាប្រាហាំបានរៀបចំនំប៉័ងនិងដាក់ទឹកក្នុងថង់ស្បែក ហើយឲ្យហាកាស្ពាយ រួចឲ្យនាងធ្វើដំណើរចេញទៅជាមួយនឹងកូន។+ នាងបានដើរវិលវល់ក្នុងតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំក្បែរក្រុងបៀរសេបា។+ ១៥ ទីបំផុត ទឹកក្នុងថង់ស្បែកក៏អស់ទៅ ហើយនាងបានទុកកូនចោលនៅក្រោមដើមឈើតូចមួយ។ ១៦ រួចនាងចេញទៅអង្គុយនៅកន្លែងមួយតែម្នាក់ឯងឆ្ងាយពីកូន* ព្រោះនាងបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនចង់ឃើញកូនខ្ញុំស្លាប់នៅមុខខ្ញុំទេ»។ ម្ល៉ោះហើយ នាងបានអង្គុយចុះនៅទីនោះ ហើយស្រែកយំយ៉ាងខ្លាំង។
១៧ ពេលនោះ ព្រះបានឮសំឡេងកូនប្រុសនោះ+ ហើយទេវតារបស់ព្រះបានហៅហាកាពីលើមេឃមកថា៖+ «ហាកាអើយ! តើនាងមានរឿងអ្វីហ្នឹង? កុំខ្លាចឡើយ ព្រះបានឮសំឡេងកូនប្រុសអ្នកពីទីនោះហើយ។ ១៨ ចូរក្រោកឡើងទៅលើកកូនប្រុសរបស់អ្នក ហើយដឹកដៃគាត់ទៅ ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យគាត់ក្លាយទៅជាប្រជាជាតិដ៏ធំមួយ»។+ ១៩ បន្ទាប់មក ព្រះបានធ្វើឲ្យនាងឃើញអណ្ដូងទឹកមួយ។ នាងក៏ដើរទៅអណ្ដូងនោះ រួចដាក់ទឹកពេញថង់ស្បែក ហើយយកទៅឲ្យកូនផឹក។ ២០ កាលដែលកូននោះមានវ័យចម្រើនឡើង ព្រះបន្តនៅជាមួយនឹងគាត់។+ គាត់បានអាស្រ័យនៅក្នុងតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ ហើយបានក្លាយទៅជាអ្នកបាញ់ធ្នូ។ ២១ គាត់បានតាំងទីលំនៅក្នុងតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំប៉ារ៉ាន+ ហើយម្ដាយរបស់គាត់បានឲ្យគាត់រៀបការជាមួយនឹងស្ត្រីម្នាក់ពីស្រុកអេហ្ស៊ីប។
២២ នៅគ្រានោះ អាប៊ីម៉ាឡិចនិងភីកុលជាមេទ័ពគាត់ បាននិយាយទៅកាន់អាប្រាហាំថា៖ «ព្រះនៅជាមួយនឹងអ្នកក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ដែលអ្នកធ្វើ។+ ២៣ ដូច្នេះ សូមស្បថនឹងខ្ញុំនៅទីនេះ ដោយនូវនាមរបស់ព្រះថា អ្នកនឹងមិនប្រព្រឹត្តដោយអយុត្តិធម៌មកលើខ្ញុំនិងកូនចៅខ្ញុំទេ។ បន្ថែមទៀត អ្នកក៏ត្រូវបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះខ្ញុំនិងស្រុកដែលអ្នកកំពុងរស់នៅនេះ ដូចដែលខ្ញុំបានបង្ហាញចំពោះអ្នកដែរ»។+ ២៤ ដូច្នេះ អាប្រាហាំបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំព្រមស្បថ»។
២៥ ប៉ុន្តែ ក្រោយមកអាប្រាហាំបានប្ដឹងអាប៊ីម៉ាឡិចអំពីអណ្ដូងទឹក ដែលអ្នកបម្រើរបស់អាប៊ីម៉ាឡិចបានដណ្ដើមយកដោយកម្លាំង។+ ២៦ អាប៊ីម៉ាឡិចបានតបថា៖ «ខ្ញុំមិនដឹងថាអ្នកណាបានធ្វើដូច្នេះទេ។ ព្រោះអ្នកមិនបានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យដឹងសោះ ខ្ញុំទើបតែឮនៅថ្ងៃនេះ»។ ២៧ ពេលនោះ អាប្រាហាំបានប្រគល់ចៀមនិងគោមួយចំនួនឲ្យដល់អាប៊ីម៉ាឡិច ហើយពួកគាត់ទាំងពីរបានចុះកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយគ្នា។ ២៨ ពេលឃើញអាប្រាហាំញែកកូនចៀមញី៧ក្បាលចេញពីហ្វូង ២៩ អាប៊ីម៉ាឡិចក៏សួរអាប្រាហាំថា៖ «ហេតុអ្វីអ្នកញែកកូនចៀមញី៧ក្បាលចេញពីហ្វូងដូច្នេះ?»។ ៣០ គាត់បានឆ្លើយតបថា៖ «សូមលោកទទួលយកចៀមញី៧ក្បាលនេះពីដៃខ្ញុំទៅ ដើម្បីបញ្ជាក់ថាខ្ញុំពិតជាបានជីកអណ្ដូងនេះមែន»។ ៣១ ហេតុនេះហើយបានជាគាត់ហៅកន្លែងនោះថាបៀរសេបា*+ ព្រោះពួកគាត់បានស្បថនឹងគ្នានៅទីនោះ។ ៣២ ក្រោយពីពួកគាត់បានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀង+ជាមួយគ្នានៅបៀរសេបារួច អាប៊ីម៉ាឡិចបានចេញដំណើរជាមួយនឹងភីកុលជាមេទ័ពរបស់គាត់ ទៅស្រុកភីលីស្ទីនវិញ។+ ៣៣ ក្រោយមក អាប្រាហាំបានដាំដើមថាម៉ារីសមួយនៅបៀរសេបា ហើយគាត់បានសរសើរតម្កើងនាមព្រះយេហូវ៉ា+ ជាព្រះដែលមានជីវិតជារៀងរហូត។+ ៣៤ អាប្រាហាំបានស្នាក់នៅ*ក្នុងស្រុកភីលីស្ទីនអស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ។+
២២ លុះក្រោយមក ព្រះពិតបានល្បងលអាប្រាហាំ។+ លោកបានហៅគាត់ថា៖ «អាប្រាហាំអើយ!»។ គាត់បានឆ្លើយថា៖ «បាទ! លោកម្ចាស់!»។ ២ រួចមក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «សូមនាំអ៊ីសាក+កូនតែមួយជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នក+ ធ្វើដំណើរទៅតំបន់ភ្នំម៉ូរីយ៉ា+ ហើយជូនគាត់ជាគ្រឿងបូជាដុតនៅលើភ្នំដែលខ្ញុំនឹងបង្ហាញអ្នក»។
៣ ដូច្នេះ អាប្រាហាំបានក្រោកពីព្រលឹម ហើយពុះអុសសម្រាប់ដុតគ្រឿងបូជា រួចចងកែបលា។ គាត់បានយកអ៊ីសាកនិងអ្នកបម្រើពីរនាក់ទៅជាមួយ។ ពេលរៀបចំរួចរាល់ហើយ គាត់បានចេញដំណើរទៅកន្លែងដែលព្រះពិតបានប្រាប់គាត់។ ៤ លុះធ្វើដំណើរអស់បីថ្ងៃ អាប្រាហាំបានឃើញកន្លែងនោះពីចម្ងាយ។ ៥ ខណៈនោះ អាប្រាហាំបានប្រាប់អ្នកបម្រើគាត់ថា៖ «ចូរចាំនៅទីនេះជាមួយសត្វលា។ ខ្ញុំនិងកូនខ្ញុំ នឹងឡើងទៅគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះនៅលើភ្នំនោះ ហើយនឹងត្រឡប់មកវិញ»។
៦ អាប្រាហាំបានឲ្យអ៊ីសាកលីអុសសម្រាប់ដុតគ្រឿងបូជា។ ឯគាត់វិញ គាត់បានកាន់កាំបិតនិងយកភ្លើង។ បន្ទាប់មក ពួកគាត់ដើរទៅជាមួយគ្នា។ ៧ ពេលនោះ អ៊ីសាកបានសួរឪពុកគាត់ថា៖ «លោកឪពុក!»។ អាប្រាហាំឆ្លើយថា៖ «មានការអីកូន?»។ អ៊ីសាកសួរថា៖ «យើងមានភ្លើងនិងអុសហើយ ចុះចៀមសម្រាប់ជូនជាគ្រឿងបូជាដុត នៅឯណា?»។ ៨ រួចអាប្រាហាំបានឆ្លើយថា៖ «កូនអើយ! ព្រះនឹងផ្ដល់ចៀមសម្រាប់ជូនជាគ្រឿងបូជាដុត»។+ បន្ទាប់មក ពួកគាត់ដើរបន្តទៅមុខទៀត។
៩ នៅទីបំផុត ពួកគាត់បានទៅដល់កន្លែងដែលព្រះពិតបានបង្ហាញ។ អាប្រាហាំបានសង់ទីបូជាមួយ ហើយរៀបអុសនៅលើទីបូជានោះ។ រួចមក គាត់ចងដៃចងជើងអ៊ីសាក ហើយផ្ដេកគាត់លើគំនរអុសនៅលើទីបូជានោះ។+ ១០ បន្ទាប់មក អាប្រាហាំបានយកកាំបិតមក ហើយបម្រុងនឹងសម្លាប់កូនគាត់។+ ១១ ពេលនោះ ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានហៅគាត់ពីលើមេឃថា៖ «អាប្រាហាំ អាប្រាហាំ!»។ គាត់ក៏ឆ្លើយថា៖ «បាទ លោកម្ចាស់!»។ ១២ ទេវតាបាននិយាយថា៖ «កុំសម្លាប់កូននោះឡើយ កុំធ្វើអ្វីដល់គាត់ឲ្យសោះ! ឥឡូវ ខ្ញុំដឹងថាអ្នកពិតជាគោរពកោតខ្លាចព្រះមែន ព្រោះអ្នកមិនបានបដិសេធទេ តែបានប្រគល់កូនតែមួយរបស់អ្នកឲ្យខ្ញុំ»។+ ១៣ ភ្លាមនោះ អាប្រាហាំបានឃើញចៀមឈ្មោលមួយជាប់ស្នែងនឹងគុម្ពោតព្រៃ។ ដូច្នេះ គាត់បានទៅយកចៀមនោះមកជូនជាគ្រឿងបូជាដុតជំនួសកូនគាត់ទៅ។ ១៤ អាប្រាហាំបានហៅកន្លែងនោះថាយេហូវ៉ាយៃរ៉ា។* ហេតុនេះហើយបានជារហូតដល់សព្វថ្ងៃ គេនិយាយថា៖ «នៅលើភ្នំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា លោកនឹងផ្ដល់ឲ្យ»។+
១៥ ក្រោយនោះ ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបាននិយាយពីលើមេឃ ទៅកាន់អាប្រាហាំម្ដងទៀតថា៖ ១៦ «ព្រះយេហូវ៉ាប្រកាសថា៖ ‹ដោយសារអ្នកបានធ្វើដូច្នេះ ហើយព្រមប្រគល់កូនតែមួយរបស់អ្នកឲ្យខ្ញុំ+ នោះខ្ញុំផ្ទាល់ស្បថថា+ ១៧ ខ្ញុំនឹងឲ្យពរអ្នក ហើយធ្វើឲ្យកូនចៅ*របស់អ្នកមានចំនួនច្រើនឥតគណនា ដូចផ្កាយនៅលើមេឃនិងគ្រាប់ខ្សាច់នៅឆ្នេរសមុទ្រ។+ កូនចៅរបស់អ្នកនឹងចាប់យកបណ្ដាក្រុង*របស់ពួកសត្រូវ។+ ១៨ ឯគ្រប់ប្រជាជាតិនៅផែនដីនឹងទទួលពរ*តាមរយៈកូនចៅរបស់អ្នក ពីព្រោះអ្នកបានស្ដាប់តាមខ្ញុំ›»។+
១៩ បន្ទាប់មក អាប្រាហាំបានត្រឡប់ទៅឯពួកអ្នកបម្រើគាត់ ហើយនាំគ្នាធ្វើដំណើរទៅបៀរសេបាវិញ។+ អាប្រាហាំក៏បានស្នាក់នៅទីនោះតទៅទៀត។
២០ ក្រោយនោះ មានគេមកប្រាប់អាប្រាហាំថា៖ «មីលកាបានបង្កើតកូនជាច្រើនឲ្យណេឃ័រជាបងរបស់លោក+ ២១ គឺអ៊ូសជាកូនច្បង ប៊ូស និងកេមូអែល។ កេមូអែលជាឪពុកអេរ៉ាម។ ២២ កូនបន្តបន្ទាប់ទៀតរបស់នាងមាន កេសេត ហាសូ ពីលដាស យីតឡាប និងបេធូអែល»។+ ២៣ បេធូអែលជាឪពុករេបិកា។+ មីលកាបានបង្កើតកូនទាំង៨នាក់នេះឲ្យណេឃ័រជាបងប្រុសអាប្រាហាំ។ ២៤ ឯប្រពន្ធបន្ទាប់របស់ណេឃ័រឈ្មោះរេយូម៉ា ក៏បានបង្កើតកូនឲ្យគាត់ដែរ។ កូនទាំងនោះមាន ថេបា កាហាំ តាហាស និងម៉ាអាកា។
២៣ សារ៉ារស់បាន១២៧ឆ្នាំ+ នេះហើយជាអាយុរបស់នាង។ ២ នាងបានស្លាប់នៅក្រុងគារីអាតអាបា+ គឺក្រុងហេប្រុន+ក្នុងស្រុកកាណាន។+ ពេលនោះ អាប្រាហាំបានយំ ហើយកើតទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង។ ៣ រួចមក អាប្រាហាំបានក្រោកចេញពីសពប្រពន្ធគាត់ ហើយទៅនិយាយនឹងជនជាតិហេតថា៖+ ៤ «ខ្ញុំជាជនបរទេសដែលរស់នៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា+ ដូច្នេះសូមលក់ដីមួយកន្លែងឲ្យខ្ញុំ ដើម្បីខ្ញុំអាចបញ្ចុះសពប្រពន្ធខ្ញុំនៅទីនេះ»។ ៥ ឮដូច្នេះ ជនជាតិហេតបានឆ្លើយថា៖ ៦ «លោកម្ចាស់អើយ! សូមស្ដាប់យើងខ្ញុំសិន លោកជាអ្នកដឹកនាំដែលព្រះបានជ្រើសរើស។+ ដូច្នេះ សូមបញ្ចុះសពប្រពន្ធលោកនៅទីបញ្ចុះសពដ៏ល្អបំផុតរបស់យើងខ្ញុំចុះ យើងខ្ញុំទាំងអស់គ្នាពេញចិត្តឲ្យលោកបញ្ចុះសពប្រពន្ធលោកនៅទីនេះ»។
៧ អាប្រាហាំបានក្រោកឡើង ហើយក្រាបគោរពជនជាតិហេតដែលជាអ្នកស្រុកនោះ។+ ៨ អាប្រាហាំបាននិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «បើអ្នករាល់គ្នាយល់ព្រមឲ្យខ្ញុំបញ្ចុះសពប្រពន្ធខ្ញុំនៅស្រុកនេះមែន សូមមេត្តាជួយនិយាយនឹងអេប្រុនជាកូនសូហាឲ្យខ្ញុំផង ៩ គឺសូមឲ្យគាត់លក់រអាងម៉ាក់ពេឡាជារអាងដែលនៅចុងដីចម្ការរបស់គាត់មកឲ្យខ្ញុំ នៅមុខអ្នករាល់គ្នា។ សូមឲ្យគាត់លក់ឲ្យខ្ញុំតាមតម្លៃកំណត់ចុះ+ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចប្រើកន្លែងនោះទុកជាទីបញ្ចុះសព»។+
១០ ពេលនោះ អេប្រុនកំពុងអង្គុយនៅជាមួយនឹងជនរួមជាតិគាត់។ នៅចំពោះមុខពួកគេ និងអស់អ្នកដែលឆ្លងកាត់ខ្លោងទ្វារក្រុង+ គាត់បានឆ្លើយទៅអាប្រាហាំថា៖ ១១ «ទេ លោកម្ចាស់! សូមស្ដាប់ខ្ញុំសិន។ ខ្ញុំសូមប្រគល់ជូនដីចម្ការនិងរអាងភ្នំនេះដល់លោក។ ខ្ញុំសូមប្រគល់ឲ្យលោកនៅចំពោះមុខជនរួមជាតិរបស់ខ្ញុំ។ សូមលោកយកទុកធ្វើជាទីបញ្ចុះសពចុះ»។ ១២ ឮដូច្នោះ អាប្រាហាំបានក្រាបគោរពនៅចំពោះពួកអ្នកស្រុកនោះ ១៣ ហើយគាត់បាននិយាយទៅកាន់អេប្រុន នៅចំពោះមុខពួកគេថា៖ «សូមមេត្តាស្ដាប់ខ្ញុំសិន ខ្ញុំនឹងប្រគល់ប្រាក់ឲ្យអ្នកពេញតម្លៃសម្រាប់ដីចម្ការនេះ។ សូមទទួលយកពីខ្ញុំទៅ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចប្រើទីនេះជាទីបញ្ចុះសពរបស់ប្រពន្ធខ្ញុំ»។
១៤ បន្ទាប់មក អេប្រុនឆ្លើយទៅអាប្រាហាំថា៖ ១៥ «លោកម្ចាស់ សូមស្ដាប់ខ្ញុំវិញ។ ដីនេះមានតម្លៃជាប្រាក់៤០០ហ្សេគិល* តែតម្លៃនេះមិនសំខាន់ទេ។ ដូច្នេះ សូមលោកយកធ្វើជាទីបញ្ចុះសពចុះ»។ ១៦ ពេលស្ដាប់រួច អាប្រាហាំក៏ថ្លឹងប្រាក់ចំនួន៤០០ហ្សេគិលតាមចំនួននោះ រួចប្រគល់ឲ្យអេប្រុននៅចំពោះមុខជនជាតិហេត ស្របតាមទម្ងន់ប្រាក់កំណត់ដោយអ្នកជួញដូរនៅសម័យនោះ។+ ១៧ ដូច្នេះ ដីចម្ការរបស់អេប្រុនដែលនៅម៉ាក់ពេឡាខាងមុខម៉ាមរេ គឺចម្ការនិងរអាងភ្នំ ព្រមទាំងដើមឈើទាំងអស់ដែលនៅក្នុងចម្ការនោះ បានក្លាយទៅជា ១៨ កម្មសិទ្ធិរបស់អាប្រាហាំ ទាំងមានជនជាតិហេតនិងអស់អ្នកដែលឆ្លងកាត់ខ្លោងទ្វារក្រុង ធ្វើជាសាក្សី។ ១៩ ក្រោយមក អាប្រាហាំបានបញ្ចុះសពសារ៉ាជាប្រពន្ធគាត់ ក្នុងរអាងភ្នំដែលនៅចម្ការម៉ាក់ពេឡាខាងមុខម៉ាមរេ គឺនៅឯហេប្រុនក្នុងស្រុកកាណាន។ ២០ យ៉ាងនេះ ចម្ការនិងរអាងភ្នំនោះបានត្រូវប្ដូរពីកម្មសិទ្ធិរបស់ជនជាតិហេតទៅជាកម្មសិទ្ធិរបស់អាប្រាហាំ ទុកជាទីបញ្ចុះសពរហូតតទៅ។+
២៤ ឯអាប្រាហាំ គាត់កាន់តែមានវ័យចាស់ណាស់ហើយ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរគាត់ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់។+ ២ ថ្ងៃមួយ អាប្រាហាំបានហៅអ្នកបម្រើដែលមានវ័យចាស់ជាងគេឲ្យចូលមកជួបគាត់។ អ្នកបម្រើនោះជាអ្នកមើលការខុសត្រូវលើទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់របស់អាប្រាហាំ។+ អាប្រាហាំនិយាយទៅកាន់គាត់ថា៖ «ចូរដាក់ដៃអ្នកនៅក្រោមភ្លៅខ្ញុំ ៣ ហើយស្បថនឹងខ្ញុំដោយនូវនាមព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃស្ថានសួគ៌និងផែនដីថា អ្នកនឹងមិនឲ្យកូនប្រុសខ្ញុំរៀបការជាមួយនឹងកូនស្រីជនជាតិកាណាន ដែលកំពុងរស់នៅជុំវិញខ្ញុំឡើយ។+ ៤ ប៉ុន្តែ អ្នកត្រូវធ្វើដំណើរទៅឯញាតិសន្ដានខ្ញុំនៅឯស្រុកខ្ញុំ+ ហើយនាំយកនារីម្នាក់មកឲ្យអ៊ីសាកកូនខ្ញុំ ធ្វើជាប្រពន្ធ»។
៥ អ្នកបម្រើបានសួរថា៖ «លោកម្ចាស់ ចុះបើនារីនោះមិនព្រមមកជាមួយនឹងខ្ញុំ? តើខ្ញុំត្រូវនាំកូនលោកធ្វើដំណើរទៅស្រុកនោះឬ?»។+ ៦ អាប្រាហាំឆ្លើយថា៖ «អ្នកមិនត្រូវនាំកូនខ្ញុំទៅទីនោះជាដាច់ខាត+ ៧ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃស្ថានសួគ៌ ដែលបាននាំខ្ញុំចេញពីផ្ទះរបស់ឪពុកខ្ញុំ និងពីស្រុករបស់ញាតិសន្ដានខ្ញុំ+ លោកបានស្បថនឹងខ្ញុំដោយមានប្រសាសន៍ថា៖+ ‹ខ្ញុំនឹងប្រគល់ស្រុកនេះ+ឲ្យដល់កូនចៅ*របស់អ្នក›។+ ព្រះនឹងចាត់ទេវតារបស់លោកឲ្យទៅមុនអ្នក+ ហើយអ្នកប្រាកដជានាំនារីម្នាក់ពីស្រុកនោះមកឲ្យធ្វើជាប្រពន្ធរបស់កូនខ្ញុំបានជាមិនខាន។+ ៨ ប៉ុន្តែ បើនារីនោះមិនព្រមមកជាមួយនឹងអ្នកទេ អ្នកនឹងរួចពីសម្បថនេះហើយ។ ទោះជាដូច្នោះក៏ដោយ អ្នកមិនត្រូវនាំកូនខ្ញុំទៅទីនោះឡើយ»។ ៩ ឮដូច្នេះ អ្នកបម្រើនោះបានដាក់ដៃនៅក្រោមភ្លៅអាប្រាហាំជាម្ចាស់របស់គាត់ ហើយស្បថនឹងអាប្រាហាំអំពីរឿងនេះ។+
១០ ដូច្នេះ អ្នកបម្រើនោះបានយកសត្វអូដ្ឋ១០ក្បាលរបស់ម្ចាស់គាត់ ព្រមទាំងរបស់របរមានតម្លៃគ្រប់យ៉ាង ហើយចេញដំណើរទៅតំបន់មេសូប៉ូតាមា ឆ្ពោះទៅក្រុងណេឃ័រ។ ១១ ពេលទៅដល់ខាងក្រៅក្រុង គាត់បានឲ្យអូដ្ឋលុតជង្គង់ចុះក្បែរអណ្ដូងទឹកមួយ។ ពេលនោះជាពេលល្ងាចហើយ ជាពេលដែលពួកស្រីៗចេញមកដងទឹក។ ១២ បន្ទាប់មក គាត់បានអធិដ្ឋានថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃអាប្រាហាំម្ចាស់របស់ខ្ញុំអើយ! ថ្ងៃនេះសូមលោកជួយខ្ញុំឲ្យសម្រេចកិច្ចការខ្ញុំផង។ សូមលោកបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះអាប្រាហាំម្ចាស់ខ្ញុំផង។ ១៣ ឥឡូវខ្ញុំកំពុងនៅជិតអណ្ដូងទឹកមួយ ហើយកូនស្រីៗរបស់អ្នកក្រុងនេះកំពុងចេញមកដងទឹក។ ១៤ បើខ្ញុំនិយាយទៅកាន់នារីណាម្នាក់ថា៖ ‹សូមផ្អៀងក្អម ចាក់ទឹកឲ្យខ្ញុំផឹកផង› ហើយបើនាងនិយាយថា៖ ‹សូមអញ្ជើញពិសាចុះ! ខ្ញុំនឹងដងទឹកឲ្យអូដ្ឋលោកផឹកដែរ› សូមឲ្យនាងនោះជានារីដែលលោកជ្រើសរើសឲ្យអ៊ីសាកជាអ្នកបម្រើលោក។ យ៉ាងនេះ ខ្ញុំនឹងដឹងថាលោកបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះម្ចាស់ខ្ញុំពិតប្រាកដមែន»។
១៥ កាលគាត់អធិដ្ឋានមិនទាន់រួចពីមាត់ផង ស្រាប់តែរេបិកាបានមកដល់ទាំងលីក្អមទឹកមកជាមួយ។ នាងជាកូនបេធូអែល+ ត្រូវជាចៅរបស់មីលកា+ដែលជាប្រពន្ធរបស់ណេឃ័រ+ ណេឃ័រជាបងប្រុសអាប្រាហាំ។ ១៦ នាងក្រមុំនោះមានរូបឆោមស្រស់ស្អាតណាស់ ហើយមិនដែលរួមដំណេកជាមួយនឹងបុរសណាឡើយ។ នាងបានចុះទៅឯប្រភពទឹក ហើយដងទឹកពេញក្អម រួចឡើងមកវិញ។ ១៧ ភ្លាមនោះ អ្នកបម្រើនោះបានរត់ទៅជួបនាង ហើយនិយាយថា៖ «សូមឲ្យទឹកខ្ញុំផឹកបន្តិចផង»។ ១៨ នាងឆ្លើយតបថា៖ «សូមអញ្ជើញពិសាលោកម្ចាស់»។ នាងក៏ប្រញាប់ផ្អៀងក្អមចាក់ទឹកឲ្យគាត់ពិសា។ ១៩ ពេលឲ្យទឹកគាត់ពិសាហើយ នាងបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំនឹងដងទឹកឲ្យសត្វអូដ្ឋលោក ផឹកទាល់តែឆ្អែតដែរ»។ ២០ ដូច្នេះ នាងបានចាក់ទឹកទៅក្នុងស្នូក រួចរត់ទៅដងទឹកពីអណ្ដូងម្ដងហើយម្ដងទៀត រហូតដល់អូដ្ឋទាំងអស់បានផឹកឆ្អែត។ ២១ អំឡុងពេលនោះ អ្នកបម្រើនោះសម្លឹងមើលនាងទាំងនឹកស្ងើចក្នុងចិត្ត ហើយឆ្ងល់ថាព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឲ្យកិច្ចការរបស់ខ្លួនសម្រេចឬយ៉ាងណា។
២២ ពេលអូដ្ឋផឹកឆ្អែតហើយ អ្នកបម្រើនោះបានឲ្យក្រវិលមាស*ដល់នាង ទម្ងន់កន្លះហ្សេគិល* ព្រមទាំងកងដៃមាសពីរ ទម្ងន់១០ហ្សេគិល។ ២៣ គាត់បានសួរនាងថា៖ «សូមប្រាប់ខ្ញុំ តើនាងជាកូនចៅអ្នកណា? ហើយតើផ្ទះឪពុកនាងមានកន្លែងសម្រាប់ឲ្យពួកខ្ញុំស្នាក់នៅយប់នេះបានទេ?»។ ២៤ ពេលនោះនាងឆ្លើយទៅគាត់ថា៖ «ខ្ញុំជាកូនស្រីរបស់បេធូអែល+ ត្រូវជាចៅរបស់ណេឃ័រនិងមីលកា»។+ ២៥ រួចនាងបានបន្ថែមទៀតថា៖ «នៅផ្ទះខ្ញុំមានស្មៅក្រៀមនិងចំបើងគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់សត្វអូដ្ឋ ព្រមទាំងកន្លែងស្នាក់នៅផងដែរ»។ ២៦ ពេលឮដូច្នេះ អ្នកបម្រើនោះបានក្រាបក្បាលដល់ដីនៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ២៧ ហើយបាននិយាយថា៖ «សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃអាប្រាហាំម្ចាស់របស់ខ្ញុំ ទទួលការសរសើរតម្កើង ព្រោះលោកតែងតែបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះម្ចាស់របស់ខ្ញុំ។ ព្រះយេហូវ៉ាបាននាំផ្លូវខ្ញុំឲ្យមកដល់ផ្ទះរបស់បងប្អូនម្ចាស់ខ្ញុំ»។
២៨ ឯរេបិកា នាងបានរត់ទៅប្រាប់ម្ដាយនិងក្រុមគ្រួសារនាងអំពីរឿងនេះ។ ២៩ នាងមានបងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះឡាបាន់។+ ភ្លាមនោះ ឡាបាន់បានរត់ទៅឯអណ្ដូងទឹកនៅខាងក្រៅក្រុង ដើម្បីជួបនឹងអ្នកបម្រើនោះ ៣០ ព្រោះឡាបាន់បានឮរេបិការៀបរាប់អំពីអ្វីដែលអ្នកបម្រើនោះប្រាប់ ថែមទាំងបានឃើញប្អូនស្រីពាក់ក្រវិលនៅច្រមុះ និងពាក់កងដៃនៅដៃរបស់នាង។ ពេលនោះ អ្នកបម្រើនោះកំពុងឈរនៅជិតសត្វអូដ្ឋក្បែរអណ្ដូងទឹកនៅឡើយ។ ៣១ ភ្លាមនោះ ឡាបាន់បាននិយាយថា៖ «ឱអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរអើយ! សូមអញ្ជើញមក! ម្ដេចក៏អ្នកនៅឈរនៅទីនេះដូច្នេះ? ខ្ញុំបានរៀបចំកន្លែងឲ្យអ្នកស្នាក់នៅ និងកន្លែងសម្រាប់សត្វអូដ្ឋហើយ»។ ៣២ អ្នកបម្រើនោះក៏ធ្វើដំណើរទៅផ្ទះជាមួយនឹងគាត់ ហើយគាត់*បានដោះអីវ៉ាន់ចេញពីខ្នងអូដ្ឋ។ រួចមក គាត់បានឲ្យស្មៅក្រៀមនិងចំបើងដល់សត្វអូដ្ឋ ព្រមទាំងយកទឹកមកលាងជើងឲ្យអ្នកបម្រើនោះ និងពួកបុរសដែលមកជាមួយដែរ។ ៣៣ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគេលើកអាហារមកជូនអ្នកបម្រើនោះ គាត់បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនទាន់ពិសាទេ ទាល់តែខ្ញុំប្រាប់រឿងខ្ញុំជាមុនសិន»។ ដូច្នេះ ឡាបាន់បាននិយាយថា៖ «សូមប្រាប់មកចុះ!»។
៣៤ បន្ទាប់មក អ្នកបម្រើនោះនិយាយថា៖ «ខ្ញុំជាអ្នកបម្រើរបស់អាប្រាហាំ។+ ៣៥ ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរដល់ម្ចាស់របស់ខ្ញុំយ៉ាងច្រើនក្រៃលែង លោកបានធ្វើឲ្យគាត់ក្លាយទៅជាអ្នកមានស្តុកស្តម្ភ មានមាសប្រាក់ អ្នកបម្រើប្រុសស្រី និងហ្វូងចៀម ហ្វូងគោ សត្វអូដ្ឋ និងលាជាច្រើន។+ ៣៦ បន្ថែមទៀត សារ៉ាប្រពន្ធចៅហ្វាយខ្ញុំ គាត់បានបង្កើតកូនប្រុសមួយឲ្យចៅហ្វាយខ្ញុំ ក្នុងកាលដែលគាត់មានវ័យចាស់ណាស់ហើយ។+ ឯចៅហ្វាយខ្ញុំ គាត់នឹងប្រគល់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់មានឲ្យដល់កូននោះ។+ ៣៧ ដូច្នេះ ចៅហ្វាយខ្ញុំបានឲ្យខ្ញុំស្បថនឹងគាត់ថា៖ ‹អ្នកនឹងមិនត្រូវឲ្យកូនប្រុសខ្ញុំរៀបការជាមួយនឹងកូនស្រីជនជាតិកាណាន ដែលកំពុងរស់នៅជុំវិញខ្ញុំឡើយ។+ ៣៨ ប៉ុន្តែ អ្នកត្រូវធ្វើដំណើរទៅផ្ទះឪពុកខ្ញុំនិងញាតិសន្ដានខ្ញុំ+ ហើយនាំយកនារីម្នាក់មកឲ្យកូនខ្ញុំ ធ្វើជាប្រពន្ធ›។+ ៣៩ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានសួរចៅហ្វាយខ្ញុំថា៖ ‹ចុះបើនារីនោះមិនព្រមមកជាមួយនឹងខ្ញុំ?›។+ ៤០ គាត់បាននិយាយថា៖ ‹ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលខ្ញុំបានដើរជាមួយ+ លោកនឹងចាត់ទេវតា+របស់លោកឲ្យទៅមុនអ្នក ហើយអ្នកប្រាកដជានាំនារីម្នាក់ពីញាតិសន្ដានខ្ញុំនិងពីផ្ទះឪពុកខ្ញុំ ឲ្យមកធ្វើជាប្រពន្ធរបស់កូនខ្ញុំបានជាមិនខាន។+ ៤១ ប៉ុន្តែ បើញាតិសន្ដានខ្ញុំមិនព្រមឲ្យនាងមកជាមួយនឹងអ្នកទេ អ្នកនឹងរួចពីសម្បថដែលអ្នកបានស្បថនឹងខ្ញុំហើយ›។+
៤២ «ថ្ងៃនេះ ពេលខ្ញុំមកដល់អណ្ដូង ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានថា៖ ‹ឱព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃអាប្រាហាំម្ចាស់របស់ខ្ញុំអើយ! សូមលោកជួយខ្ញុំឲ្យសម្រេចកិច្ចការរបស់ខ្ញុំផង។ ៤៣ ឥឡូវខ្ញុំកំពុងនៅជិតអណ្ដូងទឹកមួយ។ សូមឲ្យកើតឡើងដូច្នេះ បើមាននារីណាម្នាក់+ចេញមកដងទឹក ហើយខ្ញុំនឹងនិយាយថា៖ «សូមឲ្យទឹកខ្ញុំផឹកបន្តិចផង» ៤៤ នោះនាងនឹងនិយាយមកកាន់ខ្ញុំថា៖ «សូមអញ្ជើញពិសាចុះ! ខ្ញុំនឹងដងទឹកឲ្យសត្វអូដ្ឋលោកផឹកដែរ»។ សូមឲ្យនាងនោះជានារីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានជ្រើសរើសឲ្យកូនប្រុសរបស់ចៅហ្វាយខ្ញុំ›។+
៤៥ «ពេលខ្ញុំកំពុងអធិដ្ឋានក្នុងចិត្ត ស្រាប់តែរេបិកាបានមកដល់ទាំងលីក្អមទឹកមកជាមួយ។ នាងដើរមកឯអណ្ដូងទឹក ហើយចុះទៅដងទឹក។ រួចខ្ញុំនិយាយទៅកាន់នាងថា៖ ‹សូមឲ្យទឹកខ្ញុំផឹកបន្តិចផង›។+ ៤៦ ដូច្នេះ នាងប្រញាប់ផ្អៀងក្អមពីស្មា ហើយនិយាយថា៖ ‹សូមអញ្ជើញពិសា+ ខ្ញុំនឹងដងទឹកឲ្យសត្វអូដ្ឋលោកផឹកដែរ›។ រួចមក ខ្ញុំបានពិសាទឹក ហើយនាងក៏ដងទឹកឲ្យអូដ្ឋផឹកដែរ។ ៤៧ ក្រោយនោះ ខ្ញុំបានសួរនាងថា៖ ‹តើនាងជាកូនចៅអ្នកណា?›។ នាងបានឆ្លើយថា៖ ‹ខ្ញុំជាកូនស្រីរបស់បេធូអែល ត្រូវជាចៅរបស់ណេឃ័រនិងមីលកា›។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានបំពាក់ក្រវិលនៅច្រមុះនាង និងកងដៃនៅដៃនាងទាំងសងខាង។+ ៤៨ ខ្ញុំបានក្រាបក្បាលដល់ដីនៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយសរសើរតម្កើងព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃអាប្រាហាំចៅហ្វាយខ្ញុំ។+ លោកបាននាំខ្ញុំឲ្យមកជួបកូនស្រីរបស់បងប្អូនចៅហ្វាយខ្ញុំ ដើម្បីខ្ញុំអាចនាំនាងទៅធ្វើជាប្រពន្ធរបស់កូនគាត់។ ៤៩ ឥឡូវសូមប្រាប់ខ្ញុំផង ថាអ្នកចង់បង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ និងប្រព្រឹត្តដោយទៀងត្រង់ចំពោះចៅហ្វាយខ្ញុំឬយ៉ាងណា ដើម្បីឲ្យខ្ញុំដឹងថាគួរធ្វើអ្វីទៀត»។+
៥០ បន្ទាប់មក ឡាបាន់និងបេធូអែលបានឆ្លើយថា៖ «យើងមិនអាចនិយាយថាបានឬមិនបាននោះទេ ព្រោះរឿងនេះមកពីព្រះយេហូវ៉ា។ ៥១ មើល! រេបិកានៅចំពោះមុខអ្នកស្រាប់ហើយ ចូរនាំនាងទៅចុះ ហើយចូរឲ្យនាងធ្វើជាប្រពន្ធរបស់កូនប្រុសចៅហ្វាយអ្នក ដូចដែលព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ចុះ»។ ៥២ ពេលអ្នកបម្រើអាប្រាហាំឮពាក្យទាំងនេះ គាត់ក៏ក្រាបក្បាលដល់ដីនៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ ៥៣ រួចមក អ្នកបម្រើនោះបានយកគ្រឿងមាសគ្រឿងប្រាក់ និងសម្លៀកបំពាក់ប្រគល់ឲ្យរេបិកា។ អ្នកបម្រើនោះក៏ប្រគល់របស់របរមានតម្លៃឲ្យដល់បងប្រុសនិងម្ដាយនាងផងដែរ។ ៥៤ ក្រោយពីនោះ អ្នកបម្រើអាប្រាហាំនិងពួកប្រុសៗដែលមកជាមួយគាត់ បានបរិភោគអាហារ ហើយនៅពេលយប់ពួកគេបានសម្រាកនៅទីនោះ។
លុះព្រឹកឡើង អ្នកបម្រើនោះនិយាយថា៖ «ខ្ញុំសូមត្រឡប់ទៅឯចៅហ្វាយរបស់ខ្ញុំវិញហើយ»។ ៥៥ ម្ដាយនិងបងប្រុសរបស់រេបិកាបាននិយាយថា៖ «សូមឲ្យនាងនៅជាមួយនឹងយើងបន្តិចសិន ចាំ១០ថ្ងៃទៀតសឹមនាំនាងយកទៅចុះ»។ ៥៦ ប៉ុន្តែ អ្នកបម្រើនោះបានឆ្លើយទៅពួកគេថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យកិច្ចការរបស់ខ្ញុំបានសម្រេចហើយ ដូច្នេះសូមកុំឃាត់ខ្ញុំអី ឲ្យខ្ញុំត្រឡប់ទៅឯចៅហ្វាយខ្ញុំវិញទៅ»។ ៥៧ ដូច្នេះ ពួកគេបាននិយាយថា៖ «ចាំពួកខ្ញុំហៅនាងមកសួរសិន»។ ៥៨ ពួកគេបានហៅរេបិកាមក ហើយសួរនាងថា៖ «តើនាងព្រមទៅជាមួយនឹងបុរសនេះឬទេ?»។ នាងឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំព្រមទៅ»។
៥៩ ដូច្នេះ ពួកគេបានឲ្យរេបិកា+និងមេដោះនាង+ ចាកចេញទៅជាមួយនឹងអ្នកបម្រើរបស់អាប្រាហាំ និងពួកប្រុសៗដែលមកជាមួយគាត់។ ៦០ ពួកគេបានជូនពរដល់រេបិកា ដោយនិយាយថា៖ «ឱរេបិកាអើយ! សូមឲ្យនាងមានកូនចៅរាប់សែនរាប់លាន ហើយសូមឲ្យកូនចៅនាងចាប់យកបណ្ដាក្រុងរបស់ពួកអ្នកដែលស្អប់ពួកគេ»។+ ៦១ បន្ទាប់មក រេបិកានិងពួកស្រីបម្រើរបស់នាងបានឡើងជិះលើខ្នងអូដ្ឋ ហើយធ្វើដំណើរតាមក្រោយអ្នកបម្រើរបស់អាប្រាហាំ។ ដូច្នេះ អ្នកបម្រើនោះបាននាំរេបិកាធ្វើដំណើរចេញទៅ។
៦២ ចំណែកអ៊ីសាក គាត់បានដើរមកតាមផ្លូវពីបៀរឡាហាយរយ+ ព្រោះគាត់ស្នាក់នៅស្រុកណេកេប។+ ៦៣ លុះពេលល្ងាច អ៊ីសាកបានដើរនៅឯវាលដើម្បីរំពឹងគិត។+ ពេលនោះ គាត់ក្រឡេកទៅឃើញ ក្បួនអូដ្ឋកំពុងធ្វើដំណើរមក។ ៦៤ ឯរេបិកា នាងក៏ឃើញអ៊ីសាកដែរ។ ពេលនោះ នាងក៏ប្រញាប់ចុះពីលើខ្នងអូដ្ឋ។ ៦៥ រួចនាងសួរអ្នកបម្រើនោះថា៖ «តើបុរសដែលកំពុងដើរតម្រង់មករកយើងនោះជាអ្នកណា?»។ អ្នកបម្រើបានឆ្លើយថា៖ «គាត់គឺជាម្ចាស់របស់ខ្ញុំ»។ ដូច្នេះ នាងក៏យកស្បៃមកបាំងមុខ។ ៦៦ អ្នកបម្រើនោះបានប្រាប់អ៊ីសាកអំពីអ្វីទាំងអស់ដែលគាត់បានធ្វើ។ ៦៧ បន្ទាប់មក អ៊ីសាកបាននាំរេបិកាចូលក្នុងត្រសាលរបស់សារ៉ាជាម្ដាយ។+ យ៉ាងនេះ គាត់បានយករេបិកាធ្វើជាប្រពន្ធ ហើយគាត់ចាប់ចិត្តស្រឡាញ់នាង។+ ដូច្នេះ អ៊ីសាកបានស្រាកស្រាន្តពីការនឹកស្រណោះដល់ម្ដាយគាត់ដែលបានស្លាប់ទៅ។+
២៥ អាប្រាហាំបានយកប្រពន្ធមួយទៀត។ នាងមានឈ្មោះកេទូរ៉ា។ ២ ក្រោយមក នាងបានបង្កើតកូនឲ្យអាប្រាហាំ។ កូនទាំងនោះមាន ស៊ីមរ៉ាន យ៉ុកសាន មេដាន ម៉ាឌាន+ អ៊ីសបាក និងស៊ូអាក។+
៣ កូនរបស់យ៉ុកសានមាន សេបា និងដេដាន់។
កូនរបស់ដេដាន់មាន អាស៊ូរីម លេធូស៊ីម និងលេអំមីម។
៤ កូនរបស់ម៉ាឌានមាន អេផា អេផឺ ហាណុក អាបាយដា និងអែលដេអា។
ពួកគេទាំងអស់នេះសុទ្ធតែជាកូនចៅរបស់កេទូរ៉ា។
៥ ក្រោយមក អាប្រាហាំបានប្រគល់អ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មាន ឲ្យដល់អ៊ីសាក។+ ៦ អាប្រាហាំក៏បានឲ្យអំណោយដល់កូនៗដែលកើតពីប្រពន្ធបន្ទាប់របស់គាត់ដែរ។ កាលគាត់នៅរស់នៅឡើយ គាត់បានឲ្យពួកគេទៅរស់នៅស្រុកខាងកើត ឆ្ងាយពីអ៊ីសាកកូនរបស់គាត់។+ ៧ អាយុសរុបរបស់អាប្រាហាំគឺ១៧៥ឆ្នាំ។ ៨ រួចគាត់ក៏បានស្លាប់ទៅ។ គាត់មានអាយុវែង ហើយស្កប់ស្កល់នឹងជីវិតខ្លួន។ គេបានបញ្ចុះសពគាត់ដូចជនរួមជាតិរបស់គាត់ដែរ។ ៩ អ៊ីសាកនិងអ៊ីសម៉ាអែលជាកូន បានបញ្ចុះសពឪពុកនៅក្នុងរអាងភ្នំម៉ាក់ពេឡាខាងមុខម៉ាមរេ ក្នុងចម្ការរបស់អេប្រុនជាកូនសូហាដែលជាជនជាតិហេត។+ ១០ ដីចម្ការនោះអាប្រាហាំបានទិញពីជនជាតិហេត។ នៅទីនោះគេបានបញ្ចុះសពអាប្រាហាំក្បែរសពសារ៉ាប្រពន្ធគាត់។+ ១១ ក្រោយពីអាប្រាហាំបានស្លាប់ ព្រះបានបន្តឲ្យពរដល់អ៊ីសាក។+ ពេលនោះ អ៊ីសាកបានរស់នៅក្បែរបៀរឡាហាយរយ។+
១២ នេះជាជីវប្រវត្ដិរបស់អ៊ីសម៉ាអែល+ជាកូនរបស់អាប្រាហាំ ដែលកើតពីហាកា+ជាជនជាតិអេហ្ស៊ីបជាអ្នកបម្រើសារ៉ា។
១៣ កូនរបស់អ៊ីសម៉ាអែល ដែលរាប់តាមវង្សត្រកូលគ្រួសារ មានឈ្មោះដូចតទៅ៖ កូនច្បងរបស់អ៊ីសម៉ាអែលគឺណេបេយ៉ោត+ បន្ទាប់ពីនោះគឺកេដា+ អាតបៀល មីបសាម+ ១៤ មីសម៉ា ឌូម៉ា ម៉ាសា ១៥ ហាដាត តេម៉ា យេថឺ ណាភីស និងកេដេម៉ា។ ១៦ ពួកគេទាំងនេះជាកូនប្រុសទាំង១២នាក់របស់អ៊ីសម៉ាអែល។ ពួកគេជាមេដឹកនាំលើកុលសម្ព័ន្ធរបស់ខ្លួន ហើយជំរំនិងភូមិរបស់ពួកគេសុទ្ធតែយកតាមឈ្មោះពួកគេ។+ ១៧ អ៊ីសម៉ាអែលរស់បានអាយុ១៣៧ឆ្នាំ ហើយគាត់ក៏បានស្លាប់ទៅ។ គេបានបញ្ចុះសពគាត់ដូចជនរួមជាតិរបស់គាត់ដែរ។ ១៨ ពួកគេបានតាំងទីលំនៅ ចាប់ពីហាវីឡា+ក្បែរតំបន់ស៊ើ+ ដែលនៅជិតស្រុកអេហ្ស៊ីប រហូតដល់ស្រុកអាស៊ីរី។ គាត់បានតាំងទីលំនៅជិតបងប្អូនទាំងអស់របស់គាត់។*+
១៩ នេះជាជីវប្រវត្ដិរបស់អ៊ីសាកជាកូនអាប្រាហាំ។+
អាប្រាហាំជាឪពុកអ៊ីសាក។ ២០ ពេលអ៊ីសាកមានអាយុ៤០ឆ្នាំ គាត់បានរៀបការជាមួយនឹងរេបិកាជាកូនស្រីរបស់បេធូអែល+ជាជនជាតិអេរ៉ាមមកពីប៉ាដាន់អេរ៉ាម ហើយនាងជាប្អូនស្រីរបស់ឡាបាន់ជាជនជាតិអេរ៉ាម។ ២១ អ៊ីសាកបានអង្វរព្រះយេហូវ៉ាម្ដងហើយម្ដងទៀតសុំឲ្យប្រពន្ធគាត់មានកូន ព្រោះនាងជាស្ត្រីអារ។ ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើតាមពាក្យអង្វរសុំរបស់គាត់។ ក្រោយមក រេបិកាចាប់ផ្ដើមមានផ្ទៃពោះ។ ២២ កូននៅក្នុងផ្ទៃនាងបានប្រធាក់គ្នា។+ នាងបាននិយាយថា៖ «បើខ្ញុំត្រូវឈឺចាប់ដូច្នេះ ឲ្យខ្ញុំស្លាប់ទៅប្រសើរជាង»។ ដូច្នេះ នាងបានសួរព្រះយេហូវ៉ា។ ២៣ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់នាងថា៖ «មានប្រជាជាតិពីរនៅក្នុងផ្ទៃនាង+ ហើយប្រជាជាតិពីរនេះនឹងកើតចេញពីនាង។+ ប្រជាជាតិមួយនឹងខ្លាំងជាងប្រជាជាតិមួយទៀត+ ហើយកូនច្បងនឹងបម្រើកូនប្អូន»។+
២៤ លុះដល់ថ្ងៃសម្រាល នាងក៏សម្រាលបានកូនភ្លោះ។ ២៥ កូនដែលកើតមកមុន មានសម្បុរក្រហម និងមានរោមពេញខ្លួន។+ ដូច្នេះ ពួកគាត់បានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាអេសាវ។*+ ២៦ ក្រោយនោះកូនប្អូនបានកើតមក ហើយដៃគាត់ចាប់កាន់កែងជើងអេសាវ។+ ដូច្នេះ ពួកគាត់បានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាយ៉ាកុប។*+ ពេលដែលរេបិកាសម្រាលកូនភ្លោះទាំងពីរនេះ អ៊ីសាកមានអាយុ៦០ឆ្នាំ។
២៧ លុះពួកគេធំឡើង អេសាវបានក្លាយជាអ្នកប្រមាញ់ដ៏ជំនាញ+ ហើយគាត់ចូលចិត្តនៅឯវាល។ ឯយ៉ាកុបវិញ គាត់ចូលចិត្តរស់នៅក្នុងត្រសាល ហើយជាមនុស្សសុចរិត។*+ ២៨ អ៊ីសាកស្រឡាញ់អេសាវ ព្រោះគាត់ចូលចិត្តបរិភោគសាច់សត្វដែលអេសាវបរបាញ់បាន។ ចំណែករេបិកាវិញ នាងស្រឡាញ់យ៉ាកុប។+ ២៩ មានពេលមួយ យ៉ាកុបកំពុងស្ងោរសណ្ដែកក្រហមធ្វើអាហារ។ ពេលនោះ អេសាវមកពីបរបាញ់សត្វវិញទាំងហេវហត់ជាខ្លាំង។ ៣០ ដូច្នេះ អេសាវបាននិយាយទៅកាន់យ៉ាកុបថា៖ «សូមឲ្យបបរសណ្ដែកក្រហមបងបរិភោគផង។ ឆាប់ឡើង! បងហេវណាស់!»។ ហេតុនេះហើយបានជាគេហៅគាត់ថាអេដំ។*+ ៣១ យ៉ាកុបឆ្លើយថា៖ «សូមបងលក់សិទ្ធិកូនច្បងឲ្យខ្ញុំមុនសិន!»។+ ៣២ អេសាវនិយាយថា៖ «បងជិតស្លាប់ឥឡូវហើយ! តើសិទ្ធិកូនច្បងនោះមានប្រយោជន៍អ្វីទៅ?»។ ៣៣ យ៉ាកុបបាននិយាយបន្ថែមថា៖ «សូមបងស្បថឲ្យខ្ញុំសិន!»។ ដូច្នេះ អេសាវបានស្បថ ហើយលក់សិទ្ធិកូនច្បងឲ្យដល់យ៉ាកុប។+ ៣៤ បន្ទាប់មក យ៉ាកុបបានឲ្យនំប៉័ងនិងបបរសណ្ដែកក្រហមដល់អេសាវ។ គាត់ក៏បរិភោគ ហើយក្រោកដើរចេញទៅ។ យ៉ាងនេះ អេសាវបានមើលងាយសិទ្ធិកូនច្បង។
២៦ នៅគ្រានោះ មានការអត់ឃ្លានជាខ្លាំងនៅក្នុងស្រុក។ នៅសម័យអាប្រាហាំក៏ធ្លាប់មានការអត់ឃ្លានដែរ។+ ពេលនោះ អ៊ីសាកបានទៅឯអាប៊ីម៉ាឡិចជាស្ដេចស្រុកភីលីស្ទីននៅតំបន់ខេរ៉ា។ ២ បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាបានលេចមកជួបអ៊ីសាក ហើយបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់គាត់ថា៖ «ចូរកុំចុះទៅស្រុកអេហ្ស៊ីបឲ្យសោះ។ ចូររស់នៅក្នុងស្រុកដែលខ្ញុំនឹងជ្រើសរើសទុកឲ្យអ្នកវិញ។ ៣ ចូរស្នាក់នៅក្នុងស្រុកនេះជាជនបរទេសចុះ។+ ខ្ញុំនឹងបន្តនៅជាមួយនឹងអ្នក ហើយឲ្យពរអ្នក ព្រោះខ្ញុំនឹងឲ្យស្រុកទាំងអស់នេះដល់អ្នកនិងកូនចៅ*របស់អ្នក។+ ខ្ញុំនឹងធ្វើតាមពាក្យសម្បថដែលខ្ញុំបានស្បថនឹងអាប្រាហាំឪពុកអ្នក ដែលថា៖+ ៤ ‹ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យកូនចៅអ្នកមានចំនួនច្រើនដូចផ្កាយនៅលើមេឃ។+ ខ្ញុំនឹងឲ្យស្រុកទាំងនេះដល់កូនចៅរបស់អ្នក+ ហើយប្រជាជាតិទាំងអស់នៅផែនដីនឹងទទួលពរតាមរយៈកូនចៅ*របស់អ្នក›+ ៥ ព្រោះតែអាប្រាហាំបានស្ដាប់សម្ដីខ្ញុំ ហើយបន្តធ្វើតាមអ្វីដែលខ្ញុំតម្រូវ និងធ្វើតាមបង្គាប់របស់ខ្ញុំ ព្រមទាំងច្បាប់និងបញ្ញត្តិរបស់ខ្ញុំដែរ»។+ ៦ ម្ល៉ោះហើយ អ៊ីសាកបានបន្តស្នាក់នៅតំបន់ខេរ៉ា។+
៧ រៀងរាល់លើក ពេលដែលពួកប្រុសៗនៅតំបន់នោះសួរអ៊ីសាកអំពីប្រពន្ធគាត់ គាត់តែងឆ្លើយថា៖ «នាងជាប្អូនស្រីខ្ញុំ»។+ អ៊ីសាកមិនហ៊ានប្រាប់ថានាងជាប្រពន្ធឡើយ ព្រោះគាត់ខ្លាច ហើយគិតថា៖ «ក្រែងលោពួកប្រុសៗនៅតំបន់នេះសម្លាប់ខ្ញុំដើម្បីដណ្ដើមយករេបិកា»។ គាត់ខ្លាចដូច្នោះ ព្រោះនាងមានរូបឆោមស្រស់ស្អាតណាស់។+ ៨ លុះកន្លងយូរថ្ងៃក្រោយមក គាប់ជួនថ្ងៃមួយអាប៊ីម៉ាឡិចជាស្ដេចស្រុកភីលីស្ទីន បានមើលតាមបង្អួចឃើញអ៊ីសាកឱបរេបិកាប្រពន្ធគាត់។+ ៩ ភ្លាមនោះ អាប៊ីម៉ាឡិចបានហៅអ៊ីសាកឲ្យចូលមកជួប ហើយសួរថា៖ «នាងប្រាកដជាប្រពន្ធរបស់អ្នកហើយ! ម្ដេចក៏អ្នកនិយាយថា៖ ‹នាងជាប្អូនស្រី›ទៅវិញ?»។ អ៊ីសាកបានឆ្លើយតបថា៖ «ខ្ញុំប្រាប់ដូច្នោះ ព្រោះតែខ្ញុំខ្លាចថាខ្លួននឹងត្រូវស្លាប់ដោយសារនាង»។+ ១០ ប៉ុន្តែ អាប៊ីម៉ាឡិចនិយាយថា៖ «ហេតុអ្វីអ្នកធ្វើដូច្នេះចំពោះយើង?+ បើមានអ្នកណាម្នាក់ទៅរួមដំណេកជាមួយនឹងប្រពន្ធរបស់អ្នក នោះអ្នកនឹងនាំឲ្យយើងមានទោសជាមិនខាន!»។+ ១១ បន្ទាប់មក អាប៊ីម៉ាឡិចបានហាមបណ្ដាជនទាំងអស់ថា៖ «ចូរកុំប៉ះពាល់បុរសនេះនិងប្រពន្ធគាត់ឲ្យសោះ បើមិនដូច្នោះទេ អ្នកនឹងត្រូវស្លាប់ជាប្រាកដ!»។
១២ ក្រោយមក អ៊ីសាកបានសាបព្រោះនៅក្នុងស្រុកនោះ។ នៅឆ្នាំនោះ គាត់បានទទួលផលមួយជា១០០ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរគាត់។+ ១៣ អ៊ីសាកបានក្លាយទៅជាអ្នកមានស្តុកស្តម្ភ ហើយទ្រព្យសម្បត្តិគាត់មានកាន់តែច្រើនឡើងៗ រហូតដល់គាត់ក្លាយទៅជាមហាសេដ្ឋី។ ១៤ គាត់មានហ្វូងចៀមហ្វូងគោសន្ធឹកសន្ធាប់ ព្រមទាំងមានអ្នកបម្រើជាច្រើន។+ ម្ល៉ោះហើយ ពួកភីលីស្ទីនបានច្រណែននឹងគាត់។
១៥ ដូច្នេះ ពួកភីលីស្ទីនបាននាំគ្នាយកដីទៅចាក់លុបអណ្ដូងទឹក ដែលពួកអ្នកបម្រើអាប្រាហាំបានជីកកាលដែលគាត់នៅរស់។+ ១៦ រួចមក អាប៊ីម៉ាឡិចបាននិយាយទៅកាន់អ៊ីសាកថា៖ «ចូរអ្នកចាកចេញពីតំបន់ពួកយើងទៅ ព្រោះអ្នកខ្លាំងពូកែជាងយើងឆ្ងាយណាស់»។ ១៧ ដូច្នេះ អ៊ីសាកបានរើចេញពីទីនោះ ទៅដំឡើងត្រសាលនៅជ្រលងខេរ៉ា+ ហើយក៏តាំងទីលំនៅនៅទីនោះ។ ១៨ រួចមក អ៊ីសាកបានស្ដារអណ្ដូងទឹកទាំងប៉ុន្មានដែលគេបានជីកនៅជំនាន់អាប្រាហាំឪពុកគាត់ ព្រោះអណ្ដូងទាំងនោះត្រូវពួកភីលីស្ទីនចាក់ដីលុបចោល ក្រោយពីឪពុកគាត់បានស្លាប់។+ បន្ទាប់មក អ៊ីសាកបានដាក់ឈ្មោះអណ្ដូងទាំងនោះឡើងវិញ ដូចឈ្មោះដើមដែលឪពុកគាត់បានដាក់ឲ្យ។+
១៩ ពេលពួកអ្នកបម្រើរបស់អ៊ីសាក កំពុងជីកអណ្ដូងនៅក្នុងជ្រលងភ្នំ ពួកគេបានប្រទះឃើញអណ្ដូងទឹកស្អាតមួយ។ ២០ ពួកគង្វាលនៅតំបន់ខេរ៉ាបានឈ្លោះជាមួយនឹងពួកគង្វាលរបស់អ៊ីសាក ដោយនិយាយថា៖ «ទឹកនេះជារបស់យើងទេ!»។ ដូច្នេះ អ៊ីសាកបានដាក់ឈ្មោះអណ្ដូងនោះថាអេសេក* ព្រោះពួកគេបានឈ្លោះនឹងគាត់។ ២១ រួចមក ពួកអ្នកបម្រើរបស់អ៊ីសាកបានជីកអណ្ដូងមួយទៀត តែពួកអ្នកតំបន់នោះបានមករករឿងឈ្លោះអំពីអណ្ដូងនោះទៀត។ ដូច្នេះ អ៊ីសាកបានដាក់ឈ្មោះអណ្ដូងនោះថាស៊ីតណា។* ២២ ក្រោយនោះ គាត់បានរើទៅកន្លែងមួយទៀត ហើយនៅទីនោះគាត់បានជីកអណ្ដូងមួយដែរ តែមិនមានការឈ្លោះគ្នាអំពីអណ្ដូងនោះទេ។ ដូច្នេះ គាត់បានដាក់ឈ្មោះអណ្ដូងនោះថារេហូបូត* ហើយនិយាយថា៖ «ឥឡូវនេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យយើងមានកន្លែងធំទូលាយ ហើយឲ្យយើងមានកូនចៅនៅក្នុងស្រុកនេះ»។+
២៣ បន្ទាប់មក គាត់បានរើចេញពីទីនោះទៅក្រុងបៀរសេបា។+ ២៤ នៅយប់នោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានលេចមកឲ្យអ៊ីសាកឃើញ ហើយលោកបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់គាត់ថា៖ «ខ្ញុំជាព្រះនៃអាប្រាហាំឪពុករបស់អ្នក+ ចូរកុំខ្លាចឡើយ+ ព្រោះខ្ញុំនៅជាមួយនឹងអ្នក ហើយខ្ញុំនឹងឲ្យពរអ្នក។ ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យអ្នកមានកូនចៅជាច្រើន ដោយព្រោះអាប្រាហាំជាអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំ»។+ ២៥ ដូច្នេះ អ៊ីសាកបានធ្វើទីបូជាមួយនៅទីនោះ ហើយចាប់ផ្ដើមសរសើរតម្កើងនាមព្រះយេហូវ៉ា។+ រួចមក គាត់បានដំឡើងត្រសាលនៅទីនោះ+ ហើយអ្នកបម្រើរបស់គាត់បានជីកអណ្ដូងមួយនៅទីនោះដែរ។
២៦ ក្រោយមក អាប៊ីម៉ាឡិច និងអាហូសាតជាទីប្រឹក្សា ព្រមទាំងភីកុលជាមេទ័ព បានធ្វើដំណើរពីតំបន់ខេរ៉ាមកជួបអ៊ីសាក។+ ២៧ ពេលនោះ អ៊ីសាកបាននិយាយថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាលោកមករកខ្ញុំ? តើមិនមែនជាលោកទេឬ ដែលបានស្អប់ខ្ញុំនិងបណ្ដេញខ្ញុំចេញពីតំបន់របស់លោក?»។ ២៨ ពួកគេបានឆ្លើយថា៖ «យើងឃើញច្បាស់ហើយថាព្រះយេហូវ៉ាពិតជានៅជាមួយនឹងអ្នកមែន។+ ដូច្នេះ ពួកខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តសុំអ្នកថា៖ ‹សូមធ្វើសម្បថជាមួយនឹងយើង ហើយធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងយើង។+ ២៩ ហេតុនេះ សូមអ្នកស្បថថាអ្នកនឹងមិនប្រព្រឹត្តអាក្រក់ចំពោះយើង ដូចយើងមិនបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់ចំពោះអ្នកដែរ។ យើងតែងប្រព្រឹត្តល្អចំពោះអ្នក ហើយបានឲ្យអ្នកចាកចេញដោយសុខសាន្ត។ ឥឡូវអ្នកបានទទួលពរជាច្រើនពីព្រះយេហូវ៉ា›»។ ៣០ បន្ទាប់មក អ៊ីសាកបានរៀបចំពិធីភោជនាហារទទួលពួកគេ ហើយពួកគេបានពិសាអាហារពិសាស្រា។ ៣១ លុះព្រលឹមស្រាងៗ ពួកគេបានក្រោកឡើង ហើយបានស្បថនឹងគ្នា។+ បន្ទាប់ពីនោះ អ៊ីសាកបានឲ្យពួកគេត្រឡប់ទៅវិញដោយសុខសាន្ត។
៣២ នៅថ្ងៃនោះ ពួកអ្នកបម្រើរបស់អ៊ីសាកបានមករាយការណ៍ប្រាប់គាត់អំពីអណ្ដូងដែលពួកគេបានជីក។+ ពួកគេបានប្រាប់គាត់ថា៖ «យើងជីកបានទឹកហើយ!»។ ៣៣ ដូច្នេះ គាត់បានដាក់ឈ្មោះអណ្ដូងនោះថាសិបា។ ហេតុនេះហើយបានជាគេហៅឈ្មោះក្រុងនោះថាបៀរសេបា+រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។
៣៤ ឯអេសាវ ពេលគាត់មានអាយុ៤០ឆ្នាំ គាត់បានរៀបការជាមួយនឹងយូឌីតជាកូនស្រីបេអេរ៉ាយជាជនជាតិហេត ព្រមទាំងបាសេម៉ាតជាកូនស្រីអ៊ីឡនជាជនជាតិហេត។+ ៣៥ ពួកនាងបានធ្វើឲ្យអ៊ីសាកនិងរេបិកាពិបាកចិត្តខ្លាំងណាស់។+
២៧ ឯអ៊ីសាក គាត់មានវ័យចាស់ណាស់ហើយ ភ្នែកគាត់ចាប់ផ្ដើមងងឹតមើលអ្វីមិនឃើញទេ។ ពេលនោះ គាត់បានហៅអេសាវ+ជាកូនច្បងចូលមកជួប ហើយនិយាយថា៖ «កូនអើយ!»។ អេសាវឆ្លើយតបថា៖ «បាទ! លោកឪពុក»។ ២ អ៊ីសាកនិយាយទៀតថា៖ «ពុកចាស់ណាស់ហើយ ពុកមិនដឹងថាថ្ងៃណានឹងស្លាប់ទេ។ ៣ ដូច្នេះ ចូរកូនយកព្រួញនិងធ្នូ ចេញទៅឯវាល ហើយបរបាញ់សត្វ។+ ៤ បន្ទាប់មក ចូរកូនយកសាច់សត្វនោះ ធ្វើម្ហូបដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ដែលពុកចូលចិត្ត មកឲ្យពុកបរិភោគ រួចពុកនឹងឲ្យពរកូន មុនពេលពុកស្លាប់»។
៥ ក្រោយស្ដាប់រួច អេសាវបានចេញទៅបរបាញ់សត្វនៅឯវាល។ ឯរេបិកា នាងស្ដាប់ឮអ្វីដែលអ៊ីសាកបាននិយាយជាមួយនឹងអេសាវ។+ ៦ ដូច្នេះ រេបិកាក៏និយាយទៅកាន់យ៉ាកុបថា៖+ «ម្ដាយទើបតែឮពុកកូននិយាយជាមួយនឹងអេសាវបងកូនថា៖ ៧ ‹ចូរកូនទៅបរបាញ់សត្វ ហើយធ្វើម្ហូបដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ឲ្យពុកពិសា ក្រោយមកពុកនឹងឲ្យពរកូននៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា មុនពេលពុកស្លាប់›។+ ៨ ដូច្នេះ កូនអើយ! ចូរកូនស្ដាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ហើយធ្វើតាមការណែនាំរបស់ម្ដាយ។+ ៩ ចូរកូនទៅឯហ្វូងសត្វ ហើយយកកូនពពែដ៏ល្អពីរមកឲ្យម្ដាយ ដើម្បីម្ដាយធ្វើម្ហូបដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ជូនពុកកូនពិសា គឺជាម្ហូបដែលពុកកូនចូលចិត្ត។ ១០ បន្ទាប់មក ចូរកូនលើកម្ហូបនោះទៅជូនពុកកូនពិសា ដើម្បីឲ្យគាត់ឲ្យពរកូន មុនគាត់ស្លាប់»។
១១ យ៉ាកុបនិយាយទៅកាន់ម្ដាយថា៖ «ប៉ុន្តែ បងអេសាវគាត់មានរោមពេញខ្លួន+ ចំណែកកូនវិញ កូនមិនមានរោមដូចគាត់ទេ។ ១២ ចុះបើពុកស្ទាបកូនហើយដឹងថាកូនជាអ្នកណា?+ គាត់មុខជាគិតថាកូនបញ្ឆោតគាត់* ហើយច្បាស់ជាដាក់បណ្ដាសាកូនមិនខាន មិនមែនឲ្យពរកូនទេ»។ ១៣ រេបិកាក៏ឆ្លើយទៅវិញថា៖ «ឲ្យបណ្ដាសានោះធ្លាក់មកលើម្ដាយវិញចុះ។ ចូរកូនធ្វើតាមតែម្ដាយបង្គាប់ទៅបានហើយ»។+ ១៤ ដូច្នេះ យ៉ាកុបបានទៅធ្វើតាមបង្គាប់ម្ដាយ ហើយម្ដាយគាត់ធ្វើម្ហូបដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ដែលអ៊ីសាកឪពុកគាត់ចូលចិត្ត។ ១៥ ក្រោយនោះ រេបិកាបានយកសម្លៀកបំពាក់វិសេសរបស់អេសាវពីក្នុងត្រសាល មកបំពាក់ឲ្យយ៉ាកុបជាកូនប្អូន។+ ១៦ នាងក៏យកស្បែកកូនពពែ មករុំនៅដៃនិងកយ៉ាកុប។+ ១៧ បន្ទាប់មក នាងបានហុចម្ហូបដ៏ឆ្ងាញ់និងនំប៉័ងដែលនាងបានធ្វើ ឲ្យដល់យ៉ាកុប។+
១៨ ដូច្នេះ យ៉ាកុបក៏លើកអាហារនោះទៅជូនឪពុក ហើយនិយាយថា៖ «លោកឪពុក!»។ អ៊ីសាកក៏ឆ្លើយថា៖ «មានការអីកូន តើកូនជាកូនមួយណា?»។ ១៩ យ៉ាកុបឆ្លើយទៅឪពុកថា៖ «ខ្ញុំជាអេសាវកូនច្បងរបស់លោកឪពុក+ ខ្ញុំបានធ្វើតាមបង្គាប់លោកឪពុករួចហើយ។ សូមលោកឪពុកក្រោកអង្គុយ ហើយអញ្ជើញពិសាសាច់ដែលកូនបរបាញ់បាន ដើម្បីលោកឪពុកឲ្យពរដល់កូន»។+ ២០ អ៊ីសាកបានសួរកូនថា៖ «ម្ដេចក៏កូនរកសត្វបានលឿនម្ល៉េះ?»។ យ៉ាកុបឆ្លើយថា៖ «ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់លោកឪពុកបាននាំវាមកឲ្យកូន»។ ២១ រួចមក អ៊ីសាកក៏និយាយទៅកាន់យ៉ាកុបថា៖ «សូមកូនចូលមកជិតពុក ដើម្បីឲ្យពុកស្ទាបមើលថាកូនជាអេសាវកូនពុក មែនឬមិនមែន?»។+ ២២ ដូច្នេះ យ៉ាកុបបានចូលទៅជិតអ៊ីសាកជាឪពុក ហើយអ៊ីសាកក៏ស្ទាបយ៉ាកុប រួចនិយាយថា៖ «សំឡេងជាសំឡេងយ៉ាកុបទេ តែដៃជាដៃរបស់អេសាវ»។+ ២៣ អ៊ីសាកមិនអាចសម្គាល់យ៉ាកុបបានទេ ព្រោះដៃយ៉ាកុបមានរោមច្រើនដូចជាដៃរបស់អេសាវបងគាត់។ ដូច្នេះ អ៊ីសាកក៏ឲ្យពរដល់យ៉ាកុបទៅ។+
២៤ ក្រោយនោះ អ៊ីសាកសួរថា៖ «តើកូនពិតជាអេសាវកូនពុក មែនឬ?»។ យ៉ាកុបបានឆ្លើយថា៖ «បាទពុក!»។ ២៥ រួចអ៊ីសាកនិយាយថា៖ «ចូរកូនយកសាច់សត្វដែលកូនបានបរបាញ់ មកឲ្យពុកពិសា រួចពុកនឹងឲ្យពរកូន»។ យ៉ាកុបលើកម្ហូបមកជូនឪពុក ហើយអ៊ីសាកក៏ពិសាទៅ។ យ៉ាកុបថែមទាំងយកស្រាទំពាំងបាយជូរមកជូនឪពុកគាត់ពិសាផងដែរ។ ២៦ បន្ទាប់មក អ៊ីសាកនិយាយទៅកាន់យ៉ាកុបថា៖ «ចូរកូនចូលមកជិត ហើយថើបពុក»។+ ២៧ ដូច្នេះ យ៉ាកុបបានចូលទៅជិតឪពុក ហើយថើបគាត់។ អ៊ីសាកស្គាល់ក្លិនសម្លៀកបំពាក់របស់អេសាវ+ ហើយគាត់បានឲ្យពរដោយនិយាយថា៖
«ក្លិនកូនខ្ញុំគឺដូចជាក្លិននៅឯវាល ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរ។ ២៨ សូមឲ្យព្រះពិតផ្ដល់ឲ្យកូននូវសន្សើមពីលើមេឃ+ ដីដែលមានជីជាតិ+ ព្រមទាំងស្រូវនិងស្រាទំពាំងបាយជូរថ្មីយ៉ាងបរិបូរ។+ ២៩ សូមឲ្យមនុស្សទាំងឡាយបម្រើកូន ហើយឲ្យប្រជាជាតិនានាឱនគោរពចំពោះកូន។ កូននឹងធ្វើជាចៅហ្វាយលើបងប្អូនរបស់កូន ឯកូនដែលកើតចេញពីផ្ទៃម្ដាយរបស់កូន ក៏ឱនគោរពចំពោះកូនដែរ។+ អ្នកណាដែលដាក់បណ្ដាសាកូន អ្នកនោះនឹងត្រូវបណ្ដាសា តែអ្នកណាដែលឲ្យពរកូន អ្នកនោះនឹងទទួលពរវិញ»។+
៣០ ពេលអ៊ីសាកបានឲ្យពរយ៉ាកុបរួចរាល់ហើយ យ៉ាកុបក៏ចាកចេញទៅ។ ភ្លាមនោះ អេសាវបានត្រឡប់មកពីបរបាញ់សត្វវិញ។+ ៣១ អេសាវក៏បានយកសាច់សត្វនោះទៅធ្វើម្ហូបដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ រួចយកទៅជូនឪពុក ហើយនិយាយថា៖ «លោកឪពុក! សូមក្រោកឡើងបរិភោគសាច់សត្វដែលកូនបរបាញ់បាន ដើម្បីលោកឪពុកឲ្យពរកូន»។ ៣២ ឮដូច្នេះ អ៊ីសាកសួរថា៖ «តើកូនជាកូនមួយណា?»។ អេសាវឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំជាអេសាវ ជាកូនច្បងរបស់លោកឪពុក»។+ ៣៣ អ៊ីសាកនិយាយទាំងញ័រខ្លួនថា៖ «ចុះអ្នកណាទើបតែយកសាច់មកឲ្យពុកអម្បាញ់មិញនេះ? មុនកូនមកដល់ ពុកបានបរិភោគរួចហើយ ថែមទាំងបានឲ្យពរដល់គាត់ទៀតផង។ ដូច្នេះ គាត់នឹងទទួលពរទាំងនោះជាក់ជាពុំខាន!»។
៣៤ ពេលឮដូច្នេះ អេសាវបានស្រែកឡើងទាំងឈឺចិត្តជាខ្លាំង ហើយនិយាយទៅឪពុកថា៖ «លោកឪពុកអើយ! សូមឲ្យពរខ្ញុំផង»។+ ៣៥ ប៉ុន្តែ អ៊ីសាកបាននិយាយថា៖ «ប្អូនរបស់កូនបានមកបញ្ឆោតពុក ដើម្បីគាត់អាចទទួលពររបស់កូន»។ ៣៦ អេសាវបានតបថា៖ «គាត់ឈ្មោះយ៉ាកុប*នោះត្រូវហើយ ព្រោះគាត់បានដណ្ដើមយកពីខ្ញុំអស់ពីរលើក។+ លើកមុនគឺសិទ្ធិកូនច្បង+ ហើយលើកនេះគឺពររបស់ខ្ញុំ!»។+ អេសាវបានបន្ថែមថា៖ «តើលោកឪពុកមានបម្រុងទុកពរណាមួយឲ្យខ្ញុំទេ?»។ ៣៧ ប៉ុន្តែ អ៊ីសាកបានឆ្លើយទៅអេសាវថា៖ «ពុកបានឲ្យគាត់ធ្វើជាចៅហ្វាយលើកូន+ ហើយបងប្អូនគាត់ទាំងអស់នឹងធ្វើជាអ្នកបម្រើគាត់។ ពុកបានឲ្យពរគាត់មានស្រាទំពាំងបាយជូរថ្មីនិងស្រូវជាបរិបូរ។+ កូនអើយ! ពុកគ្មានសល់ពរណាសម្រាប់កូនទេ»។
៣៨ អេសាវនិយាយទៅកាន់ឪពុកថា៖ «លោកឪពុក! តើពិតជាគ្មានសល់ពរណាមួយសម្រាប់កូនមែនឬ? សូមឲ្យពរកូនផងលោកឪពុក!»។ រួចអេសាវបានស្រែកយំយ៉ាងខ្លាំង។+ ៣៩ ដូច្នេះ អ៊ីសាកបានឆ្លើយទៅអេសាវថា៖
«កូននឹងរស់នៅលើដីដែលគ្មានជីជាតិ និងគ្មានទឹកសន្សើមពីលើមេឃ។+ ៤០ កូននឹងរស់ដោយដាវ+ ហើយកូននឹងបម្រើប្អូនរបស់កូន។+ ប៉ុន្តែ ពេលកូនទ្រាំលែងបាន កូននឹងបំបាក់នឹមនោះចេញពីក»។+
៤១ ហេតុនេះ អេសាវបានចងគំនុំនឹងយ៉ាកុប ព្រោះតែពរដែលឪពុកគាត់បានឲ្យ+ ហើយអេសាវបន្តគិតក្នុងចិត្តថា៖ «ថ្ងៃកាន់ទុក្ខឪពុកខ្ញុំជិតមកដល់ហើយ។+ ក្រោយថ្ងៃនោះ ខ្ញុំនឹងសម្លាប់យ៉ាកុបចោល»។ ៤២ ក្រោយមក មានគេដឹងអំពីរឿងនេះ ហើយក៏នាំទៅប្រាប់រេបិកា។ ភ្លាមនោះ នាងក៏បានចាត់គេឲ្យទៅហៅយ៉ាកុបឲ្យមកជួប ហើយប្រាប់គាត់ថា៖ «មើល! អេសាវបងកូន មានបំណងសម្លាប់កូនដើម្បីសងសឹកហើយ។ ៤៣ ចូរកូនធ្វើតាមម្ដាយ ហើយប្រញាប់ធ្វើដំណើរទៅផ្ទះរបស់ឡាបាន់បងប្រុសរបស់ម្ដាយនៅឯហារ៉ានទៅ។+ ៤៤ ចូរកូនស្នាក់នៅទីនោះមួយរយៈ រហូតដល់បងប្រុសរបស់កូនស្ងប់កំហឹង ៤៥ ពេលបងប្រុសកូនភ្លេចអំពីរឿងនោះហើយ ម្ដាយនឹងចាត់គេឲ្យទៅនាំកូនត្រឡប់មកវិញ។ ម្ដាយមិនចង់បាត់បង់កូនទាំងពីរនៅថ្ងៃតែមួយនោះទេ»។
៤៦ ក្រោយពីនោះ រេបិកាតែងតែនិយាយទៅកាន់អ៊ីសាកថា៖ «ខ្ញុំឆ្អែតចិត្តនឹងកូនស្រីជនជាតិហេតទាំងនេះណាស់។+ បើយ៉ាកុបរៀបការជាមួយនឹងស្ត្រីជនជាតិហេតទៀត ដូចស្ត្រីក្នុងស្រុកនេះ ឲ្យខ្ញុំស្លាប់ទៅល្អជាង!»។+
២៨ ដូច្នេះ អ៊ីសាកបានហៅយ៉ាកុបមកជួប ហើយឲ្យពរគាត់ ថែមទាំងបង្គាប់គាត់ថា៖ «កូនមិនត្រូវរៀបការជាមួយនឹងកូនស្រីជនជាតិកាណានឡើយ។+ ២ ចូរកូនទៅឯតំបន់ប៉ាដាន់អេរ៉ាម ទៅផ្ទះរបស់បេធូអែលជាជីតាខាងម្ដាយកូន ហើយចូរកូនរៀបការជាមួយនឹងកូនស្រីរបស់ឡាបាន់+អ៊ំប្រុសរបស់កូន។ ៣ ព្រះដ៏មានឫទ្ធានុភាពខ្លាំងក្លាបំផុតនឹងឲ្យពរកូន ហើយលោកនឹងធ្វើឲ្យកូនមានកូនចៅជាច្រើន។ បណ្ដាជនមួយក្រុមដ៏ធំនឹងកើតចេញពីកូន។+ ៤ ព្រះនឹងឲ្យពរដល់កូននិងកូនចៅ*របស់កូន ជាពរដែលលោកបានឲ្យដល់អាប្រាហាំ+ ដើម្បីឲ្យកូនអាចទទួលស្រុកនេះជាមត៌ក ជាស្រុកដែលកូនរស់នៅជាជនបរទេស និងជាស្រុកដែលព្រះបានឲ្យដល់អាប្រាហាំ»។+
៥ បន្ទាប់ពីនិយាយរួច អ៊ីសាកបានឲ្យយ៉ាកុបធ្វើដំណើរទៅតំបន់ប៉ាដាន់អេរ៉ាម គឺទៅឯឡាបាន់ជាកូនបេធូអែលជាជនជាតិអេរ៉ាម។+ ឡាបាន់ត្រូវជាបងប្រុសរបស់រេបិកា+ម្ដាយយ៉ាកុបនិងអេសាវ។
៦ ឯអេសាវវិញ គាត់បានឃើញថាអ៊ីសាកបានឲ្យពរដល់យ៉ាកុប និងឲ្យយ៉ាកុបទៅតំបន់ប៉ាដាន់អេរ៉ាមដើម្បីយកប្រពន្ធនៅទីនោះ។ នៅពេលនោះ គាត់ក៏បានឮឪពុកបង្គាប់ដល់យ៉ាកុបថា៖ «កូនមិនត្រូវរៀបការជាមួយនឹងកូនស្រីជនជាតិកាណានឡើយ»។+ ៧ គាត់បានឃើញយ៉ាកុបធ្វើតាមបង្គាប់ឪពុកម្ដាយ ដោយធ្វើដំណើរទៅតំបន់ប៉ាដាន់អេរ៉ាម។+ ៨ ដូច្នេះ អេសាវបានយល់ថាឪពុកគាត់មិនពេញចិត្តនឹងកូនស្រីជនជាតិកាណានទេ។+ ៩ ម្ល៉ោះហើយ អេសាវបានធ្វើដំណើរទៅឯអ៊ីសម៉ាអែលជាកូនអាប្រាហាំ ហើយយកម៉ាហាឡាតជាកូនស្រីរបស់អ៊ីសម៉ាអែលធ្វើជាប្រពន្ធមួយទៀត។ នាងត្រូវជាប្អូនស្រីណេបេយ៉ោត។+
១០ ចំណែកយ៉ាកុប គាត់បានចេញពីក្រុងបៀរសេបា ហើយបន្តដំណើរឆ្ពោះទៅក្រុងហារ៉ាន។+ ១១ លុះថ្ងៃលិច គាត់បានទៅដល់កន្លែងមួយ ហើយសម្រាកនៅទីនោះ។ គាត់យកថ្មមួយដុំមកកើយ រួចក៏ដេកលក់ទៅ។+ ១២ នៅយប់នោះ គាត់បានយល់សប្ដិឃើញមានជណ្ដើរមួយឡើងពីផែនដីទៅស្ថានសួគ៌ ហើយឃើញមានទេវតារបស់ព្រះកំពុងឡើងចុះតាមជណ្ដើរនោះ។+ ១៣ នៅខាងលើជណ្ដើរនោះឃើញមានព្រះយេហូវ៉ា ហើយលោកបានមានប្រសាសន៍មកគាត់ថា៖
«ខ្ញុំជាព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃអាប្រាហាំបុព្វបុរសរបស់អ្នក និងជាព្រះនៃអ៊ីសាកឪពុកអ្នក។+ ខ្ញុំនឹងប្រគល់ដីដែលអ្នកកំពុងដេកលើនេះ ឲ្យដល់អ្នកនិងកូនចៅអ្នក។+ ១៤ ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យកូនចៅអ្នកមានចំនួនច្រើនដូចលម្អងធូលីនៅផែនដី+ ហើយទឹកដីរបស់អ្នកនឹងលាតសន្ធឹងទៅដល់ភាគខាងលិច ខាងកើត ខាងជើង និងខាងត្បូង។ គ្រប់ក្រុមគ្រួសារនៅផែនដីនឹងទទួលពរតាមរយៈអ្នកនិងកូនចៅអ្នក។+ ១៥ ខ្ញុំនៅជាមួយអ្នកជានិច្ច ហើយនៅកន្លែងណាដែលអ្នកទៅ ខ្ញុំនឹងការពារអ្នក។ ខ្ញុំនឹងនាំអ្នកត្រឡប់មកទឹកដីនេះវិញ។+ ខ្ញុំនឹងមិនចាកចេញពីអ្នកឡើយ ទាល់តែខ្ញុំបានសម្រេចតាមសេចក្ដីសន្យារបស់ខ្ញុំចំពោះអ្នក»។+
១៦ បន្ទាប់មក យ៉ាកុបបានភ្ញាក់ឡើង ហើយនិយាយថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាប្រាកដជានៅកន្លែងនេះមែន តែខ្ញុំមិនបានដឹងសោះ!»។ ១៧ គាត់បានស្ញែងខ្លាចនិងនឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តជាខ្លាំង ហើយនិយាយបន្ថែមថា៖ «កន្លែងនេះមិនមែនជាកន្លែងធម្មតាទេ តែជាកន្លែងបរិសុទ្ធ! ទីនេះច្បាស់ជាផ្ទះរបស់ព្រះហើយ។+ នេះជាខ្លោងទ្វារនៃស្ថានសួគ៌»។+ ១៨ ដូច្នេះ គាត់បានក្រោកពីព្រលឹម ហើយយកថ្មដែលគាត់បានកើយ ទៅបញ្ឈរជាបង្គោលមួយ រួចចាក់ប្រេងលើនោះ។+ ១៩ គាត់បានដាក់ឈ្មោះកន្លែងនោះថាបេតអែល* តែពីមុនក្រុងនោះឈ្មោះថាលូស។+
២០ បន្ទាប់មក យ៉ាកុបបានសន្យានឹងព្រះថា៖ «បើលោកបន្តនៅជាមួយនឹងខ្ញុំ ហើយជួយការពារខ្ញុំតាមផ្លូវ ផ្ដល់អាហារនិងសម្លៀកបំពាក់ដល់ខ្ញុំ ២១ ព្រមទាំងជួយខ្ញុំឲ្យត្រឡប់ទៅផ្ទះឪពុកខ្ញុំវិញដោយសុខសាន្ត នោះលោកនឹងបង្ហាញថាលោកជាព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះរបស់ខ្ញុំពិតមែន។ ២២ កន្លែងដែលខ្ញុំបានដំឡើងថ្មទុកជាបង្គោលរំលឹក នឹងក្លាយទៅជាផ្ទះរបស់ព្រះ។+ ខ្ញុំនឹងជូនលោក១ភាគ១០នៃអ្វីទាំងអស់ដែលលោកបានប្រគល់ដល់ខ្ញុំ»។
២៩ ក្រោយមក យ៉ាកុបបានបន្តដំណើរទៅស្រុកខាងកើត។ ២ ពេលទៅដល់វាលមួយគាត់បានឃើញអណ្ដូងទឹក និងចៀមបីហ្វូងកំពុងសម្រាកនៅជិតនោះ។ ពួកគង្វាលតែងតែមកដងទឹកពីអណ្ដូងនោះឲ្យចៀមផឹក ហើយនៅមាត់អណ្ដូងមានថ្មធំមួយគ្របពីលើ។ ៣ ពេលពួកគង្វាលនាំចៀមទាំងអស់មក ពួកគេប្រមៀលថ្មចេញពីមាត់អណ្ដូង រួចដងទឹកឲ្យចៀមផឹក ហើយពួកគេក៏ប្រមៀលថ្មគ្របអណ្ដូងវិញ។
៤ យ៉ាកុបបានសួរពួកគង្វាលថា៖ «បងប្អូនអើយ! តើអ្នករាល់គ្នាមកពីណាដែរ?»។ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «ពួកយើងមកពីក្រុងហារ៉ាន»។+ ៥ ដូច្នេះ គាត់ក៏សួរពួកគេទៀតថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាស្គាល់ឡាបាន់+ចៅណេឃ័រទេ?»។+ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «ពួកយើងស្គាល់គាត់»។ ៦ យ៉ាកុបបានសួរទៀតថា៖ «តើគាត់សុខសប្បាយជាទេ?»។ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «គាត់សុខសប្បាយជាទេ។ នុ៎ះន៏! រ៉ាជែលកូនស្រីរបស់គាត់+ នាងកំពុងនាំចៀមមកហើយ!»។ ៧ ពេលនោះយ៉ាកុបនិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «មើល! ថ្ងៃនៅខ្ពស់នៅឡើយមិនទាន់ដល់ពេលប្រមូលហ្វូងចៀមទេ។ សូមឲ្យទឹកពួកវាផឹក ហើយឲ្យពួកវាទៅស៊ីស្មៅវិញទៅ»។ ៨ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «គេមិនអនុញ្ញាតឲ្យយើងធ្វើដូច្នេះទេ ទាល់តែពួកគង្វាលប្រមូលចៀមទាំងអស់មកសិន ទើបគេប្រមៀលថ្មពីមាត់អណ្ដូងចេញ ដើម្បីយើងអាចដងទឹកឲ្យចៀមផឹកបាន»។
៩ កាលដែលគាត់កំពុងនិយាយជាមួយនឹងពួកគេនៅឡើយ រ៉ាជែលបាននាំហ្វូងចៀមចូលមកដែរ ព្រោះនាងជួយឃ្វាលចៀមឲ្យឪពុកនាង។ ១០ នាងជាកូនស្រីឡាបាន់ដែលត្រូវជាបងប្រុសរបស់ម្ដាយយ៉ាកុប។ ពេលយ៉ាកុបឃើញរ៉ាជែលនិងហ្វូងចៀមរបស់ឡាបាន់ គាត់ក៏ចូលទៅជួបហើយប្រមៀលថ្មចេញពីមាត់អណ្ដូង រួចដងទឹកឲ្យហ្វូងចៀមផឹក។ ១១ បន្ទាប់មក យ៉ាកុបបានថើបរ៉ាជែលហើយទ្រហោយំ។ ១២ យ៉ាកុបបានប្រាប់រ៉ាជែលថាគាត់ជាកូនរេបិកាដែលត្រូវជាប្អូនស្រីរបស់ឪពុកនាង។ ដូច្នេះ រ៉ាជែលបានរត់ទៅប្រាប់ឪពុក។
១៣ ក្រោយពីឡាបាន់+ឮដំណឹងអំពីយ៉ាកុបដែលជាកូនរបស់ប្អូនស្រីខ្លួន គាត់ក៏បានរត់មកទទួលយ៉ាកុប។ ឡាបាន់បានឱបយ៉ាកុបហើយថើបគាត់ រួចនាំទៅផ្ទះ។ យ៉ាកុបបានប្រាប់ឡាបាន់អំពីអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលបានកើតឡើង។ ១៤ ឡាបាន់បាននិយាយថា៖ «ក្មួយពិតជាសាច់ញាតិអ៊ំមែន»។ ម្ល៉ោះហើយ យ៉ាកុបបានស្នាក់នៅផ្ទះឡាបាន់ពេញមួយខែ។
១៥ ឡាបាន់បាននិយាយទៅកាន់យ៉ាកុបថា៖ «ទោះជាក្មួយជាសាច់ញាតិអ៊ំក៏ដោយ+ ក្មួយមិនត្រូវធ្វើការឲ្យអ៊ំដោយមិនយកកម្រៃទេ។ សូមប្រាប់អ៊ំមក តើក្មួយចង់បានប្រាក់ឈ្នួលប៉ុន្មាន?»។+ ១៦ ឡាបាន់មានកូនស្រីពីរនាក់ កូនបងឈ្មោះលេអា កូនប្អូនឈ្មោះរ៉ាជែល។+ ១៧ រ៉ាជែលនាងមានរូបឆោមស្រស់ស្អាតណាស់។ ឯលេអាវិញ ភ្នែកនាងគ្មានមន្តស្នេហ៍ទេ។ ១៨ យ៉ាកុបបានចាប់ចិត្តស្រឡាញ់រ៉ាជែល ដូច្នេះហើយយ៉ាកុបបាននិយាយទៅកាន់ឡាបាន់ថា៖ «ខ្ញុំសុខចិត្តធ្វើការឲ្យអ៊ំ៧ឆ្នាំ ដើម្បីបានរ៉ាជែលមកធ្វើជាប្រពន្ធ»។+ ១៩ ឡាបាន់បាននិយាយថា៖ «បើអ៊ំលើកកូនស្រីឲ្យក្មួយ គឺប្រសើរជាងលើកឲ្យបុរសឯទៀត។ ចូរក្មួយបន្តស្នាក់នៅជាមួយនឹងអ៊ំចុះ»។ ២០ ដូច្នេះ យ៉ាកុបព្រមធ្វើការឲ្យឡាបាន់៧ឆ្នាំ ដើម្បីរៀបការជាមួយនឹងរ៉ាជែល។+ ប៉ុន្តែ ចំពោះគាត់រយៈពេលនោះប្រៀបដូចជាប៉ុន្មានថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ដោយសារគាត់ស្រឡាញ់នាងខ្លាំងណាស់។
២១ ក្រោយមក យ៉ាកុបបាននិយាយទៅកាន់ឡាបាន់ថា៖ «ខ្ញុំបានធ្វើការឲ្យអ៊ំគ្រប់ចំនួនឆ្នាំហើយ។ សូមអ៊ំប្រគល់រ៉ាជែលមកឲ្យខ្ញុំធ្វើជាប្រពន្ធ»។* ២២ ដូច្នេះ ឡាបាន់បានធ្វើពិធីភោជនាហារដើម្បីអបអរអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគេ ហើយគាត់បានអញ្ជើញពួកអ្នកស្រុកនោះឲ្យមកចូលរួមដែរ។ ២៣ ប៉ុន្តែ នៅយប់នោះ គាត់បាននាំលេអាទៅផ្សំដំណេកជាមួយនឹងយ៉ាកុប។ ២៤ ឡាបាន់បានឲ្យអ្នកបម្រើម្នាក់របស់គាត់ឈ្មោះស៊ីលផា ធ្វើជាស្រីបម្រើរបស់លេអា។+ ២៥ លុះព្រឹកឡើង យ៉ាកុបបានឃើញថាគឺជាលេអាទេ។ ដូច្នេះ គាត់បានទៅសួរឡាបាន់ថា៖ «ម្ដេចក៏អ៊ំធ្វើបែបនេះចំពោះខ្ញុំ? ក្រែងខ្ញុំធ្វើការឲ្យអ៊ំដើម្បីបានរ៉ាជែលទេតើ។ ម្ដេចក៏អ៊ំបញ្ឆោតខ្ញុំដូច្នេះ?»។+ ២៦ ឡាបាន់បានឆ្លើយទៅវិញថា៖ «ទំនៀមទម្លាប់នៅស្រុកនេះគេមិនដែលឲ្យកូនប្អូនរៀបការមុនកូនច្បងទេ។ ២៧ សូមក្មួយរួមរស់ជាមួយនឹងនាងបង អស់មួយសប្ដាហ៍សិនចុះ ក្រោយនោះអ៊ំនឹងឲ្យនាងប្អូនដល់ក្មួយដែរ។ ប៉ុន្តែ ក្មួយត្រូវធ្វើការឲ្យអ៊ំថែម៧ឆ្នាំទៀត»។+ ២៨ យ៉ាកុបបានយល់ព្រម ហើយរួមរស់ជាមួយនឹងលេអាមួយសប្ដាហ៍។ ក្រោយមក ឡាបាន់បានឲ្យរ៉ាជែលទៅយ៉ាកុបធ្វើជាប្រពន្ធទៀត។ ២៩ ឡាបាន់ក៏បានឲ្យស្រីបម្រើម្នាក់ឈ្មោះប៊ីលហា+ ទៅធ្វើជាអ្នកបម្រើរបស់រ៉ាជែល។+
៣០ បន្ទាប់មក យ៉ាកុបបានរួមដំណេកជាមួយនឹងរ៉ាជែល។ យ៉ាកុបស្រឡាញ់រ៉ាជែលជាងលេអា ហើយគាត់បានធ្វើការឲ្យឡាបាន់ថែម៧ឆ្នាំទៀត។+ ៣១ ពេលព្រះយេហូវ៉ាឃើញថាលេអា បានទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់តិចជាង* លោកបានឲ្យនាងមានកូន។+ ឯរ៉ាជែលនាងនៅជាស្ត្រីអារ។+ ៣២ ក្រោយមក លេអាបានសម្រាលកូនប្រុសម្នាក់ ហើយបានដាក់ឈ្មោះកូននោះថារូបេន*+ ព្រោះនាងបាននិយាយថា៖ «នេះគឺដោយសារព្រះយេហូវ៉ាឃើញទុក្ខលំបាករបស់ខ្ញុំ។+ ចាប់ពីឥឡូវទៅ ប្ដីខ្ញុំច្បាស់ជាស្រឡាញ់ខ្ញុំមិនខាន»។ ៣៣ នាងក៏មានផ្ទៃពោះម្ដងទៀត ហើយសម្រាលបានកូនប្រុសមួយ។ នាងបាននិយាយថា៖ «នេះគឺដោយសារព្រះយេហូវ៉ាស្ដាប់ខ្ញុំ កាលដែលខ្ញុំមិនបានទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ហេតុនេះ លោកបានឲ្យខ្ញុំមានកូនមួយទៀត»។ នាងក៏បានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាស៊ីម្មាន។*+ ៣៤ ក្រោយមក នាងមានផ្ទៃពោះម្ដងទៀត ហើយសម្រាលបានកូនប្រុសមួយ។ នាងបាននិយាយថា៖ «ឥឡូវនេះប្ដីខ្ញុំមុខជានៅជាប់នឹងខ្ញុំមិនខាន ព្រោះខ្ញុំបានបង្កើតកូនបីនាក់ឲ្យគាត់ហើយ»។ ហេតុនេះ នាងបានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាលេវី។*+ ៣៥ នាងក៏មានផ្ទៃពោះម្ដងទៀត ហើយសម្រាលបានកូនប្រុសមួយ។ នាងបាននិយាយថា៖ «លើកនេះខ្ញុំនឹងសរសើរតម្កើងព្រះយេហូវ៉ា»។ ហេតុនេះ នាងបានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាយូដា។*+ បន្ទាប់មក នាងក៏លែងមានកូនទៅ។
៣០ ពេលរ៉ាជែលឃើញថា នាងមិនអាចមានកូន នាងក៏ច្រណែននឹងបងស្រីខ្លួន ហើយនិយាយទៅកាន់យ៉ាកុបថា៖ «សូមឲ្យខ្ញុំមានកូនផង បើមិនដូច្នោះទេ ខ្ញុំនឹងស្លាប់ជាមិនខាន»។ ២ ឮដូច្នេះ យ៉ាកុបបានខឹងនឹងរ៉ាជែលជាខ្លាំង ហើយនិយាយថា៖ «បងមិនមែនជាព្រះទេ ព្រះទេតើជាអ្នកបង្ខាំងអូនមិនឲ្យមានកូន»។ ៣ រ៉ាជែលបានតបថា៖ «នេះប៊ីលហាជាស្រីបម្រើខ្ញុំ+ សូមរួមដំណេកជាមួយនាងចុះ ដើម្បីនាងអាចបង្កើតកូនឲ្យខ្ញុំ ហើយតាមរយៈនាង ខ្ញុំក៏អាចក្លាយទៅជាម្ដាយម្នាក់ដែរ»។ ៤ ដូច្នេះ រ៉ាជែលបានឲ្យប៊ីលហាធ្វើជាប្រពន្ធយ៉ាកុប ហើយយ៉ាកុបក៏រួមដំណេកជាមួយនឹងនាងទៅ។+ ៥ ក្រោយមក ប៊ីលហាមានផ្ទៃពោះ ហើយសម្រាលបានកូនប្រុសមួយឲ្យយ៉ាកុប។ ៦ រ៉ាជែលបាននិយាយថា៖ «ព្រះធ្វើជាចៅក្រមខ្ញុំ ហើយលោកបានស្ដាប់ឮពាក្យខ្ញុំ ដូច្នេះលោកបានឲ្យខ្ញុំមានកូនប្រុសមួយ»។ ហេតុនេះហើយបានជានាងដាក់ឈ្មោះកូននោះថាដាន់។*+ ៧ ក្រោយមក ប៊ីលហាជាអ្នកបម្រើរ៉ាជែល មានផ្ទៃពោះម្ដងទៀត ហើយសម្រាលបានកូនប្រុសទី២ឲ្យយ៉ាកុប។ ៨ រួចរ៉ាជែលនិយាយថា៖ «ខ្ញុំបានប្រជែងនឹងបងស្រីខ្ញុំជាខ្លាំង ហើយបានឈ្នះមែន!»។ ដូច្នេះ នាងបានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាណែបថាលី។*+
៩ ឯលេអា ពេលនាងឃើញថាខ្លួនលែងមានកូន នាងបានឲ្យស៊ីលផាជាស្រីបម្រើ ទៅធ្វើជាប្រពន្ធយ៉ាកុបដែរ។+ ១០ ក្រោយមក ស៊ីលផាបានបង្កើតកូនប្រុសមួយឲ្យយ៉ាកុប។ ១១ រួចលេអាបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំមានពរហើយ!»។ ដូច្នេះ នាងបានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាកាដ។*+ ១២ ក្រោយមក ស៊ីលផាបានបង្កើតកូនមួយទៀតឲ្យយ៉ាកុប។ ១៣ លេអាបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំមានសុភមង្គលហើយ! ស្ត្រីទាំងឡាយមុខជារាប់ខ្ញុំថាមានសុភមង្គល»។+ ដូច្នេះ នាងក៏ដាក់ឈ្មោះកូននោះថាអេស៊ើរ។*+
១៤ ថ្ងៃមួយ នៅរដូវច្រូតកាត់* រូបេន+បានដើរនៅវាលស្រែ ហើយប្រទះឃើញផ្លែមេនដ្រេក។* ដូច្នេះ គាត់បានយកទៅឲ្យលេអាជាម្ដាយ។ ពេលនោះ រ៉ាជែលបានឃើញ ហើយនិយាយទៅកាន់លេអាថា៖ «សូមឲ្យផ្លែមេនដ្រេករបស់កូនបងមកខ្ញុំខ្លះផង»។ ១៥ លេអាបានតបវិញថា៖ «ឯងដណ្ដើមប្ដីបងប៉ុណ្ណឹងហើយ នៅតែមិនគ្រប់គ្រាន់ទៀតឬ?+ ឥឡូវឯងចង់ដណ្ដើមផ្លែមេនដ្រេកពីបងទៀត»។ ដូច្នេះ រ៉ាជែលឆ្លើយថា៖ «បើបងព្រមឲ្យផ្លែមេនដ្រេក|មកខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យបងយ៉ាកុបទៅរួមដំណេកជាមួយនឹងបងនៅយប់នេះ»។
១៦ លុះពេលល្ងាច យ៉ាកុបបានត្រឡប់មកពីស្រែចម្ការវិញ។ លេអាបានចេញទៅទទួលគាត់ ហើយនិយាយថា៖ «យប់នេះ គឺខ្ញុំដែលបងត្រូវរួមដំណេកជាមួយ ព្រោះខ្ញុំបានប្ដូរផ្លែមេនដ្រេកដែលកូនខ្ញុំរកបាន ជាមួយនឹងរ៉ាជែលហើយ»។ ដូច្នេះ នៅយប់នោះយ៉ាកុបបានរួមដំណេកជាមួយនឹងនាង។ ១៧ ព្រះបានធ្វើតាមសំណូមពររបស់លេអា។ ហេតុនេះ នាងក៏មានផ្ទៃពោះ ហើយសម្រាលបានកូនប្រុសទី៥ឲ្យយ៉ាកុប។ ១៨ លេអាបាននិយាយថា៖ «ព្រះបានឲ្យថ្លៃឈ្នួលដល់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំបានឲ្យស្រីបម្រើទៅប្ដីខ្ញុំ»។ ដូច្នេះ នាងបានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាអ៊ីសាខារ។*+ ១៩ រួចមក លេអាមានផ្ទៃពោះម្ដងទៀត ហើយសម្រាលបានកូនប្រុសទី៦ឲ្យយ៉ាកុប។+ ២០ លេអាបាននិយាយថា៖ «ព្រះបានឲ្យអំណោយវិសេសដល់ខ្ញុំ។ លើកនេះ ប្ដីខ្ញុំច្បាស់ជាពេញចិត្តនឹងខ្ញុំហើយ+ ព្រោះខ្ញុំបានបង្កើតកូន៦នាក់ឲ្យគាត់»។+ ដូច្នេះ នាងបានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាសេប៊ូឡូន។*+ ២១ ក្រោយមក នាងបានបង្កើតកូនស្រីម្នាក់ ហើយបានដាក់ឈ្មោះថាឌីណា។+
២២ ទីបំផុត ព្រះបាននឹកដល់រ៉ាជែល ហើយបានធ្វើតាមសំណូមពររបស់នាង ដោយឲ្យនាងមានផ្ទៃពោះ។+ ២៣ ក្រោយមក នាងសម្រាលបានកូនប្រុសមួយ រួចនាងនិយាយថា៖ «ព្រះបានដកសេចក្ដីអាម៉ាស់ចេញពីខ្ញុំហើយ!»។+ ២៤ ដូច្នេះ នាងបានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាយ៉ូសែប*+ ដោយនិយាយថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាបានបន្ថែមកូនប្រុសមួយទៀតឲ្យខ្ញុំ»។
២៥ ក្រោយរ៉ាជែលសម្រាលយ៉ូសែបរួច យ៉ាកុបបាននិយាយទៅឡាបាន់ថា៖ «សូមឲ្យខ្ញុំត្រឡប់ទៅផ្ទះខ្ញុំនិងស្រុករបស់ខ្ញុំវិញផង។+ ២៦ សូមលោកឪពុកឲ្យប្រពន្ធកូនខ្ញុំទៅជាមួយនឹងខ្ញុំដែរ ព្រោះខ្ញុំបានធ្វើការជូនលោកឪពុករួចហើយដើម្បីបានពួកគេ។ លោកឪពុកជ្រាបហើយថា ខ្ញុំបានព្យាយាមធ្វើការយ៉ាងណាជូនលោកឪពុក»។+ ២៧ បន្ទាប់មក ឡាបាន់បាននិយាយទៅកាន់យ៉ាកុបថា៖ «បើកូនមិនយល់ទាស់ទេ សូមកូនបន្តនៅជាមួយនឹងពុកតទៅទៀត ព្រោះពុកបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកថា ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរពុកដោយសារតែកូន»។ ២៨ ឡាបាន់បានបន្ថែមថា៖ «តើកូនចង់បានថ្លៃឈ្នួលប៉ុន្មាន? ពុកនឹងព្រមឲ្យ»។+ ២៩ ដូច្នេះ យ៉ាកុបបាននិយាយថា៖ «លោកឪពុកជ្រាបហើយថា ខ្ញុំបានព្យាយាមធ្វើការជូនលោកឪពុក ហើយហ្វូងសត្វលោកឪពុកបានកើនឡើងយ៉ាងណា។+ ៣០ មុនខ្ញុំមកដល់ ហ្វូងសត្វរបស់លោកឪពុកមានចំនួនតិចទេ តែឥឡូវមានចំនួនច្រើនណាស់ ព្រោះតាំងពីខ្ញុំមក ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរលោកឪពុក។ ប៉ុន្តែ ឥឡូវដល់ពេលឲ្យខ្ញុំធ្វើការដើម្បីប្រពន្ធកូនខ្ញុំហើយ»។+
៣១ បន្ទាប់មក ឡាបាន់បាននិយាយថា៖ «តើពុកគួរឲ្យអ្វីដល់កូន?»។ យ៉ាកុបឆ្លើយថា៖ «លោកឪពុកមិនចាំបាច់ឲ្យអ្វីខ្ញុំទេ! បើលោកឪពុកព្រមធ្វើតាមសំណើខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងនៅឃ្វាលហើយការពារហ្វូងសត្វឲ្យលោកឪពុកតទៅទៀត។+ ៣២ ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនឹងទៅពិនិត្យមើលហ្វូងសត្វរបស់លោកឪពុក។ សូមលោកឪពុកញែកទុកដោយឡែកនូវចៀមនិងពពែណាដែលមានសម្បុរពព្លាក់ និងពពាល ព្រមទាំងចៀមស្ទាវណាដែលមានសម្បុរត្នោតដែរ។ ចាប់តាំងពីថ្ងៃនេះទៅ បើសត្វចៀមនិងពពែណាដែលកើតមកមានសម្បុរទាំងនេះ វានឹងក្លាយទៅជាថ្លៃឈ្នួលរបស់ខ្ញុំ។+ ៣៣ ដូច្នេះ នៅថ្ងៃមុខ លោកឪពុកនឹងឃើញថាខ្ញុំទៀងត្រង់យ៉ាងណា គឺនៅពេលដែលលោកឪពុកមកពិនិត្យមើលហ្វូងសត្វដែលជាថ្លៃឈ្នួលរបស់ខ្ញុំ បើលោកឪពុកឃើញថាខ្ញុំមានចៀមឬពពែណាក្រៅពីសម្បុរពព្លាក់ និងពពាល ព្រមទាំងចៀមស្ទាវសម្បុរត្នោត នោះសូមចាត់ទុកខ្ញុំថាជាចោរទៅចុះ»។
៣៤ ឡាបាន់បានឆ្លើយថា៖ «បាន! សូមធ្វើតាមពាក្យកូនចុះ»។+ ៣៥ ដូច្នេះ នៅថ្ងៃនោះ ឡាបាន់បានញែកទុកដោយឡែកនូវពពែឈ្មោលសម្បុរឆ្នូតៗនិងពពាល ព្រមទាំងពពែញីសម្បុរពព្លាក់ និងពពាល។ គាត់ក៏បានញែកចៀមស្ទាវណាដែលមានសម្បុរត្នោតឬពពែណាដែលមានសម្បុរលាយស ចេញដោយឡែកដែរ។ រួចប្រគល់ហ្វូងសត្វទាំងនោះឲ្យកូនប្រុសៗរបស់គាត់មើលថែ។ ៣៦ ឡាបាន់បានឲ្យកូនប្រុសៗរបស់គាត់មើលថែហ្វូងសត្វនៅកន្លែងឆ្ងាយពីយ៉ាកុប គឺស្មើនឹងចម្ងាយផ្លូវដើរអស់បីថ្ងៃ។ ឯហ្វូងសត្វរបស់ឡាបាន់ដែលនៅសល់ យ៉ាកុបបានមើលថែ។
៣៧ យ៉ាកុបបានយកមែកស្តូរ៉េស មែកអល់ម៉ុន និងមែកភ្លេន មកលួសសំបកឲ្យឃើញសាច់ឆ្នូតលាយអុជៗស។ ៣៨ រួចគាត់បានដាក់មែកទាំងនោះនៅក្នុងស្នូកទឹក ដើម្បីឲ្យហ្វូងសត្វពាក់គ្នានៅមុខមែកទាំងនោះ ពេលដែលពួកវាមកផឹកទឹក។
៣៩ ដូច្នេះ ពេលហ្វូងចៀមពាក់គ្នា ហើយឃើញមែកទាំងនោះ ពួកវាកើតកូនមកមានសម្បុរពព្លាក់ ពពាល និងឆ្នូតៗ។ ៤០ បន្ទាប់មក យ៉ាកុបញែកចៀមស្ទាវទុកដោយឡែក។ ឯហ្វូងចៀមរបស់ឡាបាន់ដែលនៅសល់ គាត់ដាក់ឲ្យពួកវាឃើញចៀមឆ្នូតនិងចៀមសម្បុរត្នោត។ រួចគាត់ញែកហ្វូងសត្វគាត់ ចេញដោយឡែកពីហ្វូងសត្វរបស់ឡាបាន់។ ៤១ កាលណាយ៉ាកុបឃើញសត្វណាដែលខ្លាំងៗចង់ពាក់គ្នា គាត់តែងយកមែកទាំងនោះទៅដាក់ក្នុងស្នូក ដើម្បីឲ្យហ្វូងសត្វពាក់គ្នានៅមុខមែកទាំងនោះ។ ៤២ ចំណែកសត្វណាដែលខ្សោយៗ គាត់មិនបានយកមែកឈើទៅដាក់នៅទីនោះទេ។ ម្ល៉ោះហើយ សត្វណាដែលខ្សោយៗបានទៅជារបស់ឡាបាន់ តែសត្វណាដែលខ្លាំងៗបានទៅជារបស់យ៉ាកុបវិញ។+
៤៣ ដូច្នេះ យ៉ាកុបមានទ្រព្យសម្បត្តិកាន់តែច្រើនឡើងៗ។ គាត់មានអ្នកបម្រើប្រុសស្រី និងហ្វូងចៀមហ្វូងពពែច្រើនសន្ធឹក ព្រមទាំងហ្វូងអូដ្ឋនិងហ្វូងលាផងដែរ។+
៣១ លុះក្រោយមក យ៉ាកុបបានឮកូនៗរបស់ឡាបាន់និយាយគ្នាថា៖ «យ៉ាកុបបានយកអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលជារបស់ឪពុកយើង។ ហេតុនេះហើយបានជាគាត់ក្លាយទៅជាអ្នកមាន»។+ ២ យ៉ាកុបក៏បានសង្កេតឃើញថាឡាបាន់មិនសូវរាក់ទាក់នឹងគាត់ដូចពីមុនទេ។+ ៣ ក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់យ៉ាកុបថា៖ «ចូរត្រឡប់ទៅស្រុករបស់ឪពុកអ្នកនិងសាច់ញាតិអ្នកវិញទៅ។+ ខ្ញុំនឹងបន្តនៅជាមួយនឹងអ្នក»។ ៤ ដូច្នេះ យ៉ាកុបបានចាត់គេឲ្យទៅហៅរ៉ាជែលនិងលេអាឲ្យមកជួបគាត់ នៅកន្លែងដែលគាត់កំពុងឃ្វាលសត្វ។ ៥ ពេលពួកគេមកដល់ គាត់បាននិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖
«បងឃើញថាឪពុកអូនមិនសូវរាក់ទាក់នឹងបងដូចមុនទេ។+ ទោះជាដូច្នេះក៏ដោយ ព្រះនៃឪពុកបងតែងតែនៅជាមួយនឹងបងជានិច្ច។+ ៦ ពួកអូនដឹងហើយថាបងបានព្យាយាមធ្វើការយ៉ាងនឿយហត់ឲ្យឪពុកអូន។+ ៧ យ៉ាងណាមិញ ឪពុកអូនបានព្យាយាមកេងប្រវ័ញ្ចបងម្ដងហើយម្ដងទៀត ថែមទាំងដូរថ្លៃឈ្នួលបងដល់ទៅ១០ដងផង តែព្រះមិនបានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ធ្វើបាបបងទេ។ ៨ ហេតុនេះ ពេលដែលគាត់និយាយថា៖ ‹សត្វណាដែលមានសម្បុរពព្លាក់នឹងក្លាយទៅជាថ្លៃឈ្នួលរបស់កូន› នោះហ្វូងសត្វកើតកូនមកសុទ្ធតែសម្បុរពព្លាក់។ ប៉ុន្តែ ពេលគាត់និយាយថា៖ ‹សត្វណាដែលមានឆ្នូតៗនឹងក្លាយទៅជាថ្លៃឈ្នួលរបស់កូន› នោះហ្វូងសត្វកើតកូនមកសុទ្ធតែឆ្នូតៗ។+ ៩ យ៉ាងនេះ ព្រះបានដកហូតហ្វូងសត្វពីឪពុកអូន មកប្រគល់ឲ្យបង។ ១០ ថ្ងៃមួយ នៅរដូវសត្វដោយគ្នា បងបានយល់សប្ដិឃើញពពែឈ្មោលសម្បុរពព្លាក់ ឆ្នូត និងអុជៗ ពាក់គ្នាជាមួយនឹងសត្វនៅក្នុងហ្វូង។+ ១១ ក្នុងសុបិននោះ ទេវតារបស់ព្រះពិតបានហៅបងថា៖ ‹យ៉ាកុបអើយ!›។ បងឆ្លើយថា៖ ‹បាទ! លោកម្ចាស់›។ ១២ រួចទេវតានោះបាននិយាយថា៖ ‹សូមសម្លឹងមើលចុះ! ពពែឈ្មោលទាំងប៉ុន្មានដែលកំពុងពាក់ញី ពួកវាសុទ្ធតែមានសម្បុរពព្លាក់ ឆ្នូត និងអុជៗ។ នេះកំពុងកើតឡើងពីព្រោះខ្ញុំបានឃើញការប្រព្រឹត្តទាំងអស់ដែលឡាបាន់បានធ្វើមកលើអ្នក។+ ១៣ ខ្ញុំជាព្រះពិតជាព្រះនៃបេតអែល+ ជាកន្លែងដែលអ្នកបានចាក់ប្រេងលើបង្គោលថ្មនិងជាកន្លែងដែលអ្នកបានសន្យានឹងខ្ញុំ។+ ឥឡូវ ចូរចាកចេញពីទីនេះ ហើយធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរបស់អ្នកវិញទៅ›»។+
១៤ ក្រោយពីឮដូច្នេះ រ៉ាជែលនិងលេអាបាននិយាយថា៖ «យើងគ្មានចំណែកមត៌កណាទៀតនៅផ្ទះរបស់ឪពុកយើងទេ! ១៥ គាត់បានចាត់ទុកយើងជាអ្នកក្រៅ ព្រោះគាត់បានលក់យើង ហើយប្រើប្រាក់បណ្ដាការរបស់យើងអស់គ្មានសល់។+ ១៦ ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់ដែលព្រះបានដកហូតពីឪពុកយើង គឺជារបស់យើងនិងរបស់កូនយើងទេ។+ ដូច្នេះ សូមបងធ្វើតាមបង្គាប់ព្រះចុះ»។+
១៧ ក្រោយមក យ៉ាកុបបានក្រោកឡើង នាំប្រពន្ធកូនជិះលើខ្នងអូដ្ឋ។+ ១៨ គាត់ថែមទាំងនាំយកទ្រព្យសម្បត្តិនិងហ្វូងសត្វទាំងអស់ដែលគាត់ទទួលបាន+ កាលដែលគាត់នៅតំបន់ប៉ាដាន់អេរ៉ាមទៅជាមួយដែរ។ រួចគាត់ធ្វើដំណើរទៅឯឪពុកគាត់នៅស្រុកកាណាន។+
១៩ មុនចាកចេញ រ៉ាជែលបានលួចយករូបព្រះ*របស់ឡាបាន់+ កាលដែលឡាបាន់ចេញទៅកាត់រោមចៀម។ ២០ ពេលនោះ យ៉ាកុបបានប្រព្រឹត្តដោយឈ្លាសវៃ ហើយចាកចេញទៅដោយមិនឲ្យឡាបាន់ជាជនជាតិអេរ៉ាមដឹងទេ។ ២១ គាត់បានឆ្លងទន្លេអឺប្រាត+ទាំងនាំយកអ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មានទៅជាមួយ ហើយបន្តដំណើរឆ្ពោះទៅតំបន់ភ្នំក្នុងស្រុកគីលាត។+ ២២ លុះបីថ្ងៃកន្លងផុតទៅ មានគេទៅប្រាប់ឡាបាន់ថា យ៉ាកុបបានរត់ទៅបាត់ហើយ។ ២៣ ដូច្នេះ ឡាបាន់បាននាំបងប្អូនគាត់ធ្វើដំណើរដេញតាមយ៉ាកុប។ លុះធ្វើដំណើរអស់៧ថ្ងៃ ទើបពួកគេទៅទាន់យ៉ាកុបនៅតំបន់ភ្នំក្នុងស្រុកគីលាត។ ២៤ នៅយប់នោះ ព្រះបានលេចមកឲ្យឡាបាន់ជាជនជាតិអេរ៉ាម+ឃើញក្នុងសុបិន+ ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរប្រយ័ត្នអ្វីដែលអ្នកនឹងនិយាយទៅកាន់យ៉ាកុប ទោះល្អឬអាក្រក់ក្ដី»។+
២៥ នៅពេលនោះ យ៉ាកុបបានដំឡើងត្រសាលនៅតំបន់ភ្នំក្នុងស្រុកគីលាត។ ឯឡាបាន់ក៏បានបោះជំរំជាមួយនឹងបងប្អូនគាត់នៅតំបន់ភ្នំក្បែរនោះដែរ។ ឡាបាន់បានចូលទៅជួបយ៉ាកុប ២៦ ហើយនិយាយទៅកាន់គាត់ថា៖ «ម្ដេចក៏កូនធ្វើបែបនេះ? ហេតុអ្វីកូនបញ្ឆោតពុក ហើយនាំកូនស្រីពុកចេញទៅដូចជាគេចាប់ឈ្លើយក្នុងចម្បាំងដូច្នេះ? ២៧ ហេតុអ្វីកូនប្រព្រឹត្តដោយឧបាយ ហើយលួចរត់ដោយស្ងាត់ៗ មិនឲ្យពុកដឹងយ៉ាងនេះ? បើកូនឲ្យពុកដឹងមុន ពុកច្បាស់ជាជូនដំណើរកូនដោយអរសប្បាយ ទាំងមានការច្រៀង និងលេងពិណ ព្រមទាំងវាយស្គរផង។ ២៨ ប៉ុន្តែ កូនមិនបានផ្ដល់ឱកាសឲ្យពុកថើបលាកូនស្រីពុកនិងចៅៗទេ។ កូនប្រព្រឹត្តបែបនេះគឺផ្ដេសផ្ដាសណាស់! ២៩ តាមពិត ពុកអាចធ្វើបាបកូនបាន តែព្រះនៃឪពុកកូនបានមានប្រសាសន៍មកកាន់ពុកកាលពីយប់មិញថា៖ ‹ចូរប្រយ័ត្នអ្វីដែលអ្នកនឹងនិយាយទៅកាន់យ៉ាកុប ទោះល្អឬអាក្រក់ក្ដី›។+ ៣០ បើកូនចង់ត្រឡប់ទៅផ្ទះឪពុកកូនវិញ កូនទៅក៏ទៅចុះ តែម្ដេចក៏កូនលួចយករូបព្រះរបស់ពុកដូច្នេះ?»។+
៣១ យ៉ាកុបបានតបឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំបានចាកចេញដោយស្ងាត់ៗ ព្រោះខ្ញុំខ្លាចថាលោកឪពុកមកដណ្ដើមយកកូនស្រីលោកឪពុកវិញ។ ៣២ បើលោកឪពុករកឃើញរូបព្រះរបស់លោកឪពុកនៅជាមួយនឹងអ្នកណា សូមឲ្យអ្នកនោះស្លាប់ចុះ។ សូមលោកឪពុកឆែកមើលនៅចំពោះមុខបងប្អូនរបស់យើងរាល់គ្នា បើរកឃើញអ្វីដែលជារបស់លោកឪពុក សូមយកទៅវិញទៅ»។ យ៉ាកុបនិយាយដូច្នោះ ដោយសារគាត់មិនបានដឹងថារ៉ាជែលបានលួចរូបព្រះទាំងនោះទេ។ ៣៣ ដូច្នេះ ឡាបាន់បានចូលទៅឆែកក្នុងត្រសាលរបស់យ៉ាកុប និងត្រសាលរបស់លេអា ព្រមទាំងត្រសាលរបស់ស្រីបម្រើទាំងពីរនាក់+ តែគាត់រកមិនឃើញទេ។ បន្ទាប់មក គាត់ចូលទៅឆែកក្នុងត្រសាលរបស់រ៉ាជែលទៀត។ ៣៤ រ៉ាជែលបានយករូបព្រះទាំងនោះដាក់ក្នុងកែបអូដ្ឋ ហើយអង្គុយពីលើ។ ហេតុនេះ ទោះជាឡាបាន់ខំរកមើលពេញត្រសាលនាង ក៏រកមិនឃើញដែរ។ ៣៥ ពេលនោះ នាងបាននិយាយទៅកាន់ឪពុកថា៖ «សូមលោកឪពុក កុំខឹងកូនអី ព្រោះកូនមិនអាចក្រោកទទួលលោកឪពុកបានទេ ដោយសារកូនកំពុងមានរដូវ»។+ ដូច្នេះ ឡាបាន់បានឆែកយ៉ាងហ្មត់ចត់ តែរកមិនឃើញរូបព្រះទាំងនោះទេ។+
៣៦ ក្រោយឆែករួច យ៉ាកុបចាប់ផ្ដើមខឹងនឹងឡាបាន់ ហើយនិយាយរិះគន់ថា៖ «តើខ្ញុំបានធ្វើខុសអ្វីបានជាលោកឪពុកមកតាមរករឿងខ្ញុំដូច្នេះ? ៣៧ ឥឡូវ លោកឪពុកបានឆែកមើលរបស់របរខ្ញុំអស់ហើយ តើលោកឪពុកបានរកឃើញអ្វីដែលជារបស់លោកឪពុកទេ? បើមាន សូមយកមកដាក់នៅចំពោះមុខបងប្អូនយើងទាំងអស់គ្នាចុះ ដើម្បីឲ្យពួកគេវិនិច្ឆ័យយើងទាំងពីរនាក់ថាតើអ្នកណាខុសអ្នកណាត្រូវ។ ៣៨ ក្នុងអំឡុងពេល២០ឆ្នាំដែលខ្ញុំធ្វើការឲ្យលោកឪពុក ចៀមនិងពពែរបស់លោកឪពុកមិនដែលរលូតកូនឡើយ+ ហើយខ្ញុំក៏មិនដែលបរិភោគចៀមស្ទាវណាមួយរបស់លោកឪពុកដែរ។ ៣៩ ពេលណាសត្វសាហាវខាំសម្លាប់សត្វណាមួយរបស់លោកឪពុក ខ្ញុំមិនដែលយកសត្វនោះមកឲ្យលោកឪពុកទេ+ តែខ្ញុំយកសត្វរបស់ខ្ញុំមកសងជំនួសវិញ។ ទោះចោរលួចសត្វរបស់លោកឪពុក នៅពេលថ្ងៃឬពេលយប់ក៏ដោយ លោកឪពុកតែងតែទាមទារឲ្យខ្ញុំសងជានិច្ច។ ៤០ នៅពេលថ្ងៃ ខ្ញុំទ្រាំធ្វើការទាំងក្ដៅ ហើយនៅពេលយប់ខ្ញុំទ្រាំធ្វើការទាំងរងា ថែមទាំងអត់ងងុយជាញឹកញយ។+ ៤១ ខ្ញុំបានធ្វើការឲ្យលោកឪពុកអស់២០ឆ្នាំ គឺ១៤ឆ្នាំដើម្បីបានកូនស្រីទាំងពីរនាក់របស់លោកឪពុក និង៦ឆ្នាំដើម្បីបានហ្វូងសត្វជាថ្លៃឈ្នួល តែលោកឪពុកបានដូរថ្លៃឈ្នួលរបស់ខ្ញុំអស់១០ដងហើយ។+ ៤២ បើព្រះនៃអាប្រាហាំ និងព្រះនៃអ៊ីសាកដែលជាឪពុក+ខ្ញុំគោរពកោតខ្លាច+ មិនបាននៅជាមួយខ្ញុំទេ នោះលោកឪពុកមុខជាឲ្យខ្ញុំចាកចេញទៅដោយដៃទទេហើយ។ ព្រះបានឃើញការនឿយហត់និងទុក្ខលំបាកទាំងអស់របស់ខ្ញុំ។ ហេតុនេះហើយបានជាយប់មិញ ព្រះបានព្រមានលោកឪពុក»។+
៤៣ បន្ទាប់មក ឡាបាន់បានឆ្លើយតបថា៖ «កូនស្រីទាំងពីរនាក់នេះជាកូនរបស់ពុក ចៅៗទាំងនេះជាចៅរបស់ពុក ហើយហ្វូងសត្វទាំងនេះក៏ជារបស់ពុកដែរ ថែមទាំងអ្វីៗទាំងអស់ដែលកូនឃើញនៅទីនេះ សុទ្ធតែជារបស់ពុក និងរបស់កូនស្រីពុក។ តើពុកអាចធ្វើបាបកូនចៅខ្លួនម្ដេចនឹងកើតទៅ? ៤៤ ឥឡូវសូមឲ្យយើងធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយគ្នា ហើយកិច្ចព្រមព្រៀងនេះនឹងទៅជាសាក្សីរវាងយើងទាំងពីរ»។ ៤៥ ដូច្នេះ យ៉ាកុបបានយកថ្មមួយ មកបញ្ឈរធ្វើជាបង្គោល។+ ៤៦ បន្ទាប់មក យ៉ាកុបបានប្រាប់បងប្អូនគាត់ថា៖ «សូមយកថ្មមក!»។ ពួកគេក៏បានយកថ្មមកដាក់គរលើគ្នា រួចពួកគេទាំងអស់គ្នាបានបរិភោគអាហារនៅលើគំនរថ្មនោះ។ ៤៧ ឡាបាន់បានហៅកន្លែងនោះថាយេកាសាហាឌូថា* តែយ៉ាកុបបានហៅកន្លែងនោះថាកាលេត។*
៤៨ បន្ទាប់នោះ ឡាបាន់បាននិយាយថា៖ «ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅ គំនរថ្មនេះនឹងទៅជាសាក្សីរវាងយើងទាំងពីរ»។ ហេតុនេះហើយបានជាកន្លែងនោះត្រូវគេហៅថាកាលេត+ ៤៩ និងប៉មយាម ព្រោះឡាបាន់និយាយថា៖ «សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាមើលយើងទាំងពីរ កាលដែលយើងនៅឆ្ងាយពីគ្នា។ ៥០ បើកូនធ្វើបាបកូនស្រីពុក ហើយយកប្រពន្ធថែមទៀត សូមចាំថាទោះជាគ្មានអ្នកណាឃើញកូនក៏ដោយ តែព្រះមើលឃើញ ព្រោះលោកជាសាក្សីនៃយើងទាំងពីរ»។ ៥១ ឡាបាន់បាននិយាយបន្តទៀតថា៖ «មើល! នេះជាគំនរថ្ម ហើយនោះជាបង្គោលថ្មដែលពុកបានដំឡើងនៅចន្លោះយើងទាំងពីរ។ ៥២ គំនរថ្មនិងបង្គោលនេះ នឹងធ្វើជាសញ្ញាសម្គាល់រវាងយើងទាំងពីរ+ គឺថាពុកនឹងមិនឆ្លងទៅហួសពីគំនរថ្មនេះ ដើម្បីទៅធ្វើបាបកូនទេ ហើយកូនក៏មិនត្រូវឆ្លងមកហួសពីគំនរថ្មនិងបង្គោលនេះ ដើម្បីមកធ្វើបាបពុកដែរ។ ៥៣ សូមឲ្យព្រះនៃអាប្រាហាំ+ និងណេឃ័រ និងជាព្រះនៃឪពុករបស់ពួកគាត់ វិនិច្ឆ័យរវាងយើងទាំងពីរ»។ ដូច្នេះ យ៉ាកុបបានព្រមស្បថនឹងឡាបាន់ ដោយនូវនាមព្រះនៃអ៊ីសាកដែលជាឪពុកគាត់គោរពកោតខ្លាច។+
៥៤ ក្រោយនោះ យ៉ាកុបបានជូនគ្រឿងបូជានៅលើភ្នំ ហើយបានអញ្ជើញបងប្អូនគាត់ឲ្យបរិភោគអាហារជាមួយគ្នា។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏នាំគ្នាបរិភោគអាហារ ហើយស្នាក់នៅលើភ្នំនោះអស់មួយយប់។ ៥៥ លុះព្រលឹមស្រាងៗ ឡាបាន់បានក្រោកឡើង ហើយថើបលាកូនស្រីនិងចៅៗ+ ព្រមទាំងជូនពរពួកគេ។+ រួចគាត់ធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់គាត់វិញ។+
៣២ បន្ទាប់មក យ៉ាកុបបានបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ហើយពួកទេវតារបស់ព្រះបានលេចមកជួបគាត់។ ២ ពេលយ៉ាកុបឃើញទេវតារបស់ព្រះភ្លាម គាត់បាននិយាយថា៖ «នេះច្បាស់ជាជំរំរបស់ព្រះហើយ!»។ ដូច្នេះ គាត់បានហៅកន្លែងនោះថាម៉ាហាណែម។*
៣ រួចមក យ៉ាកុបបានចាត់អ្នកនាំសាររបស់គាត់ ឲ្យទៅជួបអេសាវបងគាត់នៅស្រុកសៀ+ក្នុងទឹកដីអេដំ+ ៤ ហើយគាត់បង្គាប់ពួកគេថា៖ «អ្នកត្រូវនិយាយទៅកាន់អេសាវជាម្ចាស់ខ្ញុំថា៖ ‹យ៉ាកុបជាអ្នកបម្រើលោកចង់ជម្រាបលោកថា៖ «ខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយនឹងឡាបាន់អស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ។+ ៥ ខ្ញុំបានទទួលហ្វូងគោ* ហ្វូងចៀម ហ្វូងលា និងអ្នកបម្រើប្រុសស្រីជាច្រើន។+ ខ្ញុំផ្ញើសារនេះដល់លោកម្ចាស់ដើម្បីសុំសេចក្ដីមេត្តាពីលោក»›»។
៦ លុះក្រោយមក ពួកអ្នកនាំសារបានត្រឡប់មកជួបយ៉ាកុបវិញ ហើយប្រាប់គាត់ថា៖ «យើងបានជួបអេសាវបងរបស់លោកហើយ។ គាត់កំពុងធ្វើដំណើរមកជួបលោកដោយមានពួកបុរស៤០០នាក់មកជាមួយដែរ»។+ ៧ ពេលឮដូច្នេះ យ៉ាកុបភ័យខ្លាចណាស់ ហើយខ្វល់ចិត្តជាខ្លាំង។+ ដូច្នេះ គាត់បានបែងចែកពួកអ្នកដែលមកជាមួយគាត់ជាពីរក្រុម ព្រមទាំងបែងចែកហ្វូងចៀម ហ្វូងពពែ ហ្វូងគោ និងហ្វូងអូដ្ឋជាពីរក្រុមដែរ។ ៨ ព្រោះគាត់បាននិយាយថា៖ «បើអេសាវមកវាយប្រហារលើក្រុមមួយ ក្រុមមួយទៀតអាចរត់គេចបាន»។
៩ ក្រោយនោះ យ៉ាកុបបានអធិដ្ឋានថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! លោកជាព្រះនៃអាប្រាហាំនិងអ៊ីសាកឪពុករបស់ខ្ញុំ លោកបានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យត្រឡប់ទៅស្រុករបស់ខ្ញុំនិងសាច់ញាតិខ្ញុំវិញ ហើយលោកសន្យាថានឹងប្រព្រឹត្តល្អមកលើខ្ញុំ។+ ១០ ខ្ញុំមិនសមទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់និងសេចក្ដីសប្បុរសដែលលោកបានបង្ហាញចំពោះខ្ញុំទេ+ ព្រោះពេលដែលខ្ញុំឆ្លងទន្លេយ៉ូដាន់ចេញទៅ គឺមានតែដំបងមួយប៉ុណ្ណោះ តែឥឡូវខ្ញុំមានអ្វីៗជាច្រើនរហូតដល់ខ្ញុំអាចបែងចែកជាពីរក្រុមធំៗបាន។+ ១១ សូមលោកជួយសង្គ្រោះខ្ញុំ+ពីអេសាវជាបងខ្ញុំផង ព្រោះខ្ញុំខ្លាចគាត់មកវាយប្រហារខ្ញុំ+និងប្រពន្ធកូនខ្ញុំ។ ១២ លោកធ្លាប់ប្រាប់ខ្ញុំថាលោកនឹងប្រព្រឹត្តល្អមកលើខ្ញុំ ហើយលោកនឹងធ្វើឲ្យកូនចៅ*ខ្ញុំមានចំនួនច្រើនដូចគ្រាប់ខ្សាច់ក្នុងសមុទ្រដែលមិនអាចរាប់បានឡើយ»។+
១៣ យ៉ាកុបបានសម្រាកនៅទីនោះមួយយប់។ រួចគាត់បានយកទ្រព្យរបស់គាត់មួយចំនួន ទុកធ្វើជាអំណោយដល់អេសាវ។+ ១៤ អំណោយទាំងនោះមាន ពពែញី២០០ក្បាល ពពែឈ្មោល២០ក្បាល ចៀមញី២០០ក្បាល ចៀមឈ្មោល២០ក្បាល ១៥ អូដ្ឋទាំងមេទាំងកូនចំនួន៣០ក្បាល គោញី៤០ក្បាល គោឈ្មោល១០ក្បាល លាញី២០ក្បាល និងលាឈ្មោលពេញកម្លាំង១០ក្បាល។+
១៦ បន្ទាប់មក គាត់បានឲ្យពួកអ្នកបម្រើនាំយកសត្វទាំងនោះទៅតាមក្រុម ហើយគាត់បានប្រាប់ពួកគេថា៖ «ចូរធ្វើដំណើរទៅមុនខ្ញុំទៅ! អ្នករាល់គ្នាត្រូវនាំហ្វូងសត្វទាំងនោះធ្វើដំណើរតាមហ្វូងដាច់ៗពីគ្នា»។ ១៧ មុនធ្វើដំណើរ គាត់បានប្រាប់ក្រុមទី១ថា៖ «បើអេសាវបងខ្ញុំសួរថា៖ ‹តើចៅហ្វាយរបស់អ្នកជាអ្នកណា? តើអ្នកកំពុងទៅណា ហើយហ្វូងសត្វទាំងនេះជារបស់អ្នកណា?›។ ១៨ អ្នកត្រូវឆ្លើយថា៖ ‹ចៅហ្វាយខ្ញុំជាយ៉ាកុបដែលជាអ្នកបម្រើលោក ហើយនេះជាអំណោយដែលគាត់ជូនលោកម្ចាស់។+ ឯគាត់វិញ គាត់កំពុងធ្វើដំណើរមកតាមក្រោយយើង›»។ ១៩ គាត់ក៏ប្រាប់ក្រុមទី២ ក្រុមទី៣ និងក្រុមបន្តបន្ទាប់ថា៖ «ពេលអ្នកជួបអេសាវ អ្នកត្រូវនិយាយដូចនេះដែរ។ ២០ អ្នកក៏ត្រូវនិយាយថា៖ ‹យ៉ាកុបចៅហ្វាយខ្ញុំដែលជាអ្នកបម្រើលោក គាត់កំពុងធ្វើដំណើរមកតាមក្រោយយើង›»។ យ៉ាកុបផ្ដាំដូច្នេះ ដោយសារគាត់បានគិតក្នុងចិត្តថា៖ ‹អំណោយទាំងនេះប្រហែលជាធ្វើឲ្យបងខ្ញុំស្ងប់ចិត្ត+ ដូច្នេះពេលខ្ញុំទៅដល់ គាត់ប្រហែលជាទទួលខ្ញុំដោយរាក់ទាក់ហើយ›។ ២១ ម្ល៉ោះហើយ គាត់បានឲ្យពួកគេយកអំណោយទៅមុន តែនៅយប់នោះ គាត់ស្នាក់នៅកន្លែងដែលគាត់បោះជំរំ។
២២ ក្រោយមក គាត់ក្រោកឡើងទាំងយប់ នាំប្រពន្ធទាំងពីរ+ និងស្រីបម្រើទាំងពីរ+ ព្រមទាំងកូនប្រុស១១នាក់ ឆ្លងអូរយ៉ាបុកត្រង់កន្លែងរាក់។+ ២៣ ក្រោយពីគាត់នាំពួកគេឆ្លងរួច គាត់ក៏បានយកអ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មានទៅជាមួយដែរ។
២៤ ពេលយ៉ាកុបនៅម្នាក់ឯង មានបុរសម្នាក់មកបោកចំបាប់ជាមួយនឹងគាត់រហូតដល់ទៀបភ្លឺ។+ ២៥ ពេលបុរសនោះឃើញថាគាត់មិនឈ្នះយ៉ាកុប គាត់ក៏បានលូកដៃទៅប៉ះសន្លាក់ឆ្អឹងត្រគាករបស់យ៉ាកុប ស្រាប់តែឆ្អឹងនោះភ្លាត់ចេញពីសន្លាក់ ហើយយ៉ាកុបក៏ថ្លោះត្រគាកទៅ។+ ២៦ បុរសនោះនិយាយថា៖ «លែងខ្ញុំទៅ ព្រោះមេឃជិតភ្លឺហើយ»។ ប៉ុន្តែ យ៉ាកុបបានឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំមិនលែងអ្នកទេ ទាល់តែអ្នកឲ្យពរខ្ញុំសិន»។+ ២៧ ដូច្នេះ បុរសនោះសួរថា៖ «តើអ្នកឈ្មោះអ្វី?»។ គាត់ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំឈ្មោះយ៉ាកុប»។ ២៨ រួចបុរសនោះនិយាយថា៖ «ឈ្មោះអ្នកលែងជាយ៉ាកុបទៀតហើយ តែជាអ៊ីស្រាអែល*+វិញ ព្រោះអ្នកបានបោកចំបាប់ជាមួយព្រះ+និងមនុស្ស ហើយបានឈ្នះ»។ ២៩ យ៉ាកុបបានសួរបុរសនោះថា៖ «សូមប្រាប់ខ្ញុំ តើអ្នកមានឈ្មោះអ្វី?»។ បុរសនោះតបវិញថា៖ «ហេតុអ្វីក៏អ្នកចង់ស្គាល់ឈ្មោះខ្ញុំ?»។+ រួចបុរសនោះបានឲ្យពរយ៉ាកុប។ ៣០ ហេតុនេះ យ៉ាកុបបានហៅកន្លែងនោះថាភើណែល*+ ព្រោះគាត់បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំបានឃើញព្រះនៅទល់មុខ តែខ្ញុំនៅមានជីវិត»។+
៣១ កាលគាត់បានឆ្លងផុតពេនួល* ថ្ងៃក៏រះឡើង។ គាត់ដើរដោយដំណើរខ្ញើចៗ ព្រោះគាត់ថ្លោះត្រគាក។+ ៣២ ហេតុនេះហើយបានជារហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមិនមានទម្លាប់បរិភោគសរសៃដែលនៅជុំវិញសន្លាក់ឆ្អឹងត្រគាកសត្វទេ ព្រោះបុរសនោះបានប៉ះសន្លាក់ឆ្អឹងត្រគាករបស់យ៉ាកុបត្រង់សរសៃ ហើយធ្វើឲ្យគាត់ថ្លោះត្រគាក។
៣៣ យ៉ាកុបបានឃើញអេសាវពីចម្ងាយ កំពុងធ្វើដំណើរឆ្ពោះមករកគាត់ ដោយមានបុរស៤០០នាក់មកជាមួយ។+ ឃើញដូច្នោះ គាត់បានបែងចែកប្រពន្ធកូនរបស់គាត់ដោយឡែកពីគ្នា គឺលេអានិងកូនៗ រ៉ាជែលនិងកូនៗ ព្រមទាំងស្រីបម្រើទាំងពីរនិងកូនៗ។+ ២ គាត់បានឲ្យស្រីបម្រើទាំងពីរនិងកូនៗដើរខាងមុខ+ ហើយឲ្យលេអានិងកូនៗនាងដើរបន្ទាប់+ រួចមកឲ្យរ៉ាជែល+និងយ៉ូសែបដើរខាងក្រោយបង្អស់។ ៣ ចំណែកយ៉ាកុបវិញ គាត់បានដើរខាងមុខពួកគេ។ កាលដែលគាត់ដើរឆ្ពោះទៅអេសាវ គាត់បានដើរបណ្ដើរនិងក្រាបគោរពបណ្ដើរ រហូតដល់៧ដង។
៤ ឯអេសាវ គាត់រត់ទៅជួបយ៉ាកុប ហើយឱបនិងថើបគាត់ រួចពួកគេបានយំជាមួយគ្នា។ ៥ ពេលអេសាវបានឃើញស្ត្រីនិងក្មេងៗ គាត់ក៏សួរថា៖ «តើពួកគេជាអ្នកណា?»។ យ៉ាកុបក៏ឆ្លើយថា៖ «នោះជាកូនៗរបស់ខ្ញុំ ដែលព្រះបានផ្ដល់ឲ្យ»។+ ៦ ពេលនោះ ស្រីបម្រើនិងកូនៗរបស់ពួកនាង បានដើរទៅក្រាបគោរពអេសាវ។ ៧ បន្ទាប់មក លេអានិងកូនៗរបស់នាង បានដើរចូលទៅក្រាបគោរព។ ក្រោយបង្អស់ រ៉ាជែលនិងយ៉ូសែបក៏ដើរចូលទៅ ហើយក្រាបគោរពដែរ។+
៨ អេសាវបានសួរថា៖ «ហេតុអ្វីប្អូនបានចាត់ក្រុមអ្នកដំណើរឲ្យនាំអំណោយមកឲ្យបងដូច្នេះ?»។+ យ៉ាកុបបានឆ្លើយថា៖ «ដើម្បីទទួលការសន្ដោសប្រណីពីបង»។+ ៩ រួចអេសាវបាននិយាយថា៖ «ប្អូនអើយ! បងមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនហើយ។+ សូមប្អូនទុកសម្រាប់ខ្លួនចុះ»។ ១០ ប៉ុន្តែ យ៉ាកុបបាននិយាយថា៖ «ទេ បើបងសន្ដោសប្រណីដល់ខ្ញុំ សូមបងទទួលយកអំណោយទាំងនេះចុះ ព្រោះខ្ញុំបានយកមកជូនបង ដើម្បីខ្ញុំអាចឃើញមុខបង។ ពេលបានឃើញមុខបងប្រៀបដូចជាខ្ញុំបានឃើញមុខព្រះ ដោយសារបងបានទទួលខ្ញុំដោយអំណរ។+ ១១ ដូច្នេះ សូមបងទទួលយកអំណោយ*ទាំងនេះចុះ+ ព្រោះព្រះបានពេញចិត្តខ្ញុំ ហើយខ្ញុំមានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំត្រូវការ»។+ យ៉ាកុបចេះតែទទូចឲ្យអេសាវទទួល ដូច្នេះអេសាវក៏ព្រមទទួលទៅ។
១២ ក្រោយមក អេសាវបាននិយាយថា៖ «តោះយើងចេញដំណើរទៅ។ បងនឹងនាំមុខប្អូន»។ ១៣ ប៉ុន្តែ យ៉ាកុបបាននិយាយទៅកាន់អេសាវថា៖ «ដូចបងដឹងស្រាប់ហើយ កូនៗខ្ញុំសុទ្ធតែនៅតូច+ ហើយហ្វូងចៀមនិងហ្វូងគោក៏នៅបំបៅកូនដែរ។ បើបង្ខំឲ្យធ្វើដំណើរពេញមួយថ្ងៃ ហ្វូងសត្វទាំងអស់មុខជាស្លាប់អស់មិនខាន។ ១៤ សូមបងអញ្ជើញទៅមុនខ្ញុំចុះ។ ខ្ញុំនឹងធ្វើដំណើរយឺតៗតាមកម្លាំងកូនក្មេង និងហ្វូងសត្វ។ រួចខ្ញុំនឹងជួបបងនៅតំបន់សៀ»។+ ១៥ បន្ទាប់មក អេសាវបាននិយាយថា៖ «បើដូច្នេះ បងនឹងទុកពួកអ្នកបម្រើខ្លះរបស់បង ឲ្យនៅជាមួយនឹងប្អូន»។ យ៉ាកុបបានឆ្លើយថា៖ «បងមិនចាំបាច់ធ្វើដូច្នេះទេ ខ្ញុំបានទទួលការសន្ដោសប្រណីពីបង នោះគឺល្មមគ្រប់គ្រាន់ហើយ»។ ១៦ ម្ល៉ោះហើយ នៅថ្ងៃនោះអេសាវបានធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅតំបន់សៀវិញ។
១៧ ឯយ៉ាកុប គាត់បានធ្វើដំណើរទៅឯសិកូត+ ហើយសង់ជម្រកមួយនៅទីនោះ ព្រមទាំងសង់រោងសម្រាប់ហ្វូងសត្វផងដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជាគាត់ដាក់ឈ្មោះកន្លែងនោះថាសិកូត។*
១៨ ក្រោយពីធ្វើដំណើរចេញពីតំបន់ប៉ាដាន់អេរ៉ាម+ យ៉ាកុបបានទៅដល់ក្រុងស៊ីគឹម+ក្នុងទឹកដីកាណានដោយសុវត្ថិភាព។+ រួចគាត់បានបោះជំរំនៅជិតក្រុងនោះ។ ១៩ យ៉ាកុបបានទិញដីមួយនៅកន្លែងដែលគាត់ដំឡើងត្រសាលពីកូនចៅហេម័រជាឪពុកស៊ីគឹម ក្នុងតម្លៃប្រាក់១០០ដុំ។+ ២០ នៅទីនោះ គាត់បានធ្វើទីបូជាមួយ ហើយបានហៅទីបូជានោះថា ព្រះនៃអ៊ីស្រាអែល។+
៣៤ ឯឌីណាជាកូនយ៉ាកុប ដែលកើតពីលេអា+ នាងមានទម្លាប់ទៅលេងជាមួយនឹងពួកកូនស្រីរបស់អ្នកស្រុកនោះ។+ ២ ក្នុងស្រុកនោះ ហេម័រជាជនជាតិហេវី+ គាត់ជាមេដឹកនាំម្នាក់ ហើយគាត់មានកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះស៊ីគឹម។ ថ្ងៃមួយ ស៊ីគឹមបានឃើញឌីណា ហើយគាត់បានចាប់នាងយកទៅរំលោភ។ ៣ ស៊ីគឹមបានជាប់ចិត្តស្រឡាញ់ឌីណា*ជាខ្លាំង ហើយគាត់បាននិយាយលួងលោមនាង។ ៤ ក្រោយមក គាត់បាននិយាយទៅកាន់ហេម័រ+ជាឪពុកគាត់ថា៖ «សូមលោកឪពុកទៅដណ្ដឹងនាងឲ្យកូនផង»។
៥ ពេលយ៉ាកុបបានទទួលដំណឹងថាឌីណាបានត្រូវគេរំលោភ កូនប្រុសៗរបស់គាត់នៅឃ្វាលហ្វូងសត្វនៅឡើយ។ ដូច្នេះ គាត់មិនបាននិយាយអ្វីឡើយ ចាំរហូតដល់ពួកគេត្រឡប់មកវិញ។ ៦ ក្រោយមក ហេម័រជាឪពុកស៊ីគឹមបានទៅនិយាយជាមួយនឹងយ៉ាកុប។ ៧ ពេលកូនប្រុសៗរបស់យ៉ាកុបបានឮអំពីរឿងនោះ ពួកគេក៏ប្រញាប់ត្រឡប់មកវិញ។ ពួកគេបានខឹងយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះស៊ីគឹមបានប្រព្រឹត្តមិនគួរគប្បី+ ហើយធ្វើឲ្យអ៊ីស្រាអែលរងសេចក្ដីអាម៉ាស់ ដោយសារតែគាត់បានរំលោភឌីណា។+
៨ ហេម័របាននិយាយទៅកាន់យ៉ាកុបនិងកូនប្រុសៗគាត់ថា៖ «ស៊ីគឹមកូនខ្ញុំស្រឡាញ់កូនស្រីអ្នកខ្លាំងណាស់។ សូមលើកនាងឲ្យធ្វើជាប្រពន្ធគាត់ទៅ។ ៩ សូមឲ្យយើងចងសម្ព័ន្ធភាពនឹងគ្នាដោយចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍។ សូមអ្នកឲ្យកូនស្រីៗរបស់អ្នករៀបការជាមួយនឹងកូនប្រុសៗរបស់យើង ហើយយើងនឹងឲ្យកូនស្រីៗរបស់យើងរៀបការជាមួយនឹងកូនប្រុសៗរបស់អ្នកវិញ។+ ១០ អ្នកអាចរស់នៅកន្លែងណាក៏បានក្នុងចំណោមយើងក្នុងស្រុកនេះ ហើយអ្នកអាចធ្វើជំនួញជាមួយនឹងយើងដែរ»។ ១១ បន្ទាប់មក ស៊ីគឹមបាននិយាយទៅកាន់យ៉ាកុបនិងបងៗឌីណាថា៖ «សូមបង្ហាញសេចក្ដីមេត្តាដល់ខ្ញុំផង ទោះជាអ្នកតម្រូវអ្វីក៏ដោយ ខ្ញុំព្រមប្រគល់ឲ្យទាំងអស់។ ១២ អ្នកអាចបង្គាប់ថ្លៃបណ្ដាការនិងជំនូនច្រើនប៉ុនណាក៏បាន+ ខ្ញុំសុខចិត្តធ្វើតាម ឲ្យតែអ្នកព្រមលើកនាងឲ្យខ្ញុំ»។
១៣ ដោយសារស៊ីគឹមបានរំលោភឌីណា នោះកូនប្រុសៗរបស់យ៉ាកុបបានឆ្លើយតបនឹងពួកគេដោយឧបាយកលថា៖ ១៤ «យើងមិនអាចលើកប្អូនស្រីឲ្យរៀបការនឹងបុរសដែលមិនកាត់ចុងស្បែកទេ+ ព្រោះនេះនាំឲ្យយើងមានសេចក្ដីអាម៉ាស់ណាស់។ ១៥ យើងយល់ព្រមប្រគល់នាងឲ្យអ្នក លុះត្រាតែអ្នកទាំងពីរនិងពួកប្រុសៗក្នុងក្រុង កាត់ចុងស្បែកដូចយើងដែរ។+ ១៦ ដូច្នេះ យើងនឹងឲ្យកូនស្រីៗរបស់យើងរៀបការជាមួយនឹងកូនប្រុសៗរបស់អ្នក ហើយយើងនឹងយកកូនស្រីៗរបស់អ្នកមកធ្វើជាប្រពន្ធ។ យើងនឹងរស់នៅជាមួយនឹងអ្នក ហើយយើងនឹងរួមគ្នាជាប្រជាជាតិតែមួយ។ ១៧ ប៉ុន្តែ បើអ្នកមិនព្រមធ្វើតាមសំណើយើងទេ យើងនឹងយកប្អូនស្រីយើងទៅវិញ ហើយចាកចេញពីទីនេះ»។
១៨ ហេម័រ+និងស៊ីគឹមពេញចិត្តនឹងសំណើរបស់ពួកគេ។+ ១៩ ស៊ីគឹមបានធ្វើតាមសំណើនោះដោយមិនបង្អែបង្អង់+ ព្រោះគាត់ស្រឡាញ់ឌីណាខ្លាំងណាស់។ ស៊ីគឹមជាមនុស្សដែលគេគោរពរាប់អានបំផុតក្នុងក្រុមគ្រួសារឪពុកគាត់។
២០ ហេម័រនិងស៊ីគឹមបានទៅខ្លោងទ្វារក្រុង ហើយប្រាប់ពួកបុរសនៅទីនោះ+ថា៖ ២១ «ពួកអ្នកទាំងនោះចង់ចងសម្ព័ន្ធភាពនឹងយើង។ ដូច្នេះ ចូរឲ្យយើងអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេរស់នៅ ហើយធ្វើជំនួញក្នុងស្រុកយើងចុះ ព្រោះស្រុកយើងធំទូលាយ។ យើងអាចយកកូនស្រីរបស់ពួកគេធ្វើជាប្រពន្ធ ហើយយើងក៏អាចលើកកូនស្រីរបស់យើងឲ្យពួកគេវិញដែរ។+ ២២ ពួកគេសុខចិត្តរស់នៅជាមួយយើង ហើយរួបរួមនឹងយើងជាប្រជាជាតិតែមួយ បើពួកប្រុសៗទាំងអស់របស់យើងព្រមកាត់ចុងស្បែកដូចពួកគេដែរ។+ ២៣ បើយើងយល់ព្រម ទ្រព្យសម្បត្តិនិងហ្វូងសត្វទាំងអស់របស់ពួកគេនឹងក្លាយទៅជារបស់យើង។ ដូច្នេះ សូមឲ្យយើងធ្វើតាមសំណើរបស់ពួកគេចុះ»។ ២៤ ក្រោយពីឮដូច្នោះ ពួកបុរសដែលនៅខ្លោងទ្វារក្រុងបានព្រមតាមហេម័រនិងស៊ីគឹម។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកប្រុសៗទាំងអស់នៅក្នុងក្រុងបាននាំគ្នាកាត់ចុងស្បែក។
២៥ ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃទី៣ កាលដែលពួកបុរសទាំងអស់នៅក្នុងក្រុងកំពុងនៅឈឺ ហើយមិនបានត្រៀមខ្លួន នោះកូនប្រុសពីរនាក់របស់យ៉ាកុបឈ្មោះស៊ីម្មាននិងលេវី+ដែលត្រូវជាបងប្រុសរបស់ឌីណា បានកាន់ដាវចូលទៅសម្លាប់ពួកគេទាំងអស់ទៅ។+ ២៦ ក្រោយពីសម្លាប់ហេម័រនិងស៊ីគឹម ពួកគេបានចូលទៅផ្ទះស៊ីគឹម រួចនាំឌីណាចាកចេញពីទីនោះ។ ២៧ ឯកូនប្រុសៗឯទៀតរបស់យ៉ាកុប ពួកគេបានចូលក្នុងក្រុងដែរ។ ពួកគេបានឃើញសាកសពពួកបុរសទាំងនោះ ហើយក៏ប្រមូលយករបស់របរទាំងអស់ក្នុងក្រុងនោះ ព្រោះប្អូនស្រីពួកគេបានត្រូវបន្ទាបបន្ថោក។+ ២៨ ពួកគេបានចាប់យកហ្វូងចៀម ហ្វូងពពែ ហ្វូងគោ ហ្វូងលា ព្រមទាំងអ្វីទាំងអស់នៅក្នុងក្រុងនិងនៅឯវាល។ ២៩ បន្ថែមទៅទៀត ពួកគេបានចាប់ប្រពន្ធនិងកូនតូចៗរបស់អ្នកក្រុងនោះ ហើយប្រមូលយកទ្រព្យសម្បត្តិ និងរបស់របរទាំងអស់ដែលមាននៅក្នុងផ្ទះ។
៣០ ពេលយ៉ាកុបឮដំណឹងនេះ គាត់បាននិយាយទៅកាន់ស៊ីម្មាននិងលេវីថា៖+ «កូនទាំងពីរបាននាំឲ្យមានរឿងធំដល់ពុកហើយ ព្រោះជនជាតិកាណាននិងជនជាតិពេរិស៊ីតច្បាស់ជាស្អប់ខ្ពើមពុកមិនខាន។ ពួកគេនឹងពួតដៃគ្នាមកវាយប្រហារពុក។ ពុកនិងក្រុមគ្រួសារនឹងត្រូវវិនាសជាមិនខាន ព្រោះពុកមានគ្នាតែបន្តិចប៉ុណ្ណោះ»។ ៣១ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានឆ្លើយថា៖ «តើគួរឲ្យគេប្រព្រឹត្តមកលើប្អូនស្រីពួកខ្ញុំដូចជាស្រីពេស្យាឬ?»។
៣៥ ក្រោយមក ព្រះបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់យ៉ាកុបថា៖ «ចូរក្រោកឡើងធ្វើដំណើរទៅរស់នៅក្នុងក្រុងបេតអែល+ នៅទីនោះ ចូរធ្វើទីបូជាមួយជូនព្រះពិត ជាព្រះដែលបានលេចមកជួបអ្នក កាលដែលអ្នករត់គេចពីអេសាវបងរបស់អ្នក»។+
២ បន្ទាប់មក យ៉ាកុបបានប្រាប់ក្រុមគ្រួសារគាត់ និងពួកអ្នកដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ថា៖ «ចូរប្រមូលរូបព្រះរបស់ជនជាតិដទៃយកទៅបោះចោល+ រួចសម្អាតខ្លួន ហើយផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់របស់អ្នករាល់គ្នាទៅ។ ៣ ចូរយើងឡើងទៅក្រុងបេតអែល នៅទីនោះខ្ញុំនឹងសង់ទីបូជាមួយជូនព្រះពិត ជាព្រះដែលបានស្ដាប់ពាក្យអង្វររបស់ខ្ញុំក្នុងគ្រាដែលខ្ញុំមានទុក្ខលំបាក ហើយកន្លែងណាដែលខ្ញុំទៅ លោកបាននៅជាមួយនឹងខ្ញុំជានិច្ច»។+ ៤ ដូច្នេះ ពួកគេបានប្រគល់រូបព្រះរបស់ជនជាតិដទៃ និងក្រវិលរបស់ពួកគេឲ្យដល់យ៉ាកុប។ រួចយ៉ាកុបបានយកទៅកប់នៅក្រោមដើមឈើធំមួយក្បែរក្រុងស៊ីគឹម។
៥ បន្ទាប់មក ពួកគេចេញដំណើរទៅ ហើយក្នុងអំឡុងពេលធ្វើដំណើរ ព្រះបានធ្វើឲ្យអ្នកក្រុងទាំងឡាយដែលនៅជុំវិញពួកគេមានការភ័យខ្លាច។ ហេតុនេះ អ្នកទាំងនោះមិនហ៊ានដេញតាមយ៉ាកុបនិងកូនចៅរបស់គាត់ទេ។ ៦ ក្រោយមក យ៉ាកុបនិងពួកអ្នកដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ បានមកដល់ក្រុងលូស+ជាក្រុងបេតអែលក្នុងស្រុកកាណាន។ ៧ នៅទីនោះ គាត់បានសង់ទីបូជាមួយ ហើយគាត់បានហៅកន្លែងនោះថាអែលបេតអែល* ព្រោះនៅទីនោះព្រះពិតបានលេចមកជួបគាត់កាលដែលគាត់រត់គេចពីបងប្រុសរបស់គាត់។+ ៨ ក្រោយមក ដេបូរ៉ា+ជាមេដោះរបស់រេបិកាបានស្លាប់ ហើយគេបានបញ្ចុះសពគាត់នៅក្រោមដើមឈើធំមួយ*ជិតក្រុងបេតអែល។ ដូច្នេះ គាត់បានហៅដើមនោះថាអាល់ឡនបាកុត។*
៩ ក្នុងអំឡុងពេលយ៉ាកុបធ្វើដំណើរពីតំបន់ប៉ាដាន់អេរ៉ាម ព្រះបានលេចមកជួបគាត់ម្ដងទៀត ហើយលោកបានឲ្យពរគាត់។ ១០ ព្រះបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់យ៉ាកុបថា៖ «ឈ្មោះអ្នកលែងជាយ៉ាកុប+ទៀតហើយ តែជាអ៊ីស្រាអែលវិញ»។ ដូច្នេះ តាំងពីនោះមកព្រះបានហៅគាត់ថាអ៊ីស្រាអែល។+ ១១ ព្រះបានមានប្រសាសន៍បន្ថែមទៀតថា៖ «ខ្ញុំជាព្រះដែលមានឫទ្ធានុភាពខ្លាំងក្លាបំផុត។+ ចូរបង្កើតកូនឲ្យចម្រើនជាច្រើនឡើង។ ប្រជាជាតិជាច្រើន+និងបណ្ដាស្ដេចនឹងកើតចេញពីអ្នក។+ ១២ ឯទឹកដីដែលខ្ញុំបានឲ្យអាប្រាហាំនិងអ៊ីសាក ខ្ញុំនឹងប្រគល់ឲ្យអ្នកនិងកូនចៅ*អ្នកតរៀងទៅ»។+ ១៣ ក្រោយមានប្រសាសន៍រួច ព្រះក៏ចាកចេញពីគាត់ទៅ។
១៤ ដូច្នេះ យ៉ាកុបបានបញ្ឈរបង្គោលថ្មមួយនៅកន្លែងដែលព្រះបានមានប្រសាសន៍មកគាត់។ រួចគាត់បានច្រួចគ្រឿងបូជាជាស្រានិងចាក់ប្រេងនៅលើបង្គោលនោះ។+ ១៥ យ៉ាកុបនៅតែហៅកន្លែងដែលព្រះបានមានប្រសាសន៍មកកាន់គាត់ថាបេតអែល។+
១៦ បន្ទាប់មក ពួកគេបានចាកចេញពីបេតអែល។ មុនទៅដល់ក្រុងអេប្រា រ៉ាជែលបានឈឺពោះសម្រាលកូនទាំងពិបាកជាខ្លាំង។ ១៧ កាលដែលនាងកំពុងសម្រាលកូនទាំងឈឺចាប់ ឆ្មបបានប្រាប់នាងថា៖ «កុំខ្លាចអី! អ្នកអាចសម្រាលកូនប្រុសនេះបាន»។+ ១៨ ពេលនោះ រ៉ាជែលហៀបនឹងស្លាប់។ ប៉ុន្តែ មុននាងផុតដង្ហើម នាងបានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាបេនអូណាយ* តែយ៉ាកុបបានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាបេនយ៉ាមីន*វិញ។+ ១៩ ដូច្នេះ រ៉ាជែលបានស្លាប់ ហើយគេបញ្ចុះសពគាត់នៅតាមផ្លូវទៅក្រុងអេប្រា ជាក្រុងបេថ្លេហិម។+ ២០ យ៉ាកុបបានបញ្ឈរបង្គោលថ្មមួយលើផ្នូររបស់រ៉ាជែល។ បង្គោលនោះនៅមានរហូតដល់សព្វថ្ងៃ។
២១ ក្រោយនោះ អ៊ីស្រាអែលបានបន្តដំណើរ ហើយបានទៅដំឡើងត្រសាលនៅកន្លែងមួយ ហួសពីប៉មអ៊ីឌើរ។ ២២ អ៊ីស្រាអែលបានស្នាក់នៅតំបន់នោះអស់មួយរយៈ។ មានថ្ងៃមួយ រូបេនបានចូលទៅរួមដំណេកជាមួយនឹងប៊ីលហាជាប្រពន្ធបន្ទាប់របស់ឪពុកគាត់។ អ៊ីស្រាអែលជាឪពុកក៏បានឮអំពីរឿងនោះដែរ។+
យ៉ាកុបមានកូនប្រុស១២នាក់។ ២៣ កូនដែលកើតពីលេអាមាន រូបេនជាកូនច្បង+ ស៊ីម្មាន លេវី យូដា អ៊ីសាខារ និងសេប៊ូឡូន។ ២៤ កូនដែលកើតពីរ៉ាជែលមាន យ៉ូសែប និងបេនយ៉ាមីន។ ២៥ កូនដែលកើតពីប៊ីលហាជាអ្នកបម្រើរបស់រ៉ាជែលមាន ដាន់ និងណែបថាលី។ ២៦ កូនដែលកើតពីស៊ីលផាជាអ្នកបម្រើរបស់លេអាមាន កាដ និងអេស៊ើរ។ ពួកគេទាំងអស់នេះជាកូនរបស់យ៉ាកុបដែលកើតនៅតំបន់ប៉ាដាន់អេរ៉ាម។
២៧ ទីបំផុត យ៉ាកុបបានទៅដល់ម៉ាមរេជាកន្លែងដែលអ៊ីសាកឪពុកគាត់រស់នៅ+ ដែលស្ថិតនៅក្បែរក្រុងគារីអាតអាបាជាក្រុងហេប្រុន។ នៅទីនោះ អាប្រាហាំនិងអ៊ីសាកបានស្នាក់នៅជាជនបរទេស។+ ២៨ អ៊ីសាករស់បាន១៨០ឆ្នាំ+ ២៩ រួចគាត់បានស្លាប់ទៅ។ គាត់មានអាយុវែង ហើយស្កប់ស្កល់នឹងជីវិតខ្លួន។ អេសាវនិងយ៉ាកុបជាកូន ក៏បានបញ្ចុះសពគាត់។+
៣៦ នេះជាជីវប្រវត្ដិរបស់អេសាវដែលជាអេដំ។+
២ អេសាវបានរៀបការជាមួយនឹងកូនស្រីអ្នកស្រុកកាណាន គឺនាងអាដា+ជាកូនរបស់អ៊ីឡនជាជនជាតិហេត+ និងនាងអូហូលីបាម៉ា+ជាកូនរបស់អេណា ត្រូវជាចៅស៊ីបៀនដែលជាជនជាតិហេវី។ ៣ អេសាវក៏បានរៀបការជាមួយនឹងនាងបាសេម៉ាត+ ជាកូនស្រីរបស់អ៊ីសម៉ាអែល ហើយត្រូវជាប្អូនស្រីរបស់ណេបេយ៉ោត។+
៤ នាងអាដាបានបង្កើតអេលីផាសឲ្យអេសាវ។ ចំណែកនាងបាសេម៉ាតបានបង្កើតរូអាល់។
៥ ឯអូហូលីបាម៉ាបានបង្កើតយេអឺស យ៉ាឡាម និងកូរ៉ា។+
ពួកគេជាកូនរបស់អេសាវដែលកើតក្នុងស្រុកកាណាន។ ៦ ក្រោយមក អេសាវបាននាំប្រពន្ធកូន សមាជិកក្រុមគ្រួសារគាត់ទាំងអស់ និងហ្វូងសត្វ ព្រមទាំងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់ដែលគាត់រកបាន+ក្នុងស្រុកកាណាន រួចធ្វើដំណើរទៅរស់នៅកន្លែងមួយដាច់ឆ្ងាយពីយ៉ាកុបប្អូនប្រុសរបស់គាត់។+ ៧ នេះគឺដោយសារទ្រព្យសម្បត្តិរបស់អេសាវនិងយ៉ាកុបមានកាន់តែច្រើន។ ឯហ្វូងសត្វរបស់ពួកគេក៏ចេះតែកើនឡើងដែរ។ ម្ល៉ោះហើយ ដីនៅក្នុងស្រុកនោះមិនធំល្មមសម្រាប់ចិញ្ចឹមហ្វូងសត្វរបស់ពួកគេទេ។ ៨ ដូច្នេះ អេសាវបានរើទៅរស់នៅតំបន់ភ្នំសៀ។+ អេសាវមានឈ្មោះមួយទៀតគឺអេដំ។+
៩ នេះជាជីវប្រវត្ដិរបស់អេសាវ ជាបុព្វបុរសរបស់ពួកអេដំ ដែលរស់នៅតំបន់ភ្នំសៀ។+
១០ នេះជាឈ្មោះប្រពន្ធកូនរបស់អេសាវ។ នាងអាដាបង្កើតអេលីផាស នាងបាសេម៉ាតបង្កើតរូអាល់។+
១១ កូនរបស់អេលីផាសមាន ថេម៉ាន+ អូម៉ា សេបផូ កាថាម និងកេណាស។+ ១២ អេលីផាសមានប្រពន្ធបន្ទាប់ឈ្មោះធីមណា។ ក្រោយមក នាងបានបង្កើតអាម៉ាលេកឲ្យគាត់។+ ពួកគេទាំងអស់សុទ្ធតែជាកូនចៅរបស់នាងអាដា ប្រពន្ធអេសាវ។
១៣ កូនរបស់រូអាល់មាន ណាហាត សេរ៉ា សាម៉ា និងមីសសា។ ពួកគេទាំងអស់សុទ្ធតែជាកូនចៅរបស់នាងបាសេម៉ាត+ ប្រពន្ធអេសាវ។
១៤ ឯនាងអូហូលីបាម៉ាដែលជាប្រពន្ធរបស់អេសាវ នាងជាកូនស្រីរបស់អេណា ត្រូវជាចៅស៊ីបៀន។ នាងបានបង្កើតយេអឺស យ៉ាឡាម និងកូរ៉ា។
១៥ នេះជាបញ្ជីឈ្មោះមេកុលសម្ព័ន្ធដែលមកពីកូនចៅរបស់អេសាវ។+ មេកុលសម្ព័ន្ធដែលជាកូនរបស់អេលីផាសជាកូនច្បងរបស់អេសាវមាន ថេម៉ាន អូម៉ា សេបផូ កេណាស+ ១៦ កូរ៉ា កាថាម និងអាម៉ាលេក។ ពួកមេកុលសម្ព័ន្ធទាំងនេះជាកូនរបស់អេលីផាស+ ពួកគេរស់នៅក្នុងស្រុកអេដំ។ ពួកគេទាំងនេះសុទ្ធតែជាកូនចៅនាងអាដា។
១៧ មេកុលសម្ព័ន្ធដែលជាកូនរបស់រូអាល់ ត្រូវជាកូនរបស់អេសាវមាន ណាហាត សេរ៉ា សាម៉ា និងមីសសា។ ពួកមេកុលសម្ព័ន្ធទាំងនេះជាកូនរបស់រូអាល់ ពួកគេរស់នៅក្នុងស្រុកអេដំ+ ហើយសុទ្ធតែជាកូនចៅរបស់នាងបាសេម៉ាត ប្រពន្ធអេសាវ។
១៨ មេកុលសម្ព័ន្ធដែលជាកូនចៅនាងអូហូលីបាម៉ាប្រពន្ធអេសាវមាន យេអឺស យ៉ាឡាម និងកូរ៉ា។ នាងអូហូលីបាម៉ាជាកូនស្រីរបស់អេណា។
១៩ មេកុលសម្ព័ន្ធទាំងនេះសុទ្ធតែជាកូនចៅរបស់អេសាវដែលជាអេដំ។+
២០ នេះជាបញ្ជីឈ្មោះរបស់កូនចៅសៀជាជនជាតិហូរី ជាអ្នករស់នៅក្នុងស្រុកនោះ។+ ពួកគេមានឈ្មោះដូចតទៅ៖ ឡូថាន សូបាល ស៊ីបៀន អេណា+ ២១ ឌីសុន អេសឺ និងឌីសាន។+ ពួកគេជាមេកុលសម្ព័ន្ធនៃជនជាតិហូរី ហើយជាកូនចៅរបស់សៀដែលរស់នៅក្នុងស្រុកអេដំ។
២២ កូនរបស់ឡូថានមាន ហូរី និងហេម៉ាម ហើយប្អូនស្រី*របស់ឡូថានគឺធីមណា។+
២៣ កូនរបស់សូបាលមាន អាល់វ៉ាន ម៉ាណាហាត អេបាល សេផូ និងអូណាម។
២៤ កូនរបស់ស៊ីបៀនមាន+ អេយ៉ា និងអេណា។ អេណានេះហើយដែលបានរកឃើញប្រភពទឹកក្ដៅនៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ កាលដែលគាត់ឃ្វាលហ្វូងលាឲ្យស៊ីបៀនដែលជាឪពុកគាត់។
២៥ កូនរបស់អេណាមាន ឌីសុន និងនាងអូហូលីបាម៉ា។
២៦ កូនរបស់ឌីសុនមាន ហេមដាន់ អេសបេន អ៊ីតរ៉ាន និងកេរ៉ាន។+
២៧ កូនរបស់អេសឺមាន ប៊ីលហាន សាអាវ៉ាន់ និងអេកាន។
២៨ កូនរបស់ឌីសានមាន អ៊ូស និងអេរ៉ាន។+
២៩ នេះជាបញ្ជីឈ្មោះមេកុលសម្ព័ន្ធរបស់ជនជាតិហូរី។ ពួកគេមានឈ្មោះដូចតទៅ៖ ឡូថាន សូបាល ស៊ីបៀន អេណា ៣០ ឌីសុន អេសឺ និងឌីសាន។+ ពួកគេសុទ្ធតែជាមេកុលសម្ព័ន្ធនៃជនជាតិហូរី។ ពួកគេគ្រប់គ្រងតាមកុលសម្ព័ន្ធរៀងៗខ្លួន ហើយរស់នៅក្នុងស្រុកសៀ។
៣១ មុនពេលមានស្ដេចគ្រប់គ្រងលើស្រុកអ៊ីស្រាអែល+ នោះមានស្ដេចមួយចំនួនគ្រប់គ្រងលើស្រុកអេដំ+ ដូចជា៖ ៣២ បេឡាជាកូនបេអ័រគ្រប់គ្រងនៅក្រុងឌីនហាបា។ ៣៣ ក្រោយបេឡាស្លាប់ យ៉ូបាបជាកូនសេរ៉ាដែលមកពីក្រុងបូសរ៉ា បានគ្រប់គ្រងជំនួសគាត់។ ៣៤ ក្រោយយ៉ូបាបស្លាប់ ហ៊ូសាមដែលមកពីតំបន់ថេម៉ាន បានគ្រប់គ្រងជំនួសគាត់។ ៣៥ ក្រោយហ៊ូសាមស្លាប់ ហាដាតជាកូនបេដាត ដែលបានវាយឈ្នះពួកម៉ាឌាន+ ក្នុងទឹកដីម៉ូអាប់ បានគ្រប់គ្រងជំនួសគាត់។ ក្រុងរបស់គាត់ឈ្មោះអាវីត។ ៣៦ ក្រោយហាដាតស្លាប់ សាំឡាដែលមកពីម៉ាសរេកា បានគ្រប់គ្រងជំនួសគាត់។ ៣៧ ក្រោយសាំឡាស្លាប់ សេលដែលមកពីក្រុងរេហូបូតដែលនៅតាមដងទន្លេ បានគ្រប់គ្រងជំនួសគាត់។ ៣៨ ក្រោយសេលស្លាប់ បាលហាណាន់ជាកូនអាកបូរ បានគ្រប់គ្រងជំនួសគាត់។ ៣៩ ក្រោយបាលហាណាន់ស្លាប់ ហាដារបានគ្រប់គ្រងជំនួសគាត់។ ក្រុងរបស់គាត់ឈ្មោះភេយូ។ ប្រពន្ធរបស់ហាដារឈ្មោះមេហេថាបែល ជាកូនម៉ាទ្រេត ហើយត្រូវជាចៅរបស់មេសាហាប។
៤០ ដូច្នេះ មេកុលសម្ព័ន្ធដែលមកពីអេសាវ គ្រប់គ្រងតាមក្រុមគ្រួសារតាមតំបន់ ពួកគេមានឈ្មោះដូចតទៅ៖ ធីមណា អាល់វ៉ា យេថេត+ ៤១ អូហូលីបាម៉ា អេឡា ពិណុន ៤២ កេណាស ថេម៉ាន មីបសា ៤៣ ម៉ាកឌាល និងអាយរ៉ាម។ ពួកគេទាំងអស់នេះគឺជាមេកុលសម្ព័ន្ធនៃស្រុកអេដំ ពួកគេគ្រប់គ្រងតាមតំបន់ក្នុងទឹកដីរបស់ខ្លួន។+ អេសាវជាបុព្វបុរសរបស់ពួកអេដំ។+
៣៧ យ៉ាកុបបន្តរស់នៅក្នុងស្រុកកាណាន ជាស្រុកដែលឪពុកគាត់ធ្លាប់រស់នៅជាជនបរទេស។+
២ នេះជាកំណត់ហេតុអំពីក្រុមគ្រួសាររបស់យ៉ាកុប។
កាលដែលយ៉ូសែប+មានអាយុ១៧ឆ្នាំ គាត់បានជួយឃ្វាលហ្វូងចៀម+ជាមួយនឹងបងប្រុសៗរបស់គាត់។ ពួកគេជាកូនរបស់ប៊ីលហា+និងស៊ីលផា+ជាប្រពន្ធបន្ទាប់របស់ឪពុកគាត់។ យ៉ូសែបបានប្រាប់ឪពុកអំពីទង្វើអាក្រក់របស់បងៗគាត់។ ៣ អ៊ីស្រាអែលស្រឡាញ់យ៉ូសែបជាងកូនៗឯទៀត+ ព្រោះយ៉ូសែបបានកើតមកនៅពេលដែលគាត់មានវ័យចាស់ហើយ។ អ៊ីស្រាអែលបានឲ្យគេដេរអាវវែងស្អាតមួយសម្រាប់យ៉ូសែប។ ៤ ពេលបងៗយ៉ូសែបបានឃើញថាឪពុកស្រឡាញ់គាត់ជាងពួកគេ នោះពួកគេក៏ចាប់ផ្ដើមស្អប់គាត់ ហើយមិនចង់និយាយដោយសប្បុរសដាក់គាត់ទេ។
៥ ថ្ងៃមួយ យ៉ូសែបបានយល់សប្ដិ ហើយគាត់បានប្រាប់សុបិននោះដល់បងៗរបស់គាត់។+ នេះធ្វើឲ្យពួកគេរឹតតែស្អប់គាត់ថែមទៀត។ ៦ គាត់បានប្រាប់ពួកគេថា៖ «ខ្ញុំមានសុបិនមួយចង់ប្រាប់បងៗ។ ៧ ខ្ញុំបានឃើញពួកយើងកំពុងចងកណ្ដាប់ស្រូវនៅកណ្ដាលវាលស្រែ។ ពេលនោះ កណ្ដាប់ស្រូវខ្ញុំឈរឡើង ហើយកណ្ដាប់ស្រូវរបស់បងៗបានមកព័ទ្ធជុំវិញ រួចឱនគោរពកណ្ដាប់ស្រូវខ្ញុំ»។+ ៨ បងៗគាត់បានតបថា៖ «តើឯងចង់តាំងខ្លួនជាស្ដេចគ្រប់គ្រងលើយើងឬ?»។+ ដូច្នេះ ពួកគេរឹតតែស្អប់គាត់ខ្លាំងជាងមុនទៅទៀត ព្រោះតែគាត់ប្រាប់អំពីសុបិននោះ។
៩ ក្រោយមក យ៉ូសែបយល់សប្ដិមួយទៀត ហើយគាត់ក៏ប្រាប់បងៗគាត់ថា៖ «ខ្ញុំមានសុបិនមួយទៀត។ លើកនេះ ខ្ញុំឃើញដួងអាទិត្យ ដួងចន្ទ និងផ្កាយ១១ដួង មកក្រាបគោរពខ្ញុំ»។+ ១០ បន្ទាប់មក គាត់បានប្រាប់សុបិនដល់ឪពុក ពេលនោះបងប្អូនគាត់ក៏នៅជាមួយដែរ រួចឪពុកគាត់ស្ដីបន្ទោសគាត់ថា៖ «កូនយល់សប្ដិដូចនេះ មានន័យយ៉ាងណា? តើឪពុកម្ដាយនិងបងប្អូនកូននឹងត្រូវមកក្រាបគោរពកូនដែរឬ?»។ ១១ ឪពុកគាត់បានរក្សាទុកពាក្យទាំងនោះក្នុងចិត្ត។ ឯបងៗគាត់វិញ ពួកគេច្រណែននឹងគាត់យ៉ាងខ្លាំង។+
១២ នៅពេលមួយ បងៗយ៉ូសែបបានចេញទៅឃ្វាលហ្វូងចៀមរបស់ឪពុកនៅក្បែរក្រុងស៊ីគឹម។+ ១៣ ក្រោយមក អ៊ីស្រាអែលបាននិយាយទៅកាន់យ៉ូសែបថា៖ «បងៗកូនកំពុងឃ្វាលចៀមនៅក្បែរក្រុងស៊ីគឹម។ ដូច្នេះ ពុកចង់ឲ្យកូនទៅឯពួកគេ»។ យ៉ូសែបបានឆ្លើយថា៖ «បាទលោកឪពុក!»។ ១៤ អ៊ីស្រាអែលបានបន្ថែមថា៖ «ចូរកូនទៅសួរសុខទុក្ខបងៗកូន ហើយមើលថាហ្វូងចៀមយ៉ាងណាដែរ រួចនាំដំណឹងមកប្រាប់ពុកវិញ»។ ក្រោយពីប្រាប់រួច គាត់ក៏ឲ្យយ៉ូសែបធ្វើដំណើរពីជ្រលងភ្នំហេប្រុន+ទៅក្រុងស៊ីគឹម។ ១៥ ពេលយ៉ូសែបកំពុងដើរទៅមកនៅឯវាល មានបុរសម្នាក់បានឃើញគាត់ ហើយសួរថា៖ «តើអ្នកកំពុងរកអ្នកណាដែរ?»។ ១៦ គាត់បានឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំកំពុងរកបងៗខ្ញុំ។ តើអ្នកដឹងថាពួកគាត់ឃ្វាលហ្វូងចៀមនៅឯណាទេ?»។ ១៧ បុរសនោះឆ្លើយថា៖ «ពួកគេចាកចេញពីទីនេះហើយ។ ខ្ញុំឮពួកគេនិយាយគ្នាថា៖ ‹តោះយើងទៅក្រុងដូថាន់›»។ ដូច្នេះ យ៉ូសែបបានទៅតាម ហើយឃើញបងៗគាត់នៅទីនោះ។
១៨ ពេលយ៉ូសែបធ្វើដំណើរទៅជិតដល់ ពួកគេបានឃើញគាត់ពីចម្ងាយ ហើយពួកគេរៀបគម្រោងសម្លាប់គាត់ចោល។ ១៩ ពួកគេនិយាយថា៖ «នុ៎ះន៏! មេយល់សប្ដិមកហើយ។+ ២០ ចូរយើងសម្លាប់គាត់ចោល ហើយបោះទៅក្នុងអណ្ដូងទៅ។ រួចយើងនឹងនិយាយថាសត្វសាហាវបានហែកគាត់ស៊ីហើយ។ ចាំមើល៍ៗ សុបិនគាត់អាចកើតឡើងបានឬមិនបាន»។ ២១ ឮដូច្នេះ រូបេន+ព្យាយាមជួយសង្គ្រោះយ៉ូសែប ហើយនិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «កុំសម្លាប់គាត់អី»។+ ២២ គាត់បានបន្ថែមថា៖ «ចូរបោះគាត់ទៅក្នុងអណ្ដូងនៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំនេះទៅបានហើយ+ កុំដល់ថ្នាក់សម្លាប់គាត់អី»។+ រូបេននិយាយដូច្នេះក្នុងបំណងជួយសង្គ្រោះយ៉ូសែប ឲ្យត្រឡប់ទៅឪពុកគាត់វិញ។
២៣ ពេលយ៉ូសែបបានទៅដល់ភ្លាម បងៗគាត់បាននាំគ្នាចាប់គាត់ដោះអាវវែងដ៏ស្អាតចេញ+ ២៤ ហើយពួកគេយកគាត់ទៅបោះក្នុងអណ្ដូងមួយ តែអណ្ដូងនោះគ្មានទឹកទេ។
២៥ រួចមក ពួកគេអង្គុយបរិភោគអាហារ។ ពេលនោះ ពួកគេក្រឡេកទៅឃើញក្បួនអូដ្ឋរបស់ពួកអ៊ីសម៉ាអែល+ កំពុងធ្វើដំណើរមកពីស្រុកគីលាត។ ពួកអ៊ីសម៉ាអែលកំពុងនាំយកជ័រក្រអូប* ប្រេងក្រអូប* និងសម្បកឈើក្រអូប*+ ទៅស្រុកអេហ្ស៊ីប។ ២៦ យូដាបាននិយាយទៅកាន់បងប្អូនគាត់ថា៖ «បើសម្លាប់គាត់ចោល យើងគ្មានចំណេញអីទេ ថែមទាំងត្រូវលាក់បាំងរឿងនោះទៀតផង។+ ២៧ ដូច្នេះ ចូរយើងលក់គាត់+ឲ្យពួកអ៊ីសម៉ាអែលទៅ។ កុំសម្លាប់គាត់អី ព្រោះគាត់ជាប្អូនយើង ជាសាច់ឈាមយើងដែរ»។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេក៏ស្ដាប់តាមយោបល់យូដា។ ២៨ ពួកគេបានយោងយ៉ូសែបឡើងពីអណ្ដូងវិញ ហើយលក់គាត់ឲ្យពួកឈ្មួញអ៊ីសម៉ាអែល*+ដែលកំពុងធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់។ ពួកគេលក់គាត់ក្នុងតម្លៃប្រាក់២០ដុំ។+ បន្ទាប់មក ពួកឈ្មួញទាំងនោះក៏នាំយ៉ូសែបទៅស្រុកអេហ្ស៊ីប។
២៩ ក្រោយមក រូបេនបានត្រឡប់ទៅឯអណ្ដូងទឹកវិញ តែមិនឃើញយ៉ូសែបនៅក្នុងនោះទេ ហើយគាត់ក៏ចាប់ហែកអាវខ្លួន។ ៣០ រួចគាត់បានទៅជួបប្អូនៗគាត់ ហើយស្រែកថា៖ «បាត់យ៉ូសែបហើយ! តើខ្ញុំត្រូវធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ?»។
៣១ ដូច្នេះ ពួកគេបាននាំគ្នាសម្លាប់ពពែឈ្មោលមួយ ហើយយកអាវវែងដ៏ស្អាតរបស់យ៉ូសែបទៅជ្រលក់ក្នុងឈាមពពែនោះ។ ៣២ ក្រោយមក ពួកគេបានផ្ញើអាវនោះទៅឲ្យឪពុក ហើយផ្ដាំថា៖ «យើងបានប្រទះឃើញអាវនេះ។ សូមលោកឪពុកពិនិត្យមើលអាវនេះ តើជាអាវរបស់កូនលោកឪពុកមែនឬមិនមែន»។+ ៣៣ ក្រោយពីពិនិត្យមើលរួច អ៊ីស្រាអែលបានស្រែកថា៖ «នេះជាអាវកូនខ្ញុំ! សត្វសាហាវច្បាស់ជាហែកស៊ីយ៉ូសែបកូនខ្ញុំហើយ!»។ ៣៤ ដូច្នេះ យ៉ាកុបបានចាប់ហែកអាវខ្លួន ហើយស្លៀកបាវ រួចកាន់ទុក្ខកូនគាត់អស់ជាយូរថ្ងៃ។ ៣៥ កូនប្រុសស្រីរបស់គាត់បានព្យាយាមសម្រាលទុក្ខគាត់ តែគាត់មិនព្រមស្ដាប់ពាក្យសម្រាលទុក្ខរបស់ពួកគេទេ ហើយគាត់នៅតែយំស្ដាយស្រណោះយ៉ូសែប។ គាត់បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំនឹងកាន់ទុក្ខកូនខ្ញុំរហូតដល់ថ្ងៃខ្ញុំស្លាប់!»។*+
៣៦ ពេលទៅដល់ស្រុកអេហ្ស៊ីប ពួកម៉ាឌានបានលក់យ៉ូសែបឲ្យប៉ូទីផា។ ប៉ូទីផាជាមេអង្គរក្ស+ និងជាមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់របស់ផារ៉ូ។+
៣៨ នៅគ្រានោះ យូដាបានចាកចេញពីបងប្អូនគាត់ ហើយទៅដំឡើងត្រសាលនៅជិតអ្នកក្រុងអាឌូឡាមម្នាក់ឈ្មោះហ៊ីរ៉ា។ ២ នៅទីនោះ យូដាបានឃើញកូនស្រីរបស់ស៊ូអាជាជនជាតិកាណាន។+ គាត់បានយកនាងធ្វើជាប្រពន្ធ ហើយរួមដំណេកជាមួយនាង។ ៣ ក្រោយមក នាងមានផ្ទៃពោះ ហើយសម្រាលបានកូនប្រុសមួយ។ យូដាបានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាអ៊ើរ។+ ៤ នាងក៏មានផ្ទៃពោះម្ដងទៀត ហើយសម្រាលបានកូនប្រុសមួយទៀត។ យូដាបានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាអូណាន។ ៥ លុះកន្លងក្រោយមក នាងក៏មានផ្ទៃពោះម្ដងទៀត ហើយសម្រាលបានកូនប្រុសមួយទៀត។ នាងបានដាក់ឈ្មោះកូននោះថាសេឡា។ ពេលនាងសម្រាលកូននោះ យូដានៅក្រុងអាក់ស៊ីប។+
៦ ក្រោយមក យូដាបានឲ្យអ៊ើរកូនច្បងគាត់ រៀបការជាមួយនឹងនាងថេម៉ា។+ ៧ ប៉ុន្តែ អ៊ើរប្រព្រឹត្តអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្ត ដូច្នេះហើយព្រះយេហូវ៉ាបានប្រហារគាត់ទៅ។ ៨ ហេតុនេះ យូដាបាននិយាយទៅកាន់អូណានថា៖ «ចូរកូនយកបងថ្លៃកូនធ្វើជាប្រពន្ធ ហើយរួមដំណេកជាមួយនាងទៅ ដើម្បីកូនអាចបន្តពូជឲ្យបងរបស់កូន»។+ ៩ ប៉ុន្តែ អូណានបានដឹងថាកូនដែលកើតមក នឹងមិនរាប់ជាកូនរបស់គាត់ទេ។+ ដូច្នេះ ពេលគាត់រួមដំណេកជាមួយបងថ្លៃ គាត់បានសម្រក់ទឹកកាមចោលទៅដី ព្រោះមិនចង់បន្តពូជឲ្យបងគាត់។+ ១០ ព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្តនឹងទង្វើរបស់គាត់ទេ ដូច្នេះលោកបានប្រហារគាត់ដែរ។+ ១១ បន្ទាប់មក យូដាបាននិយាយទៅកាន់ថេម៉ាជាកូនប្រសាថា៖ «ចូរកូននៅមេម៉ាយ ហើយទៅរស់នៅផ្ទះឪពុករបស់កូនសិនចុះ ទម្រាំដល់សេឡាធំឡើង ពុកនឹងឲ្យគាត់ធ្វើជាប្ដីកូន»។ យូដាបាននិយាយដូច្នេះ ដោយសារគាត់ខ្លាចថាសេឡាកូនគាត់នឹងស្លាប់ដូចកូនមុនៗដែរ។+ នាងថេម៉ាក៏ធ្វើតាម ហើយទៅរស់នៅជាមួយនឹងឪពុករបស់នាងវិញ។
១២ កន្លងក្រោយមក ប្រពន្ធយូដា+បានស្លាប់ ហើយគាត់បានកាន់ទុក្ខនាងអស់មួយរយៈ។ បន្ទាប់មក គាត់បានធ្វើដំណើរទៅក្រុងធីមណា+ ជាមួយនឹងមិត្តភក្ដិគាត់ឈ្មោះហ៊ីរ៉ាជាអ្នកក្រុងអាឌូឡាម។+ គាត់ទៅទីនោះដើម្បីមើលគេកាត់រោមចៀមរបស់គាត់។ ១៣ ពេលនោះ មានគេទៅប្រាប់ថេម៉ាថា៖ «ឪពុកក្មេកនាងកំពុងធ្វើដំណើរទៅកាត់រោមចៀមនៅក្រុងធីមណាហើយ»។ ១៤ ពេលឮដូច្នេះ នាងបានផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់ស្រីមេម៉ាយចេញ ហើយបានយកស្បៃមកគ្រលុំក្បាលនិងបាំងមុខ។ រួចនាងទៅអង្គុយនៅច្រកចូលអេណែមតាមផ្លូវទៅក្រុងធីមណា ព្រោះនាងបានឃើញថាសេឡាធំហើយ តែយូដាមិនបានឲ្យគាត់មកធ្វើជាប្ដីនាងទេ។+
១៥ ពេលយូដាបានឃើញនាង គាត់ស្មានថានាងជាស្រីពេស្យា ព្រោះនាងបានយកស្បៃមកបាំងមុខ។ ១៦ យូដាបានចូលទៅជិតនាង ហើយនិយាយថា៖ «សូមរួមដំណេកជាមួយខ្ញុំ»។ គាត់និយាយដូច្នេះ ព្រោះគាត់មិនដឹងថានាងជាកូនប្រសារបស់គាត់ទេ។+ នាងបានសួរថា៖ «បើខ្ញុំព្រម តើលោកឲ្យអ្វីមកខ្ញុំ?»។ ១៧ គាត់ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំនឹងផ្ញើកូនពពែមួយមកឲ្យនាង»។ ប៉ុន្តែ នាងបានសួរទៀតថា៖ «តើលោកមានរបស់អ្វីបញ្ចាំខ្ញុំទេ ទម្រាំដល់ខ្ញុំទទួលពពែនោះ?»។ ១៨ ដូច្នេះ គាត់សួរនាងវិញថា៖ «តើខ្ញុំគួរបញ្ចាំអ្វី?»។ នាងឆ្លើយថា៖ «សូមលោកទុកចិញ្ចៀនត្រា+និងខ្សែ ព្រមទាំងដំបងដែលនៅដៃលោកឲ្យខ្ញុំ»។ បន្ទាប់មក យូដាបានប្រគល់របស់ទាំងនោះឲ្យនាង ហើយក៏រួមដំណេកជាមួយនាងទៅ។ នាងចាប់មានផ្ទៃពោះជាមួយគាត់។ ១៩ ក្រោយមក នាងបានក្រោកឡើង ហើយធ្វើដំណើរចេញទៅ។ នាងបានដោះស្បៃចេញ រួចពាក់សម្លៀកបំពាក់ស្រីមេម៉ាយវិញ។
២០ ក្រោយមក យូដាបានផ្ញើកូនពពែតាមមិត្តភក្ដិរបស់គាត់ជាអ្នកក្រុងអាឌូឡាម+ យកទៅឲ្យនាងដើម្បីលោះរបស់បញ្ចាំមកវិញ។ ប៉ុន្តែ មិត្តភក្ដិនោះរកនាងមិនឃើញសោះ។ ២១ រួចគាត់បានសួរពួកបុរសនៅទីនោះថា៖ «ស្រីពេស្យា*ដែលធ្លាប់អង្គុយតាមផ្លូវនៅអេណែម តើនៅឯណា?»។ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «មិនដែលមានស្រីពេស្យានៅទីនេះទេ»។ ២២ ក្រោយមក គាត់បានត្រឡប់ទៅជួបយូដាវិញ ហើយប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំរកនាងមិនឃើញសោះ ហើយអ្នកនៅទីនោះប្រាប់ថា មិនដែលមានស្រីពេស្យានៅទីនេះទេ»។ ២៣ ដូច្នេះ យូដាបាននិយាយថា៖ «ឲ្យនាងយករបស់ទាំងនោះចុះ យើងមិនចាំបាច់សួរដេញដោលទៀតទេ ដើម្បីកុំឲ្យគេមើលងាយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ខ្ញុំបានផ្ញើកូនពពែទៅឲ្យហើយ តែរកនាងមិនឃើញ»។
២៤ ប្រមាណបីខែក្រោយមក មានគេមកប្រាប់យូដាថា៖ «នាងថេម៉ាកូនប្រសាអ្នក ធ្វើជាស្រីពេស្យាហើយ ឥឡូវនាងថែមទាំងមានផ្ទៃពោះទៀតផង»។ ឮដូច្នោះ យូដាបាននិយាយថា៖ «ចូរយកនាងទៅសម្លាប់ ហើយដុតនាងចោលទៅ»។+ ២៥ ពេលគេកំពុងនាំនាងយកទៅសម្លាប់ នាងបានផ្ញើរបស់បញ្ចាំទៅឲ្យឪពុកក្មេក ហើយឲ្យគេនាំដំណឹងទៅប្រាប់គាត់ថា៖ «ខ្ញុំមានផ្ទៃពោះជាមួយនឹងម្ចាស់របស់នេះ»។ នាងបន្ថែមទៀតថា៖ «សូមលោកពិនិត្យមើលចិញ្ចៀនត្រានិងខ្សែ ព្រមទាំងដំបងនេះ ថាជារបស់អ្នកណា»។+ ២៦ ក្រោយពិនិត្យរបស់ទាំងនោះរួច យូដាបាននិយាយថា៖ «នាងសុចរិតជាងខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំមិនបានឲ្យសេឡាធ្វើជាប្ដីនាង»។+ តាំងពីថ្ងៃនោះមក គាត់មិនបានរួមដំណេកជាមួយនាងទៀតទេ។
២៧ លុះដល់គ្រប់ខែដែលនាងថេម៉ាត្រូវសម្រាល មានកូនភ្លោះនៅក្នុងផ្ទៃនាង។ ២៨ កាលនាងកំពុងសម្រាល កូនមួយបានលូកដៃចេញមក។ ភ្លាមនោះ ឆ្មបបានយកអំបោះក្រហមមកចងដៃគាត់ ហើយនិយាយថា៖ «កូននេះជាកូនច្បងហើយ»។ ២៩ ប៉ុន្តែ កូននោះបានដកដៃចូលវិញ ហើយកូនមួយទៀតបានកើតមកមុន។ ដូច្នេះ ឆ្មបនោះបាននិយាយថា៖ «ម្ដេចក៏ទម្លាយចេញពីផ្ទៃម្ដាយមកដូច្នេះ?»។ ហេតុនេះហើយបានជាកូននោះមានឈ្មោះថាពេរេស។*+ ៣០ រួចកូនបន្ទាប់ក៏កើតមក គឺជាកូនដែលមានអំបោះក្រហមនៅដៃ ហើយកូននោះបានត្រូវដាក់ឈ្មោះថាសេរ៉ា។+
៣៩ រីឯយ៉ូសែបវិញ ពេលពួកកូនចៅអ៊ីសម៉ាអែល+បាននាំគាត់ទៅដល់ស្រុកអេហ្ស៊ីប+ ពួកគេបានលក់គាត់បន្តឲ្យដល់ប៉ូទីផា+ដែលជាមេអង្គរក្ស និងជាមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់របស់ផារ៉ូ។ ២ ព្រះយេហូវ៉ាបាននៅជាមួយនឹងយ៉ូសែប+ ហើយកិច្ចការណាក៏ដោយដែលយ៉ូសែបធ្វើតែងតែសម្រេចទាំងអស់។ ដូច្នេះ ចៅហ្វាយជាជនជាតិអេហ្ស៊ីបនោះ បានតែងតាំងយ៉ូសែបឲ្យមើលការខុសត្រូវក្នុងផ្ទះរបស់គាត់ ៣ ព្រោះគាត់បានឃើញថាព្រះយេហូវ៉ានៅជាមួយនឹងយ៉ូសែប ហើយដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាបានជួយយ៉ូសែបឲ្យសម្រេចកិច្ចការទាំងអស់។
៤ ចៅហ្វាយនោះពេញចិត្តនឹងយ៉ូសែបខ្លាំងណាស់។ គាត់បានតែងតាំងយ៉ូសែបឲ្យធ្វើជាអ្នកបម្រើជំនិត ហើយឲ្យយ៉ូសែបមើលការខុសត្រូវលើទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់។ ៥ តាំងពីថ្ងៃដែលគាត់បានតែងតាំងយ៉ូសែបឲ្យត្រួតត្រាលើផ្ទះគាត់ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសារគាត់ចម្រុងចម្រើនឡើង។ បន្ថែមទៀត ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរលើអ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មាន ទាំងនៅក្នុងផ្ទះទាំងនៅស្រែចម្ការ។+ ៦ ទីបំផុត ចៅហ្វាយនោះបានប្រគល់អ្វីៗទាំងអស់ឲ្យយ៉ូសែបមើលការខុសត្រូវ ហើយគាត់មិនចាំបាច់ខ្វល់អំពីអ្វីទេ លើកលែងតែអាហារគាត់បរិភោគប៉ុណ្ណោះ។ ឯយ៉ូសែប គាត់មានរាងកាយមាំមួន ហើយមានរូបរាងសង្ហា។
៧ ក្រោយមក ប្រពន្ធរបស់ប៉ូទីផា ចាប់ផ្ដើមលួចសម្លឹងមើលយ៉ូសែប ហើយនិយាយទៅគាត់ថា៖ «ចូរមករួមដំណេកជាមួយនឹងខ្ញុំ»។ ៨ ប៉ុន្តែ យ៉ូសែបបានបដិសេធ ហើយនិយាយទៅកាន់នាងថា៖ «ចៅហ្វាយខ្ញុំបានឲ្យខ្ញុំគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ ហើយដោយសារមានខ្ញុំ គាត់មិនចាំបាច់ខ្វល់អំពីអ្វីឡើយ។ ៩ បន្ទាប់ពីគាត់ មានតែខ្ញុំទេដែលធំជាងគេក្នុងផ្ទះនេះ។ គាត់បានឲ្យខ្ញុំមានអំណាចលើអ្វីៗទាំងអស់ លើកលែងតែលោកស្រីប៉ុណ្ណោះ ព្រោះលោកស្រីជាប្រពន្ធរបស់គាត់។ ដូច្នេះ តើខ្ញុំអាចប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងចំពោះព្រះ ដោយធ្វើអំពើដ៏អាក្រក់ក្រៃលែងដូចនេះម្ដេចបាន?»។+
១០ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ នាងតែងតែហៅយ៉ូសែបឲ្យមករួមដំណេកជាមួយនាង តែយ៉ូសែបមិនព្រមទេ សូម្បីតែនាងឲ្យគាត់នៅក្បែរ ក៏គាត់មិនព្រមដែរ។ ១១ ថ្ងៃមួយ យ៉ូសែបបានចូលទៅធ្វើការនៅក្នុងផ្ទះដូចសព្វដង តែថ្ងៃនោះគ្មានអ្នកបម្រើឯទៀតនៅក្នុងផ្ទះទេ។ ១២ ពេលនោះ ប្រពន្ធប៉ូទីផាបានចាប់ទាញអាវយ៉ូសែប ហើយនិយាយថា៖ «មករួមដំណេកជាមួយនឹងខ្ញុំ!»។ ប៉ុន្តែ យ៉ូសែបបានរលាស់អាវចោលនៅដៃនាង រួចរត់ចេញទៅក្រៅ។ ១៣ ពេលនាងឃើញថាយ៉ូសែបរត់ចោលអាវដូច្នេះ ១៤ នាងក៏ស្រែកហៅពួកអ្នកនៅក្នុងផ្ទះ ហើយប្រាប់ពួកគេថា៖ «មើល! ប្ដីខ្ញុំបាននាំយកបុរសហេប្រឺនោះមកឲ្យមើលងាយពួកយើងហើយ។ បុរសនោះចង់ចាប់រំលោភខ្ញុំ តែខ្ញុំបានស្រែកឡើងយ៉ាងខ្លាំង។ ១៥ ពេលគាត់ឮខ្ញុំស្រែក គាត់បានរត់ចេញទៅក្រៅទាំងទុកអាវចោលនៅក្បែរខ្ញុំ»។ ១៦ ក្រោយនោះ ប្រពន្ធប៉ូទីផាបានទុកអាវនោះនៅក្បែរនាង ហើយរង់ចាំប្ដីនាងត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។
១៧ ពេលប៉ូទីផាមកដល់ នាងបានប្រាប់ពាក្យដូចគ្នាដល់គាត់ថា៖ «បុរសហេប្រឺដែលបងបាននាំមកនោះ គាត់បានមកដើម្បីធ្វើឲ្យគេមើលងាយមើលថោកខ្ញុំ។ ១៨ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានស្រែកយ៉ាងខ្លាំង ហើយគាត់បានរត់ចេញទៅក្រៅទាំងទុកអាវចោលនៅក្បែរខ្ញុំ»។ ១៩ ក្រោយពីប៉ូទីផាឮប្រពន្ធគាត់ប្រាប់ថា៖ «នេះហើយជាអ្វីដែលអ្នកបម្រើបងបានធ្វើ» នោះគាត់ខឹងយ៉ាងខ្លាំង។ ២០ ដូច្នេះ ប៉ូទីផាបានឲ្យគេចាប់យ៉ូសែបយកទៅដាក់គុក ជាកន្លែងដែលគេដាក់អ្នកទោសរបស់ស្ដេច។ ម្ល៉ោះហើយ យ៉ូសែបបានជាប់នៅក្នុងគុកនោះទៅ។+
២១ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាបានបន្តនៅជាមួយនឹងយ៉ូសែប ហើយបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះគាត់ជានិច្ច។ លោកបានធ្វើឲ្យមេគុកពេញចិត្តគាត់។+ ២២ ដូច្នេះ មេគុកបានតែងតាំងយ៉ូសែបឲ្យមើលការខុសត្រូវលើពួកអ្នកទោសទាំងអស់។ យ៉ូសែបមានភារកិច្ចចាត់ចែងកិច្ចការនៅក្នុងគុក+ ២៣ ហើយមេគុកមិនចាំបាច់បារម្ភអំពីកិច្ចការដែលគាត់បានប្រគល់ដល់យ៉ូសែបទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាបាននៅជាមួយនឹងយ៉ូសែប ហើយព្រះយេហូវ៉ាតែងតែធ្វើឲ្យកិច្ចការរបស់យ៉ូសែបបានសម្រេច។+
៤០ ក្រោយនោះមក មានមន្ត្រីពីរនាក់របស់ផារ៉ូស្ដេចស្រុកអេហ្ស៊ីប បានប្រព្រឹត្តខុសនឹងផារ៉ូ ម្នាក់ជាមេលើពួកអ្នកកាន់ពែង+ ហើយម្នាក់ទៀតជាមេលើពួកអ្នកដុតនំ។ ២ ផារ៉ូបានខឹងនឹងអ្នកបម្រើទាំងពីរនោះជាខ្លាំង។+ ៣ ដូច្នេះ គាត់បានឲ្យគេយកអ្នកបម្រើទាំងពីរនាក់នោះទៅឃុំនៅផ្ទះរបស់មេអង្គរក្ស+ ជាកន្លែងដែលគេឃុំឃាំងយ៉ូសែប។+ ៤ បន្ទាប់មក មេអង្គរក្សបានឲ្យយ៉ូសែបមើលការខុសត្រូវលើពួកគេ។+ ពួកគេទាំងពីរបានជាប់ឃុំឃាំងនៅទីនោះអស់មួយរយៈ។
៥ នៅយប់មួយ មេលើពួកអ្នកកាន់ពែង និងមេលើពួកអ្នកដុតនំ បានយល់សប្ដិ។ ប៉ុន្តែ សុបិនរបស់ពួកគេមានអត្ថន័យផ្សេងពីគ្នា។ ៦ លុះព្រឹកឡើង យ៉ូសែបបានចូលមក ហើយឃើញពួកគេមានទឹកមុខស្រងូតស្រងាត់។ ៧ ដូច្នេះ យ៉ូសែបបានសួរមន្ត្រីទាំងនោះដែលកំពុងជាប់ឃុំជាមួយនឹងគាត់ក្នុងផ្ទះម្ចាស់គាត់ថា៖ «ហេតុអ្វីអ្នកទាំងពីរមានទឹកមុខស្រងូតស្រងាត់ម្ល៉េះ?»។ ៨ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «យើងទាំងពីរនាក់បានយល់សប្ដិ តែគ្មានអ្នកណាអាចកាត់ស្រាយសុបិនឲ្យយើងបានទេ»។ យ៉ូសែបបាននិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «មានតែព្រះប៉ុណ្ណោះដែលអាចកាត់ស្រាយសុបិនបាន។+ សូមប្រាប់សុបិនរបស់អ្នកទាំងពីរដល់ខ្ញុំមក»។
៩ ដូច្នេះ មេលើពួកអ្នកកាន់ពែងបានប្រាប់យ៉ូសែបថា៖ «ខ្ញុំបានយល់សប្ដិឃើញដើមទំពាំងបាយជូរមួយ។ ១០ ដើមនោះមានខ្នែងបី ហើយខ្នែងទាំងនោះបានចេញពន្លក កើតបានជាផ្កា រួចចេញជាចង្កោមផ្លែទុំ។ ១១ ពេលនោះ ខ្ញុំកំពុងកាន់ពែងរបស់ផារ៉ូ ហើយខ្ញុំបានបេះចង្កោមទំពាំងបាយជូរទាំងនោះ មកច្របាច់យកទឹកដាក់ក្នុងពែង រួចលើកជូនផារ៉ូពិសា»។ ១២ បន្ទាប់មក យ៉ូសែបបានប្រាប់គាត់ថា៖ «នេះជាអត្ថន័យសុបិនរបស់អ្នក។ ខ្នែងបីគឺសំដៅលើបីថ្ងៃ។ ១៣ នៅបីថ្ងៃទៀត ផារ៉ូនឹងដោះលែងអ្នក ហើយនឹងតែងតាំងអ្នកឲ្យមានតំណែងឡើងវិញ។+ អ្នកនឹងលើកពែងជូនលោកដូចកាលពីមុន។+ ១៤ ពេលអ្នកបានសុខស្រួលហើយ សូមមេត្តាកុំភ្លេចខ្ញុំ។ សូមបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះខ្ញុំ ហើយសូមប្រាប់ផារ៉ូអំពីខ្ញុំផង ដើម្បីឲ្យខ្ញុំបានរួចពីគុកនេះ ១៥ ព្រោះខ្ញុំបានត្រូវគេចាប់ពីទឹកដីរបស់ជនជាតិហេប្រឺមក+ ហើយខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីខុសដែលគួរនឹងជាប់គុកទេ»។+
១៦ ពេលមេលើពួកអ្នកដុតនំឃើញថាយ៉ូសែបបានកាត់ស្រាយរឿងល្អអំពីសុបិននោះ គាត់បានប្រាប់យ៉ូសែបថា៖ «ខ្ញុំក៏មានសុបិនមួយដែរ។ ខ្ញុំយល់សប្ដិថា ខ្ញុំទូលនំបីកញ្ច្រែង។ ១៧ កញ្ច្រែងលើបង្អស់មានពេញទៅដោយនំគ្រប់ប្រភេទសម្រាប់ជូនផារ៉ូពិសា តែពេលនោះមានសត្វស្លាបមកចឹកស៊ីនំពីកញ្ច្រែងនោះទៅ»។ ១៨ បន្ទាប់មក យ៉ូសែបបានប្រាប់គាត់ថា៖ «នេះជាអត្ថន័យសុបិនរបស់អ្នក។ កញ្ច្រែងបីគឺសំដៅលើបីថ្ងៃ។ ១៩ នៅបីថ្ងៃទៀត ផារ៉ូនឹងឲ្យគេកាត់ក្បាលអ្នក សពអ្នកនឹងត្រូវព្យួរលើបង្គោលឈើ ហើយសត្វស្លាបនឹងមកចឹកស៊ីសាច់អ្នក»។+
២០ លុះបីថ្ងៃក្រោយមក ជាថ្ងៃខួបកំណើតរបស់ផារ៉ូ។+ គាត់បានឲ្យគេរៀបចំពិធីភោជនាហារសម្រាប់ពួកអ្នកបម្រើទាំងអស់របស់គាត់។ ពេលនោះ គាត់បានចាត់គេឲ្យនាំមេលើពួកអ្នកកាន់ពែង និងមេលើពួកអ្នកដុតនំចេញមក។ ២១ ផារ៉ូបានតែងតាំងមេលើពួកអ្នកកាន់ពែងឲ្យមានតំណែងដូចដើមវិញ។ ម្ល៉ោះហើយ អ្នកនោះក៏លើកពែងជូនផារ៉ូតទៅទៀត។ ២២ ចំណែកឯមេលើពួកអ្នកដុតនំវិញ ផារ៉ូបានឲ្យគេព្យួរគាត់ ដូចដែលយ៉ូសែបបានកាត់ស្រាយសុបិនប្រាប់គាត់មែន។+ ២៣ ប៉ុន្តែ មេលើពួកអ្នកកាន់ពែងមិនបាននឹកឃើញយ៉ូសែបទេ។ គាត់បានភ្លេចឈឹងអំពីយ៉ូសែប។+
៤១ លុះពីរឆ្នាំក្រោយមក ផារ៉ូបានយល់សប្ដិ+ឃើញថា គាត់កំពុងឈរនៅក្បែរទន្លេនីល។ ២ ពេលនោះ គាត់ឃើញមានគោធាត់ល្អ៧ក្បាល ឡើងចេញពីទន្លេនីលមកស៊ីស្មៅនៅមាត់ច្រាំង។+ ៣ បន្ទាប់មក គាត់បានឃើញគោស្គមកំព្រឹង៧ក្បាល ឡើងចេញពីទន្លេមកឈរនៅមាត់ច្រាំងក្បែរគោធាត់ៗទាំងនោះ។ ៤ រួចមក គោស្គម៧ក្បាល បានស៊ីគោធាត់ល្អអស់ទៅ។ រំពេចនោះ ផារ៉ូក៏បានភ្ញាក់ឡើង។
៥ រួចគាត់បានសម្រាន្តលក់ទៅវិញ ហើយបានយល់សប្ដិមួយទៀត។ គាត់ឃើញស្រូវមួយដើមដុះឡើង បែកចេញជា៧កួរ មានគ្រាប់ធំៗថ្លោសល្អ។+ ៦ បន្ទាប់នោះ គាត់ឃើញស្រូវស្កក៧កួរដុះចេញមក ហើយវាស្លោកដោយសារខ្យល់ក្ដៅពីទិសខាងកើត។ ៧ រួចកួរស្រូវស្កកនោះបានលេបកួរស្រូវទាំង៧ដែលធំថ្លោសល្អទៅ។ ខណៈនោះ គាត់បានភ្ញាក់ឡើង ហើយដឹងថាខ្លួនកំពុងយល់សប្ដិ។
៨ លុះព្រឹកឡើង គាត់មានអារម្មណ៍មិនសុខសោះ។ ដូច្នេះ គាត់បានកោះហៅពួកអ្នកប្រាជ្ញនៅក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីប ព្រមទាំងពួកគ្រូវេទមន្តទាំងអស់ ឲ្យមកជួបគាត់។ ផារ៉ូបានប្រាប់អំពីសុបិនទាំងនោះដល់ពួកគេ តែគ្មានអ្នកណាអាចកាត់ស្រាយឲ្យគាត់បានទេ។
៩ ពេលនោះ មេលើពួកអ្នកកាន់ពែងបានជម្រាបផារ៉ូថា៖ «ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំសូមសារភាពកំហុសរបស់ខ្ញុំ។ ១០ ពេលមុន លោកម្ចាស់បានខឹងនឹងខ្ញុំនិងមេលើពួកអ្នកដុតនំ ហើយលោកបានឃុំឃាំងយើងទាំងពីរនាក់នៅផ្ទះរបស់មេអង្គរក្ស។+ ១១ នៅយប់មួយ យើងទាំងពីរនាក់បានយល់សប្ដិ ហើយសុបិនរបស់យើងទាំងពីរមានអត្ថន័យផ្សេងពីគ្នា។+ ១២ នៅកន្លែងឃុំឃាំងនោះ មានយុវជនហេប្រឺម្នាក់ជាអ្នកបម្រើមេអង្គរក្ស។+ យើងបានប្រាប់គាត់អំពីសុបិនរបស់យើង+ ហើយគាត់បានកាត់ស្រាយសុបិនទាំងនោះ។ ១៣ ក្រោយមក មានហេតុការណ៍កើតឡើងដូចដែលគាត់បានកាត់ស្រាយមែន គឺខ្ញុំបានទទួលតំណែងដូចដើមវិញ តែម្នាក់ទៀតបានត្រូវគេយកទៅព្យួរ»។+
១៤ ដូច្នេះ ផារ៉ូបានចាត់គេឲ្យទៅនាំយ៉ូសែបមក+ រួចគេក៏នាំគាត់ចេញពីគុកជាប្រញាប់។+ យ៉ូសែបបានកោរសក់ កោរពុកមាត់ ហើយប្ដូរសម្លៀកបំពាក់ រួចចូលទៅជួបផារ៉ូ។ ១៥ ផារ៉ូបាននិយាយទៅកាន់យ៉ូសែបថា៖ «ខ្ញុំមានសុបិនមួយតែគ្មានអ្នកណាអាចកាត់ស្រាយបានទេ។ ខ្ញុំឮថា បើមានអ្នកណាប្រាប់សុបិនដល់អ្នក អ្នកអាចកាត់ស្រាយបាន»។+ ១៦ យ៉ូសែបបាននិយាយទៅកាន់ផារ៉ូថា៖ «មិនមែនខ្ញុំបាទទេ តែគឺជាព្រះដែលនឹងប្រាប់អំពីសុខទុក្ខរបស់លោកម្ចាស់»។+
១៧ ផារ៉ូបាននិយាយបន្តថា៖ «ខ្ញុំបានយល់សប្ដិឃើញថា ខ្ញុំឈរនៅឯមាត់ច្រាំងទន្លេនីល។ ១៨ ខ្ញុំបានឃើញគោធាត់ល្អ៧ក្បាល ឡើងចេញពីទន្លេមកស៊ីស្មៅនៅមាត់ច្រាំង។+ ១៩ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានឃើញគោស្គមកំព្រឹង៧ក្បាលដែលអាក្រក់មើលក្រៃលែង ខ្ញុំមិនដែលឃើញគោណាអាក្រក់បែបនេះនៅក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីបពីមុនមកទេ។ ២០ រួចមក គោស្គមទាំង៧ក្បាលនោះ បានស៊ីគោធាត់ល្អអស់ទៅ។ ២១ ទោះជាពួកវាបានស៊ីហើយក្ដី តែគ្មានអ្នកណាដឹងថាពួកវាបានស៊ីទេ ព្រោះពួកវានៅតែស្គមស្គាំងដដែល។ រួចខ្ញុំក៏បានភ្ញាក់ឡើង។
២២ «ក្រោយនោះ ខ្ញុំបានដេកទៅវិញ ហើយបានយល់សប្ដិឃើញស្រូវមួយដើមបែកចេញជា៧កួរ មានគ្រាប់ធំថ្លោសល្អ។+ ២៣ បន្ទាប់ពីនោះ ខ្ញុំឃើញស្រូវស្កក៧កួរ ស្លោកដោយសារខ្យល់ក្ដៅពីទិសខាងកើត។ ២៤ រួចកួរស្រូវស្កកនោះ បានលេបកួរស្រូវទាំង៧ដែលធំថ្លោសល្អអស់ទៅ។ ខ្ញុំបានប្រាប់សុបិនទាំងនោះដល់គ្រូវេទមន្តទាំងអស់។+ ប៉ុន្តែ គ្មានអ្នកណាអាចកាត់ស្រាយបានទេ»។+
២៥ បន្ទាប់មក យ៉ូសែបបានប្រាប់ផារ៉ូថា៖ «សុបិនលោកម្ចាស់*មានអត្ថន័យតែមួយទេ។ ព្រះពិតបានប្រាប់លោកម្ចាស់ឲ្យដឹងអំពីអ្វីដែលលោកនឹងធ្វើ។+ ២៦ គោធាត់ល្អ៧ក្បាល សំដៅលើ៧ឆ្នាំ។ ឯស្រូវថ្លោស៧កួរ ក៏សំដៅលើ៧ឆ្នាំដែរ។ សុបិនលោកម្ចាស់មានអត្ថន័យដូចគ្នាទេ។ ២៧ ចំណែកគោស្គមកំព្រឹង៧ក្បាលដែលឡើងក្រោយមក សំដៅលើការអត់ឃ្លាន៧ឆ្នាំ ហើយស្រូវស្កក៧កួរដែលស្លោកដោយសារខ្យល់ក្ដៅពីទិសខាងកើត ក៏សំដៅលើការអត់ឃ្លាន៧ឆ្នាំដែរ។ ២៨ ដូចខ្ញុំបាទបានជម្រាបលោកម្ចាស់រួចហើយ ព្រះពិតបានបណ្ដាលឲ្យលោកម្ចាស់ឃើញជាមុននូវអ្វីដែលលោកនឹងធ្វើ។
២៩ «គឺរយៈពេល៧ឆ្នាំ នឹងមានភោគផលច្រើនក្រៃលែង នៅទូទាំងស្រុកអេហ្ស៊ីប។ ៣០ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីនោះនឹងមានការអត់ឃ្លានអស់រយៈពេល៧ឆ្នាំវិញ។ ទោះជាស្រុកអេហ្ស៊ីបធ្លាប់មានភោគផលច្រើនយ៉ាងនោះក៏ដោយ ក៏គេមិនចាំគ្រានោះដែរ ព្រោះការអត់ឃ្លាននោះនឹងបង្ហិនស្រុកនេះទៅ។+ ៣១ ការអត់ឃ្លាននោះគឺខ្លាំងដល់ម្ល៉េះ បានជាគេនឹងភ្លេចថាស្រុកអេហ្ស៊ីបធ្លាប់មានភោគផលសម្បូរហូរហៀរ។ ៣២ ព្រះពិតបានឲ្យលោកម្ចាស់យល់សប្ដិអស់ពីរដង គឺដោយសារព្រះបានសម្រេចចិត្តថានឹងធ្វើឲ្យកើតឡើងពិតប្រាកដមែន ហើយលោកនឹងធ្វើឲ្យកើតឡើងនាពេលឆាប់ៗខាងមុខនេះ។
៣៣ «ដូច្នេះ សូមលោកម្ចាស់ស្វែងរកបុរសម្នាក់ដែលមានប្រាជ្ញាវាងវៃនិងចេះពិចារណា ហើយតែងតាំងគាត់ឲ្យមើលការខុសត្រូវលើស្រុកអេហ្ស៊ីប។ ៣៤ សូមលោកម្ចាស់តែងតាំងអ្នកត្រួតពិនិត្យមួយចំនួន ហើយឲ្យពួកគេប្រមូលយកភោគផល១ភាគ៥ ក្នុងអំឡុងពេល៧ឆ្នាំដែលមានភោគផលជាបរិបូរ។+ ៣៥ បន្ថែមទៅទៀត នៅក្នុងឆ្នាំទាំងនោះ សូមលោកម្ចាស់ឲ្យគេប្រមូលស្បៀងអាហារទាំងអស់ ព្រមទាំងប្រមូលស្រូវយកទៅរក្សាទុកក្នុងឃ្លាំងរបស់លោកម្ចាស់នៅបណ្ដាក្រុងនានា។+ ៣៦ ក្នុងអំឡុងពេល៧ឆ្នាំដែលមានការអត់ឃ្លាន ស្បៀងអាហារទាំងនោះនឹងត្រូវផ្គត់ផ្គង់ក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីប ដើម្បីកុំឲ្យស្រុកនេះត្រូវវិនាសទៅដោយសារការអត់ឃ្លាននោះឡើយ»។+
៣៧ ក្រោយស្ដាប់យោបល់នោះរួច ផារ៉ូនិងពួកអ្នកបម្រើទាំងអស់ពេញចិត្តជាខ្លាំង។ ៣៨ ផារ៉ូបាននិយាយទៅកាន់ពួកអ្នកបម្រើគាត់ថា៖ «តើយើងអាចរកបុរសណាទៀតដែលមានឫទ្ធានុភាពពីព្រះដូចបុរសនេះបានទៅ?»។ ៣៩ បន្ទាប់មក ផារ៉ូនិយាយទៅកាន់យ៉ូសែបថា៖ «ដោយសារព្រះបានបណ្ដាលឲ្យអ្នកដឹងអំពីអ្វីទាំងនេះ នោះគ្មានអ្នកណាមានប្រាជ្ញាវាងវៃនិងចេះពិចារណាដូចអ្នកទេ។ ៤០ ខ្ញុំនឹងតែងតាំងអ្នកឲ្យមើលការខុសត្រូវលើពួកអ្នកផ្ទះខ្ញុំ ហើយបណ្ដារាស្ត្រខ្ញុំនឹងស្ដាប់បង្គាប់អ្នកទាំងស្រុង។+ មានតែខ្ញុំម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលមានឋានៈខ្ពស់ជាងអ្នក»។ ៤១ រួចផារ៉ូបន្ថែមទៀតថា៖ «ចាប់ពីពេលនេះទៅ ខ្ញុំតែងតាំងអ្នកឲ្យត្រួតត្រាលើស្រុកអេហ្ស៊ីបទាំងមូល»។+ ៤២ បន្ទាប់មក ផារ៉ូបានដោះចិញ្ចៀនត្រាពីដៃគាត់ពាក់ឲ្យយ៉ូសែប ថែមទាំងយកសម្លៀកបំពាក់ក្រណាត់សាច់ល្អ និងខ្សែកមាសបំពាក់ឲ្យយ៉ូសែបទៀតផង។ ៤៣ គាត់បានឲ្យយ៉ូសែបជិះរទេះពិសេសបន្ទាប់ពីគាត់ ដើម្បីឲ្យបណ្ដាជនផ្ដល់កិត្តិយសដល់យ៉ូសែបដោយស្រែកថា៖ «អាវឺរេក!»។* យ៉ាងនេះ ផារ៉ូបានតែងតាំងយ៉ូសែបឲ្យត្រួតត្រាលើស្រុកអេហ្ស៊ីប។
៤៤ ផារ៉ូក៏បាននិយាយថែមទៀតថា៖ «ខ្ញុំជាផារ៉ូ តែបើគ្មានការអនុញ្ញាតពីអ្នកទេ គ្មានអ្នកណាអាចធ្វើអ្វីមួយនៅក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីបបានឡើយ»។+ ៤៥ ផារ៉ូបានដាក់ឈ្មោះយ៉ូសែបថាសេបផាណាតពេនា ហើយបានលើកនាងអាសិនណាត+ជាកូនស្រីប៉ូទីភឺរ៉ាជាសង្ឃនៅក្រុងអុន* ឲ្យធ្វើជាប្រពន្ធគាត់។ យ៉ូសែបក៏បានចាប់ផ្ដើមមើលការខុសត្រូវលើស្រុកអេហ្ស៊ីប។+ ៤៦ ពេលយ៉ូសែបចូលទៅជួប*ផារ៉ូស្ដេចស្រុកអេហ្ស៊ីប គាត់មានអាយុ៣០ឆ្នាំ។+
បន្ទាប់មក គាត់បានចេញពីផារ៉ូ ធ្វើដំណើរទៅពិនិត្យមើលស្រុកអេហ្ស៊ីបទាំងមូល។ ៤៧ ក្នុងអំឡុង៧ឆ្នាំសម្បូរភោគផល ដីស្រុកអេហ្ស៊ីបបានបង្កើតផលជាបរិបូរ។ ៤៨ ក្នុងឆ្នាំទាំងនោះ គាត់បានប្រមូលស្បៀងអាហារយកទៅទុកក្នុងឃ្លាំងតាមក្រុងនានាក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីប។ ស្បៀងដែលគេប្រមូលបានពីវាលស្រែនៅជុំវិញក្រុងនីមួយៗ គាត់យកទៅទុកក្នុងឃ្លាំងនៅក្រុងនោះតែម្ដង។ ៤៩ យ៉ូសែបបានប្រមូលស្បៀងអាហារច្រើនក្រៃលែង ដែលមានចំនួនដូចខ្សាច់នៅឆ្នេរសមុទ្រ។ ចំនួននោះច្រើនដល់ម្ល៉េះ រហូតដល់គេលែងរាប់ទៀត ព្រោះមិនអាចរាប់អស់។
៥០ មុនដល់ឆ្នាំដែលមានការអត់ឃ្លាន នាងអាសិនណាតបានបង្កើតកូនប្រុសពីរនាក់ឲ្យយ៉ូសែប។+ នាងជាកូនស្រីប៉ូទីភឺរ៉ាជាសង្ឃនៅក្រុងអុន។ ៥១ យ៉ូសែបបានដាក់ឈ្មោះកូនច្បងនោះថាម៉ាណាសេ*+ ព្រោះគាត់បាននិយាយថា៖ «ព្រះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្លេចទុក្ខលំបាកទាំងអស់របស់ខ្ញុំ និងធ្វើឲ្យខ្ញុំលែងនឹកអាល័យដល់ឪពុកនិងសាច់ញាតិខ្ញុំទៀត»។ ៥២ យ៉ូសែបបានដាក់ឈ្មោះកូនបន្ទាប់ថាអេប្រាអ៊ីម*+ ព្រោះគាត់បាននិយាយថា៖ «ព្រះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំចម្រុងចម្រើននៅក្នុងស្រុកដែលខ្ញុំជួបទុក្ខលំបាក»។+
៥៣ រួចមក គ្រា៧ឆ្នាំដែលសម្បូរភោគផលបានកន្លងផុតទៅ+ ៥៤ ហើយគ្រា៧ឆ្នាំនៃការអត់ឃ្លានបានមកដល់ គឺដូចអ្វីដែលយ៉ូសែបបានប្រាប់មែន។+ ការអត់ឃ្លាននោះបានកើតឡើងនៅស្រុកទាំងអស់ តែចំណែកស្រុកអេហ្ស៊ីបវិញ មានស្បៀងអាហារ*គ្រប់គ្រាន់។+ ៥៥ ទីបំផុត បណ្ដាជនទាំងអស់នៅក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីបក៏ជួបការអត់ឃ្លានដែរ។ ដូច្នេះ ពួកគេបានទៅអង្វរផារ៉ូសុំស្បៀងអាហារ។+ ប៉ុន្តែ ផារ៉ូបានប្រាប់ពួកគេថា៖ «ចូរទៅជួបយ៉ូសែបទៅ ហើយធ្វើតាមបង្គាប់គាត់ចុះ»។+ ៥៦ ការអត់ឃ្លាននោះកើតឡើងពេញផែនដី។+ រួចមក យ៉ូសែបបានបើកឃ្លាំងទាំងអស់ ហើយលក់ស្រូវឲ្យដល់ជនជាតិអេហ្ស៊ីប+ ព្រោះនៅក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីប ការអត់ឃ្លាននោះគឺខ្លាំងណាស់។ ៥៧ ឯបណ្ដាជនពីស្រុកនានាបានធ្វើដំណើរមកស្រុកអេហ្ស៊ីប ដើម្បីទិញស្បៀងអាហារពីយ៉ូសែប ព្រោះការអត់ឃ្លាននោះគឺខ្លាំងដល់ម្ល៉េះរហូតដល់ពេញផែនដី។+
៤២ ក្រោយមក យ៉ាកុបបានឮថាមានស្រូវនៅស្រុកអេហ្ស៊ីប។+ ដូច្នេះ គាត់បាននិយាយទៅកាន់កូនប្រុសៗរបស់គាត់ថា៖ «តើកូនៗនៅអង្គុយមើលមុខគ្នាដល់កាលណាទៀត?»។ ២ យ៉ាកុបបានបន្ថែមថា៖ «ពុកឮថាមានស្រូវនៅស្រុកអេហ្ស៊ីប។ ដូច្នេះ ចូរកូនៗទៅទិញស្រូវខ្លះពីទីនោះមក ដើម្បីកុំឲ្យយើងដាច់ពោះស្លាប់»។+ ៣ ម្ល៉ោះហើយ បងៗទាំង១០នាក់របស់យ៉ូសែប+ក៏បានធ្វើដំណើរទៅស្រុកអេហ្ស៊ីបដើម្បីទិញស្រូវ។ ៤ ប៉ុន្តែ យ៉ាកុបមិនបានអនុញ្ញាតឲ្យបេនយ៉ាមីន+ប្អូនយ៉ូសែប ទៅជាមួយនឹងបងៗរបស់គាត់ទេ ព្រោះយ៉ាកុបនិយាយថា៖ «ពុកខ្លាចគាត់មានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត»។+
៥ ដូច្នេះ កូនប្រុសៗរបស់អ៊ីស្រាអែលបានធ្វើដំណើរទៅទិញស្រូវនៅស្រុកអេហ្ស៊ីបជាមួយនឹងអ្នកឯទៀត ព្រោះនៅស្រុកកាណានក៏មានការអត់ឃ្លានដែរ។+ ៦ នៅគ្រានោះ យ៉ូសែបមានអំណាចត្រួតត្រាលើស្រុកអេហ្ស៊ីប+ ហើយគាត់ជាអ្នកចាត់ចែងលើការលក់ស្រូវដល់បណ្ដាជនដែលមកពីគ្រប់ទិសទី។+ ពេលបងៗរបស់យ៉ូសែបទៅដល់ ពួកគេបានចូលទៅក្រាបមុខដល់ដីនៅចំពោះគាត់។+ ៧ ពេលឃើញពួកគេភ្លាម យ៉ូសែបស្គាល់ច្បាស់ថាជាបងៗរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានឲ្យពួកគេដឹងថាគាត់ជាយ៉ូសែបទេ។+ ដូច្នេះ គាត់បានសួរពួកគេយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាមកពីណា?»។ ពួកគេតបវិញថា៖ «ពួកខ្ញុំបាទ មកពីស្រុកកាណានដើម្បីមកទិញស្បៀងអាហារ»។+
៨ យ៉ូសែបស្គាល់បងៗគាត់ តែពួកគេមិនបានស្គាល់គាត់ឡើយ។ ៩ ភ្លាមនោះ យ៉ូសែបបាននឹកឃើញសុបិនស្ដីអំពីពួកគេ។+ គាត់បាននិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «អ្នករាល់គ្នាជាអ្នកស៊ើបការណ៍! អ្នករាល់គ្នាមករកមើលចំណុចខ្សោយរបស់ស្រុកយើង!»។ ១០ ប៉ុន្តែ ពួកគេបាននិយាយថា៖ «មិនមែនទេ លោកម្ចាស់ ពួកខ្ញុំបាទមកទីនេះដើម្បីទិញស្បៀងអាហារទេ។ ១១ ពួកខ្ញុំបាទ ជាបងប្អូនរួមឪពុក។ ពួកខ្ញុំបាទជាមនុស្សទៀងត្រង់ មិនមែនជាអ្នកស៊ើបការណ៍ទេ»។ ១២ ប៉ុន្តែ យ៉ូសែបបាននិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «មិនពិតទេ! អ្នករាល់គ្នាមករកមើលចំណុចខ្សោយរបស់ស្រុកយើងហើយ!»។ ១៣ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «ពួកខ្ញុំបាទមានបងប្អូនប្រុស១២នាក់+ ជាកូនរបស់បុរសម្នាក់+នៅស្រុកកាណាន។ ប្អូនពៅរបស់ពួកខ្ញុំបាទ កំពុងនៅជាមួយនឹងឪពុក។+ ចំណែកម្នាក់ទៀត លែងមានទៀតហើយ»។+
១៤ ប៉ុន្តែ យ៉ូសែបបាននិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «ឃើញទេ ដូចខ្ញុំនិយាយមែន អ្នករាល់គ្នាជាអ្នកស៊ើបការណ៍! ១៥ ដូចផារ៉ូមានជីវិតរស់នៅ ខ្ញុំស្បថថាអ្នករាល់គ្នានឹងមិនអាចចាកចេញពីទីនេះបានជាដាច់ខាត លុះត្រាតែអ្នករាល់គ្នានាំប្អូនពៅមកជួបខ្ញុំ។ ឥឡូវខ្ញុំនឹងពិសោធមើលថាអ្នករាល់គ្នានិយាយពិតឬមិនពិត។+ ១៦ ចូរអ្នករាល់គ្នាចាត់ម្នាក់ឲ្យទៅនាំប្អូនពៅមក តែអ្នកទាំងប៉ុន្មានដែលនៅទីនេះត្រូវជាប់ឃុំសិន។ យ៉ាងនេះ ខ្ញុំនឹងដឹងថាពាក្យសម្ដីរបស់អ្នករាល់គ្នាជាការពិតឬមិនពិត។ ប៉ុន្តែ បើមិនមែនជាការពិតទេ ខ្ញុំនឹងដឹងប្រាកដថាពួកអ្នកជាអ្នកស៊ើបការណ៍មែន»។ ១៧ ក្រោយនិយាយចប់ភ្លាម គាត់បានឲ្យគេចាប់បងៗគាត់ដាក់ឃុំអស់បីថ្ងៃ។
១៨ លុះបីថ្ងៃក្រោយមក យ៉ូសែបបាននិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «ឥឡូវចូរធ្វើតាមបង្គាប់ខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យរួចជីវិតចុះ ព្រោះខ្ញុំជាអ្នកគោរពកោតខ្លាចព្រះ។ ១៩ បើអ្នករាល់គ្នាជាមនុស្សទៀងត្រង់មែន ចូរទុកម្នាក់ឲ្យជាប់ឃុំនៅទីនេះ ឯអ្នកផ្សេងទៀត ចូរនាំយកស្បៀងអាហារទៅឲ្យពួកអ្នកផ្ទះដែលកំពុងមានការអត់ឃ្លាននោះចុះ។+ ២០ រួចចូរនាំប្អូនពៅរបស់អ្នករាល់គ្នាមកជួបខ្ញុំ ដើម្បីបញ្ជាក់ថាសម្ដីរបស់អ្នករាល់គ្នាគឺពិតប្រាកដមែន ហើយអ្នករាល់គ្នានឹងមិនត្រូវស្លាប់ទេ»។ ដូច្នេះ ពួកគេបានធ្វើតាមសម្ដីរបស់យ៉ូសែប។
២១ ក្រោយមក ពួកគេបាននិយាយគ្នាថា៖ «យើងបានធ្វើខុសចំពោះប្អូនយើង។+ ពេលយើងឃើញទុក្ខលំបាករបស់គាត់ យើងមិនបានបង្ហាញចិត្តអាណិតអាសូរទេ ហើយពេលគាត់សូមអង្វរយើង យើងក៏មិនបានស្ដាប់ពាក្យអង្វររបស់គាត់ដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជាទុក្ខលំបាកនេះធ្លាក់មកលើយើងវិញ»។ ២២ រួចរូបេនបាននិយាយថា៖ «បងបានប្រាប់ហើយថា‹កុំធ្វើបាបយ៉ូសែបអី› តែប្អូនៗមិនបានស្ដាប់បងទេ។+ មើល! ឥឡូវយើងត្រូវទទួលខុសត្រូវ ព្រោះយើងបានសម្លាប់គាត់»។*+ ២៣ បងៗរបស់យ៉ូសែបមិនបានដឹងថាយ៉ូសែបស្ដាប់យល់ពួកគេនិយាយគ្នាទេ ព្រោះនៅពេលនោះយ៉ូសែបនិយាយជាមួយនឹងពួកគេតាមរយៈអ្នកបកប្រែ។ ២៤ ពេលនោះ យ៉ូសែបបានបែរចេញពីពួកគេ ហើយចាប់ផ្ដើមយំ។+ ក្រោយនោះ គាត់មកនិយាយជាមួយនឹងពួកគេម្ដងទៀត រួចចាប់ស៊ីម្មាន+ចងនៅមុខពួកគេ។+ ២៥ បន្ទាប់មក យ៉ូសែបបានបង្គាប់គេឲ្យច្រកស្រូវដាក់ពេញបាវរបស់បងៗគាត់ និងដាក់ថង់ប្រាក់របស់ពួកគេទៅក្នុងបាវរៀងៗខ្លួនវិញ។ បន្ថែមទៀត គាត់ក៏បានឲ្យអាហារពួកគេទុកបរិភោគតាមផ្លូវដែរ។ ដូច្នេះ ពួកអ្នកបម្រើគាត់បានធ្វើតាមបង្គាប់គាត់ទាំងអស់។
២៦ បន្ទាប់ពីនោះ បងៗគាត់បានដាក់បាវស្រូវលើខ្នងលា រួចធ្វើដំណើរចេញពីទីនោះទៅ។ ២៧ លុះធ្វើដំណើរដល់កន្លែងស្នាក់នៅ បងប្រុសម្នាក់របស់យ៉ូសែបបានស្រាយបាវយកចំណីឲ្យលាស៊ី ស្រាប់តែឃើញប្រាក់របស់គាត់នៅមាត់បាវ។ ២៨ ពេលនោះ គាត់បាននិយាយទៅកាន់បងប្អូនគាត់ថា៖ «គេបានដាក់ប្រាក់ឲ្យខ្ញុំវិញ មើល! វានៅក្នុងបាវខ្ញុំ!»។ ឮដូច្នោះ ពួកគេបានភ័យញ័រជាខ្លាំង ហើយនិយាយគ្នាថា៖ «ម្ដេចក៏ព្រះធ្វើដូច្នេះចំពោះយើង?»។
២៩ ក្រោយមក ពួកគេបន្តដំណើរទៅផ្ទះនៅស្រុកកាណានវិញ។ ពេលទៅដល់ ពួកគេបានរៀបរាប់ប្រាប់យ៉ាកុបជាឪពុក អំពីអ្វីទាំងអស់ដែលបានកើតឡើង។ ពួកគេបាននិយាយថា៖ ៣០ «បុរសដែលជាអ្នកត្រួតត្រាលើស្រុកនោះ បាននិយាយយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់មកកាន់យើង+ ហើយចោទប្រកាន់ពួកយើងថាជាអ្នកស៊ើបការណ៍។ ៣១ ប៉ុន្តែ ពួកកូនបាននិយាយថា៖ ‹ពួកខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកស៊ើបការណ៍ទេ ពួកខ្ញុំជាមនុស្សទៀងត្រង់។+ ៣២ ពួកខ្ញុំមានបងប្អូនប្រុស១២នាក់+ ជាកូនរបស់បុរសម្នាក់នៅស្រុកកាណាន។ ប្អូនពៅរបស់ពួកខ្ញុំ កំពុងនៅជាមួយនឹងឪពុក។+ ចំណែកម្នាក់ទៀតលែងមានទៀតហើយ›។+ ៣៣ ប៉ុន្តែ បុរសដែលជាអ្នកត្រួតត្រាលើស្រុកនោះ បាននិយាយថា៖ ‹ខ្ញុំនឹងជឿថាអ្នករាល់គ្នាជាមនុស្សទៀងត្រង់មែន បើអ្នករាល់គ្នាធ្វើតាមខ្ញុំ ដោយទុកម្នាក់ឲ្យនៅជាមួយខ្ញុំ។+ ឯអ្នកផ្សេងទៀត ចូរនាំយកស្បៀងអាហារទៅឲ្យពួកអ្នកផ្ទះដែលកំពុងរងការអត់ឃ្លាននោះចុះ។+ ៣៤ រួចចូរនាំប្អូនពៅរបស់អ្នករាល់គ្នាមកជួបខ្ញុំ ដើម្បីបញ្ជាក់ថាអ្នករាល់គ្នាមិនមែនជាអ្នកស៊ើបការណ៍ទេ តែជាមនុស្សទៀងត្រង់។ ខ្ញុំនឹងប្រគល់បងប្អូនអ្នកឲ្យអ្នកវិញ ហើយអ្នករាល់គ្នាអាចជួញដូរនៅក្នុងស្រុកនេះបាន›»។
៣៥ កាលដែលបងៗយ៉ូសែបចាក់ស្រូវចេញពីបាវ ពួកគេបានឃើញថង់ប្រាក់របស់ខ្លួនក្នុងបាវទាំងនោះ។ ពេលពួកគេនិងឪពុកឃើញដូច្នោះ ពួកគេបានភ័យតក់ស្លុត។ ៣៦ យ៉ាកុបបានស្រែកឡើងថា៖ «ពួកកូនធ្វើឲ្យពុកបាត់បង់កូនអស់ហើយ!+ យ៉ូសែបលែងមានហើយ+ ឯស៊ីម្មានក៏លែងនៅដែរ។+ ឥឡូវ ពួកកូនចង់យកបេនយ៉ាមីនទៅថែមទៀត។ ហេតុអ្វីក៏រឿងទាំងអស់នេះកើតឡើងចំពោះខ្ញុំដូច្នេះ?»។ ៣៧ ប៉ុន្តែ រូបេនបានតបទៅឪពុកវិញថា៖ «ខ្ញុំសន្យាថានឹងនាំបេនយ៉ាមីនមកជូនលោកឪពុកវិញ បើមិនដូច្នោះទេ សូមលោកឪពុកសម្លាប់កូនប្រុសទាំងពីររបស់ខ្ញុំចុះ។+ សូមលោកឪពុកឲ្យគាត់ទៅជាមួយខ្ញុំទៅ។ ខ្ញុំនឹងមើលថែគាត់ ហើយនាំគាត់មកជូនលោកឪពុកវិញជាមិនខាន»។+ ៣៨ ប៉ុន្តែ យ៉ាកុបនិយាយថា៖ «ពុកមិនឲ្យបេនយ៉ាមីនទៅជាមួយនឹងកូនទេ ព្រោះគាត់មានតែម្នាក់ឯង បងគាត់បានស្លាប់ចោលគាត់ហើយ។+ បើគាត់មានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិតនៅតាមផ្លូវ ពុកមុខជាកើតទុក្ខ+រហូតដល់ស្លាប់មិនខាន»។+
៤៣ នៅគ្រានោះ មានការអត់ឃ្លានខ្លាំងណាស់+ ២ ហើយក្រោយពីក្រុមគ្រួសារយ៉ាកុបបរិភោគស្រូវដែលទិញពីស្រុកអេហ្ស៊ីបអស់ហើយ+ នោះយ៉ាកុបបាននិយាយទៅកាន់កូនៗគាត់ថា៖ «ចូរកូនៗទៅទិញស្បៀងអាហារថែមទៀត»។ ៣ ប៉ុន្តែ យូដាបានឆ្លើយទៅឪពុកថា៖ «អ្នកត្រួតត្រានៅទីនោះបានព្រមានពួកកូនយ៉ាងចំៗថា៖ ‹កុំមកជួបមុខខ្ញុំឲ្យសោះ! លុះត្រាតែអ្នករាល់គ្នានាំប្អូនពៅមកជាមួយ›។+ ៤ បើលោកឪពុកអនុញ្ញាតឲ្យប្អូនពៅទៅជាមួយនឹងពួកកូន ទើបពួកកូនព្រមទៅទិញស្បៀងអាហារមក។ ៥ ប៉ុន្តែ បើលោកឪពុកមិនអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ទៅទេ ពួកកូនក៏មិនហ៊ានទៅជួបមុខអ្នកត្រួតត្រានោះដែរ ព្រោះគាត់បានប្រាប់ហើយថា៖ ‹កុំមកជួបមុខខ្ញុំឲ្យសោះ! លុះត្រាតែអ្នករាល់គ្នានាំប្អូនពៅមកជាមួយ›»។+ ៦ អ៊ីស្រាអែល+បាននិយាយថា៖ «ហេតុអ្វីពួកកូនចាំបាច់ប្រាប់ថាមានប្អូនប្រុសម្នាក់ទៀតធ្វើអី? ពួកកូននាំទុក្ខដល់ពុកហើយ»។ ៧ ពួកគេបានឆ្លើយថា៖ «បុរសនោះសួរពួកកូនយ៉ាងហ្មត់ចត់ណាស់អំពីក្រុមគ្រួសារនិងអំពីពួកកូនផ្ទាល់។ គាត់សួរថា៖ ‹តើឪពុករបស់អ្នករាល់គ្នានៅរស់ទេ? តើអ្នករាល់គ្នាមានប្អូនប្រុសម្នាក់ទៀតទេ?›។ ដូច្នេះ ពួកកូនក៏ប្រាប់ការពិតដល់គាត់ទៅ។+ ពួកកូនមិននឹកស្មានថាគាត់ប្រាប់ពួកកូនឲ្យនាំប្អូនពៅទៅជួបគាត់នោះទេ»។+
៨ បន្ទាប់មក យូដាបានអង្វរឪពុកគាត់ថា៖ «សូមលោកឪពុកអនុញ្ញាតឲ្យបេនយ៉ាមីនទៅ+ទិញស្បៀងអាហារជាមួយនឹងកូនៗទៅ ដើម្បីកុំឲ្យពួកយើង លោកឪពុក និងក្មេងៗ+ដាច់ពោះស្លាប់ឡើយ។+ ៩ កូនសូមធានាថាកូននឹងមើលថែគាត់មិនឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ឡើយ។+ បើមានអ្វីកើតឡើងដល់គាត់ សូមលោកឪពុកដាក់ទោសកូនចុះ ហើយបើកូនមិននាំគាត់មកជូនលោកឪពុកវិញទេ នោះកូនសុខចិត្តទទួលទោសអស់មួយជីវិត។ ១០ បើលោកឪពុកឲ្យពួកកូនទៅតាំងពីយូរ ម្ល៉េះពួកកូនបានទៅនិងមកវិញអស់ពីរសាហើយ»។
១១ រួចមក អ៊ីស្រាអែលបានព្រមឲ្យពួកគេទៅដោយនិយាយថា៖ «បើដូច្នេះ ចូរកូនៗច្រកភោគផលល្អបំផុតពីស្រុកនេះ យកទៅជូនបុរសនោះជាអំណោយផងដែរ+ គឺប្រេងក្រអូប+ ទឹកឃ្មុំ សម្បកឈើក្រអូប ជ័រក្រអូប+ និងគ្រាប់ធញ្ញជាតិ។* ១២ ចូរកូនៗយកប្រាក់ទៅច្រើនជាងមុនពីរដង ថែមទាំងយកប្រាក់ដែលកូនឃើញនៅមាត់បាវ+ទៅឲ្យគេវិញផង ប្រហែលជាគេច្រឡំហើយ។ ១៣ ចូរនាំប្អូនទៅជួបបុរសនោះចុះ។ ១៤ សូមឲ្យព្រះដែលមានឫទ្ធានុភាពខ្លាំងក្លាបំផុត ធ្វើឲ្យបុរសនោះមានចិត្តអាណិតអាសូរចំពោះពួកកូន ដោយឲ្យស៊ីម្មាននិងបេនយ៉ាមីនត្រឡប់មកវិញ។ ចំណែកពុកវិញ បើពុកត្រូវអត់កូន ពុកសុខចិត្តទ្រាំអត់ទៅចុះ!»។+
១៥ ដូច្នេះ ពួកគេបានយកប្រាក់មួយជាពីរ និងអំណោយ ព្រមទាំងនាំយកបេនយ៉ាមីនធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅស្រុកអេហ្ស៊ីប។ ពេលទៅដល់ ពួកគេបានចូលទៅជួបយ៉ូសែបម្ដងទៀត។+ ១៦ ពេលយ៉ូសែបបានឃើញបេនយ៉ាមីនមកជាមួយបងៗគាត់ ភ្លាមនោះគាត់បានប្រាប់អ្នកចាត់ចែងកិច្ចការផ្ទះគាត់ថា៖ «ចូរនាំពួកគេទៅផ្ទះខ្ញុំទៅ។ បន្ទាប់មក ឲ្យគេសម្លាប់សត្វ ហើយរៀបចំអាហារ ព្រោះពួកគេនឹងបរិភោគអាហារថ្ងៃត្រង់ជាមួយនឹងខ្ញុំ»។ ១៧ អ្នកចាត់ចែងនោះក៏ប្រញាប់ធ្វើតាមបង្គាប់យ៉ូសែប+ ហើយនាំពួកគេទៅផ្ទះយ៉ូសែបទៅ។ ១៨ នៅតាមផ្លូវ បងៗរបស់យ៉ូសែបចាប់ផ្ដើមភ័យខ្លាច ហើយនិយាយគ្នាថា៖ «គេនាំយើងទៅទីនោះ គឺដោយសារតែប្រាក់ដែលនៅក្នុងបាវនោះហើយ! គេមុខជាចាប់បង្ខំយើងឲ្យធ្វើជាខ្ញុំបម្រើ ហើយរឹបអូសយកសត្វលារបស់យើងជាមិនខាន!»។+
១៩ ពេលទៅដល់មាត់ទ្វារផ្ទះ ពួកគេចូលទៅជិតអ្នកចាត់ចែងនោះ ហើយនិយាយជាមួយនឹងគាត់ថា៖ ២០ «សូមអត់ទោសលោកម្ចាស់! ពេលមុន ពួកខ្ញុំបានមកទិញស្បៀងអាហារ+ ២១ តែពេលពួកខ្ញុំទៅដល់កន្លែងស្នាក់នៅ ពួកខ្ញុំបានស្រាយបាវ ស្រាប់តែឃើញថង់ប្រាក់នៅក្នុងបាវរបស់ពួកខ្ញុំរៀងៗខ្លួន។ ប្រាក់នោះនៅគ្រប់ចំនួនទាំងអស់។+ ដូច្នេះ ពួកខ្ញុំសូមយកមកជូនលោកវិញដោយផ្ទាល់ដៃ។ ២២ ការពិត ពួកខ្ញុំមិនដឹងថាអ្នកណាបានដាក់ថង់ប្រាក់ទាំងនោះនៅក្នុងបាវរបស់ពួកខ្ញុំទេ ហើយលើកនេះ ពួកខ្ញុំបានយកប្រាក់មកទិញស្បៀងអាហារថែមទៀត»។+ ២៣ រួចមក អ្នកចាត់ចែងនោះបាននិយាយថា៖ «មិនអីទេ កុំបារម្ភអី! គឺជាព្រះរបស់អ្នករាល់គ្នា និងព្រះរបស់ឪពុកអ្នកទេ ដែលជាអ្នកដាក់ថង់ប្រាក់ក្នុងបាវទាំងនោះ។ ខ្ញុំបានទទួលប្រាក់របស់អ្នករាល់គ្នារួចហើយ»។ ក្រោយនោះ គាត់បាននាំស៊ីម្មានចេញមកជួបពួកគេ។+
២៤ បន្ទាប់មក អ្នកចាត់ចែងនោះបាននាំពួកគេចូលក្នុងផ្ទះយ៉ូសែប រួចយកទឹកមកឲ្យពួកគេលាងជើង ហើយឲ្យចំណីដល់សត្វលា។ ២៥ រួចមក បងៗយ៉ូសែបបានរៀបចំអំណោយ+ទុកជូនយ៉ូសែប ព្រោះពួកគេបានឮថាពួកគេនឹងបរិភោគអាហារថ្ងៃត្រង់ជាមួយនឹងគាត់។+ ២៦ ពេលយ៉ូសែបមកដល់ ពួកគេបានយកអំណោយទៅជូនគាត់ ហើយក្រាបខ្លួនដល់ដីគោរពគាត់។+ ២៧ បន្ទាប់មក យ៉ូសែបបានសួរសុខទុក្ខពួកគេ ហើយនិយាយថា៖ «ពីមុនអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ប្រាប់ថាឪពុករបស់អ្នករាល់គ្នាមានវ័យចាស់ណាស់ហើយ។ តើគាត់សុខសប្បាយជាទេ? តើគាត់នៅរស់ឬ?»។+ ២៨ ពួកគេបានឆ្លើយថា៖ «បាទ លោកម្ចាស់! ឪពុករបស់ពួកខ្ញុំនៅរស់នៅឡើយទេ ហើយគាត់ក៏សុខសប្បាយដែរ»។ រួចពួកគេក៏ក្រាបខ្លួនគោរពគាត់។+
២៩ ពេលយ៉ូសែបឃើញបេនយ៉ាមីនជាប្អូនរួមម្ដាយ+ គាត់បានសួរបងៗគាត់ថា៖ «តើគាត់ជាប្អូនពៅដែលអ្នករាល់គ្នាបានរៀបរាប់ប្រាប់ខ្ញុំនោះឬ?»។+ បន្ទាប់មក យ៉ូសែបក៏និយាយទៅកាន់បេនយ៉ាមីនថា៖ «កូនអើយ! សូមឲ្យព្រះបង្ហាញសេចក្ដីមេត្តាករុណាចំពោះកូន»។ ៣០ ពេលឃើញប្អូន យ៉ូសែបបានរំជួលចិត្តជាខ្លាំង រួចរត់ចូលទៅយំនៅក្នុងបន្ទប់ ព្រោះទប់ទឹកភ្នែកពុំបាន។+ ៣១ ក្រោយនោះ គាត់បានលាងមុខ ហើយចេញទៅវិញ។ បន្ទាប់ពីទប់អារម្មណ៍បានហើយ គាត់ក៏និយាយទៅកាន់ពួកអ្នកបម្រើថា៖ «ចូរលើកអាហារមក»។ ៣២ ពួកអ្នកបម្រើបានលើកអាហារមកជូនយ៉ូសែបបរិភោគដោយឡែក និងបងប្អូនគាត់ដោយឡែក។ ឯពួកអេហ្ស៊ីបដែលនៅជាមួយនឹងយ៉ូសែប ពួកគេក៏បរិភោគដោយឡែកដែរ។ ពួកអេហ្ស៊ីបមិនមានទម្លាប់បរិភោគជាមួយនឹងពួកហេប្រឺទេ ព្រោះការនោះជាអ្វីដ៏គួរខ្ពើមឆ្អើមចំពោះពួកអេហ្ស៊ីប។+
៣៣ បងប្អូនយ៉ូសែបអង្គុយនៅតុទល់មុខគាត់។ ពួកគេអង្គុយតាមលំដាប់អាយុ ចាប់ពីបងច្បង+រហូតដល់ប្អូនពៅ។ ពេលនោះ ពួកគេសម្លឹងមើលមុខគ្នាដោយងឿងឆ្ងល់។ ៣៤ យ៉ូសែបបានឲ្យគេយកអាហារពីតុគាត់ទៅឲ្យបងៗគាត់ម្ដងហើយម្ដងទៀត តែបេនយ៉ាមីនទទួលបានប្រាំដង លើសបងៗគាត់ទាំងអស់។+ ពួកគេក៏បានពិសាអាហារពិសាស្រាជាមួយនឹងយ៉ូសែបរហូតដល់ឆ្អែតគ្រប់ៗគ្នា។
៤៤ ក្រោយមក យ៉ូសែបបានបង្គាប់អ្នកចាត់ចែងកិច្ចការផ្ទះរបស់គាត់ថា៖ «ចូរច្រកស្រូវឲ្យច្រើនទៅក្នុងបាវរបស់ពួកគេ តាមដែលពួកគេអាចដឹកទៅបាន។ រួចមក ចូរដាក់ថង់ប្រាក់របស់ពួកគេនៅក្នុងបាវរបស់ពួកគេរៀងៗខ្លួន។+ ២ ប៉ុន្តែ អ្នកត្រូវដាក់ពែងប្រាក់របស់ខ្ញុំ ទៅក្នុងបាវស្រូវរបស់អ្នកដែលក្មេងជាងគេ»។ ដូច្នេះ អ្នកចាត់ចែងនោះក៏ទៅធ្វើតាមបង្គាប់របស់យ៉ូសែប។
៣ លុះព្រលឹមឡើង បងប្អូនរបស់យ៉ូសែបបានត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យចាកចេញទៅ ទាំងមានអីវ៉ាន់នៅលើខ្នងលា។ ៤ ក្រោយពីពួកគេបានចេញពីក្រុងមិនយូរប៉ុន្មាន យ៉ូសែបបានបង្គាប់អ្នកចាត់ចែងកិច្ចការផ្ទះរបស់គាត់ថា៖ «ចូរដេញតាមពួកគេទៅ! ពេលអ្នកតាមពួកគេទាន់ហើយ អ្នកត្រូវនិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ ‹ហេតុអ្វីអ្នករាល់គ្នាតបស្នងការល្អដោយការអាក្រក់បែបនេះ? ៥ ម្ដេចក៏លួចពែងរបស់ចៅហ្វាយខ្ញុំដូច្នេះ? ចៅហ្វាយខ្ញុំតែងតែពិសាពីពែងនោះ ហើយក៏ប្រើពែងនោះដើម្បីមើលប្រផ្នូលដែរ។ អ្នករាល់គ្នាធ្វើយ៉ាងនេះគឺអាក្រក់ខ្លាំងណាស់›»។
៦ លុះស្ដាប់រួច អ្នកចាត់ចែងនោះក៏បានដេញតាមបងប្អូនយ៉ូសែបរហូតដល់ទាន់ រួចប្រាប់ពាក្យទាំងនេះដល់ពួកគេ។ ៧ ប៉ុន្តែ ពួកគេបាននិយាយថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាលោកម្ចាស់មានប្រសាសន៍ដូច្នេះ? ពួកខ្ញុំបាទមិនអាចធ្វើបែបនេះបានឡើយ។ ៨ សូម្បីតែថង់ប្រាក់ដែលពួកខ្ញុំបាទបានឃើញនៅក្នុងបាវ ក៏ពួកខ្ញុំបាទសុខចិត្តធ្វើដំណើរពីស្រុកកាណាន យកមកប្រគល់ជូនលោកវិញដែរ+ ចុះទម្រាំមាសប្រាក់នៅផ្ទះម្ចាស់របស់លោក តើឲ្យពួកខ្ញុំបាទលួចម្ដេចនឹងបានទៅ? ៩ ប្រសិនបើលោកម្ចាស់រកឃើញពែងនោះនៅនឹងអ្នកណា ចូរឲ្យអ្នកនោះស្លាប់ចុះ ឯពួកខ្ញុំបាទដែលនៅសល់ ពួកខ្ញុំបាទសុខចិត្តធ្វើជាខ្ញុំបម្រើម្ចាស់របស់លោក»។ ១០ ដូច្នេះ អ្នកចាត់ចែងនោះនិយាយថា៖ «សូមឲ្យដូចពាក្យអ្នកចុះ បើរកឃើញពែងនោះនៅនឹងអ្នកណា អ្នកនោះត្រូវក្លាយជាខ្ញុំបម្រើរបស់ខ្ញុំ តែអ្នកផ្សេងទៀតនឹងគ្មានទោសទេ»។ ១១ ភ្លាមនោះ ពួកគេបានលើកបាវចុះពីខ្នងលា រួចស្រាយបាវ។ ១២ អ្នកចាត់ចែងនោះបានរកយ៉ាងហ្មត់ចត់ គឺចាប់ពីបាវរបស់បងច្បងរហូតដល់បាវរបស់ប្អូនពៅ។ ទីបំផុត គាត់បានរកឃើញពែងនោះនៅក្នុងបាវរបស់បេនយ៉ាមីន។+
១៣ ឃើញដូច្នេះ បងប្អូនយ៉ូសែបបានចាប់ហែកអាវខ្លួន ហើយលើកអីវ៉ាន់ដាក់លើខ្នងលា រួចធ្វើដំណើរចូលទៅទីក្រុងវិញ។ ១៤ ពេលយូដា+និងបងប្អូនគាត់ចូលក្នុងផ្ទះយ៉ូសែប យ៉ូសែបនៅទីនោះនៅឡើយ រួចពួកគេក៏ក្រាបខ្លួនដល់ដីនៅចំពោះយ៉ូសែប។+ ១៥ យ៉ូសែបបាននិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «ហេតុអ្វីក៏អ្នករាល់គ្នាធ្វើដូច្នេះ? តើមិនដឹងទេឬថាខ្ញុំចេះមើលប្រផ្នូល?»។+ ១៦ យូដាបានឆ្លើយថា៖ «ពួកខ្ញុំបាទមិនដឹងថាគួរនិយាយយ៉ាងណានឹងលោកម្ចាស់ទេ ហើយក៏មិនដឹងគួរបង្ហាញយ៉ាងណាថាខ្លួនសុចរិតដែរ ព្រោះព្រះពិតបានសឲ្យឃើញនូវកំហុសរបស់ពួកខ្ញុំហើយ។+ ចាប់ពីឥឡូវនេះទៅ ពួកខ្ញុំទាំងអស់គ្នានឹងធ្វើជាខ្ញុំបម្រើលោកម្ចាស់ រួមទាំងអ្នកដែលមានពែងនោះដែរ!»។ ១៧ ប៉ុន្តែ យ៉ូសែបនិយាយថា៖ «ខ្ញុំនឹងមិនធ្វើដូចនោះជាដាច់ខាត! គឺអ្នកលួចពែងនោះទេដែលត្រូវធ្វើជាខ្ញុំបម្រើរបស់ខ្ញុំ។+ ចំណែកអ្នកផ្សេងទៀត ចូរត្រឡប់ទៅឯឪពុកអ្នករាល់គ្នាវិញដោយសុខសាន្តចុះ»។
១៨ ពេលនោះ យូដាបានចូលទៅជិតយ៉ូសែប ហើយអង្វរថា៖ «លោកម្ចាស់ សូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំបាទជម្រាបលោកបន្តិចសិន ហើយសូមមេត្តាកុំខឹងនឹងខ្ញុំបាទអី ព្រោះលោកម្ចាស់ដូចជាផារ៉ូទៅហើយ។+ ១៩ ពេលមុន លោកម្ចាស់បានសួរពួកខ្ញុំបាទថា៖ ‹តើអ្នករាល់គ្នាមានឪពុកឬប្អូនប្រុសឬទេ?›។ ២០ ដូច្នេះ ពួកខ្ញុំបាទបានជម្រាបលោកម្ចាស់ដោយត្រង់ថា៖ ‹ពួកខ្ញុំបាទមានឪពុកចាស់ជរាម្នាក់ ថែមទាំងមានប្អូនប្រុសពៅម្នាក់ដែលបានកើតមកនៅពេលដែលឪពុកពួកខ្ញុំបាទមានអាយុចាស់ណាស់ហើយ។+ បងប្រុសរួមម្ដាយជាមួយនឹងគាត់បានស្លាប់ហើយ ដូច្នេះសល់តែគាត់ម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។+ ឪពុករបស់ពួកខ្ញុំបាទស្រឡាញ់គាត់ខ្លាំងណាស់›។ ២១ ក្រោយនោះ លោកម្ចាស់បានមានប្រសាសន៍មកពួកខ្ញុំបាទថា៖ ‹ចូរនាំប្អូនពៅនោះមកជួបខ្ញុំ›។+ ២២ ប៉ុន្តែ ពួកខ្ញុំបាទបានជម្រាបលោកម្ចាស់ថា៖ ‹ប្អូនប្រុសរបស់ពួកខ្ញុំបាទមិនអាចបែកចេញពីឪពុកពួកខ្ញុំបាទបានទេ។ បើគាត់បែកចេញ ឪពុកពួកខ្ញុំបាទច្បាស់ជាស្លាប់ជាមិនខាន›។+ ២៣ បន្ទាប់មក លោកម្ចាស់បានបង្គាប់ពួកខ្ញុំបាទថា៖ ‹អ្នករាល់គ្នាត្រូវនាំប្អូនពៅមកជួបខ្ញុំ បើមិននាំមកទេ កុំមកជួបមុខខ្ញុំទៀត›។+
២៤ «ដូច្នេះ ពួកខ្ញុំបាទបានធ្វើដំណើរទៅជួបឪពុករបស់ពួកខ្ញុំបាទវិញ ហើយប្រាប់គាត់នូវពាក្យសម្ដីរបស់លោកម្ចាស់។ ២៥ ក្រោយមក ឪពុករបស់ពួកខ្ញុំបាទបាននិយាយថា៖ ‹ចូរកូនៗទៅទិញស្បៀងអាហារថែមទៀត›។+ ២៦ ប៉ុន្តែ ពួកខ្ញុំបាទបាននិយាយថា៖ ‹ពួកកូនមិនអាចទៅបានទេ ទាល់តែលោកឪពុកអនុញ្ញាតឲ្យប្អូនពៅទៅជាមួយនឹងពួកកូន ព្រោះពួកកូនមិនអាចជួបមុខអ្នកត្រួតត្រានៅទីនោះបានទេ បើគ្មានប្អូនពៅទៅជាមួយ›។+ ២៧ រួចមក ឪពុកពួកខ្ញុំបាទបាននិយាយថា៖ ‹ពួកកូនដឹងហើយថា ប្រពន្ធពុកបានបង្កើតតែកូនប្រុសពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះឲ្យពុក។+ ២៨ កូនម្នាក់បានឃ្លាតចេញពីពុក ហើយមកដល់ឥឡូវពុកមិនបានឃើញគាត់ទៀតទេ។ ពុកគិតថាគាត់ច្បាស់ជាត្រូវសត្វសាហាវហែកស៊ីហើយ។+ ២៩ បើពួកកូនយកកូនពៅពុកចេញឆ្ងាយពីពុកទៀត ហើយគាប់ជួនគាត់មានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត នោះពុកមុខជាកើតទុក្ខ+រហូតដល់ស្លាប់មិនខាន›។+
៣០ «ប្អូនពៅនេះជាដួងជីវិតរបស់ឪពុកពួកខ្ញុំបាទ។ បើពួកខ្ញុំបាទត្រឡប់ទៅជួបឪពុកវិញដោយគ្មានគាត់ ៣១ ហើយបើឪពុកពួកខ្ញុំបាទមិនឃើញគាត់ទេ នោះពួកខ្ញុំបាទច្បាស់ជានាំឲ្យឪពុកពួកខ្ញុំបាទកើតទុក្ខរហូតដល់ស្លាប់ជាមិនខាន។ ៣២ ខ្ញុំបាទបានសន្យានឹងឪពុកខ្ញុំបាទថា៖ ‹បើកូនមិននាំប្អូនពៅមកជូនលោកឪពុកវិញទេ នោះកូនសុខចិត្តទទួលទោសអស់មួយជីវិត›។+ ៣៣ ដូច្នេះ សូមលោកម្ចាស់ឲ្យខ្ញុំបាទធ្វើជាខ្ញុំបម្រើជំនួសប្អូនពៅខ្ញុំបាទវិញទៅ ហើយសូមលោកម្ចាស់អនុញ្ញាតឲ្យគាត់ត្រឡប់ទៅវិញជាមួយនឹងបងៗគាត់ផង។ ៣៤ ខ្ញុំបាទមិនអាចត្រឡប់ទៅវិញដោយគ្មានគាត់បានទេ ហើយខ្ញុំបាទមិនអាចទ្រាំមើលអ្វីដែលនឹងកើតឡើងចំពោះឪពុកខ្ញុំបាទបានឡើយ!»។
៤៥ ក្រោយពីស្ដាប់រួច យ៉ូសែបមិនអាចទប់អារម្មណ៍បានទៀតទេ។+ ដូច្នេះ គាត់ក៏បង្គាប់ពួកអ្នកបម្រើទាំងអស់ថា៖ «ចូរចេញពីទីនេះទៅ!»។ ពេលគ្មានអ្នកឯទៀតនៅក្បែរ គាត់បានប្រាប់បងប្អូនគាត់ថាគាត់គឺជាយ៉ូសែប។+
២ ពេលនោះ យ៉ូសែបបានទ្រហោយំយ៉ាងខ្លាំង ហើយពួកអេហ្ស៊ីបបានឮ។ ចំណែកពួកអ្នកនៅក្នុងវិមានរបស់ផារ៉ូ ពួកគេក៏បានឮដែរ។ ៣ ទីបំផុត យ៉ូសែបបានប្រាប់បងប្អូនគាត់ថា៖ «ខ្ញុំជាយ៉ូសែប! តើលោកឪពុកនៅរស់ទេ?»។ ប៉ុន្តែ បងប្អូនគាត់បានស្រឡាំងកាំងទាំងអស់គ្នា ហើយរកឆ្លើយមិនរួច។ ៤ យ៉ូសែបបាននិយាយទៅកាន់បងប្អូនគាត់ថា៖ «សូមចូលមកជិតខ្ញុំ»។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ចូលទៅជិតគាត់។
បន្ទាប់មក គាត់បានប្រាប់ពួកគេថា៖ «ខ្ញុំជាយ៉ូសែប! គឺជាអ្នកដែលបងៗបានលក់ឲ្យគេ ហើយត្រូវគេនាំយកមកស្រុកអេហ្ស៊ីប។+ ៥ ប៉ុន្តែ សូមពួកបងកុំខឹងគ្នា ហើយកុំបន្ទោសខ្លួនចំពោះការលក់ខ្ញុំអី ព្រោះព្រះបានចាត់ខ្ញុំឲ្យមកទីនេះមុន ដើម្បីសង្គ្រោះជីវិតយើងទាំងអស់គ្នា។+ ៦ ឥឡូវ គឺជាឆ្នាំទី២ដែលមានការអត់ឃ្លាននៅក្នុងស្រុក+ ហើយអំណត់នេះនឹងមានបន្តអស់ប្រាំឆ្នាំទៀត។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ នឹងគ្មានការភ្ជួររាស់ឬច្រូតកាត់ឡើយ។ ៧ ប៉ុន្តែ ព្រះបានចាត់ខ្ញុំឲ្យមកទីនេះមុន ដើម្បីរក្សាជីវិតពួកបងឲ្យនៅសល់+លើផែនដី ថែមទាំងសង្គ្រោះពួកបងតាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យ។ ៨ ដូច្នេះ គឺព្រះពិតដែលបានចាត់ខ្ញុំឲ្យមកទីនេះ មិនមែនពួកបងទេ ព្រោះលោកមានបំណងតែងតាំងខ្ញុំឲ្យធ្វើជាមន្ត្រីខ្ពស់បំផុតរបស់ផារ៉ូ និងធ្វើជាអ្នកមើលការខុសត្រូវលើវិមានគាត់ ហើយធ្វើជាអ្នកត្រួតត្រាលើស្រុកអេហ្ស៊ីបទាំងមូល។+
៩ «សូមប្រញាប់ត្រឡប់ទៅជួបលោកឪពុកវិញ ហើយប្រាប់គាត់ថា៖ ‹យ៉ូសែបកូនលោកឪពុកផ្ដាំថា៖ «ព្រះបានតែងតាំងខ្ញុំឲ្យត្រួតត្រាលើស្រុកអេហ្ស៊ីប។+ សូមលោកឪពុកអញ្ជើញមកជួបកូន កុំបង្អង់ឡើយ។+ ១០ សូមលោកឪពុកអញ្ជើញមករស់នៅក្នុងទឹកដីកូសែន+ជិតកូន រួមទាំងកូនចៅលោកឪពុក ហ្វូងចៀមហ្វូងគោ និងអ្វីៗទាំងអស់ដែលលោកឪពុកមាន។ ១១ កូននឹងផ្គត់ផ្គង់ស្បៀងអាហារជូនលោកឪពុក ព្រោះការអត់ឃ្លាននៅសល់ប្រាំឆ្នាំទៀត។+ បើមិនដូច្នោះទេ លោកឪពុកនិងក្រុមគ្រួសារលោកឪពុកនឹងគ្មានស្បៀងអាហារ ហើយអ្វីៗទាំងអស់ដែលលោកឪពុកមាននឹងវិនាសអស់ទៅ»›។ ១២ ឥឡូវ ពួកបងនិងបេនយ៉ាមីនបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកហើយថា គឺខ្ញុំផ្ទាល់ជាអ្នកដែលនិយាយទៅកាន់បងប្អូន។+ ១៣ ដូច្នេះ សូមទៅប្រាប់លោកឪពុកអំពីភាពរុងរឿងរបស់ខ្ញុំក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីប និងអំពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលបងប្អូនបានឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែក។ សូមទៅនាំលោកឪពុកមកទីនេះជាប្រញាប់»។
១៤ រួចយ៉ូសែបនិងបេនយ៉ាមីនក៏ឱបគ្នា ហើយយំជាមួយគ្នា។+ ១៥ យ៉ូសែបក៏បានថើបបងៗគាត់ទាំងស្រក់ទឹកភ្នែក។ រួចមក បងប្អូនគាត់ចាប់ផ្ដើមនិយាយជាមួយនឹងគាត់។
១៦ ក្រោយមក ដំណឹងនោះបានលេចឮទៅដល់វិមានផារ៉ូ គឺដំណឹងថា៖ «បងប្អូនរបស់យ៉ូសែបបានមកដល់ហើយ!»។ ផារ៉ូនិងពួកអ្នកបម្រើគាត់សប្បាយដែលបានឮដំណឹងនោះ។ ១៧ ដូច្នេះ ផារ៉ូបាននិយាយទៅកាន់យ៉ូសែបថា៖ «ចូរប្រាប់បងប្អូនអ្នកថា៖ ‹ចូរអ្នករាល់គ្នាធ្វើដូច្នេះ គឺយកស្បៀងអាហារដាក់លើខ្នងសត្វ ហើយធ្វើដំណើរទៅស្រុកកាណាន។ ១៨ រួចនាំយកឪពុកនិងក្រុមគ្រួសារអ្នករាល់គ្នាមកឯខ្ញុំ។ ខ្ញុំនឹងផ្ដល់ឲ្យអ្នករាល់គ្នានូវអ្វីល្អៗពីទឹកដីនេះ ហើយអ្នករាល់គ្នានឹងបរិភោគផលល្អបំផុត*ពីស្រុកអេហ្ស៊ីប›។+ ១៩ បន្ថែមទៅទៀត អ្នកត្រូវប្រាប់ពួកគេថា៖+ ‹ចូរអ្នករាល់គ្នាយករទេះមួយចំនួន+ពីស្រុកអេហ្ស៊ីប ទៅដឹកឪពុកនិងប្រពន្ធកូនអ្នករាល់គ្នាមកទីនេះ។+ ២០ ចូរកុំព្រួយបារម្ភអំពីទ្រព្យសម្បត្តិរបស់អ្នករាល់គ្នា+ ព្រោះខ្ញុំនឹងប្រគល់អ្វីដែលល្អបំផុតក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីបដល់អ្នករាល់គ្នា›»។
២១ ឮដូច្នេះ កូនៗរបស់អ៊ីស្រាអែលបានធ្វើតាមបង្គាប់របស់ផារ៉ូ។ ឯយ៉ូសែប គាត់ក៏បានប្រគល់រទេះមួយចំនួនដល់បងប្អូនគាត់ តាមបង្គាប់របស់ផារ៉ូដែរ។ យ៉ូសែបថែមទាំងផ្ដល់អាហារដល់ពួកគេទុកបរិភោគនៅតាមផ្លូវ ២២ ហើយបានឲ្យសម្លៀកបំពាក់ដល់បងៗគាត់ម្នាក់មួយបន្លាស់ៗ តែគាត់បានឲ្យសម្លៀកបំពាក់ដល់បេនយ៉ាមីនប្រាំបន្លាស់វិញ ព្រមទាំងឲ្យប្រាក់៣០០ដុំដល់គាត់ផងដែរ។+ ២៣ បន្ថែមទៅទៀត គាត់បានផ្ញើអំណោយទៅឲ្យឪពុកគាត់ គឺលាឈ្មោល១០ក្បាលដែលផ្ទុកដោយរបស់ល្អៗពីស្រុកអេហ្ស៊ីប ថែមទាំងលាញី១០ក្បាលដែលផ្ទុកដោយស្រូវ នំប៉័ង និងអាហារឯទៀត សម្រាប់ឪពុកគាត់បរិភោគនៅតាមផ្លូវ។ ២៤ បន្ទាប់មក គាត់បានជូនដំណើរបងប្អូនគាត់ ហើយប្រាប់ពួកគេថា៖ «សូមកុំឈ្លោះគ្នានៅតាមផ្លូវ»។+
២៥ ដូច្នេះ ពួកគេបានធ្វើដំណើរទៅជួបយ៉ាកុបជាឪពុកនៅស្រុកកាណាន។ ២៦ ពេលទៅដល់ ពួកគេបានប្រាប់ឪពុកថា៖ «យ៉ូសែបនៅរស់ទេ ហើយឥឡូវគាត់គឺជាអ្នកត្រួតត្រាលើស្រុកអេហ្ស៊ីបទាំងមូល!»។+ ឮដូច្នេះ ឪពុកពួកគេបានភាំងស្លុត ហើយមិនជឿពួកគេទេ។+ ២៧ ប៉ុន្តែ ពេលឮពួកគេរៀបរាប់សេចក្ដីទាំងប៉ុន្មានដែលយ៉ូសែបបានប្រាប់ ថែមទាំងឃើញរទេះដែលយ៉ូសែបផ្ញើមកឲ្យគាត់ នោះគាត់ក៏ភ្ញាក់ស្មារតីឡើងវិញ។ ២៨ ពេលនោះ យ៉ាកុប*បន្លឺសំឡេងថា៖ «ប៉ុណ្ណេះពុកជឿហើយ! យ៉ូសែបពិតជានៅរស់មែន! ពុកត្រូវធ្វើដំណើរទៅជួបគាត់មុននឹងពុកស្លាប់!»។+
៤៦ ដូច្នេះ អ៊ីស្រាអែលបាននាំសមាជិកគ្រួសារនិងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់ធ្វើដំណើរចេញទៅ។ ពេលគាត់មកដល់ក្រុងបៀរសេបា+ គាត់បានជូនគ្រឿងបូជាដល់ព្រះនៃអ៊ីសាកឪពុកគាត់។+ ២ លុះពេលយប់ ព្រះបានបើកបង្ហាញឲ្យអ៊ីស្រាអែលឃើញក្នុងគំនិត ហើយលោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «យ៉ាកុប យ៉ាកុប!»។ គាត់បានឆ្លើយថា៖ «បាទ លោកម្ចាស់!»។ ៣ ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំជាព្រះពិត ជាព្រះនៃឪពុកអ្នក។+ ចូរធ្វើដំណើរទៅស្រុកអេហ្ស៊ីបចុះ កុំឲ្យខ្លាចឡើយ ព្រោះខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យអ្នកទៅជាប្រជាជាតិដ៏ធំមួយនៅក្នុងស្រុកនោះ។+ ៤ ខ្ញុំនឹងទៅស្រុកអេហ្ស៊ីបជាមួយនឹងអ្នក ហើយខ្ញុំនឹងនាំអ្នកត្រឡប់មកស្រុកនេះវិញ។+ ពេលអ្នកស្លាប់ យ៉ូសែបនឹងបិទភ្នែកឲ្យអ្នក»។+
៥ ក្រោយនោះ យ៉ាកុបបានធ្វើដំណើរចេញពីក្រុងបៀរសេបា ហើយកូនៗរបស់អ៊ីស្រាអែលបានប្រើរទេះដែលផារ៉ូបានផ្ញើមក ដើម្បីដឹកយ៉ាកុបនិងប្រពន្ធកូនរបស់ពួកគេ។ ៦ ពួកគេក៏បាននាំយកហ្វូងសត្វ និងទ្រព្យសម្បត្តិដែលគេរកបានពីស្រុកកាណានទៅជាមួយដែរ។ ទីបំផុត យ៉ាកុបនិងកូនចៅគាត់បានមកដល់ស្រុកអេហ្ស៊ីប។ ៧ យ៉ាកុបបានមកដល់ស្រុកអេហ្ស៊ីប ទាំងមានកូនប្រុសកូនស្រី និងចៅៗទាំងអស់មកជាមួយដែរ។
៨ នេះជាបញ្ជីឈ្មោះកូនចៅរបស់អ៊ីស្រាអែលដែលបានមកស្រុកអេហ្ស៊ីប។+ កូនច្បងរបស់យ៉ាកុបគឺរូបេន។+
៩ កូនរបស់រូបេនមាន ហាណុក ផាលូ ហេស្រុន និងកាម៉ាយ។+
១០ កូនរបស់ស៊ីម្មាន+មាន យេមូអែល យ៉ាមីន អូហាត យ៉ាគីន សូហា និងសេល។+ សេលបានកើតពីស្ត្រីជនជាតិកាណាន។
១១ កូនរបស់លេវី+មាន គើសុន កូហាត និងមេរេរ៉ាយ។+
១២ កូនរបស់យូដា+មាន អ៊ើរ អូណាន សេឡា+ ពេរេស+ និងសេរ៉ា។+ ប៉ុន្តែ អ៊ើរនិងអូណានបានស្លាប់នៅក្នុងស្រុកកាណាន។+
កូនរបស់ពេរេសមាន ហេស្រុននិងហាម៉ូល។+
១៣ កូនរបស់អ៊ីសាខារមាន ថូឡា ភូវ៉ា យ៉ប និងស៊ីមរ៉ុន។+
១៤ កូនរបស់សេប៊ូឡូន+មាន សេរេត អ៊ីឡន និងយ៉ាលែល។+
១៥ ពួកគេទាំងអស់សុទ្ធតែជាកូនចៅរបស់លេអាប្រពន្ធយ៉ាកុប។ ពួកគេបានកើតនៅតំបន់ប៉ាដាន់អេរ៉ាម រួមទាំងឌីណាជាកូនស្រីផងដែរ។+ កូនប្រុសកូនស្រីរបស់គាត់សរុបទាំងអស់មានចំនួន៣៣នាក់។
១៦ កូនរបស់កាដ+មាន ស៊ីបផន ហាក់កាយ ស៊ូនី អេសបូន អេរី អារ៉ូត និងអារីឡាយ។+
១៧ កូនរបស់អេស៊ើរ+មាន អ៊ីមណា អ៊ីសវ៉ា អ៊ីសវ៉ាយ បេរៀ និងកូនស្រីឈ្មោះសេរ៉ា។
កូនរបស់បេរៀមាន ហេបឺនិងម៉ាលគាល។+
១៨ ពួកគេទាំងអស់សុទ្ធតែជាកូនចៅរបស់ស៊ីលផា។+ ស៊ីលផានេះហើយដែលឡាបាន់បានឲ្យធ្វើជាស្រីបម្រើរបស់លេអា។ នាងបានបង្កើតកូនឲ្យយ៉ាកុបសរុបទាំងអស់គឺ១៦នាក់។
១៩ កូនរបស់រ៉ាជែលប្រពន្ធយ៉ាកុបមាន យ៉ូសែប+និងបេនយ៉ាមីន។+
២០ កូនរបស់យ៉ូសែបមាន ម៉ាណាសេ+និងអេប្រាអ៊ីម។+ ពួកគេបានកើតនៅស្រុកអេហ្ស៊ីប។ ម្ដាយរបស់ពួកគេគឺអាសិនណាត+ជាកូនស្រីប៉ូទីភឺរ៉ាជាសង្ឃនៅក្រុងអុន។*
២១ កូនរបស់បេនយ៉ាមីន+មាន បេឡា បេគើរ អាសបេល កេរ៉ា+ ណាម៉ាន អ៊ីហាយ រ៉ូស មូភីម ហ៊ូភីម+ និងអាឌ។+
២២ ពួកគេទាំងអស់សុទ្ធតែជាកូនចៅរបស់រ៉ាជែល។ នាងបានបង្កើតកូនឲ្យយ៉ាកុបសរុបទាំងអស់គឺ១៤នាក់។
២៤ កូនរបស់ណែបថាលី+មាន យ៉ាស៊ាល គូណាយ យេសឺ និងស៊ីលឡាម។+
២៥ ពួកគេទាំងអស់សុទ្ធតែជាកូនចៅរបស់ប៊ីលហា។ ប៊ីលហានេះហើយដែលឡាបាន់បានឲ្យធ្វើជាស្រីបម្រើរបស់រ៉ាជែល។ នាងបានបង្កើតកូនឲ្យយ៉ាកុបសរុបទាំងអស់គឺ៧នាក់។
២៦ ពួកគេទាំងអស់សុទ្ធតែជាកូនចៅរបស់យ៉ាកុបដែលបានធ្វើដំណើរមកស្រុកអេហ្ស៊ីបជាមួយនឹងគាត់ ពួកគេមានចំនួន៦៦នាក់។ ចំនួននេះមិនរាប់បញ្ចូលកូនប្រសាស្រីរបស់យ៉ាកុបទេ។+ ២៧ យ៉ូសែបមានកូនពីរនាក់ កើតនៅស្រុកអេហ្ស៊ីប។ ក្រុមគ្រួសារទាំងមូលរបស់យ៉ាកុបដែលធ្វើដំណើរមកស្រុកអេហ្ស៊ីបមានចំនួន៧០នាក់។+
២៨ យ៉ាកុបបានចាត់យូដា+ឲ្យទៅមុនដើម្បីប្រាប់យ៉ូសែបថា ពួកគាត់កំពុងធ្វើដំណើរទៅតំបន់កូសែនហើយ។ ពេលពួកគេចូលដល់តំបន់កូសែន+ ២៩ យ៉ូសែបបានឲ្យគេរៀបចំរទេះ ហើយធ្វើដំណើរទៅជួបឪពុកគាត់នៅតំបន់កូសែន។ ពេលឃើញឪពុកភ្លាម គាត់ក៏រត់ទៅឱប ហើយយំយ៉ាងយូរ។ ៣០ អ៊ីស្រាអែលបាននិយាយទៅកាន់យ៉ូសែបថា៖ «ឥឡូវ បើពុកស្លាប់ក៏ស្លាប់ទៅចុះ ព្រោះពុកបានឃើញមុខកូន ហើយដឹងថាកូននៅរស់ទេ»។
៣១ បន្ទាប់មក យ៉ូសែបបាននិយាយទៅកាន់បងប្អូនគាត់ និងពួកអ្នកផ្ទះទាំងអស់របស់ឪពុកគាត់ថា៖ «ខ្ញុំនឹងទៅជម្រាបផារ៉ូ+ថា៖ ‹បងប្អូនខ្ញុំនិងពួកអ្នកផ្ទះទាំងអស់របស់ឪពុកខ្ញុំ ដែលបានធ្វើដំណើរពីស្រុកកាណាននោះ ឥឡូវពួកគាត់បានមកដល់ហើយ។+ ៣២ ពួកគាត់ជាគង្វាល+ ជាអ្នកចិញ្ចឹមសត្វ+ ហើយពួកគាត់បាននាំយកហ្វូងចៀម ហ្វូងគោ និងរបស់របរទាំងអស់ដែលពួកគាត់មានមកជាមួយដែរ›+ ៣៣ ហើយពេលផារ៉ូហៅបងប្អូនទៅសួរថា៖ ‹តើអ្នករាល់គ្នាមានមុខរបរអ្វី?› ៣៤ បងប្អូនត្រូវនិយាយថា៖ ‹ពួកខ្ញុំបាទនិងបុព្វបុរស សុទ្ធតែជាអ្នកចិញ្ចឹមសត្វតាំងតែពីក្មេងមកម្ល៉េះ›។+ បើបងប្អូនឆ្លើយដូច្នេះ បងប្អូនអាចរស់នៅក្នុងទឹកដីកូសែន+ ព្រោះជនជាតិអេហ្ស៊ីបស្អប់ខ្ពើមអ្នកឃ្វាលចៀមណាស់»។+
៤៧ ក្រោយមក យ៉ូសែបបានទៅជម្រាបផារ៉ូថា៖+ «ឪពុកនិងបងប្អូនខ្ញុំបានមកដល់ទឹកដីកូសែនហើយ ពួកគាត់បាននាំយកហ្វូងចៀមហ្វូងគោនិងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់ដែលពួកគាត់មានពីស្រុកកាណានមកជាមួយដែរ»។+ ២ ពេលនោះ យ៉ូសែបបាននាំបងប្អូនគាត់ប្រាំនាក់ទៅជួបផារ៉ូ។+
៣ ផារ៉ូបានសួរបងប្អូននោះថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាមានមុខរបរអ្វី?»។ ពួកគេបានតបទៅផារ៉ូថា៖ «ពួកខ្ញុំបាទជាគង្វាលចៀម ដូចបុព្វបុរសពួកខ្ញុំបាទដែរ»។+ ៤ ពួកគេបាននិយាយបន្ថែមថា៖ «ពួកខ្ញុំបាទសុំមកជ្រកកោនជាជនបរទេសនៅទឹកដីនេះផង+ ព្រោះនៅស្រុកកាណានមានការអត់ឃ្លានខ្លាំងណាស់ ហើយនៅទីនោះគ្មានវាលស្មៅសម្រាប់ហ្វូងសត្វទេ។+ ដូច្នេះ សូមលោកម្ចាស់មេត្តាអនុញ្ញាតឲ្យពួកខ្ញុំបាទរស់នៅក្នុងទឹកដីកូសែនផង»។+ ៥ ពេលនោះ ផារ៉ូបាននិយាយទៅកាន់យ៉ូសែបថា៖ «ឥឡូវឪពុកនិងបងប្អូនអ្នកបានមកឯអ្នកហើយ។ ៦ អ្នកកំពុងគ្រប់គ្រងលើស្រុកអេហ្ស៊ីបនេះស្រាប់ ដូច្នេះ សូមឲ្យឪពុកនិងបងប្អូនអ្នកអាស្រ័យនៅលើទឹកដីកូសែន ជាកន្លែងល្អបំផុតក្នុងស្រុកនេះទៅ។+ មួយវិញទៀត បើអ្នកឃើញថាមានអ្នកណាក្នុងចំណោមពួកគេមានសមត្ថភាព ចូរតែងតាំងអ្នកទាំងនោះឲ្យមើលការខុសត្រូវលើហ្វូងសត្វរបស់ខ្ញុំទៅ»។
៧ បន្ទាប់មក យ៉ូសែបបាននាំយ៉ាកុបជាឪពុក ចូលទៅជួបផារ៉ូដែរ ហើយយ៉ាកុបបានជូនពរផារ៉ូ។ ៨ ផារ៉ូបានសួរយ៉ាកុបថា៖ «តើអ្នកមានអាយុប៉ុន្មានហើយ?»។ ៩ យ៉ាកុបឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំមានអាយុ១៣០ឆ្នាំហើយ តែមិនវែងដូចអាយុរបស់បុព្វបុរសខ្ញុំទេ។+ ជីវិតខ្ញុំឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាកច្រើនណាស់។ ខ្ញុំនិងបុព្វបុរសខ្ញុំត្រូវរស់នៅដោយធ្វើដំណើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ»។+ ១០ បន្ទាប់ពីនោះ យ៉ាកុបបានជូនពរផារ៉ូ រួចក៏លាផារ៉ូចេញទៅ។
១១ ដូច្នេះ យ៉ូសែបបានឲ្យទឹកដីដ៏ល្អបំផុតដល់ឪពុកនិងបងប្អូនគាត់តាមបង្គាប់ផារ៉ូ គឺជាតំបន់រ៉ាមស៊ីស*+ ក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីប។ ១២ បន្ថែមទៀត យ៉ូសែបបានផ្គត់ផ្គង់ស្បៀងអាហារដល់ឪពុកនិងបងប្អូនគាត់ ព្រមទាំងពួកអ្នកផ្ទះឪពុកគាត់ ទៅតាមចំនួនកូនចៅរបស់ពួកគេ។
១៣ នៅគ្រានោះ គ្រប់ទីកន្លែងគ្មានអ្វីបរិភោគទេ ព្រោះមានការអត់ឃ្លានជាខ្លាំង។ អំណត់នោះគឺខ្លាំងដល់ម្ល៉េះ រហូតដល់អ្នកស្រុកអេហ្ស៊ីបនិងអ្នកស្រុកកាណានល្វើយរីងរៃ។+ ១៤ អ្នកស្រុកកាណាននិងអ្នកស្រុកអេហ្ស៊ីបចេះតែយកប្រាក់មកទិញស្បៀងអាហារពីយ៉ូសែប+ ហើយយ៉ូសែបបានប្រមូលប្រាក់ទាំងនោះយកទៅដាក់ក្នុងឃ្លាំងទ្រព្យរបស់ផារ៉ូ។ ១៥ ពេលពួកគេបានចំណាយប្រាក់អស់ហើយ ពួកគេបានមកអង្វរសុំយ៉ូសែបថា៖ «សូមមេត្តាឲ្យអាហារយើងផង! យើងអស់ប្រាក់រលីងហើយ។ តើមានប្រយោជន៍អ្វីបើយើងស្លាប់នៅមុខលោក?»។ ១៦ យ៉ូសែបបានឆ្លើយថា៖ «បើអ្នករាល់គ្នាគ្មានប្រាក់ទេ អ្នករាល់គ្នាអាចយកហ្វូងសត្វមកប្ដូរនឹងស្បៀងអាហារក៏បាន»។ ១៧ ដូច្នេះ នៅឆ្នាំនោះពួកគេបានយកសត្វដែលខ្លួនចិញ្ចឹម គឺសេះ លា ចៀម ពពែ និងគោ មកប្រគល់ឲ្យយ៉ូសែបដើម្បីប្ដូរយកស្បៀងអាហារ ហើយយ៉ូសែបក៏ប្រគល់ស្បៀងអាហារដល់ពួកគេវិញ។
១៨ លុះផុតឆ្នាំនោះ អ្នកស្រុកទាំងនោះបានមកអង្វរយ៉ូសែបថា៖ «យើងសូមជម្រាបលោកម្ចាស់តាមត្រង់ថា ប្រាក់របស់យើងអស់ហើយ។ ឯហ្វូងសត្វវិញ យើងក៏បានប្រគល់ជូនលោកម្ចាស់អស់ដែរ។ យើងគ្មានសល់អ្វីទៀតទេ មានតែដីស្រែនិងខ្លួនប្រាណប៉ុណ្ណោះ។ ១៩ សូមលោកមេត្តាកុំឲ្យយើងដាច់ពោះស្លាប់អី ហើយក៏កុំទុកដីស្រែយើងឲ្យនៅទទេដែរ។ សូមលោកទិញខ្លួនយើងនិងដីស្រែយើង ដើម្បីយើងអាចបានអាហារបរិភោគ។ ដីស្រែទាំងនោះនឹងទៅជាកម្មសិទ្ធិរបស់ផារ៉ូ ឯយើងនឹងធ្វើជាខ្ញុំបម្រើផារ៉ូ។ បន្ថែមទៀត សូមលោកមេត្តាផ្ដល់គ្រាប់ពូជដល់យើង ដើម្បីយើងអាចសាបព្រោះលើដីនោះ ហើយបន្តរស់រានមានជីវិត»។ ២០ ដូច្នេះ យ៉ូសែបក៏ព្រមទិញដីស្រែទាំងអស់ពីពួកអេហ្ស៊ីប ព្រោះក្នុងស្រុកមានការអត់ឃ្លានជាខ្លាំង។ ម្ល៉ោះហើយ ដីស្រែទាំងអស់របស់ពួកគេបានក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់ផារ៉ូទៅ។
២១ ក្រោយនោះ យ៉ូសែបបានឲ្យបណ្ដាជនដែលរស់នៅតាមជនបទ ទៅរស់នៅក្នុងក្រុងនានាទូទាំងស្រុកអេហ្ស៊ីប។+ ២២ ចំណែកពួកសង្ឃនៅក្នុងស្រុកនោះ ពួកគេមិនបានលក់ដីស្រែរបស់ខ្លួនទេ+ ព្រោះពួកគេបានទទួលរបបអាហារពីផារ៉ូ។ ហេតុនេះហើយបានជាយ៉ូសែបមិនបានទិញដីស្រែពីពួកគេ។ ២៣ បន្ទាប់មក យ៉ូសែបបាននិយាយទៅកាន់បណ្ដាជនថា៖ «មើល! ថ្ងៃនេះខ្ញុំបានទិញអ្នករាល់គ្នានិងដីស្រែរបស់អ្នករាល់គ្នាឲ្យដល់ផារ៉ូហើយ។ នេះជាគ្រាប់ពូជ សូមអ្នករាល់គ្នាយកទៅសាបព្រោះចុះ។ ២៤ លុះដល់រដូវប្រមូលផល សូមអ្នករាល់គ្នាយកផល១ភាគ៥មកប្រគល់ឲ្យផារ៉ូ។+ ចំណែក៤ភាគដែលនៅសល់ សូមអ្នករាល់គ្នាទុកធ្វើពូជសាបព្រោះនៅពេលក្រោយ ហើយទុកជាអាហារសម្រាប់អ្នករាល់គ្នានិងកូនៗ ព្រមទាំងពួកអ្នកផ្ទះអ្នករាល់គ្នាទៅ»។ ២៥ ដូច្នេះ ពួកគេបាននិយាយថា៖ «លោកម្ចាស់បានសង្គ្រោះជីវិតយើងខ្ញុំហើយ។+ បើលោកម្ចាស់ពេញចិត្តនឹងយើងខ្ញុំ នោះយើងខ្ញុំនឹងទៅជាខ្ញុំបម្រើរបស់ផារ៉ូ»។+ ២៦ បន្ទាប់មក យ៉ូសែបបានចេញច្បាប់មួយនៅស្រុកអេហ្ស៊ីបដែលមានសុពលភាពរហូតដល់សព្វថ្ងៃ។ ច្បាប់នោះគឺថាភោគផល១ភាគ៥ពីដីស្រែទាំងអស់ ត្រូវជារបស់ផារ៉ូ។ មានតែដីស្រែរបស់ពួកសង្ឃប៉ុណ្ណោះ ដែលមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់ផារ៉ូ។+
២៧ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានបន្តស្នាក់នៅលើតំបន់កូសែនក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីប+ ហើយកូនចៅពួកគេចេះតែមានចំនួនច្រើនឡើងៗ។+ ២៨ យ៉ាកុបបានរស់នៅក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីបអស់រយៈពេល១៧ឆ្នាំ អាយុសរុបរបស់គាត់គឺ១៤៧ឆ្នាំ។+
២៩ ពេលអ៊ីស្រាអែលដឹងថាខ្លួនជិតស្លាប់+ គាត់ក៏ហៅយ៉ូសែបមកផ្ដាំផ្ញើថា៖ «បើកូនបង្ហាញសេចក្ដីមេត្តា សេចក្ដីសប្បុរស និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះពុក នោះសូមកូនដាក់ដៃក្រោមភ្លៅពុក ហើយសន្យានឹងពុកថា កូននឹងមិនបញ្ចុះសពពុកនៅក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីបនេះទេ។+ ៣០ ពេលពុកស្លាប់ កូនត្រូវយកសពពុកចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីប ទៅបញ្ចុះនៅក្នុងទីបញ្ចុះសពជាមួយនឹងបុព្វបុរសពុកកុំខាន»។+ យ៉ូសែបក៏ឆ្លើយថា៖ «កូននឹងធ្វើតាមការផ្ដែផ្ដាំរបស់ពុក»។ ៣១ រួចអ៊ីស្រាអែលនិយាយថា៖ «សូមកូនស្បថឲ្យពុកមក»។ ដូច្នេះ យ៉ូសែបក៏ស្បថឲ្យគាត់។+ រួចមក នៅលើក្បាលគ្រែ អ៊ីស្រាអែលក្រាបគោរពព្រះ។+
៤៨ ក្រោយមក មានគេមកប្រាប់យ៉ូសែបថា៖ «មើល! ឪពុកអ្នកកាន់តែខ្សោយណាស់ហើយ»។ ឮដូច្នេះ យ៉ូសែបបាននាំកូនទាំងពីររបស់គាត់ គឺម៉ាណាសេនិងអេប្រាអ៊ីម ទៅជួបឪពុក។+ ២ ពេលដែលយ៉ាកុបបានឮថាយ៉ូសែបជាកូនមកដល់ហើយ គាត់បានខំប្រឹងក្រោកអង្គុយលើគ្រែ។ ៣ ពេលនោះ យ៉ាកុបបាននិយាយទៅកាន់យ៉ូសែបថា៖
«ព្រះដែលមានឫទ្ធានុភាពខ្លាំងក្លាបំផុតបានលេចមកជួបពុកនៅក្រុងលូសក្នុងស្រុកកាណាន ហើយលោកបានឲ្យពរពុក។+ ៤ លោកបានមានប្រសាសន៍មកកាន់ពុកថា៖ ‹ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យអ្នកមានកូនចៅជាច្រើនសន្ធឹក។ បណ្ដាជនមួយក្រុមដ៏ធំនឹងកើតចេញពីអ្នក។+ ខ្ញុំនឹងឲ្យស្រុកនេះដល់កូនចៅ*របស់អ្នកទុកជាមត៌កជារៀងរហូត›។+ ៥ រីឯកូនទាំងពីររបស់កូន ដែលកើតនៅស្រុកអេហ្ស៊ីបមុនពេលពុកមកដល់ គឺអេប្រាអ៊ីមនិងម៉ាណាសេនោះ នឹងត្រូវរាប់ជាកូនរបស់ពុកវិញ+ ដូចរូបេននិងស៊ីម្មានដែរ។+ ៦ ចំណែកកូនៗដែលនឹងកើតក្រោយមកទៀត ពួកគេនឹងត្រូវរាប់ជារបស់កូនវិញ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេនឹងត្រូវរាប់តាមឈ្មោះបងទាំងពីររបស់ពួកគេ ហើយទទួលទឹកដីជាមត៌កតាមរយៈអ្នកទាំងពីរនោះ។+ ៧ កាលដែលពុកធ្វើដំណើរចេញពីតំបន់ប៉ាដាន់ រ៉ាជែលម្ដាយរបស់កូនបានស្លាប់+នៅក្បែរពុកនៅតាមផ្លូវទៅក្រុងអេប្រា+ជាក្រុងបេថ្លេហិម។ ដូច្នេះ ពុកបានបញ្ចុះសពគាត់នៅទីនោះទៅ»។+
៨ បន្ទាប់មក អ៊ីស្រាអែលបានមើលទៅកូនៗរបស់យ៉ូសែប ហើយសួរគាត់ថា៖ «តើពួកគេជាអ្នកណា?»។ ៩ យ៉ូសែបបានឆ្លើយថា៖ «ពួកគេជាកូនរបស់ខ្ញុំ ជាកូនដែលព្រះបានផ្ដល់ឲ្យនៅស្រុកនេះ»។+ អ៊ីស្រាអែលបាននិយាយថា៖ «សូមកូននាំពួកគេចូលមកជិតពុកមក ដើម្បីពុកអាចឲ្យពរពួកគេ»។+ ១០ ដូច្នេះ យ៉ូសែបបាននាំពួកគេចូលទៅជិត រួចអ៊ីស្រាអែលក៏ឱប ហើយថើបពួកគេ។ នៅគ្រានោះ អ៊ីស្រាអែលមើលមិនសូវឃើញច្បាស់ទេ ព្រោះគាត់មានវ័យចាស់ណាស់ហើយ។ ១១ អ៊ីស្រាអែលបាននិយាយទៅកាន់យ៉ូសែបថា៖ «ពុកមិននឹកស្មានថាអាចឃើញមុខកូនម្ដងទៀតទេ។+ ប៉ុន្តែមើល! ព្រះថែមទាំងឲ្យពុកឃើញពូជពង្សរបស់កូនទៀតផង»។ ១២ បន្ទាប់មក យ៉ូសែបបានយកកូនចេញពីឪពុកបន្តិច រួចគាត់ក្រាបខ្លួនដល់ដីគោរពឪពុក។
១៣ ក្រោយនោះ យ៉ូសែបបាននាំកូនទាំងពីរចូលទៅជិតឪពុកម្ដងទៀត គឺឲ្យអេប្រាអ៊ីម+នៅខាងឆ្វេងដៃអ៊ីស្រាអែល និងឲ្យម៉ាណាសេ+នៅខាងស្ដាំដៃ។ ១៤ ប៉ុន្តែ អ៊ីស្រាអែលបានដាក់ដៃស្ដាំលើក្បាលអេប្រាអ៊ីមជាកូនពៅ ហើយដាក់ដៃឆ្វេងលើក្បាលម៉ាណាសេ។ គាត់មានបំណងដាក់ដៃដូច្នេះ ទោះជាគាត់ដឹងថាម៉ាណាសេជាកូនច្បងក្ដី។+ ១៥ បន្ទាប់មក អ៊ីស្រាអែលបានឲ្យពរយ៉ូសែប ហើយនិយាយថា៖+
«សូមព្រះពិតដែលអាប្រាហាំនិងអ៊ីសាកជាបុព្វបុរសរបស់ពុកបានគោរពបម្រើ*+
ជាព្រះពិតដែលបានថែរក្សាពុកតាំងពីពុកកើតមករហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ+
១៦ ហើយបានជួយសង្គ្រោះពុកឲ្យរួចពីសេចក្ដីអន្តរាយសព្វបែបយ៉ាងតាមរយៈទេវតារបស់លោក+ សូមលោកឲ្យពរដល់កូនទាំងពីរនេះផង។+
សូមឲ្យមនុស្សទាំងឡាយហៅពួកគេតាមឈ្មោះពុក និងឈ្មោះអាប្រាហាំនិងអ៊ីសាកជាបុព្វបុរសរបស់ពុក។
សូមឲ្យពួកគេមានកូនចៅជាច្រើននៅលើផែនដី»។+
១៧ ពេលយ៉ូសែបឃើញឪពុកដាក់ដៃស្ដាំលើក្បាលអេប្រាអ៊ីម គាត់មិនពេញចិត្តទេ។ ដូច្នេះ គាត់ព្យាយាមលើកដៃឪពុកចេញពីក្បាលអេប្រាអ៊ីម យកទៅដាក់លើក្បាលម៉ាណាសេវិញ។ ១៨ រួចគាត់និយាយថា៖ «លោកឪពុក កូននេះមិនមែនជាកូនច្បងទេ+ សូមលោកឪពុកដាក់ដៃស្ដាំលើក្បាលកូននេះវិញ»។ ១៩ ប៉ុន្តែ ឪពុកគាត់បាននិយាយថា៖ «ពុកដឹងហើយ ពុកដឹងហើយកូន។ ម៉ាណាសេនឹងមានកូនចៅជាច្រើន ហើយក្លាយទៅជាបណ្ដាជនមួយក្រុមយ៉ាងធំ តែអេប្រាអ៊ីមប្អូនគាត់នឹងមានកូនចៅច្រើនជាង+ ល្មមនឹងក្លាយទៅជាប្រជាជាតិផ្សេងៗ»។+ ២០ រួចមក គាត់បានឲ្យពរពួកគេថែមទៀត+ ដោយនិយាយថា៖
«ពេលអ៊ីស្រាអែលជូនពរគ្នា សូមឲ្យពួកគេនិយាយថា៖
‹សូមព្រះឲ្យពរអ្នក ដូចលោកឲ្យពរដល់អេប្រាអ៊ីមនិងម៉ាណាសេដែរ›»។
យ៉ាងនេះ គាត់តែងលើកឈ្មោះអេប្រាអ៊ីមមុនម៉ាណាសេ។
២១ បន្ទាប់មក អ៊ីស្រាអែលនិយាយទៅកាន់យ៉ូសែបថា៖ «មើល! ពុកជិតស្លាប់ហើយ។+ ប៉ុន្តែ ព្រះនឹងបន្តនៅជាមួយនឹងកូន ហើយលោកនឹងនាំកូនត្រឡប់ទៅស្រុករបស់បុព្វបុរសកូនវិញ។+ ២២ ពុកនឹងប្រគល់ដីមួយកន្លែងដល់កូន លើសចំណែករបស់បងប្អូនកូន។ ដីនោះហើយដែលពុកបានដណ្ដើមយកពីជនជាតិអាម៉ូរី ដោយដាវនិងធ្នូ»។
៤៩ យ៉ាកុបបានហៅកូនប្រុសៗទាំងអស់មក ហើយនិយាយថា៖ «ចូរពួកកូនមកជិតពុកមក ដើម្បីពុកអាចប្រាប់កូនអំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងចំពោះពួកកូន នៅគ្រាអនាគត។* ២ ឱកូនរបស់យ៉ាកុបអើយ! ចូរមូលមកស្ដាប់ពុកចុះ។ ឱកូនរបស់អ៊ីស្រាអែលអើយ! ចូរផ្ទៀងត្រចៀកស្ដាប់ពុកចុះ។
៣ «រូបេន+កូនច្បងរបស់ពុក+ កូនជាផលដំបូងនៃកម្លាំងពុក។ ពុកបានបង្កើតកូនមកក្នុងកាលដែលពុកនៅពេញកម្លាំង។ កូនមានកិត្តិយសនិងអំណាចខ្ពង់ខ្ពស់។ ៤ ប៉ុន្តែ កូននឹងមិនប្រសើរជាងប្អូនៗរបស់កូនទេ ព្រោះដូចទឹកដែលកញ្ជ្រោលបក់បោក កូនមិនបានទប់អារម្មណ៍ ហើយបានទៅរួមដំណេកជាមួយនឹងប្រពន្ធរបស់ពុក។*+ ពេលនោះ កូនបានធ្វើឲ្យពុកនិងប្រពន្ធពុកអាប់ឱនកិត្តិយស។ នេះហើយជាអ្វីដែលកូនបានប្រព្រឹត្ត!
៥ «ស៊ីម្មាននិងលេវី+ជាបងប្អូននឹងគ្នា ពួកគេប្រើអាវុធប្រហារអ្នកឯទៀតយ៉ាងសាហាវឃោរឃៅ។+ ៦ ឱខ្លួនខ្ញុំអើយ! សូមកុំឲ្យខ្ញុំរាប់រកពួកគេឡើយ។ ឱចិត្ត*ខ្ញុំអើយ! សូមកុំចង់ចូលក្រុមរបស់ពួកគេឲ្យសោះ។ ព្រោះពេលពួកគេខឹង ពួកគេបានសម្លាប់មនុស្សដោយគ្មានត្រាប្រណី+ ហើយបានកាត់សរសៃជើងគោជាការកម្សាន្ត។ ៧ កំហឹងនិងចិត្តក្ដៅក្រហាយរបស់ពួកគេត្រូវបណ្ដាសាហើយ ព្រោះនោះសាហាវឃោរឃៅណាស់។+ ពុកនឹងបំបែកពួកគេក្នុងពូជពង្សយ៉ាកុប ហើយកំចាត់កំចាយពួកគេនៅពេញទាំងស្រុកអ៊ីស្រាអែល។+
៨ «រីឯយូដាវិញ+ បងប្អូនរបស់កូននឹងសរសើរតម្កើងកូន+ ហើយពួកគេនឹងមកក្រាបគោរពចំពោះកូន។+ កូននឹងវាយបង្ក្រាបពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់កូន។+ ៩ យូដាប្រៀបដូចជាកូនតោ+ ដែលចាប់ចំណីស៊ី ហើយក៏ក្រោកទៅ។ ពេលគាត់ដេកឬសម្រាក គាត់ប្រៀបដូចជាសត្វតោ តើមានអ្នកណាហ៊ានដាស់គាត់ទៅ? ១០ ដំបងរាជ្យនឹងមិនឃ្លាតពីយូដាឡើយ។+ ឯដំបងនៃអ្នកគ្រប់គ្រងក៏នឹងមិនឃ្លាតឆ្ងាយពីជើងគាត់ដែរ រហូតដល់ស៊ីឡូរ*មក។+ ពេលនោះ បណ្ដាជនទាំងឡាយនឹងស្ដាប់បង្គាប់ស៊ីឡូរ។+ ១១ គាត់ចងមេលានិងកូនលានៅជាប់នឹងដើមទំពាំងបាយជូរល្អ។ គាត់នឹងបោកសម្លៀកបំពាក់របស់គាត់នៅក្នុងស្រាទំពាំងបាយជូរនិងទឹកទំពាំងបាយជូរ។ ១២ ភ្នែកគាត់ក្រហមដោយសារស្រាទំពាំងបាយជូរ ហើយធ្មេញគាត់សដោយសារទឹកដោះ។
១៣ «សេប៊ូឡូន+នឹងរស់នៅតាមតំបន់ឆ្នេរសមុទ្រ ជាកន្លែងដែលគេទម្លាក់យុថ្កាចតសំពៅ។+ ព្រំប្រទល់ទឹកដីគាត់លាតសន្ធឹងរហូតដល់ក្រុងស៊ីដូន។+
១៤ «អ៊ីសាខារ+ប្រៀបដូចជាសត្វលាដ៏មាំ ដែលដេកទាំងមានបន្ទុកធ្ងន់នៅសងខាង។ ១៥ អ៊ីសាខារនឹងឃើញថាកន្លែងរស់នៅរបស់គាត់ជាកន្លែងល្អ ហើយជាទឹកដីដែលស្រួលរស់នៅ។ គាត់នឹងឱនខ្លួនរែកពុនបន្ទុក ហើយសុខចិត្តចុះចូលធ្វើជាមនុស្សកំណែន។
១៦ «ដាន់+ជាកុលសម្ព័ន្ធមួយនៃអ៊ីស្រាអែល ហើយគាត់នឹងវិនិច្ឆ័យបណ្ដាជនទាំងឡាយ។+ ១៧ ដាន់នឹងប្រៀបដូចជាពស់មានពិស ដែលលូនវារលើផ្លូវ ហើយចឹកកែងជើងសេះបណ្ដាលឲ្យអ្នកជិះធ្លាក់ផ្ងារក្រោយ។+ ១៨ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! ខ្ញុំនឹងរង់ចាំសេចក្ដីសង្គ្រោះពីលោក។
១៩ «ឯកាដវិញ+ គាត់នឹងត្រូវក្រុមចោរវាយប្រហារគាត់ តែគាត់នឹងដេញតាមវាយប្រហារពួកគេយ៉ាងប្រកិត។+
២០ «អេស៊ើរ+នឹងមានអាហារ*ជាបរិបូរ ហើយគាត់នឹងផ្គត់ផ្គង់អាហារ ដូចអាហារដែលស្ដេចពិសា។+
២១ «ណែបថាលី+ប្រៀបដូចជាក្ដាន់ញីរវៀសរវៃ។ សម្ដីគាត់ពីរោះគួរឲ្យចង់ស្ដាប់។+
២២ «យ៉ូសែប+ប្រៀបដូចជាមែកនៃដើមដែលសម្បូរផ្លែ ជាដើមដែលដុះក្បែរប្រភពទឹក បែកមែកសាខាខ្ពស់ជាងកំពែង។ ២៣ ប៉ុន្តែ ពលធ្នូចេះតែរករឿងគាត់ ហើយបាញ់គាត់ដោយសេចក្ដីគុំកួន។+ ២៤ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ធ្នូគាត់នៅក្នុងដៃគាត់ជានិច្ច+ ហើយដៃគាត់ខ្លាំងនិងរហ័ស+ នេះគឺដោយសារមានបុគ្គលដ៏ខ្លាំងក្លានៃយ៉ាកុប ព្រមទាំងគង្វាលនិងថ្មដានៃអ៊ីស្រាអែលគាំទ្រគាត់។ ២៥ គាត់*មកពីព្រះនៃឪពុកគាត់ លោកនឹងជួយគាត់។ ព្រះដ៏មានឫទ្ធានុភាពដ៏ខ្លាំងក្លានឹងនៅជាមួយគាត់ លោកនឹងឲ្យពរគាត់ គឺពរពីស្ថានសួគ៌ និងពរពីទីជម្រៅ+ ហើយលោកនឹងផ្ដល់ពរឲ្យគាត់មានកូនចៅច្រើននិងហ្វូងសត្វសន្ធឹកសន្ធាប់។ ២៦ ពរនៃឪពុកគាត់នឹងប្រសើរជាងភាពស្រស់បំព្រងនៃភ្នំដែលស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត និងទួលដែលគង់វង្សជាដរាប។+ យ៉ូសែបជាអ្នកដែលបានត្រូវជ្រើសរើសពីចំណោមបងប្អូនរបស់គាត់ គាត់នឹងទទួលពរទាំងនោះជាដរាប។+
២៧ «បេនយ៉ាមីន+ប្រៀបដូចជាចចកហែកស៊ីចំណី។+ នៅពេលព្រឹក គាត់នឹងស៊ីចំណី ហើយនៅពេលល្ងាចគាត់នឹងចែកចំណី»។*+
២៨ នេះជាអ្វីដែលយ៉ាកុបបាននិយាយទៅកាន់ពួកគេ ពេលដែលគាត់ឲ្យពរពួកគេម្នាក់ៗ។ ពួកគេសុទ្ធតែជាមេលើកុលសម្ព័ន្ធទាំង១២នៃអ៊ីស្រាអែល ហើយឪពុកបានឲ្យពរតាមដែលពួកគេសមនឹងទទួល។+
២៩ ក្រោយនោះ គាត់បានបង្គាប់ពួកគេថា៖ «ពេលពុកស្លាប់+ សូមបញ្ចុះសពរបស់ពុកជាមួយនឹងបុព្វបុរសពុក នៅរអាងភ្នំក្នុងដីចម្ការរបស់អេប្រុនជាជនជាតិហេត+ ៣០ គឺជារអាងភ្នំដែលនៅចម្ការម៉ាក់ពេឡាខាងមុខម៉ាមរេក្នុងស្រុកកាណាន ជាដីដែលអាប្រាហាំបានទិញពីអេប្រុនជាជនជាតិហេត ទុកជាទីបញ្ចុះសពរហូតតទៅ។ ៣១ នៅទីនោះគេបានបញ្ចុះសពអាប្រាហាំនិងសារ៉ាប្រពន្ធគាត់។+ ឯសពអ៊ីសាកនិងរេបិកាជាប្រពន្ធ ក៏ត្រូវបញ្ចុះនៅទីនោះដែរ។+ ក្រោយមក ពុកបានបញ្ចុះសពលេអានៅក្នុងរអាងភ្នំនោះ។ ៣២ ដីចម្ការនិងរអាងភ្នំនោះ បានត្រូវទិញពីកូនចៅហេត»។+
៣៣ យ៉ាងនោះ យ៉ាកុបបានផ្ដាំផ្ញើកូនៗរបស់គាត់។ រួចមក គាត់បានដាក់ជើងលើគ្រែ ហើយក៏ផុតដង្ហើមស្លាប់ទៅ។+
៥០ បន្ទាប់មក យ៉ូសែបបានយំឱបឪពុក+ ហើយថើបគាត់។ ២ ក្រោយនោះ យ៉ូសែបបានបញ្ជាពួកអ្នកបម្រើគាត់ដែលជាគ្រូពេទ្យ ឲ្យអប់សព+ឪពុករបស់គាត់។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ចាប់ផ្ដើមរៀបចំអប់សពអ៊ីស្រាអែលទៅ។ ៣ ពួកគេបានចំណាយពេលអស់៤០ថ្ងៃដើម្បីអប់សពឪពុកគាត់ គឺជារយៈពេលដែលគេមានទម្លាប់អប់សព។ ឯបណ្ដាជនអេហ្ស៊ីប ពួកគេបាននាំគ្នាយំកាន់ទុក្ខអស់រយៈពេល៧០ថ្ងៃ។
៤ លុះវេលាកាន់ទុក្ខបានកន្លងផុតទៅ យ៉ូសែបបាននិយាយទៅកាន់ពួកមន្ត្រីផារ៉ូថា៖ «បើអស់លោកមិនយល់ទាស់ទេ សូមជួយជម្រាបផារ៉ូឲ្យខ្ញុំផងថា៖ ៥ ‹ឪពុកខ្ញុំបានឲ្យខ្ញុំស្បថ+នឹងគាត់ ហើយផ្ដាំថា៖ «មើល! ពុកជិតស្លាប់ហើយ។+ ពេលពុកស្លាប់ សូមកូនយកសពរបស់ពុកទៅបញ្ចុះ+នៅស្រុកកាណាន ក្នុងទីបញ្ចុះសពដែលពុកបានរៀបចំទុក»។+ ដូច្នេះ សូមមេត្តាអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំធ្វើដំណើរទៅបញ្ចុះសពឪពុកខ្ញុំនៅទីនោះផង។ ក្រោយរួចរាល់ហើយ ខ្ញុំនឹងត្រឡប់មកវិញ›»។ ៦ ផារ៉ូបានតបឆ្លើយមកវិញថា៖ «ចូរធ្វើដំណើរទៅបញ្ចុះសពឪពុកអ្នក តាមពាក្យដែលអ្នកស្បថនឹងគាត់ចុះ»។+
៧ ដូច្នេះ យ៉ូសែបបានឡើងទៅបញ្ចុះសពឪពុកគាត់ អមដោយពួកអ្នកបម្រើផារ៉ូ មន្ត្រីចាស់ទុំ+ និងបុរសចាស់ទុំទាំងអស់ក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីប ៨ ព្រមទាំងពួកអ្នកផ្ទះរបស់យ៉ូសែប និងបងប្អូនគាត់ រួមទាំងពួកអ្នកផ្ទះរបស់ឪពុកគាត់ផងដែរ។+ ឯក្មេងតូចៗនិងហ្វូងចៀមហ្វូងគោ ពួកគេមិនបាននាំយកទៅជាមួយទេ តែទុកឲ្យនៅតំបន់កូសែនវិញ។ ៩ ពេលដង្ហែទៅ គេក៏នាំយករទេះ+ចម្បាំងទៅជាមួយដែរ ទាំងមានទាហានសេះហែហមផង។ ដូច្នេះ ក្បួនដង្ហែនោះគឺធំណាស់។ ១០ លុះធ្វើដំណើរដល់ទីលានបញ្ជាន់ស្រូវរបស់អេថាតដែលនៅក្នុងតំបន់ទន្លេយ៉ូដាន់ ពួកគេបានយំសោកជាខ្លាំង។ យ៉ូសែបបានកាន់ទុក្ខឪពុកអស់៧ថ្ងៃ។ ១១ ពួកកាណានដែលជាអ្នកស្រុកនោះ បានឃើញអ្នកទាំងនោះយំសោកនៅទីលានបញ្ជាន់ស្រូវរបស់អេថាត។ ពេលនោះពួកគេបាននិយាយថា៖ «ពួកអេហ្ស៊ីបកាន់ទុក្ខខ្លាំងណាស់ហ្ន៎!»។ ហេតុនេះហើយបានជាគេហៅកន្លែងនោះថាអេបិលមីសរេម។* នោះនៅតំបន់ទន្លេយ៉ូដាន់។
១២ ដូច្នេះ កូនៗរបស់យ៉ាកុបបានធ្វើតាមការផ្ដែផ្ដាំទាំងអស់របស់គាត់។+ ១៣ កូនៗរបស់គាត់បានដង្ហែសពគាត់ទៅស្រុកកាណាន រួចបញ្ចុះនៅក្នុងរអាងភ្នំម៉ាក់ពេឡាដែលនៅខាងមុខម៉ាមរេ ជាដីដែលអាប្រាហាំបានទិញពីអេប្រុនជាជនជាតិហេត ទុកជាទីបញ្ចុះសពរហូតតទៅ។+ ១៤ ក្រោយពីបញ្ចុះសពឪពុករួច យ៉ូសែបនិងបងប្អូនគាត់ទាំងអស់ ព្រមទាំងពួកអ្នកដែលធ្វើដំណើរទៅជាមួយនឹងគាត់ បានត្រឡប់ទៅស្រុកអេហ្ស៊ីបវិញ។
១៥ ក្រោយពីបងប្អូនយ៉ូសែបឃើញថាឪពុកខ្លួនបានស្លាប់ហើយ ពួកគេនិយាយគ្នាថា៖ «យ៉ូសែបប្រហែលជានៅចងគំនុំនឹងយើងហើយ។ គាត់មុខជាសងសឹកនឹងយើងដែលបានធ្វើអាក្រក់នឹងគាត់ជាមិនខាន»។+ ១៦ ដូច្នេះ បងៗយ៉ូសែបបានឲ្យគេនាំដំណឹងទៅប្រាប់យ៉ូសែបនូវពាក្យទាំងនេះថា៖ «មុនលោកឪពុកស្លាប់ គាត់បានផ្ដាំថា៖ ១៧ ‹សូមប្រាប់យ៉ូសែបថា៖ «ពុកសូមអង្វរកូន សូមកូនអភ័យទោសឲ្យបងៗរបស់កូនចំពោះទោសកំហុសដែលពួកគេបានធ្វើដល់កូនផង»›។ ឥឡូវ សូមប្អូនអភ័យទោសឲ្យពួកបងដែលជាអ្នកបម្រើព្រះនៃឪពុកប្អូនផង»។ ពេលយ៉ូសែបឮពាក្យទាំងនេះ គាត់បានយំ។ ១៨ រួចមក បងៗរបស់យ៉ូសែបបានចូលមក ហើយក្រាបខ្លួនគោរពគាត់ ទាំងនិយាយថា៖ «មើល! ពួកបងជាអ្នកបម្រើប្អូនហើយ!»។+ ១៩ យ៉ូសែបបាននិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «សូមពួកបងកុំខ្លាចអី។ ខ្ញុំមិនមែនជាព្រះទេ ខ្ញុំគ្មានសិទ្ធិវិនិច្ឆ័យបងៗឡើយ។ ២០ ទោះជាពួកបងមានបំណងធ្វើបាបខ្ញុំក៏ពិតមែន+ តែគឺជាព្រះទេដែលបានកែប្រែស្ថានភាពនោះឲ្យទៅជាល្អប្រសើរវិញ ដើម្បីសង្គ្រោះជីវិតមនុស្សជាច្រើន ដូចពួកបងឃើញស្រាប់ហើយ។+ ២១ ដូច្នេះ សូមពួកបងកុំខ្លាចអី។ ខ្ញុំនឹងបន្តផ្គត់ផ្គង់ស្បៀងអាហារដល់ពួកបងនិងកូនៗ»។+ យ៉ាងនេះ យ៉ូសែបបានសម្រាលទុក្ខពួកគេ ហើយពង្រឹងទំនុកចិត្តពួកគេឡើងវិញ។
២២ ឯយ៉ូសែបនិងពួកអ្នកផ្ទះឪពុកគាត់បានបន្តរស់នៅក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីបតទៅទៀត។ យ៉ូសែបរស់បាន១១០ឆ្នាំ។ ២៣ យ៉ូសែបបានឃើញកូនចៅរបស់អេប្រាអ៊ីមដល់ទៅបីជំនាន់។+ គាត់ក៏ឃើញកូនចៅរបស់ម៉ាគា+ ដែលជាកូនម៉ាណាសេផងដែរ។ គាត់បានចាត់ទុកពួកគេដូចជាកូនបង្កើត។* ២៤ ក្រោយមក យ៉ូសែបបាននិយាយទៅបងប្អូនគាត់ថា៖ «ខ្ញុំជិតស្លាប់ហើយ តែព្រះប្រាកដជាជួយបងប្អូន+ ហើយលោកនឹងនាំបងប្អូនចេញពីស្រុកនេះ ទៅស្រុកដែលលោកបានស្បថឲ្យដល់អាប្រាហាំ អ៊ីសាក និងយ៉ាកុបជាមិនខាន»។+ ២៥ ដូច្នេះ យ៉ូសែបបានឲ្យកូនចៅអ៊ីស្រាអែលស្បថនឹងគាត់ ហើយគាត់បានផ្ដាំពួកគេថា៖ «ព្រះប្រាកដជានឹងជួយបងប្អូនមិនខាន។ ពេលនោះ សូមបងប្អូនយកឆ្អឹងខ្ញុំចេញពីស្រុកនេះផង»។+ ២៦ រួចមក យ៉ូសែបបានស្លាប់ក្នុងកាលដែលគាត់មានអាយុ១១០ឆ្នាំ។ គេបានធ្វើពិធីអប់សពគាត់+ រួចដាក់ក្នុងមឈូសក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីប។
សំដៅលើសកលលោកទាំងមូល រួមបញ្ចូល ផ្កាយ ភពនានា និងកាឡាក់ស៊ីជាដើម
ឬ«ទឹកដែលកញ្ជ្រោលបក់បោក»
ពាក្យ«សមុទ្រ»នៅទីនេះក៏អាចសំដៅលើទន្លេបឹងបួដែរ
ន័យត្រង់«ថ្ងៃ»
នេះជាខទី១ដែលមាននាមរបស់ព្រះផ្ទាល់ יהוה (យហវហ)។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកក៤
មើលនិយមន័យពាក្យ«ជីវិត»
ឬ«ទីគ្រីស»
ន័យត្រង់«ធ្វើ»
ឬ«ដែលជាគូបង្គ្រប់គាត់»
ឬ«ប្រើល្បិច»
ឬ«ពេលល្ងាច»
មានន័យថា«មនុស្សជាតិ»
ន័យត្រង់«នំប៉័ង»
មានន័យថា«អ្នកដែលមានជីវិតរស់នៅ»
ន័យត្រង់«ទឹកដីដែលបានហាមាត់ទទួលឈាមរបស់ប្អូនអ្នក»
ឬ«ស្រុកនិរទេស»
ក្នុងគម្ពីរពាក្យ«ឪពុក»អាចសំដៅលើឪពុកបង្កើតឬបុព្វបុរស
មានន័យថា«បានត្រូវតែងតាំង»
ក្នុងគម្ពីរពាក្យ«កូន»ឬ«បុត្រ»អាចសំដៅលើអ្នកណាក៏ដោយដែលកើតក្នុងវង្សត្រកូល
ប្រហែលជាមានន័យថា«សម្រាកឬសម្រាលទុក្ខ»
ឬ«ទេវតា»
ន័យត្រង់«នីហ្វីលីម»។ ប្រហែលជាមានន័យថា«អ្នកផ្ដួល»។ មើលនិយមន័យពាក្យ«នីហ្វីលីម»
ទូកនោះរាងដូចប្រអប់ធំវែងដែលអាចអណ្ដែតលើទឹក
នេះប្រហែលជាឈើស្រល់ម្យ៉ាង
មួយហត្ថស្មើនឹង៤៤,៥សង់ទីម៉ែត្រ។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
ភាសាហេប្រឺ«សូហា»អាចសំដៅលើបង្អួចឬដំបូល
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«៧គូ»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«៧គូ»
មួយហត្ថស្មើនឹង៤៤,៥សង់ទីម៉ែត្រ។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
នេះអាចសំដៅលើសត្វតូចៗណាដែលរស់នៅផ្ដុំគ្នា
ឬ«បង្ហូរឈាមដែលជាជីវិតរបស់អ្នក»
ន័យត្រង់«បង្ហូរឈាម»
ក្នុងគម្ពីរពាក្យ«កូន»ឬ«បុត្រ»អាចសំដៅលើអ្នកណាក៏ដោយដែលកើតក្នុងវង្សត្រកូល
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«ក្រុងទាំងនេះរួមគ្នាក្លាយទៅជាក្រុងដ៏ធំ»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«បងរបស់យ៉ាផេត»
មានន័យថា«ការបែកខ្ញែក»
មានន័យថា«ការបំភាន់»
ន័យត្រង់«ពូជ»
ទាំងញីទាំងឈ្មោល
គឺជាសួនអេដែន
ឬ«ដំឡើងត្រសាល»
ន័យត្រង់«ពូជ»
នេះសំដៅលើសមុទ្រស្លាប់
ន័យត្រង់«ពូជ»
ន័យត្រង់«ពូជ»
ន័យត្រង់«ពូជ»
ន័យត្រង់«ពូជ»
ន័យត្រង់«ពូជ»
ន័យត្រង់«ពូជ»
មានន័យថា«ព្រះឮ»
អ្នកខ្លះគិតថាជាសេះបង្កង់។ លាព្រៃទំនងជាសំដៅលើចិត្តគំនិតឯករាជ្យ
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«គាត់នឹងទៅជាសត្រូវនឹងបងប្អូនទាំងអស់របស់គាត់»
មានន័យថា«អណ្ដូងនៃព្រះដែលមានជីវិតរស់ដែលមើលឃើញខ្ញុំ»
មានន័យថា«ឪពុកខ្ពង់ខ្ពស់»
មានន័យថា«ឪពុកនៃមនុស្សជាច្រើន»
ន័យត្រង់«ពូជ»
សំដៅលើការកាត់ចុងស្បែកអវយវៈភេទរបស់បុរស
ឬ«បុរសនោះនឹងត្រូវស្លាប់»
ប្រហែលជាមានន័យថា«ដែលឈ្លោះប្រកែក»
មានន័យថា«ម្ចាស់ក្សត្រី»
មានន័យថា«សំណើច»
ន័យត្រង់«សៀ»។ មួយសៀស្មើនឹង៧,៣៣លីត្រ។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
ឬ«បឺរ»
ឬ«អំណរ»
ន័យត្រង់«ស្គាល់»
ន័យត្រង់«នៅក្រោមដំបូលផ្ទះខ្ញុំ»
ឬ«សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់»
មានន័យថា«ភាពតូច»
ន័យត្រង់«មិនបានទៅជិតនាង»
ឬ«សុចរិត»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«សើចឲ្យខ្ញុំ»
ន័យត្រង់«ពូជ»
ឬ«ចម្ងាយប្រហែលមួយសម្ទុះព្រួញ»
ប្រហែលជាមានន័យថា«អណ្ដូងនៃសម្បថ ឬអណ្ដូងនៃ[ចៀម]៧ក្បាល»
ឬ«ស្នាក់នៅជាជនបរទេស»
មានន័យថា«ព្រះយេហូវ៉ានឹងផ្គត់ផ្គង់ឲ្យ»
ន័យត្រង់«ពូជ»
ន័យត្រង់«ខ្លោងទ្វារក្រុង»
ឬ«ទទួលពរសម្រាប់ខ្លួនឯង»។ នេះប្រហែលជាបញ្ជាក់ថាត្រូវធ្វើអ្វីមួយដើម្បីទទួលពរ
មួយហ្សេគិលស្មើនឹង១១,៤ក្រាម។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
ន័យត្រង់«ពូជ»
ក្រវិលសម្រាប់ពាក់នៅច្រមុះ
មួយហ្សេគិលស្មើនឹង១១,៤ក្រាម។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
ប្រហែលជាសំដៅលើឡាបាន់
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«គាត់បានទៅជាសត្រូវនឹងបងប្អូនទាំងអស់របស់គាត់»
មានន័យថា«រោមពេញខ្លួន»
មានន័យថា«អ្នកចាប់កែងជើងឬអ្នកដណ្ដើម»
ឬ«មនុស្សដែលគ្មានកន្លែងបន្ទោស»
មានន័យថា«ក្រហម»
ន័យត្រង់«ពូជ»
ន័យត្រង់«ពូជ»
មានន័យថា«ការប្រកែកគ្នា»
មានន័យថា«ការចោទប្រកាន់»
មានន័យថា«កន្លែងធំទូលាយ»
ឬ«ចំអកឲ្យគាត់»
មានន័យថា«អ្នកចាប់កែងជើងឬអ្នកដណ្ដើម»
ន័យត្រង់«ពូជ»
មានន័យថា«ផ្ទះរបស់ព្រះ»
ឬ«សូមឲ្យខ្ញុំរួមដំណេកជាមួយនឹងប្រពន្ធខ្ញុំ»
ន័យត្រង់«បានត្រូវស្អប់»
មានន័យថា«មើល! កូនប្រុសមួយ!»
មានន័យថា«ស្ដាប់ឮ»
មានន័យថា«នៅជាប់»
មានន័យថា«គួរសរសើរតម្កើង»
មានន័យថា«ចៅក្រម»
មានន័យថា«ការប្រណាំងប្រជែង»
មានន័យថា«លាភ»
មានន័យថា«សុភមង្គល»
នេះជារដូវច្រូតកាត់ស្រូវសាលី
ជាដើមម្យ៉ាងដែលគេគិតថា បើបរិភោគផ្លែវានឹងជួយឲ្យស្ត្រីមានផ្ទៃពោះ
មានន័យថា«គាត់ជាថ្លៃឈ្នួល»
មានន័យថា«លែងទើសចិត្ត»
ឈ្មោះកាត់នៃយ៉ូសិភា ដែលមានន័យថា«សូមឲ្យយ៉ាបន្ថែម»
ឬ«ធេរ៉ាភីម»
ជាពាក្យភាសាអេរ៉ាមដែលមានន័យថា«គំនរនៃសក្ខីភាព»
ជាពាក្យភាសាហេប្រឺដែលមានន័យថា«គំនរនៃសក្ខីភាព»
មានន័យថា«ជំរំពីរ»
ឬ«គោឈ្មោល»
ន័យត្រង់«ពូជ»
មានន័យថា«អ្នកតស៊ូនឹងព្រះ»ឬ«ព្រះប្រកួត»
មានន័យថា«មុខព្រះ»
ឬ«ភើណែល»
ឬ«អំណោយសម្រាប់ការជូនពរ»
មានន័យថា«ខ្ទមឬរោង»
ន័យត្រង់«កូនស្រីយ៉ាកុប»
មានន័យថា«ព្រះនៃបេតអែល»
ភាសាអង់គ្លេសដើមនេះឈ្មោះថាដើមអូក
មានន័យថា«ដើមអូកទឹកភ្នែក»
ន័យត្រង់«ពូជ»
មានន័យថា«កូននៃទំនួញខ្ញុំ»
មានន័យថា«កូននៃដៃស្ដាំ»
ឬ«បងស្រី»
ន័យត្រង់«ឡាប់ដានិម»
ឬ«ប្រេងបាលសាម»
គេយកជ័រពីសម្បកឈើនេះទៅធ្វើជាគ្រឿងក្រអូប
ឬ«ឈ្មួញពួកម៉ាឌាន»
ឬ«រហូតដល់ថ្ងៃខ្ញុំចូលក្នុងផ្នូរ»។ «ផ្នូរ»ឬ«ហ្ស៊ីអូល»សំដៅលើផ្នូរទូទៅរបស់មនុស្សជាតិ។ មើលនិយមន័យពាក្យ«ផ្នូរ»
ឬ«ពេស្យានៅវិហារ»។ ទំនងជាសំដៅលើអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើពេស្យាចារនៅវិហារ ហើយនោះជាផ្នែកនៃការគោរពបូជាព្រះនៃពួកកាណាន
មានន័យថា«ទម្លាយ»
ឬ«ផារ៉ូ»
តាមមើលទៅនេះជាពាក្យប្រកាសឲ្យគេបង្ហាញការគោរពនិងលើកកិត្តិយសដល់បុគ្គលម្នាក់
នេះសំដៅលើក្រុងហេលីអូផូលីស
ឬ«ចាប់ផ្ដើមបំពេញភារកិច្ចជូន»
មានន័យថា«អ្នកដែលធ្វើឲ្យភ្លេច»
មានន័យថា«ភាពចម្រុងចម្រើនមួយជាពីរ»
ន័យត្រង់«នំប៉័ង»
ឬ«យើងត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះឈាមគាត់»
ន័យត្រង់«គ្រាប់ភីស្តាឈីយ៉ូ និងគ្រាប់អល់ម៉ុន»
ឬ«ខ្លាញ់»
ឬ«អ៊ីស្រាអែល»
នេះសំដៅលើក្រុងហេលីអូផូលីស
ប្រហែលជាតំបន់មួយក្នុងទឹកដីកូសែន ឬឈ្មោះមួយទៀតនៃទឹកដីកូសែន
ន័យត្រង់«ពូជ»
ន័យត្រង់«ដើរតាម»
ន័យត្រង់«គ្រាចុងក្រោយបង្អស់»
ន័យត្រង់«បានឡើងទៅគ្រែរបស់ពុក»
ឬ«កិត្តិយស»
មានន័យថា«អ្នកដែលមានសិទ្ធិទទួល»
ន័យត្រង់«នំប៉័ង»
សំដៅលើយ៉ូសែប
ឬ«ជ័យភណ្ឌ»
មានន័យថា«ការកាន់ទុក្ខរបស់ពួកអេហ្ស៊ីប»
ន័យត្រង់«ពួកគេបានកើតនៅលើភ្លៅរបស់យ៉ូសែប»។ នេះមានន័យថាពួកគេបានត្រូវចាត់ទុកដូចជាកូន ព្រមទាំងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាខ្លាំង