JOBSBÓK
1 Í Úslandi bjó maður sem hét Job.*+ Hann var heiðarlegur og ráðvandur,+ óttaðist Guð og forðaðist hið illa.+ 2 Hann eignaðist sjö syni og þrjár dætur. 3 Hann átti 7.000 fjár, 3.000 úlfalda, 1.000 nautgripi* og 500 asna* ásamt miklum fjölda þjóna. Hann var mestur allra sem bjuggu í Austurlöndum.
4 Synir hans voru vanir að skiptast á að halda veislu heima hjá sér, hver á ákveðnum degi. Þeir buðu alltaf systrum sínum þrem að borða og drekka með sér. 5 Í hvert sinn sem allir voru búnir að halda veislu sendi Job eftir þeim til að helga þau. Hann fór þá á fætur snemma morguns og færði brennifórn+ fyrir hvert og eitt þeirra. Job hugsaði með sér: „Vera má að börnin mín hafi syndgað og formælt Guði í hjarta sér.“ Þetta var Job vanur að gera.+
6 Nú rann upp sá dagur að synir hins sanna Guðs*+ komu og gengu fyrir Jehóva,+ og Satan+ var einnig á meðal þeirra.+
7 Jehóva sagði þá við Satan: „Hvaðan kemur þú?“ Satan svaraði Jehóva: „Ég hef flakkað um jörðina og skoðað mig um.“+ 8 Jehóva spurði Satan: „Hefurðu tekið eftir þjóni mínum, Job? Hann á engan sinn líka á jörðinni. Hann er heiðarlegur og ráðvandur,+ óttast Guð og forðast það sem er illt.“ 9 Satan svaraði Jehóva: „Er Job guðhræddur að ástæðulausu?+ 10 Hefurðu ekki reist skjólgarð í kringum hann,+ hús hans og allt sem hann á? Þú hefur blessað störf hans+ og búfénaður hans hefur dreift sér um landið. 11 En prófaðu að rétta út höndina og taka frá honum allt sem hann á. Þá er öruggt að hann formælir þér upp í opið geðið.“ 12 Jehóva sagði þá við Satan: „Allt sem hann á er í þínum höndum.* En sjálfan hann máttu ekki snerta!“ Satan fór þá burt frá* Jehóva.+
13 Dag einn þegar synir og dætur Jobs átu og drukku vín heima hjá elsta bróðurnum+ 14 kom sendiboði til Jobs og sagði: „Nautin voru að draga plóginn og asnarnir voru á beit í grenndinni 15 þegar Sabear gerðu árás. Þeir tóku skepnurnar og drápu þjónana með sverði. Ég einn komst undan til að segja þér frá því.“
16 Áður en hann hafði lokið máli sínu kom annar og sagði: „Eldur frá Guði* féll af himni yfir sauðféð og gleypti það ásamt þjónunum. Ég einn komst undan til að segja þér frá því.“
17 Áður en sá hafði lokið máli sínu kom annar og sagði: „Þrír flokkar Kaldea+ komu og gerðu áhlaup á úlfaldana. Þeir tóku þá og drápu þjónana með sverði. Ég einn komst undan til að segja þér frá því.“
18 Áður en hann hafði lokið máli sínu kom enn einn sendiboðinn og sagði: „Synir þínir og dætur átu og drukku vín heima hjá elsta bróðurnum. 19 Skyndilega brast á stormur úr óbyggðunum og skall á fjórum hornum hússins svo að það hrundi yfir ungmennin og þau dóu. Ég einn komst undan til að segja þér frá því.“
20 Þá stóð Job á fætur, reif föt sín og skar af sér hárið. Síðan féll hann á kné, laut höfði til jarðar 21 og sagði:
„Nakinn kom ég úr móðurkviði
og nakinn sný ég aftur.+
Jehóva gaf+ og Jehóva tók.
Lofað veri nafn Jehóva.“
22 Í öllu þessu syndgaði Job ekki né ásakaði Guð um að gera nokkuð rangt.
2 Eftir þetta rann aftur upp dagur þegar synir hins sanna Guðs*+ komu og gengu fyrir Jehóva.+ Satan kom einnig og gekk fyrir Jehóva.+
2 Jehóva sagði við Satan: „Hvaðan kemur þú?“ Satan svaraði Jehóva: „Ég hef flakkað um jörðina og skoðað mig um.“+ 3 Jehóva spurði Satan: „Hefurðu tekið eftir þjóni mínum, Job? Hann á engan sinn líka á jörðinni. Hann er heiðarlegur og ráðvandur,+ óttast Guð og forðast það sem er illt. Hann er enn staðfastur í ráðvendni sinni+ þó að þú reynir að egna mig gegn honum+ til að gera út af við* hann að tilefnislausu.“ 4 En Satan svaraði Jehóva: „Hver er sjálfum sér næstur.* Maðurinn gefur allt sem hann á fyrir líf sitt.* 5 En prófaðu að rétta út höndina og snerta hold hans og bein. Þá er öruggt að hann formælir þér upp í opið geðið.“+
6 Jehóva sagði þá við Satan: „Hann er á þínu valdi.* En þú mátt ekki verða honum að bana!“ 7 Satan fór þá burt frá* Jehóva og sló Job kvalafullum kýlum*+ frá hvirfli til ilja. 8 Job tók sér þá leirbrot til að skafa sig með þar sem hann sat í öskunni.+
9 Að lokum sagði konan hans við hann: „Ertu enn staðfastur í ráðvendni þinni? Formæltu Guði og farðu að deyja!“ 10 En hann svaraði henni: „Þú talar eins og óskynsöm kona. Ættum við aðeins að þiggja hið góða frá hinum sanna Guði en ekki líka hið slæma?“+ Í öllu þessu syndgaði Job ekki með vörum sínum.+
11 Þrír kunningjar Jobs fréttu af allri þeirri ógæfu sem hann hafði orðið fyrir – þeir Elífas+ Temaníti, Bildad+ Súaíti+ og Sófar+ Naamaíti. Þeir komu hver úr sinni átt og ákváðu að fara saman til Jobs til að sýna honum samúð og hughreysta hann. 12 Þegar þeir sáu hann úr nokkurri fjarlægð þekktu þeir hann ekki. Þeir fóru að gráta hástöfum, rifu föt sín og jusu mold upp í loftið og yfir höfuð sér.+ 13 Síðan sátu þeir hjá honum á jörðinni í sjö daga og sjö nætur. Enginn sagði orð við hann því að þeir sáu að hann var sárkvalinn.+
3 Að lokum tók Job til máls og bölvaði fæðingardegi* sínum.+ 2 Hann sagði:
3 „Hverfi dagurinn sem ég fæddist á+
og nóttin þegar sagt var: ‚Drengur er fæddur!‘
4 Sá dagur verði að myrkri.
Guð á himnum gleymi honum,
ekkert ljós lýsi á honum.
5 Dýpsta myrkur* heimti hann aftur.
Regnský leggist yfir hann,
ógnandi myrkur skelfi hann.
6 Myrkrið gleypi þá nótt.+
Hún gleðjist ekki með dögum ársins
og teljist ekki með í neinum mánuði.
7 Já, sú nótt verði ófrjó,
engin gleðióp heyrist.
9 Morgunstjörnurnar verði dimmar,
nóttin bíði til einskis eftir dagsbirtunni
og sjái ekki geisla morgunroðans
10 því að hún lokaði ekki kviði móður minnar+
né hlífði augum mínum við ógæfu.
11 Hvers vegna dó ég ekki í fæðingu?
Hvers vegna lést ég ekki um leið og ég kom úr móðurkviði?+
12 Hvers vegna tóku hné á móti mér
og brjóst til að sjúga?
13 Nú gæti ég legið og hvílst,+
sofið í ró og næði+
14 með konungum jarðar og ráðgjöfum þeirra
sem reistu sér byggingar sem nú eru í rústum
15 eða með höfðingjum sem áttu gull
og hús full af silfri.
16 Hvers vegna var ég ekki eins og andvana fóstur,
eins og barn sem aldrei leit dagsins ljós?
17 Í gröfinni fá jafnvel illir menn ró,
þar fá hinir þreyttu hvíld.+
18 Þar hvíla fangar saman í friði,
þeir heyra ekki öskur verkstjórans.
19 Háir og lágir eru þar jafnir+
og þrællinn er laus frá húsbónda sínum.
21 Hvers vegna fá þeir sem þrá dauðann ekki að deyja?+
Þeir grafa ákafar eftir honum en fólgnum fjársjóðum,
22 þeir hrópa af gleði
og fagna þegar þeir finna gröfina.
23 Hvers vegna lýsir Guð manni sem hefur villst af leið,
manni sem hann hefur króað af?+
25 Það sem ég óttaðist er komið yfir mig
og það sem ég hræddist henti mig.
26 Ég finn engan frið, ró né hvíld
heldur tómar þjáningar.“
4 Þá sagði Elífas+ Temaníti:
2 „Þolirðu að hlusta ef einhver talar við þig?
Hver fær samt orða bundist?
3 Þú hefur vissulega leiðbeint mörgum
og styrkt máttvana hendur.
4 Orð þín reistu á fætur þá sem hrösuðu
og þú styrktir þá sem voru að kikna í hnjánum.
5 En nú verður þú sjálfur fyrir því og þú bugast,*
það snertir þig og þú missir kjarkinn.
6 Finnurðu ekki traust í guðhræðslunni?
Veitir ekki ráðvendnin+ þér von?
7 Hugsaðu málið: Hefur saklaus maður nokkurn tíma glatast?
Hvenær hefur réttlátum manni verið tortímt?
8 Það er mín reynsla að þeir sem plægja* illsku
og þeir sem sá vandræðum uppskera samkvæmt því.
9 Guð andar á þá og þeir hverfa,
reiði hans blossar og þeir líða undir lok.
10 Ljónið öskrar og ungljón urrar
en jafnvel sterkustu ljón brjóta tennurnar.
11 Ljónið deyr ef engin er bráðin
og ljónshvolparnir tvístrast.
12 Mér barst orð í leyni
og hvíslað var í eyra mér.
13 Uggvænlegar hugsanir sóttu á mig út frá nætursýn
meðan fólk var í fastasvefni.
14 Ég hríðskalf af ótta
og bein mín nötruðu.
15 Andi straukst við andlit mitt,
hárin risu á líkama mínum.
16 Síðan stóð hann kyrr
en ég gat ekki greint útlit hans.
Einhver vera var fyrir augum mér.
Allt var hljótt en síðan heyrði ég rödd:
17 ‚Getur dauðlegur maður verið réttlátari en Guð?
Getur maður verið hreinni en skapari hans?‘
18 Hann treystir ekki þjónum sínum
og finnur jafnvel að englum* sínum,
19 hvað þá þeim sem búa í leirhúsum,
þeim sem eru myndaðir úr mold+
og hægt er að kremja eins og mölflugu!
20 Þeir eru til að morgni en eru kramdir fyrir kvöld.
Þeir hverfa fyrir fullt og allt og enginn saknar þeirra.
21 Eru þeir ekki eins og tjald þegar stögunum er kippt burt?
Þeir deyja í vanvisku sinni.
5 Kallaðu bara! Heldurðu að einhver svari þér?
Til hvers af hinum heilögu ætlarðu að snúa þér?
2 Gremjan drepur heimskingjann
og öfundin verður einfeldningnum að bana.
3 Ég hef séð heimskingjann festa rætur
en skyndilega kemur bölvun yfir bústað hans.
4 Synir hans eru hvergi nærri öruggir,
þeir eru troðnir niður í borgarhliðinu+ og enginn kemur þeim til bjargar.
5 Svangur maður borðar uppskeru hans
og tekur jafnvel það sem vex meðal þyrnanna.
Eignir feðganna eru teknar frá þeim.
6 Skaðsemi sprettur ekki upp úr moldinni
og mótlæti vex ekki upp úr jörðinni.
7 Nei, maðurinn er fæddur til að þjást,
rétt eins og neistarnir fljúga upp í loftið.
8 En ég myndi leita til Guðs
og leggja mál mitt fyrir hann,
9 fyrir hann sem gerir mikla og óskiljanlega hluti,
kraftaverk sem ekki verða talin.
10 Hann lætur rigna á jörðina
og sendir vatn yfir landið.
11 Hann upphefur hinn lága
og leiðir hinn niðurbeygða í öruggt skjól.
12 Hann kollvarpar áformum hinna lævísu
svo að hendur þeirra fá engu áorkað.
13 Hann fangar hina vitru í slægð þeirra+
svo að áform þeirra verða að engu.
14 Þeir lenda í myrkri um hábjartan dag
og þreifa sig áfram um hádegi eins og það væri nótt.
15 Hann bjargar fólki undan beittum orðum* þeirra
og fátækum úr greipum hins sterka.
16 Hinn lágt setti á sér þá von
en munnur ranglátra þagnar.
17 Sá sem Guð leiðréttir er hamingjusamur.
Hafnaðu því ekki ögun Hins almáttuga!
18 Hann veitir sár en bindur um það,
hann slær en læknar með höndum sínum.
19 Hann bjargar þér úr sex þrengingum
og sú sjöunda gerir þér ekki heldur mein.
20 Í hungursneyð bjargar hann þér frá dauða
og í stríði frá valdi sverðsins.
21 Þú ert varinn fyrir svipuhöggum tungunnar+
og þarft ekki að óttast þegar eyðingin kemur.
22 Þú hlærð að eyðingu og hungri
og óttast ekki villidýr jarðar.
23 Steinarnir á sléttunni valda þér ekki skaða*
og dýr merkurinnar láta þig í friði.
24 Þú veist að þér er óhætt í tjaldi þínu
og einskis er vant þegar þú horfir yfir beitilönd þín.
25 Þú eignast fjölda barna,
afkomendur þínir verða eins margir og jurtirnar á jörðinni.
26 Þú verður kraftmikill allt til dauðadags
eins og þroskað korn sem safnað er í knippi.
27 Við höfum kynnt okkur þetta og svona er það.
Hlustaðu og sættu þig við það.“
6 Job svaraði og sagði:
2 „Ég vildi að angist mín+ væri vegin
og lögð á vogarskálar ásamt ógæfu minni
3 því að nú er hún þyngri en sandur sjávarins.
Þess vegna hef ég talað í hugsunarleysi.*+
4 Örvar Hins almáttuga stingast gegnum mig
og eitur þeirra dreifist um allan líkamann.+
Ógnir Guðs stilla sér upp gegn mér.
5 Rymur villiasninn+ þegar hann hefur gras?
Eða baular nautið yfir fóðri sínu?
6 Verður bragðlaus matur borðaður saltlaus
eða er bragð af safa stokkrósarinnar?
7 Ég ætla ekki að snerta slíkt.
Það er eins og skemmdur matur.
8 Ég vildi að ég fengi ósk mína uppfyllta
og að Guð veitti mér það sem ég þrái!
9 Bara að Guð vildi kremja mig,
rétta út höndina og binda enda á líf mitt!+
10 Það yrði mér til huggunar,
ég myndi hoppa af gleði þrátt fyrir linnulausan sársaukann
því að ég hef ekki afneitað orðum Hins heilaga.+
11 Hef ég kraft til að bíða lengur?+
Hvað á ég í vændum svo að það sé þess virði að lifa?*
12 Er ég sterkur eins og steinn?
Er líkami minn gerður úr kopar?
13 Er nokkur leið til að ég geti hjálpað mér sjálfur
þegar allur stuðningur er tekinn frá mér?
15 Bræður mínir hafa verið jafn svikulir+ og lækur að vetri,
eins og vatn í vetrarlæk sem þornar upp.
16 Þeir eru gruggugir af þiðnandi ís
og bráðnandi snjórinn hverfur í þeim.
17 En með tímanum verða þeir vatnslausir,
þeir þorna upp þegar hitnar í veðri.
18 Þeir breyta um farveg,
þeir renna út í eyðimörkina og hverfa.
20 Þeir skammast sín fyrir að hafa treyst á þá,
þeir koma þangað en verða bara fyrir vonbrigðum.
22 Hef ég beðið ykkur um eitthvað
eða farið fram á að þið gæfuð mér af auðæfum ykkar?
23 Hef ég beðið ykkur að bjarga mér úr höndum óvinar
eða frelsa mig* undan valdi kúgarans?
24 Fræðið mig og ég skal þegja,+
hjálpið mér að skilja í hverju mér varð á.
26 Ætlið þið að ásaka mig fyrir það sem ég hef sagt,
orð örvæntingarfulls manns+ sem vindurinn feykir burt?
28 Snúið ykkur nú við og lítið á mig,
ég myndi ekki ljúga upp í opið geðið á ykkur.
29 Hugsið ykkur um – dæmið mig ekki ranglega –
já, hugsið ykkur um því að ég er jafn réttlátur og ég var.
30 Fer ég með rangt mál?
Skynjar gómur minn ekki að eitthvað er að?
7 Er ekki líf dauðlegs manns á jörð eins og nauðungarvinna,
eru ekki dagar hans eins og hjá daglaunamanni?+
2 Hann er eins og þræll sem þráir skugga,
eins og daglaunamaður sem bíður eftir launum sínum.+
3 Mánuðum saman hefur líf mitt verið tilgangslaust
og kvalafullar nætur hafa verið laun mín.+
4 Þegar ég leggst til hvíldar spyr ég: ‚Hvenær get ég farið á fætur?‘+
En þegar nóttin silast áfram bylti ég mér eirðarlaus fram á morgun.*
8 Sá sem sér mig núna sér mig ekki aftur.
Augu þín munu leita mín en ég verð horfinn.+
9 Eins og ský sem þynnist og hverfur,
þannig er sá sem fer niður í gröfina* – hann kemur ekki aftur upp.+
11 Þess vegna ætla ég ekki að halda aftur af tungu minni.
12 Er ég hafið eða sæskrímsli
svo að þú þurfir að setja vörð yfir mig?
13 Þegar ég segi: ‚Legubekkurinn huggar mig,
rúmið linar þjáningar mínar,‘
14 þá hrellirðu mig með draumum
og skelfir mig með sýnum.
15 Ég vildi frekar kafna,
já, deyja frekar en að lifa í þessum líkama.+
16 Ég hef óbeit á lífi mínu,+ ég vil ekki lifa lengur.
Láttu mig í friði því að dagar mínir eru eins og andgustur.+
17 Hvað er dauðlegur maður að þú látir þér annt um hann
og veitir honum athygli?+
18 Hvers vegna fylgist þú með honum á hverjum morgni
og reynir hann í sífellu?+
19 Geturðu ekki litið af mér
og látið mig í friði nógu lengi til að ég geti kyngt munnvatninu?+
20 Ef ég hef syndgað – hvernig getur það verið þér til tjóns, þér sem hefur auga með mönnunum?+
Af hverju hefurðu gert mig að skotspæni þínum?
Er ég orðinn þér byrði?
21 Af hverju fyrirgefurðu ekki synd mína
og afsakar mistök mín?
Bráðlega leggst ég í moldina,+
þú munt leita mín en ég verð horfinn.“
2 „Hve lengi ætlarðu að tala svona?+
Orð þín eru ekkert annað en vindur!
3 Myndi Guð fella rangláta dóma
eða Hinn almáttugi rangsnúa réttlætinu?
4 Ef börn þín syndguðu gegn honum
var hann bara að refsa þeim fyrir uppreisn þeirra.*
5 En ef þú bara snerir þér til Guðs+
og bæðir Hinn almáttuga um miskunn
6 og ef þú værir hreinn og heiðarlegur+
myndi hann gefa þér gaum*
og láta þig endurheimta réttmæta stöðu þína.
7 Og þótt þú byrjaðir smátt
ættirðu þér glæsta framtíð.+
8 Spyrðu fyrri kynslóð
og taktu eftir að hvaða niðurstöðu feður hennar komust.+
9 Við fæddumst ekki fyrr en í gær og vitum ekki neitt
því að dagar okkar á jörðinni eru eins og skuggi.
10 Mun ekki fyrri kynslóð fræða þig
og segja þér það sem hún veit?*
11 Verður papýrussef hávaxið þar sem ekki er mýri?
Verður reyr hávaxinn án vatns?
12 Nei, það visnar áður en það blómgast, áður en það er slegið.
Það skrælnar á undan öllum öðrum plöntum.
13 Þannig fer fyrir öllum sem gleyma Guði
því að von hins guðlausa* verður að engu.
14 Það sem hann treystir á er einskis virði,
það er ekki traustara en köngulóarvefur.*
15 Hann hallar sér að húsi sínu en það stendur ekki,
hann rígheldur í það en það hrynur.
16 Hann er safarík jurt í sólskininu
og sprotar hans teygja sig um garðinn.+
17 Rætur hans fléttast um grjóthrúgu,
hann leitar sér að heimili meðal steinanna.*
18 En þegar hann er upprættur af sínum stað
mun staðurinn afneita honum og segja: ‚Ég hef aldrei séð þig.‘+
21 Hann mun aftur fylla munn þinn hlátri
og varir þínar gleðiópum.
22 Þeir sem hata þig skulu klæðast skömm
og tjald hinna illu verður ekki til framar.“
9 Job svaraði:
2 „Ég veit vel að það er þannig.
En hvernig getur dauðlegur maður haft rétt fyrir sér gagnvart Guði?+
4 Hann er vitur í hjarta og mikill að mætti.+
Hver getur þrjóskast gegn honum án þess að hljóta skaða af?+
5 Hann flytur* fjöll án þess að nokkur viti af,
hann steypir þeim um koll í reiði sinni.
6 Hann hristir jörðina svo að hún færist úr stað
og stoðir hennar skjálfa.+
7 Hann skipar sólinni að skína ekki
og innsiglar ljós stjarnanna.+
11 Hann gengur fram hjá mér en ég sé hann ekki,
hann fer fram hjá en ég tek ekki eftir því.
12 Hver getur hindrað hann þegar hann hrifsar eitthvað til sín?
Hver getur sagt við hann: ‚Hvað ertu að gera?‘+
14 Hvernig gæti ég þá svarað honum?
Ég þyrfti að velja orð mín vandlega!
15 Þó að ég hefði á réttu að standa myndi ég ekki svara honum.+
Ég gæti aðeins beðið dómara minn* um miskunn.
16 Myndi hann svara mér ef ég kallaði til hans?
Ég held ekki að hann myndi hlusta á mig
17 því að hann kremur mig í stormi
og fjölgar sárum mínum að ástæðulausu.+
18 Hann leyfir mér ekki að ná andanum,
hann fyllir mig sorg og biturð.
19 Ef um kraft er að ræða er hann sá sterki.+
Ef um réttlæti er að ræða segir hann: ‚Hver getur krafið mig svars?‘*
20 Þótt ég hefði rétt fyrir mér myndi minn eigin munnur dæma mig.
Þótt ég sé ráðvandur* mun hann sakfella mig.*
22 Það kemur út á eitt. Þess vegna segi ég:
‚Hann tortímir jafnt saklausum* sem illum.‘
23 Ef fólk ferst óvænt í skyndiflóði
hæðist hann að örvæntingu hinna saklausu.
Ef ekki hann, hver þá?
25 Dagar mínir þjóta hjá eins og hlaupari,+
þeir æða burt án þess að veita mér nokkra gleði.
26 Þeir líða fram hjá eins og reyrbátar,
eins og ernir sem steypa sér niður yfir bráð.
27 Þó að ég segði: ‚Ég ætla að gleyma þjáningum mínum,
ég ætla að breyta um svip og vera glaðlegur,‘
28 væri ég kvalinn eftir sem áður+
og ég veit að þú myndir ekki telja mig saklausan.
29 Ég yrði fundinn sekur.*
Hvers vegna skyldi ég þá berjast til einskis?+
30 Þó að ég þvægi mér upp úr snjóbráð
og hreinsaði hendur mínar í lút*+
31 myndirðu dýfa mér í forarpytt
svo að meira að segja föt mín hefðu viðbjóð á mér.
32 Hann er ekki maður eins og ég svo að ég geti svarað honum
og við getum mæst fyrir rétti.+
34 Ef hann hætti að slá mig*
og skyti mér ekki skelk í bringu+
35 myndi ég tjá mig óttalaust
því að venjulega er ég ekki hræddur að tala við hann.
Ég ætla að gefa kvörtunum mínum lausan tauminn.
Ég ætla að tala í örvæntingu minni!*
2 Ég ætla að segja við Guð: ‚Dæmdu mig ekki sekan.
Segðu mér af hverju þú berst gegn mér.
4 Hefur þú augu úr holdi?
Sérðu eins og dauðlegur maður?
5 Eru dagar þínir eins og dagar hinna dauðlegu
og eru ár þín eins og æviár manns+
6 fyrst þú leitar að mistökum hjá mér
og grennslast eftir syndum mínum?+
7 Þú veist að ég er ekki sekur.+
Enginn getur bjargað mér úr hendi þinni.+
8 Þínar eigin hendur mótuðu mig og sköpuðu+
en nú ætlarðu að tortíma mér.
10 Helltirðu mér ekki eins og mjólk
og hleyptir mig eins og ost?
11 Þú klæddir mig húð og holdi
og ófst mig saman úr beinum og sinum.+
12 Þú hefur gefið mér líf og sýnt mér tryggan kærleika.
Umhyggja þín hefur verndað mig.*+
13 En í leynum ætlaðirðu samt að gera þetta.*
Ég veit að þetta kemur frá þér.
14 Þú myndir sjá til mín ef ég syndgaði+
og ekki sýkna mig af sekt minni.
15 Ef ég væri sekur væri ég illa staddur!
Og þótt ég væri saklaus gæti ég ekki borið höfuðið hátt+
því að líf mitt er fullt af skömm og þjáningum.+
16 Þó að ég bæri höfuðið hátt eltirðu mig eins og ljón+
og beittir aftur valdi þínu gegn mér.
17 Þú leiðir fram ný vitni gegn mér
og reiðist mér enn meir.
Erfiðleikarnir koma hverjir á fætur öðrum.
18 Af hverju léstu mig yfirleitt fæðast?+
Ég hefði átt að deyja áður en nokkur sá mig.
19 Ég hefði horfið eins og ég hefði aldrei verið til,
ég hefði farið beint úr móðurkviði í gröfina.‘
20 Á ég ekki fáa daga ólifaða?+ Ég vildi að hann léti mig í friði,
tæki augun af mér svo að ég fengi smá hvíld*+
21 áður en ég fer burt í land svartamyrkurs*+
– og sný ekki aftur+ –
22 í land niðamyrkurs,
land dimmra skugga og óreiðu
þar sem jafnvel ljósið er eins og myrkur.“
11 Þá sagði Sófar+ Naamaíti:
2 „Ætlar enginn að andmæla þessum orðaflaumi?
Hefur maður rétt fyrir sér ef maður talar nógu mikið?*
3 Ætlarðu að þagga niður í fólki með blaðri þínu?
Ætlar enginn að ávíta þig fyrir háðsyrðin?+
5 Ég vildi að Guð myndi tala
og opna munninn gegn þér!+
6 Þá myndi hann opinbera þér leyndardóma viskunnar
en viskan á sér margar hliðar.
Þú myndir skilja að Guð lítur fram hjá ýmsu sem þér verður á.
7 Geturðu glöggvað þig á djúpri visku Guðs
eða áttað þig á öllu varðandi Hinn almáttuga?*
8 Viska hans er himnunum hærri. Hvað hefur þú fram að færa?
Hún er dýpri en gröfin.* Hvað veist þú?
9 Hún er meiri en jörðin
og víðfeðmari en hafið.
10 Ef hann fer um, tekur mann til fanga og stefnir honum fyrir rétt,
hver getur þá aftrað honum?
11 Hann sér í gegnum svikula menn.
Tekur hann ekki eftir illskunni þegar hann sér hana?
12 Ef heimskingi getur orðið skynsamur
getur villiasni alveg eins fætt mannsbarn.*
13 Bara að þú vildir breyta hugarfari þínu*
og lyfta höndum í bæn til Guðs.
14 Ef hönd þín gerir eitthvað rangt skaltu stöðva hana
og ekki láta ranglæti búa í tjöldum þínum.
15 Þá gætirðu borið höfuðið hátt
og staðið traustum fótum án þess að óttast nokkuð.
16 Þú gleymir erfiðleikum þínum,
þeir verða eins og vatn sem runnið er fram hjá.
17 Líf þitt verður bjartara en hádegi,
jafnvel myrku stundirnar eins og morgunbirtan.
18 Þér er rótt því að það er von,
þú lítur í kringum þig og sefur síðan vært.
19 Þú leggst til hvíldar og enginn hræðir þig,
margir sækjast eftir vináttu þinni.
20 En augu hinna illu munu bregðast.
Þeir sjá enga undankomuleið
og eina von þeirra er dauðinn.“+
12 Job svaraði og sagði:
2 „Þið eruð greinilega vitrir menn*
og viskan deyr út með ykkur!
3 En ég veit líka mínu viti.
Ég stend ykkur ekki að baki.
Þetta er nú bara almenn þekking.
Réttlátur og saklaus maður er hafður að athlægi.
5 Hinn sjálfsöruggi gerir lítið úr ógæfunni
og telur að hún leggist bara á þá sem missa fótfestuna.
6 Í tjöldum ræningja ríkir friður+
og þeir sem ögra Guði búa við öryggi,+
þeir sem halda á guðum sínum.
7 Spyrðu dýrin og þau munu fræða þig,
fugla himinsins og þeir gefa þér svar.
8 Eða virtu fyrir þér* jörðina og hún fræðir þig
og fiskar sjávarins geta upplýst þig.
9 Hvert þeirra veit ekki
að hönd Jehóva hefur gert þetta?
12 Er ekki visku að finna hjá öldruðum+
og eykst ekki skilningur með árunum?
14 Það sem hann rífur niður verður ekki endurbyggt,+
það sem hann lokar getur enginn maður opnað.
15 Þegar hann heldur aftur af vatninu þornar allt upp,+
þegar hann sleppir því lausu færir það jörðina í kaf.+
16 Hjá honum er máttur og viska,+
sá sem villist og sá sem leiðir afvega tilheyra honum.
18 Hann leysir fjötra konunga+
og spennir belti um mitti þeirra.
20 Hann rænir trausta ráðgjafa málinu
og sviptir gamla menn* skynseminni.
22 Hann afhjúpar það sem er falið í myrkrinu+
og dregur niðdimmuna fram í birtuna.
23 Hann eflir þjóðir til að eyða þeim,
hann gerir þær fjölmennar til að leiða þær í útlegð.
24 Hann sviptir leiðtoga fólksins skynseminni
og lætur þá reika um veglaus öræfi.+
13 Já, augu mín hafa séð allt þetta,
eyru mín hafa heyrt og ég hef skilið það.
2 Ég veit líka það sem þið vitið,
ég stend ykkur ekki að baki.
3 Ég vildi frekar tala beint við Hinn almáttuga,
mig langar til að leggja mál mitt fyrir Guð.+
4 En þið svertið mig með lygum,
þið eruð allir gagnslausir læknar.+
5 Bara að þið mynduð steinþegja.
Það bæri vott um visku.+
6 Hlustið á rök mín
og heyrið vörn mína.
7 Ætlið þið að verja Guð með ósannindum
og ljúga í hans þágu?
8 Takið þið afstöðu með* honum?
Ætlið þið að flytja mál hins sanna Guðs?
9 Kæmi það vel út ef hann yfirheyrði ykkur?+
Getið þið blekkt hann eins og dauðlegan mann?
10 Hann ávítar ykkur vissulega
ef þið eruð hlutdrægir og reynið að fela það.+
11 Mun það ekki skelfa ykkur hve mikill hann er
og ótti við hann grípa ykkur?
13 Þegið nú svo að ég geti talað.
Síðan verði það sem verða vill!
14 Af hverju stofna ég sjálfum mér í hættu*
og legg líf mitt undir?
15 Guð sviptir mig kannski lífi en ég ætla samt að bíða.+
Ég ætla að verja mál mitt* frammi fyrir honum.
17 Hlustið vel á orð mín,
heyrið málflutning minn.
18 Nú er ég tilbúinn að leggja mál mitt fyrir,
ég veit að ég hef á réttu að standa.
19 Hver ætlar að deila við mig?
Ég myndi deyja ef ég yrði að þegja!*
20 Guð, veittu mér aðeins tvennt*
svo að ég þurfi ekki að fela mig fyrir þér:
21 Léttu þungri hendi þinni af mér
og láttu mig ekki bugast af ótta við þig.+
22 Talaðu og ég mun svara
eða leyfðu mér að tala og svaraðu mér.
23 Hvaða mistök og syndir hef ég drýgt?
Segðu mér hvað ég hef gert af mér.
25 Reynirðu að hræða fjúkandi laufblað
eða eltast við uppþornað hálmstrá?
26 Þú skrásetur harðar ákærur á hendur mér
og lætur mig svara fyrir æskusyndir mínar.
27 Þú hefur sett fætur mína í gapastokk.
Þú grandskoðar alla vegi mína
og rekur hvert einasta fótspor mitt.
28 Maðurinn* grotnar eins og fúið efni,
eins og mölétin flík.
4 Getur hreinn komið af óhreinum?+
Nei, ekki einn einasti!
5 Ef dagar mannsins eru ákveðnir
er tala mánaða hans í hendi þér.
Þú hefur sett honum mörk sem hann kemst ekki yfir.+
6 Snúðu augum þínum frá honum svo að hann fái hvíld
þar til hann lýkur vinnudegi sínum+ eins og daglaunamaður.
7 Jafnvel tréð á sér von.
Það vex á ný ef það er höggvið
og sprotar þess vaxa áfram.
8 Þótt rótin eldist í jörðinni
og stubburinn deyi í moldinni
9 vex það á ný við ilminn af vatni
og ber greinar eins og ný planta.
10 En maðurinn deyr og kraftur hans þverr.
Hvað verður um manneskjuna þegar hún gefur upp andann?+
11 Vatnið hverfur úr hafinu
og áin rénar og þornar upp.
12 Eins leggst maðurinn og stendur ekki upp aftur.+
Hann vaknar ekki meðan himinninn er til
né verður hann vakinn af svefni sínum.+
13 Bara að þú vildir geyma mig í gröfinni,*+
fela mig þangað til þér rynni reiðin,
setja mér tímamörk og muna eftir mér.+
14 Þegar maðurinn deyr, getur hann þá lifað aftur?+
Ég skal bíða meðan nauðungarvinnan varir,
þar til ég verð leystur.+
15 Þú munt kalla og ég svara þér.+
Þú þráir að sjá verk handa þinna.
16 En núna telurðu öll skref mín,
þú leitar aðeins að syndum mínum.
17 Afbrot mín eru innsigluð í poka
og þú lokar misgerðir mínar inni með lími.
18 Eins og fjall hrynur og molnar
og klettur færist úr stað,
19 eins og vatn holar stein
og úrhelli skolar burt jarðvegi,
þannig gerir þú von dauðlegs manns að engu.
20 Þú yfirbugar hann og hann deyr,+
þú breytir útliti hans og sendir hann burt.
21 Synir hans hljóta upphefð en hann veit ekki af því,
þeir eru lítils metnir en hann verður þess ekki var.+
22 Hann finnur bara til meðan hann lifir,
hann syrgir aðeins meðan hann er enn á lífi.“
15 Elífas+ Temaníti sagði nú:
2 „Svarar vitur maður með innantómum rökum*
eða fyllir hann brjóst sitt austanvindi?
3 Það er tilgangslaust að ávíta með tómum orðum
og lítið gagn í orðaflaumi.
4 Þú grefur undan guðsóttanum
og veikir áhugann á Guði.
5 Syndir þínar stjórna því sem þú segir*
og þú velur orð þín lævíslega.
6 Þinn eigin munnur dæmir þig en ekki ég,
þínar eigin varir vitna gegn þér.+
7 Fæddist þú fyrstur manna
eða komstu í heiminn á undan hæðunum?
8 Heyrirðu það sem Guð segir í trúnaði
eða hefurðu einkarétt á viskunni?
9 Hvað veist þú sem við vitum ekki?+
Hvað skilur þú en ekki við?
10 Meðal okkar eru bæði gráhærðir og gamlir menn,+
miklu eldri en faðir þinn.
11 Nægir þér ekki huggun Guðs,
mild og vingjarnleg orð?
12 Af hverju læturðu hjartað hlaupa með þig í gönur
og af hverju skjóta augu þín gneistum?
13 Þú beinir heift þinni* gegn Guði
og lætur þér slík orð um munn fara.
15 Hann treystir ekki sínum heilögu
og jafnvel himnarnir eru ekki hreinir í augum hans,+
16 hvað þá fyrirlitlegur og spilltur maður,+
maður sem drekkur ranglæti eins og vatn!
17 Ég skal upplýsa þig. Hlustaðu á mig!
Ég skal segja þér hvað ég hef séð,
18 það sem vitrir menn lærðu af feðrum sínum+
og héldu ekki leyndu.
19 Landið var gefið þeim einum
og enginn ókunnugur var á meðal þeirra.
20 Vondur maður þjáist alla ævidaga sína,
harðstjórinn kvelst öll þau ár sem honum eru úthlutuð.
21 Ógnvekjandi hljóð óma í eyrum hans,+
ræningjar ráðast á hann á friðartímum.
22 Hann trúir ekki að hann komist út úr myrkrinu,+
hann er dæmdur til að falla fyrir sverði.
23 Hann flækist um í leit að mat* – hvar er hann að finna?
Hann veit að dagur myrkursins er í nánd.
24 Neyð og angist skelfa hann
og yfirbuga hann eins og konungur búinn til bardaga.
25 Hann reiðir hönd sína gegn Guði
og ögrar Hinum almáttuga.*
26 Hann æðir þrjóskur gegn honum
með þykkan og sterkan skjöld.*
27 Hann hefur safnað spiki á andlitið
og mjaðmirnar bunga út af fitu.
28 Hann býr í borgum sem verða lagðar í rúst,
í húsum þar sem enginn mun búa,
húsum sem verða að grjóthrúgum.
29 Hann verður ekki ríkur og safnar ekki auðæfum.
Eignir hans breiðast ekki út um landið.
30 Hann kemst ekki út úr myrkrinu,
frjóangi hans* sviðnar í eldi.
Guð* blæs á hann og hann líður undir lok.+
31 Hann ætti ekki að láta blekkjast og treysta á hégóma
því að það sem hann fær að launum er einskis virði.
32 Það gerist innan skamms,
greinar hans grænka aldrei.+
33 Hann verður eins og vínviður sem missir óþroskuð berin
og eins og ólívutré sem fellir blómin.
35 Þeir ganga með erfiðleika og fæða illsku,
kviður þeirra elur svik.“
16 Job svaraði:
2 „Ég hef heyrt margt af þessu tagi áður.
Þið eruð allir þreytandi huggarar!+
3 Er enginn endir á innantómum orðum?*
Hvað knýr ykkur til að svara á þennan hátt?
4 Ég gæti líka talað eins og þið.
6 Þótt ég tali linar það ekki kvöl mína+
og þótt ég þegi dregur ekki úr sársauka mínum.
8 Þú hefur líka hremmt mig eins og aðrir geta staðfest
og horaður líkami minn gengur fram og vitnar gegn mér.
9 Reiði hans hefur rifið mig í tætlur og hann sýnir mér fjandskap.+
Hann gnístir tönnum gegn mér.
Andstæðingur minn horfir á mig stingandi augum.+
10 Menn glenna upp ginið á móti mér+
og slá mig utan undir í háðungarskyni.
Þeir flykkjast gegn mér hópum saman.+
11 Guð gefur mig drengjum á vald
og kastar mér í hendur illmenna.+
12 Ég var áhyggjulaus en hann kom öllu í uppnám.+
Hann þreif í hnakkann á mér og molaði mig sundur.
Hann gerði mig að skotspæni sínum.
13 Bogmenn hans umkringja mig.+
Án meðaumkunar skýtur hann örvum gegnum nýru mín,+
hann lætur gallið úr mér renna á jörðina.
14 Hann brýtur niður varnir mínar eina af annarri,
hann gerir áhlaup á mig eins og hermaður.
16 Ég er rauður í framan af gráti+
og dimmur skuggi* er yfir augum mér
17 þótt hendur mínar hafi ekki beitt ofbeldi
og bæn mín sé hrein.
18 Jörð, hyldu ekki blóð mitt!+
Hróp mín finni engan hvíldarstað!
19 Ég á nú þegar vitni á himnum,
þann sem getur talað máli mínu í hæðum.
Síðan fer ég burt og á ekki afturkvæmt.+
2 Ég er umkringdur mönnum sem hæðast að mér+
og ég neyðist til að horfa upp á mótþróa þeirra.
3 Taktu við veði mínu og geymdu það hjá þér.
Hver annar myndi ganga í ábyrgð fyrir mig með handabandi?+
5 Menn bjóðast til að gefa vinum sínum með sér
en vanrækja sín eigin börn.*
7 Augu mín myrkvast af sorg+
og útlimir mínir eru ekkert nema skugginn.
8 Réttsýnt fólk starir furðu lostið á þetta
og hinum saklausa blöskrar hegðun guðleysingjans.*
10 Þið megið þó koma og halda áfram að þrasa
en hingað til hefur enginn ykkar sagt neitt viturlegt.+
12 Þeir gera nótt að degi og segja:
‚Bráðum hlýtur að birta fyrst nú er myrkur.‘
14 Ég kalla til grafarinnar:+ ‚Þú ert faðir minn!‘
til maðkanna: ‚Móðir mín og systir!‘
15 Hvar er þá von mín?+
Hver getur séð nokkra von fyrir mig?
18 Þá sagði Bildad+ Súaíti:
2 „Hvenær ætlið þið* að hætta þessu blaðri?
Sýnið af ykkur smá vit svo að við getum rætt saman.
4 Þótt þú tætir þig sundur í reiði þinni
verður jörðin varla yfirgefin þín vegna
eða klettar færðir úr stað.
5 Nei, ljós hins illa verður slökkt
og bjarminn frá eldi hans lýsir ekki.+
6 Ljósið í tjaldi hans myrkvast
og það slokknar á lampanum yfir honum.
7 Öflug skref hans verða stutt,
hans eigin ráð verða honum að falli.+
8 Fætur hans leiða hann í net
og hann flækist í möskvum þess.
9 Gildra grípur um hæl hans,
hann festist í snöru.+
10 Reipi liggur falið á jörðinni
og gildra á vegi hans.
11 Ógnir skelfa hann úr öllum áttum+
og eru á hælum hans.
13 Húð hans tærist,
banvænn sjúkdómur* étur upp útlimi hans.
16 Rætur hans þorna upp undir honum
og greinar hans visna yfir honum.
17 Minningin um hann hverfur af jörðinni
og á götunum kannast enginn við nafn hans.*
18 Hann verður hrakinn úr ljósinu í myrkrið
og rekinn burt úr mannheimi.
19 Hann mun ekki eiga börn eða afkomendur meðal þjóðar sinnar
og enginn lifir af þar sem hann býr.*
20 Í vestri skelfast menn þegar dagur hans rennur upp,
í austri hryllir menn við.
21 Þannig fer fyrir tjöldum hins rangláta
og dvalarstað þess sem þekkir ekki Guð.“
19 Job svaraði:
4 Ef mér hefur í alvöru orðið eitthvað á
varðar það mig einan.
5 Ef ykkur finnst þið virkilega vera betri en ég
og að ásakanir ykkar séu réttmætar
6 þá skuluð þið vita að Guð hefur villt um fyrir mér
og fangað mig í net sitt.
8 Hann hefur lokað leið minni með múrvegg og ég kemst ekki fram hjá.
Hann hefur hjúpað vegi mína myrkri.+
9 Hann hefur svipt mig reisn minni
og tekið kórónuna af höfði mér.
10 Hann brýtur mig niður á allar hliðar þar til ég læt lífið,
hann upprætir von mína eins og tré.
11 Reiði hans blossar gegn mér
og hann lítur á mig sem óvin.+
12 Hersveitir hans safnast saman og umkringja mig,
þær slá upp búðum í kringum tjald mitt.
13 Hann hefur hrakið bræður mína langt frá mér
og þeir sem þekkja mig hafa snúið baki við mér.+
15 Gestir mínir+ og ambáttir kannast ekki við mig,
ég er útlendingur í augum þeirra.
16 Ég kalla á þjón minn en hann svarar ekki,
ég sárbæni hann að sýna mér samúð.
17 Konunni minni býður við andardrætti mínum+
og bræður mínir finna óþefinn af mér.
18 Jafnvel börn fyrirlíta mig,
þau hæðast að mér þegar ég stend á fætur.
21 Sýnið mér miskunn, vinir mínir, sýnið mér miskunn
því að hönd Guðs hefur snert mig.+
23 Ég vildi að orð mín væru skrifuð niður,
bara að þau væru skráð í bók!
24 Ég vildi að þau væru meitluð í stein að eilífu
með járnmeitli og fyllt blýi.
26 Eftir að húðin er horfin
en meðan ég er enn á lífi mun ég sjá Guð.
27 Ég mun sjá hann sjálfur,
sjá hann með eigin augum en ekki annarra.+
En innst inni er ég úrvinda!*
28 Þið segið: ‚Hvernig ofsækjum við hann?‘+
eins og rót vandans sé hjá sjálfum mér.
29 Þið ættuð sjálfir að óttast sverðið+
því að sverðið refsar þeim sem syndgar.
Þið skuluð vita að til er dómari.“+
20 Sófar+ Naamaíti tók þá til máls og sagði:
2 „Mér er órótt og ég finn mig knúinn til að svara
því að ég er í miklu uppnámi.
3 Ég hef hlustað á móðgandi ávítur
og skynsemin knýr mig til að svara.
4 Þú hlýtur að hafa vitað það alla tíð,
því að þannig hefur það verið síðan maðurinn* var settur á jörðina,+
5 að gleðióp hins illa standa stutt
6 Þótt hroki hans teygi sig til himins
og höfuð hans nái upp í skýin
7 hverfur hann fyrir fullt og allt eins og hans eigin saur.
Þeir sem sáu hann áður spyrja: ‚Hvar er hann?‘
8 Hann svífur burt eins og draumur og þeir finna hann ekki,
hann hverfur eins og nætursýn.
9 Augað sem sá hann sér hann ekki framar,
hann sést aldrei aftur á heimili sínu.+
10 Börn hans falast eftir velvild fátækra
og með eigin höndum þarf hann að skila auði sínum.+
11 Bein hans voru full af æskuþrótti
en þrótturinn hverfur með honum í moldina.
12 Þótt illskan sé sæt í munni hans
og hann feli hana undir tungunni,
13 þótt hann njóti hennar vel og lengi
og geymi hana í munni sér,
14 þá verður maturinn beiskur í maga hans,
hann verður eins og kóbrueitur* í kviði hans.
15 Hann þarf að spúa auðnum sem hann gleypti,
Guð tæmir maga hans.
16 Hann sýgur kóbrueitur,
höggtennur* nöðrunnar drepa hann.
17 Hann fær aldrei að sjá rennandi læki,
hunang og smjör í stríðum straumum.
18 Hann skilar því sem hann á án þess að njóta þess,*
hann hefur ekki ánægju af auðnum sem hann græddi.+
19 Hann kúgaði hina fátæku og yfirgaf þá,
hann sölsaði undir sig hús sem hann byggði ekki.
20 En hann fær ekki hugarró,
auðurinn bjargar honum ekki.
21 Ekkert er eftir sem hann getur gleypt,
þess vegna er velmegun hans ekki varanleg.
22 Þegar hann er sem auðugastur bera áhyggjurnar hann ofurliði,
ógæfan kemur yfir hann af fullum krafti.
23 Þegar hann hámar í sig mat
sendir Guð* brennandi reiði sína yfir hann
og lætur henni rigna yfir hann.
24 Þegar hann flýr undan járnvopnum
er örvum skotið gegnum hann af koparboga.
26 Fjársjóðir hans hverfa í svartamyrkur,
eldur sem enginn glæðir gleypir hann,
ógæfa bíður allra sem eftir lifa í tjaldi hans.
27 Himinninn afhjúpar synd hans,
jörðin rís gegn honum.
28 Flóð skolar burt húsi hans,
stríður straumur á reiðidegi Guðs.*
29 Þetta er það hlutskipti sem vondur maður fær frá Guði,
arfurinn sem Guð hefur úthlutað honum.“
21 Job svaraði:
2 „Hlustið vel á það sem ég segi,
það væri mér til huggunar.
3 Sýnið mér þolinmæði meðan ég tala,
síðan getið þið hæðst að mér.+
4 Ber ég fram kvörtun mína við mann?
Myndi ég ekki missa þolinmæðina ef svo væri?
5 Horfið á mig! Ykkur mun bregða.
Leggið hönd á munninn.
6 Þegar ég hugsa um þetta verð ég skelkaður,
ég skelf allur og titra.
8 Börn þeirra eru alltaf hjá þeim
og þeir fá að sjá afkomendur sína vaxa úr grasi.
9 Þeir búa öruggir í húsum sínum og óttast ekkert,+
Guð refsar þeim ekki með vendi sínum.
10 Naut þeirra kelfa kýrnar,
þær bera og missa ekki fóstur.
11 Strákarnir þeirra hlaupa um eins og sauðahjörð,
börnin þeirra hoppa og skoppa.
12 Þau syngja og leika á tambúrínu og hörpu
og gleðjast við hljóm flautunnar.+
14 En þeir segja við hinn sanna Guð: ‚Láttu okkur í friði!
Við höfum engan áhuga á vegum þínum.+
15 Hver er Hinn almáttugi, hvers vegna ættum við að þjóna honum?+
Hvaða gagn höfum við af því að kynnast honum?‘+
16 Ég veit þó að velgengni þeirra er ekki í þeirra höndum.+
Fjarri sé mér að hugsa eins og vondir menn.*+
17 Hversu oft slokknar á lampa hinna illu?+
Hversu oft koma hörmungar yfir þá?
Hversu oft eyðir Guð þeim í reiði sinni?
18 Verða þeir nokkurn tíma eins og strá í vindi,
eins og hismi sem fýkur burt í stormi?
19 Guð geymir refsingu manns handa sonum hans.
En ég vildi að Guð endurgyldi honum svo að hann fyndi fyrir því.+
20 Megi hann sjá glötun sína með eigin augum
og drekka af reiði Hins almáttuga.+
23 Einn deyr í blóma lífsins,+
áhyggjulaus og ánægður,+
24 þegar mjaðmir hans eru stinnar af fitu
og bein hans sterk.*
25 En annar deyr mæddur af áhyggjum
og hefur aldrei smakkað gæði lífsins.
28 Þið segið: ‚Hvar er hús mikilmennisins
og hvar er tjaldið þar sem illmennið bjó?‘+
29 Hafið þið ekki spurt ferðamenn?
Hafið þið ekki hugleitt það sem þeir hafa séð,*
30 að hinum illa er hlíft á ógæfudeginum
og bjargað á reiðideginum?
31 Hver lætur hann svara fyrir líferni sitt
og hver endurgeldur honum það sem hann hefur gert?
32 Þegar hann er borinn til grafar
er haldin vaka við gröf hans.
33 Hann hvílir í friði undir moldarhnausum dalsins.+
34 Hvers vegna reynið þið að hughreysta mig með innantómum orðum?+
Svör ykkar eru blekkingar einar!“
22 Þá sagði Elífas+ Temaníti:
2 „Kemur nokkur maður Guði að gagni?
Getur vitur maður gert honum gagn?+
3 Skiptir máli fyrir* Hinn almáttuga að þú sért réttlátur
eða hefur hann ávinning af því að þú gerir það sem er rétt?+
4 Refsar hann þér
og dregur þig fyrir dóm fyrir að sýna sér lotningu?
5 Er það ekki vegna mikillar illsku þinnar
og endalausra synda?+
6 Þú tekur veð af bræðrum þínum að ástæðulausu
og hirðir fötin af fólki og skilur það eftir nakið.+
7 Þú gefur ekki þreyttum manni vatnssopa
og þú synjar hinum hungraða um mat.+
8 Hinn voldugi á landið+
og forréttindamaðurinn býr þar.
11 Þess vegna er svo dimmt að þú sérð ekki neitt
og vatnsflaumur færir þig í kaf.
12 Er ekki Guð í himinhæðum?
Sjáðu hve hátt uppi allar stjörnurnar eru.
13 Samt segir þú: ‚Hvað veit Guð eiginlega?
Getur hann dæmt gegnum svartamyrkur?
14 Hann er hulinn bak við ský og sér ekkert
þar sem hann gengur um á himinhvolfinu.‘
15 Ætlar þú að fylgja hinum forna stíg
sem illir menn hafa fetað,
16 menn sem voru hrifnir burt fyrir aldur fram,
sem var skolað burt eins og húsi í flóði?+
17 Þeir sögðu við hinn sanna Guð: ‚Láttu okkur í friði!‘
og: ‚Hvað getur Hinn almáttugi gert okkur?‘
18 Það var samt hann sem fyllti hús þeirra góðum gjöfum.
(Svona illar hugsanir eru fjarri mér.)
19 Hinn réttláti sér þá falla og fagnar,
hinn saklausi hæðist að þeim og segir:
20 ‚Andstæðingum okkar hefur verið útrýmt
og eldur eyðir því sem eftir er af þeim.‘
21 Kynnstu Guði og þú færð frið,
þá hlýturðu velgengni.
22 Taktu við lögunum af munni hans
og geymdu orð hans í hjarta þér.+
23 Ef þú snýrð aftur til Hins almáttuga verður allt eins og áður var.+
Ef þú fjarlægir ranglætið úr tjaldi þínu,
24 ef þú kastar gulli þínu* á jörðina
og Ófírgullinu+ í klettagljúfrin*
25 þá verður Hinn almáttugi gull þitt*
og hann verður þitt fegursta silfur.
26 Þá muntu gleðjast yfir Hinum almáttuga
og snúa augum þínum til Guðs.
27 Þú munt ákalla hann og hann hlustar á þig
og þú heldur heit þín við hann.
28 Allt sem þú ákveður að gera fer vel
og ljós lýsir upp braut þína.
29 Hinn hrokafulli verður niðurlægður
en hann frelsar hinn auðmjúka.*
30 Hann bjargar saklausum
og þess vegna verður þér bjargað ef hendur þínar eru hreinar.“
23 Job svaraði:
3 Ef ég bara vissi hvar ég fyndi Guð!+
Þá myndi ég fara þangað sem hann býr.+
4 Ég myndi leggja mál mitt fyrir hann
og bera fram allar röksemdir mínar.
5 Ég fengi að vita hverju hann svaraði mér
og myndi hlusta á það sem hann segði.
6 Myndi hann deila við mig í krafti valds síns?
Nei, ég veit að hann myndi hlusta á mig.+
7 Þá yrði mál hins réttláta útkljáð frammi fyrir honum
og dómari minn sýknaði mig í eitt skipti fyrir öll.
8 En ef ég fer austur er hann ekki þar
og ef ég sný við finn ég hann ekki.
9 Þegar hann starfar í norðri sé ég hann ekki
og snúi hann sér til suðurs sé ég hann ekki heldur.
10 En hann veit hvaða veg ég hef gengið.+
Ég kem út úr prófrauninni eins og hreint gull.+
11 Ég hef fetað náið í fótspor hans,
ég hef fylgt vegi hans og ekki vikið af honum.+
12 Ég hef ekki hvikað frá boðorðum hans.
Ég hef metið orð hans+ meira en til var ætlast af mér.*
13 Hver getur staðið gegn honum þegar hann hefur ákveðið sig?+
Þegar hann ætlar sér eitthvað gerir hann það.+
14 Já, hann kemur því til leiðar sem hann ætlar* mér
og ég má búast við mörgu öðru frá honum.
15 Þess vegna óttast ég hann
og óttinn vex þegar ég hugsa um hann.
16 Guð hefur dregið úr mér kjarkinn,
Hinn almáttugi hefur skotið mér skelk í bringu.
17 En myrkrið hefur enn ekki þaggað niður í mér
né skugginn sem hvílir yfir andliti mínu.
24 Af hverju ákveður Hinn almáttugi ekki tíma?+
Af hverju fá þeir sem þekkja hann ekki að sjá dag hans?*
2 Fólk flytur landamerki úr stað,+
það stelur hjörðum og fer með þær á eigið beitiland.
4 Þeir hrekja fátæka af veginum,
hinir varnarlausu í landinu þurfa að fela sig fyrir þeim.+
5 Hinir fátæku fara í matarleit eins og villiasnar+ í óbyggðunum,
þeir leita matar í eyðimörkinni handa börnum sínum.
6 Þeir þurfa að skera upp á akri annars manns*
og tína það sem eftir er í víngarði hins illa.
7 Þeir liggja naktir og klæðalausir um nætur,+
þeir hafa enga ábreiðu í kuldanum.
8 Þeir eru holdvotir í fjallaregninu
og híma skjóllausir utan í klettunum.
9 Barn ekkjunnar er hrifsað frá brjósti hennar+
og föt hinna fátæku tekin að veði+
10 svo að þeir neyðast til að vera naktir og klæðalausir
og eru hungraðir þótt þeir beri kornknippi.
14 Morðinginn fer á fætur í dögun.
Hann drepur fátæka og varnarlausa+
og um nætur stundar hann þjófnað.
15 Ótrúr eiginmaður bíður eftir rökkrinu.+
Hann segir: ‚Enginn sér mig!‘+
og hylur andlitið.
17 Morgunninn er þeim eins og niðamyrkur,
þeir þekkja ógnir náttmyrkursins.
18 En skyndilega skolast þeir burt með vatninu.
Eignarland þeirra verður bölvað,+
þeir snúa ekki aftur til víngarða sinna.
20 Móðir syndarans* gleymir honum, maðkarnir gæða sér á honum.
Hans er ekki minnst framar+
og ranglætið verður brotið niður eins og tré.
21 Hann níðist á barnlausri konu
og fer illa með ekkjuna.
22 Guð* beitir mætti sínum til að ryðja hinum voldugu úr vegi,
þó að þeir sæki í sig veðrið er ekki tryggt að þeir lifi.
24 Þeir eru upphafnir um stutta stund en hverfa síðan.+
Þeir eru niðurlægðir+ og hrifnir burt eins og allir aðrir.
Þeir eru eins og kornax sem er skorið af stilknum.
25 Hver getur sannað að ég ljúgi
eða hrakið orð mín?“
25 Þá sagði Bildad+ Súaíti:
2 „Guð stjórnar og máttur hans er ógurlegur,
hann skapar frið á himnum.*
3 Er hægt að telja hersveitir hans?
Yfir hverjum lýsir ekki ljós hans?
4 Hvernig getur þá dauðlegur maður verið réttlátur frammi fyrir Guði+
5 Jafnvel tunglið er ekki bjart
og stjörnurnar eru ekki hreinar í augum hans,
6 hvað þá dauðlegur maður, maðkurinn,
og mannssonur, ormurinn!“
26 Job svaraði:
2 „Þú hefur aldeilis hjálpað hinum þróttlausa
og bjargað þeim sem er máttvana!+
3 Mikið hefurðu gefið hinum óvitra góð ráð!+
Þú hefur verið óspar á að miðla visku þinni.*
4 Við hvern ertu að reyna að tala?
Hver innblés þér að segja það sem þú segir?*
5 Þeir sem liggja máttvana í dauðanum skjálfa,
þeir eru jafnvel neðar en vötnin og íbúar þeirra.
9 Hann hylur hásæti sitt,
breiðir ský sín yfir það.+
11 Stoðir himinsins skjálfa,
þær skelfast ávítur hans.
13 Við andardrátt* hans verður himinninn heiðskír,
með hendi sinni leggur hann hraðskreiðan höggorminn í gegn.
14 Þetta eru bara ystu mörk verka hans,+
aðeins lágt hvísl heyrist um hann!
Hver skilur þá drynjandi þrumu hans?“+
27 Job hélt ræðu sinni* áfram og sagði:
2 „Svo sannarlega sem Guð lifir, hann sem hefur synjað mér um réttlæti,+
Hinn almáttugi sem hefur gert mig bitran,+
3 svo lengi sem ég dreg andann
og andi Guðs er í nösum mér+
4 skal ekkert ranglæti koma af vörum mínum
né tunga mín fara með svik.
5 Það er óhugsandi að ég kalli ykkur réttláta!
Svo lengi sem ég lifi læt ég ekki af ráðvendni minni!*+
7 Óvini mínum farnist eins og hinum illu,
þeim sem ráðast á mig eins og hinum ranglátu.
9 Heyrir Guð hróp hans
þegar að honum þrengir?+
10 Eða er Hinn almáttugi yndi hans?
Mun hann leita til Guðs öllum stundum?
11 Ég skal fræða ykkur um mátt* Guðs
og ekki leyna neinu um Hinn almáttuga.
12 Hvers vegna farið þið með tóma þvælu
ef þið hafið nú allir séð sýnir?
13 Þetta er það hlutskipti sem vondur maður fær frá Guði,+
arfurinn sem Hinn almáttugi gefur harðstjórum.
14 Ef hann eignast marga syni falla þeir fyrir sverði+
og afkomendur hans fá ekki nægan mat.
15 Þá sem lifa hann leggur farsóttin í gröfina
og ekkjur þeirra syrgja þá ekki.
16 Þótt hann hrúgi saman silfri eins og sandi
og safni sér fínum fötum eins og leir,
17 já, þótt hann safni þeim
mun réttlátur maður klæðast þeim+
og hinir saklausu skipta með sér silfri hans.
18 Húsið sem hann reisir er veikbyggt eins og lirfuhýði mölflugunnar,
eins og skýli+ sem varðmaður gerir sér.
19 Hann leggst ríkur til hvíldar en uppsker ekkert,
þegar hann opnar augun er allt horfið.
20 Ótti hellist yfir hann eins og flóð,
stormur hrífur hann burt um nótt.+
21 Austanvindur ber hann með sér og hann hverfur,
hann feykir honum að heiman.+
28 Til eru staðir þar sem vinna má silfur
og staðir þar sem menn hreinsa gull.+
4 Hann grefur námugöng fjarri mannabyggð,
á gleymdum stöðum fjarri alfaraleið.
Menn síga niður og sveiflast í reipum.
5 Matvæli vaxa á jörðinni
en niðri í henni er öllu umrótað eins og í eldi.*
6 Í grjótinu þar finnst safír
og í mölinni er gull.
7 Enginn ránfugl ratar þangað,
auga gleðunnar* hefur aldrei séð göngin.
8 Engin villidýr hafa stigið þar fæti,
ungljónið hefur ekki læðst þar um.
9 Maðurinn heggur grjóthart bergið,
hann grefur undan fjöllunum svo að þau hrynja.
10 Hann heggur vatnsrásir+ í bergið
og kemur auga á alls kyns gersemar.
11 Hann stíflar uppsprettur ánna
og dregur hið hulda fram í dagsljósið.
13 Enginn maður áttar sig á gildi hennar+
og hana er ekki að finna í landi hinna lifandi.
14 Djúpið segir: ‚Hún er ekki í mér!‘
og hafið segir: ‚Hún er ekki hjá mér!‘+
15 Hún fæst ekki fyrir skíragull
og ekki í skiptum fyrir silfur.+
16 Hún verður ekki keypt fyrir Ófírgull+
né sjaldgæfa ónyx- og safírsteina.
17 Gull og gler jafnast ekki á við hana
og hún fæst ekki í skiptum fyrir ker úr fínasta* gulli,+
18 svo ekki sé minnst á kóral og kristal+
því að viskan er verðmætari en pyngja full af perlum.
19 Tópas+ frá Kús jafnast ekki á við hana,
hún verður ekki einu sinni keypt fyrir skíragull.
20 Hvaðan kemur þá viskan
og hvar er uppspretta skilnings?+
21 Hún er hulin augum alls sem lifir,+
falin fyrir fuglum himins.
22 Eyðingin og dauðinn segja:
‚Við höfum bara frétt af henni.‘
23 Guð þekkir leiðina til hennar,
hann einn veit hvar hún býr+
24 því að hann horfir til endimarka jarðar
og sér allt undir himninum.+
25 Þegar hann gaf vindinum afl*+
og afmarkaði vatninu stað,+
26 þegar hann setti regninu lög+
og markaði þrumuskýjunum braut+
27 þá sá hann viskuna og skýrði hana,
hann fastmótaði hana og prófaði.
28 Og hann sagði við manninn:
29 Job hélt ræðu sinni* áfram og sagði:
2 „Ég sakna liðinna mánaða,
daganna þegar Guð verndaði mig,
3 þegar hann lét lampa sinn lýsa yfir höfði mér,
þegar ljós hans leiddi mig gegnum myrkrið,+
4 þegar ég var upp á mitt besta,
þegar ég fann fyrir vináttu Guðs í tjaldi mínu,+
5 þegar Hinn almáttugi var enn þá með mér,
þegar börnin mín* voru í kringum mig,
6 þegar ég baðaði fætur mína í smjöri
og olía streymdi handa mér úr klettunum.+
7 Þegar ég gekk út að borgarhliðinu+
og fékk mér sæti á torginu+
8 sáu ungu mennirnir mig og viku til hliðar,*
öldungarnir risu jafnvel á fætur og stóðu kyrrir.+
9 Höfðingjar héldu aftur af sér
og lögðu höndina á munninn.
10 Raddir tignarmanna þögnuðu,
tunga þeirra loddi við góminn.
11 Allir sem heyrðu mig tala báru mér gott orð
og þeir sem sáu mig lofuðu mig
12 því að ég bjargaði fátækum sem hrópuðu á hjálp,+
hinum föðurlausa og öllum sem enginn liðsinnti.+
14 Ég klæddist réttlætinu,
réttvísin var mér eins og yfirhöfn og vefjarhöttur.
15 Ég var augu hins blinda
og fætur hins halta.
17 Ég braut kjálka afbrotamannsins+
og reif bráðina úr tönnum hans.
19 Rætur mínar teygja sig til vatnsins
og döggin þekur greinar mínar alla nóttina.
20 Mannorð mitt er alltaf gott
og ég skýt stöðugt af boganum í hendi mér.‘
21 Menn hlustuðu með eftirvæntingu,
biðu þögulir eftir ráðum mínum.+
22 Þegar ég talaði höfðu þeir engu við að bæta,
orð mín hljómuðu vel í eyrum* þeirra.
23 Þeir biðu eftir mér eins og regninu,
þeir gleyptu við orðum mínum eins og vorregninu.+
24 Þeir trúðu varla eigin augum þegar ég brosti til þeirra,
þeim fannst hughreystandi að sjá andlit mitt ljóma.*
25 Ég leiðbeindi þeim sem leiðtogi þeirra
og lifði eins og konungur með hersveitum sínum,+
eins og sá sem huggar syrgjendur.+
30 Nú hlæja þeir að mér+
– mér yngri menn.
Ég hefði ekki treyst feðrum þeirra
til að vera með fjárhundum mínum.
2 Hvaða gagn hef ég haft af styrk handa þeirra?
Þrek þeirra er þrotið.
3 Þeir eru örmagna af skorti og hungri,
þeir naga skrælnaða jörðina
sem var þegar orðin lífvana auðn.
4 Þeir safna söltu laufi af runnunum
og hafa rætur gýfilrunnans til matar.
5 Þeir eru hraktir burt úr samfélaginu,+
fólk hrópar á eftir þeim eins og þeir væru þjófar.
6 Þeir búa í gilbrekkum,*
í jarðholum og hellum.
7 Þeir kveina úr runnunum
og hnipra sig saman innan um netlurnar.
8 Þeir eru börn dugleysingja og nafnlausra
og eru því reknir burt úr landinu.
11 Guð hefur afvopnað mig* og auðmýkt,
þess vegna sleppa þeir fram af sér beislinu frammi fyrir mér.
12 Þeir rísa upp eins og skríll mér á hægri hönd,
þeir reka mig á flótta
og leggja dauðagildrur fyrir mig á leið minni.
14 Þeir koma eins og gegnum breitt múrskarð,
þeir streyma fram innan um rústirnar.
15 Skelfingin gagntekur mig,
reisn mín fýkur út í veður og vind
og björgun mín hverfur eins og ský.
18 Sterk öfl hafa afskræmt klæðnað minn,*
hann þrengir að mér eins og kragi um hálsinn.
19 Guð hefur kastað mér niður í leðjuna,
ég er orðinn að mold og ösku.
20 Ég hrópa á hjálp en þú svarar ekki,+
ég stend á fætur en þú horfir bara á mig.
21 Þú hefur snúist miskunnarlaust gegn mér,+
þú ræðst á mig af alefli.
22 Þú lyftir mér upp og vindurinn feykir mér burt,
þú lætur mig kastast til í storminum.*
23 Ég veit að þú sendir mig í dauðann,
í húsið þar sem allir lifandi menn eiga að mætast.
25 Hef ég ekki grátið yfir þeim sem hafa átt erfitt?*
Hef ég ekki vorkennt hinum fátæku?+
26 Ég vonaðist eftir góðu en hið illa kom yfir mig,
ég bjóst við ljósi en þá kom myrkur.
27 Ólgan innra með mér hætti ekki,
dag eftir dag mættu mér þjáningar.
28 Niðurdreginn geng ég um+ og sé ekki sólarglætu.
Ég rís á fætur í mannsöfnuðinum og hrópa á hjálp.
29 Ég er orðinn bróðir sjakalanna
og félagi strútanna.+
31 Á hörpu mína eru aðeins leikin sorgarljóð,
á flautuna er leikið undir grát.
31 Ég hef gert sáttmála við augu mín.+
Hvernig gæti ég þá sýnt ungri konu óviðeigandi áhuga?+
2 Hvers gæti ég þá vænst frá Guði á himnum,
hvaða arf fengi ég frá hinum almáttuga í hæðum?
3 Bíður ekki ógæfan syndarans
og hörmungar þeirra sem gera illt?+
4 Sér ekki Guð allt sem ég geri+
og telur hann ekki öll skref mín?
5 Hef ég nokkurn tíma gengið á vegum lyginnar?*
Hefur fótur minn flýtt sér til svika?+
7 Ef fætur mínir víkja út af veginum,+
hjarta mitt fylgir augunum+
eða hendur mínar óhreinkast af synd
8 þá borði annar maður það sem ég sái+
og það sem ég gróðurset verði upprætt.*
9 Hafi kona tælt hjarta mitt+
og hafi ég legið í leyni+ við dyr náunga míns
10 þá mali kona mín fyrir annan mann
og aðrir menn hafi mök við hana+
11 því að það væri skammarlegt athæfi,
brot sem dómurum bæri að refsa fyrir.+
13 Hafi ég neitað þjónum mínum eða þjónustustúlkum um réttláta meðferð
þegar þau höfðu undan einhverju að kvarta,*
Hvað get ég sagt þegar hann krefur mig svars?+
15 Sá sem skapaði mig í móðurkviði, skapaði hann þau ekki líka?+
Var það ekki sá hinn sami sem mótaði okkur áður en við fæddumst?*+
17 Hef ég borðað matinn minn einn
án þess að deila honum með munaðarlausum?+
18 (Nei, frá unga aldri hef ég verið eins og faðir munaðarleysingjans*
19 Hef ég séð nokkurn krókna úr kulda
eða neitað fátækum manni um ábreiðu?+
21 Hef ég steytt hnefann framan í munaðarleysingjann+
23 Ég óttaðist refsingu Guðs,
ég stæðist aldrei frammi fyrir hátign hans.
24 Hef ég sett traust mitt á gull
eða sagt við skíragullið: ‚Þú ert trygging mín‘?+
eða tunglið líða áfram í ljóma sínum,+
27 lét ég þá hjartað tæla mig í leynum
til að tilbiðja þau og senda þeim fingurkoss?+
28 Það hefði verið brot sem dómurum bar að refsa fyrir
því að þá hefði ég afneitað hinum sanna Guði í hæðum.
31 Heimilismenn mínir hafa sagt:
‚Hefur nokkur farið svangur frá borði hans?‘+
33 Hef ég nokkurn tíma reynt að fela mistök mín eins og aðrir+
með því að leyna þeim í skikkjufellingu minni?
34 Hef ég hræðst viðbrögð fjöldans
eða óttast að aðrar fjölskyldur fyrirlitu mig
þannig að ég þagnaði og þyrði ekki að fara út?
35 Bara að einhver hlustaði á mig!+
Ég myndi skrifa undir það sem ég hef sagt.*
Hinn almáttugi svari mér!+
Ég vildi að andstæðingur minn hefði skrifað niður ákærur sínar.
36 Þá myndi ég leggja þær á öxlina
og bera þær á höfðinu eins og kórónu.
37 Ég myndi gera honum grein fyrir hverju skrefi sem ég stíg,
ég myndi ganga öruggur fyrir hann, eins og höfðingi.
38 Ef akur minn hrópaði gegn mér
og plógförin grétu öll saman,
39 ef ég hef borðað ávöxt hans án endurgjalds+
eða valdið eigendum hans örvæntingu+
40 þá vaxi þyrnar í stað hveitis á akri mínum
og illa lyktandi illgresi í stað byggs.“
Hér lýkur orðum Jobs.
32 Mennirnir þrír hættu nú að svara Job því að hann var sannfærður um að hann væri réttlátur.*+ 2 En Elíhú, sonur Barakels Búsíta+ af ætt Rams, hafði reiðst ákaflega. Hann var reiður út í Job fyrir að reyna að sýna fram á að hann væri réttlátur frekar en Guð.+ 3 Hann var líka reiður út í kunningja hans þrjá vegna þess að þeir höfðu engin svör heldur höfðu sakað Guð um vonsku.+ 4 Elíhú hafði beðið með að svara Job því að hinir voru eldri en hann.+ 5 Þegar hann sá að fátt var um svör hjá þremenningunum hélt hann ekki lengur aftur af reiði sinni. 6 Elíhú, sonur Barakels Búsíta, tók því til máls og sagði:
„Ég er ungur
en þið eruð aldraðir.+
Þess vegna sýndi ég þá virðingu að halda aftur af mér+
og vogaði mér ekki að segja ykkur það sem ég veit.
7 Ég hugsaði: ‚Aldurinn* tali
og árafjöldinn miðli visku.‘
8 En það er andinn í mönnunum,
andi Hins almáttuga, sem veitir þeim skilning.+
10 Þess vegna segi ég: ‚Hlustið á mig,
þá skal ég segja ykkur það sem ég veit.‘
11 Ég beið eftir að heyra hvað þið hefðuð að segja,
ég hlustaði á röksemdir ykkar+
meðan þið leituðuð að réttu orðunum.+
12 Ég fylgdist með ykkur af athygli
en enginn ykkar gat sannað að Job hefði á röngu að standa*
eða hrakið rök hans.
13 Segið því ekki: ‚Við höfum fundið viskuna.
Það er Guð en ekki maður sem leiðréttir hann.‘
14 Job beindi ekki orðum sínum að mér
þannig að ég ætla ekki að svara honum á sama hátt og þið.
15 Þeim er brugðið, þeim er svarafátt,
þeir hafa ekkert meira fram að færa.
16 Ég hef beðið en þeir eru þögulir,
þeir standa bara þarna og hafa ekkert meira að segja.
17 Nú ætla ég að leggja eitthvað til málanna,
ég ætla líka að segja það sem ég veit
18 því að mér liggur mikið á hjarta,
andinn í brjósti mér knýr mig.
19 Ég er eins og vín í þéttum belg,
eins og nýr vínbelgur sem er við það að springa.+
20 Leyfið mér að tala svo að mér létti!
Ég vil opna munninn og svara.
21 Ég ætla ekki að vera hlutdrægur+
né smjaðra fyrir nokkrum manni*
22 því að ég kann ekki að smjaðra.
Ef ég gerði það yrði skapari minn fljótur að ryðja mér úr vegi.
33 En hlustaðu nú á mig, Job,
hlustaðu á allt sem ég segi.
2 Ég verð að opna munninn,
tunga mín* verður að fá að tala.
5 Svaraðu mér ef þú getur,
berðu fram rök þín og vertu tilbúinn að verja þig.
6 Við erum jafnir frammi fyrir hinum sanna Guði,
ég var líka myndaður úr leir.+
7 Þú þarft ekki að vera hræddur við mig,
ég ætla ekki að þjarma að þér og buga þig.
8 En ég heyrði þig segja,
já, ég heyrði það margsinnis:
10 En Guð finnur tilefni til að vera á móti mér,
hann lítur á mig sem óvin.+
11 Hann setur fætur mína í gapastokk
og fylgist með hverju skrefi mínu.‘+
12 En þú hefur rangt fyrir þér svo að ég ætla að svara þér:
Guð er miklu meiri en dauðlegur maður.+
13 Af hverju deilirðu við hann?+
Er það af því að hann svaraði ekki öllu sem þú sagðir?+
14 Guð talar bæði einu sinni og tvisvar
en enginn gefur því gaum.
15 Í draumi, í nætursýn,+
þegar menn eru í fastasvefni,
meðan þeir sofa í rúmi sínu
16 þá opnar hann eyru þeirra+
og brýnir fyrir þeim fyrirmæli sín*
17 til að maðurinn hætti að syndga+
og til að forða honum frá hroka.+
19 Maðurinn er einnig áminntur með kvölum í rúmi sínu
og stöðugum verkjum í beinum sínum.
20 Hann fær ógeð á brauði
og afþakkar jafnvel fínustu kræsingar.+
21 Hann horast niður
og verður ekkert nema skinn og bein.
22 Sál* hans stendur á grafarbakkanum,
hann nálgast þá sem valda dauða.
23 Ef sendiboði* kemur til hans,
einn málsvari af þúsund,
og segir honum hvað sé rétt
24 þá finnur Guð til með honum og segir:
‚Hlífið honum við að fara ofan í gröfina!+
Ég hef fundið lausnargjald!+
26 Hann biður til Guðs+ og hlýtur velþóknun hans,
hann fær að sjá auglit Guðs og hrópar af gleði
og Guð mun aftur telja dauðlegan mann réttlátan.
27 Hann segir öðrum:*
29 Já, Guð gerir allt þetta fyrir manninn,
tvisvar, jafnvel þrisvar,
30 til að bjarga honum frá gröfinni
svo að ljós lífsins lýsi honum.+
31 Taktu nú eftir, Job! Hlustaðu á mig!
Vertu hljóður því að ég hef meira að segja þér.
32 Ef þú hefur eitthvað að segja skaltu svara mér.
Talaðu, því að ég vil gjarnan sýna fram á að þú hafir rétt fyrir þér.
33 Ef þú hefur ekkert að segja skaltu hlusta á mig.
Vertu hljóður og ég skal kenna þér hvað viska er.“
34 Elíhú hélt áfram og sagði:
2 „Heyrið orð mín, þið vitru menn,
hlustið á mig, þið sem vitið svo mikið.
3 Eyrað prófar orðin
eins og tungan* smakkar matinn.
4 Við skulum vega og meta hvað er rétt,
við skulum koma okkur saman um hvað er gott.
6 Myndi ég ljúga til um hvaða dóm ég ætti að fá?
Sár mín eru ólæknandi þótt ég hafi ekki brotið af mér.‘+
7 Hvaða maður er eins og Job
sem svelgir í sig móðganir eins og vatn?
8 Hann umgengst syndara
og blandar geði við vonda menn.+
9 Hann hefur sagt: ‚Maðurinn hefur engan hag af því
að reyna að þóknast Guði.‘+
10 Hlustið á mig, þið skynsömu menn:
11 Hann launar manninum eftir verkum hans+
og lætur hann taka afleiðingum gerða sinna.
13 Hver fól honum umsjón með jörðinni
og setti hann yfir allan heiminn?*
14 Ef hann beindi athygli sinni að mönnunum,
ef hann tæki aftur til sín anda þeirra og andardrátt,+
15 myndu menn deyja allir sem einn*
og mannkynið snúa aftur til moldarinnar.+
16 Ef þú hefur skilning skaltu taka vel eftir
og hlusta á það sem ég segi.
17 Ætti sá sem hatar réttlætið að stjórna
eða myndirðu fordæma réttlátan valdamann?
18 Myndirðu segja við konung: ‚Þú ert ónytjungur,‘
eða við tignarmann: ‚Þú ert illmenni‘?+
19 Sá er til sem er ekki hliðhollur höfðingjum
og tekur ekki ríka fram yfir fátæka+
því að þeir eru allir handaverk hans.+
Jafnvel valdamenn eru hrifnir burt en ekki af mannavöldum.+
21 Augu Guðs hvíla á vegum mannsins,+
hann sér hvert skref sem hann stígur.
23 Guð hefur ekki ákveðið nokkrum manni tíma
til að koma fyrir dómstól sinn.
24 Hann þarf ekki að yfirheyra valdamenn áður en hann eyðir þeim
og setur aðra í þeirra stað+
25 því að hann veit hvað þeir gera.+
Hann sviptir þá völdum að nóttu og þeim er tortímt.+
26 Hann refsar þeim fyrir illsku þeirra
í allra augsýn+
27 því að þeir eru hættir að fylgja honum+
og hafa engan áhuga á vegum hans.+
28 Þeir valda því að fátækir hrópa til Guðs,
að hann heyrir neyðaróp hinna bágstöddu.+
29 Hver getur fordæmt Guð þegar hann er þögull?
Hver getur séð hann þegar hann hylur andlitið?
Hvort sem þjóð eða maður á í hlut er útkoman sú sama:
31 Getur nokkur sagt við Guð:
‚Mér er refsað þó að ég hafi ekki gert neitt af mér.+
32 Bentu mér á það sem ég sé ekki.
Ef ég hef gert eitthvað rangt skal ég ekki endurtaka það‘?
33 Á hann að launa þér eftir þínum skilyrðum þegar þú hafnar úrskurði hans?
Þú þarft að svara því, ekki ég.
Segðu mér hvað þú veist.
34 Vitrir og skynsamir menn,
allir sem heyra til mín, munu segja við mig:
35 ‚Job veit ekki hvað hann er að tala um,+
orð hans vitna um skilningsleysi.‘
36 Látið* reyna Job til hins ýtrasta
því að hann svarar eins og vondir menn svara.
37 Hann bætir mótþróa ofan á synd sína,+
hann klappar saman höndum með háði frammi fyrir okkur
og heldur langar ræður gegn hinum sanna Guði!“+
35 Elíhú hélt áfram:
2 „Ertu svo sannfærður um að þú hafir rétt fyrir þér að þú segir:
‚Ég er réttlátari en Guð‘?+
3 Þú segir: ‚Hvaða máli skiptir það þig?*
Er ég betur settur nú en ef ég hefði syndgað?‘+
4 Ég skal svara þér
og kunningjum þínum.+
5 Horfðu til himins og sjáðu,
virtu fyrir þér skýin+ sem eru hátt fyrir ofan þig.
6 Hvernig gerirðu Guði mein ef þú syndgar?+
Hvað gerirðu honum ef þú gerir margt af þér?+
7 Hvað gefurðu honum ef þú ert réttlátur?
Hvað fær hann þá frá þér?+
8 Illska þín hefur bara áhrif á menn eins og þig
og réttlæti þitt á syni mannanna.
10 En enginn segir: ‚Hvar er Guð, minn mikli skapari,+
sá sem lætur menn syngja lofsöngva um nætur?‘+
14 Af hverju skyldi hann þá hlusta á þig þegar þú segist ekki sjá hann?+
Mál þitt er lagt fyrir hann svo að þú skalt bíða eftir honum.+
16 Job opnar munninn til einskis
og heldur langar ræður af vanþekkingu.“+
36 Elíhú hélt áfram:
2 „Sýndu mér þolinmæði aðeins lengur meðan ég skýri mál mitt
því að ég á enn margt ósagt Guði til varnar.
3 Ég ætla að tala ítarlega um það sem ég veit
og sýna fram á að skapari minn sé réttlátur.+
5 Guð er voldugur+ og hafnar engum,
þekking hans á sér engin takmörk.
7 Hann hefur ekki augun af hinum réttlátu,+
hann setur þá í hásæti með konungum*+ og upphefur þá um eilífð.
8 En ef þeir eru hlekkjaðir
og fangaðir í snöru neyðarinnar
9 segir hann þeim hvað þeir hafa gert,
hvaða syndir þeir hafa drýgt í hroka sínum.
10 Hann opnar eyru þeirra fyrir öguninni
og segir þeim að hætta að gera það sem er rangt.+
13 Þeir sem eru guðlausir* í hjarta ala með sér gremju.
Þeir hrópa ekki einu sinni á hjálp þegar hann fjötrar þá.
15 En Guð* bjargar hinum þjáðu úr neyð þeirra,
hann opnar eyru þeirra þegar þeir eru kúgaðir.
16 Hann dregur þig burt frá barmi örvæntingarinnar+
út á víðlendi þar sem ekkert hamlar þér+
og borð þitt, fullt af úrvalsréttum, huggar þig.+
17 Þá fagnarðu dóminum yfir hinum illu,+
dómurinn fellur og réttlætið nær fram að ganga.
18 En gættu þess að reiðin geri þig ekki illgjarnan*+
og láttu ekki háar mútur leiða þig á villigötur.
19 Geta hróp þín á hjálp
eða erfiði þitt bjargað þér úr neyð?+
20 Þráðu ekki nóttina
þegar fólk hverfur af sínum stað.
21 Gættu þess að snúa þér ekki að hinu illa
og velja það í stað þess að þjást.+
22 Sjáðu hve upphafinn Guð er í mætti sínum!
Hvaða kennari jafnast á við hann?
25 Allt mannkyn hefur séð það,
dauðlegur maður horfir á það úr fjarska.
32 Hann hefur eldinguna í hendi sér
og beinir henni að markinu.+
33 Þrumur hans segja frá honum,
jafnvel búféð veit hver* er á leiðinni.
37 Við þetta hamast hjarta mitt
og berst í brjósti mér.
2 Hlustaðu vandlega á drynjandi rödd Guðs
og þrumurnar úr munni hans.
3 Hann þeytir þeim um allan himin
og sendir eldingar+ sínar til endimarka jarðar.
4 Síðan heyrast drunur,
hann þrumar með tignarlegri rödd+
og heldur ekki aftur af eldingunum þegar hann talar.
6 Hann segir við snjóinn: ‚Þú skalt falla til jarðar,‘+
og við regnið: ‚Þú skalt falla í stríðum straumum.‘+
8 Villtu dýrin leita í bæli sín
og halda sig í holum sínum.
11 Já, hann hleður skýin vætu,
hann dreifir eldingum+ meðal skýjanna.
12 Þau rekur þangað sem hann beinir þeim,
þau koma til leiðar öllu sem hann skipar+ um alla heimsbyggðina.*
15 Skilurðu hvernig Guð stjórnar* skýjunum
og hvernig hann lætur eldingu leiftra af himni?
16 Skilurðu hvernig skýin svífa?+
Þetta eru einstök verk hans sem býr yfir fullkominni þekkingu.+
17 Af hverju hitna fötin á þér
þegar allt staðnar í sunnanáttinni?+
19 Segðu okkur hvað við eigum að segja honum,
við getum ekki svarað þar sem við erum í myrkri.
20 Á að láta Guð vita að ég vilji tala?
Eða hefur einhver sagt eitthvað sem þarf að skýra honum frá?+
22 Úr norðri skín gullinn bjarmi,
hátign Guðs+ er mikilfengleg.
24 Þess vegna ætti fólk að óttast hann.+
Hann hyglar engum sem er vitur í eigin augum.“*+
38 Þá svaraði Jehóva Job úr storminum:+
3 Mannaðu þig upp,
ég ætla að spyrja þig og þú skalt svara mér.
4 Hvar varst þú þegar ég lagði grunn að jörðinni?+
Segðu mér það ef þú heldur að þú vitir það.
5 Hver ákvað umfang hennar, veistu það,
eða hver strekkti mælisnúru yfir hana?
6 Á hvað var sökklum hennar sökkt
eða hver lagði hornstein hennar+
8 Hver lokaði hafið af með hliðum+
þegar það braust fram úr móðurkviði,
9 þegar ég klæddi það skýjum
og sveipaði* það svartamyrkri,
10 þegar ég ákvað takmörk þess
og setti upp slagbranda þess og hlið+
11 og sagði: ‚Hingað máttu koma en ekki lengra,
hér stöðvast þínar hreyknu öldur‘?+
12 Hefurðu einhvern tíma kallað á morguninn
eða vísað döguninni á sinn stað+
13 svo að hún grípi í jaðar jarðar
og hristi hina illu af henni?+
14 Jörðin breytist eins og leir undir innsigli
og landslagið birtist eins og skraut á flík.
15 En ljós hinna illu er tekið frá þeim
og upplyftur handleggur þeirra brotinn.
16 Hefurðu farið niður að uppsprettum hafsins
eða kannað sjávardjúpin?+
18 Hefurðu áttað þig á víðáttum jarðar?+
Segðu mér frá ef þú þekkir allt þetta.
20 Geturðu fundið stígana að húsi þeirra
og fylgt þeim heim?
21 Veistu þetta? Varstu fæddur þá?
Eru ævidagar þínir svona margir?
22 Hefurðu komið í forðabúr snævarins+
eða séð geymslur haglsins+
23 sem ég hef geymt til neyðartíma,
til stríðs- og orrustudags?+
25 Hver bjó til farveg fyrir steypiregnið
og ruddi braut fyrir þrumuskýið+
26 svo að rigni yfir mannautt land,
yfir óbyggðina þar sem enginn býr+
27 til að metta uppþornuð öræfi
og láta grasið spretta?+
29 Hver er móðir íssins
og hver fæddi hrím himinsins?+
30 Hver gerir yfirborð vatnsins hart eins og stein
og hylur djúpið íshellu?+
Geturðu látið áhrifa þeirra* gæta á jörðinni?
34 Geturðu kallað til skýjanna
svo að hellirigni á þig?+
35 Geturðu sent frá þér eldingar?
Koma þær til þín og segja: ‚Hér erum við!‘
37 Hver er nógu vitur til að geta talið skýin
og hver getur hellt úr vatnskerum himins+
38 þannig að jörðin fljóti í leðju
og moldin kekkjist saman?
39 Geturðu veitt bráð handa ljóni
eða satt hungur ljónshvolpa+
40 þegar þeir kúra í bæli sínu
eða sitja fyrir bráð?
41 Hver færir hrafninum fæðu+
þegar ungarnir krunka eftir hjálp Guðs
og flögra um því að þeir hafa ekkert æti?
39 Veistu hvenær steingeiturnar bera?+
Hefurðu fylgst með hindunum eignast afkvæmi?+
2 Telurðu mánuðina sem meðgangan stendur?
Veistu hvenær þær bera?
3 Þær hnipra sig saman þegar þær bera
og hríðirnar taka enda.
4 Ungviðið styrkist og dafnar á víðavangi,
það fer burt og snýr ekki aftur.
6 Ég hef gert eyðisléttuna að heimkynni hans
og saltsléttuna að aðsetri hans.
7 Hann hlær að látum borgarinnar,
hann heyrir ekki í þeim sem rekur á eftir skepnunum.
8 Hann flakkar um fjöllin í leit að haga
og sækir í hverja græna plöntu.
9 Er villinautið fúst til að þjóna þér?+
Dvelur það næturlangt í fjósi þínu?*
10 Geturðu bundið villinaut við plóginn
eða fylgir það þér til að plægja* í dalnum?
11 Reiðirðu þig á mikið afl þess
og lætur það erfiða fyrir þig?
12 Treystirðu á það til að flytja uppskeruna*
og safna henni á þreskivöllinn?
13 Strútshænan blakar vængjunum glaðlega
en jafnast vængir hennar og fjaðrir á við vængi storksins?+
14 Hún skilur egg sín eftir á jörðinni
og heldur þeim heitum í sandinum.
15 Hún hugsar ekki út í að fótur gæti brotið þau
eða villt dýr troðið á þeim.
16 Hún er hörð við unga sína eins og hún eigi þá ekki,+
hún óttast ekki að erfiði sitt sé til einskis
17 því að Guð hefur synjað henni um visku
og ekki gefið henni skilning.
18 En þegar hún stendur upp og blakar vængjunum
hlær hún að hesti og reiðmanni.
19 Ert það þú sem gefur hestinum kraft?+
Klæðir þú makka hans flaksandi faxi?
20 Getur þú látið hann stökkva eins og engisprettu?
Tignarlegt frýs hans er ógnvekjandi.+
22 Hann hlær að óttanum og hræðist ekki neitt,+
hann hopar ekki fyrir sverði.
23 Á síðu hans glamrar í örvamælinum,
það glampar á spjótið og kastspjótið.
24 Titrandi af spenningi geysist hann áfram,
hann stendur ekki kyrr* þegar blásið er í hornið.
25 Þegar heyrist í horninu hneggjar hann hátt,
hann finnur þefinn af bardaga langt að
og heyrir köll foringja og heróp.+
26 Er það viti þínu að þakka að fálkinn hækkar flugið
og breiðir út vængina móti suðri?
28 Hann ver nóttinni uppi á hamri,
heldur til í virki sínu á klettanibbu.
30 Ungar hans sötra blóð,
þar sem fallnir liggja, þangað er örninn kominn.“+
40 Jehóva hélt áfram og sagði við Job:
2 „Ætti aðfinnslumaður að deila við Hinn almáttuga?+
Svari sá sem vill leiðrétta Guð.“+
3 Job svaraði þá Jehóva:
4 „Ég er ekki þess verður.+
Hverju get ég svarað þér?
Ég legg höndina á munninn.+
5 Ég hef svarað einu sinni en geri það ekki aftur,
tvisvar en segi ekki meir.“
6 Þá svaraði Jehóva Job úr storminum:+
7 „Mannaðu þig upp,
ég ætla að spyrja þig og þú skalt svara mér.+
8 Véfengir þú að ég sé réttlátur?*
Dæmir þú mig sekan svo að þú hafir rétt fyrir þér?+
10 Skrýddu þig dýrð og hátign,
klæddu þig reisn og ljóma.
11 Gefðu allri reiði þinni lausan tauminn,
líttu á alla hrokagikki og lítillækkaðu þá.
12 Líttu á alla hrokagikki og auðmýktu þá
og traðkaðu hina illu niður þar sem þeir standa.
13 Feldu þá alla í moldinni,
bittu þá á leyndum stað.
14 Þá myndi ég viðurkenna*
að hægri hönd þín gæti bjargað þér.
15 Hugsaðu um behemót* sem ég skapaði rétt eins og þig.
Hann bítur gras eins og naut.
16 Sjáðu kraftinn í lendum hans
og aflið í kviðvöðvum hans!
17 Hann sperrir halann eins og sedrustré,
sinarnar í lærum hans eru samtvinnaðar.
18 Bein hans eru koparpípur,
leggirnir eins og úr smíðajárni.
19 Hann er fremstur sinnar tegundar af* sköpunarverkum Guðs,
enginn nema skaparinn getur nálgast hann með sverði.
20 Fjöllin gefa honum fæðu,
fjöllin þar sem öll villtu dýrin leika sér.
21 Hann leggst undir lótusrunna
í skjóli við reyrinn í mýrinni.
22 Lótusrunnarnir varpa skugga á hann
og hann er umkringdur öspunum í dalnum.
24 Er hægt að fanga hann að honum ásjáandi
eða stinga krók gegnum nasir hans?
3 Biður hann þig að miskunna sér
eða talar hann vingjarnlega til þín?
4 Gerir hann samning við þig
og gerist þræll þinn ævilangt?
5 Leikurðu við hann eins og við fugl
eða hefur hann í bandi handa litlu stelpunum þínum?
6 Versla kaupmenn með hann?
Skipta þeir honum milli verslunarmanna?
7 Geturðu rekið skutla gegnum húð hans+
eða spjót í höfuð hans?
8 Leggðu höndina á hann.
Þú gleymir ekki þeim átökum og gerir það aldrei aftur!
9 Það er vonlaust að yfirbuga hann.
Það eitt að sjá hann flæmir þig burt.*
10 Enginn þorir að stugga við honum.
Hver vogar sér þá að setja sig upp á móti mér?+
11 Hver hefur gefið mér eitthvað að fyrra bragði svo að ég ætti að endurgjalda honum?+
Allt sem er undir himninum tilheyrir mér.+
12 Ég ætla ekki að þegja um limi hans,
um styrk hans og vel myndaðan líkama.
13 Hver hefur svipt hann brynjunni?
Hver fer inn í opið ginið á honum?
14 Hver getur glennt upp gin hans?
Tennurnar eru ógnvekjandi.
15 Á bakinu eru* beinplötur í röðum,
festar þétt saman.
16 Hver plata liggur svo þétt að næstu
að ekki kemst loft á milli.
17 Þær eru festar hver í aðra,
eru samfastar og verða ekki aðskildar.
18 Hann skýtur gneistum þegar hann fnæsir
og augu hans eru eins og geislar morgunroðans.
19 Eldingar ganga út úr gini hans,
eldneistarnir fljúga.
20 Reykur stendur út úr nösum hans
eins og úr ofni sem er kyntur með sefi.
21 Andgustur hans kveikir í kolum
og logi stendur úr gini hans.
22 Mikill kraftur býr í hálsi hans
og skelfing hleypur á undan honum.
23 Húðfellingarnar á kviðnum eru samfastar,
eins og steyptar á hann og þær gefa sig ekki.
24 Hjarta hans er hart eins og steinn,
já, hart eins og neðri kvarnarsteinn.
25 Þegar hann reisir sig hræðast jafnvel sterkir menn,
fát grípur um sig þegar hann berst um.
26 Ekkert sverð vinnur á honum
né spjót eða ör.+
27 Járn er honum eins og hálmstrá,
kopar eins og fúinn viður.
28 Ör rekur hann ekki á flótta,
slöngvusteinar verða að hálmi gegn honum.
29 Kylfu metur hann eins og hálm
og hann hlær þegar menn veifa kastspjóti.
30 Kviður hans er eins og hvöss leirbrot,
hann skilur eftir sig för í leðjunni eins og þreskisleði.+
31 Hann lætur ólga í djúpinu eins og í potti,
hann lætur sjóinn freyða eins og sjóðandi smyrsl.
32 Rákin á eftir honum glitrar,
ætla mætti að djúpið væri með hvítt hár.
33 Ekkert á jörðinni jafnast á við hann,
dýr sem var skapað án þess að kunna að hræðast.
34 Hann hvessir augun á allt sem er hrokafullt.
Hann er konungur yfir öllum tignarlegu villidýrunum.“
42 Þá svaraði Job Jehóva:
3 Þú sagðir: ‚Hver er það sem hylur fyrirætlun mína myrkri og talar af vanþekkingu?‘+
Já, ég talaði án þess að skilja
um mál sem eru of háleit fyrir mig og ég þekki ekki.+
4 Þú sagðir: ‚Hlustaðu og ég ætla að tala.
Ég ætla að spyrja þig og þú skalt svara mér.‘+
5 Ég þekkti þig af afspurn
en nú hef ég séð þig með eigin augum.
7 Þegar Jehóva hafði lokið máli sínu við Job sagði Jehóva við Elífas Temaníta:
„Reiði mín logar gegn þér og félögum þínum tveim+ því að þið hafið ekki sagt sannleikann um mig+ eins og Job þjónn minn. 8 Takið nú sjö naut og sjö hrúta, farið til Jobs þjóns míns og færið brennifórn fyrir ykkur. Job þjónn minn mun biðja fyrir ykkur.+ Ég mun hlusta á bæn hans og ekki láta ykkur gjalda heimsku ykkar en þið hafið ekki sagt sannleikann um mig eins og Job þjónn minn.“
9 Elífas Temaníti, Bildad Súaíti og Sófar Naamaíti fóru þá og gerðu það sem Jehóva hafði sagt þeim. Og Jehóva hlustaði á bæn Jobs.
10 Eftir að Job hafði beðið fyrir kunningjum sínum+ batt Jehóva enda á þjáningar hans+ og veitti honum velgengni á ný.* Jehóva gaf honum tvöfalt það sem hann hafði átt áður.+ 11 Allir bræður hans og systur og allir vinir frá fyrri tíð+ komu nú til hans og borðuðu með honum í húsi hans. Þau sýndu honum samúð og hughreystu hann eftir allar hörmungarnar sem Jehóva hafði leyft að kæmu yfir hann. Hvert og eitt þeirra gaf honum einn kesíta* og gullhring.
12 Jehóva blessaði síðari æviár Jobs meira en hin fyrri+ og hann eignaðist 14.000 fjár, 6.000 úlfalda, 1.000 tvíeyki nauta og 1.000 ösnur.+ 13 Hann eignaðist aftur sjö syni og þrjár dætur.+ 14 Fyrstu dótturina nefndi hann Jemímu, aðra Kesíu og þá þriðju Keren Happúk. 15 Hvergi í landinu fundust eins fagrar konur og dætur Jobs og faðir þeirra gaf þeim arf með bræðrum þeirra.
16 Job lifði í 140 ár eftir þetta og fékk að sjá börn sín og barnabörn í fjóra ættliði. 17 Að lokum dó Job eftir langa og góða ævi.*
Merkir hugsanl. ‚sá sem sætir fjandskap‘.
Orðrétt „500 tvíeyki nauta“.
Orðrétt „ösnur“.
Hebreskt orðasamband notað um englana.
Eða „á þínu valdi“.
Orðrétt „frá augliti“.
Eða hugsanl. „Elding“.
Hebreskt orðasamband notað um englana.
Orðrétt „gleypa“.
Orðrétt „Húð fyrir húð“.
Eða „sál sína“.
Orðrétt „í þinni hendi“.
Orðrétt „frá augliti“.
Eða „slæmum sárum“.
Orðrétt „degi“.
Eða „Myrkur og skuggi dauðans“.
Talið er að átt sé við krókódíl eða annað stórt og sterkt dýr sem lifir í vatni.
Eða „sem eru bitrir í sál sinni“.
Orðrétt „örmagnast“.
Eða „upphugsa“.
Eða „sendiboðum“.
Orðrétt „sverði munns“.
Eða „hafa gert sáttmála (samning) við þig“.
Eða „fljótfærni“.
Eða „lengja líf mitt“.
Orðrétt „kaupa mig lausan“.
Eða „í dögun“.
Orðrétt „að sjá hið góða“.
Á hebr. Sheol, það er, sameiginleg gröf mannkyns. Sjá orðaskýringar.
Eða „í biturð sálar minnar“.
Orðrétt „lét hann þau í hendur sinnar eigin uppreisnar“.
Eða „vakna þín vegna“.
Orðrétt „bera fram orð úr hjarta sér“.
Eða „fráhvarfsmannsins“.
Orðrétt „hús köngulóarinnar“.
Eða „hann horfir á steinhús“.
Eða „hverfur vegur hans“.
Eða „saklausir“.
Orðrétt „tekur ekki í hönd vondra manna“.
Eða „draga hann fyrir rétt“.
Eða „fjarlægir“.
Hugsanlega stjörnumerkið Stóribjörn.
Hugsanlega stjörnumerkið Óríon.
Hugsanlega Sjöstirnið í stjörnumerkinu Nautinu.
Hugsanlega er átt við stórt sæskrímsli.
Eða hugsanl. „gagnaðila minn fyrir rétti“.
Orðrétt „stefnt mér“.
Eða „saklaus“.
Orðrétt „dæma mig óheiðarlegan“.
Eða „saklaus“.
Eða „hef óbeit á lífi mínu“.
Eða „ráðvöndum“.
Orðrétt „andlit“.
Orðrétt „dæmdur illmenni“.
Eða „pottösku“.
Eða „miðlað málum milli“.
Orðrétt „lagt hönd sína yfir okkur báða“.
Orðrétt „tæki staf sinn frá mér“.
Eða „í biturð sálar minnar“.
Eða „anda minn; andardrátt minn; líf mitt“.
Orðrétt „Og þetta faldirðu í hjarta þér“.
Eða „gæti glaðst örlítið“.
Eða „myrkurs og skugga dauðans“.
Eða „Hefur monthani rétt fyrir sér?“
Eða „ystu takmörkum Hins almáttuga“.
Á hebr. Sheol, það er, sameiginleg gröf mannkyns. Sjá orðaskýringar.
Eða „fæðst sem maður“.
Orðrétt „undirbúa hjarta þitt“.
Orðrétt „Þið eruð greinilega fólkið“.
Eða hugsanl. „talaðu við“.
Eða „andi; andardráttur“.
Orðrétt „gómurinn“.
Eða „sviptir ráðgjafa öllu“.
Eða „öldunga“.
Orðrétt „losar um belti“.
Eða „Eruð þið vilhallir“.
Eða „Eftirminnileg orð“.
Orðrétt „skjaldarbólur“.
Orðrétt „Af hverju ber ég hold mitt milli tannanna“.
Eða „breytni mína“.
Eða „fráhvarfsmaður“.
Eða hugsanl. „Ef einhver getur það skal ég þegja og deyja“.
Orðrétt „Aðeins tvennt máttu ekki gera mér“.
Orðrétt „Hann“, á hugsanlega við Job.
Eða „og mettast óróleika“.
Eða hugsanl. „sem er síðan skorið af“.
Orðrétt „mig“.
Á hebr. Sheol, það er, sameiginleg gröf mannkyns. Sjá orðaskýringar.
Eða „vindkenndri þekkingu“.
Eða „kenna munni þínum“.
Orðrétt „anda þínum“.
Orðrétt „brauði“.
Eða „reynir að sigra Hinn almáttuga“.
Orðrétt „þykkar skjaldarbólur sínar“.
Það er, öll batavon hans.
Orðrétt „Hann“.
Eða „fráhvarfsmanna“.
Eða „orðum sem eru bara vindur“.
Eða „þeim sem söfnuðust saman hjá mér“.
Eða „styrk minn“. Orðrétt „horn mitt“.
Eða „skuggi dauðans“.
Eða hugsanl. „horfi vansvefta til Guðs“.
Orðrétt „Andi“.
Eða „hjarta þeirra“.
Orðrétt „augu barna þeirra daprast“.
Orðrétt „máltæki“.
Eða „fráhvarfsmannsins“.
Á hebr. Sheol, það er, sameiginleg gröf mannkyns. Sjá orðaskýringar.
Á hebr. Sheol, það er, sameiginleg gröf mannkyns. Sjá orðaskýringar.
Hugsanlega er átt við Job og þá sem hugsa eins og hann.
Eða hugsanl. „óhreina“.
Eða „haltrar“.
Orðrétt „frumburður dauðans“.
Eða „leiddur burt til að hljóta hræðilegan dauðdaga“.
Orðrétt „Það sem hann á ekki skal“.
Orðrétt „á hann sér ekkert nafn“.
Eða „býr tímabundið“.
Eða „smánað“.
Eða „Ættingjar mínir“.
Orðrétt „ég kemst undan með húð tanna minna“.
Orðrétt „og verðið ekki saddir af holdi mínu“.
Eða „sá sem kaupir mig lausan“.
Eða „Nýrun hafa brugðist innra með mér“.
Eða „mannkynið; Adam“.
Eða „fráhvarfsmannsins“.
Eða „gall kóbrunnar“.
Orðrétt „tunga“.
Orðrétt „og gleypir það ekki“.
Orðrétt „hann“.
Orðrétt „hans“.
Eða „voldugir“.
Eða „á augabragði“, það er, hljóta hægt og sársaukalaust andlát.
Á hebr. Sheol, það er, sameiginleg gröf mannkyns. Sjá orðaskýringar.
Eða „séu mér ráð vondra manna; sé mér ráðabrugg vondra manna“.
Eða „tala mánaða hans er helminguð“.
Orðrétt „mergurinn í beinum hans er safaríkur“.
Eða hugsanl. „ofbeldi“.
Eða „sannanir þeirra“.
Orðrétt „Hann dregur allt mannkyn með sér“.
Eða „Gleður það“.
Eða „munaðarlausum“.
Orðrétt „handleggsbraust föðurlausa drengi“.
Orðrétt „fuglagildrur“.
Eða „gullmolum þínum“.
Eða „flóðdalina“. Sjá orðaskýringar.
Eða „gullmolar þínir“.
Eða „niðurlúta“.
Eða „í uppreisnarhug“.
Eða „en mér var fyrirskipað“.
Eða „fyrirskipar“.
Það er, dómsdag hans.
Eða „sem tryggingu fyrir láni“.
Eða hugsanl. „afla fóðurs á víðavangi“.
Eða hugsanl. „pressa ólívur á gróðurstöllunum“.
Eða hugsanl. „Guð ásakar engan“.
Orðrétt „grafa þeir sig“.
Á hebr. Sheol, það er, sameiginleg gröf mannkyns. Sjá orðaskýringar.
Orðrétt „Móðurkviðurinn“.
Orðrétt „Hann“.
Orðrétt „Hann“.
Orðrétt „vegum þeirra“.
Orðrétt „í hæðum“.
Eða „hreinn“.
Eða „heilbrigðri skynsemi“.
Orðrétt „Andardráttur (andi) hvers kemur frá þér?“
Á hebr. Sheol, það er, sameiginleg gröf mannkyns. Sjá orðaskýringar.
Orðrétt „honum“.
Eða „Abaddón“.
Orðrétt „norðrið“.
Orðrétt „tómið“.
Orðrétt „hanga á engu“.
Orðrétt „hring“.
Orðrétt „Rahab“.
Eða „vind“.
Orðrétt „spakmælum sínum“.
Eða „varðveiti ég ráðvendni mína“.
Eða „hæðir“.
Eða „fyrir neinn af dögum mínum“.
Eða „fráhvarfsmaðurinn“.
Eða hugsanl. „með hjálp“.
Eða hugsanl. „Menn klappa saman höndum yfir honum og blístra“.
Orðrétt „hellt“.
Orðrétt „grjóti“.
Hér er greinilega átt við námugröft.
Það er, vatnagleðunnar.
Eða „hreinsuðu“.
Orðrétt „þunga“.
Orðrétt „Að óttast“.
Orðrétt „spakmælum sínum“.
Eða „þjónar mínir“.
Orðrétt „földu sig“.
Orðrétt „í hreiðri“.
Orðrétt „drupu í eyru“.
Eða hugsanl. „þeir myrkvuðu ekki ljós andlits míns“.
Eða „hlíðum flóðdalanna“.
Orðrétt „ég er orðinn þeim máltæki“.
Orðrétt „losað bogastreng minn“.
Eða hugsanl. „hjálpi þeim“.
Eða hugsanl. „Miklar þjáningar mínar afmynda mig“.
Eða hugsanl. „leysir mig upp með miklum gný“.
Orðrétt „á rústahaug“.
Eða „eiga erfiða daga“.
Eða hugsanl. „sótthita“.
Eða hugsanl. „með lygurum“.
Eða „afkomendur mínir verði upprættir“.
Eða „upprætti allar afurðir mínar“.
Eða „höfðuðu mál gegn mér“.
Orðrétt „þegar Guð risi upp“.
Orðrétt „í móðurkviði“.
Orðrétt „látið augu ekkjunnar bregðast“.
Orðrétt „hans“.
Orðrétt „hana“.
Orðrétt „frá móðurkviði“.
Orðrétt „lendar hans gætu“.
Eða hugsanl. „þegar ég sá að ég hafði stuðning“.
Eða „herðablaðið“.
Eða „í liðnum; frá upphandleggsbeininu“.
Orðrétt „ljósið“.
Eða „útlendingur“.
Eða „Hér er undirskrift mín“.
Eða „því að hann var réttlátur í eigin augum“.
Orðrétt „Dagarnir“.
Eða „Margir dagar einir sér gera“.
Eða „gat leiðrétt Job“.
Eða „veita nokkrum manni heiðursnafnbót“.
Orðrétt „tunga mín með góminum“.
Orðrétt „innsiglar fyrirmæli sín til þeirra“.
Eða „lífi“.
Eða „(kast)vopni“.
Eða „Líf“.
Eða „engill“.
Eða „heilbrigðari“.
Orðrétt „syngur fyrir menn“.
Eða hugsanl. „ég hafði ekki gagn af því“.
Eða „líf mitt“.
Orðrétt „gómurinn“.
Eða „yfir heimsbyggðina“.
Orðrétt „myndi allt hold deyja“.
Eða „Fráhvarfsmaður“.
Eða hugsanl. „Faðir minn, láttu“.
Líklega er átt við Guð.
Orðrétt „hendi“.
Eða „á lygi“.
Átt er við Guð.
Eða hugsanl. „setur konunga í hásæti“.
Eða „(kast)vopni“.
Eða „fráhvarfsmenn“.
Eða hugsanl. „Ævi þeirra lýkur“.
Orðrétt „hann“.
Eða „fái þig ekki til að klappa saman höndum af illgirni“.
Eða hugsanl. „gagnrýnt verk hans; látið hann gera grein fyrir verkum sínum“.
Eða „órannsakanlegur“.
Orðrétt „skýli“.
Orðrétt „breiðir ljós sitt út yfir“.
Eða hugsanl. „flytur hann mál þjóðanna“.
Eða hugsanl. „hvað“.
Orðrétt „innsiglar hönd sérhvers manns“.
Eða „um frjósamt land jarðar“.
Eða „skipar“.
Eða „hamrað“.
Það er, sólarljósið.
Orðrétt „sem hefur viturt hjarta“.
Hebreskt orðasamband notað um englana.
Eða „reifaði“.
Eða „hliðin að skugga dauðans“.
Eða hugsanl. „dreifast eldingarnar“.
Hugsanlega Sjöstirnið í stjörnumerkinu Nautinu.
Hugsanlega stjörnumerkið Óríon.
Orðrétt „Masarot“. Í 2Kon 23:5 stendur skylt orð í fleirtölu og þar er átt við stjörnumerki dýrahringsins.
Hugsanlega stjörnumerkið Stóribjörn.
Eða hugsanl. „hans“, það er, Guðs.
Eða hugsanl. „manninn“.
Eða hugsanl. „veitti huganum“.
Eða „gresjuhestinum“.
Eða „við jötu þína“.
Eða „herfa“.
Orðrétt „korn þitt“.
Orðrétt „hann fer út á móti herklæðunum“.
Eða hugsanl. „hann trúir ekki“.
Eða „Ógildir þú réttlæti mitt?“
Eða „hrósa þér fyrir“.
Hugsanlega flóðhesturinn.
Orðrétt „Hann er upphafið að“.
Hugsanlega krókódíllinn.
Orðrétt „sefstrá“.
Orðrétt „þyrni“.
Eða „fellir þig flatan“.
Eða hugsanl. „Stolt hans er“.
Orðrétt „sneri Jehóva við ófrelsi Jobs“.
Forn mynteining af óþekktri stærð.
Orðrétt „gamall og saddur daga“.