សាំយូអែលទី១
១ មានបុរសម្នាក់នៅក្រុងរ៉ាម៉ាថេមសូភីម*+ក្នុងតំបន់ភ្នំស្រុកអេប្រាអ៊ីម+ គាត់ឈ្មោះអេលកាណា។+ គាត់ជាកូនប្រុសរបស់យេរ៉ូហាំ យេរ៉ូហាំជាកូនប្រុសរបស់អេលីហ៊ូ អេលីហ៊ូជាកូនប្រុសរបស់ថូហ៊ូ ថូហ៊ូជាកូនប្រុសរបស់ស៊ូប ដែលជាកូនចៅអេប្រាអ៊ីម។ ២ អេលកាណាមានប្រពន្ធពីរនាក់ ម្នាក់ឈ្មោះហាណា ម្នាក់ទៀតឈ្មោះផេនីណា។ ផេនីណាមានកូន តែហាណាគ្មានកូនទេ។ ៣ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ អេលកាណាតែងធ្វើដំណើរឡើងទៅក្រុងស៊ីឡូរ ដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍និងជូនគ្រឿងបូជាដល់ព្រះយេហូវ៉ានៃបណ្ដាកងទ័ពស្ថានសួគ៌។+ នៅទីនោះកូនប្រុសពីរនាក់របស់អេលី ឈ្មោះហូណាយនិងភីនេហាស+ កំពុងបម្រើជាសង្ឃរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។+
៤ នៅថ្ងៃមួយ ពេលដែលអេលកាណាជូនគ្រឿងបូជា គាត់បានចែកសាច់ខ្លះឲ្យផេនីណា និងកូនប្រុសកូនស្រីរបស់នាង។+ ៥ ប៉ុន្តែ គាត់ឲ្យសាច់ផ្នែកដែលល្អជាងដល់ហាណា ដោយសារគាត់ស្រឡាញ់នាងខ្លាំងណាស់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេហូវ៉ាមិនបានឲ្យហាណាមានកូនទេ។ ៦ ម្យ៉ាងទៀត ផេនីណា*រករឿងឈ្នានីសហាណាឥតឈប់ឈរ។ នេះបានធ្វើឲ្យហាណាឈឺចិត្តខ្លាំងណាស់ ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាមិនបានឲ្យនាងមានកូន។ ៧ រាល់ឆ្នាំ ពេលដែលហាណាធ្វើដំណើរឡើងទៅវិហារ*របស់ព្រះយេហូវ៉ា+ ផេនីណាតែងតែធ្វើបែបនោះ។ ផេនីណា*រុកកួនហាណាខ្លាំងដល់ម្ល៉េះបានជានាងយំ ហើយមិនព្រមបរិភោគទេ។ ៨ ឃើញដូចនោះ អេលកាណាជាប្ដីក៏សួរនាងថា៖ «ហាណា ហេតុអ្វីអូនយំ? ហេតុអ្វីមិនបរិភោគ? ហើយហេតុអ្វីពិបាកចិត្តខ្លាំងម្ល៉េះ? តើបងមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអូន ប្រសើរជាងការមានកូនប្រុសដប់នាក់ទេឬ?»។
៩ បន្ទាប់ពីពួកគាត់បានបរិភោគនៅក្រុងស៊ីឡូររួចហើយ ហាណាក្រោកចេញទៅវិហារ*របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ នៅពេលនោះ អេលីដែលជាសង្ឃកំពុងអង្គុយក្បែរទ្វារវិហារ។+ ១០ ឯហាណាជូរចត់ក្នុងចិត្តខ្លាំងណាស់ នាងក៏ចាប់ផ្ដើមអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា+ ទាំងយំអណ្ដឺតអណ្ដកឥតឈប់។ ១១ នាងបានស្បថថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ានៃបណ្ដាកងទ័ពស្ថានសួគ៌អើយ សូមលោកមេត្តាមើលទុក្ខវេទនារបស់ខ្ញុំជាអ្នកបម្រើលោកផង។ សូមលោកនឹកចាំខ្ញុំ ហើយកុំបំភ្លេចខ្ញុំឡើយ។ សូមមេត្តាឲ្យខ្ញុំមានកូនប្រុសមួយ។+ បើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យខ្ញុំមានកូន ខ្ញុំនឹងប្រគល់កូននោះឲ្យនៅបម្រើលោកអស់មួយជីវិត ហើយសក់កូននោះនឹងមិនត្រូវកាត់ឡើយ»។+
១២ ហាណាអធិដ្ឋានយ៉ាងយូរទៅព្រះយេហូវ៉ា ពេលនោះអេលីមើលមុខនាង។ ១៣ ខណៈដែលហាណាអធិដ្ឋានក្នុងចិត្ត បបូរមាត់នាងហើបតិចៗ តែមិនចេញសំឡេងទេ។ ហេតុនេះ អេលីគិតថានាងស្រវឹងស្រា។ ១៤ អេលីក៏និយាយទៅនាងថា៖ «តើនាងនៅស្រវឹងដល់កាលណាទៀត? ឈប់ផឹកស្រាទៀតទៅ!»។ ១៥ ហាណាតបឆ្លើយថា៖ «ទេ លោកម្ចាស់! ខ្ញុំមិនបានផឹកស្រា ឬផឹកអ្វីដែលមានជាតិស្រាទេ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំជាស្ត្រីដែលមានទុក្ខព្រួយខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំកំពុងអធិដ្ឋានយ៉ាងអស់ពីចិត្ត*ទៅព្រះយេហូវ៉ា។+ ១៦ សូមកុំចាត់ទុកខ្ញុំថាជាស្ត្រីដែលគ្មានតម្លៃឡើយ។ ខ្ញុំអធិដ្ឋានយូរយ៉ាងនេះ ដោយសារខ្ញុំកំពុងជម្រាបព្រះអំពីទុក្ខដ៏សែនធ្ងន់របស់ខ្ញុំ»។ ១៧ រួចអេលីនិយាយថា៖ «សូមឲ្យនាងបានសេចក្ដីសុខ ហើយសូមឲ្យព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលធ្វើតាមសំណូមពររបស់នាង»។+ ១៨ នាងតបថា៖ «សូមឲ្យលោកពេញចិត្តនឹងខ្ញុំដែលជាអ្នកបម្រើរបស់លោក»។ រួចនាងក៏ចេញទៅបរិភោគអាហារ ហើយលែងមានទឹកមុខព្រួយទៀត។
១៩ លុះព្រឹកព្រលឹម អេលកាណានិងក្រុមគ្រួសារបានភ្ញាក់ឡើង ហើយទៅលំឱនកាយគោរពព្រះយេហូវ៉ា រួចពួកគាត់ត្រឡប់ទៅផ្ទះនៅក្រុងរ៉ាម៉ាវិញ។+ អេលកាណាបានរួមដំណេកជាមួយនឹងហាណា ហើយព្រះយេហូវ៉ាធ្វើតាមសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់នាង។+ ២០ ប្រហែលមួយឆ្នាំក្រោយមក* ហាណាក៏ចាប់មានផ្ទៃពោះ ហើយសម្រាលបានកូនប្រុសមួយ រួចដាក់ឈ្មោះ+ថាសាំយូអែល* ព្រោះដូចនាងបាននិយាយថា៖ «នេះជាកូនដែលខ្ញុំបានសុំពីព្រះយេហូវ៉ា»។
២១ មួយរយៈពេលក្រោយមក អេលកាណាព្រមទាំងក្រុមគ្រួសារទាំងមូលបានធ្វើដំណើរឡើងទៅជូនគ្រឿងបូជាដល់ព្រះយេហូវ៉ាដូចរាល់ឆ្នាំ+ ហើយជូនជំនូនដែលគាត់បានសន្យា។ ២២ ប៉ុន្តែ ហាណាមិនបានទៅទេ។+ នាងប្រាប់ប្ដីថា៖ «ក្រោយពេលដែលអូនផ្ដាច់ដោះកូនភ្លាម អូននឹងយកកូនទៅប្រគល់ជូនព្រះយេហូវ៉ា ហើយកូននឹងនៅទីនោះបម្រើលោករហូតតទៅ»។+ ២៣ អេលកាណាតបទៅនាងថា៖ «សូមធ្វើអ្វីដែលអូនគិតថាល្អចុះ! សូមនៅផ្ទះរហូតដល់អូនផ្ដាច់ដោះកូន។ សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាធ្វើតាមសំណូមពររបស់អូន»។ ម្ល៉ោះហើយ ហាណានៅផ្ទះបំបៅកូនទាល់តែនាងផ្ដាច់ដោះកូននោះ។
២៤ ក្រោយពីហាណាផ្ដាច់ដោះកូនប្រុសរួចហើយ នាងបានយកកូនធ្វើដំណើរទៅវិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅក្រុងស៊ីឡូរ+ ព្រមទាំងយកគោឈ្មោលមួយក្បាលអាយុបីឆ្នាំ ម្សៅមួយអេហ្វា* និងស្រាទំពាំងបាយជូរមួយក្រឡធំផងដែរ។+ ២៥ បន្ទាប់មក ពួកគេសម្លាប់គោឈ្មោលនោះ ហើយនាំកូនប្រុសទៅជួបអេលី។ ២៦ ហាណានិយាយថា៖ «សូមអធ្យាស្រ័យលោកម្ចាស់! ខ្ញុំនេះជាស្ត្រីដែលបានឈរអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា នៅទីនេះជិតលោក។+ ២៧ ព្រះបានធ្វើតាមសំណូមពររបស់ខ្ញុំ។ នេះជាកូនដែលខ្ញុំបានអធិដ្ឋានសុំពីព្រះយេហូវ៉ា។+ ២៨ ឥឡូវដល់ពេលដែលខ្ញុំសូមប្រគល់កូននេះជូនព្រះយេហូវ៉ា។ កូននេះនឹងនៅបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់មួយជីវិត»។
រួចគាត់*បានលំឱនកាយគោរពព្រះយេហូវ៉ានៅទីនោះ។
២ បន្ទាប់មក ហាណាអធិដ្ឋានទៅព្រះថា៖
ខ្ញុំហ៊ានពោលពាក្យតតាំងនឹងសត្រូវរបស់ខ្ញុំ
ពីព្រោះសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់លោកធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអំណរខ្លាំងពន់ពេក។
២ គ្មានព្រះណាដែលបរិសុទ្ធដូចព្រះយេហូវ៉ាឡើយ
គឺមានតែលោកប៉ុណ្ណោះ។+
ព្រះរបស់យើងរឹងមាំដូចថ្មដា គ្មានព្រះណាដូចលោកទេ។+
៣ កុំឲ្យអ្នកពោលពាក្យអួតក្អេងក្អាងឡើយ
កុំឲ្យអំណួតចេញពីមាត់របស់អ្នកឲ្យសោះ
ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលជ្រាបអ្វីៗទាំងអស់+
ហើយលោកវិនិច្ឆ័យដោយយុត្តិធម៌។
៤ ធ្នូរបស់មនុស្សខ្លាំងពូកែបានបាក់បែកខ្ទេចខ្ទីអស់ទៅ
ប៉ុន្តែពួកអ្នកដែលខ្សោយ បានទទួលកម្លាំងឡើងវិញ។+
៥ ពួកអ្នកដែលបរិភោគឆ្អែត បែរជាទៅបម្រើគេដើម្បីបានអាហារ
ចំណែកពួកអ្នកដែលអត់ឃ្លាន ពួកគេបែរជាបរិភោគឆ្អែតវិញ។+
ឯស្ត្រីដែលមិនអាចមានកូន បែរជាបង្កើតកូនបានដល់ទៅ៧នាក់+
តែស្ត្រីដែលមានកូនច្រើន នឹងលែងមានកូនទៀត។
៦ ព្រះយេហូវ៉ាអាចបំផ្លាញជីវិត ហើយលោកក៏អាចរក្សាជីវិតដែរ
លោកអាចនាំជីវិតមនុស្សទៅឯផ្នូរ* ហើយលោកក៏អាចប្រោសពួកគេពីផ្នូរឲ្យរស់ឡើងវិញដែរ។+
៧ ព្រះយេហូវ៉ាអាចធ្វើឲ្យមនុស្សទៅជាក្រ ហើយលោកក៏អាចធ្វើឲ្យពួកគេទៅជាមានដែរ។+
លោកអាចធ្វើឲ្យពួកគេអាប់ឱន ហើយលោកក៏អាចលើកតម្កើងពួកគេឡើងដែរ។+
៨ លោកលើកមនុស្សទន់ទាបឡើងពីធូលីដី
ហើយលោកលើកមនុស្សក្រីក្រឡើងពីគំនរផេះ*+
ដើម្បីឲ្យពួកគេអង្គុយជាមួយនឹងពួកមានឋានៈខ្ពស់
លោកឲ្យពួកគេអង្គុយនៅកន្លែងកិត្តិយស។
គ្រឹះផែនដីជារបស់ព្រះយេហូវ៉ា+
ហើយលោកដាក់ផែនដីនៅលើគ្រឹះទាំងនោះ។
៩ លោកការពារអ្នកដែលមានភក្ដីភាពចំពោះលោក+
ប៉ុន្តែ មនុស្សទុច្ចរិតនឹងត្រូវបំផ្លាញក្នុងទីងងឹត+
ព្រោះមនុស្សមិនអាចមានជ័យជម្នះ ដោយអាងកម្លាំងរបស់ខ្លួនឡើយ។+
១០ ព្រះយេហូវ៉ានឹងបំផ្លាញពួកអ្នកដែលប្រឆាំងលោក*+
លោកនឹងបញ្ចេញផ្គរលាន់ពីលើមេឃមកទាស់នឹងពួកគេ។+
១១ រួចមក អេលកាណាបានត្រឡប់ទៅផ្ទះនៅក្រុងរ៉ាម៉ាវិញ។ ក៏ប៉ុន្តែ កូនតូចនោះនៅបម្រើព្រះយេហូវ៉ា+ជាមួយនឹងអេលីដែលជាសង្ឃ។
១២ ចំណែកកូនប្រុសៗរបស់អេលី ពួកគេជាមនុស្សទុច្ចរិត។+ ពួកគេគ្មានការគោរពចំពោះព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ១៣ ស្ដីអំពីចំណែកដែលពួកសង្ឃមានសិទ្ធិទទួលពីបណ្ដាជន នេះជាអ្វីដែលកូនប្រុសៗអេលីបានធ្វើ+ គឺកាលណាមនុស្សណាម្នាក់មកជូនគ្រឿងបូជា ហើយឲ្យសាច់យកទៅស្ងោរ នោះអ្នកបម្រើម្នាក់របស់សង្ឃកាន់សមធំមួយមក។ ១៤ អ្នកបម្រើនោះយកសមទៅចាក់សាច់ក្នុងឆ្នាំងណាមួយ។ ពេលដែលអ្នកបម្រើដកសមមកវិញ សាច់ផ្នែកណាដែលជាប់នឹងសម សង្ឃទុកសម្រាប់ខ្លួនឯង។ នោះជាអ្វីដែលពួកគេធ្វើចំពោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ដែលមកជូនគ្រឿងបូជានៅក្រុងស៊ីឡូរ។ ១៥ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ មុនពេលគេដុតខ្លាញ់នៃគ្រឿងបូជា+ អ្នកបម្រើម្នាក់របស់សង្ឃបានទៅនិយាយនឹងអ្នកជូនថា៖ «ចូរឲ្យសាច់ទៅសង្ឃដើម្បីអាំង ព្រោះគាត់មិនទទួលសាច់ស្ងោរពីអ្នកទេ គឺទទួលតែសាច់ឆៅប៉ុណ្ណោះ»។ ១៦ ពេលដែលអ្នកនោះនិយាយថា៖ «ចាំឲ្យគេដុតខ្លាញ់ហើយសិន+ រួចសឹមយកតាមចិត្តចុះ»។ អ្នកបម្រើសង្ឃតបថា៖ «អត់ទេ! ឲ្យសាច់មកភ្លាម បើមិនឲ្យទេ ខ្ញុំនឹងចាប់យកទៅ!»។ ១៧ ដោយហេតុនេះ ពួកអ្នកបម្រើសង្ឃមានកំហុសកាន់តែធំចំពោះព្រះយេហូវ៉ា+ ដោយសារពួកគេមើលងាយគ្រឿងបូជារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។
១៨ នៅពេលនោះ សាំយូអែលកំពុងបម្រើ+នៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា។ ទោះបីគាត់ជាក្មេងតូចក៏ដោយ គាត់ពាក់អាវអេផូឌ*ធ្វើពីក្រណាត់សាច់ល្អ។+ ១៩ ម្យ៉ាងទៀត ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ម្ដាយរបស់សាំយូអែលធ្វើអាវវែងតូចមួយ*សម្រាប់គាត់។ នាងយកអាវនោះឲ្យគាត់ ពេលដែលនាងនិងប្ដីនាងធ្វើដំណើរឡើងទៅជូនគ្រឿងបូជា។+ ២០ អេលីបានជូនពរអេលកាណានិងប្រពន្ធថា៖ «សូមព្រះយេហូវ៉ាឲ្យប្រពន្ធអ្នកមានកូនមួយទៀត ជំនួសកូនដែលអ្នកបានជូនព្រះយេហូវ៉ា»។+ រួចពួកគាត់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ ២១ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើតាមសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ហាណា។ ក្រោយមក នាងក៏មានកូនថែមទៀតគឺ+ កូនប្រុសបីនាក់ និងកូនស្រីពីរនាក់។ រីឯក្មេងប្រុសសាំយូអែលក៏ធំឡើងនៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា។+
២២ ឥឡូវ អេលីមានវ័យចាស់ណាស់ហើយ។ គាត់បានឮអំពីអ្វីទាំងអស់ដែលកូនប្រុសៗគាត់បានប្រព្រឹត្ត+ទៅលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងឡាយ ព្រមទាំងរឿងដែលកូនប្រុសៗគាត់បានរួមដំណេកជាមួយនឹងស្ត្រីដែលបម្រើនៅទ្វារត្រសាលជំនុំ។+ ២៣ អេលីរមែងសួរកូនប្រុសៗថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាកូនចេះតែធ្វើអំពើបែបនេះ? អ្វីដែលពុកបានឮមនុស្សទាំងអស់និយាយអំពីកូន សុទ្ធតែអាក្រក់។ ២៤ ឈប់ទៅកូន! រឿងដែលពុកឮរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ានិយាយអំពីកូន គឺមិនល្អទេ។ ២៥ បើមនុស្សម្នាក់ធ្វើខុសចំពោះមនុស្សម្នាក់ទៀត នោះអ្នកឯទៀតអាចអធិដ្ឋានអង្វរព្រះយេហូវ៉ាឲ្យគាត់បាន* តែបើមនុស្សម្នាក់ធ្វើខុសចំពោះព្រះយេហូវ៉ា+ តើអ្នកណាអាចអធិដ្ឋានអង្វរឲ្យគាត់បាន?»។ ក៏ប៉ុន្តែ កូនប្រុសទាំងនោះមិនស្ដាប់បង្គាប់ឪពុកទេ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានតាំងចិត្តសម្លាប់ពួកគេចោល។+ ២៦ ដំណាលគ្នានោះដែរ ក្មេងប្រុសសាំយូអែលកាន់តែធំឡើង ហើយទាំងព្រះយេហូវ៉ាទាំងមនុស្សពេញចិត្តគាត់កាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។+
២៧ ព្រះបានចាត់បុរសម្នាក់ឲ្យមកជួបអេលី ហើយប្រាប់ថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹កាលដែលបុព្វបុរសរបស់អ្នកធ្វើជាខ្ញុំបម្រើផារ៉ូ*នៅស្រុកអេហ្ស៊ីប តើខ្ញុំមិនបានធ្វើឲ្យពួកគេស្គាល់ខ្ញុំយ៉ាងច្បាស់ទេឬ?+ ២៨ ហើយពីគ្រប់កុលសម្ព័ន្ធនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ខ្ញុំបានជ្រើសរើសគាត់+ឲ្យធ្វើជាសង្ឃរបស់ខ្ញុំ ហើយឲ្យឡើងទៅទីបូជារបស់ខ្ញុំ+ដើម្បីជូនគ្រឿងបូជា ដុតគ្រឿងក្រអូប* និងពាក់អាវអេផូឌនៅចំពោះមុខខ្ញុំ។ កាលដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យគេដុតគ្រឿងបូជា ខ្ញុំបានឲ្យគ្រឿងបូជាដុតទាំងអស់នោះដល់កូនចៅរបស់បុព្វបុរសអ្នក។+ ២៩ ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាប្រមាថមើលងាយគ្រឿងបូជា និងជំនូនដែលខ្ញុំបង្គាប់ឲ្យជូននៅក្នុងទីអាស្រ័យនៅរបស់ខ្ញុំ?+ ហេតុអ្វីអ្នកលើកកិត្តិយសកូនរបស់អ្នកច្រើនជាងលើកកិត្តិយសខ្ញុំ ដោយចម្អែតខ្លួនអ្នករាល់គ្នានូវផ្នែកល្អបំផុតពីគ្រប់ទាំងគ្រឿងបូជារបស់អ៊ីស្រាអែលដែលជារាស្ត្ររបស់ខ្ញុំ?+
៣០ «‹ហេតុនេះហើយបានជាព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំធ្លាប់និយាយថាកូនចៅរបស់អ្នកនិងរបស់បុព្វបុរសអ្នក នឹងបម្រើខ្ញុំជានិច្ច»។+ ប៉ុន្តែឥឡូវ ព្រះយេហូវ៉ាប្រកាសថា៖ «ខ្ញុំនឹងមិនឲ្យការនោះកើតឡើងឡើយ ព្រោះខ្ញុំនឹងលើកកិត្តិយសអ្នកដែលបានលើកកិត្តិយសខ្ញុំ+ តែអ្នកដែលប្រមាថមើលងាយខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងចាត់ទុកអ្នកនោះថាគ្មានតម្លៃ»។ ៣១ មើល! នៅគ្រានោះមកដល់ ខ្ញុំនឹងផ្ដាច់អំណាចរបស់អ្នក ព្រមទាំងអំណាចកូនចៅរបស់ឪពុកអ្នកដែរ ហើយគ្មានកូនចៅណាម្នាក់របស់អ្នកដែលនឹងរស់នៅរហូតដល់ចាស់ឡើយ។+ ៣២ ក្នុងអំឡុងពេលដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលកំពុងចម្រុងចម្រើន អ្នកនឹងឃើញសត្រូវនៅក្នុងទីអាស្រ័យរបស់ខ្ញុំ+ ហើយកូនចៅរបស់អ្នកនឹងស្លាប់មុនអាយុ។ ៣៣ ចំណែកកូនចៅម្នាក់របស់អ្នកដែលខ្ញុំមិនបានកាត់ចេញពីការបម្រើខ្ញុំនៅទីបូជា អ្នកនោះនឹងធ្វើឲ្យភ្នែកអ្នកទៅជាងងឹត ព្រមទាំងនាំឲ្យអ្នកមានទុក្ខសោក ហើយកូនចៅភាគច្រើនរបស់អ្នកនឹងត្រូវស្លាប់ដោយដាវ។+ ៣៤ អ្វីដែលកើតឡើងចំពោះកូនប្រុសទាំងពីររបស់អ្នក គឺហូណាយនិងភីនេហាស នឹងទៅជាសញ្ញាសម្គាល់ដល់អ្នក ពោលគឺពួកគេទាំងពីរនាក់នឹងស្លាប់ក្នុងថ្ងៃតែមួយ។+ ៣៥ រួចមក ខ្ញុំនឹងជ្រើសរើសសង្ឃស្មោះត្រង់ម្នាក់សម្រាប់ខ្ញុំ។+ គាត់នឹងធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យកូនចៅគាត់នៅស្ថិតស្ថេរ។* គាត់នឹងបម្រើជាសង្ឃសម្រាប់អ្នកដែលខ្ញុំបានរើសតាំងរហូតតទៅ។ ៣៦ រីឯកូនចៅរបស់អ្នកដែលនៅមានជីវិត ពួកគេនឹងមកក្រាបអង្វរសុំប្រាក់កម្រៃ និងសុំអាហារ*ពីគាត់ ដោយនិយាយថា៖ «សូមឲ្យខ្ញុំបានតំណែងជាសង្ឃម្នាក់ ដើម្បីបានចំណែកអាហារបន្តិចបន្តួច*បរិភោគផង»›»។+
៣ នៅពេលនោះដែរ កុមារសាំយូអែលកំពុងបម្រើ+ព្រះយេហូវ៉ាក្រោមការណែនាំរបស់អេលី។ នៅគ្រានោះ កម្រណាស់ដែលមនុស្សបានឮប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយពួកគេមិនសូវទទួលការបើកបង្ហាញ*+ពីលោកទេ។
២ អេលីមើលអ្វីសឹងតែមិនឃើញ ភ្នែករបស់គាត់ចាប់ផ្ដើមងងឹតហើយ។ នាថ្ងៃមួយ អេលីកំពុងសម្រាន្តនៅក្នុងបន្ទប់របស់គាត់។+ ៣ ពេលនោះចង្កៀងក្នុងវិហារ*របស់ព្រះ+ មិនទាន់ពន្លត់នៅឡើយ។ សាំយូអែលកំពុងគេងនៅក្នុងវិហារ+របស់ព្រះយេហូវ៉ា ជាកន្លែងដែលមានហឹបនៃព្រះ។ ៤ រួចមក ព្រះយេហូវ៉ាបានហៅសាំយូអែល។ គាត់ក៏ឆ្លើយថា៖ «បាទលោកម្ចាស់!»។ ៥ គាត់រត់ទៅជួបអេលី ហើយនិយាយថា៖ «លោកម្ចាស់ លោកបានហៅខ្ញុំមែនទេ?»។ ប៉ុន្តែ អេលីឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំមិនបានហៅកូនទេ។ ទៅគេងវិញទៅកូន»។ ដូច្នេះ សាំយូអែលក៏ទៅគេងវិញ។ ៦ ព្រះយេហូវ៉ាហៅសាំយូអែលម្ដងទៀតថា៖ «សាំយូអែល!»។ សាំយូអែលក៏ក្រោកឡើងទៅជួបអេលី ហើយនិយាយថា៖ «បាទលោកម្ចាស់! លោកបានហៅខ្ញុំមែនទេ?»។ ប៉ុន្តែ អេលីពោលថា៖ «កូនអើយ ខ្ញុំមិនបានហៅទេ។ ទៅគេងវិញទៅកូន» ៧ (នៅពេលនោះ សាំយូអែលមិនទាន់ស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ាច្បាស់ទេ ហើយព្រះយេហូវ៉ាក៏មិនទាន់ឲ្យគាត់ដឹងអំពីប្រសាសន៍របស់លោកដែរ)។+ ៨ ព្រះយេហូវ៉ាបានហៅសាំយូអែលម្ដងទៀតជាលើកទីបីថា៖ «សាំយូអែល!»។ គាត់ក៏ក្រោកឡើងទៅជួបអេលី ហើយនិយាយថា៖ «បាទលោកម្ចាស់! លោកបានហៅខ្ញុំមែនទេ?»។
ពេលនោះអេលីដឹងថា គឺព្រះយេហូវ៉ាដែលបានហៅសាំយូអែល។ ៩ ម្ល៉ោះហើយ អេលីប្រាប់សាំយូអែលថា៖ «ចូរទៅគេងវិញ ហើយបើឮសំឡេងហៅកូនម្ដងទៀត កូនគួរឆ្លើយថា៖ ‹សូមព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍មក។ ខ្ញុំដែលជាអ្នកបម្រើលោកកំពុងរង់ចាំស្ដាប់›»។ ពេលអេលីនិយាយចប់ សាំយូអែលក៏ទៅគេងវិញ។
១០ ព្រះយេហូវ៉ាលេចមកឈរនៅទីនោះ ហើយលោកបានហៅសាំយូអែលដូចលើកមុនថា៖ «សាំយូអែល! សាំយូអែល!»។ គាត់ឆ្លើយថា៖ «សូមលោកមានប្រសាសន៍មក។ ខ្ញុំដែលជាអ្នកបម្រើលោកកំពុងរង់ចាំស្ដាប់»។ ១១ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅកាន់សាំយូអែលថា៖ «មើល! ខ្ញុំកំពុងធ្វើឲ្យហេតុការណ៍មួយកើតឡើងក្នុងចំណោមជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ហើយអ្នកណាដែលឮអំពីហេតុការណ៍នោះ អ្នកនោះនឹងស្រឡាំងកាំង។+ ១២ នៅថ្ងៃនោះ ខ្ញុំនឹងធ្វើតាមពាក្យទាំងអស់ដែលខ្ញុំបាននិយាយអំពីអេលីនិងកូនចៅរបស់គាត់ តាំងពីដើមរហូតដល់ចប់។+ ១៣ អ្នកត្រូវប្រាប់អេលីថា ខ្ញុំនឹងដាក់ទោសកូនចៅរបស់គាត់រហូតតទៅ ព្រោះពួកគេបានប្រមាថមើលងាយខ្ញុំ។+ អេលីដឹងថាកូនប្រុសៗគាត់បានធ្វើខុស+ តែគាត់មិនបានស្ដីបន្ទោសពួកគេទេ។+ ១៤ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំស្បថថា គ្មានគ្រឿងបូជាឬជំនូនណាដែលអាចលុបលាងកំហុសរបស់កូនចៅអេលីបានឡើយ»។+
១៥ សាំយូអែលបានគេងទាល់ភ្លឺ រួចមកគាត់ក្រោកឡើងបើកទ្វារវិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ សាំយូអែលមិនហ៊ានប្រាប់អេលីនូវអ្វីដែលព្រះបានបើកបង្ហាញឲ្យគាត់ឃើញក្នុងគំនិតទេ។ ១៦ អេលីបានហៅសាំយូអែលថា៖ «សាំយូអែល កូនអើយ!»។ គាត់ក៏តបថា៖ «បាទលោកម្ចាស់»។ ១៧ អេលីសួរគាត់ថា៖ «តើព្រះបាននិយាយអ្វីជាមួយនឹងកូន? សូមកុំលាក់ពីខ្ញុំឡើយ។ បើកូនមិនប្រាប់ពាក្យទាំងអស់ដល់ខ្ញុំទេ សូមឲ្យព្រះដាក់ទោសកូនឲ្យធ្ងន់ចុះ»។ ១៨ ដូច្នេះ សាំយូអែលបានប្រាប់រឿងទាំងអស់ដល់អេលី ដោយគ្មានលាក់លៀមឡើយ។ អេលីក៏និយាយថា៖ «នេះជាបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ សូមលោកធ្វើតាមបំណងរបស់លោកចុះ»។
១៩ សាំយូអែលកាន់តែធំឡើង ហើយព្រះយេហូវ៉ានៅជាមួយនឹងគាត់។+ លោកធ្វើឲ្យប្រសាសន៍ទាំងអស់របស់លោកក្លាយទៅជាការពិត។ ២០ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់តាំងពីក្រុងដាន់រហូតដល់ក្រុងបៀរសេបា បានដឹងថាសាំយូអែលបានត្រូវជ្រើសរើសឲ្យធ្វើជាអ្នកប្រកាសទំនាយរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ២១ ព្រះយេហូវ៉ាបន្តលេចមកនៅក្រុងស៊ីឡូរ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាបើកបង្ហាញឲ្យសាំយូអែលស្គាល់លោកនៅក្រុងនោះ តាមរយៈប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ា។+
៤ តាមរយៈសាំយូអែល ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់បានឮប្រសាសន៍របស់ព្រះ។
នៅថ្ងៃមួយ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលបានចេញទៅសមរភូមិដើម្បីច្បាំងនឹងកងទ័ពភីលីស្ទីន។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបោះទ័ពនៅជិតអេបេណេសឺ រីឯពួកភីលីស្ទីនបោះទ័ពនៅក្នុងទឹកដីក្រុងអាផែក។ ២ ពួកភីលីស្ទីនបានតម្រៀបទ័ព រួចចូលប្រយុទ្ធនឹងពួកអ៊ីស្រាអែល។ ប៉ុន្តែ ពួកអ៊ីស្រាអែលច្បាំងចាញ់ពួកភីលីស្ទីន។ នៅវាលសមរភូមិ ពួកភីលីស្ទីនបានសម្លាប់ពួកអ៊ីស្រាអែលអស់ប្រហែលជា៤.០០០នាក់។ ៣ ពេលពួកអ៊ីស្រាអែលត្រឡប់មកទីបោះទ័ពវិញ ពួកអ្នកចាស់ទុំនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនិយាយថា៖ «ហេតុអ្វីថ្ងៃនេះព្រះយេហូវ៉ាឲ្យយើងចាញ់ពួកភីលីស្ទីនដូច្នេះ?*+ ចូរយើងទៅក្រុងស៊ីឡូរយកហឹបនៃកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាមកទីនេះ+ ដើម្បីឲ្យហឹបនោះសង្គ្រោះយើងពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកសត្រូវ»។ ៤ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ចាត់បុរសខ្លះឲ្យទៅក្រុងស៊ីឡូរ។ បុរសទាំងនោះបាននាំយកហឹបនៃកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៃបណ្ដាកងទ័ពស្ថានសួគ៌ ដែលជាព្រះអង្គុយពីលើ*ចេរូប៊ីន+ ហើយកូនប្រុសពីរនាក់របស់អេលី គឺហូណាយនិងភីនេហាស+ ក៏បានមកជាមួយនឹងហឹបនៃកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់ព្រះពិតដែរ។
៥ កាលដែលហឹបនៃកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានត្រូវយកមកដល់ទីបោះទ័ពភ្លាម ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ក៏ស្រែកហ៊ោកញ្ជ្រៀវខ្ទរខ្ទារយ៉ាងខ្លាំងរហូតដល់ញ័រដី។ ៦ ពេលដែលពួកភីលីស្ទីនឮសំឡេងស្រែកហ៊ោដូច្នោះ ពួកគេសួរគ្នាថា៖ «ហេតុអ្វីឮសំឡេងមកពីជំរំទ័ពពួកហេប្រឺខ្លាំងម្ល៉េះ?»។ ក្រោយមកទើបពួកគេដឹងថា ហឹបនៃព្រះយេហូវ៉ាបានត្រូវយកចូលក្នុងទីបោះទ័ពនោះ។ ៧ ហេតុនេះ ពួកភីលីស្ទីនចាប់ផ្ដើមភ័យខ្លាច រួចនិយាយថា៖ «ព្រះបានមកក្នុងទីបោះទ័ពហើយ!»។+ ពួកគេនិយាយបន្ថែមទៀតថា៖ «វេទនាហើយយើង! ព្រោះមិនដែលមានរឿងបែបនេះកើតឡើងពីមុនទេ! ៨ វេទនាហើយយើង! តើអ្នកណានឹងសង្គ្រោះយើងពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ព្រះដ៏ខ្លាំងក្លានេះ? គឺព្រះនេះហើយដែលបានសម្លាប់ជនជាតិអេហ្ស៊ីប ដោយធ្វើឲ្យមានទុក្ខវេទនាសព្វបែបយ៉ាងនៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ។+ ៩ ជនរួមជាតិភីលីស្ទីនអើយ! ចូរក្លាហាន ហើយអង់អាចឡើង! ដើម្បីកុំឲ្យអ្នករាល់គ្នាទៅជាខ្ញុំបម្រើរបស់ពួកហេប្រឺ ដូចពួកគេធ្លាប់ធ្វើជាខ្ញុំបម្រើរបស់អ្នករាល់គ្នាឡើយ។+ ចូរក្លាហាន ហើយទៅប្រយុទ្ធនឹងពួកគេ!»។ ១០ ដូច្នេះ ពួកភីលីស្ទីនក៏ចេញទៅប្រយុទ្ធ ហើយបានវាយឈ្នះពួកអ៊ីស្រាអែល+ នាំឲ្យពួកគេបាក់ទ័ពរត់ទៅត្រសាលរៀងៗខ្លួនវិញ។ ក្នុងចម្បាំងនោះ មានមនុស្សស្លាប់ច្រើនណាស់។ ខាងពួកអ៊ីស្រាអែល ទាហានថ្មើរជើងស្លាប់អស់ចំនួន៣០.០០០នាក់។ ១១ លើសពីនោះទៅទៀត ពួកភីលីស្ទីនបានចាប់យកហឹបនៃព្រះ។ ចំណែកកូនប្រុសពីរនាក់របស់អេលី គឺហូណាយនិងភីនេហាស បានបាត់បង់ជីវិត។+
១២ នៅថ្ងៃដដែលនោះ បុរសម្នាក់ពីកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនបានរត់រួចពីសមរភូមិ ហើយត្រឡប់ទៅក្រុងស៊ីឡូរវិញ។ គាត់បានហែកសម្លៀកបំពាក់ ហើយដាក់ដីលើក្បាល។+ ១៣ ពេលដែលបុរសនោះទៅដល់ក្រុង អេលីកំពុងអង្គុយរង់ចាំលើកៅអីនាចិញ្ចើមផ្លូវ ព្រោះគាត់បារម្ភយ៉ាងខ្លាំងអំពីហឹបនៃព្រះពិត។+ បុរសនោះចូលទៅក្នុងក្រុងប្រាប់ដំណឹងនោះ ហើយអ្នកក្រុងទាំងមូលចាប់ផ្ដើមស្រែកទ្រហោយំ។ ១៤ ពេលអេលីឮសំឡេងស្រែកយំ គាត់ក៏សួរថា៖ «ហេតុអ្វីឮសំឡេងស្រែកយំខ្លាំងយ៉ាងនេះ?»។ បុរសនោះក៏ប្រញាប់ចូលទៅជម្រាបអេលីអំពីដំណឹងនោះ ១៥ (ពេលនោះ អេលីមានអាយុ៩៨ឆ្នាំ ហើយភ្នែករបស់គាត់ងងឹតមើលអ្វីលែងឃើញ)។+ ១៦ បុរសនោះជម្រាបអេលីថា៖ «ខ្ញុំបានរត់រួចពីសមរភូមិ! គឺរត់រួចនៅថ្ងៃនេះឯង!»។ អេលីសួរថា៖ «តើមានរឿងអ្វីកើតឡើងកូន?»។ ១៧ បុរសនោះជម្រាបគាត់ថា៖ «ពួកទ័ពអ៊ីស្រាអែលបានចាញ់ ហើយរត់គេចពីពួកទ័ពភីលីស្ទីន។ ពួកយើងស្លាប់ច្រើនណាស់+ ហើយកូនប្រុសពីរនាក់របស់លោក គឺហូណាយនិងភីនេហាសក៏ស្លាប់ដែរ។+ ពួកគេថែមទាំងចាប់យកហឹបនៃព្រះពិតទៀតផង»។+
១៨ ខណៈដែលបុរសនោះរៀបរាប់ដល់រឿងហឹបនៃព្រះពិត ស្រាប់តែអេលីផ្ងារក្រោយធ្លាក់ពីលើកៅអីជិតមាត់ទ្វារ បាក់កស្លាប់នៅនឹងកន្លែង ដោយសារគាត់ធាត់ហើយមានវ័យចាស់ផង។ អស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំ អេលីបានធ្វើជាអ្នកវិនិច្ឆ័យក្ដីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ១៩ ចំណែកកូនប្រសាស្រីរបស់អេលីដែលជាប្រពន្ធរបស់ភីនេហាស នាងមានផ្ទៃពោះជិតគ្រប់ខែហើយ។ ពេលដែលនាងឮដំណឹងថាហឹបនៃព្រះពិតបានត្រូវគេចាប់យក ហើយថាឪពុកក្មេកនិងប្ដីរបស់នាងស្លាប់ នោះនាងក៏ទន់ជង្គង់ឈឺពោះ រួចសម្រាលកូន ដោយមិនបានរំពឹងទុកជាមុន។ ២០ កាលដែលនាងជិតស្លាប់ ស្ត្រីដែលឈរនៅក្បែរនាងនិយាយថា៖ «កុំភ័យខ្លាចឡើយ ព្រោះអ្នកកើតបានកូនប្រុសមួយ»។ ប៉ុន្តែ នាងមិនបានឆ្លើយតបទេ ហើយក៏មិនបានយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់ដែរ។ ២១ នាងដាក់ឈ្មោះកូនថាអ៊ីកាបុត*+ ហើយនិយាយថា៖ «សិរីរុងរឿងបានត្រូវចាប់យកពីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលហើយ»។+ នាងពោលដូច្នេះ ដោយសារហឹបនៃព្រះពិតត្រូវគេចាប់យកទៅបាត់ និងដោយសារឪពុកក្មេកនិងប្ដីរបស់នាងស្លាប់។+ ២២ នាងនិយាយថា៖ «សិរីរុងរឿងបានត្រូវចាប់យកពីជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដោយសារហឹបនៃព្រះពិតត្រូវគេចាប់យកទៅបាត់»។+
៥ ក្រោយពីពួកទ័ពភីលីស្ទីនបានចាប់យកហឹប+នៃព្រះពិត ពួកគេនាំយកហឹបនោះពីអេបេណេសឺទៅក្រុងអាសូត។ ២ ពួកភីលីស្ទីនបានយកហឹបនៃព្រះពិតចូលទៅក្នុងវិហារ*របស់ព្រះដាកុន ហើយដាក់នៅក្បែររូបសំណាកព្រះនោះ។+ ៣ លុះស្អែកឡើង ពេលដែលអ្នកក្រុងអាសូតក្រោកពីព្រលឹម ពួកគេឃើញព្រះដាកុនរលំផ្កាប់មុខលើដី នៅខាងមុខហឹបនៃព្រះយេហូវ៉ា។+ ដូច្នេះ ពួកគេក៏លើកព្រះដាកុនដាក់នៅកន្លែងដើមវិញ។+ ៤ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ពេលពួកគេក្រោកពីព្រលឹម ពួកគេឃើញព្រះដាកុនរលំផ្កាប់មុខលើដី នៅខាងមុខហឹបនៃព្រះយេហូវ៉ាម្ដងទៀត។ ក្បាលនិងដៃទាំងសងខាងរបស់ព្រះដាកុនបានត្រូវកាត់ផ្ដាច់ ហើយខ្ទាតទៅមាត់ទ្វារវិហារ នៅសល់តែដងខ្លួន*ប៉ុណ្ណោះ។ ៥ ហេតុនោះហើយបានជាមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ពួកសង្ឃនៃព្រះដាកុន និងអស់អ្នកដែលចូលទៅក្នុងវិហាររបស់ព្រះដាកុន មិនហ៊ានដើរជាន់មាត់ទ្វារវិហារនៃព្រះដាកុននៅក្រុងអាសូតឡើយ។
៦ ព្រះយេហូវ៉ាបានដាក់ទោសអ្នកក្រុងអាសូតយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ លោកបានវាយប្រហារពួកគេ ដោយធ្វើឲ្យមានជំងឺឫសដូងបាតនៅក្នុងក្រុងអាសូតនិងតំបន់ទាំងប៉ុន្មានរបស់ក្រុងនោះ។+ ៧ ពេលអ្នកក្រុងអាសូតបានឃើញហេតុការណ៍ទាំងនេះ ពួកគេនិយាយថា៖ «កុំទុកហឹបនៃព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យនៅជាមួយនឹងយើងទៀត ពីព្រោះព្រះនោះប្រព្រឹត្តដោយគ្មានមេត្តាចំពោះយើងនិងព្រះដាកុនរបស់យើង»។ ៨ ហេតុនេះ ពួកគេក៏កោះហៅអ្នកនាំមុខទាំងអស់នៃពួកភីលីស្ទីនឲ្យមកជួបជុំគ្នា ហើយសួរថា៖ «តើពួកយើងគួរធ្វើយ៉ាងណាជាមួយនឹងហឹបនៃព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល?»។ អ្នកនាំមុខទាំងនោះឆ្លើយថា៖ «ចូរយកហឹបនៃព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទៅក្រុងកាថ»។+ ដូច្នេះ ពួកគេក៏យកហឹបទៅទីនោះ។
៩ បន្ទាប់ពីពួកគេយកហឹបនោះទៅក្រុងកាថ ព្រះយេហូវ៉ាបានដាក់ទោសក្រុងនោះ ហើយនាំឲ្យមានការភិតភ័យជ្រួលច្របល់ជាខ្លាំង។ លោកធ្វើឲ្យពួកគេគ្រប់គ្នាទាំងក្មេងទាំងចាស់ កើតឫសដូងបាត។+ ១០ ដូច្នេះ ពួកគេក៏យកហឹបនៃព្រះពិតទៅក្រុងអេក្រុន។+ លុះទៅដល់ភ្លាម អ្នកក្រុងនោះចាប់ផ្ដើមស្រែកឡើងថា៖ «ពួកគេបានយកហឹបនៃព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមកក្រុងយើង ដើម្បីសម្លាប់យើងនិងកូនចៅរបស់យើងហើយ!»។+ ១១ រួចមក ពួកគេបានកោះហៅអ្នកនាំមុខទាំងអស់នៃពួកភីលីស្ទីនឲ្យមកជួបជុំគ្នា ហើយនិយាយថា៖ «សូមយកហឹបនៃព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចេញទៅ! សូមយកហឹបនោះទៅកន្លែងដើមវិញ ដើម្បីកុំឲ្យយើងនិងកូនចៅយើងត្រូវស្លាប់ឡើយ!»។ ពួកគេនិយាយដូច្នេះ ព្រោះមនុស្សទាំងអស់ក្នុងក្រុងនោះខ្លាចថានឹងត្រូវស្លាប់ដោយសារហឹបនោះ។ ព្រះពិតបានដាក់ទោសពួកគេយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។+ ១២ អ្នកដែលនៅមានជីវិតក្នុងក្រុងនោះ សុទ្ធតែកើតឫសដូងបាត។ ពួកគេទាំងអស់គ្នាស្រែកយំខ្លាំងដល់ម្ល៉េះបានជាឮទៅដល់ស្ថានសួគ៌។
៦ អស់រយៈពេល៧ខែ ហឹប+នៃព្រះយេហូវ៉ានៅក្នុងតំបន់របស់ពួកភីលីស្ទីន។ ២ ពួកភីលីស្ទីនបានអញ្ជើញពួកសង្ឃនិងពួកគ្រូទាយមក+ ហើយសួរពួកគេថា៖ «តើយើងគួរធ្វើយ៉ាងណាចំពោះហឹបនៃព្រះយេហូវ៉ា? សូមប្រាប់យើងផង តើតាមរបៀបណាយើងអាចបញ្ជូនហឹបនោះទៅកន្លែងដើមវិញ?»។ ៣ ពួកគេតបឆ្លើយថា៖ «បើអ្នករាល់គ្នាបញ្ជូនហឹបនៃកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលត្រឡប់ទៅវិញ អ្នករាល់គ្នាក៏ត្រូវបញ្ជូនគ្រឿងបូជាលោះអំពើរំលងទៅឯលោកផងដែរ+ ទើបអ្នករាល់គ្នាអាចជាសះស្បើយ ហើយអាចដឹងអំពីមូលហេតុដែលលោកនៅតែដាក់ទោសអ្នករាល់គ្នា»។ ៤ ដូច្នេះ ពួកភីលីស្ទីនសួរថា៖ «តើយើងគួរជូនគ្រឿងបូជាអ្វីទៅព្រះនោះ?»។ ពួកសង្ឃនិងពួកគ្រូទាយឆ្លើយថា៖ «ស្របតាមចំនួនអ្នកនាំមុខនៃពួកភីលីស្ទីន+ ចូរបញ្ជូនរូបឫសដូងបាតធ្វើពីមាសចំនួនប្រាំ និងរូបកណ្ដុរធ្វើពីមាសចំនួនប្រាំដែរ ព្រោះអ្នករាល់គ្នានិងអ្នកនាំមុខរបស់អ្នករាល់គ្នាបានរងទុក្ខវេទនាដូចគ្នា។ ៥ ចូរធ្វើរូបឫសដូងបាតនិងរូបកណ្ដុរ+ដែលកំពុងបំផ្លាញស្រុករបស់អ្នករាល់គ្នា ហើយលើកកិត្តិយសព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ យ៉ាងនេះ ប្រហែលជាលោកនឹងឈប់ដាក់ទោសអ្នករាល់គ្នា និងព្រះរបស់អ្នករាល់គ្នា ព្រមទាំងស្រុករបស់អ្នករាល់គ្នាទៀត។+ ៦ ហេតុអ្វីអ្នករាល់គ្នាចាំបាច់មានចិត្តរឹងរូសដូចជនជាតិអេហ្ស៊ីបនិងផារ៉ូដូច្នេះ?+ ដោយសារតែរឿងនេះហើយបានជាព្រះនោះធ្វើឲ្យពួកអេហ្ស៊ីបរងទុក្ខវេទនាយ៉ាងខ្លាំង+ ហើយក្រោយមកពួកគេអនុញ្ញាតឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចាកចេញទៅ។+ ៧ ដូច្នេះ ចូររៀបចំរទេះថ្មីមួយ ហើយយកមេគោពីរដែលមានកូន និងមិនដែលទឹមសោះ ឲ្យមកទឹមរទេះថ្មីនោះ។ ប៉ុន្តែ ចូរនាំកូនរបស់ពួកវាត្រឡប់ទៅក្រោលវិញ។ ៨ បន្ទាប់មក ចូរយកហឹបនៃព្រះយេហូវ៉ាមកដាក់លើរទេះនោះ ហើយដាក់ប្រអប់ដែលមានរូបមាសទាំងប៉ុន្មាននៅក្បែរហឹបនោះ ទុកជូនព្រះនោះជាគ្រឿងបូជាលោះអំពើរំលងរបស់អ្នករាល់គ្នា។+ រួចមក លែងគោដែលទឹមរទេះនោះឲ្យចេញទៅ។ ៩ ចូរទៅតាមមើល បើគោនោះដើរឆ្ពោះទៅឯក្រុងបេតសេមែស+ នោះយើងនឹងដឹងថា គឺព្រះនោះហើយដែលបានធ្វើឲ្យយើងជួបទុក្ខវេទនាដ៏ខ្លាំងនេះ។ ក៏ប៉ុន្តែ បើពួកវាដើរទៅផ្លូវផ្សេង នោះយើងនឹងដឹងថាទុក្ខវេទនាដែលយើងជួបមិនមែនមកពីព្រះនោះទេ តែកើតឡើងដោយចៃដន្យវិញ»។
១០ ពួកគេបានធ្វើតាមទាំងអស់។ ពួកគេយកមេគោពីរដែលមានកូន ទៅទឹមរទេះមួយ ហើយបង្ខាំងកូនរបស់ពួកវាទុកនៅក្នុងក្រោល។ ១១ រួចមក ពួកគេដាក់ហឹបនៃព្រះយេហូវ៉ាលើរទេះនោះ រួមទាំងប្រអប់ដែលមានរូបកណ្ដុរមាសនិងរូបឫសដូងបាតមាសទៅជាមួយផង។ ១២ មេគោទាំងពីរដើរត្រង់ទៅមុខតាមផ្លូវទៅឯក្រុងបេតសេមែស។+ ពួកវាដើរតាមផ្លូវនោះប៉ុណ្ណោះ។ ពួកវាដើរបណ្ដើរ រោទ៍បណ្ដើរ ហើយមិនងាកស្ដាំឬឆ្វេងសោះ។ ឯអ្នកនាំមុខនៃពួកភីលីស្ទីនបានដើរតាមក្រោយពួកវា រហូតដល់ព្រំប្រទល់ក្រុងបេតសេមែស។ ១៣ ពេលនោះអ្នកក្រុងបេតសេមែសកំពុងច្រូតស្រូវសាលីនៅឯជ្រលងភ្នំ។* កាលដែលពួកគេងើបភ្នែកទៅឃើញហឹបនោះ ពួកគេត្រេកអរក្រៃលែង។ ១៤ គោដែលទឹមរទេះនោះបានចូលទៅក្នុងស្រែចម្ការរបស់យ៉ូស្វេដែលជាអ្នកក្រុងបេតសេមែស ហើយឈប់នៅជិតថ្មធំមួយ។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏កាប់រទេះឈើនោះ ហើយយកមេគោទាំងពីរ+មកដុតធ្វើជាគ្រឿងបូជាជូនព្រះយេហូវ៉ា។
១៥ ពួកលេវី+បានយកហឹបនៃព្រះយេហូវ៉ា និងប្រអប់ដែលមានរូបមាសទាំងប៉ុន្មាន មកដាក់នៅលើថ្មធំនោះ។ នៅថ្ងៃនោះឯង អ្នកក្រុងបេតសេមែស+ជូនគ្រឿងបូជានិងដុតជំនូនដល់ព្រះយេហូវ៉ា។
១៦ ពេលដែលអ្នកនាំមុខទាំងប្រាំនាក់របស់ពួកភីលីស្ទីនបានឃើញដូច្នោះ ពួកគេក៏ត្រឡប់ទៅក្រុងអេក្រុនវិញនៅថ្ងៃដដែលនោះ។ ១៧ ពួកភីលីស្ទីនបានផ្ញើរូបឫសដូងបាតមាសជូនព្រះយេហូវ៉ាទុកជាគ្រឿងបូជា ដើម្បីសុំលោកអភ័យទោសចំពោះអំពើរំលងរបស់ពួកគេ។+ រូបឫសដូងបាតមួយសម្រាប់ក្រុងអាសូត+ មួយសម្រាប់ក្រុងកាសា មួយសម្រាប់ក្រុងអាសកាឡូន មួយសម្រាប់ក្រុងកាថ+ និងមួយទៀតសម្រាប់ក្រុងអេក្រុន។+ ១៨ រីឯចំនួនរូបកណ្ដុរមាសវិញ ពួកភីលីស្ទីនបានធ្វើតាមចំនួនក្រុងទាំងអស់ដែលនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ពួកអ្នកនាំមុខទាំងប្រាំនាក់ ពោលគឺក្រុងដែលមានកំពែងមាំមួននិងភូមិដែលគ្មានកំពែងផង។
ឯថ្មធំដែលពួកលេវីបានតម្កល់ហឹបនៃព្រះយេហូវ៉ាក្នុងស្រែចម្ការរបស់យ៉ូស្វេដែលជាអ្នកក្រុងបេតសេមែស បានត្រូវទុកជាទីរំលឹកនៅទីនោះរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ ១៩ ព្រះបានសម្លាប់អ្នកក្រុងបេតសេមែស ដោយសារពួកគេសម្លឹងមើលហឹបនៃព្រះយេហូវ៉ា។ លោកសម្លាប់ពួកគេអស់៥០.០៧០នាក់។ ពួកអ្នកក្រុងនោះចាប់ផ្ដើមយំសោក ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានប្រហារជីវិតពួកគេច្រើនណាស់។+ ២០ ពួកអ្នកក្រុងបេតសេមែសពោលឡើងថា៖ «តើអ្នកណាអាចចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធនេះបាន?+ បើលោកចេញពីយើងទៅអ្នកឯទៀត គឺជាការល្អណាស់!»។+ ២១ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅក្រុងគារីអាតយារីម+ ហើយប្រាប់ពួកគេថា៖ «ពួកភីលីស្ទីនបានបញ្ជូនហឹបនៃព្រះយេហូវ៉ាត្រឡប់មកវិញហើយ។ សូមមកទទួលហឹបនោះយកទៅក្រុងរបស់អ្នកវិញចុះ»។+
៧ ដូច្នេះ អ្នកក្រុងគារីអាតយារីមបានមកយកហឹបនៃព្រះយេហូវ៉ា ទៅទុកនៅផ្ទះរបស់អាប៊ីណាដាប+ដែលនៅលើទួល ហើយពួកគេបានតែងតាំង*កូនប្រុសរបស់អេលាសារឲ្យការពារហឹបនៃព្រះយេហូវ៉ា។
២ អស់រយៈពេល២០ឆ្នាំកន្លងទៅហើយ ដែលហឹបនៃព្រះនៅក្នុងក្រុងគារីអាតយារីម។ ក្រោយមក កូនចៅអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ចាប់ផ្ដើមអង្វរសុំ*ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយ។+ ៣ សាំយូអែលនិយាយទៅកាន់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ថា៖ «បើអ្នករាល់គ្នាពិតជាកំពុងត្រឡប់មកព្រះយេហូវ៉ាដោយស្មោះអស់ពីចិត្តមែន+ នោះចូរបោះបង់ចោលរូបព្រះរបស់ជនជាតិដទៃ+និងរូបព្រះអាសថារ៉ូត+ រួចប្រគល់ចិត្តទាំងស្រុងជូនព្រះយេហូវ៉ា ហើយបម្រើតែលោកប៉ុណ្ណោះ។+ បើធ្វើដូច្នេះ លោកនឹងសង្គ្រោះអ្នករាល់គ្នាឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកភីលីស្ទីន»។+ ៤ ពេលឮដូច្នេះ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក៏បោះបង់ចោលរូបព្រះបាលនិងរូបព្រះអាសថារ៉ូត ហើយបម្រើតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះ។+
៥ បន្ទាប់មក សាំយូអែលក៏បង្គាប់ថា៖ «ចូរឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់មកជួបជុំគ្នានៅក្រុងមីសប៉ា+ ហើយខ្ញុំនឹងអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអ្នករាល់គ្នា»។+ ៦ ដូច្នេះ ពួកគេប្រមូលផ្ដុំគ្នានៅក្រុងមីសប៉ា។ រួចពួកគេដងទឹកមកចាក់ចោលនៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា* ហើយតមអាហារនៅថ្ងៃនោះ។+ ពួកគេនិយាយថា៖ «យើងបានធ្វើខុសនឹងព្រះយេហូវ៉ាហើយ»។+ សាំយូអែលបានចាប់ផ្ដើមបម្រើជាអ្នកវិនិច្ឆ័យក្ដី+ឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅក្រុងមីសប៉ា។
៧ ពេលដែលពួកភីលីស្ទីនឮថាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានជួបជុំគ្នានៅក្រុងមីសប៉ា អ្នកនាំមុខពួកភីលីស្ទីន+ក៏លើកគ្នាទៅច្បាំងនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ខណៈដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឮដំណឹងនោះ ពួកគេក៏តាំងភ័យខ្លាចពួកភីលីស្ទីន។ ៨ ហេតុនេះ ពួកគេនិយាយទៅកាន់សាំយូអែលថា៖ «សូមបន្តអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះរបស់យើង+ ឲ្យលោកជួយសង្គ្រោះយើងពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកភីលីស្ទីនផង!»។ ៩ ម្ល៉ោះហើយ សាំយូអែលបានយកកូនចៀមមួយដែលនៅបៅ មកដុតទាំងមូលទុកជាគ្រឿងបូជា+ជូនដល់ព្រះយេហូវ៉ា។ រួចមក សាំយូអែលអធិដ្ឋានសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ហើយព្រះយេហូវ៉ាក៏បានធ្វើតាមសំណូមពររបស់គាត់។+ ១០ ក្នុងអំឡុងពេលដែលសាំយូអែលកំពុងដុតគ្រឿងបូជា ពួកភីលីស្ទីនសម្រុកចូលមកដើម្បីវាយប្រហារជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ប៉ុន្តែពេលនោះ ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឲ្យមានផ្គរលាន់ឮរំពង+ នាំឲ្យពួកភីលីស្ទីនជ្រួលច្របល់+ ហើយច្បាំងចាញ់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។+ ១១ ខណៈនោះ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក៏ចេញពីក្រុងមីសប៉ា ដេញតាមពួកភីលីស្ទីន ហើយសម្លាប់ពួកគេជាហូរហែរហូតដល់ភាគខាងត្បូងនៃក្រុងបេតកា។ ១២ ក្រោយមក សាំយូអែលយកថ្មធំមួយ+ទៅដាក់នៅកណ្ដាលរវាងក្រុងមីសប៉ានិងក្រុងយេសាណា ហើយឲ្យឈ្មោះថ្មនោះថា អេបេណេសឺ* រួចគាត់ពោលថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយយើងរហូតមកដល់ពេលនេះ»។+ ១៣ ពួកភីលីស្ទីនចាញ់បាក់ស្បាត លែងហ៊ានចូលឈ្លានពានទឹកដីរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទៀត។+ ព្រះយេហូវ៉ាទាស់ប្រឆាំងនឹងពួកភីលីស្ទីនរហូតអស់មួយជីវិតរបស់សាំយូអែល។+ ១៤ មួយវិញទៀត ក្រុងទាំងប៉ុន្មានរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលពួកភីលីស្ទីនបានដណ្ដើមយក ចាប់ពីក្រុងអេក្រុនរហូតដល់ក្រុងកាថ បានត្រឡប់មកជាកម្មសិទ្ធិរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលវិញ។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក៏បានតំបន់ជុំវិញក្រុងទាំងនោះពីពួកភីលីស្ទីនមកវិញដែរ។
នៅគ្រានោះ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនិងជនជាតិអាម៉ូរីមានសន្តិភាពនឹងគ្នា។+
១៥ សាំយូអែលបានបម្រើជាអ្នកវិនិច្ឆ័យក្ដីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអស់មួយជីវិតរបស់គាត់។+ ១៦ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ គាត់ធ្វើដំណើរទៅក្រុងបេតអែល+ ក្រុងគីលកាល+ និងក្រុងមីសប៉ា+ ហើយគាត់វិនិច្ឆ័យក្ដីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅកន្លែងទាំងអស់នោះ។ ១៧ ក្រោយមក គាត់ត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់គាត់នៅក្រុងរ៉ាម៉ាវិញ+ ហើយគាត់ក៏វិនិច្ឆ័យក្ដីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅទីនោះដែរ។ គាត់បានធ្វើទីបូជានៅក្រុងនោះជូនព្រះយេហូវ៉ា។+
៨ កាលដែលសាំយូអែលមានវ័យកាន់តែចាស់ គាត់បានតែងតាំងកូនប្រុសៗរបស់គាត់ឲ្យធ្វើជាអ្នកវិនិច្ឆ័យក្ដីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ២ កូនប្រុសទី១ឈ្មោះយ៉ូអែល និងកូនប្រុសទី២ឈ្មោះអាប៊ីយ៉ា។+ ពួកគេជាអ្នកវិនិច្ឆ័យក្ដីនៅក្រុងបៀរសេបា។ ៣ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានប្រព្រឹត្តតាមគន្លងរបស់ឪពុកទេ។ ពួកគេខំរកកម្រៃតាមរបៀបមិនទៀងត្រង់។+ ពួកគេទទួលសំណូក+ ថែមទាំងកាត់ក្ដីដោយអយុត្តិធម៌ទៀតផង។+
៤ ក្រោយមក បុរសចាស់ទុំទាំងអស់នៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានមកជួបជុំគ្នា រួចទៅជួបសាំយូអែលនៅក្រុងរ៉ាម៉ា។ ៥ ពួកគេនិយាយទៅកាន់សាំយូអែលថា៖ «មើល! អ្នកចាស់ហើយ។ តែកូនប្រុសៗរបស់អ្នកមិនដើរតាមគន្លងរបស់អ្នកទេ។ ឥឡូវ សូមតែងតាំងស្ដេចម្នាក់ឲ្យគ្រប់គ្រង*លើយើង ដូចជនជាតិឯទៀតដែរ»។+ ៦ ប៉ុន្តែ សាំយូអែលមិនពេញចិត្តទេ ពេលឮពួកគេនិយាយថា៖ «សូមតែងតាំងស្ដេចម្នាក់ឲ្យគ្រប់គ្រងលើយើង»។ ដូច្នេះ សាំយូអែលក៏អធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា។ ៧ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅសាំយូអែលថា៖ «ចូរធ្វើតាមពាក្យសម្ដីទាំងអស់របស់បណ្ដាជនចុះ។ ពួកគេមិនមែនបដិសេធអ្នកទេ តែពួកគេបដិសេធខ្ញុំវិញ ព្រោះពួកគេមិនចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើជាស្ដេចរបស់ពួកគេឡើយ។+ ៨ តាំងពីពេលដែលខ្ញុំនាំពួកគេចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីប ពួកគេបានប្រព្រឹត្តបែបនេះរហូតមកដល់ពេលនេះ។ ពួកគេបោះបង់ចោលខ្ញុំម្ដងហើយម្ដងទៀត+ ហើយទៅបម្រើព្រះដទៃ។+ ឥឡូវ ពួកគេក៏ប្រព្រឹត្តយ៉ាងដូច្នោះចំពោះអ្នកដែរ។ ៩ ចូរអ្នកធ្វើតាមសម្ដីរបស់ពួកគេចុះ។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្នកត្រូវព្រមានពួកគេយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ ហើយប្រាប់ថាស្ដេចដែលនឹងគ្រប់គ្រងលើពួកគេមានសិទ្ធិបង្គាប់អ្វីខ្លះ»។
១០ ដូច្នេះ សាំយូអែលបានប្រាប់ប្រសាសន៍ទាំងអស់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ដល់បណ្ដាជនដែលបានទាមទារឲ្យមានស្ដេច។ ១១ គាត់ប្រាប់ថា៖ «ស្ដេចដែលនឹងគ្រប់គ្រងលើអ្នករាល់គ្នាមានសិទ្ធិបង្គាប់ដូចតទៅ៖+ ស្ដេចនឹងយកកូនប្រុសៗរបស់អ្នក+ ឲ្យធ្វើជាទាហានរទេះចម្បាំង+ និងទាហានសេះ+ ហើយឲ្យពួកគេខ្លះទៀតរត់នៅពីមុខរទេះចម្បាំង។ ១២ ស្ដេចនឹងតែងតាំងឲ្យមានមេលើក្រុមមនុស្ស១.០០០នាក់ៗ+ និងមេលើក្រុមមនុស្ស៥០នាក់ៗ។+ ស្ដេចនឹងឲ្យអ្នកខ្លះភ្ជួររាស់+ ហើយឲ្យអ្នកខ្លះច្រូតកាត់។+ ស្ដេចនឹងឲ្យអ្នកខ្លះទៀតធ្វើគ្រឿងចម្បាំង និងឧបករណ៍សម្រាប់រទេះចម្បាំងរបស់គាត់។+ ១៣ ស្ដេចនឹងយកកូនស្រីៗរបស់អ្នកឲ្យធ្វើជាអ្នកលាយប្រេងក្រអូប អ្នកចម្អិនអាហារ និងអ្នកធ្វើនំ។+ ១៤ ស្ដេចនឹងយកផលល្អបំផុតពីដីស្រែ ពីចម្ការទំពាំងបាយជូរ និងពីចម្ការផ្លែអូលីវរបស់អ្នក+ រួចស្ដេចនឹងឲ្យផលទាំងនោះដល់អ្នកបម្រើរបស់គាត់។ ១៥ ស្ដេចនឹងយកដប់ភាគរយពីផលស្រូវ និងពីផលចម្ការទំពាំងបាយជូរ ហើយឲ្យដល់មន្ត្រីជាន់ខ្ពស់និងអ្នកបម្រើរបស់ស្ដេច។ ១៦ ស្ដេចនឹងយកអ្នកបម្រើប្រុស និងអ្នកបម្រើស្រីរបស់អ្នក ព្រមទាំងហ្វូងសត្វលានិងហ្វូងសត្វដែលល្អបំផុតរបស់អ្នក ឲ្យមកធ្វើការសម្រាប់គាត់។+ ១៧ ស្ដេចនឹងយកដប់ភាគរយពីហ្វូងសត្វរបស់អ្នក+ ហើយអ្នកនឹងក្លាយទៅជាអ្នកបម្រើរបស់គាត់។ ១៨ ពេលនោះមកដល់ អ្នករាល់គ្នានឹងស្រែករកព្រះ ដោយសារស្ដេចដែលអ្នករាល់គ្នាបានជ្រើសរើស។+ ប៉ុន្តែ នៅពេលនោះព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនឆ្លើយតបទៅអ្នករាល់គ្នាឡើយ»។
១៩ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បណ្ដាជនមិនព្រមស្ដាប់សាំយូអែលទេ។ ពួកគេនៅតែនិយាយថា៖ «ទេ! យើងចង់បានស្ដេចគ្រប់គ្រងលើយើង។ ២០ បើយើងមានស្ដេច យើងនឹងបានដូចជនជាតិឯទៀតដែរ។ ស្ដេចរបស់យើងនឹងគ្រប់គ្រង*លើយើង ហើយដឹកនាំយើង ព្រមទាំងចេញទៅច្បាំងនឹងសត្រូវរបស់យើងផង»។ ២១ ក្រោយពីសាំយូអែលបានស្ដាប់ពាក្យទាំងអស់របស់បណ្ដាជនហើយ គាត់បាននាំពាក្យទាំងនោះទៅជម្រាបព្រះយេហូវ៉ា។ ២២ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅសាំយូអែលថា៖ «ចូរធ្វើតាមពួកគេ ហើយតែងតាំងស្ដេចម្នាក់ឲ្យគ្រប់គ្រងលើពួកគេចុះ»។+ រួចមក សាំយូអែលនិយាយទៅកាន់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលថា៖ «ចូរអ្នករាល់គ្នាត្រឡប់ទៅឯក្រុងរៀងៗខ្លួនវិញ»។
៩ ក្នុងកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះគីស។+ គាត់ជាកូនរបស់អាបែល អាបែលជាកូនរបស់សេរ៉ូ សេរ៉ូជាកូនរបស់បេកូរ៉ាត បេកូរ៉ាតជាកូនរបស់អាភា ដែលជាកូនចៅបេនយ៉ាមីន។+ គីសជាអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិស្ដុកស្ដម្ភ។ ២ គាត់មានកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះសុល+ ដែលជាបុរសស្រស់សង្ហា គ្មានបុរសជនជាតិអ៊ីស្រាអែលណាសង្ហាដូចគាត់ទេ។ សុលមានរាងខ្ពស់ស្រឡះ បណ្ដាជនទាំងអស់ខ្ពស់បានត្រឹមស្មាគាត់ប៉ុណ្ណោះ។
៣ នៅថ្ងៃមួយ គីសដែលជាឪពុករបស់សុល បាត់សត្វលាមួយហ្វូង។ ហេតុនេះ គីសប្រាប់សុលថា៖ «សូមកូនចេញទៅស្វែងរកហ្វូងសត្វលាជាមួយនឹងអ្នកបម្រើម្នាក់ទៅ»។ ៤ សុលនិងអ្នកបម្រើក៏ចេញទៅ។ ពួកគេបានដើរកាត់តំបន់ភ្នំស្រុកអេប្រាអ៊ីមនិងស្រុកសាលីសា តែរកមិនឃើញសត្វលាទាំងនោះទេ។ ដូច្នេះ ពួកគេធ្វើដំណើរបន្តទៅស្រុកស្អាលីម នៅតែរកមិនឃើញសោះ។ ពួកគេក៏ទៅរកពេញស្រុករបស់កូនចៅបេនយ៉ាមីន តែនៅតែរកមិនឃើញដដែល។
៥ នៅពេលដែលពួកគេមកដល់ស្រុកស៊ូប សុលក៏និយាយទៅកាន់អ្នកបម្រើថា៖ «តោះ! យើងត្រឡប់ទៅវិញ។ បើមិនដូច្នេះទេ ប្រហែលជាឪពុករបស់ខ្ញុំនឹងឈប់គិតពីសត្វលាទាំងនោះ ហើយបារម្ភពីយើងវិញ»។+ ៦ ប៉ុន្តែ អ្នកបម្រើតបវិញថា៖ «មើល! នៅក្រុងនោះមានបុរសម្នាក់ដែលមកពីព្រះពិត ហើយអ្នកណាៗក៏គោរពគាត់ដែរ។ អ្វីណាក៏ដោយដែលគាត់និយាយនឹងក្លាយទៅជាការពិត។+ សូមយើងទៅរកគាត់ឥឡូវ ប្រហែលជាគាត់អាចប្រាប់យើងថាសត្វលានៅឯណា»។ ៧ ឮដូច្នេះ សុលនិយាយទៅអ្នកបម្រើថា៖ «បើយើងទៅ តើយើងមានអ្វីជូនគាត់? ក្នុងថង់យាមរបស់យើងអស់នំប៉័ងហើយ។ យើងគ្មានអំណោយជូនគាត់ទេ។ តើយើងជូនអ្វីដល់គាត់?»។ ៨ អ្នកបម្រើឆ្លើយថា៖ «មើល! ខ្ញុំមានប្រាក់១ភាគ៤ហ្សេគិល។* ខ្ញុំនឹងជូនដល់បុរសដែលមកពីព្រះពិត ហើយគាត់នឹងប្រាប់យើងថាគួរធ្វើយ៉ាងណា» ៩ (នៅគ្រាមុនៗក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល ពេលអ្នកណាចង់បានការណែនាំពីព្រះ អ្នកនោះនឹងនិយាយថា៖ «សូមយើងទៅជួបអ្នកមើលធ្លុះ»។+ ប៉ុន្តែនៅសព្វថ្ងៃនេះ គេហៅអ្នកមើលធ្លុះថាជាអ្នកប្រកាសទំនាយ)។ ១០ រួចមក សុលនិយាយទៅអ្នកបម្រើថា៖ «គំនិតនេះល្អមែន។ ចូរយើងទៅជួបគាត់»។ ដូច្នេះ ពួកគេទៅក្រុងនោះដើម្បីជួបបុរសដែលមកពីព្រះពិត។
១១ កាលដែលពួកគេធ្វើដំណើរទៅក្រុងនោះ ចៃដន្យបានជួបពួកស្ត្រីវ័យក្មេងដែលចេញមកដងទឹក។ ពួកគេសួរពួកនាងថា៖ «តើបុរសដែលចេះមើលធ្លុះ+នៅទីនេះទេ?»។ ១២ ពួកនាងឆ្លើយថា៖ «ចាសគាត់នៅ។ មើល! គាត់ទើបតែចូលទៅក្នុងក្រុង។ គាត់មកក្រុងថ្ងៃនេះ ដោយសារបណ្ដាជនកំពុងជូនគ្រឿងបូជា+នៅឯទីខ្ពស់។*+ សូមប្រញាប់ប្រញាល់ទៅ។ ១៣ បើអ្នកចូលក្រុងឥឡូវ អ្នកមុខជាជួបគាត់ មុនពេលគាត់ឡើងទៅបរិភោគនៅទីខ្ពស់។ អ្នកដែលបានត្រូវអញ្ជើញនឹងមិនបរិភោគឡើយ លុះត្រាតែគាត់ទៅអធិដ្ឋានសិន* ទើបពួកគេអាចបរិភោគបាន។ ដូច្នេះ សូមអ្នកប្រញាប់ឡើងទៅ នោះអ្នកនឹងជួបគាត់ជាមិនខាន»។ ១៤ ពួកគេក៏ធ្វើដំណើរចូលក្រុងនោះ។ កាលដែលពួកគេចូលដល់កណ្ដាលក្រុង នោះសាំយូអែលចេញមកជួបពួកគេ ដើម្បីឡើងទៅទីខ្ពស់ជាមួយគ្នា។
១៥ មួយថ្ងៃមុនសុលមកដល់ក្រុងនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់សាំយូអែលថា៖ ១៦ «ថ្ងៃស្អែកវេលាថ្មើរនេះ ខ្ញុំនឹងចាត់បុរសម្នាក់ពីស្រុកបេនយ៉ាមីនឲ្យមកជួបអ្នក។+ អ្នកត្រូវរើសតាំងគាត់ជាអ្នកដឹកនាំលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលជារាស្ត្ររបស់ខ្ញុំ។+ បុរសនោះនឹងសង្គ្រោះរាស្ត្ររបស់ខ្ញុំពីកណ្ដាប់ដៃពួកភីលីស្ទីន ពីព្រោះខ្ញុំបានឃើញទុក្ខវេទនារបស់ពួកគេ ហើយក៏បានឮសម្រែករបស់ពួកគេដែរ»។+ ១៧ ពេលដែលសាំយូអែលឃើញសុល ព្រះយេហូវ៉ាប្រាប់គាត់ថា៖ «បុរសនេះហើយដែលខ្ញុំបានប្រាប់អ្នកថា៖ ‹គាត់នឹងគ្រប់គ្រងលើរាស្ត្ររបស់ខ្ញុំ›»។*+
១៨ ពេលសុលឃើញសាំយូអែល សុលដើរទៅជិតគាត់ត្រង់កណ្ដាលទ្វារកំពែង ហើយសួរថា៖ «តើអ្នកដឹងទេថាផ្ទះរបស់បុរសដែលចេះមើលធ្លុះនៅឯណា?»។ ១៩ សាំយូអែលឆ្លើយទៅសុលថា៖ «ខ្ញុំនេះហើយជាអ្នកមើលធ្លុះ។ សូមនាំមុខខ្ញុំឡើងទៅទីខ្ពស់ ហើយថ្ងៃនេះសូមបរិភោគជាមួយនឹងខ្ញុំ។+ ដល់ព្រឹកស្អែក ខ្ញុំនឹងជូនដំណើរអ្នក ហើយប្រាប់អ្នកនូវអ្វីទាំងអស់ដែលអ្នកចង់ដឹង។ ២០ ចំណែកឯហ្វូងសត្វលាដែលបាត់បីថ្ងៃហើយនោះ+ សូមកុំបារម្ភឡើយ ព្រោះគេរកឃើញសត្វទាំងនោះហើយ។ ម្យ៉ាងទៀត អ្វីៗទាំងឡាយក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែលនឹងទៅជារបស់អ្នក និងកូនចៅទាំងអស់របស់ឪពុកអ្នក»។+ ២១ សុលឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំជាកូនចៅបេនយ៉ាមីនដែលជាកុលសម្ព័ន្ធតូចបំផុតនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល+ ហើយក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំក៏តូចទាបជាងក្រុមគ្រួសារទាំងប៉ុន្មាននៃកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនដែរ។ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកនិយាយមកខ្ញុំយ៉ាងដូច្នេះ?»។
២២ រួចសាំយូអែលនាំសុលនិងអ្នកបម្រើរបស់គាត់ទៅបន្ទប់ទទួលទានអាហារ ហើយឲ្យពួកគេអង្គុយនៅកន្លែងកិត្តិយសបំផុត។ ក្នុងបន្ទប់នោះ អ្នកដែលបានត្រូវអញ្ជើញមានប្រហែល៣០នាក់។ ២៣ សាំយូអែលប្រាប់ចុងភៅថា៖ «សូមយកសាច់ដែលខ្ញុំផ្ដាំអ្នកឲ្យ‹ទុកដោយឡែក›មកនេះ»។ ២៤ ចុងភៅក៏យកសាច់ភ្លៅមកជូនសុល។ រួចសាំយូអែលពោលថា៖ «ខ្ញុំបានឲ្យពួកគេទុកសាច់ទាំងនេះសម្រាប់អ្នកក្នុងឱកាសនេះ ព្រោះខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេថា៖ ‹ខ្ញុំមានភ្ញៀវ›។ ឥឡូវ សូមអញ្ជើញបរិភោគ»។ សុលក៏បរិភោគជាមួយនឹងសាំយូអែលនៅថ្ងៃនោះ។ ២៥ ក្រោយមក ពួកគេចុះពីទីខ្ពស់+មកក្រុងវិញ ហើយសាំយូអែលបន្តនិយាយជាមួយនឹងសុលនៅលើដំបូលផ្ទះ។* ២៦ លុះស្អែកឡើង ពួកគេក្រោកពីព្រលឹមស្រាង។ ដល់ថ្ងៃរះ សាំយូអែលហៅសុលដែលនៅលើដំបូលផ្ទះថា៖ «សុលអើយ! សូមរៀបចំខ្លួន។ ខ្ញុំនឹងជូនដំណើរអ្នក»។ ដូច្នេះ សុលរៀបចំខ្លួន រួចគាត់និងសាំយូអែលចេញពីផ្ទះ។ ២៧ កាលដែលពួកគេកំពុងចុះទៅជាយក្រុង សាំយូអែលនិយាយទៅកាន់សុលថា៖ «សូមប្រាប់អ្នកបម្រើ+ឲ្យដើរទៅមុនយើង»។ ដូច្នេះ សុលក៏ប្រាប់អ្នកបម្រើឲ្យដើរទៅមុន។ សាំយូអែលនិយាយបន្តទៀតថា៖ «តែសូមអ្នកឈប់នៅត្រង់នេះសិន ខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នកអំពីប្រសាសន៍របស់ព្រះ»។
១០ បន្ទាប់មក សាំយូអែលបានយកប្រេងមកចាក់ពីលើក្បាលរបស់សុល។+ រួចគាត់ថើបសុល ហើយនិយាយថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាបានតែងតាំងអ្នកឲ្យធ្វើជាអ្នកដឹកនាំ+លើរាស្ត្ររបស់លោក។+ ២ នៅថ្ងៃនេះ ពេលអ្នកធ្វើដំណើរចេញទៅ អ្នកនឹងជួបបុរសពីរនាក់ដែលនៅជិតទីបញ្ចុះសពរបស់រ៉ាជែល+ ត្រង់សេលសាក្នុងតំបន់របស់កុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន។ បុរសពីរនាក់នោះនឹងប្រាប់អ្នកថា៖ ‹ហ្វូងសត្វលាដែលអ្នករកនោះ គេបានរកឃើញហើយ។ ប៉ុន្តែឥឡូវ ឪពុករបស់អ្នកឈប់គិតពីសត្វលាទាំងនោះទៀតហើយ+ តែគាត់បារម្ភអំពីអ្នកវិញ។ គាត់និយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនឃើញកូនប្រុសខ្ញុំត្រឡប់មកវិញទេ តើខ្ញុំគួរធ្វើដូចម្ដេចទៅ?»›។ ៣ កាលដែលអ្នកបន្តដំណើរទៅដល់ដើមឈើធំមួយនៅត្រង់ថេបោ នោះអ្នកនឹងជួបបុរសបីនាក់ដែលកំពុងធ្វើដំណើរឡើងទៅក្រុងបេតអែល+ ដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះពិត។ បុរសម្នាក់មានកូនពពែបី ម្នាក់ទៀតមាននំប៉័ងបីដុំ និងម្នាក់ទៀតមានក្រឡស្រាធំមួយ។ ៤ ពួកគេនឹងសួរសុខទុក្ខអ្នក រួចឲ្យនំប៉័ងពីរដុំដល់អ្នក។ សូមទទួលយកនំប៉័ងទាំងនោះ។ ៥ បន្ទាប់ពីនោះ អ្នកនឹងទៅដល់ទួលនៃព្រះពិត។ នៅទីនោះមានបន្ទាយកងទ័ពភីលីស្ទីន។ ពេលដែលអ្នកទៅដល់ក្រុងនោះ អ្នកនឹងជួបអ្នកប្រកាសទំនាយ*មួយក្រុមដែលកំពុងចុះពីទីខ្ពស់*មកទាំងប្រកាសទំនាយ* ដោយមានអ្នកលេងភ្លេង* ស្គរដៃ* ខ្លុយ និងពិណនាំមុខផង។ ៦ ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ានឹងមានឥទ្ធិពលទៅលើអ្នក+ ហើយអ្នកក៏នឹងប្រកាសទំនាយជាមួយនឹងពួកគេដែរ។ នៅពេលនោះ អ្នកនឹងហាក់ដូចជាមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀត។+ ៧ ពេលដែលអ្នកឃើញសញ្ញាសម្គាល់ទាំងនេះ សូមធ្វើអ្វីដែលអ្នកអាចធ្វើបាន ដោយសារព្រះពិតនៅជាមួយនឹងអ្នក។ ៨ ក្រោយមក សូមអ្នកចុះទៅក្រុងគីលកាលមុនខ្ញុំ។+ ខ្ញុំនឹងទៅជួបអ្នកនៅទីនោះ ដើម្បីជូនគ្រឿងបូជាដុតនិងគ្រឿងបូជានៃមេត្រីភាព។ សូមអ្នករង់ចាំខ្ញុំ៧ថ្ងៃ ទាល់តែខ្ញុំទៅដល់។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នកឲ្យដឹងអំពីអ្វីដែលអ្នកគួរធ្វើ»។
៩ កាលដែលសុលចាកចេញពីសាំយូអែលភ្លាម ព្រះចាប់ផ្ដើមផ្លាស់ប្ដូរចិត្តគំនិតរបស់សុលទៅជាមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀត។ នៅថ្ងៃនោះ សញ្ញាសម្គាល់ទាំងប៉ុន្មាននេះបានកើតឡើងមែន។ ១០ សុលនិងអ្នកបម្រើចេញពីទីនោះទៅដល់ទួលនៃព្រះពិត។ រួចមក សុលក៏ជួបក្រុមអ្នកប្រកាសទំនាយ។ រំពេចនោះ ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះមានឥទ្ធិពលទៅលើសុល+ ហើយគាត់ចាប់ផ្ដើមប្រកាសទំនាយ+ជាមួយនឹងពួកគេ។ ១១ ពេលពួកអ្នកដែលធ្លាប់ស្គាល់សុល ឃើញគាត់កំពុងប្រកាសទំនាយជាមួយនឹងពួកអ្នកទាំងនោះ ពួកគេក៏សួរគ្នាថា៖ «តើមានអ្វីកើតឡើងចំពោះកូនប្រុសរបស់គីស? តើសុលក៏ជាអ្នកប្រកាសទំនាយដែរឬ?»។ ១២ បុរសម្នាក់នៅទីនោះនិយាយថា៖ «ចុះអ្នកប្រកាសទំនាយឯទៀតនោះ តើអ្នកណាជាឪពុករបស់ពួកគេ?»។ ហេតុនោះហើយបានជាមានពាក្យ*ថា៖ «តើសុលក៏ជាអ្នកប្រកាសទំនាយដែរឬ?»។+
១៣ បន្ទាប់ពីសុលប្រកាសទំនាយរួចហើយ គាត់បានឡើងទៅទីខ្ពស់។ ១៤ ក្រោយមកពូរបស់សុល សួរសុលនិងអ្នកបម្រើថា៖ «តើអ្នកទាំងពីរទើបមកពីណា?»។ សុលឆ្លើយថា៖ «ពួកខ្ញុំទៅរកហ្វូងលា+ តែរកមិនឃើញសោះ។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកខ្ញុំក៏ទៅជួបសាំយូអែល»។ ១៥ ឮដូច្នេះ ពូរបស់សុលសួរគាត់ថា៖ «សូមប្រាប់ពូ តើសាំយូអែលបានប្រាប់អ្វីដល់ក្មួយ?»។ ១៦ សុលឆ្លើយតបទៅពូវិញថា៖ «គាត់បានប្រាប់ពួកខ្ញុំថា គេរកឃើញហ្វូងលានោះហើយ»។ ប៉ុន្តែ សុលមិនបានប្រាប់ពូគាត់អំពីរឿងដែលសាំយូអែលតែងតាំងគាត់ឲ្យធ្វើជាស្ដេចឡើយ។
១៧ ក្រោយមក សាំយូអែលបានឲ្យបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលមកជួបជុំគ្នានៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ានៅក្រុងមីសប៉ា។+ ១៨ រួចសាំយូអែលនិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹ខ្ញុំជាអ្នកដែលនាំជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីប ហើយបានសង្គ្រោះអ្នករាល់គ្នាពីកណ្ដាប់ដៃពួកអេហ្ស៊ីប+ និងពីកណ្ដាប់ដៃរបស់រាជាណាចក្រទាំងប៉ុន្មានដែលបានសង្កត់សង្កិនអ្នករាល់គ្នា។ ១៩ ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃនេះអ្នករាល់គ្នាបដិសេធខ្ញុំ+ ជាព្រះដែលបានសង្គ្រោះអ្នករាល់គ្នាពីអន្តរាយ និងពីទុក្ខលំបាកទាំងអស់។ អ្នករាល់គ្នានិយាយថា៖ «សូមតែងតាំងស្ដេចម្នាក់ឲ្យគ្រប់គ្រងលើយើង»។ ឥឡូវ សូមឈរនៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា តាមកុលសម្ព័ន្ធ និងតាមវង្សត្រកូលរៀងៗខ្លួន›»។*
២០ ក្រោយពីសាំយូអែលប្រាប់អំពីប្រសាសន៍របស់ព្រះចប់ គាត់ឲ្យកុលសម្ព័ន្ធទាំងអស់នៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចូលមកបន្តបន្ទាប់គ្នា។+ រួចមក កុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនបានត្រូវជ្រើសរើស។+ ២១ បន្ទាប់មក សាំយូអែលបានឲ្យកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនចូលមកតាមវង្សត្រកូល រួចក្រុមគ្រួសារម៉ាទ្រីបានត្រូវជ្រើសរើស។ នៅទីបំផុត សុលដែលជាកូនប្រុសរបស់គីសបានត្រូវជ្រើសរើស។+ ប៉ុន្តែ ពេលពួកគេរកសុល នោះពួកគេរកគាត់មិនឃើញទេ។ ២២ ដូច្នេះ ពួកគេក៏សួរព្រះយេហូវ៉ាថា៖+ «តើបុរសនោះនៅឯណា?»។ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ថា៖ «គាត់កំពុងលាក់ខ្លួននៅក្នុងអីវ៉ាន់»។ ២៣ ពួកគេរត់ទៅនាំគាត់ចេញពីទីនោះមក។ កាលដែលគាត់ឈរនៅកណ្ដាលចំណោមបណ្ដាជន ពួកគេទាំងអស់ខ្ពស់បានត្រឹមស្មាគាត់ប៉ុណ្ណោះ។+ ២៤ សាំយូអែលនិយាយទៅកាន់បណ្ដាជនទាំងអស់ថា៖ «សូមមើល! បុរសនេះហើយដែលព្រះយេហូវ៉ាបានជ្រើសរើស។+ ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា គ្មានអ្នកណាដូចគាត់ទេ»។ បណ្ដាជនទាំងអស់ក៏បន្លឺសំឡេងថា៖ «សូមឲ្យស្ដេចមានអាយុវែង!»។
២៥ រួចមក សាំយូអែលប្រាប់បណ្ដាជនអំពីសិទ្ធិបង្គាប់របស់ស្ដេច។+ រួចគាត់កត់ទុកក្នុងសៀវភៅមួយ ហើយតម្កល់ទុកនៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា។ បន្ទាប់មក សាំយូអែលឲ្យបណ្ដាជនទាំងអស់ត្រឡប់ទៅផ្ទះរៀងខ្លួនវិញ។ ២៦ ចំណែកសុល គាត់ក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះនៅក្រុងគីបៀវិញដែរ មានទាំងពួកអ្នកអង់អាចដែលព្រះយេហូវ៉ាបណ្ដាលចិត្តពួកគេឲ្យអមដំណើរទៅជាមួយផង។ ២៧ ប៉ុន្តែ មនុស្សឥតបានការខ្លះនិយាយថា៖ «តើអ្នកនេះអាចសង្គ្រោះយើងយ៉ាងដូចម្ដេចបាន?»។+ ពួកគេប្រមាថមើលងាយសុល ហើយពួកគេមិនបាននាំយកអំណោយទៅជូនសុលទេ។+ ប៉ុន្តែ សុលមិនបាននិយាយអ្វីទាល់តែសោះ។
១១ ក្រោយមក ណាហាសដែលជាជនជាតិអាំម៉ូន+បានឡើងមកបោះទ័ព ដើម្បីច្បាំងនឹងអ្នកក្រុងយ៉ាបេស+នៅស្រុកគីលាត។ បុរសទាំងអស់ដែលជាតំណាងក្រុងយ៉ាបេសនិយាយទៅណាហាសថា៖ «បើអ្នកធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងយើង នោះយើងសុខចិត្តនៅក្រោមអំណាចរបស់អ្នក»។ ២ ណាហាសដែលជាជនជាតិអាំម៉ូនតបទៅពួកគេវិញថា៖ «យើងព្រមចុះកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា លុះត្រាតែអ្នករាល់គ្នាធ្វើតាមល័ក្ខខ័ណ្ឌមួយ គឺឲ្យយើងចាក់យកភ្នែកស្ដាំរបស់អ្នករាល់គ្នាចេញ ដើម្បីធ្វើឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់អាម៉ាស់មុខ»។ ៣ ពួកបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងយ៉ាបេសឆ្លើយនឹងណាហាសថា៖ «សូមទុកពេលឲ្យយើង៧ថ្ងៃ ដើម្បីយើងអាចចាត់មនុស្សឲ្យនាំដំណឹងនេះទៅដល់គ្រប់តំបន់ក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល។ បើគ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចជួយសង្គ្រោះយើងបានទេ យើងនឹងព្រមតាមល័ក្ខខ័ណ្ឌរបស់អ្នក»។ ៤ ក្រោយមក អ្នកនាំដំណឹងបានទៅដល់ក្រុងគីបៀ+ដែលសុលកំពុងរស់នៅ ហើយប្រាប់ពាក្យទាំងនេះដល់បណ្ដាជន។ ពេលឮដូច្នោះ បណ្ដាជនទាំងអស់ក៏ស្រែកយំយ៉ាងខ្លាំង។
៥ នៅពេលនោះសុលកំពុងកៀងហ្វូងសត្វមកពីវាល។ ពេលគាត់ឃើញបណ្ដាជនយំ គាត់សួរថា៖ «តើបណ្ដាជនមានរឿងអ្វី? ហេតុអ្វីពួកគេយំ?»។ ដូច្នេះ ពួកគេប្រាប់គាត់នូវពាក្យរបស់អ្នកក្រុងយ៉ាបេស។ ៦ ពេលសុលឮពាក្យទាំងនោះ ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះបានមានឥទ្ធិពលទៅលើគាត់+ ហើយគាត់ខឹងយ៉ាងខ្លាំង។ ៧ សុលយកគោពីរក្បាលមកកាប់ជាកំណាត់ៗ ហើយគាត់ឲ្យអ្នកនាំដំណឹងយកកំណាត់គោទាំងនោះទៅគ្រប់តំបន់ក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល ដោយប្រកាសថា៖ «អ្នកណាក៏ដោយដែលមិនគាំទ្រសុលនិងសាំយូអែល គោរបស់អ្នកនោះនឹងត្រូវកាប់ជាកំណាត់ដូចគោនេះ!»។ រួចមក ព្រះយេហូវ៉ាក៏ធ្វើឲ្យបណ្ដាជនមានចិត្តកោតខ្លាច ដើម្បីឲ្យពួកគេចេញមកដោយព្រមចិត្តគ្នា។ ៨ បន្ទាប់មក សុលបានរាប់ចំនួនពួកគេនៅឯប៊ីសាក ហើយឃើញថាមានជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចំនួន៣០០.០០០នាក់ និងបុរសកុលសម្ព័ន្ធយូដាចំនួន៣០.០០០នាក់។ ៩ ពួកគេប្រាប់អ្នកនាំដំណឹងដែលមកពីក្រុងយ៉ាបេសថា៖ «អ្នកត្រូវប្រាប់អ្នកក្រុងយ៉ាបេសនៅស្រុកគីលាតថា៖ ‹ថ្ងៃស្អែកពេលថ្ងៃត្រង់ អ្នករាល់គ្នានឹងត្រូវសង្គ្រោះ›»។ រួចមក អ្នកនាំដំណឹងយកពាក្យទាំងនោះទៅប្រាប់អ្នកក្រុងយ៉ាបេសវិញ ហើយពួកគេសប្បាយរីករាយជាពន់ពេក។ ១០ ហេតុនេះ អ្នកក្រុងយ៉ាបេសប្រាប់ណាហាសថា៖ «ថ្ងៃស្អែក យើងនឹងព្រមតាមល័ក្ខខ័ណ្ឌរបស់អ្នក។ សូមធ្វើចំពោះយើងតាមចិត្តអ្នកចុះ»។+
១១ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ សុលចែកទ័ពជាបីកង។ អំឡុងពេលទៀបភ្លឺ* ពួកគេលបចូលទៅកណ្ដាលទីបោះទ័ពរបស់ទាហានអាំម៉ូន+ ហើយវាយសម្លាប់ពួកគេរហូតដល់ពេលថ្ងៃត្រង់។ ឯទាហានអាំម៉ូនដែលនៅរស់ ពួកគេរត់ខ្ចាត់ខ្ចាយរៀងៗខ្លួនអស់ទៅ។ ១២ ក្រោយមក បណ្ដាជននិយាយទៅកាន់សាំយូអែលថា៖ «តើអ្នកណាខ្លះបាននិយាយថា៖ ‹សុលមិនសមធ្វើជាស្ដេចគ្រប់គ្រងលើយើង›?+ សូមនាំអ្នកទាំងនោះចេញមក យើងនឹងសម្លាប់ពួកគេចោល»។ ១៣ ប៉ុន្តែ សុលនិយាយថា៖ «សូមកុំសម្លាប់មនុស្សណាម្នាក់នៅថ្ងៃនេះឲ្យសោះ+ ព្រោះថ្ងៃនេះព្រះយេហូវ៉ាបានសង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែល»។
១៤ ក្រោយមក សាំយូអែលនិយាយទៅបណ្ដាជនថា៖ «សូមយើងទៅក្រុងគីលកាល+ ដើម្បីប្រកាសម្ដងទៀតថាសុលគឺជាស្ដេច»។+ ១៥ ដូច្នេះ បណ្ដាជនទាំងអស់នាំគ្នាទៅក្រុងគីលកាល។ នៅក្រុងនោះ ពួកគេបានតែងតាំងសុលជាស្ដេចនៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា។ រួចមក ពួកគេជូនគ្រឿងបូជានៃមេត្រីភាពដល់ព្រះយេហូវ៉ា+ ហើយសុលនិងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ធ្វើពិធីអបអរសាទរ ដោយសេចក្ដីរីករាយក្រៃលែង។+
១២ ជាចុងក្រោយ សាំយូអែលនិយាយទៅកាន់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ថា៖ «មើល! ខ្ញុំបានធ្វើតាមសំណូមពរទាំងអស់របស់អ្នករាល់គ្នាហើយ។ ខ្ញុំបានតែងតាំងស្ដេចម្នាក់ឲ្យគ្រប់គ្រងលើអ្នករាល់គ្នា។+ ២ នេះជាស្ដេចរបស់អ្នករាល់គ្នា!+ ចំណែកខ្ញុំវិញ ខ្ញុំចាស់សក់ស្កូវហើយ។ ឯកូនប្រុសៗរបស់ខ្ញុំក៏នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាដែរ។+ ខ្ញុំបាននាំមុខអ្នករាល់គ្នា តាំងពីខ្ញុំនៅក្មេងរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។+ ៣ ឥឡូវខ្ញុំនៅត្រង់នេះ! នៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា និងអ្នកដែលលោកបានរើសតាំង+ បើអ្នករាល់គ្នាមានអ្វីចោទប្រកាន់ខ្ញុំ សូមបង្ហាញភ័ស្តុតាងមក។ តើខ្ញុំធ្លាប់យកសត្វគោឬសត្វលាពីអ្នកណាទេ?+ តើខ្ញុំធ្លាប់កេងប្រវ័ញ្ចឬជិះជាន់អ្នកណាទេ? តើខ្ញុំធ្លាប់ទទួលសំណូកដើម្បីកាត់ក្ដីដោយអយុត្តិធម៌ឬទេ?+ បើខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើមែន ខ្ញុំនឹងសងអ្នករាល់គ្នាវិញ»។+ ៤ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «អ្នកមិនធ្លាប់កេងប្រវ័ញ្ចយើង ឬជិះជាន់យើង ឬទទួលសំណូកពីយើងឡើយ»។ ៥ ដូច្នេះ សាំយូអែលប្រាប់ពួកគេថា៖ «នៅថ្ងៃនេះ ព្រះយេហូវ៉ានិងអ្នកដែលលោកបានរើសតាំង គឺជាសាក្សីបញ្ជាក់ថាអ្នករាល់គ្នាគ្មានអ្វីចោទប្រកាន់ខ្ញុំទេ»។ ពួកគេនិយាយថា៖ «ត្រូវហើយ! លោកគឺជាសាក្សីក្នុងរឿងនេះ»។
៦ ម្ល៉ោះហើយ សាំយូអែលនិយាយទៅបណ្ដាជនថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាជាសាក្សីក្នុងរឿងនេះ។ លោកជាអ្នកដែលបានប្រើម៉ូសេនិងអេរ៉ុន ហើយជាអ្នកដែលបាននាំបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីប។+ ៧ ឥឡូវ សូមអ្នករាល់គ្នាតម្រៀបជួរ រួចខ្ញុំនឹងវិនិច្ឆ័យអ្នករាល់គ្នានៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា ដោយគិតពីសេចក្ដីល្អទាំងអស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នករាល់គ្នា និងចំពោះបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នា។
៨ «យ៉ាកុបដែលជាបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាបានមករស់នៅស្រុកអេហ្ស៊ីប។+ ក្រោយមក កូនចៅរបស់គាត់ដែលត្រូវជាបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នា ចាប់ផ្ដើមអធិដ្ឋានសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយពួកគេ។+ ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់ម៉ូសេ+និងអេរ៉ុនឲ្យនាំពួកគេចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីប ឲ្យមករស់នៅទឹកដីនេះ។+ ៩ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគេភ្លេចព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះរបស់ពួកគេ។ ដូច្នេះ លោកបានប្រគល់ពួកគេ+ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ស៊ីសេរ៉ា+ ដែលជាមេទ័ពនៃក្រុងហាសោ។ បន្ថែមទៅទៀត លោកបានប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកភីលីស្ទីន+ និងស្ដេចរបស់ពួកម៉ូអាប់។+ ពួកសត្រូវទាំងនេះបានច្បាំងនឹងពួកគេឥតឈប់ឈរ។ ១០ រួចមក ពួកគេបានអង្វរសុំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាជួយ+ ដោយនិយាយថា៖ ‹យើងបានធ្វើខុសហើយ+ ព្រោះយើងបានបោះបង់ចោលព្រះយេហូវ៉ាទៅបម្រើរូបព្រះបាល+និងរូបព្រះអាសថារ៉ូត។+ សូមលោកជួយសង្គ្រោះយើងពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកសត្រូវផង នោះយើងនឹងត្រឡប់មកបម្រើលោកវិញ›។ ១១ បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់យេរូបាល+ បេដាន យែបថា+ និងសាំយូអែល+ ឲ្យមកសង្គ្រោះអ្នករាល់គ្នាពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកសត្រូវដែលនៅជុំវិញ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចរស់នៅដោយសុខសាន្ត។+ ១២ ពេលអ្នករាល់គ្នាបានឃើញណាហាស+ជាស្ដេចរបស់ពួកអាំម៉ូន មកប្រឆាំងទាស់នឹងអ្នករាល់គ្នា អ្នករាល់គ្នាចេះតែនិយាយមកខ្ញុំថា៖ ‹យើងចង់បានស្ដេចគ្រប់គ្រងលើយើង!›+ ទោះជាអ្នករាល់គ្នាមានព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនិងជាស្ដេចរបស់អ្នករាល់គ្នាក៏ដោយ។+ ១៣ នេះហើយជាស្ដេចដែលអ្នករាល់គ្នាបានជ្រើសរើស ជាស្ដេចដែលអ្នករាល់គ្នាបានសុំ។ មើល! ព្រះយេហូវ៉ាបានតែងតាំងស្ដេចម្នាក់ឲ្យគ្រប់គ្រងលើអ្នករាល់គ្នា។+ ១៤ បើអ្នករាល់គ្នាកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ា+ ហើយបម្រើលោក+ ព្រមទាំងស្ដាប់ប្រសាសន៍*របស់លោក+ ដោយមិនបះបោរប្រឆាំងនឹងបង្គាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយបើអ្នករាល់គ្នានិងស្ដេចដែលគ្រប់គ្រងលើអ្នករាល់គ្នាធ្វើតាមព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះរបស់អ្នករាល់គ្នា នោះអ្នករាល់គ្នានឹងមានសេចក្ដីសុខ។ ១៥ ប៉ុន្តែ បើអ្នករាល់គ្នាមិនស្ដាប់ប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ាទេ ហើយបះបោរប្រឆាំងនឹងបង្គាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះព្រះយេហូវ៉ានឹងដាក់ទោសអ្នករាល់គ្នា ព្រមទាំងឪពុករបស់អ្នករាល់គ្នាដែរ។+ ១៦ ឥឡូវ សូមអ្នករាល់គ្នាតម្រៀបជួរ ហើយមើលការដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើនៅចំពោះមុខអ្នករាល់គ្នា។ ១៧ តើពេលនេះមិនមែនជារដូវច្រូតកាត់ទេឬ? តែខ្ញុំនឹងអធិដ្ឋានសុំព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឲ្យមានផ្គរលាន់និងភ្លៀង រួចអ្នករាល់គ្នានឹងឃើញថាអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើខុសធ្ងន់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ដោយសារអ្នករាល់គ្នាបានសុំឲ្យមានស្ដេច»។+
១៨ ភ្លាមនោះ សាំយូអែលបានអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យមានផ្គរលាន់និងភ្លៀងនៅពេលនោះឯង។ បណ្ដាជនទាំងអស់ភ័យខ្លាចព្រះយេហូវ៉ានិងសាំយូអែលខ្លាំងណាស់។ ១៩ ដូច្នេះ ពួកគេនិយាយទៅសាំយូអែលថា៖ «សូមអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ារបស់អ្នកឲ្យយើងផង+ ពីព្រោះយើងមិនចង់ស្លាប់ទេ។ យើងបានធ្វើខុសម្ដងទៀត ដោយសុំឲ្យមានស្ដេច»។
២០ ដូច្នេះ សាំយូអែលនិយាយទៅកាន់បណ្ដាជនថា៖ «កុំភ័យខ្លាចឡើយ។ ពិតមែនតែអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើខុសធ្ងន់ តែសូមអ្នករាល់គ្នាកុំបែរចេញពីព្រះយេហូវ៉ាឲ្យសោះ។+ អ្នករាល់គ្នាត្រូវបម្រើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់ពីដួងចិត្ត។+ ២១ អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវចាកចេញពីលោក ហើយទៅគោរពបូជាបណ្ដាព្រះមិនពិតឡើយ+ ព្រោះព្រះទាំងនោះគឺអសារឥតការនិងគ្មានប្រយោជន៍+ ហើយក៏មិនអាចជួយអ្នករាល់គ្នាបានដែរ។ ២២ ព្រះយេហូវ៉ាច្បាស់ជាមិនបោះបង់ចោលរាស្ត្ររបស់លោកទេ+ ព្រោះតែនាមដ៏អស្ចារ្យរបស់លោក+ និងព្រោះតែព្រះយេហូវ៉ាផ្ទាល់បានជ្រើសរើសអ្នករាល់គ្នាឲ្យធ្វើជារាស្ត្ររបស់លោក។+ ២៣ ចំណែកខ្ញុំវិញ ខ្ញុំគ្មានថ្ងៃធ្វើខុសចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ដោយឈប់អធិដ្ឋានឲ្យអ្នករាល់គ្នាឡើយ។ ខ្ញុំនឹងបន្តណែនាំអ្នករាល់គ្នាឲ្យប្រព្រឹត្តល្អនិងធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវតាមផ្លូវរបស់ព្រះ។ ២៤ ចូរអ្នករាល់គ្នាកោតខ្លាចតែព្រះយេហូវ៉ាមួយប៉ុណ្ណោះ+ ហើយបម្រើលោកយ៉ាងស្មោះអស់ពីដួងចិត្ត ព្រោះអ្នករាល់គ្នាបានឃើញការអស្ចារ្យជាច្រើនដែលលោកធ្វើដើម្បីអ្នករាល់គ្នា។+ ២៥ ក៏ប៉ុន្តែ បើអ្នករាល់គ្នានៅតែចចេសធ្វើអាក្រក់ នោះអ្នករាល់គ្នានិងស្ដេចរបស់អ្នករាល់គ្នា+ច្បាស់ជាវិនាសមិនខាន»។+
១៣ ពេលសុលក្លាយទៅជាស្ដេច គាត់មានអាយុ . . .*ឆ្នាំ។+ គាត់គ្រប់គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអស់រយៈពេលពីរឆ្នាំ។ ២ រួចមក សុលបានជ្រើសរើសបុរសជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចំនួន៣.០០០នាក់។ សុលឲ្យបុរស២.០០០នាក់នៅជាមួយនឹងគាត់នៅមីកម៉ាស់និងតំបន់ភ្នំក្រុងបេតអែល ហើយគាត់ឲ្យបុរស១.០០០នាក់ទៀតនៅជាមួយនឹងយ៉ូណាថាន+នៅឯក្រុងគីបៀ+ក្នុងស្រុករបស់កុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន។ ចំណែកបណ្ដាជនដែលនៅសល់ សុលឲ្យពួកគេត្រឡប់ទៅត្រសាលរៀងៗខ្លួនវិញ។ ៣ រួចមក យ៉ូណាថានវាយប្រហារបន្ទាយទ័ពពួកភីលីស្ទីន+នៅក្រុងកេបា។+ រឿងនេះបានឮទៅដល់ពួកភីលីស្ទីន។ ម្ល៉ោះហើយ សុលបានឲ្យគេផ្លុំស្នែង+នៅទូទាំងស្រុកអ៊ីស្រាអែល ដោយប្រកាសថា៖ «ជនរួមជាតិហេប្រឺអើយ សូមអ្នកទាំងអស់គ្នាស្ដាប់!»។ ៤ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់បានទទួលដំណឹងថា៖ «សុលបានវាយប្រហារបន្ទាយទ័ពរបស់ពួកភីលីស្ទីន នេះធ្វើឲ្យពួកគេស្អប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលខ្លាំងណាស់»។ ដូច្នេះ អ្នកនាំដំណឹងបានហៅបណ្ដាជនឲ្យមកជួបសុលនៅក្រុងគីលកាល។+
៥ ពួកភីលីស្ទីនប្រមូលគ្នាដើម្បីច្បាំងនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ពួកគេមានរទេះចម្បាំង៣០.០០០ ទាហានសេះ៦.០០០ និងកងទ័ពច្រើនសន្ធឹកដូចគ្រាប់ខ្សាច់នៅឆ្នេរសមុទ្រ។+ រួចពួកគេធ្វើដំណើរឡើងទៅបោះទ័ពនៅមីកម៉ាស់ ដែលនៅភាគខាងកើតនៃក្រុងបេតអាវេន។+ ៦ ពេលដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឃើញថាពួកគេស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ ពួកគេភ័យស្លន់ស្លោ ហើយទៅលាក់ខ្លួននៅក្នុងរូងភ្នំ+ រណ្ដៅ ក្រហែងថ្ម បន្ទប់ក្រោមដី* និងអណ្ដូងស្ងួត។ ៧ រីឯជនជាតិហេប្រឺខ្លះបានឆ្លងទន្លេយ៉ូដាន់ទៅស្រុកកាដនិងស្រុកគីលាត។+ ប៉ុន្តែ សុលបន្តនៅក្រុងគីលកាល ហើយអស់អ្នកដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ភ័យញាប់ញ័រ។ ៨ សុលបន្តរង់ចាំសាំយូអែលអស់៧ថ្ងៃដូចដែលគាត់បានប្រាប់ តែមិនឃើញសាំយូអែលមកក្រុងគីលកាលទេ ហើយអស់អ្នកដែលនៅជាមួយនឹងសុល ចាប់ផ្ដើមរត់ចោលគាត់។ ៩ ដោយឃើញដូច្នេះ សុលនិយាយថា៖ «យកគ្រឿងបូជាដុតនិងគ្រឿងបូជានៃមេត្រីភាពមកឲ្យខ្ញុំ»។ រួចគាត់បានជូនគ្រឿងបូជាដុត។+
១០ កាលដែលសុលជូនគ្រឿងបូជាដុតរួចភ្លាម នោះសាំយូអែលក៏មកដល់។ សុលចេញទៅស្វាគមន៍គាត់។ ១១ រួចសាំយូអែលសួរសុលថា៖ «ហេតុអ្វីអ្នកធ្វើដូច្នេះ?»។ សុលតបថា៖ «ខ្ញុំឃើញបណ្ដាជនចាប់ផ្ដើមរត់ចោលខ្ញុំ+ ហើយអ្នកក៏មិនបានមកតាមពេលកំណត់ដែរ។ រីឯពួកភីលីស្ទីនវិញ ពួកគេកំពុងប្រជុំគ្នានៅមីកម៉ាស់។+ ១២ ដូច្នេះ ខ្ញុំគិតថា៖ ‹ពួកភីលីស្ទីននឹងមកច្បាំងនឹងខ្ញុំនៅក្រុងគីលកាល ហើយខ្ញុំមិនទាន់បានសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយខ្ញុំទេ›។ ម្ល៉ោះហើយបានជាខ្ញុំបង្ខំចិត្តជូនគ្រឿងបូជាដុតនេះ»។
១៣ សាំយូអែលនិយាយទៅសុលវិញថា៖ «អ្នកបានប្រព្រឹត្តដោយឥតពិចារណាហើយ។ អ្នកមិនបានធ្វើតាមបញ្ញត្តិដែលព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់អ្នកបានឲ្យទេ។+ បើអ្នកធ្វើតាម នោះព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើឲ្យរាជ្យរបស់អ្នកបានរឹងមាំស្ថិតស្ថេររហូតតទៅ។ ១៤ ប៉ុន្តែឥឡូវ រាជ្យរបស់អ្នកនឹងមិននៅស្ថិតស្ថេរឡើយ+ ដោយសារអ្នកមិនបានធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ា។+ ព្រះយេហូវ៉ានឹងរកបុរសម្នាក់ទៀតដែលលោកពេញចិត្ត+ ហើយព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រគល់ភារកិច្ចឲ្យគាត់ដឹកនាំលើរាស្ត្ររបស់លោកវិញ»។+
១៥ ក្រោយមក សាំយូអែលចេញពីក្រុងគីលកាលឡើងទៅក្រុងគីបៀក្នុងស្រុករបស់កុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន។ រួចសុលបានរាប់ចំនួនមនុស្សដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ ឃើញថាមានបុរសប្រហែល៦០០នាក់។+ ១៦ សុលនិងយ៉ូណាថានដែលជាកូន ព្រមទាំងមនុស្សទាំងប៉ុន្មាននោះ បានទៅអាស្រ័យនៅក្រុងកេបា+ក្នុងស្រុករបស់កុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន។ ឯពួកភីលីស្ទីនបានបោះទ័ពនៅមីកម៉ាស់។+ ១៧ ក្រុមវាយឆ្មក់បីកងរបស់ពួកភីលីស្ទីនបានចេញពីទីបោះទ័ព។ កងទី១ចេញតាមផ្លូវក្រុងអូប្រាទៅឯស្រុកស៊ូអាល។ ១៨ កងទី២ចេញតាមផ្លូវដែលទៅដល់ក្រុងបេតហូរ៉ុន+ ហើយកងទី៣ចេញតាមផ្លូវដែលទៅដល់ព្រំប្រទល់ ដែលនៅមុខជ្រលងភ្នំសេបូអ៊ីមខាងតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ។
១៩ នៅគ្រានោះ ក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែលទាំងមូលគ្មានជាងដែកទេ ដោយសារពួកភីលីស្ទីនមិនអនុញ្ញាតឲ្យជនជាតិហេប្រឺធ្វើដាវលំពែងឡើយ។ ២០ ដូច្នេះ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ត្រូវចុះទៅឯពួកភីលីស្ទីន ដើម្បីសំលៀងផាលនង្គ័ល ចបត្រសេះ ពូថៅ ឬកណ្ដៀវ។ ២១ ថ្លៃឈ្នួលសម្រាប់សម្រួចជន្លួញ សំលៀងផាលនង្គ័ល ចបត្រសេះ រនាស់ និងពូថៅ គឺថ្លៃមួយភីម។* ២២ នៅថ្ងៃចម្បាំង បុរសទាំងប៉ុន្មានដែលនៅជាមួយនឹងសុលនិងយ៉ូណាថាន មិនមានដាវឬលំពែងទេ+ លើកលែងតែសុលនិងយ៉ូណាថានប៉ុណ្ណោះដែលមាន។
២៣ នៅថ្ងៃមួយ ទាហានមួយក្រុមរបស់ពួកភីលីស្ទីនបានចេញទៅតាមផ្លូវច្រកភ្នំមីកម៉ាស់។+
១៤ ថ្ងៃមួយ យ៉ូណាថាន+កូនប្រុសសុល និយាយទៅអ្នកបម្រើដែលកាន់គ្រឿងចម្បាំងឲ្យគាត់ថា៖ «តោះ! យើងឆ្លងទៅបន្ទាយទ័ពពួកភីលីស្ទីនដែលនៅម្ខាងទៀត»។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានប្រាប់ឪពុករបស់គាត់ទេ។ ២ សុលបានបន្តនៅក្រោមដើមទទឹមមួយនៅមីករ៉ូន ដែលស្ថិតនៅជាយក្រុងគីបៀ។+ នៅទីនោះ មានបុរសប្រហែល៦០០នាក់ដែលនៅជាមួយនឹងគាត់+ ៣ (គ្រានោះ អាហាយ៉ាដែលជាសង្ឃពាក់អាវអេផូឌ។+ គាត់ជាកូនប្រុសរបស់អាហាយថូប+ដែលជាបងប្រុសរបស់អ៊ីកាបុត+ អ៊ីកាបុតជាកូនប្រុសរបស់ភីនេហាស+ ភីនេហាសជាកូនប្រុសអេលី+ដែលជាសង្ឃរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅក្រុងស៊ីឡូរ)។+ ឯពួកទាហានមិនបានដឹងថាយ៉ូណាថានចេញទៅបន្ទាយទ័ពពួកភីលីស្ទីនទេ។ ៤ យ៉ូណាថានរកផ្លូវឆ្លងច្រកភ្នំទៅបន្ទាយទ័ពពួកភីលីស្ទីន។ នៅចន្លោះច្រកភ្នំនោះមានថ្មធំៗពីរខ្ពស់ចោតអមសងខាង។ ថ្មមួយឈ្មោះបូសេស ហើយថ្មមួយទៀតឈ្មោះសេនេ។ ៥ ថ្មមួយបែរមុខទៅឯមីកម៉ាស់ដែលនៅទិសខាងជើង ហើយថ្មមួយទៀតបែរមុខទៅឯក្រុងកេបាដែលនៅទិសខាងត្បូង។+
៦ យ៉ូណាថាននិយាយទៅអ្នកកាន់គ្រឿងចម្បាំងឲ្យគាត់ថា៖ «តោះ! យើងឆ្លងទៅបន្ទាយទ័ពជនជាតិដទៃ*ទាំងនោះ។+ ប្រហែលជាព្រះយេហូវ៉ានឹងជួយយើង ព្រោះគ្មានអ្វីអាចរារាំងព្រះយេហូវ៉ាមិនឲ្យសង្គ្រោះយើងឡើយ ទោះជាយើងមានគ្នាតិចឬច្រើនក្ដី»។+ ៧ អ្នកកាន់គ្រឿងចម្បាំងនិយាយថា៖ «បាទ ស្រេចតែលោកទេ។ កន្លែងណាដែលលោកចង់ទៅ ខ្ញុំនឹងទៅតាមលោក»។ ៨ រួចមក យ៉ូណាថាននិយាយថា៖ «យើងនឹងឆ្លងទៅទីតាំងរបស់ពួកគេ ហើយបង្ហាញខ្លួនឲ្យពួកគេឃើញ។ ៩ បើពួកគេនិយាយមកយើងថា៖ ‹ចូរចាំនៅត្រង់ហ្នឹងហើយ!› នោះយើងនឹងរង់ចាំ ហើយមិនឡើងទៅច្បាំងនឹងពួកគេទេ។ ១០ តែបើពួកគេនិយាយថា៖ ‹ចូរឡើងមកច្បាំងមក!› នោះយើងនឹងឡើងទៅ ព្រោះនេះជាសញ្ញាសម្គាល់ឲ្យយើងដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រគល់ពួកគេមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់យើង»។+
១១ រួចមក យ៉ូណាថាននិងអ្នកកាន់គ្រឿងចម្បាំងឲ្យគាត់ ក៏បង្ហាញខ្លួនឲ្យពួកទ័ពភីលីស្ទីនឃើញ។ ពួកទ័ពភីលីស្ទីននិយាយថា៖ «មើល! ជនជាតិហេប្រឺចេញពីកន្លែងដែលពួកគេលាក់ខ្លួន»។+ ១២ ដូច្នេះ ពួកភីលីស្ទីនស្រែកប្រាប់យ៉ូណាថាននិងអ្នកកាន់គ្រឿងចម្បាំងឲ្យគាត់ថា៖ «ចូរឡើងមកច្បាំងមក ចាំយើងប្រដៅពួកឯងឲ្យដឹងដៃម្ដង!»។+ ភ្លាមនោះ យ៉ូណាថានប្រាប់អ្នកកាន់គ្រឿងចម្បាំងឲ្យគាត់ថា៖ «សូមមកតាមខ្ញុំ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រគល់ពួកគេមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល»។+ ១៣ យ៉ូណាថានតោងជម្រាលថ្មឡើង ហើយអ្នកកាន់គ្រឿងចម្បាំងឲ្យគាត់ឡើងតាមពីក្រោយគាត់។ យ៉ូណាថានវាយប្រហារពួកភីលីស្ទីន ហើយអ្នកកាន់គ្រឿងចម្បាំងឲ្យគាត់ផ្ដាច់ជីវិតពួកគេតាមក្រោយ។ ១៤ ដំបូង យ៉ូណាថាននិងអ្នកកាន់គ្រឿងចម្បាំងឲ្យគាត់បានវាយសម្លាប់មនុស្សអស់ប្រហែល២០នាក់នៅលើផ្ទៃដីទំហំតូច។*
១៥ ពេលនោះ ទាហានភីលីស្ទីនទាំងអស់ក្នុងជំរំនិងក្នុងបន្ទាយទ័ពក៏ភ័យស្លុតគ្រប់ៗគ្នា សូម្បីតែក្រុមវាយឆ្មក់+ក៏ភ័យខ្លាចដែរ។ ឯដីចាប់ផ្ដើមរញ្ជួយ ហើយព្រះបានធ្វើឲ្យពួកគេភ័យស្លុតយ៉ាងខ្លាំង។ ១៦ អ្នកយាមល្បាតរបស់សុលនៅក្រុងគីបៀ+ក្នុងស្រុករបស់កុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន បានឃើញថាមានភាពចលាចលពេញជំរំសត្រូវ។+
១៧ សុលនិយាយទៅកាន់អ្នកដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ថា៖ «សូមរាប់ចំនួនមនុស្ស ដើម្បីដឹងថាបាត់អ្នកណាខ្លះ»។ ពេលពួកគេរាប់ហើយ ឃើញថាបាត់យ៉ូណាថាននិងអ្នកកាន់គ្រឿងចម្បាំងឲ្យគាត់។ ១៨ សុលនិយាយទៅអាហាយ៉ា+ ដោយពោលថា៖ «សូមយកហឹបនៃព្រះពិតមកទីនេះ!» (នៅពេលនោះ ហឹបនៃព្រះពិតនៅជាមួយនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល)។ ១៩ កាលដែលសុលកំពុងនិយាយទៅកាន់សង្ឃនោះ ភាពចលាចលក៏កើតមានកាន់តែខ្លាំងឡើងនៅទីបោះទ័ពពួកភីលីស្ទីន។ សុលនិយាយទៅសង្ឃថា៖ «សូមឈប់ធ្វើអ្វីដែលអ្នកកំពុងធ្វើទៅ»។ ២០ ដូច្នេះ សុលនិងទាហានទាំងអស់របស់គាត់បានជួបជុំគ្នា រួចចេញទៅសមរភូមិ។ ពេលទៅដល់ ពួកគេឃើញពួកភីលីស្ទីនកំពុងសម្លាប់គ្នាទៅវិញទៅមក ហើយឃើញមានភាពវឹកវរក្រៃលែង។ ២១ ម្យ៉ាងទៀត ជនជាតិហេប្រឺដែលធ្លាប់គាំទ្រពួកភីលីស្ទីន និងដែលបានឡើងទៅទីបោះទ័ពជាមួយនឹងពួកគេ ឥឡូវបែរមកគាំទ្រជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់សុលនិងយ៉ូណាថានវិញ។ ២២ ឯបុរសជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ដែលលាក់ខ្លួន+នៅតំបន់ភ្នំស្រុកអេប្រាអ៊ីម ពួកគេបានឮថាពួកភីលីស្ទីនកំពុងរត់គេចខ្លួនហើយ។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ចូលរួមដេញតាមសម្លាប់ពួកភីលីស្ទីនដែរ។ ២៣ នៅថ្ងៃនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានសង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែល+ ហើយការច្បាំងគ្នានោះបន្តរហូតទៅដល់ក្រុងបេតអាវេន។+
២៤ ក៏ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃនោះ ទាហានជនជាតិអ៊ីស្រាអែលហេវហត់ខ្លាំងណាស់ ព្រោះសុលបានឲ្យពួកគេធ្វើតាមសម្បថរបស់គាត់ ដែលថា៖ «បើមានអ្នកណាម្នាក់បរិភោគអាហារ*មុនពេលល្ងាច និងមុនពេលខ្ញុំសងសឹកសត្រូវរបស់ខ្ញុំ អ្នកនោះនឹងត្រូវបណ្ដាសា!»។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេទាំងអស់គ្នាមិនហ៊ានបរិភោគអ្វីឡើយ។+
២៥ ទាហានជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់បានមកដល់ព្រៃមួយ។ នៅទីនោះមានទឹកឃ្មុំស្រក់ហូរហៀរលើដី។ ២៦ ពេលពួកគេចូលក្នុងព្រៃនោះ ពួកគេបានឃើញទឹកឃ្មុំកំពុងស្រក់ចុះ។ ប៉ុន្តែ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ហ៊ានលូកដៃយកទឹកឃ្មុំនោះមកបរិភោគទេ ដោយសារពួកគេខ្លាចត្រូវសម្បថរបស់សុល។ ២៧ ចំណែកយ៉ូណាថាន គាត់មិនបានដឹងអំពីសម្បថរបស់ឪពុកគាត់ឡើយ។+ គាត់លូកចុងដំបងទៅចាក់ក្នុងផ្លិតឃ្មុំ ហើយយកមកបរិភោគ ពេលនោះស្រាប់តែគាត់មានកម្លាំងឡើងវិញ។ ២៨ ភ្លាមនោះ ទាហានម្នាក់ប្រាប់យ៉ូណាថានថា៖ «ឪពុករបស់លោកបានឲ្យពួកយើងធ្វើតាមសម្បថថា៖ ‹បើមានអ្នកណាម្នាក់បរិភោគនៅថ្ងៃនេះ អ្នកនោះនឹងត្រូវបណ្ដាសាជាមិនខាន!›។+ ហេតុនេះហើយបានជាពួកយើងហេវហត់ខ្លាំងយ៉ាងនេះ»។ ២៩ ដូច្នេះ យ៉ូណាថាននិយាយថា៖ «ឪពុកខ្ញុំបានធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នាវេទនាហើយ។ អ្នករាល់គ្នាឃើញទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែបរិភោគទឹកឃ្មុំតែបន្តិចប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំមានកម្លាំងឡើងវិញភ្លាម។ ៣០ បើថ្ងៃនេះអ្នករាល់គ្នាបានបរិភោគឆ្អែត+ពីជ័យភណ្ឌ នោះយើងច្បាស់ជាទទួលជ័យជម្នះច្រើនជាងនេះឆ្ងាយណាស់ ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏អាចសម្លាប់ពួកភីលីស្ទីនច្រើនជាងនេះទៅទៀត»។
៣១ នៅថ្ងៃនោះ ពួកគេបន្តសម្លាប់ពួកភីលីស្ទីនតាំងពីមីកម៉ាស់រហូតដល់ក្រុងអៃយ៉ាឡូន។+ នេះធ្វើឲ្យពួកគេហេវហត់កាន់តែខ្លាំងឡើង។ ៣២ ហេតុនេះ ពួកគេស្ទុះទៅចាប់យកជ័យភណ្ឌយ៉ាងលោភលន់។ ពួកគេបានយកចៀមនិងគោរបស់សត្រូវមកសម្លាប់នៅនឹងកន្លែង ហើយបរិភោគសាច់ដែលមានឈាមទៀតផង។+ ៣៣ ពេលនោះមានគេប្រាប់សុលថា៖ «មើលហ្ន៎! ទាហានជនជាតិអ៊ីស្រាអែលកំពុងធ្វើខុសនឹងព្រះយេហូវ៉ា ដោយសារពួកគេបរិភោគសាច់ដែលមានឈាម»។+ នោះសុលនិយាយថា៖ «អ្នករាល់គ្នាបានប្រព្រឹត្តមិនស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះ។ ចូរប្រមៀលថ្មធំមួយមកឲ្យខ្ញុំភ្លាម»។ ៣៤ រួចសុលបង្គាប់ថា៖ «ចូរទៅប្រាប់ពួកទាហានទាំងអស់ថា៖ ‹ចូរអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗយកគោនិងចៀមមកសម្លាប់នៅលើថ្មនេះ ហើយបរិភោគទៅ។ កុំធ្វើខុសនឹងព្រះយេហូវ៉ា ដោយបរិភោគសាច់ដែលមានឈាមឡើយ›»។+ ដូច្នេះនៅយប់នោះ ពួកគេគ្រប់គ្នាបានយកគោមកសម្លាប់នៅលើថ្មនោះ។ ៣៥ សុលបានសង់ទីបូជាមួយជូនព្រះយេហូវ៉ា។+ នេះជាទីបូជាដំបូងដែលគាត់បានសង់ជូនព្រះយេហូវ៉ា។
៣៦ ក្រោយមក សុលនិយាយថា៖ «យប់នេះ ចូរយើងចេញដំណើរទៅវាយពួកភីលីស្ទីន ហើយរឹបអូសទ្រព្យរបស់ពួកគេរហូតដល់ថ្ងៃរះ។ យើងនឹងមិនទុកជីវិតឲ្យអ្នកណាម្នាក់ឡើយ»។ ពួកទាហានតបថា៖ «សូមធ្វើតាមការសម្រេចចិត្តរបស់លោកចុះ»។ រួចសង្ឃនិយាយថា៖ «ចូរយើងសុំការណែនាំពីព្រះពិតនៅទីនេះជាមុនសិន»។+ ៣៧ ហេតុនេះ សុលអធិដ្ឋានសួរព្រះថា៖ «តើខ្ញុំគួរដេញតាមពួកភីលីស្ទីនឬទេ?+ តើលោកនឹងប្រគល់ពួកគេមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទេ?»។ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃនោះ ព្រះមិនបានឆ្លើយតបនឹងគាត់ឡើយ។ ៣៨ ដូច្នេះ សុលនិយាយថា៖ «សូមមេទ័ពទាំងអស់មកនេះ ហើយរកមូលហេតុមើលថាយើងបានធ្វើខុសអ្វីនៅថ្ងៃនេះ។ ៣៩ ខ្ញុំសូមស្បថចំពោះព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏មានជីវិតរស់នៅ និងជាព្រះដែលបានសង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលថា សូម្បីតែអ្នកធ្វើខុសនោះជាយ៉ូណាថានកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ក៏គាត់ត្រូវតែស្លាប់ដែរ»។ ប៉ុន្តែ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ហ៊ានប្រាប់សុលទេ។ ៤០ ដូច្នេះ សុលប្រាប់ទាហានទាំងអស់ថា៖ «សូមអ្នករាល់គ្នាទៅម្ខាង ហើយខ្ញុំនិងយ៉ូណាថានទៅម្ខាងទៀត»។ ពួកគេនិយាយទៅសុលថា៖ «សូមធ្វើតាមការសម្រេចចិត្តរបស់លោកចុះ»។
៤១ រួចសុលអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ឱព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអើយ សូមលោកមេត្តាឆ្លើយតាមរយៈធូមីម*ផង!»។+ រួចយ៉ូណាថាននិងសុលបានត្រូវជ្រើសរើស តែពួកទាហានមិនបានត្រូវជ្រើសរើសទេ។ ៤២ រួចមក សុលនិយាយថា៖ «សូមចាប់ឆ្នោត*+រវាងខ្ញុំនិងយ៉ូណាថានជាកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ»។ ដូច្នេះ ឆ្នោតបានត្រូវចំយ៉ូណាថាន។ ៤៣ សុលសួរយ៉ូណាថានថា៖ «ប្រាប់ពុកមក តើកូនបានធ្វើអ្វី?»។ យ៉ូណាថានប្រាប់សុលថា៖ «ខ្ញុំបរិភោគទឹកឃ្មុំពីចុងដំបងតែបន្តិចប៉ុណ្ណោះ។+ បើខុសមែន ខ្ញុំសុខចិត្តស្លាប់!»។
៤៤ សុលនិយាយថា៖ «យ៉ូណាថាន! កូនត្រូវតែស្លាប់! បើកូនមិនស្លាប់ទេ សូមព្រះដាក់ទោសពុកឲ្យធ្ងន់ចុះ!»។+ ៤៥ ប៉ុន្តែ ពួកទាហាននិយាយទៅសុលថា៖ «យ៉ូណាថានជាអ្នកដែលនាំឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទទួលជ័យជម្នះដ៏ធំធេងនេះ+ ហេតុអ្វីគាត់ត្រូវស្លាប់? គឺមិនសមហេតុផលឡើយ! យើងសូមស្បថចំពោះព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏មានជីវិតរស់នៅថា សូម្បីតែសក់គាត់មួយសរសៃ ក៏មិនត្រូវជ្រុះដល់ដីដែរ ព្រោះថ្ងៃនេះព្រះបានជួយគាត់ឲ្យមានជ័យជម្នះ»។+ ដោយសារហេតុផលទាំងនេះ ពួកគេបានសង្គ្រោះជីវិតយ៉ូណាថាន។
៤៦ ដូច្នេះ សុលឈប់ដេញតាមច្បាំងនឹងពួកភីលីស្ទីន។ ឯពួកភីលីស្ទីនត្រឡប់ទៅតំបន់របស់ពួកគេវិញ។
៤៧ សុលបានពង្រឹងការគ្រប់គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ហើយបានច្បាំងនឹងសត្រូវនៅគ្រប់ទិសទី។ សុលបានច្បាំងនឹងជនជាតិម៉ូអាប់+ ជនជាតិអាំម៉ូន+ ជនជាតិអេដំ+ ពួកស្ដេចនៃស្រុកសូបា+ និងជនជាតិភីលីស្ទីន+ ហើយសុលបានច្បាំងឈ្នះគ្រប់ទីកន្លែង។ ៤៨ សុលធ្វើចម្បាំងយ៉ាងក្លាហាន ហើយបានវាយឈ្នះជនជាតិអាម៉ាលេក+ ព្រមទាំងបានសង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលពីកណ្ដាប់ដៃសត្រូវទៀតផង។
៤៩ កូនប្រុសៗរបស់សុលគឺឈ្មោះ យ៉ូណាថាន អ៊ីសវ៉ាយ និងម៉ាលខាយស៊ូអា។+ សុលក៏មានកូនស្រីពីរនាក់ដែរគឺឈ្មោះ មេរ៉ាបជាកូនស្រីបង+ និងមីកាលជាកូនស្រីប្អូន។+ ៥០ ប្រពន្ធរបស់សុលឈ្មោះអាហ៊ីណោម ដែលជាកូនស្រីរបស់អាហ៊ីមម៉ាអេស។ មេទ័ពរបស់សុលឈ្មោះអាប់ណឺ+ ជាកូនប្រុសរបស់ណឺ ណឺត្រូវជាឪពុកមារបស់សុល។ ៥១ គីស+ជាឪពុករបស់សុល ហើយណឺ+ដែលជាឪពុករបស់អាប់ណឺ គាត់ត្រូវជាកូនប្រុសរបស់អាបែល។
៥២ អស់មួយជីវិតរបស់សុល គាត់បានធ្វើចម្បាំងនឹងពួកភីលីស្ទីនយ៉ាងស្វិតស្វាញ។+ ហេតុនេះ ពេលសុលឃើញបុរសណាដែលមានចិត្តអង់អាចក្លាហាននិងមានកម្លាំងខ្លាំងក្លា គាត់ជ្រើសរើសបុរសនោះឲ្យចូលបម្រើក្នុងជួរកងទ័ពរបស់គាត់។+
១៥ សាំយូអែលបាននិយាយទៅកាន់សុលថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់ខ្ញុំឲ្យរើសតាំងអ្នកជាស្ដេចគ្រប់គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលជារាស្ត្ររបស់លោក។+ ឥឡូវ សូមស្ដាប់ប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ា។+ ២ ព្រះយេហូវ៉ានៃបណ្ដាកងទ័ពស្ថានសួគ៌បានមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹ខ្ញុំនឹងដាក់ទោសពួកអាម៉ាលេក ចំពោះអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើដល់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ពួកគេបានចេញមកប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលពេលកំពុងធ្វើដំណើរចាកចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីប។+ ៣ ឥឡូវ ចូរទៅសម្លាប់ពួកអាម៉ាលេក+ ហើយបំផ្លាញពួកគេចោល+ រួមទាំងអ្វីៗទាំងអស់ដែលពួកគេមាន។ កុំត្រាប្រណី*ពួកគេឲ្យសោះ។ ទោះជាប្រុស ស្រី កូនក្មេង ទារក សត្វគោ សត្វចៀម សត្វអូដ្ឋ និងសត្វលាក៏ដោយ+ អ្នកត្រូវសម្លាប់ចោលទាំងអស់›»។+ ៤ សុលបានកោះហៅបណ្ដាជនឲ្យមក ហើយរាប់ចំនួនពួកគេនៅថេលែម ឃើញថាមានពលទ័ពថ្មើរជើងចំនួន២០០.០០០នាក់ និងបុរសយូដាចំនួន១០.០០០នាក់។+
៥ សុលបានទៅដល់ក្រុងរបស់ពួកអាម៉ាលេក ហើយបានបង្កប់ទ័ពនៅតាមជ្រលងភ្នំ។ ៦ សុលបានប្រាប់ទៅជនជាតិកែនថា៖+ «ចូរចាកចេញពីពួកអាម៉ាលេក ក្រែងលោខ្ញុំសម្លាប់ទាំងអ្នករាល់គ្នាដែរ+ ព្រោះអ្នករាល់គ្នាបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់+ កាលដែលពួកគេចាកចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីប»។ ម្ល៉ោះហើយ ជនជាតិកែនបានចេញពីចំណោមពួកអាម៉ាលេក។ ៧ បន្ទាប់មក សុលសម្លាប់ពួកអាម៉ាលេក+ ចាប់ពីស្រុកហាវីឡា+រហូតដល់ស៊ើ+ដែលនៅជាប់នឹងស្រុកអេហ្ស៊ីប។ ៨ សុលបានសម្លាប់ពួកអាម៉ាលេកចោលទាំងអស់+ តែគាត់មិនសម្លាប់អាកាក់+ដែលជាស្ដេចពួកអាម៉ាលេកទេ។ សុលចាប់ស្ដេចនោះទៅទាំងរស់។ ៩ សុលនិងពួកទ័ពបានត្រាប្រណី*អាកាក់ និងសត្វធាត់ៗល្អបំផុតពីហ្វូងសត្វផ្សេងៗ មានសត្វចៀម សត្វគោ សត្វចៀមឈ្មោល ព្រមទាំងអ្វីល្អៗឯទៀត។+ ប៉ុន្តែ អ្វីៗដែលពួកគេមិនចង់បាននិងគ្មានតម្លៃ ពួកគេបំផ្លាញចោលវិញ។
១០ រួចមក ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍មកសាំយូអែលថា៖ ១១ «ខ្ញុំស្ដាយដែលបានរើសតាំងសុលឲ្យធ្វើជាស្ដេច។ គាត់បានបែរចេញពីខ្ញុំ ហើយមិនបានធ្វើតាមបង្គាប់របស់ខ្ញុំទេ»។+ ឮដូច្នេះ សាំយូអែលឈឺចិត្តខ្លាំងណាស់ ហើយគាត់បានអធិដ្ឋានអង្វរព្រះយេហូវ៉ាពេញមួយយប់។+ ១២ សាំយូអែលបានក្រោកពីព្រលឹម ធ្វើដំណើរទៅជួបសុល តែគេប្រាប់សាំយូអែលថា៖ «សុលបានចេញទៅក្រុងកើមែល+ ដើម្បីសង់បង្គោលសម្រាប់រំលឹកអំពីខ្លួនគាត់។+ រួចមក គាត់នឹងត្រឡប់ចុះទៅក្រុងគីលកាលវិញ»។ ១៣ ពេលសាំយូអែលបានជួបសុល នោះសុលនិយាយទៅគាត់ថា៖ «សូមព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរអ្នក។ ខ្ញុំបានធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ាហើយ»។ ១៤ ប៉ុន្តែ សាំយូអែលនិយាយថា៖ «ចុះហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំឮសំឡេងហ្វូងគោហ្វូងចៀម?»។+ ១៥ សុលឆ្លើយថា៖ «ពួកទាហានបានយកសត្វទាំងនោះពីពួកអាម៉ាលេក ព្រោះពួកគេចង់ទុកហ្វូងសត្វល្អបំផុត ដើម្បីជូនជាគ្រឿងបូជាដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់អ្នក។ ប៉ុន្តែ ក្រៅពីនោះយើងបានបំផ្លាញចោលអស់ហើយ»។ ១៦ ភ្លាមនោះ សាំយូអែលនិយាយទៅកាន់សុលថា៖ «បានហើយ! ខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នកនូវអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍មកខ្ញុំកាលពីយប់មិញ»។+ សុលនិយាយថា៖ «សូមប្រាប់មក!»។
១៧ ដូច្នេះ សាំយូអែលប្រាប់ថា៖ «អ្នកបានដឹងច្បាស់ហើយថា ព្រះយេហូវ៉ាបានរើសតាំងអ្នកឲ្យធ្វើជាស្ដេចគ្រប់គ្រងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល+ ហើយអ្នកបានត្រូវលើកឲ្យធ្វើជាមេដឹកនាំកុលសម្ព័ន្ធនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ក្នុងពេលដែលអ្នកចាត់ទុកខ្លួនថាទន់ទាបនៅឡើយ មែនទេ?+ ១៨ ក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់អ្នកឲ្យបំពេញភារកិច្ចមួយ ដោយប្រាប់ថា៖ ‹ចូរទៅសម្លាប់ពួកអាម៉ាលេកជាពួកដែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គង+ ហើយបំផ្លាញពួកគេឲ្យវិនាសសាបសូន្យទៅ›។+ ១៩ ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីអ្នកមិនធ្វើតាមប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ា? អ្នកបានស្ទុះទៅចាប់យកជ័យភណ្ឌដោយចិត្តលោភលន់+ ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្តក៏ដោយ!»។
២០ សុលនិយាយទៅសាំយូអែលថា៖ «តែខ្ញុំបានធ្វើតាមប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ាហើយ! ខ្ញុំបានបំពេញភារកិច្ចដែលព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់ខ្ញុំឲ្យធ្វើ ហើយខ្ញុំបានចាប់អាកាក់ជាស្ដេចរបស់ពួកអាម៉ាលេក ថែមទាំងបានសម្លាប់ចោលពួកអាម៉ាលេកទាំងអស់ទៀតផង។+ ២១ ប៉ុន្តែ ពួកទ័ពបានយកចៀមនិងគោដែលល្អបំផុតពីជ័យភណ្ឌដែលត្រូវបំផ្លាញនោះ មកជូនជាគ្រឿងបូជាដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់អ្នកនៅក្រុងគីលកាល»។+
២២ រួចសាំយូអែលនិយាយថា៖ «តើព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្តគ្រឿងបូជាដុតនិងគ្រឿងបូជាផ្សេងទៀត+ ខ្លាំងជាងការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ាឬ? ការស្ដាប់បង្គាប់គឺប្រសើរជាងការជូនគ្រឿងបូជា+ ហើយការយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់ក៏ប្រសើរជាងការជូនខ្លាញ់+នៃចៀមឈ្មោលដែរ។ ២៣ រីឯការរឹងទទឹងគឺអាក្រក់+ដូចការទស្សន៍ទាយ+ ហើយការប្រព្រឹត្តដោយព្រហើន*គឺអាក្រក់ដូចការប្រើវេទមន្តនិងការគោរពបូជារូបព្រះ។* ដោយសារអ្នកបានបោះបង់ចោលប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ា+ នោះលោកបានបោះបង់ចោលអ្នក ហើយលែងឲ្យអ្នកធ្វើជាស្ដេចទៀត»។+
២៤ រួចសុលនិយាយទៅសាំយូអែលថា៖ «ខ្ញុំបានធ្វើខុសហើយ ព្រោះខ្ញុំបានល្មើសបញ្ជារបស់ព្រះយេហូវ៉ានិងបញ្ជារបស់អ្នក។ ខ្ញុំខ្លាចពួកទ័ព ដូច្នេះខ្ញុំក៏ស្ដាប់តាមសម្ដីពួកគេ។ ២៥ ឥឡូវនេះ សូមលើកលែងទោសឲ្យខ្ញុំផង។ សូមអ្នកត្រឡប់ទៅជាមួយនឹងខ្ញុំ ដើម្បីខ្ញុំអាចលំឱនកាយគោរពព្រះយេហូវ៉ា»។+ ២៦ ប៉ុន្តែ សាំយូអែលនិយាយទៅសុលថា៖ «ខ្ញុំមិនត្រឡប់ទៅជាមួយនឹងអ្នកទេ ព្រោះអ្នកបានបោះបង់ចោលប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានបោះបង់ចោលអ្នក ហើយលែងឲ្យអ្នកបន្តធ្វើជាស្ដេចគ្រប់គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទៀត»។+ ២៧ កាលដែលសាំយូអែលហៀបនឹងដើរចេញទៅ នោះសុលលូកដៃទៅចាប់ជាយអាវវែងរបស់សាំយូអែល ស្រាប់តែជាយអាវនោះរហែកទៅ។ ២៨ សាំយូអែលនិយាយទៅសុលថា៖ «នៅថ្ងៃនេះ ដូចអាវនេះរហែក នោះព្រះយេហូវ៉ាបានដកហូតអំណាចពីអ្នក លែងឲ្យអ្នកគ្រប់គ្រងជាស្ដេចលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទៀត។ រួចលោកនឹងប្រគល់អំណាចជាស្ដេចឲ្យបុរសម្នាក់ទៀតដែលល្អជាងអ្នក។+ ២៩ ព្រះដ៏ឧត្តុង្គឧត្តមនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល+នឹងមិនកុហក+ ឬផ្លាស់ប្ដូរចិត្តគំនិត*ទេ ពីព្រោះលោកខុសពីមនុស្ស លោកពុំផ្លាស់ប្ដូរចិត្តគំនិតឡើយ»។+
៣០ នោះសុលនិយាយថា៖ «ខ្ញុំបានធ្វើខុសហើយ។ តែសូមមេត្តាផ្ដល់កិត្តិយសឲ្យខ្ញុំនៅចំពោះមុខបុរសចាស់ទុំនៃរាស្ត្ររបស់ខ្ញុំ និងចំពោះមុខជនជាតិអ៊ីស្រាអែលផង។ សូមត្រឡប់ទៅជាមួយនឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនឹងលំឱនកាយគោរពព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះរបស់អ្នក»។+ ៣១ ម្ល៉ោះហើយ សាំយូអែលក៏ត្រឡប់ទៅជាមួយនឹងសុល ហើយសុលបានលំឱនកាយគោរពព្រះយេហូវ៉ា។ ៣២ រួចមក សាំយូអែលនិយាយថា៖ «ចូរនាំអាកាក់ស្ដេចអាម៉ាលេកមកជួបខ្ញុំ»។ អាកាក់ចេញមកជួបសាំយូអែលដោយចិត្តស្ទាក់ស្ទើរ* ព្រោះអាកាក់ធ្លាប់គិតថា៖ ‹ខ្ញុំច្បាស់ជាបានរួចពីស្លាប់ហើយ›។ ៣៣ ប៉ុន្តែ សាំយូអែលនិយាយថា៖ «ដូចអ្នកបានធ្វើឲ្យពួកស្ត្រីត្រូវសោកសង្រេងដោយសារការព្រាត់ប្រាសកូន នោះម្ដាយរបស់អ្នកក៏នឹងត្រូវសោកសង្រេងខ្លាំងជាងពួកគេទៅទៀត ដោយសារការព្រាត់ប្រាសកូនរបស់ខ្លួន»។ រួចសាំយូអែលក៏កាប់អាកាក់នៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ាត្រង់ក្រុងគីលកាល។+
៣៤ បន្ទាប់មក សាំយូអែលត្រឡប់ទៅក្រុងរ៉ាម៉ាវិញ។ រីឯសុលបានត្រឡប់ទៅលំនៅរបស់គាត់នៅឯក្រុងគីបៀវិញ។ ៣៥ សាំយូអែលកើតទុក្ខដោយសាររឿងសុល។+ គាត់លែងជួបសុលទៀត រហូតដល់គាត់ស្លាប់។ ចំណែកព្រះយេហូវ៉ាវិញ លោកស្ដាយដែលបានរើសតាំងសុលឲ្យធ្វើជាស្ដេចលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។+
១៦ នៅទីបំផុត ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅសាំយូអែលថា៖ «ខ្ញុំលែងទទួលស្គាល់សុលជាស្ដេចគ្រប់គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទៀតហើយ។+ ដូច្នេះ តើអ្នកនៅពិបាកចិត្តដោយសារគាត់ដល់កាលណាទៀត?+ ចូរចាក់ប្រេងឲ្យពេញស្នែង+ ហើយធ្វើដំណើរចេញទៅ។ ខ្ញុំនឹងចាត់អ្នកឲ្យទៅជួបអ៊ីសាយ+ដែលជាអ្នកក្រុងបេថ្លេហិម ព្រោះខ្ញុំបានជ្រើសរើសកូនប្រុសម្នាក់របស់គាត់ឲ្យធ្វើជាស្ដេច»។+ ២ ប៉ុន្តែ សាំយូអែលនិយាយថា៖ «តើឲ្យខ្ញុំទៅដូចម្ដេចបាន? បើសុលដឹង គាត់នឹងសម្លាប់ខ្ញុំមិនខាន»។+ ព្រះយេហូវ៉ាឆ្លើយថា៖ «ចូរអ្នកយកគោជំទង់មួយទៅជាមួយ ហើយប្រាប់គេថា៖ ‹ខ្ញុំមកដើម្បីជូនគ្រឿងបូជាដល់ព្រះយេហូវ៉ា›។ ៣ ចូរអញ្ជើញអ៊ីសាយមកកន្លែងជូនគ្រឿងបូជា រួចខ្ញុំនឹងប្រាប់នូវអ្វីដែលអ្នកត្រូវធ្វើ។ អ្នកត្រូវរើសតាំងបុរសម្នាក់ដែលខ្ញុំនឹងបញ្ជាក់ឲ្យអ្នកដឹង»។+
៤ សាំយូអែលបានធ្វើតាមប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ពេលគាត់មកដល់ក្រុងបេថ្លេហិម+ បុរសចាស់ទុំក្នុងក្រុងនោះមកជួបគាត់ទាំងភ័យញ័រ។ ពួកគេសួរគាត់ថា៖ «តើមានរឿងអ្វី?»។ ៥ គាត់តបថា៖ «មិនមានរឿងអ្វីទេ។ ខ្ញុំមកដើម្បីជូនគ្រឿងបូជាដល់ព្រះយេហូវ៉ា។ សូមអ្នករាល់គ្នាសម្អាតខ្លួនឲ្យស្អាតបរិសុទ្ធ រួចមកតាមខ្ញុំទៅកន្លែងជូនគ្រឿងបូជា»។ បន្ទាប់មក សាំយូអែលបានសម្អាតអ៊ីសាយនិងកូនប្រុសៗរបស់គាត់ឲ្យស្អាតបរិសុទ្ធ ហើយសាំយូអែលប្រាប់ពួកគេឲ្យទៅកន្លែងជូនគ្រឿងបូជា។ ៦ កាលដែលពួកគេដើរចូលមក សាំយូអែលបានឃើញអេលាប+ នោះគាត់គិតក្នុងចិត្តថា៖ «ម្នាក់នេះច្បាស់ជាអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាបានរើសតាំង»។ ៧ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅសាំយូអែលថា៖ «កុំមើលតែសម្បកក្រៅឬកម្ពស់របស់គាត់ឡើយ+ ខ្ញុំមិនបានជ្រើសរើសគាត់ទេ។ របៀបដែលមនុស្សមើល គឺខុសពីរបៀបដែលព្រះមើល ព្រោះមនុស្សមើលតែសម្បកក្រៅ ប៉ុន្តែព្រះយេហូវ៉ាមើលក្នុងចិត្តវិញ»។+ ៨ រួចអ៊ីសាយហៅអាប៊ីណាដាប+ឲ្យមកឈរនៅមុខសាំយូអែល តែគាត់និយាយថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាក៏មិនបានជ្រើសរើសម្នាក់នេះដែរ»។ ៩ បន្ទាប់មក អ៊ីសាយឲ្យសាម៉ា+មកឈរនៅមុខសាំយូអែល តែគាត់និយាយថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាក៏មិនបានជ្រើសរើសម្នាក់នេះដែរ»។ ១០ ដូច្នេះ អ៊ីសាយឲ្យកូនប្រុសទាំង៧នាក់មកឈរនៅមុខសាំយូអែល តែគាត់ប្រាប់អ៊ីសាយថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាមិនបានជ្រើសរើសអ្នកទាំងនេះទេ»។
១១ ចុងក្រោយ សាំយូអែលសួរអ៊ីសាយថា៖ «តើអ្នកមានកូនប្រុសតែប៉ុន្មាននាក់ហ្នឹងឬ?»។ អ៊ីសាយឆ្លើយថា៖ «កូនប្រុសពៅ+នៅខាងក្រៅមិនទាន់មកវិញទេ។ គាត់កំពុងឃ្វាលចៀម»។+ សាំយូអែលនិយាយទៅអ៊ីសាយថា៖ «សូមឲ្យគេទៅហៅគាត់មក។ យើងមិនបរិភោគឡើយ ទាល់តែគាត់មកទីនេះ»។ ១២ ដូច្នេះ អ៊ីសាយឲ្យគេទៅហៅគាត់ ហើយនាំគាត់ចូលមក។ គាត់មានសាច់ឈាមស្រស់ថ្លា កែវភ្នែកថ្លាយង់ ហើយមានរូបរាងសង្ហា។+ រួចមក ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ថា៖ «គឺម្នាក់នេះហើយ ចូរចាក់ប្រេងរើសតាំងគាត់!»។+ ១៣ ម្ល៉ោះហើយ សាំយូអែលបានយកស្នែងមកចាក់ប្រេង+លើក្បាលដាវីឌនៅចំពោះមុខបងប្រុសៗរបស់គាត់។ ចាប់ពីថ្ងៃនោះមក ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចាប់ផ្ដើមមានឥទ្ធិពលទៅលើដាវីឌ។+ ក្រោយមក សាំយូអែលធ្វើដំណើរទៅក្រុងរ៉ាម៉ាវិញ។+
១៤ ពេលនោះព្រះយេហូវ៉ាបានដកឫទ្ធានុភាពរបស់លោកចេញពីសុល+ ហើយព្រះយេហូវ៉ាទុកឲ្យគាត់ជ្រួលច្របល់ក្នុងចិត្តរហូតដល់គាត់មិនអាចគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងបាន។+ ១៥ ពួកអ្នកបម្រើរបស់សុលនិយាយទៅគាត់ថា៖ «លោកឃើញហើយថា ព្រះទុកឲ្យលោកជ្រួលច្របល់ក្នុងចិត្ត។ ១៦ ហេតុនេះ សូមលោកម្ចាស់ឲ្យយើងខ្ញុំទៅស្វែងរកបុរសម្នាក់ដែលប្រសប់ដេញពិណ។+ ពេលណាដែលព្រះទុកឲ្យលោកជ្រួលច្របល់ក្នុងចិត្ត ពេលនោះគាត់នឹងដេញពិណ ហើយលោកនឹងមានអារម្មណ៍ល្អឡើងវិញ»។ ១៧ ដូច្នេះ សុលនិយាយទៅពួកអ្នកបម្រើថា៖ «សូមទៅស្វែងរកបុរសម្នាក់ដែលពូកែដេញពិណ ហើយនាំគាត់មកជួបខ្ញុំ»។
១៨ អ្នកបម្រើម្នាក់ទៀតនិយាយថា៖ «លោកម្ចាស់ ខ្ញុំធ្លាប់ឃើញកូនកំលោះម្នាក់របស់អ៊ីសាយជាអ្នកក្រុងបេថ្លេហិម អ្នកកំលោះនោះជំនាញដេញពិណណាស់។ គាត់ជាអ្នកប្រយុទ្ធយ៉ាងអង់អាចក្លាហាន។+ គាត់ប្រសប់និយាយ មានរូបរាងសង្ហា+ ហើយព្រះយេហូវ៉ាក៏នៅជាមួយនឹងគាត់ដែរ»។+ ១៩ រួចមក សុលចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅប្រាប់អ៊ីសាយថា៖ «សូមឲ្យដាវីឌជាកូនប្រុសរបស់អ្នក ដែលជាអ្នកឃ្វាលចៀមមកជួបខ្ញុំ»។+ ២០ ម្ល៉ោះហើយ អ៊ីសាយយកនំប៉័ង ស្រាមួយថង់ស្បែក និងកូនពពែមួយផ្ទុកលើសត្វលា រួចឲ្យដាវីឌយកទៅជូនសុល។ ២១ ដូច្នេះ ដាវីឌបានទៅជួបសុល ហើយចាប់ផ្ដើមបម្រើគាត់។+ សុលស្រឡាញ់ដាវីឌខ្លាំងណាស់ គាត់ឲ្យដាវីឌធ្វើជាអ្នកកាន់គ្រឿងចម្បាំងឲ្យគាត់។ ២២ សុលចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅប្រាប់អ៊ីសាយថា៖ «សូមឲ្យដាវីឌនៅបម្រើខ្ញុំតទៅទៀត ព្រោះខ្ញុំពេញចិត្តគាត់ខ្លាំងណាស់»។ ២៣ ពេលណាដែលព្រះទុកឲ្យសុលជ្រួលច្របល់ក្នុងចិត្ត ដាវីឌយកពិណមកដេញ ធ្វើឲ្យសុលធូរស្រាលនិងមានអារម្មណ៍ល្អឡើងវិញ រួចគាត់លែងជ្រួលច្របល់ក្នុងចិត្តទៀត។+
១៧ រីឯពួកភីលីស្ទីន+បានប្រមូលកងទ័ពរបស់ពួកគេដើម្បីធ្វើសង្គ្រាម។ ពួកគេបានផ្ដុំគ្នានៅក្រុងសូគរ+ដែលជាក្រុងរបស់កុលសម្ព័ន្ធយូដា រួចពួកគេបោះទ័ពត្រង់អេផេសដាមីម+ ដែលនៅរវាងក្រុងសូគរនិងក្រុងអាសេកា។+ ២ សុលនិងពួកទាហានអ៊ីស្រាអែលបានប្រមូលផ្ដុំគ្នា ហើយបោះទ័ពនៅជ្រលងភ្នំ*អេឡា។+ ពួកគេតម្រៀបទ័ពដើម្បីច្បាំងនឹងពួកភីលីស្ទីន។ ៣ ទ័ពភីលីស្ទីននៅភ្នំម្ខាង ឯទ័ពអ៊ីស្រាអែលនៅភ្នំម្ខាងទៀត ហើយមានជ្រលងនៅកណ្ដាលកងទ័ពទាំងពីរ។
៤ ខណៈនោះ ទាហានជើងឯកម្នាក់បានចេញពីជំរំទ័ពពួកភីលីស្ទីន គាត់ឈ្មោះកូលីយ៉ាត+មកពីក្រុងកាថ។+ គាត់មានកម្ពស់៦ហត្ថនិង១ចំអាម។* ៥ គាត់ពាក់មួកស្ពាន់ និងពាក់អាវក្រោះស្រកា។ អាវក្រោះនោះធ្វើពីស្ពាន់+ មានទម្ងន់៥.០០០ហ្សេគិល។* ៦ គាត់ពាក់ប្រដាប់ការពារស្មងជើងធ្វើពីស្ពាន់ ហើយស្ពាយលំពែង+ស្ពាន់ខ្លីមួយ។ ៧ ដងលំពែងឈើរបស់គាត់មានរាងដូចជាក្ដារកីរបស់ជាងតម្បាញ+ ឯផ្លែលំពែងវិញធ្វើពីដែក មានទម្ងន់៦០០ហ្សេគិល។* មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ គាត់មានអ្នកកាន់ខែលដើរពីមុខទៀតផង។ ៨ គាត់ឈរស្រែកទៅពលទ័ពអ៊ីស្រាអែលនៅទីចម្បាំង+ថា៖ «ហេតុអ្វីឯងរាល់គ្នាចាំបាច់ចេញមកតម្រៀបក្បួនទ័ពដូច្នេះ? អញជាអ្នកចម្បាំងដ៏ខ្លាំងពូកែរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីន ហើយឯងរាល់គ្នាជាអ្នកបម្រើរបស់សុល។ ចូរជ្រើសរើសមនុស្សម្នាក់ឲ្យចេញមកប្រយុទ្ធនឹងអញមក! ៩ បើអ្នកនោះអាចវាយសម្លាប់អញបាន ពួកអញនឹងបម្រើឯងរាល់គ្នា។ ប៉ុន្តែ បើអញវាយឈ្នះ ហើយសម្លាប់អ្នកនោះបាន នោះឯងរាល់គ្នានឹងក្លាយជាកញ្ជះរបស់ពួកអញវិញ»។ ១០ ជនជាតិភីលីស្ទីននោះនិយាយថែមទៀតថា៖ «ថ្ងៃនេះ ទាហានអ៊ីស្រាអែល+ត្រូវមកប្រកួតជាមួយនឹងអញ។* ចូរឲ្យបុរសម្នាក់ចេញមកប្រយុទ្ធស្លាប់រស់នឹងអញ!»។
១១ ពេលសុលនិងទាហានអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ ឮសម្ដីទាំងប៉ុន្មានរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីននោះ ពួកគេភ័យស្លុតហើយរន្ធត់ចិត្តខ្លាំងណាស់។
១២ ដាវីឌជាកូនរបស់អ៊ីសាយដែលជាអ្នកក្រុងអេប្រាតា។+ ក្រុងនោះគឺក្រុងបេថ្លេហិម+ក្នុងទឹកដីរបស់កុលសម្ព័ន្ធយូដា។ អ៊ីសាយ+មានកូនប្រុស៨នាក់។+ នៅជំនាន់សុល អ៊ីសាយមានវ័យចាស់ហើយ។ ១៣ កូនប្រុសបីនាក់របស់អ៊ីសាយ បានទៅតាមសុលដើម្បីធ្វើសង្គ្រាម។+ កូនច្បងទី១ឈ្មោះអេលាប+ ទី២ឈ្មោះអាប៊ីណាដាប+ និងទី៣ឈ្មោះសាម៉ា។+ ១៤ ដាវីឌជាកូនពៅ។+ បងប្រុសគាត់ទាំងបីនាក់នោះបានទៅជាមួយនឹងសុល។
១៥ ក្នុងអំឡុងពេលដាវីឌបម្រើសុល គាត់តែងតែទៅលេងផ្ទះដើម្បីឃ្វាលចៀម+ឲ្យឪពុកនៅក្រុងបេថ្លេហិម។ ១៦ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ ជនជាតិភីលីស្ទីនម្នាក់នោះចេះតែដើរចេញមកទាំងព្រឹកទាំងល្ងាចអស់រយៈពេល៤០ថ្ងៃ ដើម្បីស្រែកបបួលទាហានអ៊ីស្រាអែលឲ្យមកប្រកួតជាមួយនឹងគាត់។
១៧ អ៊ីសាយបាននិយាយទៅដាវីឌថា៖ «សូមកូនយកលាជមួយអេហ្វា* និងនំប៉័ង១០ដុំនេះ ទៅឲ្យបងប្រុសៗកូននៅឯជំរំទ័ពជាប្រញាប់ ១៨ ហើយយកទឹកដោះខាប់*១០ដុំនេះទៅឲ្យមេទ័ព*របស់ពួកគេដែរ។ សូមកូនសួរសុខទុក្ខបងៗកូន ហើយយកវត្ថុសម្គាល់មួយពីបងៗកូនមកវិញផង ដើម្បីឲ្យពុកដឹងថាពួកគេសុខសប្បាយ»។ ១៩ ពួកបងៗរបស់ដាវីឌនៅជាមួយនឹងសុលនិងទាហានអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់នៅជ្រលងភ្នំអេឡា+ ដើម្បីប្រយុទ្ធនឹងពួកទាហានភីលីស្ទីន។+
២០ ដូច្នេះ ដាវីឌក្រោកពីព្រលឹម ហើយឲ្យមនុស្សម្នាក់នៅមើលខុសត្រូវហ្វូងចៀម។ រួចដាវីឌរៀបចំអីវ៉ាន់ ហើយចេញដំណើរទៅដូចអ៊ីសាយបានបង្គាប់។ ពេលដាវីឌមកដល់ជំរំទ័ព ពួកទាហានកំពុងចេញទៅឯសមរភូមិទាំងស្រែកសម្រែកសង្គ្រាម។ ២១ ទាហានអ៊ីស្រាអែលនិងទាហានភីលីស្ទីន តម្រៀបទ័ពប្រឈមមុខគ្នានៅឯសមរភូមិ។ ២២ ភ្លាមនោះ ដាវីឌទុកអីវ៉ាន់នៅនឹងអ្នកយាម ហើយរត់ទៅឯសមរភូមិ។ ពេលគាត់ទៅដល់ គាត់សួរសុខទុក្ខបងប្រុសៗរបស់គាត់។+
២៣ កាលដែលដាវីឌកំពុងនិយាយ នោះទាហានជើងឯករបស់ពួកភីលីស្ទីនឈ្មោះកូលីយ៉ាត+ជាអ្នកក្រុងកាថ បានចេញមកឈរនៅមុខទាហានភីលីស្ទីនក្នុងសមរភូមិ ទាំងពោលពាក្យដដែលដូចពីមុន។+ ពេលនោះ ដាវីឌឮសម្ដីរបស់គាត់។ ២៤ ពេលទាហានអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ឃើញកូលីយ៉ាត ពួកគេបានស្ទុះចេញដោយភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង។+ ២៥ ទាហានអ៊ីស្រាអែលនិយាយគ្នាថា៖ «តើអ្នកឃើញបុរសនោះឬទេ? គាត់ចេញមកទាមទារឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលយើងប្រកួតនឹងគាត់។+ បើអ្នកណាអាចសម្លាប់បុរសនោះបាន ស្ដេចនឹងប្រគល់ទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនលើសលប់ដល់អ្នកនោះ ថែមទាំងលើកកូនស្រីឲ្យធ្វើជាប្រពន្ធទៀតផង។+ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ស្ដេចនឹងឲ្យក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកនោះរួចពន្ធក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល»។
២៦ ដាវីឌចាប់ផ្ដើមសួរទាហានដែលឈរនៅជិតគាត់ថា៖ «តើអ្នកដែលអាចសម្លាប់ជនជាតិភីលីស្ទីននោះបាន ហើយដកការដៀលត្មះចេញពីជនជាតិអ៊ីស្រាអែល នឹងទទួលរង្វាន់អ្វី? តើជនជាតិភីលីស្ទីនដែលមិនកាត់ចុងស្បែកនោះជានរណា បានជាហ៊ានប្រមាថមើលងាយពលទ័ពនៃព្រះដ៏មានជីវិតរស់នៅ?»។*+ ២៧ ពួកទាហានឆ្លើយប្រាប់ដាវីឌអំពីពាក្យសន្យារបស់ស្ដេច ហើយបានបន្ថែមថា៖ «នោះជារង្វាន់ដែលអ្នកសម្លាប់បុរសនោះនឹងទទួល»។ ២៨ ពេលអេលាបដែលជាបងច្បង+បានឮដាវីឌនិយាយជាមួយនឹងទាហានទាំងនោះ គាត់ខឹងដាវីឌ ហើយពោលថា៖ «ចុះឯងមកទីនេះធ្វើអ្វី? ហើយតើអ្នកណាមើលចៀមនៅឯវាល?+ បងដឹងថាឯងជាមនុស្សព្រហើន* ឯងមកទីនេះគ្មានបំណងល្អទេ! ឯងគ្រាន់តែចង់មើលគេច្បាំងគ្នាប៉ុណ្ណោះ»។ ២៩ ដាវីឌតបថា៖ «ខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែសួរគេប៉ុណ្ណោះ!»។ ៣០ រួចមក ដាវីឌបែរចេញពីបងគាត់ ទៅសួរអ្នកផ្សេងទៀតនូវសំណួរដដែល+ ហើយគាត់បានទទួលចម្លើយដូចមុនដែរ។+
៣១ កាលដែលទាហានឮពាក្យរបស់ដាវីឌ ពួកគេបានទៅប្រាប់សុល។ ដូច្នេះ សុលចាត់គេឲ្យទៅហៅគាត់មក។ ៣២ ដាវីឌប្រាប់សុលថា៖ «កុំឲ្យអ្នកណាម្នាក់បាត់បង់ចិត្តក្លាហានដោយសារជនជាតិភីលីស្ទីនម្នាក់នោះឡើយ។ ខ្ញុំដែលជាអ្នកបម្រើរបស់លោកនឹងចេញទៅច្បាំងនឹងបុរសនោះ»។+ ៣៣ ក៏ប៉ុន្តែ សុលប្រាប់ដាវីឌថា៖ «អ្នកមិនអាចប្រយុទ្ធនឹងជនជាតិភីលីស្ទីននោះបានទេ ព្រោះអ្នកនៅក្មេងណាស់។+ រីឯជនជាតិភីលីស្ទីននោះវិញ គាត់ធ្វើចម្បាំង*តាំងពីជំទង់មកម្ល៉េះ»។ ៣៤ ដាវីឌតបទៅសុលវិញថា៖ «លោកម្ចាស់ ខ្ញុំជាអ្នកឃ្វាលហ្វូងចៀមឲ្យឪពុក។ នៅពេលមានសត្វតោ+ និងសត្វខ្លាឃ្មុំ ចេញមកចាប់សត្វចៀម ៣៥ នោះខ្ញុំដេញតាមវាយវា រួចយកសត្វចៀមចេញពីមាត់វាមកវិញ។ ពេលវាហក់មក ខ្ញុំបានចាប់ពុកចង្ការបស់វា ហើយវាយសម្លាប់វាតែម្ដង។ ៣៦ ខ្ញុំបានសម្លាប់សត្វតោនិងសត្វខ្លាឃ្មុំ។ ដូច្នេះ ជនជាតិភីលីស្ទីនដែលមិនកាត់ចុងស្បែកនោះ ក៏នឹងត្រូវខ្ញុំសម្លាប់ដូចសត្វទាំងនោះដែរ ព្រោះគាត់បានប្រមាថមើលងាយពលទ័ពនៃព្រះដ៏មានជីវិតរស់នៅ»។*+ ៣៧ ដាវីឌនិយាយបន្តទៀតថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកដែលបានសង្គ្រោះខ្ញុំពីក្រញាំតោនិងខ្លាឃ្មុំ លោកប្រាកដជានឹងសង្គ្រោះខ្ញុំឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីននោះដែរ»។+ ឮដូច្នេះ សុលប្រាប់ដាវីឌថា៖ «ចូរទៅចុះ សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ានៅជាមួយនឹងអ្នក»។
៣៨ សុលបានបំពាក់គ្រឿងសឹករបស់គាត់ឲ្យដាវីឌ។ សុលយកមួកស្ពាន់មកបំពាក់លើក្បាលដាវីឌ រួចមកបំពាក់អាវក្រោះឲ្យគាត់។ ៣៩ បន្ទាប់មក ដាវីឌបានក្រវាត់ដាវពីលើអាវក្រោះ ហើយខំដើរចេញទៅ តែទៅមិនបានទេ ដោយសារគាត់មិនស៊ាំនឹងគ្រឿងសឹកទាំងនោះ។ ដាវីឌនិយាយទៅសុលថា៖ «ខ្ញុំមិនអាចពាក់គ្រឿងទាំងនេះចេញទៅបានទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស៊ាំនៅឡើយ»។ ម្ល៉ោះហើយ ដាវីឌដោះគ្រឿងទាំងនោះចេញ។ ៤០ រួចគាត់យកដំបងរបស់គាត់ ហើយរើសថ្មរលីងប្រាំគ្រាប់ពីអូរ។ គាត់ដាក់ថ្មទាំងនោះក្នុងថ្នក់ថង់យាម ហើយនៅនឹងដៃគាត់មានខ្សែដង្ហក់។+ រួចមក គាត់ចាប់ផ្ដើមចូលទៅប្រយុទ្ធនឹងជនជាតិភីលីស្ទីននោះ។
៤១ រីឯជនជាតិភីលីស្ទីននោះវិញ បានដើរមកកាន់តែជិតដាវីឌ ដោយមានអ្នកកាន់ខែលដើរពីមុខផង។ ៤២ ពេលជនជាតិភីលីស្ទីននោះឃើញដាវីឌ គាត់បង្ហាញទឹកមុខមើលងាយមើលថោក ដោយសារដាវីឌជាក្មេងកំលោះសង្ហានិងមានសាច់ឈាមស្រស់ថ្លា។+ ៤៣ ជនជាតិភីលីស្ទីននោះនិយាយទៅដាវីឌថា៖ «តើអញជាឆ្កែឬ+ បានជាឯងកាន់ដំបងមកប្រកួតនឹងអញ?»។ ដូច្នេះ ជនជាតិភីលីស្ទីននោះប្រើឈ្មោះព្រះផ្សេងៗរបស់គាត់មកដាក់បណ្ដាសាដាវីឌ។ ៤៤ ជនជាតិភីលីស្ទីននោះនិយាយទៅដាវីឌទៀតថា៖ «ឯងចូលមក! អញនឹងឲ្យសាកសពរបស់ឯងដល់សត្វស្លាបនិងសត្វសាហាវស៊ីជាចំណី»។
៤៥ ដាវីឌតបទៅជនជាតិភីលីស្ទីននោះវិញថា៖ «អ្នកមកប្រកួតនឹងខ្ញុំដោយមានដាវ និងលំពែងពីរ+ តែខ្ញុំមកប្រកួតនឹងអ្នកដោយនូវនាមព្រះយេហូវ៉ានៃបណ្ដាកងទ័ពស្ថានសួគ៌+ និងជាព្រះនៃកងទ័ពអ៊ីស្រាអែល ដែលអ្នកបានប្រមាថមើលងាយ។*+ ៤៦ នៅថ្ងៃនេះឯង ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រគល់អ្នកមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃខ្ញុំ។+ ខ្ញុំនឹងសម្លាប់អ្នក រួចកាត់ក្បាលរបស់អ្នក។ ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនឹងឲ្យសាកសពពលទ័ពភីលីស្ទីនដល់សត្វស្លាបនិងសត្វសាហាវស៊ីជាចំណី ហើយមនុស្សទាំងអស់នៅផែនដីនឹងដឹងថា មានព្រះដ៏ពិតនៅជាមួយនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។+ ៤៧ អស់អ្នកដែលនៅទីនេះនឹងដឹងថា មានតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះដែលអាចជួយយើងឲ្យឈ្នះសង្គ្រាម។+ ព្រះយេហូវ៉ាមិនសង្គ្រោះយើងដោយដាវឬលំពែងទេ។+ លោកនឹងប្រគល់ពួកអ្នករាល់គ្នាមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃយើង»។+
៤៨ រួចមក ជនជាតិភីលីស្ទីននោះបានក្រោកឡើង ហើយដើរឆ្ពោះទៅកាន់តែជិតដាវីឌ។ ផ្ទុយទៅវិញ ដាវីឌរត់យ៉ាងលឿនឆ្ពោះទៅជនជាតិភីលីស្ទីននោះ។ ៤៩ ដាវីឌលូកដៃទៅក្នុងថង់យាមយកថ្មមួយគ្រាប់ ហើយដាក់ក្នុងខ្សែដង្ហក់ រួចគ្រវី។ បន្ទាប់មក ដាវីឌពន្លែងខ្សែដង្ហក់ទៅ រួចគ្រាប់ថ្មបោះពួយយ៉ាងលឿនត្រូវចំថ្ងាស ហើយទ្រុឌចូលក្នុងថ្ងាសរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីននោះទៅ។ គាត់ក៏ដួលផ្កាប់មុខនៅលើដី។+ ៥០ ដូច្នេះ ដាវីឌបានយកឈ្នះជនជាតិភីលីស្ទីននោះដោយខ្សែដង្ហក់និងថ្មមួយគ្រាប់។ ដាវីឌបានសម្លាប់ជនជាតិភីលីស្ទីននោះ ទោះជាដាវីឌគ្មានដាវក្នុងដៃក៏ដោយ។+ ៥១ ដាវីឌរត់ចូលទៅជិតជនជាតិភីលីស្ទីននោះ រួចហូតដាវចេញពីស្រោមដាវរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីននោះ+មកកាត់ក្បាលរបស់គាត់ ដើម្បីឲ្យប្រាកដថាគាត់បានស្លាប់មែន។ ពេលទាហានភីលីស្ទីនឃើញអ្នកចម្បាំងដ៏ខ្លាំងពូកែរបស់ពួកគេស្លាប់ហើយ ពួកគេក៏រត់គេចខ្លួនទៅ។+
៥២ នៅពេលនោះ ទាហានអ៊ីស្រាអែលនិងទាហានយូដាបានស្រែកហ៊ោឡើង ហើយដេញតាមទាហានភីលីស្ទីនតាំងពីជ្រលងភ្នំ+រហូតដល់ទ្វារកំពែងក្រុងអេក្រុន។+ ពួកគេសម្លាប់ទាហានភីលីស្ទីនអស់ជាច្រើននាក់តាមផ្លូវពីក្រុងស្អារេម+រហូតដល់ក្រុងកាថនិងក្រុងអេក្រុន។ ៥៣ ក្រោយពីទាហានអ៊ីស្រាអែលត្រឡប់មកពីដេញតាមទាហានភីលីស្ទីនយ៉ាងប្រកិតវិញ ពួកគេចូលទៅក្នុងជំរំទ័ពភីលីស្ទីនរឹបអូសយកទ្រព្យសម្បត្តិផ្សេងៗ។
៥៤ រីឯដាវីឌវិញ គាត់បានយកក្បាលជនជាតិភីលីស្ទីននោះមកក្រុងយេរូសាឡិម* តែគាត់ទុកគ្រឿងចម្បាំងរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីននោះក្នុងត្រសាលរបស់គាត់។+
៥៥ នៅខណៈពេលដែលសុលឃើញដាវីឌចេញទៅប្រកួតនឹងជនជាតិភីលីស្ទីននោះ គាត់បានសួរអាប់ណឺ+ជាមេទ័ពថា៖ «អាប់ណឺ តើក្មេងកំលោះនោះជាកូនរបស់នរណា?»។+ អាប់ណឺឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំសូមស្បថចំពោះលោកម្ចាស់ថា ខ្ញុំមិនដឹងទេ!»។ ៥៦ ស្ដេចបញ្ជាថា៖ «ចូរទៅសួរមើលថាក្មេងកំលោះនោះជាកូនរបស់នរណា»។ ៥៧ ក្រោយពីដាវីឌត្រឡប់មកពីសម្លាប់ជនជាតិភីលីស្ទីននោះភ្លាម អាប់ណឺបាននាំដាវីឌមកឈរនៅចំពោះមុខសុល ទាំងមានក្បាលរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីននោះ+មកជាមួយដែរ។ ៥៨ ដូច្នេះ សុលសួរដាវីឌថា៖ «តើអ្នកកំលោះជាកូនរបស់នរណា?»។ ដាវីឌឆ្លើយតបថា៖ «ខ្ញុំជាកូនប្រុសរបស់អ៊ីសាយ+នៅក្រុងបេថ្លេហិម»។+
១៨ ពេលយ៉ូណាថាន+បានឮដាវីឌនិយាយជាមួយនឹងសុល យ៉ូណាថានចាប់ផ្ដើមស្រឡាញ់ដាវីឌដូចស្រឡាញ់ខ្លួនគាត់។ យ៉ូណាថាននិងដាវីឌបានក្លាយទៅជាមិត្តសម្លាញ់នឹងគ្នា។+ ២ ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះ សុលបានឲ្យដាវីឌនៅជាមួយនឹងគាត់ ហើយគាត់មិនឲ្យដាវីឌត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់ឪពុកវិញទេ។+ ៣ ក្រោយមក យ៉ូណាថាននិងដាវីឌបានចុះកិច្ចព្រមព្រៀងធ្វើជាមិត្តសម្លាញ់នឹងគ្នា+ ពីព្រោះយ៉ូណាថានស្រឡាញ់ដាវីឌដូចស្រឡាញ់ខ្លួនគាត់។+ ៤ យ៉ូណាថានដោះអាវវែង អាវសឹក ដាវ ធ្នូ និងខ្សែក្រវាត់របស់គាត់ឲ្យទៅដាវីឌ។ ៥ ដាវីឌចាប់ផ្ដើមចេញទៅច្បាំង ហើយគាត់បានទទួលជ័យជម្នះ*+នៅគ្រប់សមរភូមិដែលសុលចាត់គាត់ឲ្យទៅ។ ដូច្នេះ សុលឲ្យគាត់គ្រប់គ្រងលើទាហានចម្បាំង+ ហើយនេះធ្វើឲ្យបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ និងអ្នកបម្រើរបស់សុល ពេញចិត្តគ្រប់ៗគ្នា។
៦ ពេលដែលដាវីឌនិងទាហានឯទៀតត្រឡប់មកពីវាយប្រហារពួកភីលីស្ទីនវិញ ពួកស្ត្រីពីគ្រប់ក្រុងនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល ចេញមកទទួលពួកគេនិងស្ដេចសុលទាំងច្រៀងផង+រាំផង អមដោយការវាយស្គរ*+និងដេញចាប៉ី ដោយចិត្តអរសប្បាយយ៉ាងខ្លាំង។ ៧ ពួកស្ត្រីដែលចេញមកអបអរ បានច្រៀងថា៖
«សុលសម្លាប់រាប់ពាន់
តែដាវីឌសម្លាប់រាប់ម៉ឺន»។+
៨ ឮដូច្នោះ សុលក្ដៅឆួលក្នុងចិត្ត+ ដោយសារគាត់មិនពេញចិត្តចម្រៀងនោះទាល់តែសោះ។ សុលនឹកក្នុងចិត្តថា៖ «ពួកគេសរសើរថាដាវីឌសម្លាប់រាប់ម៉ឺន ឯខ្ញុំវិញត្រឹមតែរាប់ពាន់។ ពេលនេះនៅសល់តែការប្រគល់បល្ល័ង្កឲ្យគាត់ប៉ុណ្ណោះ!»។+ ៩ តាំងពីថ្ងៃនោះមក សុលរំពៃមើលដាវីឌដោយក្ដីមន្ទិលសង្ស័យ។
១០ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ព្រះទុកឲ្យសុលជ្រួលច្របល់ក្នុងចិត្តយ៉ាងខ្លាំង+ ហើយពេលដែលដាវីឌកំពុងដេញពិណ+ដូចសព្វដង សុលចាប់ផ្ដើមធ្វើអ្វីចម្លែកៗ*ក្នុងវិមាន។ ពេលនោះ សុលកាន់លំពែង+ ១១ ហើយគាត់ពួយលំពែងទៅដាវីឌ+ ដោយគិតក្នុងចិត្តថា៖ ‹ខ្ញុំនឹងចាក់ទម្លុះដាវីឌឲ្យជាប់នឹងជញ្ជាំង!›។ ប៉ុន្តែ ដាវីឌបានគេចផុតទាំងពីរលើក។ ១២ សុលខ្លាចដាវីឌ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ានៅជាមួយនឹងដាវីឌ+ តែលោកមិនបាននៅជាមួយនឹងសុលទៀតទេ។+ ១៣ ដូច្នេះ សុលឈប់ឲ្យដាវីឌនៅបម្រើគាត់ទៀត តែគាត់ឲ្យដាវីឌទៅគ្រប់គ្រងលើទាហានមួយពាន់នាក់វិញ។ ម្ល៉ោះហើយ ដាវីឌក្លាយទៅជាអ្នកនាំមុខកងទ័ពទៅសមរភូមិ។+ ១៤ ដាវីឌតែងតែប្រព្រឹត្តដោយប្រាជ្ញា+ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ដែលគាត់ធ្វើ ហើយព្រះយេហូវ៉ានៅជាមួយនឹងគាត់។+ ១៥ ពេលសុលឃើញថាដាវីឌតែងតែប្រព្រឹត្តដោយប្រាជ្ញា នោះសុលខ្លាចដាវីឌ។ ១៦ ប៉ុន្តែ ទាហានអ៊ីស្រាអែលនិងទាហានយូដាទាំងអស់ស្រឡាញ់ដាវីឌ ដោយសារគាត់នាំមុខពួកគេក្នុងសមរភូមិ។
១៧ ក្រោយមក សុលបានគិតក្នុងចិត្តថា៖ ‹កុំឲ្យដាវីឌស្លាប់ក្នុងដៃខ្ញុំឡើយ ទុកឲ្យគាត់ស្លាប់ក្នុងដៃរបស់ពួកភីលីស្ទីនវិញ›។+ ដូច្នេះ សុលនិយាយទៅដាវីឌថា៖ «នេះគឺមេរ៉ាបជាកូនស្រីច្បងរបស់ខ្ញុំ។+ ខ្ញុំនឹងឲ្យនាងធ្វើជាប្រពន្ធរបស់អ្នក+ តែអ្នកត្រូវបន្តបម្រើខ្ញុំដោយអង់អាចក្លាហាន ហើយតយុទ្ធក្នុងសង្គ្រាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ា»។+ ១៨ ដាវីឌឆ្លើយនឹងសុលថា៖ «តើខ្ញុំជានរណា ហើយសាច់ញាតិនិងក្រុមគ្រួសារឪពុករបស់ខ្ញុំជានរណាក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល បានជាខ្ញុំអាចធ្វើជាកូនប្រសារបស់ស្ដេច?»។+ ១៩ ទោះជាសុលបាននិយាយយ៉ាងនោះហើយក៏ដោយ សុលបានលើកមេរ៉ាបជាកូនស្រីគាត់ឲ្យធ្វើជាប្រពន្ធរបស់អេទ្រាល+ដែលជាអ្នកក្រុងមិហូឡា មុនដល់វេលាកំណត់ដែលដាវីឌត្រូវរៀបការជាមួយនឹងនាង។
២០ ចំណែកឯមីកាលជាកូនស្រីម្នាក់ទៀតរបស់សុល+ នាងបានចាប់ចិត្តស្រឡាញ់ដាវីឌ ហើយមានគេយករឿងនេះទៅប្រាប់សុល នោះធ្វើឲ្យសុលពេញចិត្ត។ ២១ ហេតុនេះ សុលគិតក្នុងចិត្តថា៖ «ខ្ញុំនឹងលើកកូនស្រីឲ្យគាត់ ដើម្បីខ្ញុំអាចបញ្ឆោតគាត់ឲ្យស្លាប់ក្នុងដៃរបស់ពួកភីលីស្ទីន»។+ រួចមក សុលនិយាយទៅដាវីឌជាលើកទី២ថា៖ «នៅថ្ងៃនេះ អ្នកនឹងភ្ជាប់សាច់ភ្ជាប់ឈាមជាមួយនឹងខ្ញុំ»។* ២២ សុលបញ្ជាអ្នកបម្រើថា៖ «ចូរទៅនិយាយជាមួយនឹងដាវីឌដោយសម្ងាត់។ អ្នកត្រូវប្រាប់គាត់ថា៖ ‹ដឹងទេ! ស្ដេចពេញចិត្តអ្នក ហើយអ្នកបម្រើទាំងអស់របស់ស្ដេចក៏ពេញចិត្តអ្នកដែរ។ ដូច្នេះ សូមធ្វើជាកូនប្រសារបស់ស្ដេចទៅ›»។ ២៣ ពេលអ្នកបម្រើរបស់សុលប្រាប់រឿងទាំងនេះដល់ដាវីឌ ដាវីឌនិយាយថា៖ «ខ្ញុំជាមនុស្សក្រីក្រ ហើយមិនសូវមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះទៀត តើអស់លោកគិតថាការឲ្យខ្ញុំធ្វើជាកូនប្រសារបស់ស្ដេច ជារឿងតូចតាចឬ?»។+ ២៤ បន្ទាប់មក អ្នកបម្រើទាំងនោះបានយកពាក្យសម្ដីរបស់ដាវីឌទៅប្រាប់សុលវិញ។
២៥ សុលនិយាយទៅអ្នកបម្រើទាំងនោះថា៖ «អ្នកត្រូវប្រាប់ដាវីឌថា៖ ‹ស្ដេចមិនចង់បានថ្លៃបណ្ណាការអ្វីពីអ្នកទេ+ ក្រៅពីចុងស្បែក*របស់ពួកភីលីស្ទីនចំនួន១០០+ ដើម្បីសងសឹកពួកគេ›»។ សុលបានរៀបផែនការនេះដើម្បីឲ្យដាវីឌស្លាប់ក្នុងដៃរបស់ពួកភីលីស្ទីន។ ២៦ ដូច្នេះ អ្នកបម្រើក៏នាំពាក្យទាំងនេះទៅប្រាប់ដាវីឌ ហើយដាវីឌយល់ព្រមភ្ជាប់សាច់ឈាមជាមួយនឹងស្ដេចសុល។+ មុនពេលកំណត់ដែលត្រូវជូនចុងស្បែកដល់សុល ២៧ ដាវីឌនិងទាហានរបស់គាត់បានចេញទៅសម្លាប់ទាហានភីលីស្ទីនអស់២០០នាក់ ហើយដាវីឌបានកាត់ចុងស្បែករបស់ពួកគេទាំង២០០នាក់នោះយកទៅជូនសុល ដើម្បីភ្ជាប់សាច់ឈាមជាមួយនឹងសុល។ ម្ល៉ោះហើយ សុលលើកមីកាលឲ្យធ្វើជាប្រពន្ធរបស់ដាវីឌ។+ ២៨ សុលបានឃើញថាព្រះយេហូវ៉ានៅជាមួយនឹងដាវីឌ+ ហើយគាត់ក៏ដឹងដែរថាមីកាលកូនស្រីរបស់គាត់ស្រឡាញ់ដាវីឌ។+ ២៩ នេះធ្វើឲ្យសុលភ័យខ្លាចដាវីឌកាន់តែខ្លាំង ហើយសុលបានក្លាយទៅជាសត្រូវរបស់ដាវីឌអស់មួយជីវិត។+
៣០ រាល់ដងដែលពួកមេទ័ពភីលីស្ទីនចេញទៅច្បាំងនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដាវីឌតែងតែទទួលជ័យជម្នះលើសអស់ទាំងអ្នកបម្រើរបស់សុល+ នេះជាហេតុនាំឲ្យដាវីឌមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះល្បីល្បាញ។+
១៩ លុះក្រោយមក សុលបាននិយាយទៅយ៉ូណាថានជាកូនរបស់គាត់ និងអ្នកបម្រើទាំងអស់ថាគាត់ចង់សម្លាប់ដាវីឌ។+ ២ ដោយសារយ៉ូណាថានស្រឡាញ់ពេញចិត្តដាវីឌខ្លាំងណាស់+ បានជាគាត់ប្រាប់ដាវីឌថា៖ «សុលឪពុករបស់ខ្ញុំ គាត់ចង់សម្លាប់អ្នក។ ដូច្នេះពេលព្រឹកស្អែក សូមអ្នកប្រយ័ត្នខ្លួន ហើយទៅពួននៅកន្លែងមួយ។ ៣ ខ្ញុំនឹងចេញទៅឈរក្បែរឪពុកខ្ញុំនៅដីវាលត្រង់កន្លែងដែលអ្នកលាក់ខ្លួន។ ខ្ញុំនឹងប្រាប់ឪពុកអំពីអ្នក ហើយបើខ្ញុំដឹងរឿងអ្វីថែមទៀត ខ្ញុំមុខជាប្រាប់អ្នកមិនខាន»។+
៤ ដូច្នេះ យ៉ូណាថាននិយាយល្អអំពីដាវីឌ+ប្រាប់សុលជាឪពុកថា៖ «លោកឪពុកមិនគួរធ្វើអាក្រក់ចំពោះដាវីឌជាអ្នកបម្រើលោកឪពុកឡើយ ព្រោះគាត់មិនបានធ្វើអាក្រក់ចំពោះលោកឪពុកទេ។ អ្វីដែលគាត់បានធ្វើសុទ្ធតែជាប្រយោជន៍ដល់លោកឪពុក។ ៥ គាត់បានប្រថុយជីវិតទៅសម្លាប់ជនជាតិភីលីស្ទីនម្នាក់នោះ។+ ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ឲ្យទទួលជ័យជម្នះដ៏ធំធេង។ លោកឪពុកក៏ឃើញ ហើយក៏ត្រេកអរយ៉ាងខ្លាំងដែរ។ ដាវីឌមិនបានធ្វើអ្វីខុសទេ ចុះហេតុអ្វីបានជាលោកឪពុកប៉ុនប៉ងសម្លាប់គាត់?»។+ ៦ សុលស្ដាប់អ្វីដែលយ៉ូណាថាននិយាយ ហើយសុលស្បថថា៖ «ពុកសូមស្បថចំពោះព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏មានជីវិតរស់នៅថា ពុកនឹងមិនសម្លាប់ដាវីឌទេ»។ ៧ បន្ទាប់មក យ៉ូណាថានហៅដាវីឌមកប្រាប់រឿងទាំងអស់នោះ ហើយនាំដាវីឌទៅឯសុល។ រួចមក ដាវីឌនៅបម្រើសុលដូចពីមុន។+
៨ ក្រោយមក សង្គ្រាមរវាងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនិងជនជាតិភីលីស្ទីន បានផ្ទុះឡើងម្ដងទៀត។ ដូច្នេះ ដាវីឌចេញទៅប្រយុទ្ធនឹងពួកភីលីស្ទីន ហើយបានសម្លាប់ពួកគេយ៉ាងរង្គាល។ ឯពួកអ្នកដែលនៅសល់បានរត់បាក់ទ័ព។
៩ នៅថ្ងៃមួយ ព្រះយេហូវ៉ាបានទុកឲ្យសុលជ្រួលច្របល់ក្នុងចិត្ត+ កាលដែលសុលកាន់លំពែងអង្គុយនៅក្នុងវិមាន ហើយដាវីឌកំពុងដេញពិណ។+ ១០ រំពេចនោះ សុលពួយលំពែងក្នុងបំណងទម្លុះដាវីឌឲ្យជាប់នឹងជញ្ជាំង តែដាវីឌគេចផុត ហើយលំពែងក៏ដោតជាប់នឹងជញ្ជាំង។ ដូច្នេះ ដាវីឌរត់គេចខ្លួននៅយប់នោះឯង។ ១១ ក្រោយមក សុលចាត់ពួកបុរសឲ្យទៅផ្ទះរបស់ដាវីឌ ដើម្បីឃ្លាំចាំសម្លាប់គាត់នៅពេលព្រឹក។+ ប៉ុន្តែ មីកាលដែលជាប្រពន្ធប្រាប់គាត់ថា៖ «បើអ្នកមិនគេចខ្លួននៅយប់នេះទេ ព្រឹកស្អែកអ្នកច្បាស់ជាស្លាប់មិនខាន»។ ១២ ដូច្នេះ មីកាលប្រញាប់ឲ្យដាវីឌចុះតាមបង្អួច យ៉ាងនេះគាត់អាចរត់គេចខ្លួនបាន។ ១៣ មីកាលបានយករូបព្រះ*មកដាក់នៅលើគ្រែ រួចដាក់ក្រណាត់រោមពពែនៅក្បាលដំណេករបស់ដាវីឌ ហើយយកសម្លៀកបំពាក់មកដណ្ដប់ពីលើរូបនោះ។
១៤ សុលបានចាត់ពួកបុរសឲ្យទៅនាំដាវីឌមក តែពេលទៅដល់ផ្ទះគាត់ មីកាលប្រាប់ថា៖ «គាត់ឈឺ»។ ១៥ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សុលចាត់ពួកបុរសឲ្យទៅជួបដាវីឌម្ដងទៀត ដោយប្រាប់ពួកគេថា៖ «ចូរទៅសែងគាត់ទាំងគ្រែ មកឲ្យខ្ញុំសម្លាប់ចោល»។+ ១៦ ពេលពួកបុរសចូលទៅរកដាវីឌ ពួកគេឃើញរូបព្រះ*នៅលើគ្រែនិងក្រណាត់រោមពពែនៅក្បាលដំណេករបស់គាត់។ ១៧ សុលសួរមីកាលថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាកូនបញ្ឆោតពុក ហើយជួយសត្រូវពុក+ឲ្យគេចខ្លួនដូច្នេះ?»។ មីកាលឆ្លើយទៅសុលថា៖ «គាត់គំរាមខ្ញុំថា បើខ្ញុំមិនឲ្យគាត់ទៅទេ គាត់នឹងសម្លាប់ខ្ញុំ!»។
១៨ ចំណែកឯដាវីឌ គាត់បានរត់គេចខ្លួន ហើយទៅជួបសាំយូអែលនៅក្រុងរ៉ាម៉ា។+ គាត់រៀបរាប់ប្រាប់សាំយូអែលគ្រប់រឿងដែលសុលបានធ្វើមកលើគាត់។ រួចមក គាត់និងសាំយូអែលបានធ្វើដំណើរទៅស្នាក់នៅណាយ៉ូត។+ ១៩ ក្រោយមក មានគេប្រាប់សុលថា៖ «មើល! ដាវីឌនៅណាយ៉ូតក្រុងរ៉ាម៉ា»។ ២០ សុលក៏ប្រញាប់ចាត់ពួកបុរសរបស់គាត់ឲ្យទៅចាប់ដាវីឌ។ ពេលពួកបុរសទៅដល់ ក៏ឃើញអ្នកប្រកាសទំនាយវ័យចាស់ខ្លះកំពុងប្រកាសទំនាយ* ហើយឃើញសាំយូអែលកំពុងឈរនាំមុខពួកគេ។ ពេលនោះ ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះមានឥទ្ធិពលទៅលើពួកបុរសដែលសុលបានចាត់ឲ្យទៅ ហើយពួកគេក៏ចាប់ផ្ដើមប្រព្រឹត្តដូចអ្នកប្រកាសទំនាយដែរ។
២១ ពេលសុលបានទទួលដំណឹងនោះ គាត់ប្រញាប់ចាត់ពួកបុរសផ្សេងទៀតឲ្យទៅ តែពួកគេក៏ចាប់ផ្ដើមប្រព្រឹត្តដូចអ្នកប្រកាសទំនាយដែរ។ ម្ល៉ោះហើយ សុលចាត់ពួកបុរសខ្លះទៀតឲ្យទៅជាលើកទី៣ តែពួកគេក៏ចាប់ផ្ដើមប្រព្រឹត្តដូចអ្នកប្រកាសទំនាយដែរ។ ២២ នៅទីបំផុត សុលក៏ចេញទៅក្រុងរ៉ាម៉ាដោយផ្ទាល់។ ពេលគាត់ទៅដល់អណ្ដូងធំមួយនៅសេគូ គាត់សួរគេថា៖ «តើសាំយូអែលនិងដាវីឌនៅឯណា?»។ គេឆ្លើយថា៖ «នៅណាយ៉ូត+ក្រុងរ៉ាម៉ា»។ ២៣ កាលដែលសុលធ្វើដំណើរទៅណាយ៉ូតក្រុងរ៉ាម៉ា ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះក៏មានឥទ្ធិពលទៅលើគាត់ផងដែរ។ ដូច្នេះ គាត់ធ្វើដំណើរបណ្ដើរ ប្រព្រឹត្តដូចអ្នកប្រកាសទំនាយបណ្ដើរ រហូតដល់ណាយ៉ូតក្រុងរ៉ាម៉ា។ ២៤ បន្ថែមទៀត សុលបានដោះសម្លៀកបំពាក់ចេញ ហើយប្រព្រឹត្តដូចអ្នកប្រកាសទំនាយនៅចំពោះមុខសាំយូអែល។ សុលដេកទាំងខ្លួនអាក្រាតនៅទីនោះ* ពេញមួយថ្ងៃមួយយប់នោះ។ ហេតុនេះបានជាពួកគេនិយាយថា៖ «តើសុលជាអ្នកប្រកាសទំនាយដែរឬ?»។+
២០ ក្រោយមក ដាវីឌរត់ចេញពីណាយ៉ូតក្រុងរ៉ាម៉ា។ រួចមក គាត់បានទៅជួបយ៉ូណាថាន ហើយសួរថា៖ «តើខ្ញុំបានធ្វើខុសអ្វី?+ តើខ្ញុំធ្វើអាក្រក់អ្វីខ្លះទៅលើឪពុករបស់អ្នក បានជាគាត់ចង់សម្លាប់ខ្ញុំ*ដូច្នេះ?»។ ២ យ៉ូណាថានឆ្លើយទៅគាត់ថា៖ «មិនអាចទៅរួចឡើយ+ដែលឪពុកខ្ញុំចង់សម្លាប់អ្នក! មុននឹងគាត់ធ្វើអ្វីមួយ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំទាំងអស់ ទោះរឿងនោះតូចឬធំក្ដី។ គាត់គ្មានមូលហេតុលាក់មិនឲ្យខ្ញុំដឹងទេ។ បើគាត់ចង់សម្លាប់អ្នកមែន គាត់ច្បាស់ជាប្រាប់ខ្ញុំ»។ ៣ តែដាវីឌនិយាយថា៖ «ឪពុករបស់អ្នកដឹងថាអ្នកស្រឡាញ់ពេញចិត្តខ្ញុំ។+ ដូច្នេះ គាត់ប្រហែលជាគិតថា‹បើឲ្យយ៉ូណាថានដឹងអំពីរឿងនេះ គាត់នឹងពិបាកចិត្ត›។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្វីដែលខ្ញុំនិយាយនៅមុខអ្នកនិងនៅមុខព្រះយេហូវ៉ាគឺជាការពិត។ មិនយូរទៀត ខ្ញុំប្រាកដជាត្រូវគេសម្លាប់ជាមិនខាន!»។+
៤ រួចមក យ៉ូណាថានតបទៅដាវីឌថា៖ «ប្រាប់ខ្ញុំមក អ្នកចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វី នោះខ្ញុំនឹងធ្វើតាមអ្នក»។ ៥ ដាវីឌប្រាប់យ៉ូណាថានថា៖ «ថ្ងៃស្អែកនេះគឺជាថ្ងៃចូលខែថ្មី*+ ហើយខ្ញុំត្រូវអង្គុយបរិភោគជាមួយនឹងឪពុករបស់អ្នក។ ដូច្នេះ សូមឲ្យខ្ញុំទៅលាក់ខ្លួននៅក្រៅក្រុងរហូតដល់ល្ងាចខានស្អែក។ ៦ បើឪពុករបស់អ្នកសួររកខ្ញុំ សូមប្រាប់គាត់ថា៖ ‹ដាវីឌបានសុំការអនុញ្ញាតពីខ្ញុំ ប្រញាប់ទៅផ្ទះរបស់គាត់នៅក្រុងបេថ្លេហិម+ ព្រោះនៅទីនោះក្រុមគ្រួសារគាត់ទាំងមូលត្រូវជូនគ្រឿងបូជាប្រចាំឆ្នាំ›។+ ៧ បើឪពុកអ្នកឆ្លើយថា‹មិនអីទេ› នោះមានន័យថាគាត់មិនមានបំណងអាក្រក់មកលើខ្ញុំទេ។ ប៉ុន្តែ បើគាត់ខឹង អ្នកអាចដឹងច្បាស់ថាគាត់តាំងចិត្តធ្វើអាក្រក់មកលើខ្ញុំហើយ។ ៨ សូមអ្នកបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះខ្ញុំ+ ព្រោះយើងទាំងពីរបានចុះកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយគ្នានៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា។+ តែបើខ្ញុំបានធ្វើខុសមែន+ សូមអ្នកសម្លាប់ខ្ញុំដោយផ្ទាល់ដៃចុះ មិនចាំបាច់ប្រគល់ខ្ញុំឲ្យឪពុកអ្នកទេ»។
៩ ឮដូចនោះ យ៉ូណាថាននិយាយថា៖ «គ្មានថ្ងៃដែលខ្ញុំធ្វើបែបនោះចំពោះអ្នកឡើយ! បើខ្ញុំដឹងថាឪពុកខ្ញុំតាំងចិត្តធ្វើអាក្រក់ចំពោះអ្នក ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នកជាមិនខាន»។+ ១០ រួចដាវីឌសួរយ៉ូណាថានថា៖ «បើឪពុកអ្នកខឹងខ្ញុំ តើអ្នកណានឹងប្រាប់ខ្ញុំ?»។ ១១ យ៉ូណាថាននិយាយទៅកាន់ដាវីឌថា៖ «តោះ! សូមយើងចេញទៅក្រៅក្រុង»។ ដូច្នេះ ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់ក៏ចេញទៅក្រៅក្រុង។ ១២ យ៉ូណាថាននិយាយទៅដាវីឌថែមទៀតថា៖ «សូមព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលធ្វើជាសាក្សីថា ថ្ងៃស្អែកឬខានស្អែកនាវេលាថ្មើរនេះ ខ្ញុំនឹងស្ទាបស្ទង់គំនិតរបស់ឪពុកខ្ញុំឲ្យដឹងថាគាត់គិតយ៉ាងណាចំពោះអ្នក។ បើគាត់អនុគ្រោះឲ្យអ្នក នោះខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នកឲ្យដឹង។ ១៣ ផ្ទុយទៅវិញ បើឪពុកខ្ញុំប៉ុនប៉ងធ្វើអាក្រក់មកលើអ្នក ខ្ញុំច្បាស់ជាប្រាប់អ្នកឲ្យដឹង ហើយនឹងជួយអ្នកឲ្យគេចខ្លួនដោយសុវត្ថិភាព។ តែបើខ្ញុំមិនធ្វើតាមពាក្យរបស់ខ្ញុំទេ សូមព្រះយេហូវ៉ាដាក់ទោសខ្ញុំឲ្យធ្ងន់ចុះ! សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ានៅជាមួយនឹងអ្នក+ ដូចលោកធ្លាប់នៅជាមួយនឹងឪពុកខ្ញុំដែរ។+ ១៤ ទោះជាខ្ញុំស្លាប់ឬរស់ក្ដី សូមដាវីឌបន្តបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះខ្ញុំ ដូចសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ា។+ ១៥ សូមអ្នកបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះកូនចៅរបស់ខ្ញុំជានិច្ចតទៅ+ ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាបំផ្លាញសត្រូវរបស់ដាវីឌអស់ពីផែនដីក៏ដោយ»។ ១៦ ដូច្នេះ យ៉ូណាថានចុះកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងដាវីឌ* ហើយនិយាយថា៖ «សូមព្រះយេហូវ៉ាដាក់ទោសសត្រូវរបស់ដាវីឌ»។ ១៧ ម្ល៉ោះហើយ យ៉ូណាថានបានឲ្យដាវីឌស្បថម្ដងទៀតដោយអាងលើសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលគាត់មានចំពោះយ៉ូណាថាន ព្រោះយ៉ូណាថានស្រឡាញ់ដាវីឌដូចស្រឡាញ់ខ្លួនគាត់។+
១៨ បន្ទាប់មក យ៉ូណាថាននិយាយទៅដាវីឌថា៖ «ថ្ងៃស្អែកនេះគឺជាថ្ងៃចូលខែថ្មី+ ហើយគេនឹងសួររកអ្នក ដោយសារកៅអីរបស់អ្នកនៅទំនេរ។ ១៩ ដល់ខានស្អែក គេច្បាស់ជាសួររកអ្នកទៀត។ ហេតុនេះ អ្នកត្រូវមកពួននៅកន្លែងនេះដូចថ្ងៃមុន ហើយលាក់ខ្លួនក្បែរថ្មនៅទីនេះ។ ២០ ក្រោយមក ខ្ញុំនឹងបាញ់ព្រួញបីដើមទៅចំហៀងថ្មនេះដូចជាកំពុងបាញ់អ្វីមួយ។ ២១ ដូច្នេះ ពេលខ្ញុំចាត់អ្នកបម្រើឲ្យទៅយកព្រួញ ខ្ញុំនឹងនិយាយថា៖ ‹ចូរទៅរើសព្រួញទាំងនោះ›។ បើខ្ញុំនិយាយទៅអ្នកបម្រើថា៖ ‹នុ៎ះន៏! ព្រួញនៅជិតអ្នក ចូរទៅយកមក› នោះអ្នកអាចត្រឡប់មកវិញបាន ព្រោះខ្ញុំស្បថដោយនូវនាមព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏មានជីវិតរស់នៅថា អ្នកនឹងមានសុវត្ថិភាព ហើយគ្មានគ្រោះថ្នាក់អ្វីឡើយ។ ២២ ប៉ុន្តែ បើខ្ញុំប្រាប់អ្នកបម្រើថា៖ ‹នុ៎ះន៏! ព្រួញនៅឆ្ងាយពីអ្នក› នោះសូមដាវីឌទៅចុះ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអ្នកចេញទៅ។ ២៣ សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាធ្វើជាសាក្សីរហូតតទៅ+ ចំពោះពាក្យដែលយើងបានសន្យាជាមួយគ្នា»។+
២៤ ដូច្នេះ ដាវីឌបានទៅលាក់ខ្លួននៅក្រៅក្រុង។ ពេលដល់ថ្ងៃចូលខែថ្មី ស្ដេចបរិភោគអាហារនៅកន្លែងអង្គុយរបស់គាត់។+ ២៥ ដូចសព្វដង ស្ដេចអង្គុយកៅអីជាប់ជញ្ជាំង។ រីឯយ៉ូណាថានអង្គុយទល់មុខគាត់ ហើយអាប់ណឺ+អង្គុយនៅចំហៀងសុល តែកន្លែងរបស់ដាវីឌនៅទំនេរ។ ២៦ នៅថ្ងៃនោះ សុលមិនបាននិយាយអ្វីទេ ព្រោះគាត់គិតក្នុងចិត្តថា៖ ‹ដាវីឌមិនមក ប្រហែលជាដោយសារមានអ្វីកើតឡើងដែលនាំឲ្យគាត់មិនស្អាតបរិសុទ្ធ។*+ ច្បាស់ជាគាត់មិនស្អាតបរិសុទ្ធមែនហើយ›។ ២៧ នៅថ្ងៃទី២ កន្លែងអង្គុយរបស់ដាវីឌនៅទំនេរម្ដងទៀត។ ហេតុនេះ សុលសួរយ៉ូណាថានថា៖ «ហេតុអ្វីមិនឃើញកូនរបស់អ៊ីសាយ+មកបរិភោគអាហារ? ម្សិលមិញក៏មិនឃើញ ថ្ងៃនេះក៏មិនឃើញ»។ ២៨ យ៉ូណាថានឆ្លើយទៅសុលថា៖ «ដាវីឌសុំការអនុញ្ញាតពីខ្ញុំទៅក្រុងបេថ្លេហិម។+ ២៩ ដាវីឌសុំខ្ញុំថា៖ ‹សូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំទៅក្រុងរបស់ខ្ញុំ ព្រោះក្រុមគ្រួសារយើងត្រូវជូនគ្រឿងបូជានៅទីនោះ ហើយបងៗខ្ញុំហៅខ្ញុំឲ្យទៅ។ បើអ្នកមេត្តា សូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំទៅចូលរួមជាមួយនឹងពួកគាត់ផង›។ ហេតុនេះហើយបានជាដាវីឌមិនអាចមកបរិភោគជាមួយនឹងលោកឪពុកបាន»។ ៣០ ភ្លាមនោះ សុលផ្ទុះកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង ស្រែកឲ្យយ៉ូណាថានថា៖ «ឯងនេះ ជាកូនរឹងទទឹង! តើឯងគិតថាពុកមិនដឹងថាឯងរើសយកខាងកូនអ៊ីសាយឬ? ឯងមុខជាធ្វើឲ្យខ្លួនឯងនិងម្ដាយឯងត្រូវអាម៉ាស់មុខហើយ។ ៣១ ដរាបណាកូនអ៊ីសាយនៅរស់ នោះឯងនិងរាជ្យរបស់ឯងមិនអាចរឹងមាំស្ថិតស្ថេរបានឡើយ។+ ដូច្នេះ ចូរចាត់អ្នកណាម្នាក់ឲ្យទៅនាំដាវីឌមកឲ្យពុកឥឡូវភ្លាម ព្រោះវាសមតែស្លាប់»។+
៣២ ប៉ុន្តែ យ៉ូណាថាននិយាយទៅសុលថា៖ «ហេតុអ្វីដាវីឌត្រូវស្លាប់?+ តើគាត់បានធ្វើអ្វីខុស?»។ ៣៣ រំពេចនោះ សុលពួយលំពែងសំដៅទៅយ៉ូណាថាន។+ ពេលនោះហើយដែលយ៉ូណាថានដឹងប្រាកដថា ឪពុករបស់គាត់តាំងចិត្តសម្លាប់ដាវីឌឲ្យទាល់តែបាន។+ ៣៤ យ៉ូណាថានក៏ស្ទុះក្រោកឡើងចេញពីតុ ដោយសារគាត់ខឹងជាខ្លាំង។ គាត់មិនបរិភោគអ្វីសោះនៅថ្ងៃទី២នោះ ព្រោះគាត់ពិបាកចិត្តអំពីដាវីឌ+ និងអំពីរឿងដែលឪពុករបស់គាត់បានប្រមាថមើលងាយគាត់។
៣៥ លុះព្រឹកឡើង យ៉ូណាថានចេញទៅក្រៅក្រុងតាមពាក្យសន្យាជាមួយនឹងដាវីឌ ថែមទាំងមានអ្នកបម្រើវ័យក្មេងម្នាក់ទៅជាមួយដែរ។+ ៣៦ រួចយ៉ូណាថានប្រាប់អ្នកបម្រើថា៖ «ចូររត់ទៅចាំរើសព្រួញមកឲ្យខ្ញុំ»។ អ្នកបម្រើក៏រត់ទៅ ហើយយ៉ូណាថានបាញ់ព្រួញហួសអ្នកបម្រើនោះ។ ៣៧ ពេលអ្នកបម្រើទៅដល់កន្លែងដែលព្រួញធ្លាក់ យ៉ូណាថានស្រែកសួរអ្នកបម្រើថា៖ «ព្រួញនៅឆ្ងាយពីអ្នកទៀត មែនទេ?»។ ៣៨ យ៉ូណាថានស្រែកប្រាប់អ្នកបម្រើនោះទៀតថា៖ «ប្រញាប់ឡើង! ចូរទៅឲ្យលឿន! កុំបង្អង់ឡើយ!»។ ដូច្នេះ អ្នកបម្រើរើសព្រួញទាំងនោះមកឲ្យម្ចាស់វិញ។ ៣៩ អ្នកបម្រើមិនយល់អត្ថន័យនៃពាក្យទាំងនោះទេ មានតែយ៉ូណាថាននិងដាវីឌប៉ុណ្ណោះដែលដឹងថាពាក្យទាំងនោះមានន័យយ៉ាងណា។ ៤០ រួចមក យ៉ូណាថានឲ្យធ្នូនិងព្រួញទៅអ្នកបម្រើ ហើយបង្គាប់ថា៖ «ចូរយកទៅក្រុងវិញ»។
៤១ ពេលអ្នកបម្រើចេញផុតទៅ ដាវីឌក៏ចេញពីកន្លែងលាក់ខ្លួនជិតនោះ នៅប៉ែកខាងត្បូង។ ដាវីឌក្រាបគោរពយ៉ូណាថានបីដង។ រួចមក ពួកគាត់ទាំងពីរថើបលាគ្នា ហើយយំ តែដាវីឌយំខ្លាំងជាង។ ៤២ យ៉ូណាថាននិយាយទៅដាវីឌថា៖ «សូមអ្នកចេញទៅឲ្យបានសេចក្ដីសុខ ដោយសារយើងទាំងពីរបានស្បថ+ក្នុងនាមព្រះយេហូវ៉ារួចហើយថា៖ ‹សូមព្រះយេហូវ៉ាធ្វើជាសាក្សីឲ្យអ្នកនិងខ្ញុំ ព្រមទាំងកូនចៅ*របស់អ្នកនិងកូនចៅ*របស់ខ្ញុំជារៀងរហូត›»។+
បន្ទាប់មក ដាវីឌធ្វើដំណើរចាកចេញទៅ។ ចំណែកយ៉ូណាថាន គាត់ត្រឡប់ទៅក្រុងវិញ។
២១ ក្រោយមក ដាវីឌបានទៅជួបអាហ៊ីម៉ាឡិចដែលជាសង្ឃនៅក្រុងណូប។+ ពេលអាហ៊ីម៉ាឡិចជួបដាវីឌ គាត់ចាប់ផ្ដើមភ័យញ័រ ហើយសួរដាវីឌថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមកតែម្នាក់ឯង គ្មានអ្នកណាមកជាមួយដូច្នេះ?»។+ ២ ដាវីឌតបទៅអាហ៊ីម៉ាឡិចថា៖ «ស្ដេចបានបញ្ជាខ្ញុំឲ្យបំពេញបេសកកម្មមួយ តែគាត់ផ្ដាំថា៖ ‹កុំឲ្យអ្នកណាម្នាក់ដឹងអំពីបេសកកម្មរបស់អ្នកឲ្យសោះ›។ ខ្ញុំបានសន្យាជួបពួកបុរសរបស់ខ្ញុំនៅកន្លែងមួយ។ ៣ ឥឡូវ បើអ្នកមាននំប៉័ងប្រាំដុំ ឬអ្វីផ្សេងទៀត សូមឲ្យមកខ្ញុំ»។ ៤ សង្ឃនោះឆ្លើយទៅដាវីឌថា៖ «ខ្ញុំគ្មាននំប៉័ងធម្មតាទេ មានតែនំប៉័ងបរិសុទ្ធ។+ ប៉ុន្តែ បើពួកបុរសរបស់អ្នកបានរួមដំណេកជាមួយនឹងស្ត្រី នោះពួកគេមិនអាចបរិភោគបានឡើយ»។+ ៥ ដាវីឌតបទៅវិញថា៖ «ដូចពីមុន ក្នុងអំឡុងពេលចេញធ្វើសង្គ្រាម ពួកយើងមិនរួមដំណេកជាមួយនឹងស្ត្រីទេ។+ សូម្បីតែនៅពេលចេញបំពេញបេសកកម្មធម្មតា រូបកាយរបស់ពួកបុរសទាំងនោះបរិសុទ្ធទៅហើយ ទម្រាំតែចេញបំពេញបេសកកម្មពិសេស ពួកគេច្បាស់ជាបរិសុទ្ធជាងនោះទៅទៀត!»។ ៦ ដូច្នេះ សង្ឃនោះបានឲ្យនំប៉័ងបរិសុទ្ធទៅដាវីឌ+ ដោយសារគ្មាននំប៉័ងណាក្រៅពីនំប៉័ងតាំងទុកទេ។ នំប៉័ងទាំងនោះបានត្រូវដកចេញពីត្រសាលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយនំប៉័ងថ្មីបានត្រូវដាក់ជំនួសវិញនៅថ្ងៃដដែលនោះ។
៧ នៅថ្ងៃនោះ អ្នកបម្រើម្នាក់របស់សុលក៏នៅទីនោះដែរ គាត់បានត្រូវបង្ខាំង*នៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់មានឈ្មោះដូអេក+ជនជាតិអេដំ+ គាត់ជាមេគ្រប់គ្រងលើពួកអ្នកឃ្វាលហ្វូងចៀមរបស់សុល។
៨ ក្រោយពីទទួលនំប៉័ងហើយ ដាវីឌសួរអាហ៊ីម៉ាឡិចថា៖ «តើអ្នកមានដាវឬលំពែងនៅទីនេះទេ? ដោយសារបេសកកម្មដែលស្ដេចបញ្ជាបន្ទាន់ពេក ដូច្នេះខ្ញុំមិនបានយកដាវឬអាវុធរបស់ខ្ញុំមកជាមួយទេ»។ ៩ សង្ឃនោះនិយាយថា៖ «នៅទីនេះមានដាវរបស់កូលីយ៉ាត+ជនជាតិភីលីស្ទីន ដែលអ្នកបានសម្លាប់នៅជ្រលងភ្នំអេឡា។+ គេរុំដាវនោះដោយក្រណាត់ ដាក់នៅខាងក្រោយអាវអេផូឌ។+ បើអ្នកចង់យក សូមយកចុះ ព្រោះនៅទីនេះមានតែដាវនេះប៉ុណ្ណោះ»។ ដាវីឌនិយាយថា៖ «គ្មានដាវណាដូចដាវនេះឡើយ សូមឲ្យមកខ្ញុំ»។
១០ នៅថ្ងៃនោះ ដាវីឌបន្តរត់គេចខ្លួន+ពីសុលទៀត។ លុះក្រោយមក គាត់ទៅដល់ក្រុងកាថដែលគ្រប់គ្រងដោយស្ដេចអាគីស។+ ១១ អ្នកបម្រើជម្រាបស្ដេចអាគីសថា៖ «នោះជាដាវីឌស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល។ ដាវីឌនេះឯងដែលគេបានច្រៀងរាំថា៖
‹សុលសម្លាប់រាប់ពាន់
តែដាវីឌសម្លាប់រាប់ម៉ឺន›»។+
១២ ដាវីឌបានរិះគិតពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគេ ហើយក៏តាំងភ័យខ្លាច+អាគីសស្ដេចក្រុងកាថយ៉ាងខ្លាំង។ ១៣ ដូច្នេះ គាត់បានក្លែងខ្លួនធ្វើជាឆ្កួត+នៅចំពោះមុខពួកគេ។ គាត់យកដៃគូសវាសលើទ្វារកំពែង ហើយបង្ហៀរទឹកមាត់លើពុកចង្កា។ ១៤ ក្រោយមក អាគីសនិយាយទៅអ្នកបម្រើថា៖ «អ្នកឃើញហើយថា បុរសនេះជាមនុស្សឆ្កួត! ហេតុអ្វីបានជានាំគាត់មកជួបខ្ញុំ? ១៥ តើខ្ញុំខ្វះមនុស្សឆ្កួតឬ បានជានាំមនុស្សឆ្កួតនេះមកឲ្យខ្ញុំ? មិនគួរនាំមនុស្សឆ្កួតនេះចូលក្នុងវិមានខ្ញុំទេ»។
២២ ដាវីឌបានចេញពីទីនោះ+ ហើយទៅលាក់ខ្លួននៅឯរូងភ្នំនៃក្រុងអាឌូឡាម។+ ពេលបងប្រុសៗនិងក្រុមគ្រួសារទាំងអស់របស់ឪពុកគាត់បានដឹង ពួកគេនាំគ្នាធ្វើដំណើរទៅជួបដាវីឌនៅទីនោះ។ ២ ម្យ៉ាងទៀត អស់អ្នកដែលប្រឈមមុខទុក្ខលំបាក និងអ្នកដែលជំពាក់បំណុលគេ រួមទាំងអ្នកដែលព្រួយចំបែងចិត្ត បានទៅផ្ដុំគ្នានឹងដាវីឌ ហើយគាត់ក្លាយទៅជាមេពួកគេ។ បុរសដែលនៅជាមួយនឹងដាវីឌមានប្រហែលជា៤០០នាក់។
៣ ក្រោយមក ដាវីឌបានចេញពីទីនោះទៅក្រុងមីសពេក្នុងស្រុកម៉ូអាប់ ហើយនិយាយទៅស្ដេចស្រុកម៉ូអាប់ថា៖+ «សូមអនុញ្ញាតឲ្យឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំអាស្រ័យនៅក្នុងស្រុករបស់លោកផង រហូតដល់ពេលដែលខ្ញុំដឹងថាព្រះនឹងធ្វើយ៉ាងណាចំពោះខ្ញុំ»។ ៤ ម្ល៉ោះហើយ ដាវីឌបាននាំឪពុកម្ដាយមកឯស្ដេចស្រុកម៉ូអាប់។ ពួកគេអាស្រ័យនៅស្រុករបស់ស្ដេចនោះ ក្នុងអំឡុងពេលដែលដាវីឌនៅកន្លែងលាក់ខ្លួន។+
៥ ក្រោយមក កាដ+ជាអ្នកប្រកាសទំនាយនិយាយទៅដាវីឌថា៖ «កុំលាក់ខ្លួននៅទីនោះទៀត។ សូមចេញពីទីនោះទៅឯស្រុកយូដាវិញ»។+ ដូច្នេះ ដាវីឌបានចេញពីទីនោះទៅព្រៃហេរេត។
៦ សុលឮថា មានគេឃើញដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់។ ពេលនោះសុលកំពុងអង្គុយកាន់លំពែងក្រោមដើមថាម៉ារីសនៅទីខ្ពស់ក្នុងក្រុងគីបៀ+ ហើយអ្នកបម្រើទាំងអស់នៅជុំវិញគាត់។ ៧ រួចមក សុលនិយាយទៅកាន់ពួកអ្នកបម្រើថា៖ «អ្នករាល់គ្នាដែលជាកូនចៅបេនយ៉ាមីនអើយ! សូមស្ដាប់ តើកូនប្រុសអ៊ីសាយ+នោះនឹងផ្ដល់ដីស្រែនិងចម្ការទំពាំងបាយជូរដល់អ្នកទាំងអស់គ្នាដូចខ្ញុំដែរឬទេ? តើគាត់នឹងតែងតាំងអ្នករាល់គ្នាឲ្យធ្វើជាមេលើ១.០០០នាក់ និងមេលើ១០០នាក់ឬទេ?+ ៨ អ្នករាល់គ្នាបានឃុបឃិតគ្នាទាស់នឹងខ្ញុំ! គ្មានអ្នកណាម្នាក់ប្រាប់ខ្ញុំសោះថាកូនប្រុសខ្ញុំបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងកូនប្រុសអ៊ីសាយ!+ គ្មានអ្នកណាម្នាក់អាណិតខ្ញុំទេ ហើយគ្មានអ្នកណាម្នាក់ប្រាប់ខ្ញុំថាកូនប្រុសខ្ញុំបានជំរុញដាវីឌជាអ្នកបម្រើខ្ញុំ ឲ្យពួនចាំវាយប្រហារខ្ញុំដូចសព្វថ្ងៃនេះឡើយ»។
៩ ឮដូច្នោះ ដូអេក+ដែលជាជនជាតិអេដំ និងជាអ្នកមើលការខុសត្រូវលើអ្នកបម្រើរបស់សុលនៅទីនោះ បានឆ្លើយថា៖+ «ខ្ញុំបានឃើញកូនប្រុសរបស់អ៊ីសាយមកក្រុងណូប ជួបអាហ៊ីម៉ាឡិចកូនប្រុសអាហាយថូប។+ ១០ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ អាហ៊ីម៉ាឡិចបានសួរព្រះយេហូវ៉ាឲ្យដាវីឌ ហើយឲ្យអាហារគាត់ទៀត។ សូម្បីតែដាវរបស់កូលីយ៉ាតជនជាតិភីលីស្ទីននោះ ក៏អាហ៊ីម៉ាឡិចឲ្យទៅគាត់ដែរ»។+ ១១ ភ្លាមនោះ ស្ដេចបានចាត់គេឲ្យទៅហៅអាហ៊ីម៉ាឡិចជាសង្ឃ ដែលជាកូនប្រុសអាហាយថូប និងសង្ឃទាំងអស់ដែលជាពូជពង្សរបស់ឪពុកគាត់នៅក្រុងណូប។ ដូច្នេះ ពួកគេទាំងអស់បានមកជួបស្ដេច។
១២ រួចសុលនិយាយថា៖ «កូនប្រុសអាហាយថូប សូមស្ដាប់!»។ គាត់ឆ្លើយថា៖ «បាទ លោកម្ចាស់»។ ១៣ សុលនិយាយថា៖ «ហេតុអ្វីអ្នកសមគំនិតជាមួយនឹងកូនប្រុសអ៊ីសាយប្រឆាំងខ្ញុំដូច្នេះ? ហេតុអ្វីអ្នកឲ្យនំប៉័ង ឲ្យដាវ ហើយសួរព្រះឲ្យគាត់? ឥឡូវនេះ គាត់ប្រឆាំងខ្ញុំហើយពួនចាំវាយប្រហារខ្ញុំទៀត»។ ១៤ ឮដូច្នេះ អាហ៊ីម៉ាឡិចឆ្លើយទៅស្ដេចថា៖ «ក្នុងចំណោមអ្នកបម្រើទាំងអស់របស់លោក តើមានអ្នកណាគួរឲ្យទុកចិត្តដូចដាវីឌ?*+ គាត់ជាកូនប្រសាលោក+ និងជាមេអង្គរក្សរបស់លោក ថែមទាំងជាអ្នកមានកិត្តិយសក្នុងវិមានរបស់លោកទៀតផង។+ ១៥ នេះមិនមែនជាលើកដំបូងដែលខ្ញុំសួរព្រះឲ្យគាត់ទេ មែនទេ?+ សម្ដីរបស់លោកមិនសមហេតុសមផលទេ! សូមលោកកុំសង្ស័យខ្ញុំនិងកូនចៅទាំងអស់របស់ឪពុកខ្ញុំឡើយ ព្រោះខ្ញុំមិនដឹងអ្វីទាល់តែសោះអំពីរឿងនេះ»។+
១៦ ប៉ុន្តែ ស្ដេចនិយាយថា៖ «អាហ៊ីម៉ាឡិច អ្នកនិងកូនចៅទាំងអស់របស់ឪពុកអ្នកត្រូវតែស្លាប់!»។+ ១៧ ដូច្នេះ ស្ដេចបង្គាប់អង្គរក្សដែលនៅជុំវិញគាត់ថា៖ «ចូរសម្លាប់ពួកសង្ឃរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចោលទៅ ពីព្រោះពួកគេចូលដៃជាមួយនឹងដាវីឌ! ពួកគេដឹងហើយថាគាត់រត់គេចខ្លួន តែពួកគេមិនប្រាប់ខ្ញុំសោះ!»។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកបម្រើស្ដេចមិនហ៊ានលើកដៃសម្លាប់ពួកសង្ឃរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ១៨ ហេតុនោះ ស្ដេចបង្គាប់ទៅដូអេកថា៖+ «ចូរអ្នកសម្លាប់ពួកសង្ឃទាំងនេះចោលទៅ!»។ ដូច្នេះ ដូអេកដែលជាជនជាតិអេដំ+ក៏ស្ទុះទៅសម្លាប់ពួកសង្ឃដោយផ្ទាល់ដៃគាត់។ នៅថ្ងៃនោះ គាត់សម្លាប់ពួកសង្ឃ*អស់៨៥នាក់។+ ១៩ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ គាត់បានទៅវាយប្រហារក្រុងណូប+ជាក្រុងរបស់ពួកសង្ឃទាំងនោះ ហើយបានសម្លាប់មនុស្សទាំងប្រុសទាំងស្រី និងកូនក្មេង ព្រមទាំងសត្វគោ សត្វលា និងសត្វចៀមទៀតផង។
២០ នៅពេលនោះ អាប៊ីយ៉ាថា+ជាកូនប្រុសម្នាក់របស់អាហ៊ីម៉ាឡិចដែលជាកូនអាហាយថូប គាត់បានរត់ភៀសខ្លួនទៅឯដាវីឌ។ ២១ អាប៊ីយ៉ាថាបានប្រាប់ដាវីឌថា៖ «សុលបានសម្លាប់ពួកសង្ឃរបស់ព្រះយេហូវ៉ា»។ ២២ ដាវីឌនិយាយទៅកាន់គាត់ថា៖ «នៅថ្ងៃនោះ ខ្ញុំឃើញដូអេកជនជាតិអេដំនៅទីនោះ ខ្ញុំដឹងថា+គាត់នឹងប្រាប់សុលជាមិនខាន។ ខ្ញុំជាដើមហេតុដែលធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសារទាំងអស់របស់ឪពុកអ្នកស្លាប់។ ២៣ សូមអ្នកអាស្រ័យនៅជាមួយនឹងខ្ញុំ។ កុំភ័យខ្លាចឡើយ ព្រោះអ្នកដែលរកសម្លាប់អ្នក ក៏រកសម្លាប់ខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំនឹងការពារជីវិតអ្នក»។+
២៣ ក្រោយមក មានគេប្រាប់ដាវីឌថា៖ «ទាហានភីលីស្ទីនកំពុងច្បាំងនឹងក្រុងកៃឡា+ ថែមទាំងវាយលុកទីលានបញ្ជាន់ស្រូវទៀតផង»។ ២ ម្ល៉ោះហើយ ដាវីឌសួរព្រះយេហូវ៉ាថា៖ +«តើខ្ញុំគួរទៅសម្លាប់ទាហានភីលីស្ទីនទាំងនោះឬទេ?»។ ព្រះយេហូវ៉ាឆ្លើយទៅដាវីឌថា៖ «ចូរទៅសម្លាប់ទាហានភីលីស្ទីន ហើយសង្គ្រោះក្រុងកៃឡាចុះ!»។ ៣ ប៉ុន្តែ ពួកបុរសរបស់ដាវីឌនិយាយទៅគាត់ថា៖ «មើល! សូម្បីតែនៅក្នុងទឹកដីកុលសម្ព័ន្ធយូដានេះ យើងភ័យខ្លាចទៅហើយ+ ទម្រាំតែយើងទៅក្រុងកៃឡាច្បាំងនឹងទាហានភីលីស្ទីន យើងច្បាស់ជានឹងភ័យខ្លាចជាងនោះទៅទៀត!»។+ ៤ ហេតុនេះ ដាវីឌសួរព្រះយេហូវ៉ាម្ដងទៀត។+ ព្រះយេហូវ៉ាឆ្លើយទៅគាត់ថា៖ «ចូរចុះទៅក្រុងកៃឡា ព្រោះខ្ញុំនឹងប្រគល់ទាហានភីលីស្ទីនមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃអ្នក»។+ ៥ ដូច្នេះ ដាវីឌចុះទៅក្រុងកៃឡាជាមួយនឹងពួកបុរសរបស់គាត់ ហើយច្បាំងនឹងទាហានភីលីស្ទីន។ ដាវីឌបានចាប់យកហ្វូងសត្វរបស់ពួកគេ ព្រមទាំងសម្លាប់ពួកគេយ៉ាងរង្គាល។ យ៉ាងនេះ ដាវីឌបានសង្គ្រោះអ្នកក្រុងកៃឡា។+
៦ ពេលអាប៊ីយ៉ាថា+កូនប្រុសរបស់អាហ៊ីម៉ាឡិច រត់គេចខ្លួនទៅឯដាវីឌនៅក្រុងកៃឡា គាត់បានយកអាវអេផូឌទៅជាមួយដែរ។ ៧ នៅពេលនោះមានគេប្រាប់សុលថា៖ «ដាវីឌបានមកក្រុងកៃឡា»។ ដូច្នេះ សុលនិយាយថា៖ «ព្រះបានប្រគល់គាត់មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃខ្ញុំហើយ+ ព្រោះគាត់បិទផ្លូវខ្លួនឯង ដោយចូលក្នុងក្រុងដែលមានទាំងទ្វារទាំងរនុក»។ ៨ ម្ល៉ោះហើយ សុលបញ្ជាឲ្យទាហានទាំងអស់ចុះទៅក្រុងកៃឡា ដើម្បីឡោមព័ទ្ធដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់។ ៩ ពេលដាវីឌដឹងថាសុលរៀបគម្រោងចាប់គាត់ គាត់ប្រាប់អាប៊ីយ៉ាថាដែលជាសង្ឃថា៖ «សូមយកអាវអេផូឌមកទីនេះ»។+ ១០ រួចដាវីឌអធិដ្ឋានថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអើយ! ខ្ញុំជាអ្នកបម្រើរបស់លោកទទួលដំណឹងច្បាស់ថា សុលមានបំណងមកបំផ្លាញក្រុងកៃឡាដោយសារខ្ញុំ។+ ១១ តើពួកមេដឹកនាំ*ក្រុងកៃឡានឹងប្រគល់ខ្ញុំទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់សុលឬទេ? តើសុលនឹងចុះមករកខ្ញុំ ដូចដែលខ្ញុំបានឮដែរទេ? ឱព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអើយ! សូមលោកមេត្តាប្រាប់ខ្ញុំផង»។ ព្រះយេហូវ៉ាឆ្លើយថា៖ «គាត់នឹងចុះមកមែន»។ ១២ ដាវីឌអធិដ្ឋានសួរទៀតថា៖ «តើពួកមេដឹកនាំក្រុងកៃឡានឹងប្រគល់ខ្ញុំនិងពួកបុរសរបស់ខ្ញុំទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់សុលឬទេ?»។ ព្រះយេហូវ៉ាតបថា៖ «ពួកគេនឹងប្រគល់អ្នករាល់គ្នាមែន»។
១៣ ម្ល៉ោះហើយ ដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់ប្រមាណ៦០០នាក់+ ប្រញាប់ធ្វើដំណើរចេញពីក្រុងកៃឡា ហើយទៅកន្លែងណាដែលពួកគេអាចទៅបាន។ ពេលគេប្រាប់សុលថា ដាវីឌបានរត់ចេញពីក្រុងកៃឡាហើយ នោះសុលមិនបានដេញតាមគាត់ទេ។ ១៤ ដាវីឌពួននៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ ត្រង់កន្លែងផ្សេងៗដែលគេពិបាកចូលទៅជិត ដែលស្ថិតនៅប្រជុំភ្នំនៃតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំជិតក្រុងស៊ីប។+ ឯសុលតាមរកដាវីឌឥតឈប់ឈរ+ តែព្រះយេហូវ៉ាមិនប្រគល់ដាវីឌទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់គាត់ទេ។ ១៥ កាលដែលដាវីឌនៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំជិតក្រុងស៊ីបនៅហូរេស ដាវីឌបានដឹងថា*សុលតាមរកសម្លាប់គាត់។
១៦ នៅពេលមួយ យ៉ូណាថានកូនប្រុសរបស់សុលបានទៅជួបដាវីឌនៅហូរេស ហើយគាត់បានជួយដាវីឌឲ្យកាន់តែមានទំនុកចិត្តទៅលើព្រះយេហូវ៉ា។+ ១៧ គាត់និយាយទៅដាវីឌថា៖ «កុំភ័យខ្លាចឡើយ! សុលឪពុកខ្ញុំមិនអាចធ្វើអ្វីអ្នកបានទេ។ អ្នកនឹងទៅជាស្ដេចលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែល+ ហើយខ្ញុំនឹងទៅជាអ្នកទី២បន្ទាប់ពីអ្នក។ សុលឪពុកខ្ញុំក៏ដឹងដែរ»។+ ១៨ បន្ទាប់មក ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់ធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀង+នៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា។ រួចដាវីឌបន្តនៅហូរេស ឯយ៉ូណាថានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
១៩ ក្រោយមក អ្នកក្រុងស៊ីបឡើងទៅជួបសុលនៅក្រុងគីបៀ+ ហើយនិយាយថា៖ «ដាវីឌកំពុងលាក់ខ្លួននៅហូរេស ក្បែរកន្លែងពួកយើង នោះជាកន្លែងដែលពិបាកចូលទៅជិត។+ កន្លែងនោះនៅទួលហាគីឡា+ដែលស្ថិតនៅប៉ែកខាងត្បូងនៃតំបន់យេស៊ីម៉ូន។*+ ២០ ដូច្នេះ ពេលណាដែលស្ដេចចង់មក សូមមកចុះ! យើងនឹងជួយលោកទៅចាប់គាត់»។+ ២១ សុលនិយាយថា៖ «សូមព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរអ្នករាល់គ្នា ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នាបានបង្ហាញចិត្តអាណិតមេត្តាដល់ខ្ញុំ។ ២២ សូមទៅរកមើលឲ្យច្បាស់ថាដាវីឌលាក់ខ្លួននៅកន្លែងណា ហើយស៊ើបសួរថាអ្នកណាខ្លះបានឃើញគាត់ ព្រោះខ្ញុំឮថាគាត់មានល្បិចកលច្រើនណាស់។ ២៣ សូមស៊ើបឲ្យបានហ្មត់ចត់ដើម្បីស្គាល់គ្រប់កន្លែងដែលគាត់លាក់ខ្លួន ហើយយកភ័ស្តុតាងមកជួបខ្ញុំវិញ។ រួចខ្ញុំនឹងទៅជាមួយនឹងអ្នក ហើយទោះជាគាត់នៅក្នុងចំណោមកុលសម្ព័ន្ធយូដារាប់ពាន់នាក់ក៏ដោយ ខ្ញុំនឹងរកគាត់ឲ្យទាល់តែឃើញ»។
២៤ ដូច្នេះ ពួកគេធ្វើដំណើរទៅក្រុងស៊ីប+មុនសុល។ អំឡុងពេលនោះ ដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់លាក់ខ្លួនក្នុងតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំជិតក្រុងម៉ាអន+នៅតំបន់អារ៉ាបា+ នាប៉ែកខាងត្បូងនៃតំបន់យេស៊ីម៉ូន។ ២៥ រួចមក សុលនិងពួកបុរសរបស់គាត់បានមកតាមរកដាវីឌនៅក្រុងម៉ាអន។+ ពេលដាវីឌដឹងអំពីរឿងនេះ គាត់ប្រញាប់ចុះទៅឯផ្ទាំងថ្មធំៗ+ ហើយលាក់ខ្លួននៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំជិតក្រុងនោះ។ ពេលសុលឮដូច្នេះ គាត់ក៏តាមរកដាវីឌដល់តំបន់ស្ងាត់ជ្រងំនោះ។ ២៦ កាលដែលសុលមកដល់ភ្នំម្ខាង ដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់នៅភ្នំម្ខាងទៀត។ ពួកគេប្រញាប់រត់គេច+ពីសុល តែសុលនិងពួកបុរសរបស់គាត់ដេញតាមចាប់ពួកគេកាន់តែជិត។+ ២៧ ស្រាប់តែពេលនោះមានអ្នកនាំដំណឹងមកប្រាប់សុលថា៖ «សូមប្រញាប់មកវិញ ព្រោះជនជាតិភីលីស្ទីនចូលវាយលុកទឹកដីរបស់យើងហើយ!»។ ២៨ ឮដូច្នោះ សុលឈប់ដេញតាមដាវីឌ+ ហើយបកទៅច្បាំងនឹងជនជាតិភីលីស្ទីនវិញ។ ហេតុនេះហើយបានជាគេហៅកន្លែងនោះថា ថ្មនៃការបែកបាក់។
២៩ រួចមក ដាវីឌចាកចេញពីទីនោះ ហើយទៅក្រុងអេនកេឌីដើម្បីលាក់ខ្លួននៅតាមកន្លែងដែលគេពិបាកចូលទៅជិត។+
២៤ ក្រោយពីសុលត្រឡប់មកពីដេញតាមទាហានភីលីស្ទីនវិញភ្លាម ពួកគេប្រាប់គាត់ថា៖ «មើល! ដាវីឌនៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំជិតក្រុងអេនកេឌី»។+
២ ដូច្នេះ សុលបានជ្រើសរើសបុរស៣.០០០នាក់ពីចំណោមជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ រួចទៅតាមរកដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់នៅតាមចំណោតភ្នំពពែ។* ៣ នៅតាមផ្លូវ សុលបានទៅដល់ក្រោលចៀមដែលធ្វើពីថ្ម។ នៅទីនោះមានរូងភ្នំមួយ ហើយគាត់ចូលទៅបន្ទោបង់នៅក្នុងរូងនោះ។ ឯដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់ក៏នៅក្នុងរូងភ្នំនោះដែរ តែពួកគេអង្គុយនៅខាងក្នុងបំផុត។+ ៤ ពួកបុរសរបស់ដាវីឌនិយាយទៅគាត់ថា៖ «នេះជាថ្ងៃដែលព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅអ្នកថា៖ ‹មើល! ខ្ញុំនឹងប្រគល់សត្រូវទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នក។+ សូមអ្នកធ្វើតាមអ្វីដែលអ្នកគិតថាល្អចុះ!›»។ ហេតុនេះ ដាវីឌក្រោកឡើង ហើយដើរលបៗចូលទៅកាត់ជាយអាវវែងរបស់សុល។ ៥ តែក្រោយមក សមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យ*របស់ដាវីឌបានស្ដីបន្ទោសគាត់+ ដោយសារគាត់បានកាត់ជាយអាវរបស់សុល។ ៦ ដាវីឌនិយាយទៅកាន់ពួកបុរសរបស់គាត់ថា៖ «ពេលខ្ញុំគិតពិចារណាអំពីទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំមិនគួរធ្វើដូច្នេះចំពោះលោកម្ចាស់របស់ខ្ញុំ ជាអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាបានរើសតាំងនោះឡើយ។ ខ្ញុំមិនគួរលើកដៃទាស់នឹងគាត់ទេ ព្រោះគាត់ជាអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាបានរើសតាំង»។+ ៧ ដាវីឌនិយាយដូច្នេះដើម្បីឃាត់*ពួកបុរសរបស់គាត់ ហើយគាត់មិនឲ្យពួកគេសម្លាប់សុលទេ។ រីឯសុលវិញ គាត់ក្រោកឡើងចេញពីរូងភ្នំ ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។
៨ រួចមក ដាវីឌក្រោកចេញពីរូងនោះ ហើយស្រែកហៅពីក្រោយសុលថា៖ «លោកម្ចាស់ ជាស្ដេចរបស់ខ្ញុំអើយ!»។+ ពេលសុលងាកមកក្រោយ ក៏ឃើញដាវីឌក្រាបក្បាលដល់ដី បង្ហាញការគោរពចំពោះគាត់។ ៩ ដាវីឌនិយាយទៅសុលថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាលោកស្ដាប់មនុស្សដែលនិយាយថា៖ ‹មើល! ដាវីឌព្យាយាមធ្វើបាបលោក›?+ ១០ នៅថ្ងៃនេះឯង លោកឃើញថាកាលដែលលោកនៅក្នុងរូងភ្នំ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់លោកមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃខ្ញុំ។ ទោះជាមានគេជំរុញខ្ញុំឲ្យសម្លាប់លោកក៏ដោយ+ តែខ្ញុំអាណិតមេត្តាលោក ហើយខ្ញុំបាននិយាយថា៖ ‹ខ្ញុំមិនព្រមលើកដៃទាស់នឹងលោកម្ចាស់របស់ខ្ញុំជាដាច់ខាត ព្រោះគាត់ជាអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាបានរើសតាំង›។+ ១១ សូមលោកឪពុកមើលនេះ! ជាយអាវវែងរបស់លោកនៅក្នុងដៃខ្ញុំ។ ពិតមែនតែខ្ញុំបានកាត់ជាយអាវរបស់លោក តែខ្ញុំមិនបានសម្លាប់លោកទេ។ ឥឡូវលោកអាចឃើញច្បាស់ហើយថា ខ្ញុំគ្មានគំនិតធ្វើបាបឬបះបោរប្រឆាំងលោកឡើយ ហើយខ្ញុំក៏មិនបានធ្វើខុសនឹងលោកដែរ។+ ចំណែកលោកវិញ លោកតាមរកប្រហារជីវិត*ខ្ញុំឥតឈប់។+ ១២ សូមព្រះយេហូវ៉ាវិនិច្ឆ័យលោកនិងខ្ញុំ+ ហើយសូមព្រះយេហូវ៉ាសងសឹកលោកជំនួសខ្ញុំចុះ។+ រីឯខ្ញុំវិញ ខ្ញុំមិនព្រមលូកដៃទាស់នឹងលោកទេ។+ ១៣ ដូចសុភាសិតបុរាណថា៖ ‹មនុស្សទុច្ចរិតតែងប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិត›។ ចំពោះខ្ញុំវិញ ខ្ញុំមិនព្រមលូកដៃទាស់នឹងលោកឡើយ។ ១៤ តើស្ដេចនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចេញមកតាមរកអ្នកណា? តើអ្នកណាដែលលោកកំពុងដេញតាម? តើមិនមែនដេញតាមឆ្កែងាប់ឬចៃមួយក្បាលទេឬ?+ ១៥ សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាធ្វើជាចៅក្រមវិនិច្ឆ័យក្ដីរវាងលោកនិងខ្ញុំ។ ព្រះនឹងពិនិត្យពិចារណា ហើយការពារក្ដីឲ្យខ្ញុំ។+ ព្រះនឹងវិនិច្ឆ័យខ្ញុំ ហើយសង្គ្រោះខ្ញុំពីកណ្ដាប់ដៃរបស់លោកម្ចាស់»។
១៦ លុះដាវីឌនិយាយចប់ហើយ សុលពោលថា៖ «ឱដាវីឌកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំអើយ! តើនេះជាសំឡេងកូនឬ?»។+ រួចសុលក៏ចាប់ផ្ដើមទ្រហោយំ។ ១៧ គាត់និយាយទៅដាវីឌថា៖ «អ្នកជាមនុស្សសុចរិតជាងខ្ញុំ ព្រោះអ្នកបានធ្វើល្អចំពោះខ្ញុំ តែខ្ញុំបែរជាធ្វើអាក្រក់ចំពោះអ្នកទៅវិញ។+ ១៨ នៅថ្ងៃនេះ អ្នកបង្ហាញថាអ្នកបានមេត្តាដល់ខ្ញុំ ដោយមិនសម្លាប់ខ្ញុំ ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់ខ្ញុំទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នកក៏ដោយ។+ ១៩ បើមនុស្សណាម្នាក់ប្រទះឃើញសត្រូវរបស់ខ្លួន តើគាត់នឹងឲ្យសត្រូវនោះរួចខ្លួនឬ? ព្រះយេហូវ៉ានឹងឲ្យរង្វាន់ដល់អ្នកចំពោះអំពើល្អដែលអ្នកបានធ្វើ+មកលើខ្ញុំនៅថ្ងៃនេះ។ ២០ មើល! ខ្ញុំដឹងយ៉ាងពិតប្រាកដថាអ្នកនឹងគ្រប់គ្រងជាស្ដេច+ ហើយថាវង្សត្រកូលរបស់អ្នកនឹងគ្រប់គ្រងជាស្ដេចលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលរហូតតទៅ។ ២១ ឥឡូវ សូមអ្នកស្បថនឹងខ្ញុំនៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ាថា+ អ្នកនឹងមិនបំផ្លាញកូនចៅ*របស់ខ្ញុំ ហើយមិនកាត់ឈ្មោះខ្ញុំចេញពីពូជពង្សរបស់ឪពុកខ្ញុំឡើយ»។+ ២២ ដូច្នេះ ដាវីឌបានស្បថនឹងសុល រួចមកសុលត្រឡប់ទៅវិមានវិញ។+ រីឯដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់ក៏បានធ្វើដំណើរឡើងទៅកន្លែងលាក់ខ្លួន។+
២៥ មិនយូរក្រោយមក សាំយូអែល+បានទទួលមរណភាព។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់បានជួបជុំគ្នា ហើយយំកើតទុក្ខនឹងគាត់។ ពួកគេបញ្ចុះសពគាត់ជិតផ្ទះរបស់គាត់នៅក្រុងរ៉ាម៉ា។+ បន្ទាប់មក ដាវីឌធ្វើដំណើរចុះទៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំប៉ារ៉ាន។
២ នៅឯក្រុងម៉ាអន+ មានបុរសម្នាក់ជាអ្នកមានស្តុកស្តម្ភ។ គាត់មានទ្រព្យសម្បត្តិនៅក្រុងកើមែល។*+ គាត់មានចៀម៣.០០០ក្បាល និងពពែ១.០០០ក្បាល។ នៅពេលនោះ គាត់កំពុងកាត់រោមចៀមនៅក្រុងកើមែល។ ៣ គាត់ឈ្មោះណាបាល+ មានប្រពន្ធឈ្មោះអាប៊ីកែល។+ នាងជាស្ត្រីដែលចេះគិតពិចារណានិងមានរូបសម្ផស្សស្រស់ស្អាត។ ឯណាបាលប្ដីនាងជាកូនចៅកាលែប+ គាត់ជាមនុស្សកោងកាចនិងមានកិរិយាអាក្រក់ខ្លាំងណាស់។+ ៤ ពេលដាវីឌនៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ គាត់បានឮថាណាបាលកំពុងកាត់រោមចៀម។ ៥ ដូច្នេះ ដាវីឌចាត់បុរស១០នាក់ឲ្យទៅជួបណាបាល ហើយដាវីឌប្រាប់ពួកគេថា៖ «ចូរឡើងទៅក្រុងកើមែល។ ពេលអ្នករាល់គ្នាជួបណាបាល សូមប្រាប់គាត់ថាខ្ញុំផ្ដាំសួរសុខទុក្ខគាត់។ ៦ រួចជូនពរគាត់ថា៖ ‹សូមឲ្យអ្នកមានអាយុវែង និងមានសុខភាពល្អ។* សូមឲ្យក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកនិងអ្វីៗដែលអ្នកមាន បានចម្រុងចម្រើន។ ៧ ពេលនេះ ខ្ញុំឮថាអ្នកកំពុងកាត់រោមចៀម។ កាលដែលពួកគង្វាលរបស់អ្នកនៅជាមួយនឹងយើង យើងមិនដែលធ្វើបាបពួកគេទេ។+ ក្នុងអំឡុងពេលពួកគេនៅក្រុងកើមែល ពួកគេមិនដែលបាត់អ្វីសោះឡើយ។ ៨ អ្នកអាចសួរពួកបុរសរបស់អ្នកបាន ពួកគេនឹងប្រាប់អ្នក។ សូមអ្នកទទួលពួកបុរសរបស់ខ្ញុំដោយរាក់ទាក់ ព្រោះយើងមកចំពេលដ៏សប្បាយរីករាយ។ សូមមេត្តាឲ្យអ្វីក៏ដោយដែលអ្នកអាចឲ្យបានដល់យើងដែលជាអ្នកបម្រើ និងឲ្យដល់ដាវីឌជាកូន*អ្នកផង›»។+
៩ លុះដាវីឌនិយាយចប់ហើយ ពួកបុរសរបស់គាត់ធ្វើដំណើរទៅជួបណាបាល ហើយប្រាប់ណាបាលតាមពាក្យសម្ដីទាំងអស់របស់ដាវីឌ។ ពេលពួកគេនិយាយចប់ ១០ ណាបាលឆ្លើយទៅវិញថា៖ «តើដាវីឌជាអ្នកណា? តើកូនប្រុសអ៊ីសាយជាអ្នកណា? សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកបម្រើច្រើនណាស់រត់ចោលម្ចាស់របស់ពួកគេ។+ ១១ ហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវយកនំប៉័ង ទឹក និងសាច់ដែលខ្ញុំកាប់សម្រាប់ពួកអ្នកកាត់រោមចៀម ឲ្យដល់មនុស្សដែលខ្ញុំមិនដឹងថាមកពីណាផងនោះ?»។
១២ ពួកបុរសទាំងនោះនាំពាក្យសម្ដីទាំងអស់របស់ណាបាលទៅប្រាប់ដាវីឌវិញ។ ១៣ ខណៈនោះ ដាវីឌបញ្ជាពួកបុរសរបស់គាត់ថា៖ «ចូរគ្រប់គ្នាប្រដាប់ដាវរបស់ខ្លួន!»។+ ដូច្នេះ ពួកគេទាំងអស់ប្រដាប់ដាវរៀងៗខ្លួន ហើយដាវីឌក៏ប្រដាប់ដាវរបស់គាត់ដែរ។ បុរសដែលទៅជាមួយនឹងដាវីឌ មានចំនួនប្រហែល៤០០នាក់។ រីឯបុរស២០០នាក់ទៀតនៅយាមអីវ៉ាន់។
១៤ ដំណាលគ្នានោះ អ្នកបម្រើម្នាក់បានទៅប្រាប់អាប៊ីកែលដែលជាប្រពន្ធណាបាលថា៖ «លោកស្រី! ដាវីឌបានចាត់អ្នកនាំដំណឹងពីតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំឲ្យមកជូនពរលោកម្ចាស់ឲ្យបានសេចក្ដីសុខ តែលោកម្ចាស់បែរជាស្រែកប្រមាថមើលងាយពួកគេទៅវិញ។+ ១៥ បុរសទាំងនោះល្អនឹងយើងខ្លាំងណាស់។ ក្នុងអំឡុងពេលយើងនៅឯវាលជាមួយនឹងពួកគេ ពួកគេមិនដែលធ្វើបាបយើងទេ ហើយយើងក៏មិនដែលបាត់អ្វីដែរ។+ ១៦ ពេលដែលយើងឃ្វាលហ្វូងចៀមនៅជិតពួកគេ ពួកគេប្រៀបដូចជាកំពែងការពារជុំវិញយើងទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ។ ១៧ ឥឡូវនេះ តើលោកស្រីគិតធ្វើយ៉ាងណា? ព្រោះអន្តរាយច្បាស់ជាកើតមានដល់លោកម្ចាស់និងយើងគ្រប់គ្នាហើយ។+ លោកម្ចាស់ជាមនុស្សកោងកាច*+ ហើយគាត់មិនស្ដាប់អ្នកណាឡើយ»។
១៨ ពេលអាប៊ីកែល+ឮដូច្នេះ នាងរូតរះរៀបចំនំប៉័ង២០០ដុំ ស្រា២ក្រឡធំៗ លាជ៥រង្វាល់* នំទំពាំងបាយជូរក្រៀម១០០ នំល្វា២០០ ព្រមទាំងចៀម៥ក្បាលដែលបានត្រូវសម្លាប់ជាស្រេច រួចយកអ្វីទាំងនោះទៅដាក់លើខ្នងលា។+ ១៩ បន្ទាប់មក នាងប្រាប់អ្នកបម្រើថា៖ «សូមទៅមុនខ្ញុំចុះ! ខ្ញុំនឹងទៅតាមក្រោយ»។ ប៉ុន្តែ នាងមិនបានប្រាប់ណាបាលទេ។
២០ កាលដែលនាងកំពុងជិះលាតាមជម្រាលភ្នំ គាប់ជួនដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់ក៏ធ្វើដំណើរឆ្ពោះមកឯនាងដែរ តែពួកគេមិនបានឃើញនាងទេដោយសារបាំងភ្នំ។ នៅទីបំផុត នាងជួបពួកគេ។ ២១ មុននោះ ដាវីឌបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំខំការពារទ្រព្យទាំងប៉ុន្មានរបស់បុរសនេះនៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ គ្មានទ្រព្យណាមួយរបស់គាត់បានបាត់ឡើយ+ តែអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើគ្មានតម្លៃសោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់តបស្នងអំពើល្អរបស់ខ្ញុំដោយអំពើអាក្រក់។+ ២២ បើខ្ញុំទុកបុរសណាម្នាក់របស់គាត់ឲ្យនៅរស់រហូតដល់ព្រឹកស្អែក នោះសូមព្រះដាក់ទោសខ្ញុំឲ្យធ្ងន់ចុះ!»។
២៣ ពេលអាប៊ីកែលឃើញដាវីឌភ្លាម នាងក៏ស្ទុះស្ទាចុះពីលើខ្នងលា ហើយក្រាបក្បាលដល់ដីគោរពដាវីឌ។ ២៤ រួចនាងលំឱនកាយនៅជិតជើងដាវីឌ ទាំងនិយាយថា៖ «លោកម្ចាស់ សូមដាក់ទោសខ្ញុំវិញ។ សូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំជាអ្នកបម្រើលោកនិយាយជាមួយនឹងលោកបន្តិចសិន។ សូមមេត្តាស្ដាប់ខ្ញុំផង។ ២៥ សូមលោកម្ចាស់កុំស្ដាប់សម្ដីរបស់ណាបាលជាមនុស្សកោងកាចម្នាក់នោះឡើយ។+ គាត់ឈ្មោះណាបាល* គាត់ដូចឈ្មោះរបស់គាត់មែន ដោយសារគាត់មិនចេះគិតពិចារណាទាល់តែសោះ។ ពេលពួកបុរសរបស់លោកម្ចាស់អញ្ជើញមក ខ្ញុំជាអ្នកបម្រើលោកមិននៅទីនោះទេ។ ២៦ លោកម្ចាស់ ខ្ញុំសូមយកព្រះយេហូវ៉ាជាសាក្សី* ហើយសូមស្បថជូនលោកម្ចាស់ថា គឺព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកឃាត់លោក+មិនឲ្យមានទោសសម្លាប់មនុស្ស*+ និងរារាំងលោកមិនឲ្យសងសឹកដោយដៃលោកផ្ទាល់ឡើយ។ សូមឲ្យសត្រូវរបស់លោកនិងអ្នកដែលតាមធ្វើអាក្រក់ចំពោះលោក បានដូចជាណាបាលចុះ។ ២៧ ខ្ញុំជាអ្នកបម្រើរបស់លោកបានយកអំណោយទាំងនេះ+មកជូនលោកម្ចាស់ សូមលោកទទួលយកទុកចែកដល់ពួកបុរសដែលនៅជាមួយនឹងលោក។+ ២៨ សូមលោកម្ចាស់លើកលែងទោសចំពោះការរំលងរបស់ខ្ញុំផង។ ព្រះយេហូវ៉ាប្រាកដជាធ្វើឲ្យពូជពង្សរបស់លោកស្ថិតស្ថេររហូតទៅ+ ពីព្រោះលោកម្ចាស់ធ្វើសង្គ្រាមជូនព្រះយេហូវ៉ា+ ហើយក្នុងជីវិតរបស់លោករហូតមកដល់ពេលនេះ មិនដែលឃើញលោកប្រព្រឹត្តអាក្រក់ឡើយ។+ ២៩ បើអ្នកណាម្នាក់ដេញតាមសម្លាប់លោកម្ចាស់ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់លោកម្ចាស់នឹងការពារជីវិត*លោកម្ចាស់ ដូចវេចខ្ចប់ទ្រព្យថ្លៃវិសេស។ ចំណែកជីវិត*សត្រូវរបស់លោកម្ចាស់វិញ ព្រះនឹងគ្រវែងពួកគេចោលដូចពន្លែងថ្មចេញពីខ្សែដង្ហក់។ ៣០ ក្រោយពីព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់អ្វីល្អទាំងអស់ដែលលោកសន្យាដល់លោកម្ចាស់ ហើយតែងតាំងលោកម្ចាស់ជាមេដឹកនាំជនជាតិអ៊ីស្រាអែល+ ៣១ នោះលោកម្ចាស់នឹងមិនស្ដាយក្រោយឡើយ ព្រោះលោកម្ចាស់មិនបានសម្លាប់មនុស្សដោយគ្មានមូលហេតុទេ។ លោកម្ចាស់ក៏មិនបានសងសឹកដោយដៃលោកម្ចាស់ដែរ។+ ពេលព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ពរដល់លោកម្ចាស់ សូមនឹកឃើញខ្ញុំដែលជាអ្នកបម្រើលោកផង»។
៣២ ដូច្នេះ ដាវីឌនិយាយទៅកាន់អាប៊ីកែលថា៖ «សូមសរសើរតម្កើងព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដែលចាត់នាងឲ្យមកជួបខ្ញុំនៅថ្ងៃនេះ! ៣៣ សូមព្រះឲ្យពរនាងដែលនាងចេះគិតពិចារណា! សូមព្រះឲ្យពរនាង ដោយសារនាងបានឃាត់ខ្ញុំនៅថ្ងៃនេះ កុំឲ្យមានទោសសម្លាប់មនុស្ស+ និងកុំឲ្យសងសឹកដោយដៃខ្ញុំផ្ទាល់។ ៣៤ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានឃាត់ខ្ញុំមិនឲ្យធ្វើអាក្រក់ចំពោះនាង។+ ប្រសិនបើនាងមិនប្រញាប់មកជួបខ្ញុំទេ+ ខ្ញុំសូមយកព្រះជាសាក្សីថា ច្បាស់ជាគ្មានបុរសណាម្នាក់របស់ណាបាលមានជីវិតរស់រហូតដល់ព្រឹកស្អែកឡើយ»។+ ៣៥ ដូច្នេះ ដាវីឌព្រមទទួលអំណោយពីនាង ហើយគាត់ប្រាប់នាងថា៖ «សូមនាងត្រឡប់ទៅផ្ទះឲ្យបានសេចក្ដីសុខចុះ។ ខ្ញុំព្រមស្ដាប់សម្ដីរបស់នាង ហើយក៏ព្រមធ្វើតាមសំណូមពររបស់នាងដែរ»។
៣៦ ពេលអាប៊ីកែលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ នាងឃើញណាបាលកំពុងធ្វើពិធីជប់លៀងដូចជាពិធីជប់លៀងរបស់ស្ដេច។ ពេលនោះណាបាលសប្បាយចិត្ត ហើយស្រវឹងស្រាខ្លាំងណាស់។ ឃើញដូច្នេះ អាប៊ីកែលមិនប្រាប់គាត់អ្វីសោះរហូតដល់ព្រឹកស្អែក។ ៣៧ លុះព្រឹកឡើង ពេលដែលណាបាលស្វាងស្រា អាប៊ីកែលប្រាប់រឿងទាំងនោះដល់គាត់។ ខណៈនោះ ស្រាប់តែបេះដូងរបស់គាត់លោតខ្សោយទៅៗ ហើយគាត់ក៏ដេកស្ដូកកម្រើកលែងបានដូចដុំថ្ម។ ៣៨ ប្រហែល១០ថ្ងៃក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រល័យជីវិតណាបាល។
៣៩ ពេលដាវីឌឮថាណាបាលស្លាប់ គាត់និយាយថា៖ «ចូរសរសើរតម្កើងព្រះយេហូវ៉ាដែលបានការពារក្ដីឲ្យខ្ញុំ+រួចពីការប្រមាថមើលងាយរបស់ណាបាល+ ហើយលោកបានឃាត់ខ្ញុំជាអ្នកបម្រើលោកមិនឲ្យធ្វើអាក្រក់ឡើយ។+ ព្រះយេហូវ៉ាបាននាំអំពើអាក្រក់របស់ណាបាលឲ្យធ្លាក់ទៅលើក្បាលរបស់គាត់វិញ!»។ ក្រោយមក ដាវីឌចាត់អ្នកបម្រើឲ្យទៅស្នើអាប៊ីកែលដើម្បីធ្វើជាប្រពន្ធរបស់គាត់។ ៤០ អ្នកបម្រើរបស់ដាវីឌបានទៅជួបអាប៊ីកែលនៅក្រុងកើមែល ហើយនិយាយទៅនាងថា៖ «ដាវីឌបានចាត់ពួកយើងមកដើម្បីស្នើនាងធ្វើជាប្រពន្ធរបស់គាត់»។ ៤១ ភ្លាមនោះ នាងក៏ក្រោកឡើង ហើយក្រាបក្បាលចុះដល់ដី រួចនិយាយថា៖ «ខ្ញុំស្ម័គ្រចិត្តធ្វើជាអ្នកបម្រើ លាងជើង+ជូនអ្នកបម្រើរបស់លោកម្ចាស់ខ្ញុំ»។ ៤២ រួចមក អាប៊ីកែល+ប្រញាប់ក្រោកឡើង ហើយជិះលើខ្នងលា ទាំងមានអ្នកបម្រើស្រី៥នាក់ដើរពីក្រោយនាង។ នាងធ្វើដំណើរជាមួយនឹងអ្នកបម្រើរបស់ដាវីឌ។ ក្រោយមក នាងក្លាយទៅជាប្រពន្ធរបស់ដាវីឌ។
៤៣ ដាវីឌក៏បានរៀបការជាមួយនឹងអាហ៊ីណោម+ពីក្រុងយេសរៀលដែរ។+ ដូច្នេះ ស្ត្រីទាំងពីរនាក់នោះបានទៅជាប្រពន្ធរបស់គាត់។+
៤៤ រីឯមីកាលជាកូនស្រីរបស់សុល+ និងជាប្រពន្ធរបស់ដាវីឌ បានត្រូវសុលលើកឲ្យផាលថាយ+ដែលជាកូនប្រុសរបស់ឡាអ៊ីសជាអ្នកក្រុងកាលីម។
២៦ លុះក្រោយមក ពួកបុរសនៅក្រុងស៊ីប+បានមកឯសុលនៅក្រុងគីបៀ+ ហើយប្រាប់ថា៖ «ដាវីឌកំពុងលាក់ខ្លួននៅទួលហាគីឡាទល់មុខតំបន់យេស៊ីម៉ូន»។*+ ២ ដូច្នេះ សុលក្រោកឡើង ហើយធ្វើដំណើរចេញទៅជាមួយនឹងកងទ័ព៣.០០០នាក់ដែលបានត្រូវជ្រើសរើសពីចំណោមជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដើម្បីតាមចាប់ដាវីឌនៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំជិតក្រុងស៊ីប។+ ៣ សុលបានបោះទ័ពលើទួលហាគីឡាដែលនៅក្បែរផ្លូវទល់មុខតំបន់យេស៊ីម៉ូន។ ចំណែកឯដាវីឌដែលកំពុងអាស្រ័យនៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ គាត់បានឮថាសុលមកតាមចាប់គាត់ដល់ទីនេះ។ ៤ ម្ល៉ោះហើយ ដាវីឌបានចាត់អ្នកស៊ើបការណ៍ឲ្យទៅស៊ើបមើលឲ្យដឹងច្បាស់ថា សុលពិតជាបានមកមែនឬយ៉ាងណា។ ៥ ក្រោយពីដាវីឌដឹងថាសុលពិតជាបានមកមែន គាត់បានចេញទៅដល់កន្លែងដែលសុលបោះទ័ព។ គាត់ឃើញសុលនិងអាប់ណឺ+ជាមេទ័ពដែលត្រូវជាកូនប្រុសណឺកំពុងដេក។ សុលដេកក្នុងជំរំទាំងមានជំរំទ័ពនៅជុំវិញគាត់។ ៦ បន្ទាប់មក ដាវីឌនិយាយជាមួយនឹងអាហ៊ីម៉ាឡិចជាជនជាតិហេត+ និងអាប៊ីសាយ+ជាបងបង្កើតរបស់យ៉ូអាប់ ដែលត្រូវជាកូនប្រុសរបស់សេរូយ៉ា+ ដោយសួរថា៖ «តើអ្នកណានឹងចុះទៅជំរំរបស់សុលជាមួយនឹងខ្ញុំ?»។ អាប៊ីសាយឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំនឹងចុះទៅជាមួយនឹងអ្នក»។ ៧ ដូច្នេះ ដាវីឌនិងអាប៊ីសាយក៏ចូលទៅជំរំទ័ពនៅយប់នោះឯង។ ពេលទៅដល់ ពួកគេឃើញសុលកំពុងដេកក្នុងជំរំ ទាំងមានលំពែងដោតជាប់ដីជិតក្បាលដំណេកគាត់។ ឯអាប់ណឺនិងពួកទាហានកំពុងដេកនៅជុំវិញគាត់។
៨ ឃើញដូច្នេះ អាប៊ីសាយនិយាយទៅដាវីឌថា៖ «ថ្ងៃនេះ ព្រះបានប្រគល់សត្រូវមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នកហើយ។+ ដូច្នេះ សូមឲ្យខ្ញុំយកលំពែងចាក់ទម្លុះគាត់ម្ដងឲ្យស្លាប់ទៅ មិនចាំបាច់ចាក់ពីរដងទេ»។ ៩ ក៏ប៉ុន្តែ ដាវីឌនិយាយទៅអាប៊ីសាយថា៖ «កុំធ្វើអាក្រក់ចំពោះលោកឡើយ។ តើអ្នកដែលលើកដៃទាស់នឹងអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាបានរើសតាំង+ នឹងគ្មានទោសឬ?»។+ ១០ ដាវីឌនិយាយបន្តទៀតថា៖ «ខ្ញុំស្បថដោយនូវនាមព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏មានជីវិតរស់នៅថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងសម្លាប់លោកដោយផ្ទាល់+ ឬលោកនឹងអស់ជីវិតដូចមនុស្សទូទៅដែរ+ ឬលោកនឹងស្លាប់ក្នុងសមរភូមិ។+ ១១ ដោយគិតពីទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំមិនអាចលើកដៃទាស់នឹងអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាបានរើសតាំងឡើយ!+ ឥឡូវ សូមអ្នកយកក្អមទឹកនិងលំពែងនៅជិតក្បាលដំណេកលោកមក រួចយើងនឹងចេញទៅវិញ»។ ១២ ដូច្នេះ ដាវីឌក៏យកក្អមទឹកនិងលំពែងដែលនៅជិតក្បាលដំណេករបស់សុល ហើយនាំគ្នាចេញទៅ។ គ្មានទាហានណាម្នាក់បានឃើញ+ ឬដឹងថាពួកគេមកទេ ព្រោះពួកទាហានបានដេកលង់លក់ទាំងអស់គ្នា។ នេះគឺដោយសារព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យពួកគេដេកលក់ស៊ប់។ ១៣ រួចមក ដាវីឌក៏ឆ្លងទៅជ្រលងម្ខាងទៀត ហើយឈរលើកំពូលភ្នំដែលនៅឆ្ងាយពីកន្លែងរបស់សុល។ នៅចន្លោះរវាងពួកគេមានប្រឡោះធំមួយ។
១៤ ដាវីឌស្រែកហៅពួកទាហាន និងអាប់ណឺ+ជាកូនប្រុសរបស់ណឺថា៖ «អាប់ណឺ! ឮខ្ញុំហៅទេ?»។ អាប់ណឺឆ្លើយថា៖ «តើអ្នកជានរណាបានជាហ៊ានស្រែកហៅរំខានស្ដេចដូច្នេះ?»។* ១៥ ដាវីឌឆ្លើយទៅអាប់ណឺថា៖ «តើអ្នកមិនមែនជាបុរសក្លាហានទេឬ? ក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល តើមានអ្នកណាដូចអ្នក? ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនចាំការពារស្ដេចជាម្ចាស់? អ្នកដឹងទេ មានទាហានម្នាក់បានចូលទៅប៉ុនប៉ងសម្លាប់ស្ដេចជាម្ចាស់របស់អ្នក។+ ១៦ អ្នកបានធ្វេសប្រហែសនឹងភារកិច្ចរបស់អ្នកហើយ។ ខ្ញុំស្បថដោយនូវនាមព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏មានជីវិតរស់នៅថា អ្នកសមតែស្លាប់ ពីព្រោះអ្នកមិនបានចាំការពារលោកម្ចាស់របស់អ្នក ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានរើសតាំងឡើយ។+ ចូរអ្នករកមើល! តើក្អមទឹកនិងលំពែង+ដែលនៅជិតក្បាលដំណេកស្ដេចនៅឯណា?»។
១៧ សុលស្គាល់សំឡេងរបស់ដាវីឌ ដូច្នេះសុលក៏សួរថា៖ «ដាវីឌកូនអើយ តើនេះជាសំឡេងរបស់កូនឬ?»។+ ដាវីឌឆ្លើយថា៖ «ឱស្ដេចជាម្ចាស់របស់ខ្ញុំ នេះជាសំឡេងខ្ញុំមែន»។ ១៨ ដាវីឌនិយាយទៀតថា៖ «ហេតុអ្វីលោកម្ចាស់ដេញតាមចាប់ខ្ញុំជាអ្នកបម្រើលោក?+ តើខ្ញុំបានធ្វើអ្វីខុស? តើខ្ញុំមានទោសកំហុសអ្វី?+ ១៩ ស្ដេចជាម្ចាស់របស់ខ្ញុំ សូមមេត្តាស្ដាប់ខ្ញុំសិន។ បើព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកញុះញង់លោកឲ្យទាស់នឹងខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងជូនគ្រឿងបូជាពីស្រូវដល់ព្រះ។ ប៉ុន្តែ បើមនុស្សជាអ្នកញុះញង់លោកវិញ+ នោះពួកគេនឹងត្រូវបណ្ដាសានៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា ព្រោះពួកគេធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំគ្មានសិទ្ធិអាស្រ័យនៅក្នុងស្រុកជាមត៌ករបស់ព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។+ ពួកគេបណ្ដេញខ្ញុំឲ្យចេញឆ្ងាយ ដោយនិយាយថា៖ ‹ចូរទៅបម្រើព្រះផ្សេងទៅ!›។ ២០ ដូច្នេះ សូមកុំឲ្យខ្ញុំបាត់បង់ជីវិតឆ្ងាយពីមុខព្រះយេហូវ៉ាឡើយ* ព្រោះស្ដេចនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលតាមចាប់ខ្ញុំដែលជាចៃមួយក្បាល+ ដូចដេញតាមចាប់សត្វទទានៅលើភ្នំ»។
២១ ឮដូច្នេះ សុលនិយាយថា៖ «ខ្ញុំធ្វើខុសហើយ។+ ដាវីឌកូនអើយ សូមកូនត្រឡប់មកវិញ ខ្ញុំនឹងឈប់ធ្វើអាក្រក់ចំពោះកូនទៀត ព្រោះនៅថ្ងៃនេះកូនបានចាត់ទុកជីវិត*ខ្ញុំថាថ្លៃវិសេស។+ តែខ្ញុំបែរជាប្រព្រឹត្តដោយឆោតល្ងង់ ថែមទាំងធ្វើខុសយ៉ាងធ្ងន់ទៀតផង»។ ២២ ដាវីឌតបថា៖ «នេះជាលំពែងរបស់ស្ដេច។ សូមលោកចាត់យុវជនម្នាក់ឲ្យមកយកទៅវិញចុះ។ ២៣ ព្រះយេហូវ៉ានឹងសងដល់មនុស្សម្នាក់ៗតាមសេចក្ដីសុចរិតនិងសេចក្ដីស្មោះត្រង់របស់ពួកគេរៀងៗខ្លួន។+ នៅថ្ងៃនេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់លោកមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃខ្ញុំ តែខ្ញុំមិនព្រមលើកដៃទាស់នឹងអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាបានរើសតាំងឡើយ។+ ២៤ មើល! ថ្ងៃនេះខ្ញុំបានចាត់ទុកជីវិត*របស់លោកថាថ្លៃវិសេស ដូច្នេះសូមឲ្យជីវិត*របស់ខ្ញុំថ្លៃវិសេសនៅភ្នែករបស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងនោះដែរ ហើយសូមឲ្យព្រះសង្គ្រោះខ្ញុំពីទុក្ខវេទនាសព្វបែបយ៉ាងផង»។+ ២៥ សុលតបទៅដាវីឌវិញថា៖ «ដាវីឌកូនអើយ សូមឲ្យព្រះផ្ដល់ពរដល់កូន។ កូនច្បាស់ជានឹងសម្រេចកិច្ចការអស្ចារ្យជាច្រើន ហើយកូនច្បាស់ជានឹងបានជ័យជម្នះជាមិនខាន»។+ រួចមក ដាវីឌធ្វើដំណើរចេញទៅ រីឯសុលត្រឡប់ទៅវិមានគាត់វិញ។+
២៧ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ដាវីឌគិតក្នុងចិត្តថា៖ «ថ្ងៃមួយខ្ញុំច្បាស់ជាស្លាប់ក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់សុលជាមិនខាន។ គ្មានផ្លូវណាល្អជាងឲ្យខ្ញុំរត់ភៀសខ្លួន+ទៅនៅទឹកដីភីលីស្ទីនទេ។ បើទៅទីនោះ សុលនឹងឈប់តាមចាប់ខ្ញុំក្នុងតំបន់ទាំងអស់នៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលទៀត+ ហើយខ្ញុំនឹងរួចផុតពីកណ្ដាប់ដៃរបស់គាត់»។ ២ ដូច្នេះ ដាវីឌនិងបុរស៦០០នាក់+ដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ បានក្រោកឡើងធ្វើដំណើរទៅឯអាគីស+ជាស្ដេចក្រុងកាថ ដែលត្រូវជាកូនប្រុសរបស់ម៉ាអក់។ ៣ ដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់ ព្រមទាំងក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ បានមកអាស្រ័យនៅក្នុងក្រុងកាថជាមួយនឹងអាគីស។ ដាវីឌក៏នាំប្រពន្ធពីរនាក់របស់គាត់មកជាមួយដែរ គឺអាហ៊ីណោម+ជាអ្នកក្រុងយេសរៀល និងអាប៊ីកែល+ជាអ្នកក្រុងកើមែល ដែលជាប្រពន្ធរបស់សពណាបាល។ ៤ ពេលសុលឮដំណឹងថា ដាវីឌបានរត់ភៀសខ្លួនទៅក្រុងកាថ គាត់ឈប់ស្វែងរកដាវីឌទៀត។+
៥ ក្រោយមក ដាវីឌជម្រាបអាគីសថា៖ «បើលោកពេញចិត្តខ្ញុំ សូមលោកឲ្យខ្ញុំរស់នៅក្នុងក្រុងមួយនៅជនបទ ព្រោះមិនសមឲ្យខ្ញុំជាអ្នកបម្រើរបស់លោកអាស្រ័យនៅក្នុងរាជធានីជាមួយនឹងលោកទេ»។ ៦ នៅថ្ងៃនោះ អាគីសបានឲ្យក្រុងស៊ីកឡាក់+ទៅគាត់។ ហេតុនេះហើយបានជាក្រុងស៊ីកឡាក់ក្លាយទៅជាក្រុងរបស់ស្ដេចស្រុកយូដារហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។
៧ ដាវីឌអាស្រ័យនៅជនបទក្នុងស្រុកភីលីស្ទីន អស់រយៈពេល១ឆ្នាំ៤ខែ។+ ៨ ដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់បានឡើងទៅវាយលុកជនជាតិកេសឺ+ ជនជាតិគីសាយ និងជនជាតិអាម៉ាលេក+ ព្រោះពួកគេរស់នៅក្នុងទឹកដីដែលលាតសន្ធឹងពីធីឡាមរហូតដល់ស៊ើ+ និងរហូតដល់ស្រុកអេហ្ស៊ីប។ ៩ ពេលដែលដាវីឌវាយលុកទឹកដីទាំងនោះ គាត់មិនទុកជីវិតឲ្យអ្នកណាម្នាក់ឡើយ ទោះជាស្រីឬប្រុសក្ដី។+ គាត់រឹបអូសយកហ្វូងចៀម ហ្វូងគោ ហ្វូងលា ហ្វូងអូដ្ឋ និងសម្លៀកបំពាក់។ រួចគាត់ត្រឡប់មកឯអាគីសវិញ។ ១០ ក្រោយពីដាវីឌត្រឡប់មកវិញ អាគីសតែងសួរគាត់ថា៖ «ថ្ងៃនេះ តើអ្នកទៅវាយលុកកន្លែងណា?»។ ពេលខ្លះដាវីឌឆ្លើយថា៖ «ទៅវាយលុកខាងត្បូង*ស្រុកយូដា»។+ ពេលខ្លះទៀតគាត់ឆ្លើយថា៖ «ទៅវាយលុកខាងត្បូងស្រុករបស់កូនចៅយេរ៉ាមេល»+ ឬគាត់និយាយថា៖ «ទៅវាយលុកខាងត្បូងស្រុករបស់ជនជាតិកែន»។+ ១១ ដាវីឌមិនទុកជីវិតបុរសឬស្ត្រីណាម្នាក់ឲ្យនៅរស់ទេ ក្រែងលោពួកគេទៅប្រាប់អ្នកក្រុងកាថអំពីអ្វីដែលគាត់បានធ្វើ (ដាវីឌតែងតែធ្វើដូច្នោះ ក្នុងអំឡុងពេលដែលគាត់ស្នាក់នៅជនបទក្នុងស្រុកភីលីស្ទីន)។ ១២ អាគីសជឿសម្ដីដាវីឌ ហើយគិតក្នុងចិត្តថា៖ ‹ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលជាជនរួមជាតិរបស់គាត់ ច្បាស់ជាស្អប់ខ្ពើមគាត់ជាមិនខាន។ ដូច្នេះ គាត់នឹងបន្តធ្វើជាអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំរហូត›។
២៨ នៅគ្រានោះ ពួកភីលីស្ទីនប្រមូលពលទ័ពដើម្បីធ្វើសង្គ្រាមនឹងពួកអ៊ីស្រាអែល។+ ដូច្នេះ អាគីសនិយាយទៅដាវីឌថា៖ «អ្នកនិងពួកបុរសរបស់អ្នកត្រូវចេញទៅសមរភូមិជាមួយនឹងខ្ញុំ»។+ ២ ដាវីឌតបទៅអាគីសថា៖ «លោកជ្រាបច្បាស់ហើយថា យើងខ្ញុំដែលជាអ្នកបម្រើរបស់លោកនឹងធ្វើយ៉ាងណា»។ អាគីសប្រាប់ដាវីឌថា៖ «បើដូច្នោះមែន ខ្ញុំនឹងតែងតាំងអ្នកឲ្យធ្វើជាអង្គរក្សការពារខ្ញុំរហូតតទៅ»។+
៣ ចំណែកសាំយូអែល គាត់បានទទួលមរណភាព។ ឯជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់បានយំសោកនឹងគាត់ ហើយពួកគេបានបញ្ចុះសពគាត់នៅក្រុងរ៉ាម៉ាជាស្រុកកំណើតរបស់គាត់។+ រីឯសុលវិញ គាត់បានបំបាត់ចោលគ្រូខាប និងគ្រូទាយចេញពីស្រុកអ៊ីស្រាអែល។+
៤ ឥឡូវ ទាហានភីលីស្ទីនបានប្រមូលផ្ដុំគ្នា រួចចេញទៅបោះទ័ពនៅក្រុងស៊ូណែម។+ ដូច្នេះ សុលក៏បានប្រមូលទាហានអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ទៅបោះទ័ពត្រង់ភ្នំគីលបោដែរ។+ ៥ ពេលសុលឃើញជំរំទ័ពភីលីស្ទីន គាត់ភ័យញាប់ញ័រក្នុងចិត្តជាខ្លាំង។+ ៦ សុលបានអធិដ្ឋានសុំជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា+ តែព្រះយេហូវ៉ាមិនឆ្លើយតបនឹងគាត់សោះ ទោះជាតាមរយៈសុបិន តាមរយៈយូរីម*+ ឬតាមរយៈអ្នកប្រកាសទំនាយក្ដី។ ៧ នៅទីបំផុត គាត់បង្គាប់ពួកអ្នកបម្រើថា៖ «ចូរទៅរកស្ត្រីម្នាក់ដែលចេះខាប+ រួចខ្ញុំនឹងទៅជួបនាង»។ ពួកអ្នកបម្រើតបទៅសុលថា៖ «នៅក្រុងអេនដោ មានស្ត្រីម្នាក់ជាគ្រូខាប»។+
៨ ម្ល៉ោះហើយ សុលបានក្លែងខ្លួនដោយស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ធម្មតា ហើយចេញទៅជួបស្ត្រីនោះនៅពេលយប់ជាមួយនឹងអ្នកបម្រើពីរនាក់។ សុលនិយាយទៅនាងថា៖ «ខ្ញុំចង់ដឹងអំពីអនាគត ដូច្នេះសូមនាងប្រើវិជ្ជាខាបរបស់នាង+ ហៅបុគ្គលម្នាក់ដែលខ្ញុំនឹងប្រាប់នាង»។ ៩ ក៏ប៉ុន្តែ ស្ត្រីនោះនិយាយទៅគាត់ថា៖ «អ្នកច្បាស់ជាដឹងនូវអ្វីដែលសុលបានធ្វើហើយ។ គាត់បានបំបាត់ចោលគ្រូខាប និងគ្រូទាយចេញពីស្រុកអ៊ីស្រាអែល។+ ចុះហេតុអ្វីអ្នកប៉ុនប៉ងដាក់អន្ទាក់ខ្ញុំឲ្យត្រូវស្លាប់ដូច្នេះ?»។+ ១០ ឮនាងនិយាយដូចនោះ សុលស្បថឲ្យនាងដោយនូវនាមព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ខ្ញុំស្បថដោយនូវនាមព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏មានជីវិតរស់នៅថា នាងនឹងគ្មានទោសក្នុងរឿងនេះឡើយ!»។ ១១ ដូច្នេះ នាងក៏សួរថា៖ «តើចង់ឲ្យខ្ញុំខាបអ្នកណាមកឲ្យអ្នក?»។ សុលឆ្លើយថា៖ «សូមខាបសាំយូអែលមកឲ្យខ្ញុំ»។ ១២ ពេលស្ត្រីនោះឃើញ«សាំយូអែល»*+ នាងស្រែកឡើងយ៉ាងខ្លាំង ហើយនិយាយទៅសុលថា៖ «ហេតុអ្វីលោកបោកបញ្ឆោតខ្ញុំដូច្នេះ? លោកជាសុល!»។ ១៣ ស្ដេចសុលនិយាយទៅនាងថា៖ «កុំខ្លាចឡើយ។ សូមប្រាប់ខ្ញុំ តើនាងឃើញអ្វី?»។ ស្ត្រីនោះឆ្លើយទៅសុលថា៖ «ខ្ញុំឃើញបុគ្គលម្នាក់ដូចជាព្រះមួយរូបកំពុងចេញពីដីមក»។ ១៤ ភ្លាមនោះ សុលសួរនាងថា៖ «តើគាត់មានរូបរាងដូចម្ដេច?»។ នាងឆ្លើយថា៖ «គាត់ជាបុរសវ័យចាស់ម្នាក់ ចេញមកទាំងពាក់អាវវែងគ្មានដៃ»។+ សុលដឹងភ្លាមថាគាត់ជា«សាំយូអែល» ដូច្នេះសុលក៏ក្រាបមុខដល់ដីបង្ហាញការគោរព។
១៥ រួចមក «សាំយូអែល»សួរសុលថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នករំខានខ្ញុំដោយហៅខ្ញុំមកដូច្នេះ?»។ សុលឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំមានទុក្ខធ្ងន់ណាស់ ពីព្រោះពួកភីលីស្ទីនជិតមកធ្វើសង្គ្រាមនឹងខ្ញុំហើយ។ ចំណែកឯព្រះវិញ លោកបានបោះបង់ចោលខ្ញុំ ហើយមិនព្រមឆ្លើយតបមកខ្ញុំសោះ ទោះជាតាមរយៈអ្នកប្រកាសទំនាយ ឬតាមរយៈសុបិនក្ដី។+ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំហៅអ្នកមកសួរថា តើខ្ញុំគួរធ្វើយ៉ាងណា?»។+
១៦ «សាំយូអែល»និយាយថា៖ «បើព្រះយេហូវ៉ាបានចាកចេញពីអ្នក+ ហើយក្លាយទៅជាសត្រូវរបស់អ្នក ចុះហេតុដូចម្ដេចបានជាអ្នកមកសុំយោបល់ពីខ្ញុំ? ១៧ ព្រះយេហូវ៉ាផ្ទាល់នឹងធ្វើតាមពាក្យដែលលោកបានប្រកាសទុកជាមុនតាមរយៈខ្ញុំថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងដកហូតរាជាណាចក្រចេញពីដៃរបស់អ្នក រួចប្រគល់ទៅឲ្យបុរសម្នាក់ទៀត គឺដាវីឌ។+ ១៨ ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើបែបនេះចំពោះអ្នកនៅថ្ងៃនេះ ដោយសារអ្នកមិនធ្វើតាមប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ម្យ៉ាងទៀត អ្នកមិនបានសម្លាប់ជនជាតិអាម៉ាលេក+ដែលបានធ្វើឲ្យលោកខឹងទេ។ ១៩ ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រគល់អ្នកនិងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃពួកភីលីស្ទីន+ ហើយនៅថ្ងៃស្អែក អ្នក+និងកូនប្រុសៗរបស់អ្នក+នឹងនៅជាមួយនឹងខ្ញុំ។ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រគល់ទាហានអ៊ីស្រាអែលទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃពួកភីលីស្ទីន»។+
២០ គ្រាន់តែឮសម្ដីរបស់«សាំយូអែល»ភ្លាម សុលភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង ហើយផ្កាប់មុខដល់ដី។ សុលគ្មានកម្លាំងកំហែងក្នុងខ្លួនសោះ ព្រោះគាត់មិនបានបរិភោគអស់មួយថ្ងៃមួយយប់មកហើយ។ ២១ ពេលដែលស្ត្រីជាគ្រូខាបនោះចូលមកជិតសុល នាងឃើញថាគាត់ជ្រួលច្របល់ក្នុងចិត្តជាខ្លាំង។ នាងនិយាយទៅគាត់ថា៖ «ខ្ញុំជាអ្នកបម្រើរបស់លោក បានប្រថុយជីវិត+ធ្វើតាមបង្គាប់របស់លោកហើយ។ ២២ ឥឡូវ សូមលោកស្ដាប់ខ្ញុំសិន។ សូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំធ្វើនំប៉័ងមួយដុំជូនលោកបរិភោគ ដើម្បីលោកអាចមានកម្លាំងធ្វើដំណើរទៅវិញ»។ ២៣ ប៉ុន្តែ សុលបដិសេធថា៖ «ខ្ញុំមិនបរិភោគទេ»។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកបម្រើពីរនាក់របស់សុលនិងស្ត្រីនោះអង្វរសុលម្ដងហើយម្ដងទៀត។ នៅទីបំផុត សុលព្រមស្ដាប់ពួកគេ គាត់ក្រោកពីដីមកអង្គុយនៅលើគ្រែ។ ២៤ ស្ត្រីនោះមានកូនគោធាត់មួយ ដូច្នេះនាងប្រញាប់យកវាមកសម្លាប់។ រួចនាងយកម្សៅមកច្របាច់ ហើយដុតធ្វើជានំប៉័ងឥតដំបែ។ ២៥ ក្រោយពីចម្អិនរួចរាល់ នាងអញ្ជើញសុលនិងអ្នកបម្រើរបស់គាត់ឲ្យបរិភោគ។ លុះបរិភោគហើយ ពួកគេចាកចេញទៅវិញនៅយប់ដដែលនោះ។+
២៩ ទាហានភីលីស្ទីន+ទាំងអស់ជួបជុំគ្នានៅក្រុងអាផែក។ ដំណាលគ្នានោះ ទាហានអ៊ីស្រាអែលបោះទ័ពក្បែរជ្រលងទឹកផុសនៅយេសរៀល។+ ២ ពួកមេដឹកនាំជនជាតិភីលីស្ទីនហែក្បួនទ័ព ទាំងមានពលទាហានរាប់រយរាប់ពាន់នាក់ ហើយដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់ធ្វើដំណើរហែហមពីក្រោយស្ដេចអាគីស។+ ៣ ពេលឃើញដូច្នោះ ពួកមេដឹកនាំជនជាតិភីលីស្ទីនសួរអាគីសថា៖ «ហេតុអ្វីពួកហេប្រឺនៅទីនេះ?»។ អាគីសឆ្លើយថា៖ «គាត់ជាដាវីឌ ជាអ្នកបម្រើសុលដែលជាស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល។ គាត់មកនៅជាមួយនឹងខ្ញុំអស់ជាងមួយឆ្នាំហើយ។+ តាំងពីគាត់មកនៅជាមួយនឹងខ្ញុំរហូតមកដល់ឥឡូវ គាត់មិនដែលធ្វើអ្វីខុសនឹងខ្ញុំទេ»។ ៤ ពេលឮដូច្នេះ ពួកមេដឹកនាំទាំងនោះតាំងខឹងនឹងអាគីស ហើយនិយាយថា៖ «ចូរឲ្យបុរសនោះត្រឡប់ទៅក្រុងដែលលោកបានឲ្យគាត់នោះវិញទៅ!+ កុំឲ្យគាត់ចេញទៅច្បាំងជាមួយនឹងយើងឡើយ ក្រែងលោគាត់បែរជាមកប្រឆាំងយើងវិញ។+ គាត់មុខជាសម្លាប់ទាហានរបស់យើងដើម្បីផ្គាប់ចិត្តម្ចាស់របស់គាត់ជាមិនខាន។ ៥ គឺដាវីឌនេះឯងដែលគេបានច្រៀងរាំថា៖
‹សុលសម្លាប់រាប់ពាន់
តែដាវីឌសម្លាប់រាប់ម៉ឺន›»។+
៦ ហេតុនេះ អាគីស+ហៅដាវីឌមកប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំសូមស្បថដោយនូវនាមព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏មានជីវិតរស់នៅថា អ្នកជាមនុស្សទៀងត្រង់ ព្រោះតាំងពីអ្នកមកនៅជាមួយនឹងខ្ញុំរហូតមកដល់ឥឡូវ អ្នកមិនដែលធ្វើអ្វីខុសនឹងខ្ញុំទេ។+ ខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកចូលរួមចម្បាំងជាមួយនឹងកងទ័ពរបស់ខ្ញុំ+ តែពួកមេដឹកនាំទាំងនោះមិនទុកចិត្តអ្នកឡើយ។+ ៧ ដូច្នេះ សូមអ្នកត្រឡប់ទៅវិញដោយសុវត្ថិភាព ហើយសូមកុំធ្វើអ្វីដែលនាំឲ្យពួកមេដឹកនាំជនជាតិភីលីស្ទីនទាស់ចិត្តឲ្យសោះ»។ ៨ ប៉ុន្តែ ដាវីឌនិយាយទៅអាគីសថា៖ «ហេតុអ្វីលោកម្ចាស់? តាំងពីខ្ញុំមកនៅជាមួយនឹងលោករហូតមកដល់ឥឡូវ តើលោកឃើញថាខ្ញុំធ្វើខុសអ្វីឬ? ហេតុអ្វីបានជាស្ដេចជាម្ចាស់មិនឲ្យខ្ញុំទៅច្បាំងនឹងសត្រូវជាមួយលោកដូច្នេះ?»។ ៩ អាគីសឆ្លើយនឹងដាវីឌថា៖ «ខ្ញុំជឿជាក់ថាអ្នកជាមនុស្សល្អប្រៀបដូចជាទេវតារបស់ព្រះ។+ ប៉ុន្តែ ពួកមេដឹកនាំជនជាតិភីលីស្ទីននិយាយថា កុំឲ្យអ្នកចូលរួមចម្បាំងជាមួយនឹងយើងឡើយ។ ១០ ម្ល៉ោះហើយ សូមអ្នកនិងពួកបុរសដែលមកជាមួយនឹងអ្នកក្រោកពីព្រលឹម ហើយពេលថ្ងៃរះសូមធ្វើដំណើរចេញទៅចុះ»។
១១ ដូច្នេះ ដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់បានក្រោកពីព្រលឹម ហើយធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅក្រុងស៊ីកឡាក់ក្នុងស្រុកភីលីស្ទីនវិញ។ ឯទាហានភីលីស្ទីនក៏ឡើងទៅតំបន់យេសរៀល។+
៣០ នៅថ្ងៃទី៣ ដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់បានមកដល់ក្រុងស៊ីកឡាក់។+ ប៉ុន្តែ មុនពេលដាវីឌនិងពួកបុរសមកដល់ ជនជាតិអាម៉ាលេក+បានវាយលុកតំបន់នៅទិសខាងត្បូង*និងក្រុងស៊ីកឡាក់។ ពួកគេបានវាយប្រហារក្រុងស៊ីកឡាក់ ហើយដុតក្រុងនោះចោល។ ២ ពួកគេបានចាប់យកមនុស្សទាំងអស់នៅក្នុងក្រុងនោះ គឺចាប់ទាំងក្មេងទាំងចាស់ និងពួកស្រីៗ+យកទៅជាឈ្លើយ។ ពួកគេមិនបានសម្លាប់អ្នកណាម្នាក់ឡើយ តែពួកគេចាប់មនុស្សទាំងនោះទៅជាមួយ។ ៣ ម្ល៉ោះហើយ ពេលដែលដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់មកដល់ក្រុងស៊ីកឡាក់វិញ ពួកគេឃើញក្រុងនោះត្រូវគេដុតឆេះអស់។ ចំណែកឯប្រពន្ធនិងកូនប្រុសកូនស្រីរបស់ពួកគេ បានត្រូវចាប់ទៅជាឈ្លើយ។ ៤ ពេលដាវីឌនិងពួកបុរសឃើញដូច្នោះ ពួកគេស្រែកទ្រហោយំយ៉ាងខ្លាំង រហូតដល់លែងមានកម្លាំងយំទៀត។ ៥ ប្រពន្ធទាំងពីរនាក់របស់ដាវីឌ គឺអាហ៊ីណោមជាអ្នកក្រុងយេសរៀល និងអាប៊ីកែលជាអ្នកក្រុងកើមែល ដែលជាប្រពន្ធរបស់សពណាបាល ក៏បានត្រូវចាប់ទៅជាឈ្លើយដែរ។+ ៦ ដាវីឌមានទុក្ខកង្វល់ពន់ពេក ដោយសារពួកបុរសទាំងនោះគិតចង់យកថ្មគប់សម្លាប់គាត់ ព្រោះពួកគេគ្រប់គ្នាឈឺចិត្តខ្លាំងណាស់ដែលកូនប្រុសកូនស្រីរបស់ខ្លួនត្រូវគេចាប់យកទៅ។ ក៏ប៉ុន្តែ ដាវីឌទទួលកម្លាំងឡើងវិញ ដោយពឹងផ្អែកលើព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់គាត់។+
៧ បន្ទាប់មក ដាវីឌនិយាយទៅអាប៊ីយ៉ាថា+ដែលជាសង្ឃនិងជាកូនប្រុសរបស់អាហ៊ីម៉ាឡិចថា៖ «សូមយកអាវអេផូឌមកទីនេះ»។+ ដូច្នេះ អាប៊ីយ៉ាថាក៏យកអាវអេផូឌមកឲ្យដាវីឌ។ ៨ ដាវីឌសួរព្រះយេហូវ៉ា+ថា៖ «តើខ្ញុំគួរដេញតាមក្រុមចោរប្លន់ទាំងនោះឬទេ? តើខ្ញុំតាមទាន់ពួកគេទេ?»។ លោកឆ្លើយទៅដាវីឌថា៖ «ចូរដេញតាមពួកគេចុះ។ អ្នកនឹងតាមទាន់ពួកគេ ហើយថែមទាំងរំដោះអស់អ្នកដែលពួកគេចាប់ទៀតផង»។+
៩ ដូច្នេះ ដាវីឌនិងបុរស៦០០នាក់+ប្រញាប់ធ្វើដំណើរចេញទៅ។ លុះទៅដល់ជ្រលងបេសោ បុរសខ្លះបានឈប់នៅទីនោះ។ ១០ ពួកបុរសដែលបានឈប់នោះមានចំនួន២០០នាក់។ ពួកគេមិនអាចបន្តដំណើរទៅមុខបានទេ ព្រោះពួកគេអស់កម្លាំងខ្លាំងពេក តែដាវីឌនិងបុរស៤០០នាក់ទៀតបន្តដេញតាមក្រុមចោរប្លន់។+
១១ ពេលធ្វើដំណើរ ពួកគេប្រទះឃើញបុរសជនជាតិអេហ្ស៊ីបម្នាក់នៅឯវាល ហើយពួកគេនាំគាត់មកជួបដាវីឌ។ ពួកគេបានឲ្យទឹកនិងអាហារគាត់បរិភោគ ១២ ព្រមទាំងឲ្យនំល្វាមួយដុំ និងនំទំពាំងបាយជូរក្រៀមពីរដុំ។ ក្រោយគាត់បរិភោគរួច គាត់មានកម្លាំងឡើងវិញ ព្រោះគាត់គ្មានអ្វីបរិភោគអស់បីថ្ងៃបីយប់មកហើយ។ ១៣ ដាវីឌសួរគាត់ថា៖ «តើអ្នកជាអ្នកណា ហើយមកពីណា?»។ គាត់ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំជាជនជាតិអេហ្ស៊ីប ជាខ្ញុំបម្រើរបស់ជនជាតិអាម៉ាលេក។ ម្ចាស់របស់ខ្ញុំបានទុកខ្ញុំចោល ព្រោះខ្ញុំធ្លាក់ខ្លួនឈឺអស់បីថ្ងៃមកហើយ។ ១៤ យើងបានវាយលុកតំបន់ទិសខាងត្បូង*ស្រុកកេរ៉ែត+ ខាងត្បូង*តំបន់កាលែប+ និងទឹកដីរបស់កុលសម្ព័ន្ធយូដា ហើយយើងក៏បានដុតបំផ្លាញចោលក្រុងស៊ីកឡាក់ផងដែរ»។ ១៥ ដាវីឌសួរគាត់ថា៖ «តើអ្នកអាចនាំខ្ញុំទៅរកក្រុមចោរប្លន់នោះបានទេ?»។ គាត់ឆ្លើយថា៖ «បើអ្នកស្បថដោយនូវនាមរបស់ព្រះថាអ្នកនឹងមិនសម្លាប់ខ្ញុំ ហើយមិនប្រគល់ខ្ញុំទៅឲ្យម្ចាស់របស់ខ្ញុំវិញ នោះខ្ញុំនឹងនាំអ្នកទៅរកក្រុមចោរប្លន់នោះ»។
១៦ ដូច្នេះ គាត់នាំដាវីឌទៅកន្លែងក្រុមចោរប្លន់នោះ។ ពេលទៅដល់ ពួកគេឃើញក្រុមចោរប្លន់កំពុងស៊ីផឹកសប្បាយពាសពេញកន្លែងនោះ ដោយសារពួកគេប្លន់បានវត្ថុទ្រព្យច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ពីស្រុកភីលីស្ទីននិងស្រុកយូដា។ ១៧ បន្ទាប់មក ដាវីឌសម្លាប់ពួកគេតាំងពីព្រលឹមទាល់ព្រលប់។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់រួចជីវិតឡើយ+ មានតែបុរស៤០០នាក់ដែលជិះសត្វអូដ្ឋគេចខ្លួនប៉ុណ្ណោះដែលរួចជីវិត។ ១៨ ដាវីឌបានយកអ្វីៗទាំងអស់ពីជនជាតិអាម៉ាលេកមកវិញ+ ហើយគាត់ក៏បានរំដោះប្រពន្ធពីរនាក់របស់គាត់មកវិញដែរ។ ១៩ ដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់មិនបានបាត់អ្វីណាមួយឬមនុស្សណាម្នាក់ឡើយ។ ពួកគេបានរំដោះកូនប្រុសកូនស្រី និងយកវត្ថុទ្រព្យទាំងអស់ត្រឡប់មកវិញ។+ ដាវីឌបានយកអ្វីៗទាំងអស់មកវិញ។ ២០ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ដាវីឌក៏យកហ្វូងចៀមនិងហ្វូងគោទាំងអស់ដែរ។ ពួកបុរសរបស់គាត់បានដឹកហ្វូងសត្វទាំងនោះពីមុខហ្វូងសត្វរបស់ពួកគេ ហើយនិយាយថា៖ «នោះជាជ័យភណ្ឌរបស់ដាវីឌ»។
២១ ក្រោយមក ដាវីឌត្រឡប់ទៅជ្រលងបេសោ ដើម្បីជួបបុរស២០០នាក់ដែលមិនបានបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ដោយសារអស់កម្លាំងខ្លាំងពេក។+ បុរសទាំងនោះបានចេញមកជួបដាវីឌនិងពួកអ្នកដែលនៅជាមួយនឹងគាត់។ ដាវីឌដើរទៅជិត ហើយសួរសុខទុក្ខពួកគេ។ ២២ ប៉ុន្តែ ពួកបុរសខ្លះដែលជាមនុស្សអាក្រក់និងលោភលន់ដែលបានទៅជាមួយនឹងដាវីឌ នាំគ្នានិយាយថា៖ «ដោយសារពួកគេមិនទៅជាមួយនឹងយើង នោះយើងមិនចាំបាច់ចែកជ័យភណ្ឌឲ្យពួកគេទេ ប្រគល់តែប្រពន្ធនិងកូនឲ្យពួកគេវិញទៅបានហើយ»។ ២៣ ឮដូច្នោះ ដាវីឌនិយាយថា៖ «បងប្អូនអើយ សូមកុំធ្វើបែបនេះចំពោះអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យយើងឡើយ។ លោកបានការពារយើង ហើយជួយយើងឲ្យវាយឈ្នះក្រុមចោរប្លន់នោះ។+ ២៤ គ្មានអ្នកណានឹងយល់ស្របតាមគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នាឡើយ។ អ្នកដែលចុះទៅច្បាំងបានចំណែកប៉ុនណា នោះអ្នកដែលនៅយាមអីវ៉ាន់ក៏បានចំណែកប៉ុណ្ណឹងដែរ។+ យើងត្រូវចែកឲ្យស្មើៗគ្នា»។+ ២៥ ពាក្យដែលដាវីឌបាននិយាយនៅថ្ងៃនោះ បានទៅជាបទបញ្ជានិងច្បាប់សម្រាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។
២៦ ពេលដាវីឌទៅដល់ក្រុងស៊ីកឡាក់វិញ គាត់បានផ្ញើជ័យភណ្ឌខ្លះទៅឲ្យមិត្តភក្ដិរបស់គាត់ដែលជាបុរសចាស់ទុំនៃកុលសម្ព័ន្ធយូដា ហើយប្រាប់ថា៖ «នេះជាអំណោយសម្រាប់អ្នក ដែលយើងបានយកពីសត្រូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ា»។ ២៧ ដាវីឌផ្ញើអំណោយទាំងនោះឲ្យបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងបេតអែល+ ឲ្យបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងរ៉ាម៉ូតនៅតំបន់ណេកេប* ឲ្យបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងយ៉ាទៀ+ ២៨ ឲ្យបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងអារ៉ូអ៊ើរ ឲ្យបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងស៊ីបម៉ូត ឲ្យបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងអែសធេម័រ+ ២៩ ឲ្យបុរសចាស់ទុំនៅរ៉ាកាល ឲ្យបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងរបស់កូនចៅយេរ៉ាមេល+ ឲ្យបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងរបស់ជនជាតិកែន+ ៣០ ឲ្យបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងហោម៉ា+ ឲ្យបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងបូរ៉ាសាន ឲ្យបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងអេថាក ៣១ ឲ្យបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងហេប្រុន+ ហើយឲ្យបុរសចាស់ទុំនៅកន្លែងទាំងអស់ដែលដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់ធ្លាប់ទៅជាញឹកញាប់។
៣១ ទាហានភីលីស្ទីនកំពុងប្រយុទ្ធនឹងទាហានអ៊ីស្រាអែល។+ ទាហានអ៊ីស្រាអែលរត់បាក់ទ័ពនៅមុខទាហានភីលីស្ទីន ហើយទាហានអ៊ីស្រាអែលជាច្រើននាក់បានត្រូវសម្លាប់នៅលើភ្នំគីលបោ។+ ២ ទាហានភីលីស្ទីនបន្តដេញតាមសុលនិងកូនប្រុសៗរបស់គាត់យ៉ាងប្រកិត ហើយពួកគេបានសម្លាប់យ៉ូណាថាន+ អាប៊ីណាដាប និងម៉ាលខាយស៊ូអា ដែលជាកូនប្រុសៗរបស់សុល។+ ៣ ការប្រយុទ្ធគ្នានោះកាន់តែក្ដៅគគុក ធ្វើឲ្យសុលពិបាកទប់ទល់។ ពួកខ្មាន់ធ្នូឃើញសុល រួចបាញ់គាត់របួសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។+ ៤ សុលប្រាប់អ្នកកាន់គ្រឿងចម្បាំងឲ្យគាត់ថា៖ «ចូរដកដាវសម្លាប់ខ្ញុំមក ដើម្បីកុំឲ្យជនជាតិដទៃ*+ធ្វើទារុណកម្មខ្ញុំ ហើយសម្លាប់ខ្ញុំ»។ ប៉ុន្តែ អ្នកកាន់គ្រឿងចម្បាំងមិនហ៊ានលើកដៃសម្លាប់សុលទេ ព្រោះគាត់ភ័យខ្លាចជាខ្លាំង។ ម្ល៉ោះហើយ សុលដកដាវ ហើយផ្ដួលខ្លួនពីលើដាវនោះ។+ ៥ ពេលអ្នកកាន់គ្រឿងចម្បាំងឃើញថាសុលស្លាប់ហើយ+ គាត់ក៏ផ្ដួលខ្លួនពីលើដាវរបស់គាត់ ហើយស្លាប់ទៅជាមួយនឹងសុលដែរ។ ៦ ដូច្នេះ សុល កូនប្រុសបីនាក់របស់គាត់ អ្នកកាន់គ្រឿងចម្បាំង និងពួកអ្នកបម្រើទាំងអស់របស់គាត់បាត់បង់ជីវិតនៅថ្ងៃនោះ។+ ៧ ពេលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលនៅតំបន់ជ្រលងភ្នំនិងនៅតំបន់ទន្លេយ៉ូដាន់ឃើញថា ទាហានអ៊ីស្រាអែលបាក់ទ័ព ហើយសុលនិងកូនប្រុសៗគាត់បានស្លាប់ ពួកគេចាប់ផ្ដើមរត់ភៀសខ្លួនបោះបង់ចោលក្រុងរបស់ពួកគេ។+ បន្ទាប់មក ពួកភីលីស្ទីនបានចូលទៅកាន់កាប់តំបន់ទាំងនោះ។
៨ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ពួកភីលីស្ទីនមកយករបស់របរដែលនៅជាប់នឹងសាកសពទាហាន។ ពេលនោះពួកគេឃើញសពរបស់សុលនិងកូនប្រុស៣នាក់របស់គាត់នៅលើភ្នំគីលបោ។+ ៩ ដូច្នេះ ពួកគេកាត់ក្បាលសុល ហើយដោះយកគ្រឿងសឹករបស់គាត់។ រួចពួកគេផ្សាយដំណឹងនោះទូទាំងស្រុកភីលីស្ទីនឲ្យបណ្ដាជនរបស់ពួកគេបានដឹង+ ហើយក៏ផ្សាយដល់វិហាររូបព្រះរបស់ពួកគេ+ផងដែរ។ ១០ បន្ទាប់មក ពួកគេដាក់គ្រឿងសឹករបស់សុលក្នុងវិហារនៃរូបព្រះអាសថារ៉ូត ហើយពួកគេព្យួរសពគាត់នៅកំពែងក្រុងបេតសាន។+ ១១ ពេលអ្នកក្រុងយ៉ាបេសគីលាត+ដឹងអំពីអ្វីដែលពួកភីលីស្ទីនបានធ្វើចំពោះសពសុល ១២ អ្នកអង់អាចទាំងអស់ដែលនៅក្រុងនោះនាំគ្នាធ្វើដំណើរពេញមួយយប់ទៅក្រុងបេតសាន ហើយយកសពរបស់សុលនិងកូនប្រុសៗរបស់គាត់ចុះពីកំពែង។ ពួកគេត្រឡប់ទៅក្រុងយ៉ាបេសវិញ ហើយបូជាសពទាំងនោះ។ ១៣ ក្រោយមក ពួកគេយកធាតុ+ទៅបញ្ចុះក្រោមដើមថាម៉ារីសនៅក្រុងយ៉ាបេស+ ហើយពួកគេតមអាហារអស់រយៈពេល៧ថ្ងៃ។
ឬ«នៅក្រុងរ៉ាម៉ា ជាកូនចៅស៊ូប»
ន័យត្រង់«អ្នកឈ្នានីសនាង»
នេះសំដៅលើត្រសាល
ន័យត្រង់«អ្នកឈ្នានីសនាង»
នេះសំដៅលើត្រសាល
មើលនិយមន័យពាក្យ«ជីវិត»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«មួយរយៈពេលក្រោយមក»
មានន័យថា«នាមរបស់ព្រះ»
ប្រហែលជា២២លីត្រ។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
តាមមើលទៅនេះសំដៅលើអេលកាណា
ន័យត្រង់«ស្នែង»។ មើលនិយមន័យពាក្យ«ស្នែង»
ឬ«ហ្ស៊ីអូល»សំដៅលើផ្នូរទូទៅរបស់មនុស្សជាតិ។ មើលនិយមន័យពាក្យ«ផ្នូរ»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«គំនរសំរាម»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«ពួកអ្នកដែលប្រឆាំងព្រះយេហូវ៉ានឹងភ័យស្លុត»
ន័យត្រង់«ស្នែង»។ មើលនិយមន័យពាក្យ«ស្នែង»
មើលនិយមន័យពាក្យ«អេផូឌ»
ន័យត្រង់«អាវវែងតូចគ្មានដៃ»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«នោះព្រះនឹងសម្រេចក្ដីឲ្យគាត់»
ន័យត្រង់«ផារ៉ូនិងពួកអ្នកផ្ទះរបស់គាត់»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«ដុតគ្រឿងបូជាឲ្យហុយផ្សែង»
មានន័យថាកូនចៅគាត់នឹងធ្វើជាសង្ឃតរៀងទៅ
ន័យត្រង់«នំប៉័ង»
ន័យត្រង់«នំប៉័ងមួយដុំ»
នេះសំដៅលើអ្វីដែលព្រះបើកបង្ហាញឲ្យឃើញក្នុងគំនិតរបស់អ្នកណាម្នាក់
នេះសំដៅលើត្រសាល
ន័យត្រង់«ហេតុអ្វីថ្ងៃនេះព្រះយេហូវ៉ាវាយប្រហារយើងឲ្យចាញ់ពួកភីលីស្ទីន?»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«រវាង»
មានន័យថា«តើសិរីរុងរឿងនៅឯណា?»
ន័យត្រង់«ផ្ទះ»
ឬ«ផ្នែករាងដូចជាត្រី»
ឬ«វាលទំនាប»
ន័យត្រង់«ធ្វើឲ្យបរិសុទ្ធ»
ឬ«យំនៅមុខ»
តាមមើលទៅនេះសំដៅលើវិធីមួយដែលបង្ហាញថាពួកគេប្រែចិត្ត
មានន័យថា«ថ្មនៃការជួយសង្គ្រោះ»
ឬ«ស្ដេចម្នាក់ដែលវិនិច្ឆ័យក្ដីដោយយុត្តិធម៌»
ឬ«ស្ដេចរបស់យើងនឹងវិនិច្ឆ័យក្ដីដោយយុត្តិធម៌»
មួយហ្សេគិលស្មើនឹង១១,៤ក្រាម។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
នេះសំដៅលើកន្លែងពិសិដ្ឋសម្រាប់គោរពបូជា
ន័យត្រង់«គាត់ទៅឲ្យពរគ្រឿងបូជា»
ឬ«គាត់នឹងជួយហាមប្រាមរាស្ត្ររបស់ខ្ញុំ»
ផ្ទះភាគច្រើននៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលមានដំបូលរាបស្មើ ដែលគេអាចប្រើដើម្បីគេង ដើរ ឬបរិភោគជាមួយគ្នាបាន
មើលនិយមន័យពាក្យ«អ្នកប្រកាសទំនាយ»
នេះសំដៅលើកន្លែងពិសិដ្ឋសម្រាប់គោរពបូជា
មើលនិយមន័យពាក្យ«ទំនាយ»
ឬ«លេងឧបករណ៍ភ្លេងដែលមានខ្សែ»
នេះជាស្គរតូចមានរាងសំប៉ែត
ឬ«មានសុភាសិត»
ឬ«តាមក្រុមទាំងពាន់ៗ»
នេះប្រហែលជាម៉ោង២ព្រឹកដល់ម៉ោង៦ព្រឹក
ន័យត្រង់«សំឡេង»
មិនឃើញមានចំនួនឆ្នាំក្នុងឯកសារហេប្រឺទេ
ឬ«ឃ្លាំងក្រោមដី»
ទម្ងន់នៅសម័យបុរាណ ប្រមាណ២ភាគ៣នៃមួយហ្សេគិល
ន័យត្រង់«ពួកមិនកាត់ចុងស្បែក»។ មើលនិយមន័យពាក្យ«ការកាត់ចុងស្បែក»
ន័យត្រង់«នៅលើផ្ទៃដីដែលគោមួយនឹមអាចព្យួរក្នុងមួយថ្ងៃ»
ន័យត្រង់«នំប៉័ង»
មើលនិយមន័យពាក្យ«យូរីមនិងធូមីម»
មើលនិយមន័យពាក្យ«ឆ្នោត»
ឬ«បង្ហាញចិត្តមេត្តាករុណាចំពោះ»
ឬ«បង្ហាញចិត្តមេត្តាករុណាចំពោះ»
ពាក្យនេះជាភាសាហេប្រឺសំដៅលើការធ្វើលើសពីសិទ្ធិរបស់ខ្លួន ព្រមទាំងបង្ហាញចិត្តក្លាហានតាមរបៀបមិនត្រឹមត្រូវ ទាំងការប្រព្រឹត្តទាំងចិត្តគំនិត
ន័យត្រង់«រូបធេរ៉ាភីម»សំដៅលើរូបព្រះក្នុងផ្ទះ និងរូបសំណាកផ្សេងៗ
ឬ«ស្ដាយក្រោយ»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«ដោយមានទំនុកចិត្ត»
ឬ«វាលទំនាប»
គាត់មានកម្ពស់ប្រហែលជា២,៩ម៉ែត្រ។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
ប្រហែលជា៥៧គីឡូក្រាម។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
ប្រហែលជា៦,៨៤គីឡូក្រាម។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
ន័យត្រង់«ថ្ងៃនេះ អញបបួលទាហានអ៊ីស្រាអែលឲ្យមកប្រកួតនឹងអញ»
ប្រហែលជា២២លីត្រ។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
ឬ«ឈីស»
ឬ«មេលើ១.០០០នាក់»
ឬ«បានបបួលពលទ័ពនៃព្រះដ៏មានជីវិតរស់នៅឲ្យមកប្រកួត»
ពាក្យនេះជាភាសាហេប្រឺសំដៅលើការធ្វើលើសពីសិទ្ធិរបស់ខ្លួន ព្រមទាំងបង្ហាញចិត្តក្លាហានតាមរបៀបមិនត្រឹមត្រូវ ទាំងការប្រព្រឹត្តទាំងចិត្តគំនិត
ឬ«ធ្វើជាទាហាន»
ឬ«បានបបួលពលទ័ពនៃព្រះដ៏មានជីវិតរស់នៅឲ្យមកប្រកួត»
ឬ«អ្នកបានបបួលប្រកួត»
សព្វថ្ងៃនេះហៅថាហ៊្សេរុយសាឡិម
ឬ«ប្រព្រឹត្តដោយប្រាជ្ញា»
នេះជាស្គរតូចមានរាងសំប៉ែត
ឬ«ប្រព្រឹត្តដូចអ្នកប្រកាសទំនាយ»
ឬ«អ្នកនឹងធ្វើជាកូនប្រសារបស់ខ្ញុំ»
នេះសំដៅលើស្បែកចុងអង្គជាត
មើលនិយមន័យពាក្យ«ធេរ៉ាភីម»
មើលនិយមន័យពាក្យ«ធេរ៉ាភីម»
មើលនិយមន័យពាក្យ«ទំនាយ»
ឬ«សុលនៅសល់តែសម្លៀកបំពាក់ក្នុង ដេកនៅទីនោះ»
មើលនិយមន័យពាក្យ«ជីវិត»
មើលនិយមន័យពាក្យ«ខែថ្មី»
នេះសំដៅលើកូនចៅរបស់ដាវីឌ
មើលនិយមន័យពាក្យ«ស្អាតបរិសុទ្ធ»
ន័យត្រង់«ពូជ»
ន័យត្រង់«ពូជ»
ប្រហែលជាគាត់ជាប់សម្បថ ឬមិនស្អាតបរិសុទ្ធ ឬកើតរោគឃ្លង់
ឬ«តើមានអ្នកណាស្មោះត្រង់ដូចដាវីឌ?»
ន័យត្រង់«បុរសដែលពាក់អាវអេផូឌធ្វើពីក្រណាត់សាច់ល្អ»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«ពួកអ្នកកាន់កាប់ទឹកដី»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«ភ័យខ្លាចដោយសារ»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«វាលខ្សាច់ឬតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ»
ឬ«ភ្នំដែលមានពពែរស់នៅ»
ន័យត្រង់«ចិត្ត»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«រំសាយ»
មើលនិយមន័យពាក្យ«ជីវិត»
ន័យត្រង់«ពូជ»
ក្រុងមួយនៅស្រុកយូដា តែមិនមែនជាភ្នំកើមែលទេ
ឬ«មានសេចក្ដីសុខសាន្ត»
ពេលនិយាយទៅអ្នកណាម្នាក់ដោយហៅខ្លួនឯងថា«កូន» នោះជារបៀបបង្ហាញការគោរព
ឬ«មនុស្សចោលម្សៀត»
ន័យត្រង់«ប្រាំសៀ»។ មួយសៀស្មើនឹង៧,៣៣លីត្រ។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
មានន័យថា«មិនចេះគិតពិចារណា ឬល្ងង់ខ្លៅ»
ន័យត្រង់«ខ្ញុំស្បថដោយនូវនាមព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏មានជីវិតរស់នៅ»
ន័យត្រង់«មានទោសចំពោះឈាម»
មើលនិយមន័យពាក្យ«ជីវិត»
មើលនិយមន័យពាក្យ«ជីវិត»
ឬប្រហែលជាមានន័យថា«វាលខ្សាច់ឬតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ»
ន័យត្រង់«តើអ្នកជានរណាបានជាស្រែកហៅស្ដេច?»
ន័យត្រង់«សូមកុំឲ្យឈាមខ្ញុំស្រក់ដល់ដីឆ្ងាយពីមុខព្រះយេហូវ៉ាឡើយ»
មើលនិយមន័យពាក្យ«ជីវិត»
មើលនិយមន័យពាក្យ«ជីវិត»
មើលនិយមន័យពាក្យ«ជីវិត»
ឬ«ណេកេប»
មើលនិយមន័យពាក្យ«យូរីមនិងធូមីម»
ឬ«មើលទៅដូចជាសាំយូអែល»
ឬ«ណេកេប»
ឬ«ណេកេប»
ឬ«ណេកេប»
ឬ«ខាងត្បូង»
ន័យត្រង់«ពួកមិនកាត់ចុងស្បែក»។ មើលនិយមន័យពាក្យ«ការកាត់ចុងស្បែក»